10/28/16

24.10.2016 Δευτέρα (02)



Δεν ξέρω...


Δεν ξέρω
πότε έφτασα να είμαι 36 χρονών
και κυρίως
Δεν ξέρω
πώς έφτασα να είμαι 36 χρονών.
Δεν νιώθω να είμαι 36 χρονών
αλλά και πάλι
δεν μπορώ να υποστηρίξω
πως είναι δίκαιο να πω
πως νιώθω πιο μικρή ή πιο μεγάλη.
Σαν παιδί κουβαλούσα την ωριμότητα του μεγάλου.
Σαν μεγάλος κουβαλούσα την αθωότητα του παιδιού.
Χωρίς ηλικία ένιωθα πάντα.
Χωρίς ηλικία νιώθω και τώρα.
Δεν νιώθω 36
γιατί ποτέ δεν ταίριαξα
σε κανέναν αριθμό.
Δεν ένιωθα 8.
Δεν ένιωθα 13.
Δεν ένιωθα 17.
Δεν ένιωθα 25.
Δεν ένιωθα 31.
Δεν νιώθω 36.

Τίποτα δεν έγινε σε σχέση με την ηλικία μου.
Οπότε είναι λογικό...
Καμία ηλικία να μην έχει σχέση με εμένα.

Ο χρόνος απέκτησε άλλο νόημα
και άλλη αξία.

Ένιωθα πάντα χωρίς ηλικία
γιατί ουσιαστικά ήμουν χωρίς ηλίκια.

Και χωρίς ηλικία είμαι και θα είμαι
για όσο υπάρχω και για όταν δεν θα υπάρχω.




24.10.2016 Δευτέρα (01)



Έχω ξεχάσει να...


Έχω ξεχάσει να γράφω.
Ή μάλλον...
Έχω ξεχάσει να εκφράζομαι.
Αυτό που θέλω να πω... κυρίως...
είναι πως...
Έχω ξεχάσει να μιλάω.
Θέλω να γράψω τόσο πολλά!
Θέλω να πω τόσο πολλά!
Και δεν μιλάω
γιατί δεν βρίσκω τις λέξεις
Και δεν γράφω
γιατί δεν βρίσκω το νόημα.
Έχουν να γίνουν τόσο πολλά
κι ο μόνος τρόπος να τα κάνω...
είναι να μην μιλάω και να μην γράφω...
και απλά...
να συνεχίζω... να προχωράω...
Όπως να ’ναι...
Όπως να ’μαι...


10/20/16

Δάκρυα χαράς



Θυμάμαι μια φορά στην ζωή μου... που έκλαιγα από χαρά... Το έχεις ζήσει άραγε ποτέ αυτό το συναίσθημα; Το να κλαις επειδή είσαι χαρούμενος; Ναι, είχα ακούσει αρκετές φορές για τα δάκρυα χαράς... αλλά νόμιζα πως ήταν έκφραση... όχι πραγματικότητα... Είναι τόσο διαφορετικό το να το αισθάνεσαι... Πολύτιμο βίωμα... Το να κλαις από χαρά... Είναι πολύ λίγες οι στιγμές της ζωής μου που ήμουν χαρούμενη, ακόμα πιο λίγες εκείνες που ήμουν ευτυχισμένη... Και είναι πολλές οι φορές που πόνεσα κι ακόμα πιο πολλές εκείνες που έκλαψα... Κάποτε στέρεψαν τα δάκρυα μου... αλλά πριν να στερέψουν... είναι αλήθεια πως, στο παρελθόν, έκλαψα πολύ... πάρα πολύ... Όμως να κλαίω από χαρά... Τι συναίσθημα! Κι ήταν και σε εκείνο το στάδιο της ζωής μου που ήμουν απόλυτα και απέραντα δυστυχισμένη... Όσοι έχουν βρεθεί στο σκοτάδι... γνωρίζουν την γεύση του... και δεν θέλουν να ξαναϋπάρξουν μέσα σε αυτό... κι ας ξέρουν πως στην ζωή δεν υπάρχουν εγγυήσεις... και πως για αυτούς... μια στραβή στιγμή θα ήταν εύκολο να τους ξανακυλήσει σε τρομαχτικούς δρόμους και αφόρητα μονοπάτια... Μου κάνει εντύπωση που μέσα στο σκοτάδι του τότε... υπήρξε μια στιγμή χαράς... Έντονης χαράς... Συνέβηκε κάτι που με έκανε... να πιστέψω σε εμένα... Μέσα σε μια μόνο στιγμή ένιωσα την αξία μου... και το πιο σημαντικό... ήμουν σίγουρη για τον δρόμο που θέλω να ακολουθήσω σε αυτήν την ζωή... Ξέρεις... Εκείνο το συναίσθημα που όλοι αναρωτιόμαστε τι κάνουμε με την ζωή μας... ή ποιο είναι το νόημα... ή με τι θέλουμε να ασχοληθούμε... ή ποιοι θέλουμε να γίνουμε... Ε, εγώ ήμουν μικρή... και είχα τις απαντήσεις μου από τότε... Ήξερα τι θέλω να κάνω... Ποια θέλω να γίνω... Ποια θέλω να είμαι... Απλά μέσα σε μια μικρή στιγμή της εφηβείας... μου επιβεβαιώθηκε... πως η επιλογή μου... ήταν σωστή... Τότε ήταν τα δάκρυα χαράς που άρχισαν να τρέχουν... Συνέβηκε κάτι... που έκανε το παιδικό όνειρο... να γίνεται εφηβική πραγματικότητα... με την προοπτική... να φτάσει να δημιουργηθεί η ιδανική ενήλικη ζωή μου... Βέβαια... τίποτα δεν έγινε όπως ήταν να γίνει... τελικά διαλύθηκε το σύμπαν σκοτώνοντας μαζί και το όποιο όνειρο... Μα εκείνα τα δάκρυα χαράς... ήταν αληθινά... και ήταν δικά μου... όπως και η στιγμή που τα γέννησε... αληθινή... και δική μου... Ξέρεις... μπορεί να μας τα έχουν πάρει όλα... αλλά το πόσο χαίρομαι που δεν μπορούν να μου «κλέψουν» τις λίγες ευτυχισμένες στιγμές μου δεν λέγεται... Γιατί και μόνο η ανάμνηση του αληθινού μπορεί κάποτε να σταθεί αρκετά δυνατή για να νικήσει το ψέμα...


