6/29/13

Οι τωρινοί μου φίλοι



Δεν κάθομαι πάντα σε αυτό το τραπέζι. Μου αρέσει να αλλάζω τραπέζια ανάλογα με το τι νιώθω και το τι έχω να κάνω... Έτσι έχω το τραπέζι για διάβασμα, το τραπέζι για αντιγραφή σημειώσεων, το τραπέζι του «χαζεύω» στον υπολογιστή, το τραπέζι του «δουλεύω» στον υπολογιστή, το τραπέζι που γράφω στο ημερολόγιό μου, το τραπέζι του «οργανώνομαι», το τραπέζι του «οραματίζομαι»... Αλλάζω θέσεις σαν την τρελή... Από το ένα τραπέζι στο άλλο, από την μία καρέκλα στην άλλη, σαν να μην με χωράει ο τόπος, σαν να μην μπορώ να μείνω για πολύ ώρα στο ίδιο σημείο. Έτσι όπως μου αρέσει να κάνω και στην ζωή... Αλλάζω οπτικές γωνίες... Την μία βρίσκομαι εκεί όπου μπορώ ανενόχλητη να παρακολουθήσω τους περαστικούς, την άλλη είμαι κρυμμένη στην πιο απόμακρη γωνία, την άλλη είμαι στην μέση, στο πιο κεντρικό σημείο... Μια στον πάνω όροφο, μια στον κάτω... Μόνο στην σκάλα δεν έχω ακόμα σταθεί... δεν έχω μείνει... Για την ώρα η σκάλα είναι πέρασμα... Και μέσα σε όλη αυτή την χαοτική κίνηση η οποία δημιουργείται και οδηγείται από μια ασταμάτητη πνευματική κίνηση, μέσα σε όλη αυτήν την πανικόβλητη, ίσως, προσωπική μου ροή... υπάρχει ένα σημείο αναφοράς, μία βάση, που με ηρεμεί... Ένα πιο σταθερό σημείο, ίσως πέρασμα κι αυτό, πολύ πιο ζωντανό από την σκάλα, πολύ πιο ανθρώπινο από τα σκαλιά της... Και είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι... Όχι οι άνθρωποι που έρχονται ή φεύγουν, για λίγο ή για πολύ, όχι οι άνθρωποι περάσματα που είναι σαν και εμένα στον συγκεκριμένο χώρο αλλά οι άνθρωποι που εργάζονται εδώ... Όχι, ότι κι αυτοί δεν μπορεί να είναι ή να γίνουν άνθρωποι περάσματα στον συγκεκριμένο χώρο... Αλλά... Εργάζονται εδώ... Για τόσες ώρες... Και εξυπηρετούν... Και ετοιμάζουν... Και τρέχουν... Και ενώ βρίσκονται σε διαρκή κίνηση είναι το δικό μου σταθερό σημείο αναφοράς...

Κάθομαι, λοιπόν, σε ένα γωνιακό απομονωμένο τραπέζι, δεν κάθομαι πάντα σε αυτό το τραπέζι, είναι το αντικοινωνικό τραπέζι, το μοναχικό τραπέζι, το τραπέζι της ζεν διάθεσης και της ανάγκης διαλογισμού και καθαρίσματος του μυαλού και, συνήθως, πηγαίνω εκεί αφού έχω κάνει όλα όσα πρέπει να έχω κάνει, κάθομαι, λοιπόν, στο τραπέζι της μοναχικότητάς μου και κοιτάζω τους ανθρώπους που εργάζονται εδώ. Και μου φαίνονται όλοι τόσο όμορφοι. Τόσο πολύ όμορφοι. Τόσο ουσιαστικά όμορφοι.

Για κάποιο περίεργο λόγο, χωρίς να τους γνωρίζω, τους συμπαθώ και όλους μαζί και καθε έναν χωριστά. Με κάνουν να νιώθω ήρεμα και οικεία. Νιώθω πως με γνωρίζουν χωρίς να με γνωρίζουν. Χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω για εμένα... νιώθω πως με αποδέχονται. Και καμιά φορά μου έρχεται να τους πω «Είστε Φίλοι μου.» ό, τι κι αν σημαίνει αυτό... Και είναι η αλήθεια... Αυτοί είναι... Όσοι βλέπω τώρα εδώ... Με βλέπουν καθημερινά... και γεμίζουν την ζωή μου με χαμόγελα και γέλια. Μου φτιάχνουν την ημέρα και την διάθεση... Χωρίς να το ξέρουν... Αυτοί είναι... οι Φίλοι μου...

