9/30/15

Με ρωτάνε...



Πολλές φορές, με ρωτάνε αν γράφω για εμένα.
Και εγώ απαντάω πως γράφω για εσένα.
Με ρωτάνε αν αυτή είναι η δική μου ιστορία.
Και εγώ απαντάω πως αυτή είναι η δική του ιστορία.
Με ρωτάνε αν αυτές είναι οι δικές μου στιγμές.
Και εγώ απαντάω πως αυτές είναι οι δικές τους στιγμές.
Με ρωτάνε αν αυτή είναι η ζωή μου.
Και εγώ απαντάω πως αυτή είναι η ζωή μας.

Έπειτα κουράζονται μα συνεχίζουν να ρωτάνε
«Ποιοι είμαστε «εμείς»; Ποιος είσαι «εσύ»;
«Ποιος είναι «αυτός»; Ποιοι είναι «αυτοί»;

Θέλουν να μάθουν...
Και εγώ τότε σταματάω να απαντάω.

Είναι μερικές φορές που νιώθεις πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να απαντηθεί, τίποτα άλλο να εξηγηθεί...

Πολλές φορές, απλά, δεν γράφω εγώ μα η ζωή. Και η ζωή γράφει για εμένα, για εσένα, για εκείνον, για εκείνους, για εμάς...


9/29/15

Να πουλάς...



Να πουλήσεις, να αγοράσεις, να πουλήσεις.
Να αγοράσεις, να πουλήσεις, να αγοράσεις.

Να νοικιάσεις. Να νοικιαστείς.
Να πληρώσεις. Να πληρωθείς.
Να δανείσεις. Να δανειστείς.
Να χρεώσεις. Να χρεωθείς.

Να πουλήσεις; Τι; Τα πάντα. Να μην αφήσεις τίποτα. Να πουλήσεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Να αγοράσεις; Τι; Τα πάντα. Να μην αφήσεις τίποτα. Να αγοράσεις ακόμα και τον εαυτό των άλλων.

Να πουλήσεις χαμόγελα.
Να αγοράσεις αγκαλιές.
Να ξοδέψεις παράπονα.
Να χρεώσεις στιγμές.

Να πουλάς μα να μην δίνεις.
Να αγοράζεις μα να μην δέχεσαι.
Να κρατάς μα να μην αφήνεις.
Να δανείζεις μα να μην χαίρεσαι.

Να μιλάς μα να μην επικοινωνείς.
Να ακούς μα να μην καταλαβαίνεις.
Να αγγίζεις μα να μην νιώθεις.
Να υπάρχεις μα να μην ζεις.
Να δουλεύεις μα να μην προσφέρεις.
Να κοιτάζεις μα να μην παρατηρείς.
Να διαβάζεις μα να μην μορφώνεσαι.
Να κινείσαι μα να μην προχωράς.
Να στέκεσαι μα να μην ησυχάζεις.
Να κουράζεσαι μα να μην αποδίδεις.
Να προσπαθείς μα να μην αξιοποιείσαι.
Να συζητάς μα να μην εκφράζεσαι.
Να κάνεις μα να μην ονειρεύεσαι.

Να πουλάς...

Την αγάπη
Τον έρωτα
Την μουσική
Την τέχνη
Τα βιβλία
Τα αντικείμενα
Τις λέξεις
Τα συναισθήματα
Τα ζώα
Τα φυτά
Τους ανθρώπους...

Ακόμα και τα αστέρια... να τα πουλάς...

Να πουλάς... ό,τι έχεις και ό,τι δεν έχεις... ό,τι κατέχεις και ό,τι δεν κατέχεις...

Την αξιοπρέπεια...
Την αυτοεκτίμηση...
Την ανθρωπιά...

Και έπειτα να μένεις... παρέα... με όλα αυτά που δεν πούλησες...

Με το κενό...
Με την αχαριστία...
Με την αδιαφορία...

Τώρα να σε δω... Τι θα κάνεις στο τίποτά σου;

Τι θα κάνεις,
παρέα... με αυτό που...
Δεν έγινες
Δεν έκανες
Δεν είπες
Δεν άγγιξες
Δεν έζησες
Δεν τόλμησες
Δεν αγάπησες...

Το μόνο που σε έμαθαν ήταν να πουλάς...

Στην εποχή της πώλησης... αυτοί που πουλάν... επιβιώνουν. Έτσι σου είπαν... Έτσι σου έλεγαν...

Μα ξέχασαν να σου πουν... τι έχεις φτάσει να γίνεις για να βρίσκεσαι σε αυτό το σημείο... που το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να πουλάς...

Για να φτάσεις να βάζεις σε όλα τιμές να ξεριζώνεις την τιμή σου...

Χωρίς ανθρώπινη τιμή, όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται...

Πόσο κοστίζει μια σχέση;
Πόσο κοστίζει ένα φιλί;
Πόσο κοστίζουν οι άλλοι;
Πόσο κοστίζεις εσύ;
Πού είναι η τιμή σου;
Πού έχει χαθεί;

Να πουλάς, να πουλάς, να πουλάς...

Μα να μην έχεις τίποτα άλλο να πουλήσεις...

Το σώμα σου... Οι ιδέες σου... πουλήθηκαν και αυτά...

Το όνομά σου... Οι παρέες σου... ζητήθηκαν κι αυτά...

Να ζητάς, να ζητάς, να ζητάς...

Μα να μην έχεις τίποτα άλλο να ζητήσεις...

Να πουλάς.
Να πουλιέσαι.
Να σπαταλάς.
Να σπαταλιέσαι.

Και βάζοντας τιμή σε όλα,
Να χάνεις την τιμή σου.
Και βάζοντας αριθμούς σε όλα,
Να γίνεσαι αριθμός.

Και από τις ίδιες τις ταμπέλες που κρεμάς στους άλλους, από τις ίδιες να κρεμιέσαι κι εσύ...

Και στις ίδιες εκπτώσεις που συναντάς τους άλλους, στις ίδιες να βρίσκεσαι κι εσύ...

Μα δεν χωράνε εκπτώσεις...

Σε αυτό που είσαι...

Και ο μόνος τρόπος να σταματήσει αυτός ο παράλογος κόσμος των ανθρώπινων εκπτώσεων... είναι να σταματήσεις να πουλάς... και να αρχίσεις να αγαπάς...

Αντί να αγοράσεις
Να περάσεις
Από το να πουλήσεις
Στο να αγαπήσεις...



