365 Ημέρες. 51.

 

365 Ημέρες

 

51

 

11.05.2023 Πέμπτη

 

 

«Σε έχω δει στο Θέατρο.

Είδα το Σωστό Σημείο.

Η παράσταση σου

έγινε η αφορμή

για να δημιουργηθεί μια παρέα οκτώ Ανθρώπων...»

 

 

Μου είπε.

 

 

Κι ήταν από τα πιο ωραία Δώρα που θα μπορούσε να μου κάνει κανείς.

 

Το να μάθω πως μέσα από μία παράστασή μου δημιουργήθηκε μια παρέα.

 

Πόσο συγκινητικό!

 

Και, μάλιστα, όταν διδάσκω πως για εμένα το Θέατρο έχει νόημα όταν κάνει καλύτερη τη ζωή, όταν μας κάνει καλύτερους Ανθρώπους...

 

Είχα απέναντί μου δύο Ανθρώπους. Με κοιτούσαν με βλέμματα λαμπερά! Ο ένας από τους δύο με είχε προτείνει και για να είμαι εκεί. Τους είχε αγγίξει η παράστασή μου. Κι εμένα με είχε συγκινήσει αυτό που μόλις μοιράστηκαν μαζί μου.

 

Ήμουν εκεί για να κάνω ένα εργαστήριο στην Ομάδα αυτών των νέων Ανθρώπων.

 

Δεν ήταν ακόμα σίγουρο το αν θα συνεργαστούμε.

 

Αλλά αυτό το ξεκίνημα... αυτή η φράση... αμέσως ζέστανε την καρδιά μου...

 

Κάναμε ένα όμορφο εργαστήριο.

 

Και για άλλη μια φορά αισθάνθηκα...

 

Τι όμορφο που θα ήταν!

 

Να κατάφερνα να ζήσω από την Τέχνη μου!

 

Να διδάσκω! Πόσο Αγαπάω την διδασκαλία!

Να έχω Ομάδες! Πόσο Αγαπάω τους Ανθρώπους μου!

Να παίζω! Πόσο Αγαπάω την σκηνή μου!

Να δημιουργώ! Πόσο Αγαπάω την δημιουργία!

Και να ζω, να ζω, να ζω!!! Πόσο Αγαπάω την ζωή...

 

-

 

Φίλε μου...

 

Τι όμορφο! Το να δημιουργηθεί μια παρέα στο κοινό μέσα από κάποιους Ανθρώπους που έτυχε να δουν την ίδια παράσταση...

 

Σαν ιστορία βιβλίου...

 

 

Με Θεατρική Αγάπη

 

Μαριλού.

 

365 Ημέρες. 50.

 

365 Ημέρες

 

50

 

10.05.2023 Τετάρτη

-

Αυτό το χαρτί, θα το λάβει...

 

Την Δευτέρα (08.05.2023) μία Ομάδα Ανθρώπων που με γνωρίζει για πρώτη φορά.

Την Τρίτη (09.05.2023) μία Ομάδα Ανθρώπων που είμαστε μαζί για πρώτη χρονιά.

 

Στην Ομάδα της Δευτέρας υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να με γνωρίζουν παραπάνω.

Στην Ομάδα της Τρίτης υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να με γνωρίζουν παραπάνω.

 

Όσοι με γνωρίζετε θα ξέρετε ήδη πως σε κάθε μάθημα λαμβάνετε ένα τέτοιο περίπου χαρτί.

Όσοι δεν με γνωρίζετε το μαθαίνετε τώρα πως σε κάθε μάθημα θα λαμβάνετε ένα τέτοιο περίπου χαρτί.

 

Έχει σημασία για εμένα και το σημερινό χαρτί μας και κάθε χαρτί μας να το λαμβάνετε όλοι.

Έχει σημασία για εμένα κάθε στιγμή που περνάμε μαζί να ΑΞΙΖΕΙ.

Έχει σημασία για εμένα όταν φύγετε από εδώ να πάρετε κάτι μαζί σας,

κι αν, τελικά, κρατήσετε και κάτι περισσότερο από ένα μόνο χαρτί... ακόμα καλύτερα!