10/16/16

Βιντεάκια



23/9/2016 Παρασκευή

Χθες συνειδητοποίησα πως ένα από τα πράγματα που μου δίνουν χαρά, με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα, με γεμίζουν ικανοποίηση και αισιοδοξία... είναι το να φτιάχνω βίντεο από παλιότερες παραστάσεις μου. Δεν θα περίμενα ποτέ να το πω αυτό... καθώς είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως η αλήθεια και η αμεσότητα μιας παράστασης δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να μεταφερθεί μέσα από καμία κάμερα... Κατά συνέπεια... τα βιντεοσκοπημένα υλικά μου... πάντοτε καθυστερούσα υπερβολικά να τα δω... γιατί αλλιώς ένιωθα μια παράσταση κι αλλιώς είχε καταγραφεί και αυτή η αντίθεση με έκανε να αισθάνομαι «κάπως». Χρειάστηκε να περάσει πολύ μεγάλο διάστημα... για να μπορώ να με δω και να με ακούσω αποστασιοποιημένα... και να μην επηρεάζομαι από το πως έχει καταγραφεί ένα υλικό που στην πραγματικότητα ήταν αρκετά διαφορετικό... Χθες, όμως, αισθάνθηκα... πως σε αυτό το στάδιο της ζωής μου όπου μετριούνται στα δάχτυλα αυτά που μου δίνουν ουσιαστική χαρά... ένα από αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα, που με κάνουν να αισθάνομαι σε επαφή με τον εαυτό μου... που ενώνουν ακόμα τα κομμάτια μου μέσα στον χωροχρόνο... είναι αυτό... Το να φτιάχνω βίντεο... Αισθάνομαι πολύ τυχερή... που μετά από αναζήτηση πολλών μοντέρ, οι οποίοι με ταλαιπώρησαν με πολλούς και διάφορους διαφορετικούς παράλογους τρόπους... επιτέλους... βρήκα έναν υπέροχο άνθρωπο... μια καλή συνεργάτιδα... Είχα στο μυαλό μου πως οι καλοί μοντέρ (ναι, έπεσα κι εγώ στην παγίδα των φύλων και ήταν λάθος μου!) είναι άντρες. Ο πρώτος μου υπέροχος συνεργάτης μοντέρ ήταν άντρας... και αν δεν είχε φύγει στο εξωτερικό το πιθανότερο θα συνεργαζόμουν μαζί του μέχρι και σήμερα. Ήταν τόσο επαγγελματίας, τόσο έξυπνος, τόσο καλός στην δουλειά του... που δεν έχω λόγια που να μπορούν να μεταφέρουν το ταλέντο του. Πήγαινα οργανωμένη (σε αυτές τις δουλειές πάω πάντα όσο πιο οργανωμένη μπορώ) και εκείνος είχε ενθουσιαστεί που ήμουν τόσο οργανωμένη... Είχε συνηθίσει να δουλεύει με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και του έκανε εντύπωση το ότι ήξερα ακριβώς τι ήθελα. Καταλάβαινε αμέσως αυτό που ζητούσα... και μπορούσε να το πάει και ένα βήμα παραπέρα και παραπάνω... Συζητούσαμε... Φτιάχναμε μαζί το υλικό... όσο κι αν εκείνος υποστήριζε πως όλη η δουλειά είχε γίνει από εμένα... Ναι, ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς γινόταν από εμένα... αλλά εγώ δεν ήμουν μοντέρ και όλο το τεχνικό κομμάτι το έκανε εκείνος... με εμένα από δίπλα... να λέω τα δικά μου... σχεδόν ταυτόχρονα με εκείνον... αφού είχαμε την ίδια αίσθηση και αισθητική... Με βοηθούσε το ότι ήξερε τι δεν πάει καλά σε αυτό που βλέπουμε... χωρίς καν να