9/27/15

Παρασκευή 04.09.2015




Είναι περίπου 5.20 το απόγευμα και είμαι στο τρένο. Στο πρώτο βαγόνι. Σηκώνομαι για να καθίσει κάποιος κύριος. Τον είδα από μακρυά. Πηγαίνω όρθια στην μία από τις γωνίες και ακουμπάω... Είμαστε στην αρχή του βαγονιού, απέναντί μου, σχεδόν απέναντί μου προς τα αριστερά μου, η πόρτα του οδηγού. Ένας άνθρωπος σε κάθε γωνία. Και μια φιγούρα στο κεντρικό σημείο, στην κεντρική σιδερένια λαβή. Είναι από εκείνες τις φορές που δεν παρατηρώ τους ανθρώπους... που είμαι χαμένη στις δικές μου σκέψεις... Κοιτάζω έξω από το παράθυρο της πόρτας... και σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο που τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ... Έχω χαθεί μέσα σε αυτό... όταν νιώθω μια απειλητική κίνηση από την φιγούρα στο κέντρο προς εμένα... Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και βλέπω μια γυναίκα, έχοντας ένα βλέμμα προς εμένα που αυτήν την στιγμή νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου, να έχει σηκώσει το ένα της πόδι ψηλά, με το γόνατο προς την κοιλιά της... Έπειτα έγιναν όλα πολύ γρήγορα... Δεν πρόλαβα να σκεφτώ... Μια κλωτσιά ήρθε κατά πάνω μου, στον θώρακά μου (για κάποιο λόγο έχω την αίσθηση πως στόχευε την κοιλιά, αλλά νομίζω ότι αυτή το πιθανότερο είναι απλά μια δική μου ιδέα που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα), στο αριστερό μέρος του θώρακά μου... Φώναξα. Όχι από τον πόνο. Αντανακλαστικά. Με μια φωνή που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά στην ζωή μου να βγαίνει από μέσα μου. Ήταν μια βαθιά, άγρια, ενστικτώδης φωνή... (θα έλεγα πως αυτού του τύπου είναι οι φωνές που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει κανείς στις τραγωδίες)... Έπειτα, ακόμα χωρίς να το σκεφτώ, ενστικτωδώς, αυθόρμητα, χωρίς να μπει ακόμα η λογική, την ρώτησα «Τι κάνετε;»... Δεν έχω ιδέα πώς βγήκε ο πληθυντικός σε αυτό το σημείο... Ακόμα το επεξεργάζομαι και δεν μπορώ να το καταλάβω... Δεν είχα προλάβει να σκεφτώ κάτι... και δεν θα περίμενα σε ένα τέτοιο σημείο να μου βγαίνει κάτι σαν ευγένεια (;)... Φυσικά, ο τόνος μου δεν ήταν ευγενικός. Ήταν περίεργος. Η φωνή μου σοβαρή, βαθιά, κοφτή, απότομη... και παραξενεμένη... Το βλέμμα της γυναίκας, κυριολεκτικά είχε γυαλίσει και γυρίσει... Ήταν κοντά μου... και ήμασταν σε έναν σχεδόν άδειο χώρο... ένιωσα την ανάγκη να πάω προς τους ανθρώπους... και πάλι χωρίς να το σκεφτώ... όλα αυτά έγιναν γρήγορα... και λειτούργησα με το ένστικτο επιβίωσης... την έσπρωξα... (και εδώ πρέπει να πω πως είναι ελάχιστες οι στιγμές της ζωής μου που έχω σπρώξει άνθρωπο...)... Όχι ακριβώς δυνατά... μα όχι και μη δυνατά... Ήταν αρκετά δυνατό το σπρώξιμο... για να μου κάνει χώρο και για να περάσω στον διαδρομάκο ανάμεσα στους ανθρώπους... κάπου μέσα σε όλο αυτό, δεν θυμάμαι πριν ή μετά... έχω την αίσθηση πως έκανα τον πληθυντικό ενικό και την ρώτησα «Τι κάνεις;», το βλέμμα της ήταν σαν ένα άγριο θηρίο που θέλει να κατασπαράξει... Είμαι, λοιπόν, στο σημείο που έχω περάσει ανάμεσα στους καθιστούς ανθρώπους... και εκεί έχω την αίσθηση μιας παγωμένης στιγμής... είναι σαν εκεί να αρχίζει να μπαίνει η λογική... Έχω αισθανθεί φόβο, έχω βιώσει βία... Και, όμως, εκείνη η παγωμένη στιγμή έκανε τον φόβο ακόμα μεγαλύτερο και την βία να φαίνεται ακόμα πιο απειλητική... Ούτε ένας άνθρωπος, δεν πήρε θέση. Μπορεί, φυσικά, να μην είχαν δει τι είχε συμβεί. Μπορεί, φυσικά, να νόμιζαν ότι κάτι της είπα ή κάτι της έκανα εγώ... Μπορεί να σκεφτόντουσαν πως δεν γίνεται έτσι απλά κάποιος να χτυπάει κάποιον άλλον... Μπορεί απλά να μην ήθελαν να ανακατευτούν... Μπορεί να έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ σε όλα αυτά που συμβαίνουν στο τρένο (κι εγώ με το τρένο κυκλοφορώ και κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι άλλο)... Δεν μπορώ να ξέρω γιατί όλα ήταν τόσο παγωμένα... Αλλά είχα απέναντί μου μια γυναίκα που συνέχιζε να με κοιτάζει άγρια και απειλητικά... και είχα γύρω μου ανθρώπους που απλά δεν έκαναν τίποτα... Και για κάποιο λόγο όταν σκέφτομαι αυτήν την στιγμή... μου έρχεται, σαν προέκταση-λογική συνέχεια, μια κωμικοτραγική σκηνή του να αρχίζει εκείνη τις κλωτσιές της κι εγώ να μην ξέρω πού να κρυφτώ... Ένιωσα απόλυτα αβοήθητη. Και, ευτυχώς, ευτυχώς (;), ευτυχώς (!), μια κυρία με ρώτησε «Σε χτύπησε;»... Ω! Πόσο την ευχαριστώ αυτήν την κυρία για αυτήν την ερώτηση!!! Σαν να ένιωσα πως κάποιος απλά έκανε κάτι... και ας ήταν το πιο απλό πράγμα στο κόσμο... απάντησα με μια άλλη πιο ήρεμη φωνή (πολύ διαφορετική από όλες τις προηγούμενες)... «Με κλώτσησε.». Κι ένιωσα ξαφνικά σαν μικρό κοριτσάκι. Έπειτα κάτι με ρώτησε... αν είμαι καλά, αν πονάω... Κι εγώ το μόνο που απάντησα ήταν πως «Φοβήθηκα.» Μόνο αυτό... Και ήταν αλήθεια, δεν ήξερα αν ήταν το σοκ ή η αδρεναλίνη, δεν είχα νιώσει καθόλου πόνο... αλλά φόβο... είχα νιώσει... Σε όλη αυτήν την διάρκεια... που δεν ήταν μεγάλη... γιατί όλα εξακολουθούσαν να κυλάνε γρήγορα... Η γυναίκα συνέχιζε να με κοιτάζει... αλλά δεν έκανε κίνηση προς τα εμένα... Έπειτα σήκωσε τον δεξί της ώμο, κάνοντας μια κίνηση προς τα μπροστά, αυτές τις μάγκικες που θέλουν καυγά και μου είπε «Κάτεβά. Κάτω. Εγώ κι εσύ. Κάτω.». Και με αυτήν την κίνηση με προκαλούσε υποτίθεται να κατέβω να παλέψω μαζί της... Τότε άκουσα μια ακόμα φωνή, μιας νεαρής γυναίκας να λέει πως θα καλέσουμε την ασφάλεια... πως θα το πούμε στον οδηγό... Ω! Πόσο την ευχαριστώ και αυτήν την κοπέλα... που ούτε το πρόσωπό της δεν κατάφερα να δω... Δεν πρόλαβα να την ευχαριστήσω... Και γύρισε τότε η «επιθετική» γυναίκα και σε εκείνην... και της είπε μετά να πάνε κάτω με αυτήν και την έβρισε... και η κοπέλα πάλι κάτι είπε για τον οδηγό... Και έπειτα άνοιξαν οι πόρτες... και κατέβηκε... η αγριεμένη γυναίκα... μόνη της... στην Ομόνοια. Όλα αυτά συνέβησαν από Βικτώρια προς Ομόνοια... Σε μία μόνο στάση... Και εγώ πήγαινα... «Πού κατεβαίνεις;» με ρώτησε η κυρία που στεκόταν δίπλα μου που με είχε ρωτήσει αν με χτύπησε και αν πονάω... «Μοναστηράκι.» είπα... αλλά ήμουν σαν χαμένη... Η φωνή μου τώρα ήταν σιγανή... «Δεν πιστεύω να κλάψεις!» μου είπε... δεν ένιωθα ότι είμαι έτοιμη να κλάψω... αλλά κάπως θα φαινόμουν... δεν έχω ιδέα πώς... «Όχι.» της είπα... «Μην κλάψεις!» επανέλαβε. Τότε ήταν σαν να έβγαζε νόημα, αργότερα όταν σκέφτηκα αυτήν την σκηνή... θεώρησα... πως κάτι γίνεται με την ανάγκη των ανθρώπων να μην εκφράζονται δημόσια τα συναισθήματα... Γιατί ήταν «κακό» να κλάψω; Είχα, μόλις, υποστεί από το πουθενά, βία... και είχα τρομάξει... γιατί να μην κλάψω; Δεν είναι φοβερό; Να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο σημείο... και κάποιος να σου λέει να μην κλάψεις; Πριν κατέβω... Της ψιθύρισα... (ειλικρινά, δεν έχω ιδέα γιατί το είπα ψιθυριστά)... πως την ευχαριστώ... και εκείνη μου απάντησε... δεν θυμάμαι ακριβώς τι... κάτι σαν... «Μα τι λες τώρα...»... κάτι τέτοιο... Ήθελα να την ευχαριστήσω απλά και μόνο επειδή ένιωσα να νοιάζεται κάποιος... και μετά σκέφτηκα πως δεν είπα και στην άλλη κοπέλα, ευχαριστώ, που πήγε να με υπερασπιστεί... κι ας μην με γνωρίζει... κι ας μην γνωρίζει τι ακριβώς συνέβηκε... και δεν κρατήθηκε, όπως όλοι οι άλλοι στο να μην μιλήσει και να μην κάνει τίποτα... Αλλά όλα έγιναν γρήγορα... και δεν ήμουν σίγουρη για αυτήν την φωνή από πού είχε έρθει... ποια ακριβώς ήταν η κοπέλα που μιλούσε... είχα χαθεί εντελώς... στο σοκαριστικό σκηνικό... Κατέβηκα, λοιπόν, Μοναστηράκι... και... έκλαψα. Έτρεχαν δάκρυα στα μάτια μου και δεν μπορούσα να τα σταματήσω... Δεν ήταν η στενοχώρια... ήταν η βία... Δεν ήταν μόνο ο φόβος... ήταν η εξουσία του φόβου... Και αυτό... το να κάνει κάποιος κάτι και το κανείς γύρω να μην κάνει τίποτα... Δεν ξέρω. Έχω καιρό να αισθανθώ αυτό το απόλυτο συναίσθημα του αβοήθητου. Ένιωσα αβοήθητη. Ένιωσα πόσο εύθραυστη είναι η ησυχία... Και πόσο ο κόσμος δεν ξέρει τι να κάνει μπροστά στην βία... Με πονούσε λίγο το χέρι... Το αριστερό... Το κοίταξα... Είχα σόλα παπουτσιού και στο χέρι μου και στο φόρεμά μου στον θώρακά μου... Δεν είχα καταλάβει ότι έβαλα το χέρι μπροστά... Όλα είχαν γίνει αντανακλαστικά...

Νιώθει κανείς πως είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν οι άνθρωποι να τρώνε ο ένας τον άλλον...