Και σε μια φάση της ζωής μου που νιώθω απέραντα μόνη μου... Εκείνοι με κάνουν να μην νιώθω τόσο μόνη.

Και σε μια φάση της ζωής μου που, πού και πού, περπατάω κλαίγοντας χωρίς να μπορώ να σταματήσω να κλαίω... Εκείνοι με κάνουν να νιώθω πως δεν υπάρχει κανένας λόγος που να αξίζει να σε κάνει να κλαις.

Και σε μια φάση της ζωής μου που όλα γκρεμίζονται, όλα έχουν ήδη γκρεμιστεί... Εκείνοι με κάνουν να νιώθουν πως μέσα στα γκρεμισμένα μπορώ να αρχίσω να χτίζω.

Και χωρίς να το γνωρίζουν είναι οι Ήρωες μου.

Τους βλέπω κάθε μέρα να έρχονται αντιμέτωποι με τρελές καταστάσεις και να τα βγάζουν πέρα... Και αυτό μου δίνει δύναμη, μου δίνει κουράγιο, μου δίνει θάρρος...

Τους βλέπω να συνεργάζονται... να βοηθάνε ο ένας τον άλλον... να χαμογελάνε... να συζητάνε... να ανταπεξέρχονται σε ό, τι κι αν συμβαίνει... να είναι μια μικρή ομάδα συντονισμένη... (Και για μια στιγμή σκέφτομαι πως έχουν όλα τα στοιχεία που χρειάζεται να έχει και μια ομάδα στο θέατρο...)

Τους βλέπω να τα καταφέρνουν... Κάθε μέρα...

Είναι οι Σούπερ ήρωές μου.

Για αυτό και μέσα μου τους έχω ονομάσει με άλλα ονόματα από τα πραγμάτικά τους. Μου είναι αδύνατον να συγκρατήσω τι λέει το κάθε ταμπελάκι... Εγώ έχω μπροστά μου τον Flash, τον Mr. Incredible, τον Mr. Fantastic, τον Superman, τον Spiderman, τον Iron Man, τον Batman και τόσους άλλους... Οι γυναίκες το ομολογώ με έχουν δυσκολέψει... Συνειδητοποίησα πόσο πιο δύσκολο μου ήταν να βρω γυναίκες Σούπερ Ήρωες... Μόνο την Cat Woman έχω για την ώρα ονομάσει και την Invisible Woman... Τόσο με έχουν δυσκολέψει που σκέφτομαι να τις ονομάσω από ηρωίδες παραμυθιών... αλλά θα προτιμούσα να είναι Σούπερ Ηρωίδες... Γιατί έχουν άλλο δυναμισμό και άλλη ενέργεια... Και γιατί από την πρώτη στιγμή που γνώρισα όλα αυτά τα παιδιά σκέφτηκα πως είναι Σούπερ Ήρωες...

Και το πιο φοβερό είναι πως είναι καλύτεροι από τους (ζωγραφιστούς ή ακόμα και κινούμενους) Σούπερ Ήρωες ακριβώς γιατί είναι άνθρωποι...

Γιατί είναι πιο θαυμαστό να είσαι άνθρωπος, σε αυτήν την ζωή, σε αυτήν την πραγματικότητα, και, παρόλα αυτά, να έχεις «μαγικές» δυνάμεις...

Γιατί οι ανθρώπινες δυνάμεις είναι τελικά οι πιο μαγικές δυνάμεις από όλες...

Και αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν στην ζωή μου για να μου θυμίσουν…

Πως...

Είναι Σούπερ Ηρωικό απλά το να είσαι άνθρωπος...

(Και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου για να το θυμηθείς κι εσύ, για να το αισθανθείς κι εσύ, Φίλε μου...)

Η μεγαλύτερη σούπερ δύναμη δεν είναι το να είσαι αόρατος ή το να πετάς, δεν είναι το να είσαι σούπερ δυνατός ή σούπερ έξυπνος, δεν είναι το να βγάζεις φωτιές ή το να μετακινείς αντικείμενα με μια σου κίνηση... Η μεγαλύτερη σούπερ δύναμη είναι απλά το να είσαι άνθρωπος...