Έχει σημασία για εμένα να μιλήσω σε εσάς.

Να μιλήσω σε κάθε έναν από εσάς.

 

Να μιλήσω σε εσένα,

εσένα που με διαβάζεις τώρα.

 

Για σήμερα, για τώρα, θα σου ζητήσω να διαβάσεις προσεκτικά, λέξη, λέξη, το παρακάτω:

(Ξανά και ξανά, αν χρειαστεί!)

-------

Σχεδιάζεις μία γραμμή.

Στην μία άκρη σημειώνεις τη γέννησή σου. Στην άλλη άκρη το θάνατό σου.

Και με έναν σταυρό το πού είσαι τώρα.

Αυτό μπορεί να είναι σοκαριστικό για τους ανθρώπους

αλλά τους βοηθάει να καταλάβουν ότι υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα.

 

Κοιτάζοντας πίσω τη ζωή μας πώς νιώθουμε;

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι μετανιώνουν για κάποια πράγματα.

Πολλοί πνίγονται από αυτήν την πίκρα.

Μετανιώνουν για πολλά που έκαναν ή που δεν έκαναν στη ζωή τους.

Κι αυτό μπορείς να το αξιοποιήσεις θέτοντας το ερώτημα:

Ας πούμε ότι συναντιόμαστε σε ένα χρόνο από τώρα.

 

Τι μπορείτε να κάνετε αυτόν τον χρόνο ώστε να μη μετανιώσετε για τη ζωή σας;

-------

Τι μπορείς, Φίλε μου, να κάνεις αυτόν τον χρόνο ώστε να μη μετανιώσεις για τη ζωή σου;

 

Αυτή είναι η ερώτησή μου για εσένα.

Για να την κουβαλήσεις μαζί σου, όταν θα φύγεις από εδώ.

Για να το σκεφτείς, για να το «ταξιδέψεις», όπως συνηθίζω να λέω και να γράφω.

 

Το απόσπασμα ανάμεσα στις γραμμές είναι από τον Ίρβιν Γιάλομ, και είναι σε σχέση με την ψυχοθεραπεία.

Εμένα η σκέψη μου έτρεξε, φυσικά, και στην Τέχνη και στην ζωή.

 

Μου θύμισε και μία άσκηση-ιδέα μου:

ζωή-σκοινί...

(και το περπάτημά μας και το κοίταγμά μας προς τα πίσω, προς τα μπροστά και στο «τώρα» μας).

Την έχουμε κάνει με την Ομάδα της Τρίτης

και μπορεί να την κάνουμε, κάποια στιγμή, και με την Ομάδα της Δευτέρας.

 

Μου θύμισε και κάτι που έλεγα, πριν χρόνια, πριν από μία παράστασή μου

(κάποιοι μπορεί να την έχετε δει)

 

«Τι θα ήθελα να έχω προλάβει να κάνω πριν χαθώ;»

 

Και απαντούσα σε αυτήν την ερώτηση... τις δικές μου απαντήσεις... Μπορείς να το σκεφτείς κι εσύ...

 

«Τι θα ήθελες να έχεις προλάβει να κάνεις πριν χαθείς;»

 

Τι θέλω να σου πω, Φίλε μου, μέσα από αυτό το Γράμμα;

 

Εύχομαι να ζεις τη ζωή σου στο «τώρα» σου

με βάση αυτό που είσαι.

 

Σε έναν χρόνο από σήμερα,

όταν κοιτάζεις προς τα πίσω,

να χαμογελάς.

 

Με Αγάπη

 

Μαριλού

 

 

-

Φίλε μου!

 

Πέρασαν οι δύο όμορφες ημέρες των δύο όμορφων Ομάδων... και σκέφτηκα να μοιραστὠ και μαζί σου το κοινό χαρτί –κείμενο που έδωσα σε όλους τους Ανθρώπους μου! Εξάλλου... και εσύ Άνθρωπός μου είσαι!

 

Με Αγάπη ζωής και με ζωή Αγάπης!

 

Μαριλού.

 

 

365 Ημέρες. 49.

 

365 Ημέρες

 

49

 

09.05.2023 Τρίτη

 

Λέμε «Τι ωραία που είναι η μουσική»!