Η γυναίκα δεν φαινόταν καλά... δεν ήταν καλά... αλλά και πάλι... τι σημαίνει αυτό;... Μια στροφή του μυαλού είναι για να περάσεις από το «είμαι καλά» στο «δεν είμαι καλά»... Το βλέμμα της... Το βλέμμα της με τρόμαξε πολύ... Ανέβαινα τα σκαλιά, περπατούσα ανάμεσα στους ανθρώπους, και δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν... Στην σκέψη μου ήρθαν τα πιο κοντινά μου άτομα... Πόσο ήθελα να μιλήσω σε αυτά!!! Επίσης, είχα συνέχεια την αίσθηση ότι θα την δω μπροστά μου... Επειδή κατέβηκε Ομόνοια... Φοβόμουν πως θα την συναντήσω στο Μοναστηράκι... Να... αυτή είναι η εξουσία του φόβου... Ή μία από τις πρώτες σκέψεις μου ήταν να μην ξαναμπώ σε τρένο... δεν σκεφτόμουν λογικά... Φανταζόμουν πως δεν θα μπορώ πια να κυκλοφορώ... Σκεφτόμουν πως θα μου μείνει κανένα παράξενο κουσούρι... Μάλιστα, πρόλαβε το μυαλό να κάνει και αυτοσάτιρα... Δεν φτάνει που προσπαθούσα να ξεπεράσω έναν φόβο με τα αυτοκίνητα από όταν μας χτύπησε με μια φίλη μου ένα αυτοκίνητο πεζούς, πρωί πρωί, στην Πατησίων... Τώρα δεν θα μπορούσα να μπαίνω μέσα στα τρένα... Αρχίζουν και μου τελειώνουν τα μεταφορικά μέσα... Απίστευτο... Το πόσο άμεσα μπαίνει μέσα σου ο φόβος... η ανασφάλεια... Η βία ασκεί εξουσία... Μία στιγμή αρκεί να σε τρομοκρατήσει... Και μετά δεν είναι μόνο αυτή η στιγμή... αλλά το τι έχει κάνει αυτή η στιγμή στην ζωή σου... Και δεν μιλάω τώρα για αυτήν την κλωτσιά... αυτή η κλωτσιά... ήταν αυτή η κλωτσιά... πάει πέρασε... και θέλω να πιστεύω... ότι θα το ξεπεράσω... Μιλάμε συνολικά... Για την βία που ασκείται... γιατί; Γιατί έτσι. Χωρίς κανένα λόγο και αιτία...

Είχα και συναντήσεις εκείνη την ημέρα... Ήταν μια μέρα πριν ξεκινήσω τα σεμινάρια μου... Είχα τρεις συναντήσεις... Θα γνώριζα τρεις καινούριους ανθρώπους... Δεν ήθελα να το ακυρώσω... Δεν ήθελα, όμως, ούτε να είμαι με δάκρυα στα μάτια... Και προσπαθούσα να δω πώς θα καταφέρω να το ξεπεράσω... μέσα σε λίγη ώρα... Επικοινώνησα με όσους ήθελα και έπρεπε να επικοινωνήσω... Ένιωθα πως αν το μοιραστώ... έστω και γραπτά... έστω και ηλεκτρονικά... θα μοιραστεί κάπως το βάρος... και, αλήθεια, μοιράστηκε... Έπειτα πήρα ανάσες... Ζήτησα από τον εαυτό μου να κάνει αυτό που του ζητάω αρκετές φορές να κάνει... Υπέρβαση... Και έκανα τις συναντήσεις μου...

Και εδώ αξίζει να αναφέρω... και λίγο από την συνέχεια...

Στην πρώτη συνάντηση... ήρθε μια κοπελίτσα... με την δική της ενέργεια... με την δική της φωνή... με την δική της αίσθηση... Στο τέλος της συνάντησής μας... Εντελώς αυθόρμητα, κι ενώ στην ουσία η γνωρίμια μας μόλις είχε γίνει, με αγκάλιασε... Μια αγκαλιά... αυθεντική... πρέπει να ομολογήσω πως σπανίζει στην εποχή μας...

Χωρίς να μιλήσω για τις σκέψεις ή τα συναισθήματα... Χωρίς να μιλήσω για το τι μου συνέβηκε εσωτερικά εκείνη την στιγμή... Θέλω να φανταστείτε... ένα σώμα που του δίνουν μια κλωτσιά... και μετά... ένα σώμα που το αγκαλιάζουν... Μόνο αυτό θέλω να σκεφτείτε... Μόνο αυτό... Δεν χρειάζεται τίποτα, μα τίποτα, παραπάνω... Αυτό αρκεί. Ήταν σαν να μου έδωσε αυτό που είχα ανάγκη, αυτό που τα κοντίνα μου άτομα δεν ήταν εκείνη την στιγμή εκεί για να μου το δώσουν γιατί απλά έτυχε να είναι μακρυά... Ήταν σαν να μου έδωσε το αντίδοτο στην βία που μόλις είχα βιώσει... χωρίς καν να το γνωρίζει...

Μετά από αυτήν την αγκαλιά...

Έκανα και τις δύο άλλες συναντήσεις... και ήρθαν δύο άλλοι άνθρωποι... με την δική τους ατμόσφαιρα και την δική τους φωνή... και σαν να είδα άλλους δύο κόσμους... διαφορετικούς, μοναδικούς, ιδιαίτερους...

Και έπειτα είδα, και έπειτα μίλησα, και έπειτα συζήτησα... με τα κοντινά μου άτομα... και άλλοι κόσμοι... Αυτούς τους γνωρίζω καλύτερα...

Μόνο οι άνθρωποι μπορούν να μας σώσουν από την βία των ανθρώπων...

Πάνω που πήγε να χαθεί η πίστη μου στην ανθρωπότητα... βρέθηκε ξανά...

Και ξαναμπήκα στο τρένο. Και ξαναμπαίνω στο τρένο.

Το γνωρίζω. Δεν είμαστε ασφαλείς. Όλοι φοβόμαστε. Όμως δεν είναι τρόπος ζωής να ζεις μέσα στον φόβο...

Και όσο υπάρχουν αγκαλιές... θα υπάρχουν και άνθρωποι...

Και όσο θα υπάρχουν άνθρωποι...

Δεν θα αφήσω ούτε τον φόβο να ασκεί εξουσία στην ζωή μου...
Ούτε την εξουσία να ασκεί φόβο στην ζωή μου...


9/26/15

Εκτός Ελέγχου




Αναζητώντας διάφορα σε διάφορα τετράδια μου... με την ευχή να ήμουν περισσότερο οργανωμένη χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είμαι λιγότερο δημιουργική... βρήκα γραμμένη μία περίεργη στιγμή ενός υπέροχου μαθήματος ενός καταπληκτικού δασκάλου...

Ήταν μία στιγμή που ακόμα την θυμάμαι τόσο καθαρά όσο όταν την έζησα. Μία στιγμή που με άγχωσε και που με τρόμαξε. Ένας από τους ανθρώπους που παρακολουθούσαμε το μάθημα, σε μία από τις ασκήσεις που μας ζητήθηκαν, βγήκε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εκτός ελέγχου. Κυριολεκτικά εκτός ελέγχου. Ήταν για λίγο, αλλά ήταν τρομαχτικό. Ήταν και με άλλον άνθρωπο πάνω στην σκηνή. Και αυτό που συνέβηκε, δεν θα το περιγράψω εδώ, αν κι ήταν μόνο μια στιγμή, ήταν αρκετό για να μας κόψει την ανάσα.

Φοβήθηκα.

Σημείωσα, λοιπόν, στο τετράδιο μου (και δεν θυμόμουν ότι είχα σημειώσει κάτι γύρω από αυτό...)...

«Δώσε μου δύναμη απλά να έχω πάντα τον έλεγχο και για να μην κάνω ποτέ τίποτα κακό σε κανένα συνεργάτη και για να μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου εάν ο άλλος βγει εκτός ελέγχου.» .

Γνώριζα πως στο θέατρο παίζεις με τα υλικά του εαυτού σου... αλλά θεωρούσα δεδομένο... το ότι όσο και να βγεις «εκτός εαυτού» μένεις «εντός εαυτού». Θα ήταν πολύ επικίνδυνο εξάλλου και για εσένα και για τους άλλους... το να έβγαινες εκτός εαυτού βγαίνοντας κυριολεκτικά εκτός ελέγχου... Ήταν τρομαχτικό το να δω μπροστά μου να συμβαίνει κάτι τέτοιο... και, αμέσως, αγχώθηκα για το αν μπορεί να μου συμβεί και εμένα... είτε από την πλευρά αυτού που χάνει τον έλεγχο είτε από την πλευρά του παρτενέρ του... Προβληματίστηκα πάνω στα όρια και στις δυνάμεις του καθενός... Μάλιστα το ότι αυτό συνέβηκε σε ένα μάθημα που αγαπούσα πολύ, σε ένα δάσκαλο που θεωρούσα καλό, και σε μια άσκηση που θεωρούσα απλή, με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο... Δεν κατάλαβα από πού ξεπήδησε μια τέτοια στιγμή...

Και συνέχιζα...

«Και ο δάσκαλος... πώς γίνεται να διατήρησε τόση ηρεμία;»

Μου έκανε εντύπωση. Μου έκανε πολύ εντύπωση. Ήξερα πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος μόνο με ηρεμία θα μπορούσε να το χειριστεί. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εκείνον. Αλλά και πάλι μου έκανε εντύπωση.