Και αυτός ο χώρος είναι κάτι παραπάνω από απλά στέκι μου.

Είναι σπίτι μου.

Και αυτοί οι άνθρωποι είναι κάτι παραπάνω από απλά οι άνθρωποι του χώρου.

Είναι Φίλοι μου.

(Και ας ακούγεται περίεργο, αστείο ή γελοίο... Αυτοί είναι ...)

Οι τωρινοί (ή παντοτινοί) μου Φίλοι.

Είναι οι Ήρωές μου...

(Και είσαι κι εσύ, Ήρωάς μου... όποιος κι αν είσαι και όπου κι αν βρίσκεσαι... αφού μπορείς και τα βγάζεις πέρα... Και είσαι κι εσύ, Ήρωάς μου... ακόμα κι αν νιώθεις πως δεν τα βγάζεις πέρα... Και είσαι και εσύ, τωρινός (ή παντοτινός) μου, Φίλος...)


6/28/13

Και πώς γίνεται;


Και πώς γίνεται
Να με καλείς να βρίσκομαι
Εκεί
Που θα είσαι
Όχι μόνος
Εκεί
Που θα είσαι
Με τον άνθρωπο που επέλεξες να είσαι.

Πώς είναι δυνατόν
Μετά από τόσο καιρό
Να με καλείς
Να βρίσκομαι εκεί
Αυτόπτης μάρτυρας
Της δήθεν ευτυχίας σου;

Και πώς γίνεται
Να μην νιώθεις
Πόση είναι η υποτίμηση
Όχι μόνο προς εμένα
Όχι μόνο προς τον έαυτό σου
Αλλά και προς εκείνο τον άνθρωπο
Που υποτίθεται πως είναι η επιλογή σου;

Πώς είναι δυνατόν
Να μην αναγνωρίζεις
Το πόσο δεν σέβεσαι
Ούτε τον άνθρωπο
Ούτε την σχέση σου μαζί του
Μα ούτε την αγάπη.

Και πώς γίνεται
Εγώ που πίστευα πως πάντα θα είμαι
Εκεί
Στην όποια κίνησή σου
Να μην είμαι εκεί
Που θα βρίσκεσαι
Να μην θέλω να είμαι εκεί
Που θα είσαι.

Πώς είναι δυνατόν
Μετά από τόσο καιρό
Που περίμενα την όποια πρόσκλησή σου
Και που πίστευα
Πως η απάντηση στο όποιο κάλεσμά σου
Θα είναι να βρίσκομαι εκεί
Να μην επιλέγω το «Ναι»
Όχι μόνο για εμένα
Όχι μόνο για εσένα
Αλλά και για εκείνον τον άνθρωπο που ούτε καν γνωρίζω.
Να επιλέγω το «Όχι»
Να επιλέγω να μην είμαι εκεί...

Και για εμένα
Αυτή η γελοία
Η τυπική πρόσκληση σου
Σε συνδυασμό
Με την ανείπωτη απάντηση μου
Να είναι η απόδειξη του τέλους.

Γιατί μου θυμίζει
Πως ακόμα και όταν έχεις κάποιον δίπλα σου που λες, ή ίσως και νιώθεις, πως αγαπάς
Και ας μην είμαι εγώ αυτός ο κάποιος
Ακόμα και τότε
Έχεις ανάγκη και από κάτι άλλο... κάτι παραπάνω...
Απλά στο τώρα
Έτυχε να έχεις ορίσει πως αυτό το κάτι παραπάνω το βρίσκεις μέσα από εμενα και έχεις την ανάγκη την δική μου.

Μα δεν είμαι το κάτι
Και δεν έχω το παραπάνω
Και δεν μπορώ πια να στηρίζω την μη ευτυχία σου με το να είμαι εκεί.

Και εκεί που νόμιζα πως, τουλάχιστον, εσύ είσαι ευτυχισμένος
Κατάλαβα πως δεν είσαι.

Γιατί ο ευτυχισμένος... έχει όλα όσα χρειάζεται και δεν επιθυμεί τίποτα άλλο παρά μόνο να ζει την ευτυχία του.
Και ο ερωτευμένος... δεν ζητάει τίποτα παραπάνω πάρα μόνο τον ίδιο τον έρωτα...