Θαυμάζουμε συχνά και τη ζωγραφική!

Μας αρέσει μια παράσταση ή μια ταινία!

Και περνάμε καλά σε μια συναυλία!

Τώρα, όμως, για κάτι άλλο θα μιλήσω...

Τον προφορικό λόγο θέλω να τιμήσω!

Τι όμορφο να ακούς έναν χαρισματικό ομιλητή!

Και δεν μιλάω απαραίτητα για λογοτέχνη ή ποιητή...

Μιλάω για κάθε είδους γενναία «ρητορική»,

για κάθε Άνθρωπο με μαεστρία εκπληκτική,

μέσα από τις λέξεις να μπορεί να εκφράζεται,

γνώση, ουσία, σκέψεις, όλα να τα μοιράζεται...

Σκορπίζοντας σε όλους μας μηνύματα!

Απλώνοντας στον κόσμο τα νοήματα!

Τι υπέροχες οι λέξεις!

Όταν μπορείς να τις πλέξεις!

Τι ωραίες οι ομιλίες!

Όταν γίνονται ιστορίες!

Με Ανθρώπους που εμπνέουν δεν μπορείς να βαρεθείς!

Τι τύχη! Ανάμεσά τους, να υπάρξεις, να βρεθείς!!!

-

Γειά σου, Φίλε μου!

 

Το παραπάνω το έγραψα σήμερα! Ξέρεις, ξέρεις... διαβάσματα, γραψίματα, γραψίματα, διαβάσματα!

 

Μου άρεσε το χθες! 

ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!

Τι απίστευτη Ομάδα! Τι ωραίο εργαστήριο!

 

Πάμε για τη σημερινή Ομάδα! Και για το σημερινό μάθημα!

 

Και αν μπορέσω θα σου γράψω σε σχέση με τις Ομάδες μέσα στις επόμενες ημέρες... αλλιώς, αν δεν προλάβω, απλά κράτησε πως το καταχάρηκα χθες, ελπίζω και η Ομάδα να το καταχάρηκε, και εύχομαι να το καταχαρώ και σήμερα με τους Ανθρώπους μου! Έχω φτιάξει μία κοινή φωτοτυπία και για τις δύο ημέρες και για τις δύο Ομάδες!!! Και μου άρεσε που έφτιαξα-έγραψα για όλους τους Ανθρώπους των Ομάδων κάτι κοινό!!!

 

Με διασκεδαστικά δημιουργική Αγάπη!

 

Μαριλού.

 

 

365 Ημερες. 48.

 

365 Ημέρες

 

48

 

08.05.2023 Δευτέρα

 

 -

Χωρίς να χρειαστεί αεροπλάνο ή πλοίο,

Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα όμορφο τοπίο,

Από της πόλης τα γκρίζα στενά,

Σαν να διακτινίστηκα στο ωραίο πουθενά...

 

Αναρωτήθηκα, γύρω μου, τι είναι όλα ετούτα;

Αμέτρητα λουλούδια! Πολύχρωμα φρούτα!

Γαλαζοπράσινα κύματα! Αστραφτερές αμμουδιές!

Κι όλου του κόσμου οι μυρωδιές!

 

Βουνά που στέκονται αγέρωχα!

Άνθρωποι με ρούχα υπέροχα!

Όλα μοιάζουν ήρεμα και χαλαρά!

Σαν να εστιάζουν μόνο στην χαρά!

 

Το βλέμμα ατενίζει στον ορίζοντα πέρα!

Το σώμα αρμενίζει στον απέραντο αέρα!

Φοίνικες, φυτά, φτερά!

Όλα μοιάζουν νοερά!

 

Σαν να είναι μαγικό το νερό,

Διώχνει ό,τι είναι θλιβερό,

Σαν να αφέθηκα στην ροή,

Και να άνοιξαν τα μάτια στη ζωή...

 

Πτήσεις και βουτιές! Βουτιές και πτήσεις!

Μουσικές! Βιβλία! Συζητήσεις!

Μπόρες και λιακάδες! Λιακάδες και μπόρες!