Και συνέχιζα...

«Εγώ ποτέ δεν θα τα καταφέρω να γίνω κάτι σαν τον δάσκαλο. Εκείνος το αντιμετώπισε έξυπνα, και με σιγουριά, και με ηρεμία.»

Φυσικά, θα μου απαντούσα τώρα πως δεν χρειάζεται να γίνω κάτι σαν τον δάσκαλο. Χρειάζεται να γίνω κάτι σαν εμένα όχι κάτι σαν τον δάσκαλο. Αλλά και πάλι νομίζω πως αν με ρωτούσαν τότε σε σχέση με το μελλοντικό «κάτι σαν εμένα» και πάλι το ίδιο θα υποστήριζα. Θα νόμιζα πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω κάποιος που καταφέρνει να αντιμετωπίσει μια τέτοιου τύπου κατάσταση με τέτοιο περίπου τρόπο... Πώς τα φέρνει, καμιά φορά η ζωή... Χίλια δύο πράγματα νόμιζα πως θα γίνω... και τελικά δεν έγινα... και υπάρχουν κάτι άλλα μικρά στοιχεία που τα κατάφεραν τα άτιμα να εξελιχθούν μέσα στο προσωπικό μου χάος...

Και συνέχιζα...

«Μέσα του όμως φοβήθηκε και αυτός σαν κι εμάς. Είπε ότι δεν του έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και όμως το αντιμετώπισε με τόση σιγουριά.».

Μου κάνει εντύπωση ότι έγραψα για τον φόβο του δασκάλου. Ο δάσκαλος, το θυμάμαι καθαρά ακόμα και τώρα, δεν μας είπε ότι φοβήθηκε, δεν δήλωσε ότι φοβάται, δεν μίλησε για φόβο. Μας είπε ότι δεν του έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά δεν μας είπε ότι φοβήθηκε. Ούτε και άφησε τον φόβο του να φανεί. Και εγώ έγραψα ότι και εκείνος φοβήθηκε σαν κι εμάς... Παρά τον δικό μου φόβο... νομίζω πως υπήρξε ένα κομμάτι που αποστασιοποιήθηκε και μπήκε (προσπάθησε να μπει) στην θέση του δασκάλου. Αυτόματα και αυθόρμητα... Νιώθοντας την διαφορετική θέση που έχει ο δάσκαλος... γνώριζα πως για εκείνον είναι διαφορετικά... γνώριζα, όμως, πως αυτό που συμβαίνει προς τα έξω... προς τα εμάς... είναι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει προς τα μέσα... προς τα εκείνον... Δεν είχε περιθώριο να δείξει τον φόβο του...

Σε πάρα πολλά, εξάλλου, μαθήματα προσπαθούσα να δω το μάθημα μέσα και από τα μάτια των δασκάλων... όπως και μέσα από τα μάτια των διάφορων μαθητών...

Όταν προσπαθούσα να είμαι μαθήτρια ένιωθα και δασκάλα... Τώρα που προσπαθώ να είμαι δασκάλα νιώθω και μαθήτρια... Έχω την αίσθηση... όμως... πως δεν ανήκω ούτε εδώ ούτε εκεί... ούτε στον έναν κόσμο... των μαθητών... ούτε στον άλλο κόσμο... των δασκάλων... Δεν είμαι μαθήτρια... και... Δεν είμαι δασκάλα... Μόνο στον δικό μου κόσμο νιώθω να ανήκω... και εκεί νιώθω... ας γράψω αυτό που συνηθίζω να γράφω κι ας εκφράσω αυτό που συνηθίζω να νιώθω... μόνο Άνθρωπος...

Και θέλω να έχω την δύναμη... Εντός και Εκτός Ελέγχου... να είμαι Άνθρωπος... Εντός και Εκτός Εαυτού... να είμαι Εγώ...


9/22/15

Λένε...



Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη και δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη. Και δεν ξέρω αν σας το ξαναέγραψα... δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη... Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε... Δεν υπάρχει... ξέρετε τι;... Παρθενογένεση στην τέχνη... Ας το γράψω αρκετές φορές, μπας και επιτέλους καταλάβω αυτήν την φράση και συμφωνήσω μαζί της... Από όταν την άκουγα, από παλιά, από πάντα, από πότε;, από τότε, είχα τις ενστάσεις μου... Αρχικά, χωρίς καν να αρχίσω τα επιχειρήματα... απλά μέσα μου κάτι αντιδρούσε... πώς να το πω... ας το ονομάσω διαφωνία... αν και ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό... Δεν μπορούσα να την καταλάβω αυτήν την φράση... ουσιαστικά... Καταλάβαινα, φυσικά, τι ήθελαν να μου πουν, τι προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν, αλλά κάτι, κάπως, κάπου δεν... πώς να το πω... δεν μου ταίριαζε... Αυτό το απόλυτο αυτής της φράσης... Αυτό το ότι την ανακυκλώνουμε... Την απλώνουμε ξανά και ξανά... στο χώρο και στον χρόνο... κάνοντας τους ανθρώπους αλήθεια να πιστέψουν πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη... Το θεωρούμε δεδομένο... Για την ακρίβεια... Το θεωρούν δεδομένο... Γιατί εγώ προσωπικά ακόμα δεν έχω πειστεί πως είναι κάτι δεδομένο... κάτι απόλυτο... κάτι που δεν χωράει συζήτηση... κάτι που δεν έχει έστω παραθυράκια... ή δρομάκια... ή εξαιρέσεις... Κάτι που είναι μόνο αυτό... χωρίς να μπορεί να είναι και κάτι άλλο... Κουνάω το κεφάλι μου αυτήν την στιγμή... Δεν με βλέπετε αλλά κι όμως... το κουνάω... και πάλι και μόνο που σκέφτομαι αυτήν την φράση... κάτι... με προβληματίζει... Δεν είμαι σίγουρη... Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη... Δεν θέλω να είμαι σίγουρη;... Δεν ξέρω... Δεν με εκφράζει αυτή η φράση... Τόσο απλά... Πήγα να δω και στο λεξικό... σε ένα από όλα τα λεξικά... Τι σημαίνει η λέξη «Παρθενογένεση»... Ξέρω, φυσικά, τι σημαίνει και τι εννοούμε όταν το συζητάμε ότι σημαίνει... αλλά ήθελα από περιέργεια να δω τι θα έγραφε το λεξικό με ακρίβεια... ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσε για να το εξηγήσει... Έγραφε, λοιπόν... «Αναπαραγωγή οργανισμού (εντόμου, φυτού κλπ) μόνο από το θηλυκό χωρίς την σύμπραξη αρσενικού»... Χαμογέλασα... Ίσως επειδή νιώθω ότι ανήκω στην λέξη «θηλυκό»... και δεν χρειάστηκα την σύμπραξη αρσενικού για να δημιουργήσω... ό,τι, τέλος πάντων, δημιουργώ... Σκέφτηκα, λοιπόν, την επόμενη φορά που κάποιος θα μου πει πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη... να γυρίσω... να του πω... κι όμως... υπάρχει... Κάθε φορά που ένα θηλυκό δημιουργεί χωρίς την σύμπραξη αρσενικού... είναι παρθενογένηση... Χαχαχα... Δεν νομίζω αυτό να είναι αρκετά καλό επιχείρημα για κανέναν... Παρόλα αυτά... Οφείλω να ομολογήσω... πως διασκέδασα και μόνο στην σκέψη ενός τέτοιου διαλόγου... Δεν έχω ιδέα τι θέλω να εκφράσω μέσα από όσα γράφω τώρα... Αυτό που θέλω να πω... είναι το πώς μπορούμε να γνωρίζουμε πώς γεννήθηκε μια ιδέα; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν γεννήθηκε, κάποια στιγμή, σε κάποιον από εμάς, μια πρωτότυπη ιδέα; Έχω την αίσθηση σαν να μας σπρώχνουν συνέχεια να μην είμαστε διαφορετικοί, να μην είμαστε ξεχωριστοί, να μην είμαστε πρωτότυποι... Φυσικά, παραδέχομαι... ότι μπορεί να σου έρθουν ιδέες επηρεασμένες από αλλού... Έχεις ένα ερέθισμα και μέσα από αυτό μπορείς να γεννήσεις κάτι... Αλλά ακόμα κι εκεί... είναι κάτι καινούριο ή κάτι παλιό αυτό που δημιουργείς; Είναι διαφορετικό το να αντιγράψεις κάτι... Είναι διαφορετικό το να «κλέψεις» κάτι... και συχνά συζητάμε για αντιγραφές... ή για «κλεψίματα»... Προσωπικά, προτιμάω την γραφή από την αντιγραφή και το μοίρασμα από το «κλέψιμο»... Κλέβω σημαίνει αφαιρώ ξένο πράγμα κρυφά ή με απάτη. Κοίταξα λεξικό και για αυτό... Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει η ιδέα του «κλεψίματος» λοιπόν... στην τέχνη ή στην ζωή... Έχει την λέξη «απάτη» μέσα... κι εγώ συνηθίζω να μιλάω συχνά για την σχέση της τέχνης με την «αγάπη» κι όχι με την «απάτη»... Λένε, λοιπόν, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη και όλοι «κλέβουμε». Ε, λοιπόν... όχι... Δεν κλέβουμε όλοι... Αν θέλει κάποιος μπορεί να κλέψει... Αν δεν θέλει ας δοκιμάσει να μην κλέψει... για να δούμε τι θα γίνει... Δεν αντιγράφουμε όλοι...