Και όσο ψαχνόμαστε, όσο θέλουμε όλο και πιο πολλά όλο και πιο πολλά, όσο ταλαιπωριόμαστε από εδώ και από εκεί, όσο κάνουμε κινήσεις σπασμωδικές, όσο η ψυχή μας είναι ταραγμένη ζητώντας από τους γύρω μας τα πάντα χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι, όσο κάτι μας λείπει, όσο κάτι μας πόνάει, όσο κάτι μας ενοχλεί, μας εκνευρίζει, μας θυμώνει... Δεν είμαστε ευτυχισμένοι...

Και αυτό το κάτι που αναζητάς
Είναι κάτι πέρα από τους ανθρώπους
Που είναι ή δεν είναι γύρω σου
Και αυτό το κάτι που αναζητάς
Μόνο μέσα σου μπορείς να το κοιτάξεις, να το λύσεις, να το βρεις και να το αγαπήσεις.

Στον ίδιο χώρο δεν χωράμε όλοι.

Ούτε όλοι εμείς.
Ούτε τα άλυτα θέματά μας.

Για αυτό μαζεύω τον από καιρό διαλυμένο μου έαυτό
Έτσι όπως είναι τώρα
Έτσι όπως έγινε με τα χρόνια
Και φεύγω
Από αυτήν την δίχως τέλος ιστορία.
Δεν με αφορά αυτού του τύπου η μη ευτυχία.
Η δική σου αυτοεπιβεβαιώση, οι δικές μου επαναλήψεις.

Βαρέθηκα πια.
Να βλέπω όλες αυτές τις δήθεν ευτυχίες.
Με τις εικόνες και τις λέξεις τους.
Που ούτε βλέπονται ούτε ακούγονται.
Με τις παράφωνες μουσικές
Και τα παράλογα συναισθήματα.
Βαρέθηκα να είμαι κομμάτι
Της όποιας τέτοιας ανήθικης για εμένα ιστορίας.
Να παίζω κι εγώ
Τον ίδιο πάντα ρόλο
Στο ίδιο απαράδεκτο έργο
Να στηρίζω με τις δικές μου ανασφάλειες
Τις ανασφάλειες των άλλων.
Να ενθαρρύνω με τους δικούς μου φόβους
Τους φόβους των άλλων.
Να χτίζω τις ζωές των άλλων δίνοντας τούβλα από την δική μου ζωή. Δανείζοντας στους άλλους κατασκευαστικά εργαλεία δικά μου χωρίς επιστροφή. Προσφέροντας τα δικά μου υλικά ως βάση για να σταθεροποιηθούν οι άλλοι... και χάνοντας εγώ την σταθερότητα μου... Μα για να φτάσω στην κορυφή πρέπει να έχω την δική μου βάση, τα δικά μου εργαλεία και υλικά... και πρέπει να σταματήσω να τα σκορπάω από εδώ και από εκεί...
Αφού δεν κόβουν οι άλλοι το σκοινί
Το κόβω εγώ.
Με το δικό μου το ψαλίδι.
Ή ακόμα κι αν μου πήραν το ψαλίδι μου με τα ίδια μου τα χέρια ή με τα δόντια μου αν χρειαστεί. Αν και νομίζω πως το μυαλό είναι αυτό που μπορεί να κόψει πρώτο από όλα το σκοινί... και όχι το σώμα... Γιατί είναι αόρατο αυτό το σκοινί που με δένει μαζί σου και όχι μόνο μαζί σου... Εγώ το δημιούργησα εγώ μπορώ και να το εξαφανίσω...

Τελείωσα με όλα αυτά.
Τα κάπως περίεργα.
Τα δύσκολα και τα αδύνατα.

Δεν έχω θέση όπου δεν μου δίνουν καρέκλα
Και δεν θέλω να είμαι όρθια
Σε έναν χώρο που ήδη με κάνουν να νιώθω ανεπιθύμητη.

Δεν είμαι εγώ
Και δεν το αξίζω.

Δεν με άκουσες όταν σου το ψιθύρισα, δεν με άκουσες όταν σου το φώναξα, δεν με άκουσες όταν σου το είπα.

Για αυτό τώρα δεν έχω τίποτα να πω.

Αφήνω την πρόσκλησή σου αναπάντητη.
Να αιωρείται στα μυστήρια του κόσμου.

Δεν έρχομαι πια σε εσένα.
Ούτε στα όνειρά μου.

Μέχρι και εκεί σταμάτησα να σε βλέπω...