Με ό,τι Αγαπάω να γεμίζουν οι ώρες!

 

Σε αυτήν την ομορφιά την τόσο φυσική,

Η ζωή έγινε απίστευτα διασκεδαστική,

Περπατήματα, παραλίες, παιχνίδια!

Κάθε μέρα δεν είναι ίδια!

 

Μπόρες και λιακάδες! Λιακάδες και μπόρες!

Που πια δεν είναι ψυχοφθόρες...

Πτήσεις και βουτιές! Βουτιές και πτήσεις!

Στις στιγμές μου καταδύσεις...

 

Ξύπνησα και το νησί μου έγινε σκόνη...

Κι ο ήλιος έσβησε, νυχτώνει...

Μα δεν πειράζει! Ξανά θα ονειρευτώ!

Και μες στην φαντασία μου θα καταμαγευτώ!

- 

Αυτό (το παραπάνω) έγραψα σήμερα με αφορμή, τα άγνωστα-γνωστά, το βιβλίο μου... από εκεί έρχεται έμπνευση! Και σταματάω να διαβάζω για να γράψω κάτι και μετά συνεχίζω να διαβάζω μέχρι να ξανασταματήσω για να γράψω κάτι άλλο και μετά... και αυτός ο κύκλος συνεχίζει... κι είναι από τους κύκλους που χαίρομαι που συνεχίζουν...

 -

Αυτό (το παρακάτω) έγραψα χθες με αφορμή, τα γνωστά-άγνωστα, το βιβλίο μου... από εκεί έρχεται γραφή! Και σταματάω να γράφω για να διαβάσω κάτι και μετά συνεχίζω να γράφω μέχρι να ξανασταματήσω για να διαβάσω κάτι άλλο και μετά... και συνεχίζει αυτός ο κύκλος... κι είναι από τις συνέχειες που χαίρομαι που κάνουν κύκλους...

 -

Τρία συναισθήματα που σε κρατούν καθηλωμένο,

στα ίδια πάντα βήματα απέραντα εγκλωβισμένο,

είναι η θλίψη, ο φόβος και η ενοχή,

ας τα πάρουμε, ένα-ένα, από την αρχή...

 

Αν από την στενοχώρια νιώθεις εξαντλημένος,

για μια απώλεια αν είσαι στενοχωρημένος,

μπορεί να ήρθε η ώρα κάτι να το αφήσεις,

να το αποδεχτείς και να προχωρήσεις.

 

Όσο για τον φόβο που έχει την τάση να σε παγώνει,

για κινδύνους, πραγματικούς ή φανταστικούς, να σε αγχώνει,

πρέπει να βρεις τρόπο τις απειλές να ξεχωρίζεις,

και τις εντάσεις τις υπερβολικές κάπως να τις ορίζεις.

 

Τέλος, σε σχέση με την ενοχή,

Ίσως ήρθε η ώρα να βάλεις ένα «χι»,

να έχεις ευθύνη για ό,τι σου αναλογεί,

δεν φταις εσύ για όλη τη Γη!

 

Το να νιώθεις «θύμα» σε «δήμιους» σε οδηγεί,

το κλειδί είναι η αναγνώριση και όχι η αποφυγή,

και για τη θλίψη, και για τον φόβο, και για την ενοχή,

πρώτα βρες πώς θα φτάσεις στην παραδοχή...

 

Μπορείς την όποια αλλαγή να φέρεις!

Μπορείς, Φίλε μου, να τα καταφέρεις!

Να πηγαίνεις πάντα προς την υγεία!

Να εστιάζεις στης ευτυχίας τη δημιουργία!

 

Τρία συναισθήματα που σε κρατούν καθηλωμένο,

στα ίδια πάντα βήματα απέραντα εγκλωβισμένο,

είναι η θλίψη, ο φόβος και η ενοχή,

κι όλα αρχίζουν να ξορκίζονται με την αποδοχή...

 

Κι αν χρειάζεσαι βοήθεια να τη ζητήσεις...

Έχεις δικαίωμα τη ζωή σου να ζήσεις...

Ελεύθερος από συναισθήματα που σε τραβάνε κάτω...

Έχεις δικαίωμα να πας παρακάτω...