Κάπως σαν να νιώθω... ότι ένας από τους λόγους που χρησιμοποιείται αυτή η φράση είναι για να προωθήσουμε το μέτριο... Δεν μπορώ να το εξηγήσω... Σαν να μην μας ενδιαφέρει η μοναδικότητα του καθενός...

Και εγώ δεν μπορώ να απορρίψω την μοναδικότητα... δεν μπορώ να διαγράψω την πρωτοτυπία...

Δεν μπορώ να προωθήσω μόνο την λογική του ότι όλοι αντιγράφουμε, όλοι «κλέβουμε».

Νομίζω υπάρχει ένα σημείο που δεν πηγαίνεις εσύ την δημιουργία αλλά η δημιουργία σε πηγαίνει... και εκεί δεν χωράει καμία αντιγραφή και κανένα «κλέψιμο»...

Στην δημιουργική διαδικασία χωράει μόνο η δημιουργία...


(Το παραδέχομαι, ήμουν χαοτική.
Το παραδέχομαι, δεν κατάφερα να πω ακριβώς αυτό που θέλω να πω.
Το παραδέχομαι, δεν είμαι ακριβώς ικανοποιημένη με όλα όσα έγραψα.

Αλλά δεν πειράζει. Μπορώ να μοιραστώ κάτι ακόμα κι όταν δεν έχει διαμορφωθεί μέσα μου με απόλυτη ακρίβεια.

Έχω δικαίωμα να μοιραστώ αυτό που νιώθω πως θέλω να μοιραστώ ακόμα κι αν είναι μια ατελής σκέψη ή ένα ατελείωτο συναίσθημα... Επίσης, έχω δικαίωμα αύριο (και κάθε αύριο) να διαφωνήσω ακόμα κι εγώ με τον εαυτό μου σε σχέση με κάτι που διατυπώνω στο σήμερα... Είμαι ελεύθερη να εκφράζω αυτό που νιώθω κάθε στιγμή ακόμα κι αν είναι (νιώθω πως είναι) θολό και μη ολοκληρωμένο το τοπίο μου...)...


9/17/15

Όποιος έχει τα πολλά, θέλει και τα λίγα...



Αυτός που έχει τα πολλά θέλει και τα λίγα και για αυτό θέλει να κάνει αυτόν που έχει τα λίγα να μην θέλει τα πολλά. Έτσι τον πείθει ότι «Όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα.» για να τον κάνει να είναι ικανοποιημένος με τα λίγα, ή ακόμα χειρότερα με τα ελάχιστα, και να μην ζητήσει τα πολλά, ή ακόμα χειρότερα να μην ζητήσει ούτε τα λίγο παραπάνω που κανονικά του αναλογούν και του αξίζουν. Έτσι αυτός που έχει τα πολλά και θέλει και τα λίγα κάνει αυτόν που έχει τα λίγα να μην θέλει τα πολλά, για να μην ζητήσει ποτέ τα πολλά, για να μην αγωνιστεί ποτέ για τα πολλά, για να μην προσπαθήσει ποτέ για τα πολλά και, ταυτόχρονα, για να ευχαριστεί για τα λίγα, για να ευγνωμονεί για τα λίγα και για να φοβάται μην χάσει αυτά τα λίγα αν τολμήσει να οραματιστεί κάτι σε σχέση με τα πολλά. Λες και αυτός που έχει τα λίγα δεν μπορεί, ταυτόχρονα, να γνωρίζει την αξία που έχουν τα «λίγα» (αν έχουν αξία τα συγκεκριμένα «λίγα») αλλά και να αναγνωρίζει και την σημασία που έχουν τα «πολλά» (αν έχουν σημασία τα συγκεκριμένα «πολλά»). Δεν είμαι σίγουρη ότι οι μεγάλες ανακαλύψεις έγιναν επειδή κάποιος είπε στον εαυτό του να μείνει ικανοποιημένος με τα λίγα. Δεν είμαι σίγουρη ούτε καν ότι οι μικρές ανακαλύψεις έγιναν επειδή είπε κάποιος στον εαυτό του να μείνει ικανοποιημένος με τα λίγα. Αρκεί να αναρωτηθούμε για το πώς συμβαίνουν οι αλλαγές... εκείνες οι αλλαγές... μέσα από τις οποίες γεννήθηκαν ακόμα και τα δικαιώματα των ανθρώπων... Νομίζω πως κάπου, κάπως, κάποτε, κάποιοι ζήτησαν τα «πολλά» (τα οποία αν τα δεις από άλλη οπτική γωνία μπορούν να θεωρηθούν και τα «λίγα» αφού στα σημερινά μάτια μας είναι τα αυτονόητα, αλλά για εκείνους τότε ήταν τα «πολλά»...). Το θέμα δεν είναι αν έχεις τα λίγα ούτε αν θέλεις τα πολλά. Το θέμα είναι τα λίγα που έχεις τι λίγα είναι. Δεν σημαίνει απλά και μόνο επειδή είναι λίγα ότι πρέπει να είσαι ικανοποιημένος με αυτά. Το θέμα είναι τα πολλά που θέλεις τι πολλά είναι. Δεν σημαίνει απλά και μόνο επειδή είναι πολλά ότι πρέπει να τα επιθυμείς. Όμως, σε καμία περίπτωση, δεν σημαίνει ότι επειδή μπορείς να έχεις κάποια λίγα, δεν έχεις δικαίωμα να έχεις και κάποια πολλά. Κι αν σε έχουν κάνει να νιώθεις πως το να ζητήσεις τα πολλά θα σε κάνει να χάσεις τα λίγα... μία λέξη υπάρχει για αυτό. Λέγεται τρομοκρατία. Και αν κάτι δεν χωράει στο τώρα και δεν χωρούσε στο ποτέ είναι ο φόβος. Που σημαίνει... αν έχεις κάποια λίγα που θεωρείς πως αξίζουν, προστάτευσέ τα. Αν έχεις κάποια πολλά που θεωρείς πως αξίζουν, διεκδίκησέ τα. Μπορείς να δοκιμάσεις και να προστατεύσεις τα λίγα και να διεκδικήσεις τα πολλά. Αν σε κάνουν να χάσεις τα λίγα επειδή ζήτησες τα πολλά, είναι πολύ πιθανό να ήταν θέμα χρόνου το να σου έπαιρναν τα λίγα ακόμα κι αν δεν ζητούσες τα πολλά... Εσύ θα γνωρίζεις... πως προσπάθησες... και να προστατεύσεις τα λίγα (και όχι μόνο τα δικά σου αλλά και των άλλων) και να διεκδικήσεις τα πολλά (και όχι μόνο για εσένα αλλά και για τους άλλους)...


9/11/15

DVD



Μερικές φορές... Η ζωή μου μοιάζει... σαν ένα dvd... που έχει μόνο μέσα 100 λέξεις... Τις ίδιες και τις ίδιες... Όσες φορές κι αν δεις το dvd οι λέξεις δεν πρόκειται να αλλάξουν... Τις ίδιες λέξεις θα δεις... Και τις ίδιες κινήσεις θα νιώσεις... Μα επειδή δεν ξέρεις πώς να προχωρήσεις παρά πέρα... στην ζωή... δεν έχεις ιδέα πώς να συνεχίσεις... συνεχίζεις να βάζεις το ίδιο dvd να παίζεται... μπας και κρατηθείς αυτό... έτσι ώστε τουλάχιστον να μην πας προς τα πίσω... ακόμα κι αν δεν μπορείς να πας προς τα μπροστά... Και παρόλα αυτά... σιγά σιγά αρχίζεις να ξεχνάς ακόμα κι αυτές τις 100 λέξεις... δεν αντέχεις να ξαναβάλεις το ίδιο βίντεο να παίξει... απλά και μόνο για να κρατήσεις μια κάποια γελοία σταθερότητα... και τότε αρχίζεις να ξεχνάς και αυτά που ήξερες... Τα πιο απλά... Τα πιο βασικά... σου φεύγουν... σου γλιστρούν... και οι άλλοι σου λένε πως δεν χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα... μα εσύ γνωρίζεις πως δεν γνωρίζεις τίποτα... και από τα πάντα στο τίποτα μια ζωή διαφορά... Έπειτα βάζεις το dvd κάπου... και δεν αντέχεις να το ξαναβγάλεις από εκεί που το έθαψες... γιατί βλέποντας το... έχεις σταματήσει πια να βλέπεις τις λέξεις... και βλέπεις μόνο τα αισθήματα... Σου υπενθυμίζει πόσο αδύνατο είναι να ανέβεις ένα βουνό μόνος σου... χωρίς βοήθεια... Δεν υπάρχει καμία συνέχεια από το πριν στο τώρα σου... κι αυτό σου κοστίζει... Μα το βουνό είναι μπροστά σου... Και εσύ πρέπει να το περάσεις... Και δεν έχεις κανέναν να επικοινωνήσεις... Γιατί ακόμα και αυτές τις 100 λέξεις που κάποτε γνώριζες... Τις έχεις πια ξεχάσει...


