5/29/16

Ήταν και εκείνες οι λέξεις...



Ήταν και εκείνες οι λέξεις... Ήταν και εκείνο το κείμενο... σε εκείνην την παράσταση... που γινόταν καθρέφτης και έδειχνε σε κάθε θεατή τον εαυτό του... Τόσες διαφορετικές αντιδράσεις των θεατών σε ένα μόνο μικρό κειμενάκι... Άλλος έμενε ακινητοποιημένος... Άλλος έκλαιγε και δεν μπορούσε να σταματήσει... Άλλος έσφιγγε στο σώμα του τα χέρια του σταυρωμένα και έπαιρνε θέση άμυνας... Άλλος με κοίταζε και δεν γινόταν να βγάλει το βλέμμα του από εμένα... και άλλος δεν άντεχε να με κοιτάξει και έστριβε το βλέμμα του σε οποιοδήποτε άλλο σημείο... Σε μια παράσταση μου, ήρθε μια παιδοψυχίατρος... και σε αυτό το κείμενο δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα στο πρόσωπό της... Ήρθε να μου μιλήσει μετά για αυτό το κείμενο... κουνώντας το κεφάλι... Αναρωτιόταν πώς γράφτηκε κάτι τέτοιο... Ήταν σαν εκείνη να βιώνει καθημερινά τα αποτελέσματα αυτού του κειμένου... Το κείμενό μου ήταν μέρος της δικής της πραγματικότητας. Χωρίς να γνωρίζω πολλά από ψυχολογία ή από ψυχιατρική... με μόνο γνώμονα τον ίδιο τον εαυτό μου και την ίδια την ζωή... είχα γράψει αυτό το μικρό κείμενο... για το οποίο ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την πραγματικότητα του... και για αυτούς είναι ακόμα πιο ανατριχιαστικό καθώς είχε ακόμα περισσότερα επίπεδα από όσα θα μπορούσαν να φανταστούν οι θεατές... Εκείνη ήρθε και δεύτερη φορά να δει την παράστασή μου. Με συγκίνησε τόσο. Ήταν ένας ηθικός άνθρωπος στον χώρο της ψυχιατρικής... και αγωνιζόταν μέσα σε καταστάσεις... που είναι αδύνατο να τις φανταστεί κανείς πόσο μάλλον να τις ζήσει.

Σε ένα σύστημα αδιάφορο και θολό, άδικο και απάνθρωπο... πώς άραγε να επιβιώσουν... Οι γιατροί που ενδιαφέρονται για την υγεία και οι δικηγόροι που ενδιαφέρονται για την δικαιοσύνη... Οι δάσκαλοι που αγαπάνε την εκπαίδευση και οι καλλιτέχνες που υπηρετούν την τέχνη τους... Οι άνθρωποι που αγαπάνε την ανθρωπιά και που υποστηρίζουν την αγάπη... Πώς να επιβιώσουν οι ανθρώπινοι άνθρωποι; Πόσο δύσκολη είναι η ζωή για αυτούς... Μόνο αυτοί το γνωρίζουν...

Μα είμαι μαζί τους. Με κάθε έναν από αυτούς. Σε έναν κοινό αγώνα.

Και όποτε τους συναντάω... στην τέχνη μου ή στην ζωή μου... θα τους αγκαλιάζω... με τις λέξεις μου, με τις σκέψεις μου, με τις πράξεις μου, με το χαμογελό μου... Και θα φροντίζω με τον τρόπο που ζω την ζωή μου να τιμάω και την δική τους ζωή...


Δεν είναι όλα δύσκολα.



Δεν είναι όλα δύσκολα και σου το λέω εγώ που, πίστεψέ με, δυσκολεύομαι. Αλλά και πάλι το μυαλό μου γνωρίζει πως δεν είναι όλα τόσο δύσκολα, τουλάχιστον, όχι τόσο όσο συνηθίζουν να τα παρουσιάζουν αρκετοί άνθρωποι. Ναι, το έχω παρατηρήσει. Πολλές φορές, μπορεί να μην γνωρίζω κάτι. Και θεωρώ πως είναι λογικό και φυσικό το να μην γνωρίζεις κάτι. Πολλές φορές, μπορεί να ρωτήσω για να μάθω πώς γίνεται αυτό το οποίο δεν γνωρίζω. Και θεωρώ πως δεν είναι ντροπή καθόλου να ρωτάς για να μάθεις. Πολλές φορές, τις περισσότερες φορές, αρκετοί άνθρωποι θα σε κάνουν να αισθανθείς άσχημα ή περίεργα... επίσης, θα σου δώσουν την εντύπωση πως αυτό που ζητάς είναι δύσκολο ή αδύνατο. Και το πιο φοβερό είναι ότι δεν θα είναι τόσο δύσκολο. Και σίγουρα δεν θα είναι αδύνατο. Δυστυχώς, δεν έχω τον χρόνο για να ασχοληθώ με όλα όσα θα ήθελα να ασχοληθώ και με τον τρόπο που θα ήθελα να ασχοληθώ. Τότε θα μπορούσα να αποδείξω ότι δεν είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα όσο τα παρουσιάζουν. Υπάρχουν στιγμές, που υποχρεωτικά επειδή είμαι ένας μόνο άνθρωπος με ένα μόνο σώμα... δεν μπορώ να τα κάνω όλα μαζί... και να τα κάνω όλα καλά. Εκείνες τις φορές, βλέπεις αρκετούς ανθρώπους... να ζητάς κάτι απλό και να σου το κάνουν να φαίνεται σύνθετο... Σαν να είναι κάτι που θέλει πολύ χρόνο ή πολύ κόπο... ή ακόμα και σαν κάτι που δεν μπορεί με τίποτα να γίνει. Επειδή δεν μπορείς να το κάνεις εσύ, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν σημαίνει πως είναι τόσο δύσκολο να γίνει. Δεν σημαίνει πως θέλει πολύ χρόνο και πολύ κόπο. Ιδιαίτερα αν γίνεται από κάποιον που το γνωρίζει και όχι από εσένα που δεν το γνωρίζεις. Με στενοχωρεί πάρα πολύ γενικά στην εποχή μας το ότι θεωρείται περίεργο το να ρωτάς για να μάθεις. Υποτίθεται πως οφείλεις και καλά να γίνεις αυτοδίδακτος στα πάντα... να τα μάθεις όλα μόνος σου! Μα δεν είναι δυνατόν όταν κάνεις ήδη τόσα πράγματα... να βάλεις άλλα τόσα... και άλλα τόσα... και να τα κάνεις όλα μόνος σου! Υποτίθεται πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που γνωρίζουν το αντικείμενό τους και που είναι εκεί για να σε βοηθήσουν σε σχέση με αυτά που δεν γνωρίζεις να κάνεις. Χαίρομαι τους ανθρώπους που δεν θεωρούν γελοία καμία ερώτηση και που δεν αντιμετωπίζουν υποτιμητικά ΚΑΝΕΝΑΝ άνθρωπο. Προσέξτε με: ΚΑΝΕΝΑΝ. Έχω κουραστεί να με κάνουν να νιώθω πως όλα είναι δύσκολα. Έχω κουραστεί και να με κάνουν να νιώθω άσχημα... επειδή μπορεί να χρειάζομαι βοήθεια ή μπορεί να έχω ανάγκη κάποιος να μου κάνει μια χάρη. Είναι τόσο όμορφο... όταν υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που σε βοηθάνε όταν το χρειάζεσαι. Χωρίς ανταλλάγματα. Είναι εκεί για εσένα. Σπανίζουν. Αλλά χαίρομαι όταν τους συναντάω. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Θα ήθελα να ήταν περισσότεροι. Θα τους έκανα μόνιμους συνεργάτες. Και δεν θα τους άφηνα, όσο περνάει τουλάχιστον από το δικό μου χέρι, με τίποτα να φύγουν από την ζωή μου. Λυπάμαι... επειδή δεν είναι εύκολο να βρείς άτομα εμπιστοσύνης σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο... Κάθε φορά όταν είμαι σε στάδιο που ψάχνω ανθρώπους εμπιστοσύνης... αγχώνομαι για το πώς θα τους βρω... Να έχουν αίσθηση της ευθύνης και να είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Ακούγεται απλό μα είναι σύνθετο. Ακούγεται συνηθισμένο μα είναι σπάνιο... Αν έχετε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή σας... να τους τιμάτε και να τους αγαπάτε... να μην θεωρείτε την βοήθειά τους συνηθισμένη ή δεδομένη. Δεν είναι. Επιλέγουν να είναι εκεί για εσάς. Να τους σέβεστε και να τους προσέχετε. Είναι είδος προς εξαφάνιση. Αυτά τα λίγα είχα να γράψω... και πάω να επιστρέψω στην αναζήτηση ανθρώπων που είναι άξιοι εμπιστοσύνης...


5/28/16

Σ’ αγαπώ



Ήταν σε εκείνη την παράσταση που τόσο αγάπησα και τόσο συνεχίζω να αγαπώ... κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε... Μόνη μου στην σκηνή... να αλλάζω τόσους ρόλους... και να χορεύω... και να τραγουδαώ... με δύο υπέροχους μουσικούς... δύο εξαιρετικούς ανθρώπους... Προς το τέλος της παράστασης... μετά από γέλια και δάκρυα... των θεατών ή δικά μου... πήγαινα προς τους θεατές... με σεβασμό... πάντα με σεβασμό... και τους ζητούσα να μου δώσουν τα «Σ’ αγαπώ» τους... Κοίταξα τόσα πρόσωπα... Ένιωσα τόσα βλέμματα... Είδα τόσα δάκρυα... Και επειδή τους είχα δώσει στο πριν όλο τον εαυτό μου... (ποτέ δεν μου είναι αρκετός ο μισός εαυτός μου στην σκηνή...)... οι θεατές «άνοιγαν» προς εμένα με έναν απίστευτο, μοναδικό, ιδιαίτερα προσωπικό τρόπο... «Δώσε μου ένα Σ’ αγαπώ»... και είναι η αλήθεια πως όταν έφτιαξα αυτήν την παράσταση... δεν ήξερα τι θα γίνεται σε αυτό το σημείο της... Και, όμως, οι θεατές πάντα αναγνωρίζουν το αληθινό... Και απλά μου έδιναν το «Σ’ αγαπώ» τους... ένας – ένας... με δάκρυα στα μάτια... ή με αχνό χαμόγελο... άντρες... γυναίκες... όλων των ηλικιών... Μετά τους ζητούσα να μου πουν το όνομά τους... Και εκείνοι μου το έλεγαν... Κι έτσι πρώτα δεχόμουν ένα «Σ’ αγαπώ» και μετά μάθαινα ποιος ήταν αυτός που μου το έδωσε... Και μάζευα αόρατα «Σ’ αγαπώ» και ορατά ονόματα... Και γέμιζε η ψυχή μου με ανθρώπους και συναισθήματα...

Θυμάμαι... σε μια από τις παραστάσεις μου... ήταν μια κοπέλα όμορφη σαν άγγελος... Τους καταλαβαίνεις τους θεατές-αγγέλους... Είναι εκείνοι... που σε δέχονται με όλο τους το «είναι»... και ξέρεις πως έχουν βιώσει την παράστασή σου... λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους... Στο σημείο των «Σ’αγαπώ», όταν πήγα προς εκείνη, την κοίταξα, με κοίταξε, της ζήτησα ένα «Σ’αγαπώ» και εκείνη μου το έδωσε αμέσως... Την ρώτησα το όνομά της... και εκείνη μου απάντησε κάτι που δεν θα ξεχάσω εγώ και όσοι θεατές είδαν εκείνη την παράσταση... «Αγάπη»... Την έλεγαν Αγάπη... Σε μια παράσταση που η Αγάπη με το Α το κεφαλαίο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο... είχα απέναντί μου την ίδια την Αγάπη που ήρθε να με παρακολουθήσει... Χαμογέλασα και χαμογέλασε... γέλασα και γέλασε... και όλο το κοινό γύρω μας... ένιωσα την ανάσα του ενωμένη... σε ένα αχνό χαμογελαστό γέλιο... Σαν να πήρε άλλη διάσταση όλη η παράσταση... αφού ήταν μια παράσταση Αγάπης... και ήταν σαν να φέρνει αυτός ο άνθρωπος ένα ακόμα πιο ολοκληρωμένο λυτρωτικό τέλος από το δικό μου... Ήταν μια τόσο συγκινητική στιγμή... όχι μόνο για εμένα ή για εκείνη... μα για όλο το κοινό...

Και στο τέλος, σε εκείνο το τελευταίο μου τραγούδι, που ακούγονταν και τα ονόματα των θεατών... ακούστηκε ανάμεσα και στα άλλα και το όνομα της... «Αγάπη»...

Αγάπη...

Μάζεψα τόση αγάπη σε εκείνη την παράσταση... σε εκείνες τις παραστάσεις... από όλους... που μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως έχει παγώσει η αγάπη στους ανθρώπους... ακόμα εκεί είναι... απλά, καμιά φορά, χρειάζεται ένα άγγιγμα για να ξυπνήσει...

Καμιά φορά, κάθεται και σε παρακολουθεί... και περιμένει πότε θα πας εσύ προς αυτήν...

Πηγαίνω πάντα προς την αγάπη... ακόμα κι αν δεν έρχεται εκείνη προς εμένα...

Κι αυτό είναι μια επιλογή ζωής... που με οδηγεί στο να είμαι αυτή που είμαι.

Κι όταν πέσει η αυλαία... ακόμα κι αν δεν με χειροκροτήσουν... Θα μπορώ να πω πως αν κάτι έκανα σε αυτήν την ζωή... ήταν πως μοίρασα αγάπη...

Έλαβα, όμως, και αγάπη...

Όσα «Σ’ αγαπώ» δεν έλαβα και δεν θα λάβω στην ζωή μου... Τα έλαβα στην σκηνή... σε μια παράσταση αγάπης... που παίχτηκε ξανά και ξανά και ξανά... και από ανθρώπους... γνωστούς ή αγνώστους... ανθρώπους που βρίσκονται αυτήν την στιγμή στην ζωή μου ή που δεν θα ξαναδώ ποτέ... Ανθρώπους που μπορεί ακόμα και να μην λένε «Σ’ αγαπώ» στην ζωή τους... αλλά κι όμως... το είπαν σε εμένα... το έδωσαν σε εμένα το «Σ’αγαπώ» τους... με δακρυσμένα μάτια και πονεμένη ψυχή... Πόσο εύχομαι για όλους όσους μου έδωσαν το «Σ΄ αγαπώ» τους... να ζουν την αγάπη... να ζουν με αγάπη... Πόσο εύχομαι να αγαπάνε και να τους αγαπάνε... Πόσο το εύχομαι αυτό για κάθε άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον κόσμο...







5/22/16

Ανολοκλήρωτος και Ολοκληρωμένος



(Μια φράση μόνο και για το σήμερα)


Όποιος υποστηρίζει πως οι πιο μεγάλοι έρωτες είναι οι ανολοκλήρωτοι... Το πιθανότερο, δεν έχει ζήσει πώς είναι οι ολοκληρωμένοι...


5/18/16

Και εκεί που πιστεύεις πως δεν θα γράψεις, γράφεις...



Από τον Ιανουάριο του 2016 μέχρι τώρα, που είναι Μάιος του 2016 (ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πώς γλιστράει έτσι ο χρόνος!), πίστευα πως στο ιστολόγιό μου δεν θα γραφτεί σχεδόν τίποτα... πως θα γράψω λίγα εώς ελάχιστα...

Ο κύριος λόγος ήταν πως όταν ασχολούμαι με το θέατρο, συνήθως, δεν προλαβαίνω να γράψω και όταν δεν ασχολούμαι με το θέατρο, συνήθως, γράφω...

Από την στιγμή, λοιπόν, που φέτος έτυχε να έχω, απέναντί μου, τρεις διαφορετικές και μοναδικά υπέροχες ομάδες, γνώριζα πως το πιθανότερο δεν θα υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε ο τρόπος, ούτε η διάθεση, ούτε η έμπνευση, ούτε η δύναμη (ίσως ακόμα και ούτε η ανάγκη; Αν και αυτό το ομολογώ είναι πιο σπάνιο να συμβεί...) για να γράψω το οτιδήποτε από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο και από το πιο βαθύ μέχρι το πιο επιφανειακό...

Κάτι περίεργο συνέβηκε αυτούς τους μήνες κι ενώ το μυαλό μου, όπως κι εγώ, είναι διασκορπισμένο σε δέκα διαφορετικές κατευθύνσεις... το χέρι μου, τα χέρια μου, όπως κι εγώ, είναι συγκεντρωμένα προς μία μόνο ίδια κατεύθυνση...

Έρχονται εδώ... πού και πού... όλο και κάτι για να γράψουν...

Μάλιστα, τις περισσότερες φορές, ενώ εκείνα, τα χέρια μου, συνεχίζουν να γράφουν... εκείνο, το μυαλό μου, σκέφτεται... πως δεν είναι έτσι οι λέξεις μου όπως θα τις ήθελα ακριβώς να είναι...

