Ήμουν μέσα σε ένα τρένο... κρατούσα πολλά πράγματα στα χέρια μου... ένα παλτό, μια ζακέτα, ένα κασκόλ, κάτι σακούλες, την τσάντα μου... Άφησα κάποια από αυτά στα άδεια καθίσματα... κι άρχισα να περπατάω λίγο πάνω-κάτω στο σχετικά άδειο βαγόνι... Στον πρώτο σταθμό που φτάσαμε, άνοιξαν οι πόρτες, και μπήκε ένας άντρας ο οποίος ήταν περίεργος, ήρθε προς το μέρος μου και ο τρόπος που παραμιλούσε στον εαυτό του και σε εμένα και ο τρόπος που κινούνταν προς τον εαυτό του και προς τα εμένα, με έκανε να θέλω να φύγω και, χωρίς δεύτερη σκέψη, απλά κατέβηκα αμέσως από το τρένο... Με το που κατέβηκα και έκλεισαν οι πόρτες πίσω μου, συνειδητοποίησα ότι έχω αφήσει όλα τα πράγματα μέσα στο βαγόνι στο τρένο που μόλις έφυγε. Μόνο την τσάντα μου είχα επάνω μου... Πήγα αμέσως στον υπεύθυνο του σταθμού για να του πω πως ξέχασα μέσα τα πράγματά μου ενώ, ταυτόχρονα, το μυαλό μου έτρεχε προσπαθώντας να θυμηθεί τι έχω αφήσει και τι δεν έχω αφήσει. Ο υπεύθυνος του σταθμού ήταν πολύ ευγενικός αλλά στο ύφος του είδα ότι δεν πίστευε και πολύ ότι θα επιστρέψουν όλα τα πράγματα μου σε εμένα. Παρόλα αυτά, θα ενημέρωνε και θα έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει. Προσπαθούσε και να με καθησυχάσει. Δεν ήμουν σε πανικό. Είχα μια απογοήτευση και μια θλίψη. Γνώριζα κι εγώ πως θα ήταν πολύ δύσκολο να μου επιστραφεί ό, τι άφησα στο τρένο. Και απλά προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό που έμεινε πίσω και που έφυγε μακρυά μου. Δεν ήμουν σίγουρη για το ποια πράγματα ήταν στην τσάντα που είχα μαζί μου ή ήταν επάνω μου ή τα κρατούσα και ποια πράγματα δεν ήταν μέσα σε αυτήν την τσάντα μα στις άλλες σακούλες που άφησα πίσω, δεν ήταν πάνω μου, δεν τα κρατούσα. Στις σακούλες; Τι είχα μέσα στις σακούλες; Α, ναι... ήταν κάτι ρούχα... καινούρια ρούχα... μόλις τα είχα πάρει... οικονομικά... όμορφα... αλλά δεν είχα προλάβει να τα αγαπήσω... Ναι, θα στενοχωριόμουν αλλά όχι και τόσο... Τα γάντια μου; Ω! Αυτά ήταν τα αγαπημένα γάντια μου... Τα μαύρα... Τα παλιά... Τα είχα αφήσει με την ζακέτα μου πίσω; Α, όχι! Εδώ είναι, μαζί μου... Μα πώς βρέθηκαν μαζί μου... νόμιζα ότι τα είχα αφήσει στα καθίσματα... Το κινητό μου; Το είχα στην τσέπη του παλτού μου που έμεινε πίσω;... Και οι φωτογραφίες μου; Δεν με ενδιέφερε τόσο για το κινητό... αλλά για τις φωτογραφίες... Όσες δεν είχα προλάβει να έχω αποθηκεύσει κι αλλού... Οι φωτογραφίες... είναι στιγμές, είναι μνήμη, είναι ζωή... είναι δημιουργία, έμπνευση... Εντάξει... Πρέπει να το ξεπεράσω... Συνήθως, το κινητό το είχα στην τσάντα μου... τι με έπιασε σήμερα να το βάλω στην τσέπη; Α! Εδώ είναι και το κινητό... Στην τσάντα μου. Δεν το άφησα πίσω. Οι φωτογραφίες μου είναι εδώ! Ακόμα εδώ. Μα τι συμβαίνει... τι έχω αφήσει τελικά πίσω μου... Δεν μπορώ να εστιάσω την σκέψη μου, να συγκεντρωθεί το μυαλό μου... Στο τι είχα μαζί μου και στο τι άφησα... Δεν καταλαβαίνω πώς βγήκα από το τρένο χωρίς να σκεφτώ πως αφήνω πίσω τα πράγματά μου. Εντάξει, ένιωσα περίεργα, άβολα, αισθάνθηκα κίνδυνο... αλλά και πάλι... εγώ πάντα έχω το μυαλό μου προς όλες τις κατευθύνσεις... Τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε από πού ήρθα ούτε προς τα πού πήγαινα, ούτε τι κουβαλούσα μαζί μου, ούτε γιατί το κουβαλούσα μαζί μου, ούτε τι έχω τώρα μαζί μου ούτε τι άφησα μόλις πριν πίσω μου... Γιατί βρισκόμουν σε αυτόν τον σταθμό; Γιατί ήμουν σε αυτήν την διαδρομή; Γιατί το τρένο έτρεχε με ένα κομμάτι μου μέσα του ενώ εγώ ήμουν έξω από αυτό; Και αισθανόμουν πως το χειρότερο κομμάτι είναι πως θα έβρισκαν κάποια πράγματά μου αλλά θα ήταν τα μισά από όσα άφησα... Θα μου επιστρεφόταν ένα κομμάτι μου αλλά μισό... Αυτό το ότι αισθάνεσαι ότι άφησες κάτι και θα πέσουν όλοι επάνω του και δεν θα το ξαναβρείς. Αφήνεις για μισό λεπτό την τσάντα σου κάπου και εξαφανίζεται. Φεύγει το βλέμμα σου για ένα δευτερόλεπτο και αμέσως σε κλέβουν. Καμιά φορά, αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή σε ένα πλαίσιο ασφάλειας. Πραγματικής ασφάλειας. Εννοώ από τους ανθρώπους. Όχι από την ζωή. Στην ζωή πολλά μπορούν να συμβούν, έτσι κι αλλιώς. Αισθάνομαι χαμένη. Δεν ξέρω ποια είμαι, από πού ήρθα, πού πήγαινω, τι άφησα, τι κράτησα... τι θα μείνει, τι θα επιστρέψει, αν θα επιστρέψει. Χαίρομαι για ό,τι έχω μαζί μου... Νόμιζα ότι το είχα χάσει κι αυτό... Για τις φωτογραφίες μου, για τα γάντια μου... Λυπάμαι για ό,τι δεν έχω μαζί μου... Αυτό το πιθανότερο το έχασα... και μπορεί να μην το ξαναδώ. Ποτέ; Ποτέ. Ξέρω πως θα περιμένω... Θα περιμένω εδώ στον σταθμό για να μου πει ο υπεύθυνος του σταθμού τι έγινε τελικά, τι να κάνω, πού να πάω, τι θα κάνουμε. Εκείνος κάνει το καλύτερο που μπορεί. Είναι ευγενικός. Με βοηθάει. Τον αφήνω να κάνει την δουλειά του. Απομακρύνομαι ήσυχη λίγο πιο πέρα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Έπρεπε να είχα μείνει μέσα στο τρένο. Θα μπορούσα να χειριστώ τον φόβο και να αντιμετωπίσω τον κίνδυνο. Πάντα προσπαθώ να χειρίζομαι τον φόβο και να αντιμετωπίζω τον κίνδυνο. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Δεν σκεφτόμουν. Ήταν ένστικτο. Επιβίωσης; Δεν ξέρω. Απλά ήθελα να φύγω κι έφυγα. Έχω τόσο κουραστεί να ζούμε διαρκώς σε μια ατμόσφαιρα εκνευρισμού και μόνιμης επιφυλακής... που σαν πια... απλά να θέλω να φεύγω αντί να μένω... Δεν μου αρέσει να βιώνω πως δεν αισθάνομαι για τον όποιο λόγο καλά... Τρένα θα έρθουν... Τρένα θα φύγουν... Τα πράγματα που έχασα δεν ξέρω αν θα τα ξαναδώ και ποια από αυτά... Τα είχα ανάγκη αυτά τα πράγματα; Τα χρειαζόμουν; Τα χρειάζομαι; Μήπως κάποια ήταν περιττά; Μήπως κάποια δεν χρειαζόντουσαν για την συνέχειά μου; Μπορεί... Μπορεί και όχι. Κάποια... τα ήθελα. Κάποια... τα χρειαζόμουν. Απώλειες. Και παράπλευρες απώλειες. Κοιτάζω τα γάντια μου, είναι ακόμα εδώ. Κοιτάζω τα χέρια μου μέσα από τα γάντια μου, είναι ακόμα εδώ. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, τα χέρια μέσα από τα γάντια. Εγώ. Κοιτάζω τις φωτογραφίες μου, είναι ακόμα εδώ. Κοιτάζω τις στιγμές μου, είναι ακόμα εδώ. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, οι στιγμές μέσα από τις φωτογραφίες. Η ζωή μου. Κι αν περιμένω να μάθω τι έχασα και τι δεν έχασα, γνωρίζω πως το μυστικό βρίσκεται σε αυτά που έχουμε χωρίς καν να χρειαστεί να τα αναζητήσουμε για να τα βρούμε.
Εσύ. Η ζωή σου.
Αυτό.