9/8/15

«Διδάσκω»



Αυτές τις ημέρες «διδάσκω». Ξανά. Σε εισαγωγικά το «διδάσκω» γιατί δεν είμαι και δεν νιώθω δασκάλα. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως μοιράζομαι και προσφέρω... έτσι δεν αγχώνομαι και τόσο για το τι νιώθω πως γνωρίζω και για το τι νιώθω πως δεν γνωρίζω. Παρόλα αυτά, όταν μπαίνω, έστω και δειλά, έστω και για λίγο, (όπως και για όσο), στην διαδικασία της «διδασκαλίας» δεν μπορώ να μην προβληματιστώ για μερικούς (για αρκετούς) από τους δασκάλους που πέρασαν από την ζωή μου (και από τις ζωές αρκετών άλλων ανθρώπων). Δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν ενδιαφέρονταν –πώς είναι δυνατόν να είχαν αδιαφορία για τους μαθητές, βαρεμάρα για το μάθημα. Πώς άραγε τους έφερε – έφτασε η ζωή σε αυτό το θλιβερό σημείο στο οποίο όχι μόνο ξέχασαν την χαρά, όχι μόνο έχασαν τον ενθουσιασμό, αλλά, κυρίως, αμέλησαν την ευθύνη που τους δίνεται και πρόδωσαν την ουσία της ζωής.

Έστω και για λίγο, αν μείνω απέναντι σε ορισμένους ανθρώπους... κάτι μου συμβαίνει... και δεν γίνεται... να μην τους κοιτάξω... να μην τους αισθανθώ... Νιώθω πως μετά τους κουβαλάω και θα τους κουβαλάω για πάντα μαζί μου... Δεν θα άντεχα να μου ξεφύγουν τα βλέμματα ή να χάσω τα συναισθήματα... Και ενώ είμαι σε ετοιμότητα και είμαι και «ανοιχτή», νιώθω ότι και πάλι δεν προλαβαίνω όλες τις στιγμές των «μαθητών» μου. Κάτι μπορεί να μου γλιστρίσει. Και απλά εύχομαι να είναι κάτι «μικρό» και να μην είναι κάτι «μεγάλο».

Νιώθω, επίσης, πόσο δύσκολο θα μου ήταν να το κάνω αυτό κάθε μέρα... γιατί έχω ανάγκη να επεξεργάζομαι τα όσα συμβαίνουν, να μπορώ να έχω καθαρό μυαλό, για να μπορώ να τους μιλήσω για αυτά, για να μπορώ να μου μιλήσω για αυτά. Να τα βάλω σε τάξη, σε σειρά. Και ενώ δεν νιώθω κούραση τόσο τις ώρες που διδάσκω... Μετά μπορεί-μπορώ να νιώσω εξάντληση... Πολλές φορές, επίσης, μπορεί να με πιάσει... το ότι δεν είπα ή δεν έκανα κάτι. Κάτι που έπρεπε να πω ή κάτι που ήθελα να κάνω. Μέσα στα τόσα χάνω κάτι.

Τώρα πια είμαι, προσπαθώ να είμαι, πιο ελαστική με εμένα. Κι αν δεν γίνει κάτι, λέω δεν πειράζει... Κι αν γίνει κάτι, λέω δεν πειράζει... Βγάζω το τέλειο από το μυαλό μου. Πώς θα ήθελα να είναι οι γνώσεις μου. Ποια θα ήθελα να είμαι εγώ. Και κάνω αυτό που είναι το καλύτερο να κάνει κανείς. Κάνω... το καλύτερο που μπορώ. Και ίσως αυτό «το καλύτερο που μπορώ» να είναι τελικά αρκετό καλό για κάποιους ανθρώπους. Ίσως να είναι τελικά αρκετά καλό ακόμα και για εμένα.

Πάντως, ανεξάρτητα από το αν είμαι ή όχι καλή «δασκάλα», από το αν το μάθημα μου έχει ενδιαφέρον και για ποιον...

Δεν θα άλλαζα με τίποτα για τίποτα στο κόσμο τις στιγμές με τους «μαθητές» μου.

Εκείνοι μπορεί να μην το γνωρίζουν αλλά εγώ το γνωρίζω.

Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο τους επηρεάζω εγώ αλλά γνωρίζω με ακρίβεια πόσο με επηρεάζουν εκείνοι.

Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Με αγγίζουν.
Με συγκινούν.
Με αλλάζουν.
Με παρακινούν...

Να γίνω ακόμα καλύτερη...
Να κάνω ακόμα καλύτερα...
Το καλύτερο που μπορώ...


Και Τους Ευχαριστώ για αυτό.

Όλους όσους ήρθαν στο χθες.
Όλους όσους έρχονται στο σήμερα.
Όλους όσους θα έρθουν στο αύριο.

Για αυτήν την όμορφη ανθρώπινη ανταλλαγή και επικοινωνία...

Τους Ευχαριστώ...
Και θα τους Ευχαριστώ...

Για πάντα.

(Σε εισαγωγικά το «δασκάλα», γιατί δεν με νιώθω δασκάλα. Σε εισαγωγικά το «μαθητές», γιατί δεν τους νιώθω μαθητές. Νιώθω πως είμαι ένας άνθρωπος απέναντι σε ανθρώπους με κύριο στόχο να γίνω Άνθρωπος απέναντι σε Ανθρώπους...).


9/4/15

Μπουπ.



Μπουπ.

Ήμουν σε ένα ατελείωτο, καταπράσινο, μέρος... Καταπράσινοι λόφοι και άπλετο φως... Και έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα... Και είχα δύο συναισθήματα... Ευτυχία και Ελευθερία... Αυτό ακριβώς ένιωθα (περιέργως μπορούσα με ακρίβεια να ορίσω το τι νιώθω), ευτυχισμένη και ελεύθερη... Μετά άκουσα μια φωνή... να λέει το όνομά μου... «Μαριλού, Μαριλού, Μαριλού»... Με φώναζαν... Από κάπου μακρυά... Εγώ απλά συνέχιζα να τρέχω... Και έπειτα η φωνή από αχνή και μακρινή άρχισε να έρχεται πιο κοντά και πιο καθαρά «Μαριλού, Μαριλού, Μαριλού!»... Και... άνοιξα τα μάτια μου...