Δεν προλαβαίνω να ελέγξω, να διορθώσω, να αλλάξω...

Απλά αποφασίζω να δημοσιεύσω το μη τέλειο, να μοιραστώ το μη διορθωμένο...

Που, εξάλλου, με αντιπροσωπεύει (αν όχι απόλυτα, σχετικά)... αφού κι εγώ... μη τέλεια είμαι... και μη «διορθωμένη»...

Θα τα ήθελα τα πράγματα, αλλιώς;

Ω! Ναι! Πολλά θα ήθελα αλλιώς! Ούτε και στις Ομάδες μου προλαβαίνω να είμαι όπως θα ήθελα να είμαι...

Μα κάπως σκέφτομαι πως τα μη τέλεια κείμενά μου... μπορεί να έχουν αξία να διαβαστούν...
Όπως και ο μη τέλειος εαυτός μου... μπορεί να έχει αξία να μοιραστεί...
Μπορεί αυτό ακριβώς που είμαι τώρα, για κάποιους ανθρώπους, όχι, φυσικά, για όλους, να είναι αρκετό, υπέραρκετό...

Κι αυτός είναι και ένας από τους ισχυρούς λόγους που συνεχίζω να αγωνίζομαι...
Στραβά, κουτσά και ανάποδα;
Ναι, στραβά, κουτσά και ανάποδα...
Μα συνεχίζω...
Ίσως το «στραβά» μου, να μην είναι τόσο στραβό.
Ίσως το «κουτσά» μου, να μην είναι τόσο κουτσό.
Ίσως το «ανάποδά» μου, να μην είναι τόσο ανάποδο.

Και ακόμα και αν δεν είμαι τέλεια... που δεν είμαι... δεν θα άλλαζα με τίποτα... την διαδικασία που πέρασα ή που περνάω για να γράψω αυτά τα κείμενα... ή την διαδικασία που πέρασα ή περνάω με το να μοιράζομαι κάποια πράγματα με κάποιους ανθρώπους.

Χαίρομαι αυτούς τους μήνες... που ήμουν... όχι με κάποιους ανθρώπους (ας διορθώσω τις παραπάνω λέξεις μου, όσο προλαβαίνω να τις διορθώσω)... μα με αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους...
Χαίρομαι αυτούς τους μήνες... που, ταυτόχρονα, για κάποιο περίεργο και παράδοξο λόγο, συνέχισα να γράφω...

Ήταν ωραίο και ιδιαίτερο...
Το η ζωή μου...
Να έχει, ταυτόχρονα, και θέατρο και γράψιμο...

Τώρα τις επόμενες εβδομάδες... είναι η αλήθεια... πως το τρέξιμο... δεν θα είναι απλά τρέξιμο... μα θα είναι αγώνας ταχύτητας και αντοχής μαζί...

Υπάρχει μια περίπτωση... να σταματήσω να γράφω για λίγο...

Συνήθως, έτσι γίνεται...

Αν δεν γράψω θα είναι γιατί τρέχω με τους Ανθρώπους μου ή για τους Ανθρώπους μου... και τις ανάσες μου μπορεί να τις έχω ανάγκη για σιωπή και όχι για γραφή...

Η πορεία βέβαια θα δείξει...

Δεν σημαίνει πως συνηθίζεται να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει «συνήθως».

Μπορεί να έχω και ακόμα περισσότερη ανάγκη γραψίματος... Μπορεί και όχι...

Είναι η πρώτη φορά που έφτασα τα εκατό κείμενα... σε λίγους μήνες... τίποτα δεν αποκλείεται και όλα είναι πιθανά...

Αυτήν την χρονιά... τίποτα δεν πήγε... όπως «συνήθως»... οπότε δεν γνωρίζω το τι θα γίνει...

Είναι και αυτό που συμβαίνει με το γράψιμο... Πρέπει να αφήνεσαι στο κύμα του γραψίματος και έπειτα να σταματάς όταν το κύμα έχει εξασθενίσει ή όταν η θάλασσα έχει σχεδόν εξαφανιστεί...

Περίεργοι μήνες... Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Από όλες τις απόψεις...

Μα γεμάτοι...

Και αυτά που κρατάω...

Από την μία μεριά είναι οι λέξεις μου και οι σκέψεις μου, τα συναισθήματα και τα βιώματά μου...

Και από την άλλη μεριά είναι... οι Άνθρωποι μου... Πάντα οι Άνθρωποι μου.

Νιώθω τόσο όμορφα που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν στο «τώρα» μας.

Τόσο μοναδικοί.
Τόσο υπέροχοι.
Τόσο Άνθρωποι.

Μόνο Αγάπη νιώθω για αυτούς.

Αγάπη.

(Και τώρα... μην μου πείτε πως αυτό το κείμενο δεν είναι στραβό, κουτσό και ανάποδο! Άλλα ξεκίνησα να γράφω κι άλλα κατέληξα να γράφω! Μα και για αυτό το κείμενο... Μόνο Αγάπη νιώθω. Αγάπη... )




Ονειροπραγματικότητα



Σε αυτό το όνειρο συνέβαιναν τα εξής...

Ήταν μια δραματική σχολή καινούρια, που μόλις είχε ανοίξει, η οποία ήταν και δωρεάν... Και οι σπουδές εκεί θα ήταν τρία χρόνια... Δεν είχα ιδέα πώς βρέθηκα εκεί... Δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα σπούδαζα ή όχι... Από την μία μεριά, μου άρεσε η ιδέα του να σπουδάσω αυτό που αγαπώ κάπου συγκεκριμένα... Από την άλλη μεριά, δεν άντεχα να ξαναμπώ... σε αυτήν την διαδικασία των σπουδών... που είχα ελπίδες συνέχεια για πράγματα τα οποία ποτέ δεν συνέβαιναν... Είδα και γνωστούς μου ανθρώπους στο όνειρο... Μια παλιά καλή μου φίλη... που κι εκείνη είχε αποφασίσει να σπουδάσει ξανά... εκεί... Κάτι δεν μου άρεσε συνολικά στο κλίμα και στην ατμόσφαιρα...

Τριγύρισα στην σχολή...
Είχε μεγάλες αίθουσες...
Πολλούς ορόφους...
Γυριστές σκάλες...
Ήταν σε ένα όμορφο κτήριο... που ήταν σαν λαβύρινθος...

Έπειτα κατάλαβα πως ήταν και σχολή χορού... και όχι μόνο θεάτρου...

Μπορούσες να επιλέξεις... αν θα πας στο τμήμα του χορού ή του θεάτρου...

Και άρχισα να σκέφτομαι μήπως να πάω στο τμήμα του χορού... που κι αυτό πάντα το ήθελα μα που ποτέ δεν κατάφερα να το «σπουδάσω» «σωστά».

Έπειτα άρχισα να σκέφτομαι πώς θα κάνω τώρα χορό... με το πονεμένο σώμα μου... Το θέμα των γονάτων μου... Την μέση μου... Πώς θα μπορούσα άραγε να πάρω τώρα μια τέτοια απόφαση;

Έπειτα αποφάσισα να φύγω... απλά να φύγω...

Βγαίνοντας από το κτήριο... ήρθε κάποιος τρέχοντας από πίσω να με ρωτήσει... Πόσο χρονών είμαι...

35... του απάντησα...

Δυνατά και καθαρά...

Και έφυγα...

Ξύπνησα και ήμουν τόσο μπερδεμένη, ανάμεσα σε δύο κόσμους... τον μη πραγματικά ονειρικό και τον μη ονειρικά πραγματικό...

Κάπως ένιωθα να μου λείπει ο χορός... Κάπως ένιωθα να μου λείπει και το θέατρο...

Ύπηρχε κι ένα άλλο στοιχείο στο όνειρο... όταν ήμουν στην σχολή... ένιωθα πως αν άρχιζα τώρα να σπουδάζω ξανά, δεν θα ήμουν τόσο «καλή» όσο ήμουν παλιά... Σαν να έχασα το ταλέντο μου... και σαν να έπρεπε να βιώσω την παρακμή του εαυτού μου... σαν να πέρασε εκείνο το τρένο... σαν να έφυγε εκείνο το τότε... Σαν το χάρισμά μου... να μην ήταν πια εδώ... να μην είναι πια εδώ...

Γνωρίζω, βέβαια, γιατί συνέβηκε αυτό στο υποσυνειδητό μου... Είναι με αφορμή κάτι πραγματικό που σκεφτόμουν... που έγινε ό,τι έγινε στο υποσυνείδητο...

Τέλος πάντων...

Μια στενοχωρητική ατμόσφαιρα υπήρχε...
Και στο Όνειρο...
Και στην Αλήθεια...

Χμ...

35.
Δεν είναι ο αριθμός των χρόνων μα η ποιότητα των χρόνων που με προβληματίζει...
Δεν είναι το 35.
(ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Δεν είχα άγχος ποτέ με αυτού του τύπου τους αριθμούς).
Είναι το πώς ήταν αυτά τα 35 χρόνια.

Πόσο εύχομαι...
τα καλύτερα να έρχονται και να μην έχουν ήδη φύγει...
Πόσο έχω ανάγκη...
από κάτι φωτεινό και ζωντανό!

Πόσο θέλω να έχω αντοχές και δύναμη...
για να πάω προς το όνειρό μου...
Ακόμα κι αν εκείνο όλο και απομακρύνεται... και όλο και σβήνει...

Πόσο εύχομαι και έχω ανάγκη και θέλω να το προλάβω πριν σβήσει...
Να με προλάβω πριν σβήσω...
Και να προλάβω να ζήσω...


5/16/16

Χάνομαι και Βρίσκομαι


Και τώρα... άκου να δεις τι συνέβηκε...

Αυτά που νόμισα πως έχασα... τα βρήκα...
Κι αυτά που νόμισα πως βρήκα... τα έχασα...
Κατά συνέπεια, κατά καιρούς, βρίσκονται αυτά που χάνονται και χάνονται αυτά που βρίσκονται...
Και μαζί με αυτά, νιώθεις πως χάνεσαι και βρίσκεσαι κι εσύ...
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν χάνεις ή αν βρίσκεις, αν χάνεσαι ή αν βρίσκεσαι...
Το θέμα είναι να μην αγχώνεσαι και να μην φοβάσαι μέσα στις αλλαγές και στις αναζητήσεις...

Αυτή είναι η ζωή.
Και αυτός είσαι εσύ.


Καρδιά


(Μία φράση μόνο και για σήμερα...)


Καρδιά


Και αυτό το συναίσθημα... της καρδιάς μου που δεν χτυπάει πια... με χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά...


5/15/16

Λουλούδια και Άνθρωποι



Δεν ξέρω πώς βρέθηκα ανάμεσα στα τόσα λουλούδια...
Μα ούτε μία στιγμή...
Δεν θέλησα να κόψω ούτε ένα...

Όχι από φόβο μην τρυπηθώ από τα αγκάθια τους... όπως έσπευσαν όλοι να με προειδοποιήσουν και να με προετοιμάσουν...
Αλλά από αγάπη για αυτά...
Για τα λουλούδια...

Δεν θέλησα να τους στερήσω την ζωή...

Κι όλοι νομίζαν πως φοβόμουν μην πονέσω τον εαυτό μου...
Μα εγώ αρνιόμουν απλά να πονέσω τους άλλους...

Βλέπεις, ποτέ δεν σκέφτηκα πως τα αγκάθια ήταν εκεί για να μου κάνουν κακό... ποτέ δεν βίωσα το ότι υπήρχαν τα αγκάθια σαν κάτι το τρομαχτικό... Τα αγκάθια ήταν απλά μέρος των λουλουδιών, κομμάτι τους, όπως τα πέταλα ή τα φύλλα τους... Το ίδιο όμορφα... Το ίδιο μέρος του συνόλου...

Κι εγώ είχα αγκάθια... κι ας μην τα έβλεπαν ή τα ένιωθαν οι άλλοι... και όχι μόνο τα αγαπούσα... μα και εκείνα με αγαπούσαν... αφού με προστάτευαν αν κάποιος πήγαινε να με κόψει, στερώντας μου την ζωή...

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα ανάμεσα στα τόσα λουλούδια...
Μα ούτε μία στιγμή...
Δεν θέλησα να κόψω ούτε ένα...

Και ήταν εκείνη η στιγμή, που διαφοροποιήθηκα από τους υπόλοιπους...

Αφού ένιωσα πως είναι να είσαι λουλούδι και, ταυτόχρονα, πως είναι να γίνεσαι άνθρωπος...

Και έτσι, χωρίς να το καταλάβω, έφτασα να είμαι ανάμεσα στα λουλούδια, άνθρωπος και ανάμεσα στους ανθρώπους, λουλούδι...

Αταίριαστη παντού...
Ταιριαστή πουθενά...

Με το συναίσθημα μου... να τα αγκαλιάζει και να τα αισθάνεται όλα και όλους... και να μην φοβάται τίποτα και κανέναν...

Και δεν μπορούσαν να με τραυματίσουν...
Ούτε τα αγκάθια των λουλουδιών...
Ούτε τα αγκάθια των ανθρώπων...

Γιατί...

Έβλεπα την ομορφιά των λουλουδιών...
Και Ένιωθα την ανθρώπια των ανθρώπων...

Γιατί...

Ένιωθα την ανθρωπιά των λουλουδιών...
Και Έβλεπα την ομορφιά των ανθρώπων...


Δεν ξέρω πώς βρέθηκα ανάμεσα στα τόσα λουλούδια...
Μα ούτε μία στιγμή...
Δεν θέλησα να κόψω ούτε ένα...

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους...
Μα ούτε μία στιγμή...
Δεν θέλησα να πληγώσω ούτε έναν...



-



(H λέξη «Λουλούδι» και η λέξη «Άνθρωπος», δεν έχουν ακριβώς ίδια μα έχουν ακριβώς ίσα γράμματα... σε αριθμό και σε ποιότητα...)







5/14/16

Τετράδια



Έψαχνα απεγνωσμένα ένα άδειο τετράδιο...

Βρίσκω ένα κόκκινο... το ανοίγω... όχι... εδώ είχα αρχίσει να γράφω για εκείνη την ιδέα που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα μαύρο... το ανοίγω... όχι... εδώ είχα ξεκινήσει να γράφω για εκείνον τον έρωτα που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα πράσινο... το ανοίγω... όχι... εδώ έγραφα για εκείνο το ταξίδι που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα πορτοκαλί... το ανοίγω... όχι... εδώ έγραφα για εκείνο το όνειρο που... τέλος πάντων...
Βρίσκω ένα γαλάζιο... το ανοίγω... Τι ήταν αυτό;

Δεν ήταν ιδέα.
Δεν ήταν έρωτας.
Δεν ήταν ταξίδι.
Δεν ήταν όνειρο.
Δεν ήταν πρόσωπο.
Δεν ήταν άνθρωπος.
Δεν ήταν ιστορία.
Δεν ήταν δημιουργία.

Άλλο και τούτο! Αυτό το είχα ξεχάσει...
Αυτό το κομμάτι του εαυτού μου...

Και κάθομαι και με διαβάζω... εκπλήσσοντάς με... με κάτι λέξεις στο χαρτί που γράφτηκαν πριν πολύ πολύ καιρό από το δικό μου χέρι...

Υπάρχουν και εκείνα... τα αδημοσίευτα κείμενα... που κανείς δεν θα μπορούσε να τα διαβάσει... και κανείς δεν θα μπορούσε να τα καταλάβει... Ακόμα κι εσύ... τα διαβάζεις μετά από καιρό... και τα νιώθεις τόσο απομακρυσμένα από εσένα... που σχεδόν... έχεις ξεχάσει πώς και γιατί τα έγραψες... Σχεδόν... Μόνο σχεδόν...

Έπειτα... τα κοιτάς... τα διαβάζεις ξανά... και η μνήμη, αν την αφήσεις ανενόχλητη... κάνει ζωντανό... ολοζώντανο... το γιατί και το πώς...

Όσα δεν φέρνει η ζωή,
τα φέρνει ο καιρός...
Όσα δεν φέρνει η γραφή,
τα φέρνει ο χαμός...

Όταν σκέφτομαι πόσο χαοτική ήταν και είναι η ζωή μου...

Πάντα χαμογελάω...

Κι ας δακρύζει η ψυχή μου...


Μου έλειψε(ς)



Β. Αυτή. Α. Αυτός.