 -

Αυτά, Φίλε μου, σε σχέση με τα διαβάσματα-γραψίματα, γραψίματα-διαβάσματα...

 

Σε σχέση με το σήμερά μου... θέλω να σου γράψω και κάτι ακόμα...

 

Μετά από πολύ πολύ καιρό θα κάνω εργαστήριο-μάθημα σε μία φοιτητική Ομάδα!!!

 

Τι όμορφο που θα ήταν να μπορούσα να ζήσω από τα μαθήματά μου-από την Τέχνη μου-από την έκφρασή μου-από τις παραστάσεις μου!

 

Αν γίνει αυτή η συνεργασία...

 

θα κάνω κάτι που μου αρέσει και θα πληρώνομαι, έστω και κάτι, από αυτό...

 

Πέρα, όμως από την πιθανότητα-δυνατότητα πληρωμής, που αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει αρκετά στο «τώρα» μου, το πώς θα ζήσω από αυτό που Αγαπώ, πέρα από αυτό...

 

είμαι τόσο ενθουσιασμένη που έχω μάθημα σε Ομάδα!!! Εύχομαι να το χαρούμε όλοι!

 

Χθες έγραφα στο Προσωποβιβλίο

 

«Μετά από πολύ καιρό αύριο έχω μάθημα σε φοιτητική Θεατρική Ομάδα! Ενθουσιασμός!!!!!!!!»

 

Και αυτό ακριβώς αισθανόμουν και αισθάνομαι! Ενθουσιασμό!!!

Και τον συμπαθώ πολύ τον Ενθουσιασμό! Είναι τόσο πολύτιμος!

 

Πάμε για το σήμερα!!!

Πάμε να γνωρίσω τους σημερινούς Ανθρώπους μου, ακόμα κι αν είναι μόνο για μία φορά!!!

Πάμε να γνωρίσω τους Φίλους μου, Φίλε μου!

 

Με ενθουσιασμένη Αγάπη

 

Μαριλού.

365 Ημέρες. 47.

 

365 Ημέρες

 

47

 

07.05.2023 Κυριακή

 

Αν και μοιράζομαι αυτό το γράμμα την Κυριακή σου το έγραψα την Παρασκευή... Γράφω τα γράμματά μου χειρόγραφα στο τετράδιό μου... και μετά τα αντιγράφω και ηλεκτρονικά για να μπορείς να τα διαβάσεις εδώ...

 

Αγαπημένε Φίλε,

 

όπως, ίσως, έχεις καταλάβει διαβάζω πολλά βιβλία, ταυτόχρονα. Χθες πήγα σε ένα από τα Αγαπημένα μου βιβλιοπωλεία και πήρα ένα ακόμα. Αναρωτιέμαι αν επιλέγουμε εμείς τα βιβλία ή αν εκείνα μας επιλέγουν. Το πήρα στην τύχη και το περίμενα εντελώς διαφορετικό. Με έκπληξη είδα πως μιλούσε (ακριβώς!) για κάτι που περνάω στο «τώρα» μου. Είναι από αυτά που δεν μπορώ να μοιραστώ εδώ (τουλάχιστον, όχι ακόμα). Το επεξεργάζομαι. Το διαχειρίζομαι. Απλά είναι κάτι που με στενοχωρεί και πρέπει να ζήσω με αυτό. Το βιβλίο το διάβασα όλο μέσα σε λίγες ώρες!!! Ήταν μικρό και ουσιαστικό. Ένιωσα τυχερή που το βρήκα και ενθουσιασμένη που το διάβασα. Τώρα θα συνεχίσω τα άλλα μου βιβλία... Το κενό που υπάρχει μέσα μου θα το αφήσω να υπάρχει κι ίσως, σιγά σιγά, κάπως να «μαλακώσει»...

 

Πάντως, τι ωραίο!

 

 Όταν ανακαλύπτεις βιβλία

που σου μιλάνε

και που αισθάνεσαι να σε ακούν...

 

Σαν να κάνεις έναν διάλογο...

 

Σαν να ακούς τις ερωτήσεις σου και να σου δίνουν τις απαντήσεις...