«Μαριλού!»... Την είδα να κάθεται δίπλα μου και να συνεχίζει πανικόβλητη να λέει το όνομά μου «Μαριλού, Μαριλού, Μαριλού!» ενώ προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκομαι και τι συμβαίνει... Συνειδητοποίησα πως ήμουν στην σχολή μου... στην αίθουσα... στην μικρή μας σκηνή που δεν ήταν ακριβώς σκηνή αλλά εμείς είχαμε ορίσει ότι είναι σκηνή επειδή χωριζόταν από τον υπόλοιπο χώρο με αυτό το μικρό σκαλοπατάκι που βρισκόταν κάπου πιο μπροστά μου... Κοίταξα την συμμαθήτριά μου ενώ εκείνη συνέχιζε φοβισμένη να μου μιλάει γρήγορα και αγχωμένα «Τι έγινε; Άκουσα έναν θόρυβο και από εκεί που ήσουν όρθια βρέθηκες πεσμένη και μετά σε φώναζα ξανά και ξανά, και εσύ δεν απαντούσες. Για ώρα δεν απαντούσες! Είσαι καλά;»... Εγώ απλά προσπαθούσα να προσαρμοστώ... Προσπαθούσα να θυμηθώ τι έγινε... Μέχρι πριν λίγο ήμουν ευτυχισμένη και ελεύθερη και έτρεχα και τώρα ήμουν εδώ καθισμένη και δεν μπορούσα να θυμηθώ τι έγινε... Πώς βρέθηκα εδώ; Έβλεπα όνειρο; Δεν κατάλαβα... Σκέφτηκα πως το πρώτο που πρέπει να κάνω είναι να ηρεμήσω την φίλη μου... «Είμαι καλά. Είμαι μια χαρά, αλήθεια!»... ενώ εκείνη, που όπως είναι λογικό δεν ήταν και τόσο εύκολο να ηρεμήσει, συνέχιζε να μου μιλάει «Μα άκουσα ένα «μπουπ» και βρέθηκες κάτω... και δεν απαντούσες... γιατί δεν απαντούσες;! Και...» Προσπαθούσα να θυμηθώ... Τι ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν... Σιγά σιγά, άρχισε να επανέρχεται η πραγματικότητα... Ήμουν όρθια... και έκανα ζέσταμα... Αποφασίσαμε να κάνουμε ζέσταμα πριν να έρθει η δασκάλα... Και έστριψα το κεφάλι μου... έκανα κύκλους με το κεφάλι μου και όταν πήγα να το στρίψω προς τα πίσω... αυτό ήταν! Αυτό ήταν το τελευταίο που θυμόμουν! Το να πάω να στρίψω το κεφάλι μου προς τα πίσω... Προφανώς, έχασα τις αισθήσεις μου! Και λύγισαν τα πόδια μου... και το «μπουπ» ήταν τα γόνατά μου που χτύπησαν στην μοκέτα του πατώματος... και, όπως έπεσα, μετά έγειρε και το σώμα μου μπροστά, και έτσι ακούμπησαν τα χέρια μου και το κεφάλι μου στο πάτωμα, μάλλον έπεσα πολύ ήρεμα και όμορφα, γιατί δεν πονούσα πουθενά και γιατί η θέση που βρέθηκα ήταν θέση χαλάρωσης... Η φίλη μου συνέχιζε να μιλάει, κατά την διάρκεια που εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί «Χτύπησες; Τι έγινε; Τι συνέβηκε; Μα γιατί δεν μου απαντούσες; Τρόμαξα!»... «Είμαι καλά!» ξαναείπα «Είμαι καλά, αλήθεια! Δεν χτύπησα καθόλου, δεν πόνεσα... Δεν ξέρω τι συνέβηκε... Και μετά έβλεπα εικόνες! Δεν ξέρω... Έτρεχα... και άκουσα να με φωνάζει κάποιος από μακρυά... αλλά νόμισα πως άνοιξα σχεδόν αμέσως τα μάτια μου μετά από αυτό... Σαν όνειρο ήταν... Δεν ξέρω...»... Η φίλη μου σιγά σιγά άρχισε να γελάει νευρικά «Σε φώναζα πολύ ώρα και δεν απαντούσες! Τρόμαξα πάρα πολύ... Και...» άρχισα να γελάω κι εγώ... Ήταν σαν να είχα πάει σε έναν άλλον κόσμο... και να επέστρεψα σε αυτόν... «Μάλλον... Λιποθύμησα...» είπα... και τώρα γελάγαμε και οι δύο... χωρίς να ξέρουμε απαραίτητα το γιατί... Δεν ήμουν καθόλου τρομαγμένη ή αγχωμένη... Πάντα, φανταζόμουν την λιποθυμία... διαφορετική... αλλιώς... ότι αρχίζεις να μην νιώθεις καλά... να ζαλίζεσαι... έχεις κάποια σημάδια... κάτι νιώθεις ότι δεν πάει καλά... Αρχίζει να θολώνει ή να σκοτεινιάζει το τοπίο... Δεν ξέρω... Περίμενα ότι συμβαίνει κάτι θεαματικό πριν... όπως μου συνέβαινε όταν δεν ένιωθα καλά... Δεν είχα λιποθυμήσει ποτέ στην ζωή μου μέχρι τότε... και δεν είχα φανταστεί πως μπορεί να μην το καταλάβω καν ότι έρχεται λιποθυμία... Συνεχίζαμε να γελάμε... όταν μπήκε η δασκάλα μας στην αίθουσα σε εντελώς άλλη ατμόσφαιρα... Τρέξαμε κατά πάνω της και οι δύο και σαν τα παιδάκια προσπαθούσαμε να της εξηγήσουμε τι συνέβηκε... Το ένα παιδάκι αγχωμένο «Και μετά άκουσα ένα «μπουπ» και βρέθηκε κάτω... Και μετά την φώναζα... Και μετά... »... Και το άλλο παραξενεμένο «Και μετά ένιωσα ένα «μπουπ», σαν να το βίωσα και σαν να το άκουσα μέσα στο κεφάλι μου, και έβλεπα εικόνες, και έτρεχα και ένιωθα ευτυχισμένη και ελεύθερη και... » Μιλούσαμε η μία πάνω στην άλλη, ταυτόχρονα, με ταχύτητα, πολλές φορές, χωρίς νόημα... Η δασκάλα μας φάνηκε πολύ σοβαρή... «Δεν είναι αστείο.» μας είπε και αμέσως κόπηκαν τα γέλια ακόμα κι αν ήταν νευρικά ή από αμηχανία... «Δεν είναι καθόλου αστείο...»... Μου έφερε να φάω κάτι γλυκό... Νομίζω δύο γλυκάκια μου έφερε να φάω... Με ρώτησε αν είμαι καλά... αν μπορώ να κάνω μάθημα... Εγώ ένιωθα πάρα πολύ καλά! Ίσα ίσα... Ένιωθα ανανεωμένη και ξεκούραστη... Σαν να αναζωογονήθηκα... Δεν μπορώ να το περιγράψω... Όπως όταν βλέπεις, σπάνιο για εμένα, ένα πανέμορφο όνειρο και ξυπνάς... ήρεμος και χαμογελαστός... ένιωθα... απέραντη γαλήνη... Με μάλωσε η δασκάλα μου... Μου είπε να τρώω... Ήμουν πολύ αδύναμη τότε... Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα... Και δεν ξεκινήσαμε το μάθημα μέχρι να σιγουρευτεί πως είμαι όντως καλά...

Αυτή ήταν η μοναδική φορά, μέχρι σήμερα, που λιποθύμησα στην ζωή μου... και εγώ το μόνο που θυμάμαι... είναι ένα υπέροχο αίσθημα ευτυχίας και ελευθερίας...

Φυσικά, δεν είναι έτσι οι λιποθυμίες! Ούτε υποστηρίζω να αρχίσουμε να λιποθυμάμε για να νιώθουμε ευτυχισμένοι και ελεύθεροι! Σημασία έχει να είμαστε υγιείς, ψυχολογικά και σωματικά, έτσι ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε την ευτυχία και την ελευθερία... έχοντας τις αισθήσεις μας...



9/3/15

Συμπάθειες...



Δεν με συμπαθούσε.

Δεν είχε σημασία που δεν με συμπαθούσε.

Έμαθα από πολύ νωρίς πως δεν γίνεται και δεν χρειάζεται να σε συμπαθούν όλοι.

Ο λόγος που δεν με συμπαθούσε ήταν ότι ήμουν καλός άνθρωπος.
Για εκείνον δεν ήμουν. Φαινόμουν.
Και δεν του άρεσε που με συμπαθούσαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι.

Όταν ήρθε η φίλη μου, με ενοχές, και μου είπε πως δεν με συμπαθεί, δεν με ενόχλησε το ότι δεν με συμπαθεί. Ήταν το αγόρι της φίλης μου. Δεν ήταν το δικό μου αγόρι. Δεν χρειαζόταν να με συμπαθεί. Ήταν αρκετό που συμπαθούσε την φίλη μου και που η φίλη μου τον συμπαθούσε. Ή μάλλον θα ήταν αρκετό αυτό αν ήταν η φίλη μου καλά. Αλλά δεν ήταν. Ήταν, όμως, ερωτευμένη. Και είχα καιρό να την δω ερωτευμένη και γνώριζα πως ήθελε και έπρεπε να το ζήσει.

Έπειτα εκείνος έμαθε κάτι για εμένα και για την ζωή μου. Φυσικά, δεν το έμαθε από εμένα. Από κάποιον άλλον. Και, ξαφνικά, άρχισε να με συμπαθεί. Είπε στην φίλη μου πως τώρα κατάλαβε, τώρα ερμηνεύτηκαν όλα. Το ότι περπατάω στους δρόμους πάνω κάτω, το ότι μελαγχολώ κάποιες ημέρες, η ανησυχία μου, το χαμόγελό μου, και τόσα άλλα, όλα απέκτησαν τώρα νόημα.

Όταν ήρθε η φίλη μου, με ενοχές, και μου είπε πως με συμπαθεί, με ενόχλησε. Όχι το ότι με συμπαθεί αλλά ο λόγος για τον οποίο-και καλά-με συμπαθεί... Αυτό δεν ήταν δίκαιο. Αν θέλει κάποιος να σε συμπαθεί, ας σε συμπαθεί. Αν θέλει κάποιος να μην σε συμπαθεί, ας μην σε συμπαθεί. Αλλά αυτό το-και καλά-να μαθαίνεις κάτι για τον άλλον και να νομίζεις πως σου αποκαλύφτηκε ποιος είναι ο άλλος χωρίς να έχεις ιδέα ποιος πραγματικά είναι... κάπως... με έκανε να νιώσω εκνευρισμό... Δεν κράτησε για πολύ ο εκνευρισμός μου, δεν με αφήνω, εξάλλου, να εκνευρίζομαι πολύ.

Τώρα...

Με συμπαθούσε.

Δεν είχε σημασία το ότι με συμπαθούσε.

Έμαθα από πολύ νωρίς πως δεν γίνεται και δεν χρειάζεται να τα εμπιστεύεσαι όλα.

Ο λόγος που με συμπαθούσε ήταν ότι ήμουν καλός άνθρωπος.
Για εκείνον πια δεν φαινόμουν. Ήμουν.
Και δεν τον πείραζε που με συμπαθούσαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι.

Να σε θεωρεί κάποιος «ψεύτικο» και μετά να μαθαίνει κάτι για εσένα και να σε θεωρεί «αληθινό». Εσύ ή είσαι ή δεν είσαι αληθινός.

Τι είχε αλλάξει; Σε εμένα; Τίποτα. Ο ίδιος άνθρωπος ήμουν. Σε εκείνον; Απλά έμαθε κάτι για εμένα και για την ζωή μου. Νόμιζε πως αυτό τα εξηγούσε όλα. Στην πραγματικότητα, δεν εξηγούσε ούτε τα μισά. Ακούμε ένα γεγονός και μόνο αυτός που το έχει ζήσει γνωρίζει τι σημαίνει αυτό το γεγονός. Οι άλλοι απλά ακούμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε, στην καλύτερη περίπτωση, καταλαβαίνουμε, προσεγγίζουμε, νιώθουμε. Αλλά και πάλι... δεν είναι το ίδιο.