Β-Μου έλειψε το να χορεύω.
Α-Μου έλειψε το να χορεύω μαζί σου.
Β-Μου έλειψε το να παίζω πιάνο.
Α-Μου έλειψε το να παίζω κιθάρα.
Β-Μου έλειψε το να τραγουδάω.
Α-Μου έλειψε το να τραγουδάω μαζί σου.
Β-Μου έλειψε το να παίζω στην σκηνή.
Α-Μου έλειψε το να παίζω στην σκηνή μαζί σου.
Β-Μου έλειψε το να γράφω.
Α-Μου έλειψε το να διαβάζω.
Β-Μου έλειψε το να ονειρεύομαι.
Α-Μου έλειψε το να ονειρεύομαι μαζί σου.
Β-Το μας συνέβηκε;
Α-Ό,τι και σε όλους.
Β-Ναι, αλλά είχαμε υποσχεθεί να μην αφήσουμε να μας συμβεί ό,τι συμβαίνει σε όλους.
Α-Η ζωή ήταν πιο ισχυρή από εμάς.
Β-Μου έλειψαν τα ακροβατικά.
Α-Μου έλειψαν τα ακροβατικά μαζί σου.
Β-Το να με κρατάς.
Α-Το να σε κρατάω.
Β-Μου έλειψε ο έρωτας.
Α-Μου έλειψε ο έρωτας μαζί σου.
Β-Μου έλειψε η αγάπη.
Α-Μου έλειψε η αγάπη μαζί σου.
Β-Μου έλειψε η ζωή.
Α-Μου έλειψες εσύ.
Β-Μου έλειψε το να σε εμπιστεύομαι.
Α-Μου έλειψε το να σε ερωτεύομαι.
Β-Μου έλειψε το να είσαι εδώ.
Α-Μου έλειψε το να «Σε αγαπὠ».
Β-Μου έλειψε το να συζητάμε.
Α-Μου έλειψε το να περπατάμε.
Β-Μου έλειψε το να σε ρωτάω.
Α-Μου έλειψε το να σου απαντάω.
Β-Μου έλειψε το να με ομορφαίνεις.
Α-Μου έλειψε το να με μαθαίνεις.
Β-Μου έλειψε το να πιστεύω πως οι άνθρωποι δίνουν.
Α-Μου έλειψε το να μου λες πως όλα θα γίνουν.
Β-Μου έλειψε η δημιουργία.
Α-Μου έλειψε η δημιουργία μαζί σου.
Β-Μου έλειψε η ελευθερία.
Α-Μου έλειψε η ελευθερία μαζί σου.
Β-Μου έλειψαν τα φτερά μου.
Α-Μου έλειψε η χαρά μου.
Β-Για αυτό σου έφερα ξανά την χαρά.
Α-Για αυτό σου έφερα ξανά τα φτερά.
Β-Για αυτό σου έφερα την ελευθερία.
Α-Για αυτό σου έφερα την δημιουργία.
Β-Για αυτό σου λέω πως όλα θα γίνουν.
Α-Για αυτό σου δείχνω πως οι άνθρωποι δίνουν.
Β-Για αυτό σου γράφω.
Α-Για αυτό σε διαβάζω.
Β-Για αυτό με κρατάς.
Α-Για αυτό σε κρατάω.
Β-Για αυτό σου φέρνω μια κιθάρα.
Α-Για αυτό σου φέρνω ένα πιάνο.
Β-Για αυτό χορεύω.
Α-Για αυτό χορεύω μαζί σου.
Β-Να σου θυμίσω την ζωή.
Α-Να σου θυμίσω ποια είσαι εσύ.
Β-Να σου θυμίσω ποιος είσαι εσύ.
Α- Να σου θυμίσω την ζωή.


5/13/16

Βλέμματα



(Μια φράση μόνο και για το σήμερα... που μου ήρθε στο μυαλό μόλις τώρα...)



Είναι σε αυτά τα βλέμματα που αφέθηκες να χαθείς, που βρήκες τον εαυτό σου...




5/12/16

Έρωτας και Αγάπη.



(Μια φράση μόνο για το σήμερα που ήρθε στο μυαλό μου μόλις τώρα...)


Έρωτας και Αγάπη.


Είναι αλήθεια... πως... για τον έρωτα έπεσα χαμηλά πολλές φορές. Για την αγάπη, ούτε μία...




5/11/16

Πάτωμα



Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με το πάτωμα και με τα πατώματα.

Μου άρεσε πάντα να περπατάω ξυπόλητη στο σπίτι... Να περπατάω στο πάτωμα, να τρέχω στο πάτωμα, να κυλάω στο πάτωμα, να γλιστράω στο πάτωμα, να κάνω τούμπες στο πάτωμα, να ζωγραφίζω στο πάτωμα, να διαβάζω στο πάτωμα, να γράφω στο πάτωμα, να χορεύω στο πάτωμα, να παίζω στο πάτωμα, να βρίσκομαι στο πάτωμα, να είμαι στο πάτωμα, να στέκομαι στο πάτωμα, να κάθομαι στο πάτωμα, να κάνω σπαγκάτα στο πάτωμα, να κάνω κατακορύφους στο πάτωμα, να κάνω ισορροπίες στο πάτωμα, να κάνω πιρουέτες στο πάτωμα, να κάνω τροχούς στο πάτωμα, να ξαπλώνω στο πάτωμα, να χαλαρώνω στο πάτωμα, να γελάω στο πάτωμα, να κλαίω στο πάτωμα, να νιώθω στο πάτωμα, να νιώθω το πάτωμα, να γίνομαι ένα με το πάτωμα...

Όταν βρίσκομαι στο πάτωμα, πραγματικά γίνομαι κομμάτια... σε όλους εκείνους τους εαυτούς μου... που έχουν υπάρξει στο πάτωμα...

Και ξέρεις τώρα τι είναι το πιο αστείο έτσι; Δεν ξέρω αν είναι αστείο ή γελοίο... λεπτή η γραμμή που τα χωρίζει... Τώρα η ζωή μου είναι χωρίς πάτωμα...

Τώρα η ζωή μου είναι χωρίς έδαφος... Τώρα η ζωή μου είναι στον αέρα... Περπατάω στον αέρα... Γλιστράω στον αέρα... Χορεύω στον αέρα... Στέκομαι στον αέρα... Είμαι στον αέρα... Βρίσκομαι στον αέρα... Νιώθω στον αέρα.... Νιώθω τον αέρα... Γίνομαι ένα με τον αέρα...




5/10/16

Παραπάνω και Παρακάτω




Έχω υπάρξει άνθρωπος με «παραπάνω» κιλά, ό,τι μπορεί να θεωρεί κανείς «παραπάνω» κιλά.
Ἐχω υπάρξει άνθρωπος με «παρακάτω» κιλά, ό,τι μπορεί να θεωρεί κανείς «παρακάτω» κιλά.

Ξεκινάω, λοιπόν, γράφοντας πως... το τι θεωρεί ο καθένας «παραπάνω» ή «παρακάτω» είναι σχετικό. Φυσικά, ναι, υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός στην ζυγαριά. Και, φυσικά, ναι, υπάρχουν τα δύο άκρα της κλίμακας, προς τα πάνω και προς τα κάτω, στα οποία το «πολύ» ή το «λίγο» είναι κυριολεκτικό και δεδομένο και είναι κατά της ίδιας της ζωής. Εκεί θα έπρεπε να αναρωτηθούμε για τις αιτίες και όχι να σχολιάζουμε αρνητικά και να επικρίνουμε τα αποτελέσματα. Τι οδηγεί κάποιους ανθρώπους στο ένα άκρο ή στο άλλο; Αρκετές φορές, είναι κάποιο πρόβλημα υγείας... σωματικό ή ψυχολογικό... Πέρα, όμως, από τα δύο άκρα... υπάρχουν στην κλίμακά μας... ένα σωρό σημεία στο ενδιάμεσο... που είναι εύκολο τα πράγματα εκεί να ανακατευτούν, να γίνουν πιο θολά, πιο σχετικά...

Στην πορεία την προσωπική και την επαγγελματική μου, είδα ελάχιστους ανθρώπους, εώς κανέναν, που να έχουν υγιή σχέση με τον εαυτό τους και με το σώμα τους... Που να προωθούν την λέξη «Υγεία»... Όχι άλλες λέξεις, όπως, για παράδειγμα, την λέξη «Δίαιτα». Που να εμπνέουν έναν υγίη τρόπο ζωής όχι έναν προβληματικό τρόπο ζωής. Γρήγορα συνειδητοποίησα πως την λέξη «Υγεία» όχι μόνο την έχουμε ξεχάσει... μα την έχουμε θάψει με τέτοιο τρόπο... που είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να την ξεθάψει... όχι μόνο για τον εαυτό του μα και για τους άλλους...

Κορίτσια και αγόρια, κυρίως στην εφηβεία, πέφτουν θύμα είτε του εαυτού τους είτε των άλλων γύρω τους. Κυριολεκτικά βασανίζονται από το πώς βλέπουν τον εαυτό τους οι ίδιοι και από το πώς είτε νομίζουν πως τους βλέπουν οι άλλοι, είτε πραγματικά τους βλέπουν οι άλλοι.

Γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, συμμαθητές, φιλοί, γνωστοί και άγνωστοι, παίζουν, συνήθως, με την συμπεριφορά τους, εγκληματικό ρόλο σε σχέση με το τι εμφυτεύεται μέσα στο κεφάλι και μέσα στην ψυχή ενός παιδιού ή ενός εφήβου.

Αυτοί που θα έπρεπε να υποστηρίζουν, υποβιβάζουν και υποτιμούν.

Και, όπως είναι φυσικό, αυτά τα αγόρια και αυτά τα κορίτσια εξελλίσονται σε άντρες και γυναίκες με ένα σωρό ανασφάλειες και κόμπλεξ και προς τον εαυτό τους και, κατά συνέπεια, προς τους άλλους.

Διαστρεβλώνεται η έννοια της υγείας... Παραμορφώνεται η εικόνα της ομορφιάς...

Το τι ορίζει ο καθένας ως ομορφιά είναι διαφορετικό. Το τι ορίζει ο καθένας ως Υγεία, επίσης (αν και δεν θα έπρεπε. Ο δρόμος της Υγείας είναι ίδιος για όλους.).

Και έτσι απλά ανακυκλώνεται η Μη Υγεία, μεταξύ μας. Κι αν κάποιος θελήσει να φέρει λίγο φως στο σκοτάδι είναι πολύ δύσκολο εώς αδύνατο να το καταφέρει.

Το «κακό» έχει ήδη γίνει... και η «αρρώστια» ως τρόπος ζωής έχει ήδη εξαπλωθεί.

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται... πάντα μου αρέσει να μιλάω για το να τα έχει κανείς καλά με τον εαυτό του. Νομίζω πως από εκεί ξεκινάνε όλα. Να νιώθεις εσύ καλά. Να είσαι εσύ καλά.

Όταν είχα «παραπάνω» κιλά... αυτές οι φράσεις μου όταν τις έλεγα στους άλλους ακουγόντουσαν σαν παρηγοριά στον άρρωστο... (σε αυτήν την περίπτωση, ο «άρρωστος» ήμουν εγώ)... και έτσι κανείς δεν τους έδινε σημασία... «Καλά όλα αυτά, αλλά πρέπει να χάσεις κιλά» ήταν η σκέψη τους. Κανέναν δεν τον ενδιέφερε το γιατί πήρες κιλά, το πώς νιώθεις ή το πώς είσαι. Τους ενδιέφερε μόνο το γεγονός... Πήρες κιλά. Τελεία. Αυτό είναι κακό. Τελεία. Πρέπει να τα χάσεις. Τελεία. Λες και η ζωή λειτουργεί με τελεσίγραφα.

Όταν είχα «παρακάτω» κιλά... αυτές οι φράσεις μου όταν τις έλεγα στους άλλους ακουγόντουσαν σαν παρηγοριά στον άρρωστο... (σε αυτήν την περίπτωση, ο «άρρωστος» ήταν ο απέναντί μου, ο κάθε απέναντί μου)... και έτσι, και πάλι, κανείς δεν τους έδινε σημασία... «Δεν έχεις κανένα πρόβλημα εσύ! Έχεις μια χαρά σώμα, για αυτό τα λες αυτά! Κοίτα ποιος μιλάει! Κι εγώ τα ίδια θα έλεγα αν ήμουν έτσι!». Κανέναν δεν ενδιέφερε το γιατί έχασες κιλά (αν γνώριζε πως έχασες κιλά, παρένθεση είναι απίστευτο το ότι όταν χάνεις κιλά όλοι το θεωρούν καλό ανεξάρτητα από το γιατί τα χάνεις!), το πώς νιώθεις και το πώς είσαι. Έχασες κιλά. Τελεία. Αυτό είναι καλό. Τελεία. Πρέπει να μείνεις έτσι για πάντα. Τελεία. Αν δεν σε γνωρίζουν... είναι αυτονόητο για αυτούς πως ήσουν έτσι, όλη σου την ζωή... έτσι, όπως σε βλέπουν τώρα... (είναι φοβερό το πόσοι άνθρωποι κάνουν το «λάθος» όταν σε γνωρίζουν να νομίζουν πως ήσουν, σωματικά ή ψυχολογικά, μια ολόκληρη ζωή, έτσι ακριβώς όπως είσαι, την στιγμή που σε γνωρίζουν!).

Κατά συνέπεια, δεν είχα δικαίωμα να μιλήσω για την Υγεία όπως κι αν ήμουν. Ούτε με τα «παραπάνω» κιλά, ούτε με τα «παρακάτω». Εγώ τις ίδιες φράσεις έλεγα. Οι οποίες ποτέ δεν ακούγονταν. Εγώ ο ίδιος άνθρωπος ήμουν...

Και να σημειώσω και κάτι ακόμα... Γράφω «παραπάνω» και «παρακάτω» γιατί ο περισσότερος κόσμος έτσι λειτουργεί... Ποτέ δεν νιώθει να βρίσκεται στο σωστό σημείο... και πάντα θέλει κάτι πιο πάνω... ή πάντα νιώθει κάπως πιο κάτω...

Και συνεχίζω...

Είχα ένα κοντινό μου άτομο, μια υπέροχη γυναίκα, που ο φίλος της της έλεγε να αδυνατίσει.

Εγώ, ως γνωστόν, ήμουν ο από δίπλα, που ακούει την ιστορία και βαράει το κεφάλι του στον τοίχο.

Έπειτα χώρισε.

Έπειτα έκανε μια καινούρια σχέση, και ο τωρινός φίλος της της έλεγε να παχύνει.

Εγώ, ως γνωστόν, συνέχιζα να είμαι από δίπλα, που συνεχίζει να ακούει την ιστορία και ας έχουν αλλάξει λίγο οι πρωταγωνιστές, και συνεχίζει να βαράει το κεφάλι του στον τοίχο... όχι στον τοίχο μα στους τοίχους, αυτήν την φορά... Χρειαζόμουν περισσότερους τοίχους για να το αντέξω...

Λες και το σώμα ενός ανθρώπου είναι γιο-γιο για να ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με την επιθυμία ενός άλλου ανθρώπου...

Είχα μια γνωστή, επίσης μια υπέροχη γυναίκα, που στο θέατρο της έλεγαν συνέχεια να χάσει κιλά. Με το που τα έχασε... μετά από κάποιον καιρό... την πήραν σε μια δουλειά... και όταν την είδαν της είπαν πως την ήθελαν έτσι όπως ήταν πριν με τα κιλά που έχασε... (είχαν τις προηγούμενες φωτογραφίες της και την ήθελαν έτσι όπως την είχαν δει τότε)...

Περιττό να γράψω πως κι εκεί... βάραγα το κεφάλι μου στον τοίχο... Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε και τόση θεατρική ομορφιά που θεωρούσα εγκληματικό το να ακούει συνέχεια ότι πρέπει να αδυνατίσει... Στο θέατρο, λείπει η διαφορετικότητα και μας ζητάνε κι εκεί, όπως και στην ζωή, το να γίνουμε όλοι ίδιοι... Χάνετε η αυθεντική ομορφιά και η ουσιαστική ανθρωπιά...

Είχα μια φίλη που πήρε κάποια κιλά... και προσπαθούσα να της πω πως έχει σημασία να βρει τρόπο να καταπολεμήσει το άγχος της... Όσο πιο πολύ αγχωνόταν για τα κιλά... τόσο πιο πολύ έπαιρνε κιλά... Κάποια στιγμή, τέντωσε την μπλούζα της πάνω στο σώμα της και μου είπε με απόγνωση, με έκπληξη, με εκνευρισμό και με θυμό «Κοίταξέ με! Έχω στήθος! Εγώ! Στήθος!»... Σαν να είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο μια γυναίκα να έχει στήθος... Σαν να είναι κάτι το τρομαχτικό... Φυσικά, καταλαβαίνω πόσο τρομαχτικό είναι το να αλλάζει το σώμα σου... και ακόμα περισσότερο όταν συμβαίνει απότομα... Το να παίρνεις κιλά... Το να νιώθεις διαφορετικά... Το να νιώθεις περίεργα ή άσχημα σε σχέση με εσένα... Αλλά και πάλι... κάτι με ανατρίχιασε στο τρόπο που το είπε... Είχα μια εντυπωσιακή γυναίκα απέναντί μου, η οποία μίλαγε για το να έχει στήθος σαν να είναι κάτι αρνητικό...