 

Στην ουσία, βέβαια, εσύ σου δίνεις (ή δεν σου δίνεις) τις απαντήσεις σου...

απλά το βιβλίο γίνεται ο δρόμος για να συμβεί αυτό...

 

-

 

Αυτά σου έγραφα, Φίλε μου, προχθές... Το καταχάρηκα αυτό το βιβλίο... ήρθε σαν ένα ξαφνικό «ευχάριστο» διάλειμμα ανάμεσα στα άλλα διαβάσματά μου! Μια ανάσα διαφορετικού θέματος... και ήταν τόσο... όσο... δεν θα ήθελα να ασχοληθώ παραπάνω σε σχέση με αυτό, ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν!

 

Τώρα επιστροφή σε άλλες σελίδες άλλων βιβλίων!

 

Βιβλιοφύγαμε!

 

Αν και σήμερα μπορεί και να μη διαβάσω τα βιβλία μου! Πρώτα, έχω προετοιμασία για την αυριανή και την μεθαυριανή Ομάδα! Και μετά βιβλιοβλέπουμε!

 

Με βιβλιοΑγάπη!

 

Μαριλού.

 

 

365 Ημέρες. 46.

 

365 Ημέρες

 

46

 

06.05.2023 Σάββατο

 

Σαν να σπάω την αφάνεια,

Στου καθρέφτη την επιφάνεια,

απευθύνονται στις αισθήσεις,

του εαυτού οι ερωτήσεις,

σε δύο «εγώ» χωρίζομαι,

απ’ την αρχή ορίζομαι,

κάτι μοιάζει μακρινό,

κάτι είναι κοντινό.

Όπως είμαι άρα με βλέπω;

Ἠ ό,τι θέλω παραβλέπω;

Κι έτσι με βλέπουν οι άλλοι;

Κοίτα τι σκέφτηκα πάλι!

Άλλη η εικόνα η εξωτερική.

Άλλη εμπειρία η εσωτερική.

Και στα δύο με αναγνωρίζω...

Τώρα πια δεν με χωρίζω!

Το είδωλό μου δεν νιώθει μόνο,

τα σημεία μου τα ενώνω,

από απόσταση με είδα,

και γεννήθηκε η ελπίδα...

πως μπορώ να με γνωρίσω,

τη ζωή μου να ορίσω.

 

Τώρα πια δεν πάω πίσω.

Τώρα όλα θα τα ζήσω.

 

-

 

Φίλε μου! Πώς έχω ανακατέψει-μπερδέψει τον χρόνο σε όσα σου γράφω... αυτό για παράδειγμα που μοιράζομαι μαζί σου σήμερα το έγραψα την Πέμπτη με αφορμή ένα από τα βιβλία που διαβάζω! Ειλικρινά σε θαυμάζω που καταφέρνεις να με παρακολουθείς! Νομίζω αξίζεις ένα βραβείο που δεν σε αγχώνει το χάος μου!

 

Εύχομαι να είσαι καλά!

 

Αύριο πάλι!

 

Με ολοζώντανη Αγάπη!

 

Μαριλού.

 

 

365 Ημέρες. 45.

 

365 Ημέρες

 

45

 

05.05.2023 Παρασκευή

 

Έγραφα κάποια ημέρα πριν την Τρίτη:

 

Πόση αδρεναλίνη!

Ετοιμάζομαι να πάω σε ακρόαση!

 

Πωπω! Δεν το πιστεύω πως θα το κάνω αυτό!

Αχ, Φίλε μου!

Πώς να σου εξηγήσω;!

Την σχέση μου με την σκηνή!!!

Δεν το πιστεύω.

Πως θα περάσω πάλι αυτήν την διαδικασία.

«Πετσόκοψα» (!) ένα κείμενο για να το χωρέσω στα δύο λεπτά μου.

Τώρα δεν ξέρω αν θα θυμάμαι πώς περνάω από το ένα σημείο στο άλλο!

Το μόνο σίγουρο είναι πως... θα γελάσουμε.

 

Έγινε, όμως και κάτι άλλο!

Πολύ πολύ σημαντικό!

Υπάρχει περίπτωση να είμαι σε φοιτητική ομάδα!