Αλλά δεν είχε σημασία. Δεν χρειαζόταν να μην με συμπαθεί. Ήταν αρκετό που συμπαθούσε την φίλη μου και που η φίλη μου τον συμπαθούσε. Ή μάλλον θα ήταν αρκετό αυτό αν ήταν η φίλη μου καλά. Αλλά δεν ήταν. Για καιρό δεν ήταν. Μέχρι που μπήκε τέλος σε αυτά που νομίζουμε πως δεν τελειώνουν.

Μετά ήρθε ο επόμενος. Η φίλη μου πάλι δεν ήταν καλά. Η φίλη μου πάλι ήταν ερωτευμένη. Ο φίλος της πάλι δεν με συμπαθούσε. Και μένα πάλι δεν με ενοχλούσε που δεν με συμπαθούσε. Αλλά... όσο να’ ναι... Δεν γίνεται να μην προβληματιστεί κανείς για τα μοτίβα του κάθε ανθρώπου.

Για τα μοτίβα της ζωής.

Ύστερα αντιλαμβάνεσαι πόσο δεν σε ενδιαφέρουν αυτά τα μοτίβα... και από την μια στιγμή στην άλλη... χωρίς να το καταλάβεις... αρχίζουν να διαλύονται... γιατί δεν παίζεις πια τους ρόλους που έπαιζες κι έτσι κι οι άλλοι δεν παίζουν τους ρόλους που έπαιζαν...

Και αφήνεις τους άλλους... να σε συμπαθούν ή να μην σε συμπαθούν, να μαθαίνουν ή να μην μαθαίνουν για εσένα, να μιλάνε ή να μην μιλάνε για εσένα... Κι όλα αυτά είναι έξω και πέρα από εσένα...

Μέσα σε εσένα υπάρχουν μόνο αυτά που έχουν ουσιαστική σημασία... να κάνεις το καλύτερο που μπορείς... να γίνεις το καλύτερο που μπορείς... να είσαι το καλύτερο που μπορείς... Και όσοι θέλουν να το καταφέρουν αυτό γνωρίζουν πόσο δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο... Γιατί... Ο μόνος τρόπος να φτάσεις στο ό,τι καλύτερο είναι όχι μόνο να ξορκίσεις το ό,τι χειρότερο αλλά και να αδειάσεις από το ό,τι να’ναι... Δεν υπάρχει περιθώριο για καθημερινές ανθρώπινες μικρότητες... αν θέλεις πραγματικά να γίνεις ο άνθρωπος που θέλεις να είσαι...

9/2/15

Εκείνη, Εκείνος



Ήταν Εκείνη και Εκείνος.
Ήταν Εκείνος και Εκείνη.
Την κοιτάζει Εκείνος.
Τον ρωτάει Εκείνη.
«Τι έγινε; Τι συμβαίνει;».
Φαινόταν πως υπάρχει και πριν στην συζήτηση.
Φαινόταν πως υπάρχει και πριν στην ιστορία.
Εκείνος δεν ήταν καλά στο σήμερα. Εκείνη ήθελε να μάθει το γιατί.
Εκείνος χαμογελούσε. Εκείνη γελούσε.
Τον κοιτάζει Εκείνη.
Της απαντάει Εκείνος.
«Δεν έγινε κάτι υπαρκτό. Δεν έγινε κάποιο γεγονός. Το κεφάλι μου.»
«Το κεφάλι σου;»
Τον ρώτησε Εκείνη.
«Το κεφάλι μου.»
Της απάντησε Εκείνος.

Και ύστερα συνέχισαν τον δρόμο τους περπατώντας δίπλα και πέρα από εμένα.

Κούνησα το δικό μου κεφάλι κατανοητικά χωρίς να το καταλάβω.

Δεν έχεις ιδέα πόσο σε νιώθω, φίλε μου.

Μέσα σε μία φράση περιέγραψες την δική μου αίσθηση.

Τρεις μόνο λέξεις...

«Το κεφάλι μου.»

Έπειτα συνέχισα κι εγώ τον δικό μου δρόμο νιώθοντας λίγο λιγότερο μόνη μου σε αυτήν την ζωή...

Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμένα...

Όχι, ακριβώς ίδιοι με εμένα... αλλά αρκετά ίδιοι ώστε να νιώσουν αυτήν την αίσθηση... που μόλις περιγράφτηκε όσο καλύτερα θα μπορούσα να την περιγράψω...


9/1/15

Κάτι Καινούριο...


Είχα ανάγκη να ξεκινήσω κάτι καινούριο... Χωρίς να έχω τα χρήματα σκέφτηκα να κάνω ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικό από απόσταση... Για την γραφή και για την συγγραφή. Ο λόγος που το σκέφτηκα αυτό, πέρα από το ότι μου αρέσει το γράψιμο, είναι το ότι ενθαρρύνω άλλους ανθρώπους να γράφουν... Και ήθελα να έχω λίγες παραπάνω γνώσεις πάνω σε αυτό το αντικείμενο... την «γραφή»... την «συγγραφή»... Πλήρωσα το πρώτο ποσό... και δεν ήταν και λίγα τα χρήματα... Ζήτησα από κάπου, δηλαδή από κάποιον, χρήματα για να το πληρώσω... Και οι σημειώσεις που μου έστειλαν μου φάνηκαν – πώς να το πω – πρόχειρες... Περίμενα βιβλιογραφία... Περίμενα υλικό για μελέτη... Περίμενα... δεν ξέρω ακριβώς τι περίμενα... Μου πρότειναν ένα βιβλίο (μόνο ένα!) κι αυτό υπήρχε ήδη στην βιβλιοθήκη μου... Ήθελα να μάθω... κάτι παραπάνω... Και να φανταστεί κανείς πως από την αρχή δεν ξεκίνησα με μεγάλες προσδοκίες... Φυσικά, αποφάσισα πως δεν θα συνεχίσω... Δεν μου άρεσε αυτή η προχειρότητα... Και δεν μου άρεσε και το απρόσωπο... Τα αυτόματα αυτοποιημένα μηνύματα... Μου έλειπε το προσωπικό στοιχείο... Με ποιον μιλάω; Με ποιον επικοινωνώ; Νόμιζα πως θα έχουμε κάποια (ηλεκτρονική) επαφή με αυτόν που υποτίθεται πως μας διδάσκει. Το από απόσταση, δεν σημαίνει, κατά την γνώμη μου, και αποστασιοποιημένο.

Είχα ανάγκη να ξεκινήσω κάτι καινούριο... Μα πάλι θα μείνω να παλεύω με τα παλιά...

Δεν πειράζει... Θα συνεχίσω αυτό που κάνω... Όπως μπορώ... Όσο μπορώ... Κι ας μην νιώθω ότι έχω τις γνώσεις ούτε ότι ποτέ θα τις βρω... Θα κάνω ότι κάνει όλος ο κόσμος... απλά κολυμπάει όπως τον έριξαν στην θάλασσα... απλά εγώ θα γνωρίζω ότι είναι πιο λογικό να σε μάθουν κολύμπι πριν σε πετάξουν στα κύμματα... και ποτέ δεν θα είμαι και δεν θα γίνω ευχαριστημένη με αυτήν την γενικότερη προχειρότητα που κυριαρχεί...

Ακόμα κι αν γίνω μέρος της (ανατριχιάζω μόνο και στην ιδέα αλλά είναι πολύ πιθανό να μην βρεθεί άλλη διέξοδος για εμένα)...

Θα γνωρίζω και θα θυμάμαι ότι...

ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ.

Και σε αυτούς αργότερα που θα μου λένε ότι θέλουν ή φαντάζονται ή επιθυμούν τα πράγματα διαφορετικά... δεν θα τους λέω ότι δεν γίνεται... δεν θα τους λέω ότι δεν υπάρχει άλλη λύση... θα τους λέω... πως είμαι σίγουρη πως υπάρχουν άλλοι δρόμοι απλά εγώ δεν στάθηκα ικανή για να τους βρω... Και θα τους ευχηθώ να τους βρουν αυτούς τους δρόμους και να τους ανοίξουν όχι μόνο για τους εαυτούς τους... αλλά και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που τους έχουν ανάγκη...

(Ω! Άνθρωποι με την διαφορετική λογική σας! Πόσο καταδικασμένοι νιώθετε να είστε δυστυχισμένοι... Πώς να σας πείσω πως δεν γεννηθήκατε σε λάθος κόσμο ούτε σε λάθος εποχή! Για εσάς κάθε εποχή θα ήταν δύσκολη και κάθε κόσμος δυσβάσταχτος... Πόσο μαζί σας είμαι! Από όπου κι αν έρχεστε και όπου κι αν θα πάτε! Πόσο σας νιώθω και πόσο σας καταλαβαίνω! Πόσο ελπίζω να πετύχετε! Είθε να συναντηθούμε σε εκείνα τα σημεία της ζωής που κανείς δεν μπορεί να μας συγκρατήσει από το να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε... Εκεί οι μικρότητες δεν μας αγγίζουν και οι υποκρισίες δεν μας στενοχωρούν... Ο χώρος μας είναι απεριόριστος και ο χρόνος μας ατελείωτος... Εκεί παίρνει μορφή αυτό που οι άλλοι ονομάζουν αδύνατο... Υλοποιούνται τα όνειρα... και οι άνθρωποι αποχτάνε πρόσωπο και φωνή... ) ...