Και για να πάω και από την ανάποδη μεριά... για τα κοριτσάκια ή για τις γυναίκες που ανησυχούν πως δεν είναι γυναίκες επειδή δεν έχουν καμπύλες... δεν είναι τόσο τρομαχτική ούτε αυτή η πλευρά...

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω... Δεν είναι αυτό που σε κάνει γυναίκα. Ο αριθμός των κιλών σου. Το σχήμα του σώματός σου. Το ύψος σου. Το βάρος σου. Δεν είναι αυτά που σε κάνουν γυναίκα. Αυτά είναι αριθμοί. Και εσύ είσαι άνθρωπος. Ή αν θέλεις μπορούμε να πούμε πως είναι αυτά που σε κάνουν γυναίκα... μπορούμε να το πούμε κι αυτό... αλλά άσε με να το διατυπώσω όπως θέλω εγώ κι όχι όπως θα ήθελες εσύ... Όλα τα παραπάνω... είναι κομμάτια του ποια γυναίκα είσαι... Έχεις αυτό το ύψος, αυτό το βάρος, αυτά τα χαραχτηριστικά, αυτήν την εξωτερική εμφάνιση και αυτόν τον εσωτερικό κόσμο... και όλα αυτά σε κάνουν να είσαι αυτό που είσαι...

Και για να μην μιλάω μόνο για τις γυναίκες...

Κάποια στιγμή ένας άντρας με τον οποίο ήμουν μαζί... μου μίλησε με τέτοιο τρόπο για το σώμα του που ειλικρινά δεν το περίμενα... «Έχω αυτό και έχω το άλλο και μήπως πιστεύεις πως πρέπει να αλλάξω το τρίτο;»... Με θυμάμαι να τον κοιτάζω... και να σκέφτομαι... πως εγώ δεν είχα ποτέ σκεφτεί ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ούτε το τρίτο... όταν, δε, φτάσαμε στο τέταρτο, άρχισα να αναρωτιέμαι αν πραγματικά πρέπει να δω κάτι που δεν βλέπω... Ακόμα και τώρα που μου τα έλεγε... δεν μπορούσα να τα δω... Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να χρειάζεται να αλλάξει κάτι επάνω του...

Για την ακρίβεια, εγώ ποτέ με κανέναν άντρα που ήμουν μαζί δεν είχα σκεφτεί πως θα ήθελα κάτι διαφορετικό σε αυτόν... πως θα ήθελα να αλλάξει κάτι...

Πρώτα από όλα... Αυτό ισχύει για άντρες και γυναίκες και για όλους μας... Όταν είσαι ερωτευμένος... τίποτα από όλα όσα συζητάμε δεν έχουν σημασία... Είσαι απλά ερωτευμένος με τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου...

Εγώ, όμως, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως ακόμα κι όταν δεν ήμουν ερωτευμένη δεν μου έτυχε ούτε μία φορά... ούτε μία... να σκεφτώ πως θα ήθελα κάτι διαφορετικό στον άνθρωπο με τον οποίο είχα επιλέξει να είμαι μαζί του...

Αλλά ήθελα να γράψω και άλλα κατέληξα να γράψω...

Νομίζω πως αυτό που θέλω να πω είναι...

Αυτό που νιώθει κανείς σαν «πρόβλημα» στην εξωτερική εμφάνισή του, δεν είναι πάντα έτσι όπως το νιώθει.
Αυτό που νιώθει κάποιος σαν «πρόβλημα» στον εσωτερικό του κόσμο, δεν είναι πάντα έτσι όπως το νιώθει.

Υπάρχουν άνθρωποι...
που μας ερωτεύονται και που μας αγαπάνε...
Έτσι ακριβώς όπως είμαστε...

Ας το γράψω άλλη μια φορά μπας και το νιώσουμε όλοι μας...

Έτσι ακριβώς όπως είμαστε.

Και, ακριβώς, επειδή μας αποδέχονται έτσι όπως είμαστε στο σήμερα... μας βοηθάνε στο να βρίσκουμε το τι θέλουμε εμείς για εμάς... και στο να γινόμαστε όλο και καλύτεροι... όχι μόνο στο σήμερα μα και στο κάθε σήμερα και στο αύριο και στο κάθε αύριο.

Αν είσαι άνθρωπος, που σε κάνουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι να μην αισθάνεσαι καλά,
ίσως θα έπρεπε να αλλάξεις τους ανθρώπους τους οποίους συναναστρέφεσαι...

Και ας γράψω για ακόμα μια φορά... αυτά που λέω και που, σχεδόν, ποτέ κανείς δεν τα ακούει...

Είναι το πιο απλό πράγμα μα και το πιο δύσκολο...

Σημασία έχει να είσαι εσύ καλά.

Να νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου.

Οφείλεις να βρεις τρόπο να σε αγαπήσεις...

Έχεις αυτό το σώμα.
Έχεις αυτήν την ψυχή.
Αυτήν την εξωτερική εικόνα.
Αυτόν τον εσωτερικό κόσμο.

Είσαι εσύ.

Οφείλεις να βρεις τρόπο να σε αποδεχτείς και να σε αισθανθείς...

Και αν και δεν σε γνωρίζω... Είμαι σίγουρη... πως είσαι Όμορφος Άνθρωπος...

Έτσι ακριβώς όπως είσαι.

Κοίταξε με.

Δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα Παραπάνω. Και δεν είσαι τίποτα Παρακάτω... Από αυτό που είσαι.

Είσαι Όμορφος Άνθρωπος.

Έτσι ακριβώς όπως είσαι.


5/7/16

Συγνώμη




Σου ζητάω συγνώμη. Μόνο εμείς γνωρίζουμε εκείνη την υπόσχεση που δώσαμε τότε απέναντι στον εαυτό μας και στον κόσμο... Και αν δεν μπορώ να αντικρύσω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να αντικρύσω κι εσένα... Πέρα από εμένα, ήσουν κι εσύ εκεί... Υπογράψαμε αόρατες υποσχέσεις με την ζωή που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε... Το πόσο ήθελα να τα καταφέρει ο ένας από τους δυό μας... δεν λέγεται... Για όσες φορές δεν στάθηκα αρκετά δυνατή, σου ζητάω συγνώμη. Αλήθεια, ήθελα να επιμείνω... αλλά δεν είχα άλλες αντοχές. Ξέρεις, τι σκέφτομαι καμιά φορά; Ίσως δεν την χάσαμε την μάχη ακόμα... Οι απώλειες πολλές... αλλά, ίσως, δεν την χάσαμε ακόμα... Χάσαμε θύματα-όνειρα... Δεν μπορώ να σου πω ψέμματα... Εξάλλου, μαζί τα θρηνήσαμε... αλλά, ίσως, μπορεί, να μην χάσαμε ολοκληρωτικά ακόμα... Κάποιες ιδέες μας έμειναν ανάπηρες... Κάποιοι στόχοι έμειναν τυφλοί... Μα είσαι ακόμα, ζωντανός... Αυτό είναι το πιο σημαντικό... Αν σε είχα χάσει κι εσένα στην πορεία, αυτό θα ήταν αφόρητο φορτίο... Είσαι ακόμα ζωντανός... Κι ας είσαι μακρυά μου... Κι ας μην μπορούμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον για αυτό που καταλήξαμε να γίνουμε... Οι προσδοκίες μας ήταν υψηλές... Οι επιθυμίες ανθρώπινες... και αυτό δεν μπορούσαν να μας το επιτρέψουν... Σου ζητάω συγνώμη που έγινα κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που στοχεύαμε να γίνουμε... Ήμασταν παιδιά τότε... και κάπως πιστεύαμε... πως όλα μπορούν να γίνουν... Τώρα είμαι εδώ για να σου πω... πως μπορεί να μην έγιναν όλα... αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε ακόμα να κάνουμε μερικά... και... όσο παιδικό κι αν σου ακουστεί... ακόμα σε εκείνο το παιδικό μας όνειρο στοχεύω... ακόμα για εκείνο το «όλα μπορούν να γίνουν» αγωνίζομαι... κι ας καταφέρνω μόνο όσα τελικά καταφέρνω που είναι πολύ λιγότερα από όσα θα θέλαμε... Σου ζητάω συγνώμη για όσα έχασα στην πορεία... μα αν θέλω να είμαι δίκαιη απέναντι και σε εμένα και σε εσένα... κατάφερα να προστατεύσω και αρκετά κομμάτια μας... Είχα έναν φίλο, κάποτε... μαζί κοιτούσαμε τα σύννεφα... χωρίς να πιστεύουμε σε κανένα θεό... πιστεύοντας μόνο στον άνθρωπο... πιστεύοντας σε εμάς και στις δυνάμεις μας... Οι δυνάμεις μας εξασθένισαν... και εμείς γίναμε αδύναμοι... μα τα σύννεφα... ακόμα σύννεφα είναι... και ο ουρανός... ακόμα είναι ουρανός... Όταν κοιτάζω τα αστέρια... σκέφτομαι εκείνον τον φίλο μου που μου έλεγε πως κάθε αστέρι κρύβει και την δική του ιστορία... Μου έλεγε ακόμα πως κάποια μπορεί να τα βλέπουμε τώρα και, όμως, να μην υπάρχουν... να έχουν καταστραφεί πριν πολύ πολύ πολύ καιρό... Εγώ ακόμα βλέπω τα όνειρά μας... τόσο καθαρά όσο τα αστέρια στον ουρανό... απλά δεν γνωρίζω αν είναι από εκείνα τα αστέρια που έχουν ήδη καταστραφεί ή από εκείνα που υπάρχουν ακόμα... Και πώς να το γνωρίζω... αφού δεν είναι κάτι που μπορώ να αγγίξω για να σιγουρευτώ... αφού κάποια χρειάζονται ακόμα και τηλεσκόπιο για να τα δω... Μα ακόμα τα βλέπω... Σε εκείνον τον φίλο, που κοιτάζαμε μαζί τον ουρανό, που μαζί μοιραστήκαμε όλα όσα ονειρευτήκαμε... Σε εκείνον τον φίλο... Σε εσένα... Μόνο σε εσένα θα ζητήσω συγνώμη για αυτό που δεν κατάφερα να γίνω... γιατί μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ... Σε εσένα... όμως θα πω... και πως ακόμα συνεχίζω, ακόμα προσπαθώ... και θέλω να το γνωρίζεις... και να το κουβαλάς... και να το θυμάσαι... Χωρίς να σημαίνει πως θα τα καταφέρω... απλά θέλω να σου πω... πως... δεν έχει τελειώσει ο αγώνας μας ακόμα... Είναι ακόμα εδώ... Είμαι ακόμα εδώ... και ονειρεύομαι τα όνειρά μας προσπαθώντας να τα πραγματοποιήσω...


5/5/16

Θαλασσινές Ερωτήσεις




Ένας από τους «μαθητές» μου (σε εισαγωγικά το «μαθητές» γιατί δεν τους νιώθω μαθητές και δεν νιώθω δασκάλα), που έρχεται πάντα πρώτος πρώτος και που κάνουμε πάντα όμορφες συζητήσεις μέχρι να μαζευτούν οι υπόλοιποι, με ρώτησε για την σχέση μου με την θάλασσα... Θυμόταν όσα τους είχα πει σε σχέση με το ότι θέλω να βρίσκομαι εδώ και να γυρνάω εδώ στους δρόμους της Αθήνας και σε σχέση με το ότι δεν μου αρέσει να λείπω για πολύ. Με ρώτησε γελώντας πώς γίνεται να έχω καταγωγή από νησιά και να έχω τέτοια απέχθεια για την θάλασσα! Γέλασα κι εγώ... Του είπα πως δεν είναι απέχθεια... Η θάλασσα μου αρέσει... Αλλά μου αρέσουν και οι δρόμοι... Μου λείπει ο ρυθμός της πόλης, αν λείψω για πολύ... Μου ζήτησε να του το εξηγήσω παραπάνω αυτό... Μου έκανε εντύπωση γιατί κανείς ποτέ δεν μου έχει ζητήσει να το εξηγήσω παραπάνω... «Μπορείς να μου μιλήσεις για αυτό; Θέλω να καταλάβω. Ας πούμε αν είσαι τώρα για πολύ καιρό... μακρυά από εδώ... σε μια παραλία... σε μια θάλασσα... τι θα αισθάνεσαι;»... Χμ... Σκέφτηκα... Χμ... Ένιωσα... «Θα ένιωθα πως μου λείπουν τα χαρτιά, τα στυλό, τα βιβλία μου...» απάντησα... «Κι αν είχες τα χαρτιά, τα στυλό και τα βιβλία σου...; Αν μπορούσες να τα έχεις και αυτά μαζί σου;»... Φοβάμαι πως έχω μάθει τους μαθητές μου να κάνουν ερωτήσεις για να πηγαίνουν στην ουσία και να μην μένουν στην επιφάνεια... Μπα! Όχι, αυτό δεν το κατάφερα εγώ... Αυτό είναι δικό τους στοιχείο... «Και πάλι θα μου έλειπαν οι δρόμοι... Μπορώ να παώ στην θάλασσα για να ηρεμήσω για μερικές μέρες... αλλά δεν θα μπορούσα να το κάνω για μήνες... Σε αυτήν την εποχή που όλοι θέλουν να γυρίσουν στα μέρη τους... στα χωριά τους... στα νησιά τους... στα σπίτια τους... εκτός Αθηνών... εγώ θέλω να μείνω εδώ... Ήμουν και πάντα ευαίσθητη... με τον ήλιο, τα φυτά, την φύση... Το δέρμα μου παθαίνει αλλεργίες... Το σώμα μου αντιδράει περίεργα... Μου αρέσει η θάλασσα... αλλά για λίγο. Μου αρέσει το βουνό... αλλά για λίγο. Μου αρέσει το δάσος... αλλά για λίγο. Μου αρέσει η φύση... αλλά για λίγο. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο... και όσο κι αν αρκετοί άνθρωποι με έχουν για πλάσμα της φύσης... νομίζω είμαι απλά άνθρωπος του εδώ. Μου αρκούν αυτοί οι δρόμοι για να τους περπατάω... Μου αρέσουν τα ταξίδια για να γνωρίζω και για να γεμίζω... Αλλά πάντα επιστρέφω εδώ... Εδώ νιώθω Εγώ... Δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς θέατρο... χωρίς τέχνη... χωρίς βιβλία... χωρίς τεχνολογία... Νομίζω ο δικός μου αέρας είναι η δημιουργία... Εκεί είναι το δικό μου καθαρό οξυγόνο... όπου μπορώ να δημιουργώ...»

Δεν τα είπα όλα αυτά... Νομίζω... Κάποια... τα σκέφτηκα... Στον άνθρωπο απέναντί μου, έχω την αίσθηση πως είπα πολύ λιγότερα... Εκείνος απλά με κοιτούσε και προσπαθούσε να καταλάβει λίγες από τις χαοτικές και σκόρπιες σκέψεις μου... Μετά η συζήτηση συνέχισε και σε ένα άλλο θέμα που έχει ενδιαφέρον... σχετικό με τα παραπάνω... Ίσως γράψω για αυτό κάποια άλλη φορά...

Όταν με ρωτάνε οι «μαθητές» μου κάτι σε σχέση με εμένα... φοβάμαι πως τους μπερδεύω αντί να τους ξεμπερδεύω...

Δεν πειράζει, όμως...

Το νόημα δεν είναι να μάθουν για εμένα...
Το νόημα είναι να μάθουν για αυτούς...
Το νόημα δεν είναι οι δικές μου απαντήσεις...
Το νόημα είναι να αναζητούν τις δικές τους απαντήσεις...

Αν καταφέρω να τους οδηγήσω στο να έχουν επαφή με τα δικά τους συναισθήματα και με την δικές τους σκέψεις, στο να επιθυμούν το καλύτερο για αυτούς και στο να προσπαθούν για αυτό, στο να πηγαίνουν προς τον δικό τους μοναδικό δρόμο... Αυτό μου αρκεί.

Αν κάτι θα ήθελα για τους ανθρώπους μου πάνω και πέρα από όλα... είναι να είναι, είναι να γίνουν Ελεύθεροι Άνθρωποι. Αυτό επιθυμώ για αυτούς. Να είναι ανοιχτοί άνθρωποι στον κόσμο και στην ζωή. Με ανοιχτή σκέψη και ανοιχτά συναισθήματα. Να μην φοβούνται να εκφράζουν αυτό που είναι... Αυτό μου αρκεί.

Αυτή είναι η δική τους ζωή... και όχι η δική μου...

Αυτή είναι η δική τους θάλασσα... και όχι η δική μου...
Αυτή είναι η δική τους σχέση με τα κύματα... και όχι η δική μου...
Αυτή είναι η δική τους σχέση με την πόλη... και όχι η δική μου...
Αυτή είναι η δική τους σχέση με τους δρόμους... και όχι η δική μου...

Είθε να είναι αρκετά δυνατοί για να αντέξουν να κολυμπήσουν στα έντονα κύματα... Είθε να είναι αρκετά γενναίοι για να αντέξουν να περπατήσουν στα δύσκολα μονοπάτια...