Ένα μήνυμα χθες!

Ένα τηλέφωνο σήμερα!

Ήταν αρκετά!

 

Έχω εργαστήριο με μια φοιτητική ομάδα!!!!!!!

 

 

-

 

Έγραφα κάποια ημέρα μετά την Τρίτη:

 

Οι λόγοι που αποφάσισα να πάω στη συγκεκριμένη ακρόαση (μερικοί από τους λόγους) ήταν οι παρακάτω:

 

1. Είχε ραντεβού.

Που σημαίνει πως δεν θα χρειαζόταν να περιμένεις (δεν θα χρειαζόταν να περιμένω! Γιέι!) από το πρωί μέχρι το βράδυ για το ΑΝ τελικά θα σε δουν (για το ΑΝ θα με δουν! Ξαναγιέι!!).

 

2. Ήταν για παιδικό θέατρο.

Που σημαίνει πως οι πρόβες θα ήταν απόγευμα-βράδυ αλλά οι παραστάσεις θα ήταν πρωινομεσημεριανές (οπότε θα μπορούσα να το ταιριάξω και με ό,τι άλλο θέλω να κάνω είτε πολύ πρωί είτε απογευματόβραδο).

 

3. Όταν πήρα τηλέφωνο (πρώτη πρώτη και ακριβώς την ώρα που έγραφαν στην ανακοίνωση να τηλεφωνήσεις) το άνοιξαν (γούαο!), μπορεί να θεωρείται αυτονόητο αλλά δεν είναι, και μου έκλεισαν ραντεβού αμέσως (ξαναγουάο!!)!

 

Έκλεισα ραντεβού πρωί πρωί και πρώτη πρώτη. Έφτασα στο θέατρο πριν να έρθει κανένας άλλος, πρώτη πρώτη και πρωί πρωί.

 

Με είδαν πρώτη.

 

Ζήτησα να βγάλω τα παπούτσια μου.

 

Ο σκηνοθέτης μου είπε πως επειδή θα είμαστε με παπούτσια στην σκηνή να μείνω με αυτά.

Μου είπε να κάνω τον μονόλογο.

Τον ρώτησα αν μπορώ να τα δείξω όλα μαζί, τραγούδι και μονόλογο.

Με άφησε.

Έδειξα ό,τι ζητήσαν.

Οι επιλογές μου ήταν τέτοιες έτσι ώστε να αισθάνομαι άνετα μέσα σε αυτές.

Τραγούδι-Μονόλογος...

Μονόλογος-Τραγούδι...

 

Τα πήγα πολύ καλά.

Έτσι αισθάνομαι.

Με σταμάτησαν λίγο πριν το τέλος.

Ήμουν με δάκρυα στα μάτια.

Μου είπαν πως είδαν ό,τι ήθελαν να δουν.

Μου ζήτησαν να περιμένω έξω και με ενημέρωσαν πως θα μπω ξανά μαζί με όλους αργότερα (αφού πρώτα μπουν όλοι ένας – ένας).

 

Περίμενα γύρω στα σαράντα-πενήντα λεπτά.

 

Ξαναμπήκαμε όλοι μαζί στην σκηνή.

 

Μας ζήτησαν έναν αυτοσχεδιασμό κινησιολογικό με μουσική.

 

Στον αυτοσχεδιασμό νομίζω δεν τα πήγα τόσο καλά.

 

Είπαν πως θα ενημερώσουν μόνο όσους θα πάρουν.

 

(Προσωπικά, θα προτιμούσα να τους ενημέρωναν όλους).