Αυτό είναι το τέλος.
Και αν δεν το νιώθεις
Δεν είναι επειδή υπάρχει συνέχεια
Αλλά είναι ακριβώς επειδή δεν υπάρχει.
Και καμιά φορά το τέλος
Έχει ακριβώς αυτήν την αίσθηση
Που δεν αισθάνεσαι και που δεν νιώθεις.
Την αίσθηση του απόλυτου κενού.
Απλά για να το νιώσεις.
Πρέπει να κάνεις το βήμα.
Πρέπει να πέσεις.

Και πώς γίνεται να αρνείσαι να πέσεις στο κενό;
Από φόβο.
Και πώς είναι δυνατόν να αρνείσαι να αποδεχτείς το τέλος;
Από συνήθεια.

Και ούτε ο φόβος ούτε η συνήθεια δεν είναι αρκετοί λόγοι για εμένα πια. Για να με κρατήσουν κοντά σου.

Αυτό ήταν.
Αυτό είναι.

Και πώς γίνεται, πώς είναι δυνατόν, αυτό να ήταν και αυτό να είναι;

Κι όμως είναι.
Κι όμως ήταν.
Κι όμως είναι.

Και πώς γίνεται;
Κι όμως γίνεται.
Και πώς είναι δυνατόν;
Κι όμως είναι δυνατόν.

Γίνεται και είναι δυνατόν.

Αυτό είναι.
Αυτό ήταν.


6/2/13

Αναζητώντας



Αναζητώντας κάτι για να πιστέψω...
Στράφηκα προς την θάλασσα.

Σε αυτό το απέραντο γαλάζιο
αφέθηκα
προσπαθώντας να βρω τον χαμένο έαυτό μου.

Κι εκείνη μου μίλησε
με την τόσο οικεία κυματιστή φωνή της
τραγουδώντας με τους φυσικούς της ήχους
τις λέξεις που είχα τόση ανάγκη να ακούσω.

Γνωρίζοντας πως δεν μπορώ (ή πως δεν χρειάζεται να προσπαθώ) να βρω κάτι που δεν έχασα ποτέ.

Πως είμαι ακόμα εγώ.
Και έχω την ίδια σχέση με την θάλασσα που είχα πάντα.

Απόμακρη και σκοτεινή.
Γαλήνια και απέραντη.

Με ξαναβρήκα.
Με ξαναέχασα.

Στην επιφάνεια και στον βυθό της.

Περπατώντας δίπλα της
ή κολυμπώντας μέσα της.

Πόσες φορές έκλαψα κοιτάζωντάς την.
Πόσες φορές άντλησα δύναμη από αυτήν.
Πόσο πόνο μου ρούφηξε.
Πόση ελπίδα μου έστειλε.

Περπατώντας μέσα της
ή κολυμπώντας δίπλα της.

Αναζητώντας κάτι για να πιστέψω...
Στράφηκα προς την θάλασσα.

Την μόνη σίγουρη για εμένα...
Ανεξάντλητη πηγή δύναμης και ελπίδας.



6/1/13

Φτωχό και Πλούσιο



Με φτωχό λεξιλόγιο, δεν μπορείς να έχεις πλούσιο λόγο.
Με φτωχή γλώσσα, δεν μπορείς να έχεις πλούσια έκφραση.

Με φτωχή σκέψη, δεν μπορείς να έχεις πλούσια αντίληψη.
Με φτωχό στόχο, δεν μπορείς να έχεις πλούσιο προορισμό.

Με φτωχή πράξη, δεν μπορείς να έχεις πλούσια ζωή.
Με φτωχή δράση, δεν μπορείς να έχεις πλούσια εμπειρία.

Με φτωχό συναίσθημα, δεν μπορείς να έχεις πλούσιο κόσμο.
Με φτωχό μυαλό, δεν μπορείς να έχεις πλούσιο πνεύμα.

Με φτωχές ιδέες, δεν μπορείς να έχεις πλούσιες προσπάθειες.
Με φτωχές κινήσεις, δεν μπορείς να έχεις πλούσιες συμπεριφορές.

Με φτωχό άτομο, δεν μπορείς να έχεις πλούσιο σύνολο.
Με φτωχή κοινωνία, δεν μπορείς να έχεις πλούσια ανθρωπότητα.

Με φτωχό όραμα...
Με φτωχό όραμα...
Με φτωχό όραμα...

Δεν μπορείς να έχεις πλούσιο άνθρωπο.