Μόνο αυτό εύχομαι για αυτούς... Αυτό που εύχομαι και για εμένα...

Είθε να γίνει ο καθένας τους, αυτό που του αξίζει να γίνει...


5/4/16

Προς το φως



Άλλαξε θέση στα επίπλα στο σπίτι του ο φίλος μου...
Και έβαλε ένα γραφείο προς το φως...
Και έφτιαξε μια όμορφη γωνίτσα...
Μα δεν καθόταν συχνά εκεί...
Και εγώ τον ρώτησα γιατί δεν κάθεται εκεί... Αν ήμουν εγώ, θα καθόμουν όλη την ώρα, συνέχεια σε εκείνο το σημείο...
Και μου είπε... αν θέλω να έρχομαι εκεί... να κάθομαι εκεί... να γράφω εκεί...
Να γράψω εκεί το πρώτο μου βιβλίο... που όλο λέω να το κάνω κι όλο δεν το κάνω...
Θα μου έδινε αυτήν την όμορφη γωνίτσα...
Δεν μου έχουν προσφέρει ποτέ κάτι ανάλογο...
Με συγκίνησε.
Και μόνο που το σκέφτηκε.
Και μόνο που το πρότεινε.
Κι ας γνώριζα μέσα μου βαθιά πως δεν υπάρχει συνέχεια στην σχέση και σχέση στην συνέχεια. Κι ας ένιωθα πως είμαστε δύο άνθρωποι που δεν ταιριάζαμε, δεν κάναμε καλό ο ένας στον άλλον και δεν μπορούσαμε να υπάρξουμε μαζί.
Με συγκίνησε.

Είναι από τα πιο όμορφα δώρα που μου έχουν προσφέρει...
Ένα μικρό κομμάτι χώρου...
Ησυχίας και Ηρεμίας.
Ένα γραφείο προς το φως...
Τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς... πέρα από μια επιφάνεια... για να γράφει, για να διαβάζει, για να σκέφτεται και για να ονειρεύεται;
Φυσικά, υπάρχουν και πολλά άλλα να ζητήσει...
Αλλά, όσο να’ναι, με ένα γραφείο και μια καρέκλα προς το φως... η ευτυχία έρχεται πιο κοντά... και η έμπνευση... ξαναγεννιέται...

Δεν έχει σημασία που δεν είσαι πια μαζί με κάποιον...

Τα όμορφα παραμένουν όμορφα.

Αυτό είναι και το όμορφο με την ζωή.

Τις όμορφες στιγμές που ήδη έζησες, κανείς δεν μπορεί να σου τις στερήσει...
Ούτε και εκείνη...
Ούτε κι η ίδια η ζωή.


Αιωρήσεις



Ήμουν ανάμεσα σε δύο σπίτια...
μα κανένα δεν το ένιωθα δικό μου...
Με μία τσάντα στους ώμους...
Στα τρένα και στα μετρό...
Να πηγαινοέρχομαι...
Μισές μέρες εδώ... μισές μέρες εκεί...
Μισές νύχτες εδώ... μισές νύχτες εκεί...
Από το σπίτι του φίλου μου στο σπίτι των δικών μου...
Και από το σπίτι των δικών μου στο σπίτι του φίλου μου...
Και να νιώθω... τόσο ξεκρέμαστη... τόσο χαμένη... Να μην ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι, πού κοιμάμαι και πού ξυπνάω...

Και το σπίτι μου να είναι η τσάντα που κουβαλάω, η οποία έχει μέσα της πάντα ό, τι μπορεί να χρειάζεται κανείς... Για αυτό είναι τόσο μεγάλη, για αυτό είναι τόσο βαριά... Κουβαλάει την ζωή μου.

Ποτέ δεν ονειρευόμουν να έχω ένα σπίτι δικό μου.
Πάντα ονειρευόμουν να έχω ένα θέατρο δικό μου.
Και φανταζόμουν πως μέσα σε αυτό θα είχα και ένα δωμάτιο... για να μένω και για να κατοικώ... για να κοιμάμαι και για να ξυπνάω... Ένα μικρό δωμάτιο... σε ένα θέατρο... Αυτό θα ήταν το σπίτι μου... Εκεί θα ζούσα και εκεί θα δημιουργούσα... Αυτό ήταν το όνειρό μου...

Έπειτα μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς πως ένα σπίτι χρειάζεται πολλά λεφτά και ένα θέατρο ακόμα περισσότερα... Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των χρημάτων, ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των πραγμάτων, ήμουν άνθρωπος των βημάτων, ήμουν άνθρωπος των συναισθημάτων... και δεν μπορείς να αγοράσεις θέατρο ούτε με βήματα ούτε με συναισθήματα...

Τώρα δεν ξέρω αν θέλω θέατρο...
Τώρα δεν ξέρω αν έχω σπίτι...

Μα την ανάγκη ενός ήσυχου χώρου... πάντα την είχα και πάντα θα την έχω...

Λίγη σιωπή... Λίγη ησυχία...
Πολλή αγάπη... Πολλή δημιουργία...
Αυτά ακόμα υπάρχουν μέσα στο όνειρο...
Επιβίωσαν από τις βόμβες της πραγματικότητας...
Κι ας μην είχαν σπίτι για να υπάρξουν...
Κι ας μην είχαν σκηνή για να κατοικήσουν...
Αυτά ακόμα υπάρχουν... Τα όνειρα... Μέσα στο όνειρό μου...
Κι ας αιωρούνται...
Διασκορπισμένα...
μέσα στον χωροχρόνο...
Κι ας αιωρούνται μέσα μου...
Όπως κι εγώ αιωρούμαι μέσα σε αυτά...

5/3/16

A, Β και Γ, Δ



Α. Αυτός. Β. Αυτή.

Α. -Θα έδινα τα πάντα για μία σκέψη σου.
Β. -Θα έδινα μία σκέψη μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα.
Α. -Τι γενναιοδωρία!
Β. -Τι επικοινωνία!
Α. -Δηλαδή θα μου πεις μία σκέψη σου;
Β. -Δηλαδή θα σου δώσω μία σκέψη μου.
Α. -Τι σκέφτεσαι τώρα;
Β. -Πως όλα γύρω μου ή είναι ή φαίνονται ψεύτικα.
Α. -Τι εννοείς;
Β. -Νομίζω πως συμφωνήσαμε να σου δώσω μόνο μία σκέψη μου.
Α. -Συμφωνήσαμε να μου πεις μόνο μία σκέψη σου αλλά τώρα έχω ανάγκη από περισσότερες σκέψεις σου. Θα έδινα τα πάντα για δέκα σκέψεις σου ακόμα.
Β. -Θα έδινα δέκα σκέψεις μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα.
Α. -Τι εννοείς πως όλα γύρω σου ή φαίνονται ή είναι ψεύτικα;
Β. -Επανέλαβες διαφορετικά την σκέψη μου. Εγώ είχα πρώτα το «είναι» και μετά το «φαίνονται».
Α. -Έχει σημασία;
Β. -Όλα έχουν σημασία. Έβαλα πρώτα το «είναι» γιατί πιστεύω πως όλα είναι ψεύτικα. Και έβαλα μετά το «φαίνονται» για εκείνην την μία περίπτωση που κάνω λάθος και τελικά δεν είναι μα μόνο φαίνονται ψεύτικα.
Α. -Κατάλαβα. Και τι εννοείς με αυτήν την μία σου σκέψη;
Β. -Θα σου δώσω 10 σκέψεις μου, όπως μου τις ζήτησες, που να συμπληρώνουν την μία.
1. Αυτοί που γελάνε, γελάνε χωρίς να γελάνε. Το γέλιο τους είναι ψεύτικο.
2. Αυτοί που κλαίνε, κλαίνε χωρίς να κλαίνε. Το κλάμα τους είναι ψεύτικο.
Αρκεί να παρατηρήσεις τους ανθρώπους γύρω σου, αυτήν την στιγμή, για να δεις το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο. Και αυτή σκέψη είναι, αλλά σου την κάνω δώρο και δεν θα την μετρήσω...
3. Αυτοί που μιλάνε, δεν μιλάνε.
4. Αυτοί που ακούνε, δεν ακούνε.
5. Αυτοί που φλερτάρουν, δεν φλερτάρουν.
6. Αυτοί που φιλάνε, δεν φιλάνε.
Μην με ρωτήσεις πώς γίνεται... γίνεται.
7. Αυτοί που κοιτάζουν, δεν κοιτάζουν.
8. Αυτοί που αγγίζουν, δεν αγγίζουν.
Α. -8 μέχρι τώρα.
Β. -8.
Α. -Θέλω κι άλλες.
Β. -Είναι ακόμα 2.
Α. -Θέλω παραπάνω από 2.
Β. -9. Αυτός που έχω απέναντί μου θέλει πάνω από 2 ακόμα σκέψεις μου.
Α. -10. Αυτή που έχω απέναντί μου θα μου πει πάνω από 2 ακόμα σκέψεις της.
Β. -Θα σου δώσει...
Α. -Θα μου δώσει... Τι έχεις να πεις για αυτούς τους δύο εκεί;
Β. -Αυτό δεν είναι αληθινό.
Α. -Το νιώθεις;
Β. -Το ξέρω.
Α. -Το πιστεύεις;
Β. - Το ξέρω.
Α. -Το φαντάζεσαι;
Β. -Δεν το νιώθω, δεν το πιστεύω, δεν το φαντάζομαι. Αυτό το ξέρω. Είμαι φίλη του ενός από τους δύο, γνωρίζω την ιστορία τους από μέσα. Δεν χρειάζεται καν να το παρατηρήσω για να το βρω.
Α. -Είσαι φίλη... ποιού από τους δύο;
Β. -Εκείνου που δεν γνωρίζεις εσύ.
Α. -Τι εννοείς;
Β. -Πριν λίγο ήσουν κι εσύ από την άλλη μεριά... από εκείνους που παρατηρούσα. Σε παρατηρώ τόση ώρα πριν να μου μιλήσεις...
Α. -Και τι πιστεύεις για εμένα;
Β. -Εσύ γνωρίζεις αυτήν και είσαι ερωτευμένος με αυτήν.
Α. -Και εσύ γνωρίζεις αυτόν και δεν είσαι ερωτευμένη με αυτόν.
Β. -Ακριβώς, εγώ είμαι απλά μια φίλη.
Α. -Και εγώ είμαι απλά ένας πρώην.
Β. -Πρώην;! Ω! Αυτό δεν το είχα φανταστεί. Τότε δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ.
Α. -Με κάλεσαν.
Β. -Δεν θα έπρεπε να σε καλέσουν.
Α. -Και ήρθα.
Β. -Δεν θα έπρεπε να έρθεις. Μερικές φορές, όταν ο άλλος δεν βάζει τελεία πρέπει να την βάλεις εσύ.
Α. -Μερικές φορές, προτιμάς να αφήνεις το κόμμα να υπάρχει.
Β. -Εγώ όχι.
Α. -Εγώ ναι.
Β. -Για αυτό και είσαι εδώ.
Α. -Για αυτό και είμαι εδώ.
Β. -Κατά την γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ... Ό,τι σε πονάει, δεν είναι καλό για εσένα. Τόσο απλά.
Α. -Τόσο σύνθετα.
Β. -Δεν αξίζει σε κανέναν μια τέτοια πρόσκληση.
Α. -Δεν αξίζει σε εμένα μια τέτοια πρόσκληση. Αλλά ήθελα να έρθω, να το δω με τα μάτια μου, να το ζήσω, να το αισθανθώ.
Β. -Δεν υπάρχει τίποτα εδώ να δεις, να ζήσεις, να αισθανθείς.
Α. -Ούτε αλλού υπάρχει.
Β. -Κι όμως αλλού υπάρχει απλά δεν μπορείς να το καταλάβεις τώρα πως υπάρχει. Είσαι εδώ και χάνεις το αλλού.
Α. -Εσύ τι κάνεις εδώ;
Β. -Παρακολουθώ το ψέμα.
Α. -Και γιατί μένεις να παρακολουθείς το ψέμα.
Β. -Γιατί δεν υπάρχει γύρω αλήθεια.
Α. -Γιατί δεν υπάρχει γύρω αλήθεια;
Β. -Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν το ψέμα. Κι εσύ τώρα επιλέγεις το ψέμα. Είσαι ερωτευμένος με μια γυναίκα που κάποτε ήσουν μαζί και ήρθες να την δεις να παντρεύεται με κάποιον άλλον... Δεν είναι αυτή η αλήθεια του έρωτα... το καταλαβαίνεις; Και εκείνη... που βρίσκεται εκεί, και τώρα κρατάει το χέρι κάποιου άλλου με τον οποίο δεσμεύεται να περάσει την ζωή της, σου έστειλε πρόσκληση για να έρθεις να την δεις... Δεν είναι αυτή η αλήθεια των σχέσεων... Και έπειτα είναι και ο φίλος μου που είναι εκεί... για τους δικούς του λόγους... Μα δεν είναι εκεί από έρωτα και από αγάπη... Και έπειτα είμαι κι εγώ... να παρακολουθώ κάτι με το οποίο διαφωνούσα από την αρχή... να πρέπει, για μια ακόμα φορά, ... να μείνω στην σιωπή. Δοκίμασα να μιλήσω... μα η φωνή δεν ακούγεται όταν ο άλλος δεν θέλει να την ακούσει... Και εσύ... όχι μόνο ήρθες στον γάμο... αλλά ήρθες και στο μετά... λες και δεν σου έφτανε όλο το πριν... Από το ένα πανηγύρι στο άλλο... Λες και δεν σου ήταν ήδη αρκετό το πρώτο... Λες και θέλεις να βουτηχτείς κι άλλο στον πόνο... Και έρχεσαι και μου μιλάς για να μάθεις κάτι για αυτούς... ενώ την αλήθεια την γνωρίζεις ακόμα κι αν δεν σου την πω... Στην αρχή, όμως, δεν με ρωτάς αυτά που θες να με ρωτήσεις... ακόμα κι ο δικό μας διάλογος δεν είναι και τόσο αληθινός... Θέλεις να μάθεις για αυτόν... γιατί σε τρώει... ποιος είναι, τι κάνει, τι έχει παραπάνω από εσένα, γιατί εκείνη είναι με εκείνον και όχι με εσένα... Παρένθεση: Τίποτα παραπάνω δεν έχει από εσένα. Αυτή είναι μια παγίδα του δικού σου μυαλού... Θέλεις να μάθεις για αυτήν... πώς είναι, τι κάνει, αν είναι ευτυχισμένη, αν είναι ερωτευμένη... αλλά δεν με ρωτάς... Νομίζεις πως δεν γνωρίζω πως από την αρχή για αυτούς θέλεις να μάθεις... μα ξέρω... πως όλο το απόγευμα το πέρασες κοιτάζοντάς τους... μέσα σε χιλιάδες καταστροφικές σκέψεις.. και σε ερωτήσεις χωρίς νόημα... Τι περιμένεις άραγε να μάθεις από εμένα; Αν είναι ευτυχισμένοι; Αυτό το ξέρεις ήδη. Αν είναι ερωτευμένοι; Αυτό το ξέρεις ήδη. Τις απαντήσεις τις έχεις... απλά θέλεις να σου τις επιβεβαιώσω. Εκείνη, όμως, δεν είναι ερωτευμένη ούτε μαζί σου. Παρένθεση: Και αυτή παγίδα του μυαλού σου... Και αυτήν την απάντηση την έχεις ήδη κι ας μην θέλεις να την δεις. Και εσύ δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ. Θα έπρεπε να κοιτάζεις την δική σου ζωή και όχι να παρακολουθείς την δική της. Ο έρωτας είναι κάπου εκεί έξω και για εσένα. Και δεν έχει την μορφή δειλών προσκλήσεων και άκυρων γάμων. Δεν έχει την μορφή του θράσους μα του θάρρους. Όταν ζήσεις την διαφορά θα καταλάβεις πόσο απέχει το ένα από το άλλο... Ἐχασες μια μέρα από την ζωή σου... απλά και μόνο γιατί ήθελες να δεις πως εκείνη δεν είναι ευτυχισμένη... Δεν έχει μεγαλύτερη σημασία πως εσύ δεν είσαι ευτυχισμένος; Εσύ τι κάνεις για αυτό; Εσύ γιατί βρίσκεσαι εδώ; Κι αν παίζει κάποιος με τα συναισθήματά σου... σταμάτησέ τον. Σκίσε την πρόσκληση που σε καλεί σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Δεν σε κυριεύει κανένας άλλος εκτός από εσένα. Τα συναισθήματα που νιώθεις για αυτήν... ακόμα κι αυτά... πρέπει να ψάξεις αν είναι αληθινά. Αν ακόμα ισχύουν. Ή αν βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απωθημένου και εγωισμού. Είναι άραγε ακόμα εδώ αυτά που νιώθεις για εκείνην; Μπορεί κάποτε να ήταν αληθινά... μα είναι ακόμα; Είναι και αυτό ένα θέμα με την αλήθεια... πρέπει διαρκώς να την αναζητάς... Σε εσένα και στους άλλους... Δεν σημαίνει πως επειδή κάτι, κάπου, κάπως, κάποτε, με κάποιον, ήταν αληθινό... συνεχίζει να είναι και τώρα. Σου αξίζει ο έρωτας. Έχεις κάθε δικαίωμα να τον ζήσεις. Και ο έρωτάς σου δεν είναι αυτός που κοιτάζεις τώρα... από την κλειδαρότρυπα... Σου αξίζει να ανοίξεις την πόρτα και να μπεις στο δωμάτιο... Όχι να κοιτάζεις από την σχισμή... παρελθοντικά φιλιά...
Α. -Πολλές σκέψεις.
Β. -Παρά πολλές.
Α. -Σωστές σκέψεις.
Β. -Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Απλά σκέψεις.
Α. -Θα φύγεις τώρα;
Β. -Σε λίγο. Θα μείνω λίγο ακόμα.
Α. -Θέλεις να φύγουμε μαζί;
Β. -Μπορούμε να φύγουμε μαζί.
Α. -Θέλεις να περπατήσουμε;
Β. -Ας περπατήσουμε. Δεν θέλεις να μείνεις άλλο;
Α. -Νομίζω... αρκετά. Αρκετά... Ως εδώ. Σήμερα έφτασα στο τερματικό σημείο μου. Δεν έχει πιο κάτω από αυτό το σημείο.
Β. -Κάνεις λάθος. Πάντα έχει πιο κάτω. Το θέμα είναι να σταματήσεις τον κατήφορο.
Α. -Θέλω να σταματήσω τον κατήφορο. Θέλω να σκίσω την πρόσκληση του ψέματος.
Β. -Θέλεις να ζήσεις την πρόκληση της αλήθειας.
Α. -Θέλω να ζήσω την πρόκληση της αλήθειας.
Β. -Θέλεις να σκίσεις την πρόσκληση του ψέματος.
Α. -Θέλω να ζήσω.
Β. -Θέλεις να ζήσεις. Ό,τι πιο όμορφο μπορεί να ζητήσει κανείς από την ζωή.
Α. -Και ό,τι πιο έξυπνο.
Β. -Είμαι κουρασμένη.
Α. -Και εγώ.
Β. -Με κουράζουν τόσο αυτού του τύπου οι συναναστροφές. Όχι, εσύ. Εσύ δεν με κούρασες. Αλλά το σήμερα... με εξόντωσε... ψυχολογικά και σωματικά.
Α. -Και εμένα.
Β. -Εσένα είναι λογικό. Είναι άλλη η θέση σου.
Α. -Εσένα είναι λογικό. Είναι άλλη η σκέψη σου. Πάμε να φύγουμε;
Β. -Ας φύγουμε.
Α. -Να περπατήσουμε;
Β. -Ας περπατήσουμε.
Α. -Θα έδινα τα πάντα για μία ακόμα σκέψη σου...
Β. -Θα έδινα μία ακόμα σκέψη μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα...
Α. -Τι γενναιοδωρία...
Β. -Τι επικοινωνία...
Α. -Θα έδινα τα πάντα για δέκα σκέψεις σου ακόμα.
Β. -Μην μου τις ζητάς πια με αριθμούς.
Α. -Τι σκέψεις σου;
Β. -Τις σκέψεις μου. Οι σκέψεις είναι αμέτρητες γιατί είναι αδύνατον να τις μετρήσεις.
Α. -Θα έδινα τα πάντα για τις σκέψεις σου...
Β. -Θα έδινα τις σκέψεις μου χωρίς να χρειαστεί να μου δώσεις τίποτα...