 

Στο διάλειμμα, σε αυτά τα σαράντα-πενήντα λεπτά, όσο περίμενα, έξω από το θέατρο, μίλησα με κάποιον. Αυτός θα είναι ήδη στο παιδικό, θα είναι ήδη σε αυτήν την παράσταση, το ξέρει από τώρα. Και μου το είπε, έτσι απλά. Μου είπε ότι, παρόλα αυτά, ζήτησε κι αυτός να περάσει, και καλά, από ακρόαση. Το «και καλά» όχι γιατί δεν θα περάσει από ακρόαση αλλά γιατί δεν είναι το ίδιο. Να σε ξέρουν και να μην σε ξέρουν. Τι να πω... Μου είπε πως ο άντρας που έχει το θέατρο είναι σαν πατέρας του. Μου είπε πως έχει πάει στη ζωή του τρεις οντισιόν. Τι να ξαναπώ... Χωρίς λόγια... Όλα. Στην πρώτη ακρόαση που πήγα μετά από τόσο καιρό και από όλους τους Ανθρώπους αυτός που μου μίλησε, από μόνος του, ήταν αυτός που γνώριζε ήδη ότι θα είναι στην παράσταση. Ήταν συμπαθέστατος. Μπορεί να ήταν και σουπερταλαντούχος. Δεν έχει να κάνει με το αν αξίζει ή δεν αξίζει να είναι στο παιδικό. Δεν έχει να κάνει με το αν αξίζω ή δεν αξίζω να είμαι στο παιδικό. Έχει να κάνει... με αυτό το ο γνωστός του γνωστού από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς... Παρόλα αυτά, τώρα δεν στενοχωριέμαι. Τώρα δεν με τρώει αυτό το απέραντο αίσθημα αδικίας. Με ενδιαφέρει να καταφέρω (που δεν τα καταφέρνω ακόμα) να τα βγάλω εγώ πέρα (θέλω τόσο να βρω τον δρόμο μου!)! Είμαι σε ένα άλλο σημείο της ζωής πια. Τον κοιτάζω με χαμόγελο. Αισθάνομαι Αγάπη για αυτόν. Στις ακροάσεις πάντα τους έβλεπα όλους σαν Φίλους κι όχι σαν «εχθρούς», σαν συμμάχους κι όχι σαν «αντιπάλους». Αυτό ίσχυε και πριν και ισχύει και τώρα. Και πάντα με αντιμετώπιζαν σαν τον εξωγήινο, επειδή όταν μάθαινα μια ακρόαση την έλεγα σε όλους και δεν την κρατούσα κρυφή ή όταν ευχόμουν μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία σε όλους μας και το εννοούσα και δεν το έλεγα καθόλου τυπικά. Όπως έκανα και σήμερα. Είπα «Καλή επιτυχία» σε έναν-έναν χωριστά. Σε όποιον ερχόταν! Έχει τόση σημασία... το ανθρώπινο κομμάτι μας... να μένει πάντα ζωντανό!

 

Όταν έφυγα είχα την αίσθηση πως δεν θα με πάρουν. Παρόλα αυτά, χάρηκα που πήγα, για πολλούς λόγους.

 

Θέλω, επίσης, να πω πως για να πάω σε αυτήν την ακρόαση έπαιξε βασικό ρόλο κάτι άλλο, ένα άλλο γεγονός. Μία άλλη ανακοίνωση με έναν άλλον σκηνοθέτη. Εκείνη η ανακοίνωση μου έκανε εντύπωση και μου έδωσε ελπίδα. Το πιστεύεις, Φίλε μου; ΕΛΠΙΔΑ. Αυτό ήταν αρκετό ώστε να με κάνει να μπω ξανά στον χώρο και στον χορό έστω και δειλά δειλά. Πόση σημασία έχει η ελπίδα, Φίλε μου; Πόση σημασία έχει... Χαίρομαι που επικοινώνησα με εκείνον τον σκηνοθέτη, χαίρομαι και που τον γνώρισα. Εκείνη η ανακοίνωση με έκανε να ανοίξω την πόρτα ξανά στις ακροάσεις. Είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που αποφάσισα να επικοινωνήσω με σκηνοθέτη, κάτι με συγκίνησε στην ανακοίνωσή του. Αλλά όλα αυτά ανήκουν σε μία άλλη ιστορία...

 

Νομίζω αρκετά για σήμερα...

 

Σε Ευχαριστώ που με διαβάζεις.

Με Αγάπη που στέκεται γενναία πάνω στην σκηνή, περνάει από ακρόαση, κι ακόμα κι αν την απορρίψουν, εκείνη συνεχίζει να στέκεται γερή και ζωντανή χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν.

Μαριλού