5/2/16

Ακροάσεις



Φορούσα άσπρα.
Και εκείνος φορούσε άσπρα.
Όλοι οι άλλοι φορούσαν μαύρα.

Όπως ήταν λογικό,
το βλέμμα μου πήγε σε εκείνον και το δικό του βλέμμα ήρθε σε εμένα.

Ήμασταν δύο άσπρες μορφές ανάμεσα σε μαύρες μορφές. Έτυχε. Άλλες φορές φορούσα κι εγώ μαύρα. Την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ, φορούσα μαύρα. Ήμασταν από αυτούς που βρισκόμασταν εδώ δεύτερη φορά. Μας κάλεσαν να έρθουμε ξανά. Καθόμασταν όλοι στην σκηνή. Περιμένοντας. Την προηγούμενη φορά είχα παρουσιάσει διαφορετικά κομμάτια μου στην σκηνή από αυτά που θα έδειχνα τώρα. Είχα επιλέξει και κάτι το οποίο το γνώριζα υπερβολικά πολύ. Το ήξερα από την καλή και από την ανάποδη και μπορούσα να κάνω με αυτό πάνω στην σκηνή, ό,τι κι αν μου ζητούσαν. Το είχα παίξει αρκετές φορές σε παραστάσεις μου, μπροστά σε κοινό. Το είχα κάνει δικό μου. Για αυτό και φορούσα άσπρα. Και για αυτό. Ήταν τα ρούχα που φορούσα στην παράσταση και θεωρούσα πως θα ένιωθα άνετα με αυτά. Άσπρο παντελόνι (σπάνια φοράω παντελόνι στην ζωή μου) και άσπρο μπλουζάκι... Ένιωθα πολύ φωτεινή... κι ας ήταν το κείμενο που είχα επιλέξει να πω ολοσκότεινο...

Μπήκε ο σκηνοθέτης. Ήταν μια σημαντική οντισιόν με σημαντικούς σκηνοθέτες στις καρέκλες του θεάτρου. Όχι έναν. Αλλά πολλούς. Ο ένας σκηνοθέτης ήταν αυτός που μιλούσε και οι υπόλοιποι σκηνοθέτες παρακολουθούσαν. Θυμάμαι... πόσο ήθελα να είναι μια αξιοκρατική ακρόαση... γιατί ήξερα πως αν ήταν αξιοκρατική ακρόαση θα είχα πιθανότητες να με πάρουν... (τελικά δεν ήταν αξιοκρατική η ακρόαση... αλλά το πώς το έμαθα ανήκει σε μια άλλη ιστορία... )... Έστω και ένας... Ένας από τους σκηνοθέτες που είναι εκεί... Έστω και ένας... Σκεφτόμουν... Έστω και ένας...

Μας ανέβαζε δύο-δύο πάνω στην σκηνή... Και όπως ήταν, επίσης, φυσικό... διάλεξε εκείνον και εμένα να είμαστε ζευγάρι πάνω στην σκηνή. Σηκωθήκαμε. Ζητήθηκε από εκείνον να μου απευθύνει το κείμενό του. Ω! Ήταν πολύ καλός. Πραγματικά μου μιλούσε... Απευθυνόταν σε εμένα... ὀχι σε κάποιον άλλον στο μυαλό του... Ξέχασα το πλαίσιο της οντισιόν και απλά ήμουν μαζί του πάνω στην σκηνή. Να τον ακούω. Να τον νιώθω. Να παίζω μαζί του. Υποστηρίζοντάς τον. Όχι καπελώνοντάς τον. Έπειτα μου ζητήθηκε να του απευθύνω το κείμενό μου. Μα τι εύκολα, όμορφα και αβίαστα είναι όλα όταν έχεις έναν καταπληκτικό παρτενέρ στην σκηνή. Ένιωσα τόσο οικεία, ζεστά, άνετα. Σαν να έχουμε ξαναυπάρξει μαζί. Είχα ένα κείμενο... σκοτεινό... που μίλαγε για την αγάπη... Δεν το έπαιζα με τρόπο σκοτεινό σκοτεινό αλλά και πάλι ήταν σκοτείνο... Του είπα «Σ’ αγαπώ». Τον αγκάλιασα. Σήκωσε το βάρος μου. Με κουβάλησε. Τον φίλησα στο μάγουλο. Και γύρω μας σιωπή. Ήταν παράσταση αυτό που συνέβηκε. Δεν ήταν οντισιόν. Ήταν στιγμή τόσο έντονη... όσο των παραστάσεων. Κάποια στιγμή, μας σταμάτησαν και καθίσαμε, ανάμεσα στις μαύρες μορφές, αλλαγμένοι άνθρωποι. Είχα αλλάξει. Και είχε αλλάξει και εκείνος. Η συνέχεια της οντισιόν ανήκει, όπως πάντα, σε μια άλλη ιστορία...

Πάντως, φεύγοντας από εκείνη την οντισιόν είχα την ενέργεια που έχει κανείς μετά από μία παράσταση... Την υπερένταση... που διαρκεί μέρες μετά...

Ήταν άγνωστος. Ήμουν άγνωστη.

Γίναμε γνωστοί, γνωριστήκαμε, σε μια σκηνική στιγμή.

Πήγα να τον δω αργότερα στο θέατρο. Πήγα να τον βρω. Ήθελα να δω ξανά αυτόν τον ταλαντούχο άνθρωπο να παίζει στην σκηνή.

Σπανίζουν οι καλοί ηθοποιοί.
Σπανίζουν οι ταπεινοί άνθρωποι.

Δεν ήταν ερωτικό το ενδιαφέρον μου.
Ήταν καλλιτεχνικό.

Ήθελα να δω αυτήν την θεατρική ενέργεια ξανά.

Πήγα να τον δω. Σε μια παράσταση που είχαν γράψει πολύ καλές κριτικές για αυτήν, αν και δεν πιστεύω στις κριτικές των περιοδικών και των εφημερίδων. Φίλοι φίλων και εκεί. Όπως παντού. Τον είδα στην σκηνή. Ήταν καλός. Αλλά δεν ήταν αυτό που είχα δει και ζήσει στην οντισιόν...

Πού πήγε όλο αυτό το πάθος;
Πού χάθηκε όλη αυτή η ενέργεια;
Ήταν καλός. Ναι, ήταν...
Αλλά πού πήγε εκείνο το κάτι, το παραπάνω, το απερίγραπτο, το απλησίαστο, το σπάνιο, το μαγικό, το ολοδικό του;
Πού πήγε εκείνο το ταλέντο που γέμιζε όλη την σκηνή;
Τι μας συνέβαινε σε αυτόν τον χώρο;
Πώς κατάφερναν, κάθε, μα κάθε φορά, να μας στερήσουν την μαγεία; Πώς συνέβαινε κάθε, μα κάθε φορά, να περιορίζεται το αξεπέραστο... να εγκλωβίζεται το ατελείωτο; Μα τι συνέβαινε με το ταλέντο μας; Γιατί δεν το άφηναν για λίγο να αναπνεύσει; Ω! Έφυγα πολύ προβληματισμένη από εκείνη την παράσταση... Αυτός ο άνθρωπος, χωρίς, ίσως, να το γνωρίζει, ήταν καταδικασμένος να ζει στα πιο μικρά... ενώ είναι φτιαγμένος για τα μεγάλα...

Του έστειλα μήνυμα εκείνη την ημέρα. Δεν είχαμε επικοινωνία ή επαφή πιο πριν. Αλλά εκείνη την ημέρα, του έστειλα μήνυμα. Για να του πω πως ήταν καλός. Μα και για να του πω το πώς τον είχα νιώσει εγώ σε εκείνη την ακρόαση. Σαν να ήθελα να αποκαταστήσω την τάξη. Χωρίς να του το πω, έτσι ακριβώς... σαν να ήθελα να του θυμίσω το ποιος είναι, το τι μπορεί να κάνει και το τι μπορεί να γίνει... Μου έγραψε κι εκείνος κάτι για εκείνη την ακρόαση... Κουβαλούσε μαζί του και μια άλλη στιγμή μου από τότε. Την θυμάμαι κι εγώ εκείνη την στιγμή μου. Ήμουν μόνη μου μέσα σε αυτήν. Ανάμεσα σε όλους να με κοιτάνε. Και παρουσίασα κάτι άλλο πολύ δικό μου. Κι αυτή η στιγμή σαν μια μικρή παράσταση ήταν. Πολύ την αγαπάω. Αυτήν την σκηνική στιγμή της ζωής μου. Χωρίς να μου το πει έτσι ακριβώς... σαν να ήθελε να μου θυμίσει, κι εκείνος, το ποια είμαι, το τι μπορώ να κάνω και το τι μπορώ να γίνω...

Αυτή ήταν όλη και όλη η επικοινωνία μας. Δεν πήγα να τον δω ξανά στο θέατρο.

Κοστίζει να βλέπεις ανθρώπους που αξίζουν πολλά να χάνονται στα λίγα.

Προτίμησα να κρατήσω μέσα μου την ενέργεια της στιγμής της ακρόασης και να μην την αφήσω να αλλοιωθεί μέσα μου από την πραγματικότητα του θεάτρου.

Έτσι κι αλλιώς... Σταμάτησα να πηγαίνω στο θέατρο... από όταν άρχισε για εμένα η εικόνα να σκίζεται... Από όταν άρχισε η σκηνή να ρουφάει τους ανθρώπους της... Από όταν άρχισε η αυλαία αντί να φανερώνει, να καλύπτει την αλήθεια...

Δεν είχε κανένα νόημα για εμένα από όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το τι πραγματικά συμβαίνει.

Αυτά που γίνονται γύρω γύρω.
Αυτά που συμβαίνουν από πίσω.

Σπάνια πηγαίνω.

Μόνο όταν νιώθω πως, ίσως, κάποιος να θέλει να πει και κάτι πιο αληθινό.
Μόνο όταν νιώθω πως, για κάποιους λόγους, οφείλω να είμαι εκεί.

Όταν είσαι μια άσπρη μορφή... πολλές φορές... δεν θα σου επιτραπεί... να σταθείς και να υπάρξεις...

Μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν συνεχίζεις να είσαι μια άσπρη μορφή ακόμα κι όταν η φωνή σου δεν καταφέρνει να ακουστεί...

Την θυμάμαι την φωνή του.
Γιατί ήταν άσπρη φωνή.
Την θυμάμαι την μορφή του.
Γιατί ήταν άσπρη μορφή.

Φωτεινή. Ολοφώτεινη.

Και μόνο η ανάμνηση της στιγμής και η γνώση του ότι το ταλέντο υπάρχει και κάνει τα πράγματα να λειτουργούν στην σκηνή... Μου αρκεί...

Κι ας μην το αφήνουν να φτάσει στον κόσμο...
Έφτασε μέχρι εμένα...
Και αισθάνομαι τυχερή.
Μου αρκεί...

Δηλαδή... Δεν μου αρκεί... Και αυτό είναι ένα από τα βασικά άλυτα θέματα του εσωτερικού μου κόσμου...

Το ότι δεν αφήνουν τα ταλέντα να αναπνεύσουν... με κάνει να μην μπορώ να αναπνεύσω...

Αν είσαι έξυπνος, να καταπιέζεις την εξυπνάδα σου.
Αν είσαι όμορφος, να κρύβεις την ομορφιά σου.
Αν είσαι ταλαντούχος, να χαραμίζεις το ταλέντο σου.
Αν είσαι άνθρωπος, να χάνεις την ανθρωπιά σου.

Θα είχα να γράψω άλλα τόσα αν...
Μα δεν θα μπω στο κόπο καν...

Είναι γεγονός. Δεν μου φαίνονται λογικά τα παράλογα. Δεν μου φαίνονται φυσικά τα αφύσικα. Δεν μου φαίνονται δίκαια, τα άδικα. Δεν μου φαίνονται ανθρώπινα, τα μη ανθρώπινα. Τόσο απλά... και... Τόσο σύνθετα... Αφού σε αυτό το πλαίσιο που δεν καταλαβαίνω... υποχρεώνομαι να ζω. Αναρωτιέμαι πόσα αντίβαρα πρέπει να δημιουργήσει κανείς για να αντισταθμίσει το βάρος; Και πώς να τα δημιουργήσει; Δεν φτάνουν χίλιες προσπάθειες... Δεν φτάνει μία ζωή...


Κάποιος



(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)


Κάποιος


Μου αρέσει κάποιος.

Ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το θέατρο... και το πιθανότερο το προτιμάω που δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Στην αρχή, για κάποιο λόγο, μου μιλούσε στον πληθυντικό. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως από σεβασμό; Ίσως να με θεωρεί μεγαλύτερη από ό,τι είμαι; Συνήθως μου λένε πως μοιάζω μικρότερη... Σε αυτές τις ηλικίες, τις πάνω-κάτω, τις δικές μας, δεν μου έχει ξανατύχει να μου μιλάνε στον πληθυντικό... Δεν έχω ιδέα... γιατί υπάρχει αυτός ο πληθυντικός αριθμός... αλλά η ύπαρξή του με κάνει να γελάω... Στην αρχή νόμιζα πως δεν μιλάει σε εμένα... Μετά κατάλαβα πως... κι όμως... σε εμένα μιλάει... Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν αυτός που σε φλερτάρει, σου μιλάει στον πληθυντικό... Είναι πολύ όμορφος. Ουσιαστικά όμορφος. Μου προκαλεί αμηχανία... όταν με κοιτάζει και όταν μου μιλάει... Το πιθανότερο βέβαια δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω από αυτό που συμβαίνει τώρα. Δεν είμαι σε στάδιο του να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση και δεν νομίζω να την κάνει αυτός. Γενικά, δεν έχω κανένα θέμα να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση... Το αντίθετο θα έλεγα... Αρκετές φορές είναι αυτές που θα επιλέξω να την κάνω... Βαριέμαι τις διαδικασίες... Βαριέμαι να περιμένω... Νιώθω πως μου γλιστράει η ζωή και πως οι άνθρωποι απλά επιλέγουν να τους γλιστράει ο έρωτας... Βέβαια και οι διαδικασίες έχουν την δική τους ομορφιά... Απλά... Τώρα πια... είναι σαν να βιάζομαι να είμαι στην ουσία των πραγμάτων... στο βάθος των καταστάσεων... στην καρδιά των ανθρώπων...

Δεν με ενδιαφέρει να υπάρχει κάτι στο μυαλό μου... Θέλω να δω αν μπορεί να είναι πραγματικό... Έτσι μάλλον κατέληξα να κάνω τις πρώτες κινήσεις... Από την ανάγκη μου να κάνω πραγματικές τις λέξεις και πραγματικά τα συναισθήματα...

Όμως, τώρα, ίσως, επειδή αισθάνομαι ακόμα κοντά τον χωρισμό... δεν νιώθω έτοιμη να κάνω εγώ τις κινήσεις... Θέλω απλά να κάτσω ήσυχα σε ένα σημείο...

Μου λείπει βέβαια ο έντονος έρωτας...
Εκείνο το πάθος που είναι τόσο ισχυρό που κινητοποιεί ακόμα και τους ακινητοποιημένους.
Αλλά δεν είμαι έτοιμη να κυνηγήσω εγώ τις καταστάσεις...

Αυτός ο άνθρωπος... μου αρέσει... και μου αρέσει πολύ... Κι είχα καιρό να νιώσω... πως μου αρέσει... κάποιος... τόσο πολύ.

Αλλά δεν έχω αντοχές να κυνηγήσω τον έρωτα... Αν έρθει... Ας έρθει... Αλλιώς, νομίζω θα κάτσω στο σημείο μου...

Τι απογοήτευση!

Εγώ που είμαι τόσο υπέρ του έρωτα!

Που σπρώχνω τους ανθρώπους στο να ερωτεύονται!

Που πιστεύω τόσο πως ο έρωτας θα μας σώσει από όλο αυτό το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μας!

Εγώ!

Να κάθομαι σε ένα σημείο...

Και να νιώθω τόσο αδύναμη να κινηθώ προς αυτόν...

Από την άλλη... ίσως απλά πρέπει να σεβαστώ... το σημείο στο οποίο βρίσκομαι...

Ίσως οφείλω απλά να κάτσω στο σημείο μου...

Ίσως πρέπει απλά να με ευχαριστεί το ότι μου αρέσει ένας άνθρωπος...

Και μου αρέσει πολύ.

Ίσως αυτό να είναι αρκετό για τώρα.

Και ποιος ξέρει;

Ίσως, αυτήν την φορά, να γίνει η κίνηση από εκείνον και να μην χρειαστεί να γίνει από εμένα...

Ίσως...

Δεν ξέρω...

Ίσως...

αφού δεν νιώθω έτοιμη...

το πιο σωστό να είναι να κάτσω στο σημείο μου...

Κι αν είναι να έρθει ο έρωτας...

Ας έρθει...

Καλοδεχούμενος...

Πάντα.


Περπατούσα στον δρόμο και... (13)



Περπατούσα στον δρόμο και... ξαφνικά ήρθε δίπλα μου και άρχισε να περπατάει μαζί μου... Έστριψα το κεφάλι μου και είδα έναν άντρα άγνωστο γνωστό...

Άγνωστο, γιατί δεν τον γνώριζα.
Γνωστό, γιατί τον είχα δει αρκετές φορές στην ζωή μου κι ας μην είχαμε μιλήσει ποτέ.

Δεν αγχώθηκα, δεν τρόμαξα και έτσι απλά τον άφησα να περπατάει μαζί μου...

Περπατούσαμε μαζί σιωπηλοί, όταν εκείνος γύρισε το κεφάλι του προς τα εμένα και μου είπε, ενώ συνεχίζαμε να περπατάμε...

«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Θέλω απλά να σου μιλήσω.»

Έπειτα έστριψε το κεφάλι του και, κοιτάζοντας τον δρόμο μπροστά μας, άρχισε να μου μιλάει, αργά, σταθερά, λογικά, ανθρώπινα...

«Σε βλέπω, κάθε πρωί, να περπατάς από το απέναντι πεζοδρόμιο από το οποίο περπατάω εγώ, να πηγαίνεις πάνω-κάτω την Πατησίων, μόνη σου, όπως κάνω κι εγώ... περπατάω, πάνω-κάτω την Πατησίων, μόνος μου... Σε βλέπω, καμιά φορά, ακόμα και τα απογεύματα...

Πολλές φορές, ακούς κάποια μουσική... και αναρωτιέμαι τότε τι μουσική άραγε να ακούς...

Πολλές φορές, κρατάς κάποιο βιβλίο... και αναρωτιέμαι τότε τι βιβλία άραγε να διαβάζεις...

Άλλες φορές, είσαι χωρίς μουσική, χωρίς βιβλία, και απλά περπατάς... Τότε αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει άραγε στο μυαλό σου, ποιες είναι οι σκέψεις σου, ποια είναι η ιστορία σου, ποια είναι η ζωή σου...

Πολλές φορές, έχω αναρωτηθεί για το όνομά σου. Και άλλες τόσες, για το τι μπορείς να κάνεις στην ζωή σου... Η θεωρία μου είναι πως είσαι καλλιτέχνης... απλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα το τι ακριβώς κάνεις... Ποια να είναι άραγε η τέχνη σου; Στην αρχή, σκεφτόμουν πως είσαι συγγραφέας... Έπειτα άρχισα να πιστεύω πως είσαι ζωγράφος... από τα χρώματα που φοράς... Η τελευταία μου άποψη είναι ότι, μάλλον, είσαι ηθοποιός ή χορεύτρια... μπορεί και τραγουδίστρια... Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ασχολείσαι με κάτι καλλιτεχνικό... δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ σε οτιδήποτε μη δημιουργικό... Εκπέμπεις... μια ουσιαστική ελευθερία και ανεξαρτησία... Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που σου μιλάω. Ίσως να έχω ανάγκη, έστω και λίγη, από την ελευθερία σου...

Κρίνοντας από τον εαυτό μου, κάτι που δεν είναι σωστό να κάνω αλλά, παρόλα αυτά, το κάνω, οι άνθρωποι που περπατάνε την Πατησίων, πάνω-κάτω, τόσο συχνά όσο εμείς... είναι ανήσυχοι άνθρωποι... Και έχουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα... ίσως για αυτό να είναι και τόσο λίγοι σε αριθμό... Δεν μπορώ να γνωρίζω την δική σου ιστορία αλλά μπορώ να σου μιλήσω για την δική μου...

Αυτό το δικό μου περπάτημα, αυτό το δικό μου πάνω-κάτω, είναι αυτό που με κρατάει σε ισορροπία.

Είμαι σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει από το πρωί μέχρι το απόγευμα... και αυτό το περπάτημα... το πριν και το μετά... είναι το μόνο που ξεκουράζει κάπως το μυαλό μου... βάζει σε τάξη όσα μπορεί να μου συμβαίνουν... Είναι οι μόνες στιγμές που είμαι εγώ με τον εαυτό μου χωρίς κανέναν άλλον... Αυτά τα βήματα σε αυτά τα πεζοδρόμια... Και αυτό δεν ισχύει μόνο όταν είναι άδειοι οι δρόμοι, όπως τώρα, όπως σήμερα... Ισχύει ακόμα και εκείνες τις ημέρες που είναι γεμάτοι οι δρόμοι... Κι ας είμαι ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, που περπατάνε βιαστικά και που αδιαφορούν για ό, τι μπορεί να συμβαίνει γύρω τους... Σε αυτό το πλαίσιο, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, έχω καταφέρει να είναι οι μόνες στιγμές που είμαι εγώ με εμένα...

Έχω τρία παιδιά. Δύο γιους και μία κόρη. Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι 12 χρονών. Η κόρη μου είναι 10 χρονών. Και ο μικρός γιος μου είναι 8 χρονών. Αν πιστεύεις πως η ζωή είναι δύσκολη σε αυτήν την χώρα, πίστεψέ με, είναι ακόμα πιο δύσκολη όταν έχεις παιδιά... Τρία παιδιά... Δεν είναι μόνο ότι έχεις να τα μεγαλώσεις και να τα φροντίσεις... είναι το ότι αγχώνεσαι για το μέλλον τους... φοβάσαι και στενοχωριέσαι για το ποια μπορεί να είναι η συνέχειά τους... Απογοητεύεσαι από τις χαμένες προοπτικές, από τα σκισμένα όνειρα, από τα κομμένα φτερά... Θέλεις να δώσεις ελπίδα στα παιδιά σου και δεν έχεις από πού να την αντλήσεις... Θέλεις να τους πεις κάτι όμορφο για το μέλλον... κι ας μην μπορείς να δεις τίποτα φωτεινό μέσα σε αυτό...

Η γυναίκα μου... Η γυναίκα μου είναι η μία και μοναδική... Ήταν, είναι και θα είναι... Δεν υπάρχει καμία άλλη γυναίκα στον κόσμο για εμένα... Μόνο αυτή... Το γνώριζα από την πρώτη στιγμή που την είδα, και θα το νιώθω μέχρι την τελευταία στιγμή που θα την δω, μέχρι την τελευταία πνοή της... πως δεν έχω καμία άλλη ανάγκη στον κόσμο πέρα από αυτήν... Με αυτόν τον άνθρωπο ήθελα να είμαι και με αυτόν ήμουν... Με αυτήν την υπέροχη γυναίκα που μου έδωσε όσα μπορεί να δώσει άνθρωπος σε άνθρωπο. Έζησα τον έρωτα έτσι όπως ούτε τον είχα ονειρευτεί και την αγάπη έτσι όπως ούτε την είχα φανταστεί. Την μισή μου ζωή την πέρασα μαζί της... κι αν την είχα γνωρίσει νωρίτερα... θα είχα περάσει πάνω από την μισή μου ζωή, ακόμα και ολόκληρη, μαζί της... Δεν κοίταξα ποτέ άλλη γυναίκα, δεν χρειάστηκε να κοιτάξω άλλη γυναίκα. Δεν θέλησα ποτέ άλλη γυναίκα, δεν χρειάστηκε να θελήσω άλλη γυναίκα. Ήμουν ευτυχισμένος απλά και μόνο που ένας τέτοιος άνθρωπος, όπως εκείνη, με ερωτεύτηκε και με αγάπησε... Τι τύχη και τι τιμή! Η γυναίκα μου, η σύντροφός μου, η μητέρα των παιδιών μου. Μεγαλώσαμε μαζί. Ωριμάσαμε μαζί. Αλλάξαμε μαζί. Πάντα προς το καλύτερο. Μόνο προς το καλύτερο.

Και τώρα;... Και τώρα... Έχει έναν μήνα ζωής... Έτσι λένε... Το πολύ... Ένας μήνας... Ο χρόνος μετράει διαφορετικά... Οι μέρες κοστίζουν διαφορετικά... Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν κόλαση... Πραγματική κόλαση... Γιατροί, νοσοκομεία, εξετάσεις... Με μία λέξη... Καρκίνος... Συμβαίνουν αυτά, θα μου πεις... Και είναι αλήθεια πως συμβαίνουν... Αλλά, όσο να’ ναι, όσο και να το έχεις αναλύσει θεωρητικά, είναι διαφορετικά όταν πρακτικά συμβαίνει κάτι σε εσένα... Είναι διαφορετικά... στο πώς νιώθεις τα πράγματα, στο πως χειρίζεσαι τις καταστάσεις... Μπορεί να νομίζεις πως θα ένιωθες κάτι και τελικά νιώθεις κάτι άλλο... Μπορεί να νομίζεις πως θα έκανες κάτι και τελικά κάνεις κάτι άλλο... Μόνο όταν βρεθείς σε ένα σημείο, μπορείς να μάθεις πως είναι ο εαυτός σου σε αυτό το σημείο...

Είμαστε προετοιμασμένοι πια για αυτό που θα συμβεί... αλλά και πάλι... Πονάει το αναπόφευκτο...

Κι αν θεωρώ πως είναι δύσκολη η ζωή εδώ με τρία παιδιά... δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα είναι η ζωή... με τρία παιδιά μα και χωρίς την σύντροφο της ζωής μου...

Δεν έχω ιδέα τι με περιμένει...
Ούτε αν είμαι ικανός για αυτό...
για να τα καταφέρω...
να ανταπεξέλθω... να αντέξω...
Τώρα δεν νιώθω δυνατός, νιώθω αδύναμος...
Τώρα νιώθω πως καταρρέω...

Μόνο αυτό το περπάτημα είναι αυτό που νιώθω κάπως να με κρατάει σταθερό... Το πρωινό και το απογευματινό περπάτημά μου... Και είσαι κι εσύ... Μου έδωσες δύναμη χωρίς να το γνωρίζεις... Το να σε βλέπω να περπατάς κάθε πρωί... μέσα στα χρώματα... πότε χαμογελαστή, πότε προβληματισμένη, πότε σκεφτική... μα πάντα τόσο ζωντανή... μου έδινε και μου δίνει δύναμη... Το να σε βλέπω... έτσι όπως είσαι...

Δεν σε φλερτάρω τώρα, ελπίζω να το νιώθεις. Δεν θέλω να γίνει κάτι μεταξύ μας, ελπίζω να το καταλαβαίνεις. Δεν θέλω να βγούμε ραντεβού... Δεν θέλω να γίνεις το κορίτσι μου... Δεν θέλω να είμαστε μαζί... Δεν θέλω να γίνεις δική μου... Δεν γινόταν, όμως, να μην σου μιλήσω... και δεν γινόταν να μην σου ζητήσω αυτό που θα σου ζητήσω τώρα...

Έχω ανάγκη να πω την ιστορία μου σε κάποιον... και είναι μια μεγάλη και γεμάτη ιστορία... Έχω ανάγκη να την μοιραστώ... να μιλήσω για εμένα... Όλη μου την ζωή την έζησα χωρίς να μιλάω για εμένα... Υπάρχει ένα κομμάτι του παρελθόντος για το οποίο δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν... Κι όχι μόνο ένα... μα και περισσότερα... Ούτε στην μία και μοναδική σύντροφό της ζωής μου... Ούτε σε εκείνην δεν τα είπα... που ανάμεσα σε όλα τα άλλα, ήταν και ο καλύτερος μου φίλος... Σε εκείνην μόνο ένιωσα το τι σημαίνει όχι μόνο έρωτας, όχι μονο αγάπη, αλλά και φιλία... μα κι όμως ούτε σε εκείνην δεν τα είπα... Ποτέ; Θα με ρωτήσεις... Ναι... Ποτέ...

Μα έχω ανάγκη τώρα να τα πω σε κάποιον... και διάλεξα εσένα... γιατί μοιάζεις... πώς να σου το πω;... πώς να σου το περιγράψω;... Σαν άνθρωπος που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο.

Και δεν θέλω να σου μιλήσω μόνο για το παρελθόν...
Θέλω να σου μιλήσω και για το παρόν...
Για το πώς είμαι τώρα...

Σου μίλησα για αρρώστια, νοσοκομεία, εξετάσεις, γιατρούς... και δεν μου έριξες ούτε ένα βλέμμα σαν να με λυπάσαι... Σου μίλησα για καρκίνο... και δεν φοβήθηκες... Σου μίλησα για θάνατο... και δεν αγχώθηκες... Το δάκρυ που τρέχει, αυτήν την στιγμή, στο πρόσωπό σου δεν είναι γιατί με λυπάσαι... μα είναι γιατί με αισθάνεσαι. Με νιώθεις, με καταλαβαίνεις. Κι αυτό το δάκρυ είναι το σημάδι πως διάλεξα τον σωστό άνθρωπο, εσένα. Για να ακούσεις την ιστορία μου. Που ακτινοβολείς, αγάπη και ηθική... Που εκπέμπεις την υγεία...

Πολλές φορές, όταν σκέφτομαι πώς θα ήθελα να γίνει η κόρη μου όταν μεγαλώσει, σκέφτομαι, χωρίς να σε γνωρίζω, πως θα ήθελα να γίνει σαν κι εσένα... Να έχει βλέμμα καθαρό... Να έχει δυνατή προσωπικότητα...

Μπορεί να σου ακούγομαι τρελός... και θα έχεις δίκιο... Ό,τι κι αν πιστέψεις για εμένα...

Το μόνο που θέλω είναι να μοιραστώ την ιστορία μου...

Περπατάς την Πατησίων. Περπατάω την Πατησίων. Δεν σου ζητάω όλες τις βόλτες σου... Ξέρω πόσο πολύτιμες είναι για εσένα... Πόσο δικές σου... Πόσο σημαντικό είναι το να είσαι μόνη σου σε αυτές... Όπως και για εμένα... Το να είμαι μόνος μου... Μα σου ζητάω κάποιες διαδρομές από αυτές, κάποιες, όχι όλες, αν θέλεις και αν μπορείς και αν αντέχεις να τις κάνεις μαζί μου...

Θα ήταν ωραία να μοιραστώ για λίγο τον αφόρητο πόνο με κάποιον που δείχνει να μην τον φοβάται...

Με εσένα...

Μπορείς να πάρεις όσο χρόνο θέλεις... και να μου πεις...

Αν και για εμένα κάθε δευτερόλεπτο πια έχει αξία.

Αλλά θα καταλάβω αν θέλεις να το σκεφτείς.

Αυτά... νομίζω... είχα να σου πω... Συγνώμη αν σου ακούστηκα τρελός, δεν είμαι... Το σκέφτηκα πολύ πριν να σου μιλήσω. Πάρα πολύ... Ήταν μια κίνησή σου που με έκανε να το αποφασίσω... Όχι, προς εμένα... Μια κίνηση δική σου... που έτυχε να δω... Που με έκανε να νιώσω πως αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο στον οποίο να μπορώ να του ανοιχτώ... αυτός είσαι εσύ... Μόνο εσύ... που περπατάς την Πατησίων... πάνω-κάτω... κάθε πρωί... όπως κι εγώ... ».

Σταμάτησα. Σταμάτησε κι εκείνος.

Σκούπισα τα δάκρυά μου, που είχαν γίνει περισσότερα από ένα. Γύρισα και τον κοίταξα. Έστριψε προς εμένα. Σταθήκαμε ο ένας απέναντι στον έναν. Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Τόσο ώστε να δω το χρώμα των ματιών του, και ακόμα παραπέρα, ώστε να δω το χρώμα της ψυχής του.

Αυτό το βλέμμα... Θα μπορούσε να ήταν αμήχανο, μα δεν ήταν. Θα μπορούσε να ήταν άβολο, μα δεν ήταν. Θα μπορούσε να μας έπιανε νευρικό γέλιο, μα δεν μας έπιασε. Θα μπορούσαμε να θελήσουμε, έστω και για λίγο, να το γυρίσουμε προς άλλη κατεύθυνση, μα δεν το κάναμε. Δεν γυρίσαμε το βλέμμα μας. Αυτός ο άνθρωπος απέναντί μου δεν ήταν καθόλου άγνωστος. Ήταν μόνο γνωστός. Οικείος. Ζεστός. Μείναμε για λίγο σιωπηλοί.

«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Θέλω απλά να σου μιλήσω.»

του είπα.

«Έλα να περπατήσεις μαζί μου...»

Και στρίψαμε και οι δύο συγχρονισμένα προς τον δρόμο μπροστά μας και αρχίσαμε και πάλι να περπατάμε...

«Σε βλέπω συχνά να περπατάς στο απέναντι πεζοδρόμιο από το οποίο περπατάω εγώ... Πρωί ή απόγευμα... Θα μπορούσε φαντάζομαι να πει κανείς πως είμαι καλλιτέχνης... Αν και δεν μου αρέσει να περιορίζω αυτό που είμαι σε μία μόνο λέξη. Αλλά, δεν πειράζει, ας το πούμε, μόνο για τώρα, μόνο για εδώ, μόνο μεταξύ μας, μόνο για εμάς, ας το πούμε... Ας πούμε πως... Είμαι καλλιτέχνης. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους και να προσπαθώ να φανταστώ τις ιστορίες τους... Σε καμία από τις φανταστικές εκδοχές μου για εσένα... δεν είχες παιδιά... πόσο μάλιστα τρία! Αυτό δεν θα μπορούσα να το έχω φανταστεί για εσένα... Σε όλες μου τις φανταστικές εκδοχές, δεν ήσουν ευχαριστημένος με την δουλειά σου. Σε όλες μου τις φανταστικές εκδοχές, ήσουν παντρεμένος. Σε καμία από τις φανταστικές εκδοχές μου για εσένα... δεν ήσουν παντρεμένος με την μία και μοναδική γυναίκα της ζωής σου. Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στα παραμύθια, πόσο μάλλον στην πραγματικότητα. Με κάνεις να πιστεὐω ξανά με έναν ρομαντικό, ξεχασμένο, τρόπο στον έρωτα και στην αγάπη... και σε ευχαριστώ για αυτό...

Δεν θα σου μιλήσω για το δικό μου πάνω-κάτω στην Πατησίων, φαντάζομαι θα έχει κι αυτό την δική του ανάλυση... Κι, ίσως, να μην έχει και τόση σημασία, τελικά... Ίσως το νόημα να είναι στο ότι μου αρέσει απλά να περπατάω... Ίσως και όχι... Σε κάθε περίπτωση, δεν θα σου μιλήσω τώρα για την δική μου ιστορία...

Θα σου μιλήσω, όμως, για την δική σου ιστορία...

Δεν με τρομάζει το να μιλάω για γιατρούς, νοσοκομεία, εξετάσεις... Δεν με φοβίζει η λέξη «καρκίνος»... Μπορώ να την αρθρώσω ελεύθερα... Δεν με φοβίζει η λέξη «θάνατος»... Μπορώ να την αρθρώσω ελεύθερα... Δεν σε κοιτάζω σαν να σε λυπάμαι, γιατί δεν σε λυπάμαι. Γνωρίζω καλά αυτά τα βλέμματα του κόσμου, καθόλου δεν σε βοηθάνε. Φυσικά, με στενοχωρούν οι καταστάσεις που είναι θλιβερές... Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως σε λυπάμαι. Σε νιώθω; Ναι. Σε καταλαβαίνω; Ναι. Σε εμένα μπορείς να μιλήσεις άφοβα, για όλα όσα θέλεις να μιλήσεις. Μπορείς να μου πεις ακόμα κι εκείνες τις λεπτομέρειες που οι γνωστοί σου, ή ακόμα και οι φίλοι σου, ίσως να μην μπορούν να ακούσουν αλλά εσύ έχεις ανάγκη κάπου να τις πεις...

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όταν έχεις να κάνεις με τον θάνατο είναι ότι κανείς δεν θέλει να μιλάει για αυτόν... Εσένα, όμως, αυτή είναι η τωρινή πραγματικότητά σου. Και είναι υγεία το να θέλεις να μοιραστείς, κάποια στιγμή, τον πόνο... Οχι, πως δεν θα ήταν υγεία ακόμα κι αν δεν ήσουν τώρα σε αυτό το σημείο του να τον μοιραστείς... Ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους και βρίσκει τους δικούς του τρόπους για να αντιμετωπίζει τον πόνο. Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος κινήσεις... Όμως είναι θλιβερό ότι, καμιά φορά, είσαι στο σημείο του να μοιραστείς τον πόνο... και κανείς γύρω σου δεν είναι έτοιμος για αυτό... Προτιμάμε να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στον θάνατο... Να κλείνουμε τα αυτιά μας μπροστά στον πόνο... Εγώ μπορώ να είμαι εδώ... να ακούσω και να δω τον πόνο και τον θάνατο... Εγώ μπορώ να είμαι εδώ... να βιώσω και να μειώσω τον φόβο της αρρώστιας...

Σε σχέση με την ιστορία σου... και όσα δεν είπες ποτέ σε κανέναν... Δεν είμαι σίγουρη... αν η γυναίκα στην οποία θέλεις να μιλήσεις είμαι εγώ... Ίσως είναι η μία και μοναδική γυναίκα της ζωής σου, αυτή στην οποία θέλεις και οφείλεις να μιλήσεις... Ίσως... Δεν ξέρω... Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάγκη του να μιλήσεις, σου γεννήθηκε τώρα... ένα μήνα πριν... να πεθάνει... ο άνθρωπος σου...

Αν ήμουν εγώ η μία και μοναδική γυναίκα στην ζωή κάποιου... θα ήθελα να γνωρίζω την ιστορία αυτού του ανθρώπου με τον οποίο έζησα την μισή ή ολόκληρη την ζωή μου. Ακόμα κι αν ήταν λίγο πριν το τέλος... θα προτιμούσα να ακούσω από το να μην ακούσω, να μάθω από το να μην μάθω... Δεν θα μου άρεσε η ιδέα... να έφευγα από την ζωή... και να μην γνώριζα κομμάτια του συντρόφου μου... που έμειναν απλά... ανείπωτα...

Αν επικοινωνεί... να της μιλήσεις...
Αν καταλαβαίνει... να της μιλήσεις...
Σε εκείνην να πεις την ιστορία σου...
Σε εκείνην να μιλήσεις...

Το δάκρυ που κυλάει αυτήν την στιγμή στο δικό σου πρόσωπο και όχι στο δικό μου... σημαίνει πως άγγιξα λίγη από την αλήθεια... Σου το ξαναλέω, λοιπόν... Σε εκείνην να μιλήσεις... Σε έναν μήνα... Μπορεί να είναι αργά... Αν το αποφασίσεις τότε... Εκείνη μπορέι να μην είναι πια στην ζωή... Τώρα δεν έχει πεθάνει ακόμα... Αναπνέει... Είναι εδώ... Είναι ζωντανή...

Και κάτι άλλο... κάτι άλλο θέλω να σου πω... σε σχέση με αυτά που είπες... σε σχέση με την κόρη σου... Μην εύχεσαι η κόρη σου να γίνει σαν κι εμένα... να εύχεσαι να γίνει σαν εκείνην... Να φροντίσεις να την κάνεις ελεύθερο άνθρωπο... για να μπορέσει εκείνη να βρει τον εαυτό της και τον δρόμο της...

Δεν ξέρεις πώς είναι να ζει κανείς στο δικό μου μυαλό και στο δικό μου σώμα...

Μπορεί να ακτινοβολώ αγάπη και ηθική... Μπορεί να εκπέμπω υγεία... Μα ο δρόμος μου, ο εσωτερικός και ο εξωτερικός, είναι πολύ ιδιαίτερος και δύσκολος...

Δεν ξέρεις πώς είναι να βλέπει κανείς με αυτά τα μάτια, να αγγίζει κανείς με αυτά τα χέρια, να αισθάνεται κανείς τους ανθρώπους με τον τρόπο που τους αισθάνομαι εγώ, να βιώνει κανείς τις καταστάσεις με τον τρόπο που τις βιώνω εγώ... Κι ας με κοιτάζεις, τώρα, λεγοντάς μου, σιωπηλά με τον τρόπο σου, ότι ξέρεις... Δεν ξέρεις...

Εγώ, σε καμία περίπτωση, δεν θα το ευχόμουν αυτό για την κόρη σου... όπως δεν θα το ευχόμουν και για την δική μου κόρη... αν είχα... Ένας από τους λόγους που νομίζω πως δεν θα γινόταν να κάνω δικά μου παιδιά είναι κι αυτός... Όχι μόνο αυτός... αλλά και αυτός... Νομίζω δεν θα ήθελα να έχουν κάποια δικά μου στοιχεία... αλλά αυτό ανήκει στην δική μου ιστορία και όχι στην δική σου... Αυτό που θέλω να σου πω είναι απλά...

Να εύχεσαι η κόρη σου να γίνει σαν εκείνην... και όχι σαν κάποιον άλλον...

Νομίζω αυτά είναι αρκετά... για σήμερα...

Εγώ είμαι εδώ για εσένα.

Για να περπατήσουμε μαζί.

Για να μοιραστείς τον πόνο και τον φόβο.

Ακόμα και για να ακούσω την ιστορία σου.

Αν επιλέξεις να την πεις σε εμένα ή και σε εμένα.

Θα είμαι εδώ.

Τέτοια ώρα.
Τέτοια μέρα.
Σε αυτό το σημείο.
Σε αυτήν την γωνία.
Θα είμαι εδώ.

Αυτή είναι η ημέρα που θα περπατάμε μαζί, για όσο το χρειάζεσαι, για όσο με χρειάζεσαι...»

Σκούπισε τα δάκρυά του.

«Έχω να κλάψω από παιδί.» μου είπε.

«Έγω πάλι όχι» του είπα χαμογελαστά «Δεν είναι κακό να κλαίει κανείς... Χρειάζεται κι αυτό... Όπως και το να γελάει...»

Και εκείνος τότε γέλασε...

«Θα είμαι εδὠ.» μου είπε. «Την άλλη εβδομάδα. Εδώ.».

«Κι εγώ.» του είπα. «Θα είμαι εδώ.»

Και έτσι απλά χωριστήκαμε... ο καθένας στο δικό του πεζοδρόμιο...

Και την επόμενη εβδομάδα... ήμασταν εκεί... και οι δύο μας...
Και την επόμενη της επόμενης.
Και την επόμενη της επόμενης της επόμενης.
Χωρίς καθυστερήσεις.
Χωρίς αναμονές.
Χωρίς συνεννοήσεις.
Χωρίς αναβολές.
Χωρίς αλλαγές.
Την ίδια μέρα.
Την ίδια ώρα.
Στην ίδια γωνία.
Με τον ίδιο άνθρωπο.
Να ξεκινάμε να περπατάμε πάνω-κάτω μαζί και όχι μόνοι μας πια...
Και να μου κάνει το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο...
Να ανοίγεται μπροστά μου... Να μου λέει την ιστορία του...

Αν και όχι... το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε... είναι το ότι άνοιξε τελικά την ιστορία του και στην μία και μοναδική γυναίκα της ζωής του... Πριν να φύγει από την ζωή... Πριν να πεθάνει... Δόθηκε λύτρωση σε δύο ανθρώπους απλά και μόνο επειδή ειπώθηκε μια ιστορία... και δεν άλλαξε τίποτα στην σχέση τους... Τα συναισθήματα έγιναν πιο δυνατά και όχι πιο αδύναμα...

Εγώ άκουσα και έζησα από δίπλα την παρελθοντική και παροντική ιστορία ενός ανθρώπου... που η Πατησίων έφερε στον δρόμο μου...

Και για καιρό... είχα μια μέρα την εβδομάδα... που αυτό το πάνω-κάτω το έκανα μαζί με κάποιον άλλον... και όχι μόνη μου...

Εκείνη την ημέρα, την πρώτη ημέρα γνωριμίας, όταν χωριστήκαν οι δρόμοι μας, ακόμα περπατώντας, μόνη μου πια, έκανα μόνο μία ερώτηση στον εαυτό μου: «Είσαι αρκετά δυνατή;» με ρώτησα. Ήταν μόνο μια στιγμή ανασφάλειας όπου δεν ήμουν σίγουρη αν, ανάμεσα σε όλο το χάος της ζωής μου, μπορούσα να χωρέσω συναντήσεις με έναν άνθρωπο που γνώριζα ότι θα με επηρεάσουν βαθιά και ουσιαστικά... Και αμέσως μετά γέλασα με εμένα. Ποιον κοροϊδεύω; Γιατί ρωτάω τα αυτονόητα; Εγώ είμαι εγώ! Φυσικά και είμαι! Είμαι αρκετά δυνατή. Πάντα είμαι αρκετά δυνατή. Ένας άνθρωπος ήρθε στην ζωή μου... και μου ζήτησε να είμαι εκεί για αυτόν. Και εγώ επέλεξα να είμαι. Και με αυτήν μου την επιλογή... περπάτησα στην ζωή και στον θάνατο μαζί με έναν άλλον άνθρωπο... κάνοντάς μας και τους δύο ακόμα καλύτερους ανθρώπους...

Περπατάω ακόμα την Πατησίων... Πάνω-κάτω... Πρωινά η απογεύματα... Μόνη μου... Αυτός ο δρόμος μου χαρίζει απλώχερα τις πιο πολύτιμες ιστορίες... Και ανάμεσα σε αυτές... είναι και η δική μου ιστορία... ακόμα γράφεται... ακόμα δεν την έχω διηγηθεί έτσι όπως θα ήθελα να την διηγηθώ... ακόμα διαμορφώνεται... Αυτά τα βήματα σε αυτά τα πεζοδρόμια... με κάνουν να νιώθω εγώ... με κάνουν να είμαι εγώ... Και δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο... για τίποτα στον κόσμο... Είναι οι δικές μου μοναχικές διαδρομές... Είναι οι δικές μου εσωτερικές ανησυχίες...

Γιατί είναι αλήθεια... Οι άνθρωποι που περπατάνε την Πατησίων, πάνω-κάτω, τόσο συχνά όσο εμείς... είναι ανήσυχοι άνθρωποι... Και έχουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα... ίσως για αυτό να είναι και τόσο λίγοι σε αριθμό... Δεν μπορώ να γνωρίζω την δική σου ιστορία αλλά μπορώ να σου μιλήσω για την δική μου...

Όχι, όχι, σήμερα... Θα σου μιλήσω κάποια άλλη φορά...

Τώρα θα πάω να περπατήσω, πάνω-κάτω, την Πατησίων...