χρειαστεί να του το πω... Ήμασταν εντελώς συντονισμένοι... Ίσως και για αυτό να δυσκολεύτηκα τόσο στην συνέχεια να βρω κάποιον μοντέρ να συνεργαστούμε... Γιατί είναι αλήθεια... Στην συνέχεια, έγινε το χάος... Ειλικρινά, μακάρι να έγραφα κάπου τις ιστορίες που έζησα με τους μοντέρ... Δυστυχώς, τώρα κάποιες τις έχω ήδη ξεχάσει... και θα είχαν αξία να καταγραφούν κάποια απίστευτα γεγονότα... Τέλος πάντων... Κάπως είχα ορίσει τότε... ότι οι καλοί τεχνικοί... πώς να το πω... οι άνθρωποι που είναι καλοί στο τεχνικό κομμάτι είναι άντρες... Το ξαναλέω... Είμαι γυναίκα... και εγώ πρώτη από όλους θα έπρεπε να γνωρίζω... πως αυτό δεν ισχύει... Αλλά έπεσα στην παγίδα της κοινωνίας... Κάπως θεωρούσα πως θα έβρισκα καλύτερο συνεργάτη άντρα... Το τι πέρασα, λοιπόν, δεν μπορώ να το περιγράψω... από το να πηγαίνω στο σπίτι του ενός μοντέρ και να μου δείχνει ένα «περίεργο» βίντεο πριν ξεκινήσουμε... (Ω! Ήταν πολύ άβολη αυτή η στιγμή... Το ομολογώ... Έπρεπε να ανταπεξέλθω... στο πώς να χειριστώ το να μου δείχνουν κάτι... πώς να το πω... σχετικά πονήρο-τολμηρό...)... Μέχρι το να μου λέει ο οπερατέρ - μοντέρ μου... να πω στην κοπέλα του πως γνωριστήκαμε διαφορετικά από το πώς γνωριστήκαμε... Με τον οποίο είχα μόλις γνωριστεί, δεν έπαιζε τίποτα ερωτικό (τουλάχιστον, όχι από την μεριά μου), και η σχέση μας ήταν καθαρά επαγγελματική. Δεν καταλάβαινα, λοιπόν, γιατί έπρεπε να πω το ένα αντί το άλλο, μου φαινόταν γελοίο, και, φυσικά, ήξερα πως όλο αυτό δεν με αφορούσε και για αυτό και δεν μπήκα σε αυτήν την διαδικασία... Αυτά είναι μόνο μερικά σκηνικά... και δεν μπήκα ακόμα... σε άλλα σκηνικά... που είχαμε καθαρά τεχνικά θέματα και προβλήματα... π.χ. Δεν γνώριζαν να κάνουν κάτι... και ήθελαν να δείξουν πως το γνωρίζουν... και, ταυτόχρονα, μπορεί και να με υποτιμούσαν επειδή εγώ δεν γνώριζα κάτι... Τέλος πάντων... Είχα απογοητευτεί ως εκεί που δεν πάει άλλο... Όταν ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, μια ηθοποιός μου, είχε μια πολύ καλή φίλη που έκανε σπουδές σε σχέση με βίντεο... Κάπως έτσι, γνώρισα την τωρινή μοντέρ μου... Η οποία πρώτα από όλα είναι καταπληκτικός άνθρωπος... και έπειτα όλα τα υπόλοιπα... Ό,τι πρόβλημα κι αν μας προκύψει ψάχνει να βρει τρόπο να το λύσει και το λύνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... Δεν υποστηρίζει πως τα ξέρει όλα... (πολύ σημαντικό στην εποχή μας όπου αρκετοί άνθρωποι θέλουν να δείξουν ότι τα ξέρουν όλα ακόμα κι αν δεν τα ξέρουν)... αντίθετα συνέχεια μου λέει πως κι εκείνη μαθαίνει... Δεν με αντιμετωπίζει σαν εγώ να μην ξέρω τίποτα... (παρένθεση... και ο πρώτος μου μοντέρ δεν με είχε υποτιμήσει ποτέ επειδή δεν είχα τις γνώσεις του, ίσα ίσα, μου έλεγε πως δεν χρειάζεται εγώ να τα ξέρω όλα και πως από την στιγμή που κάνω 10.000 διαφορετικά άλλα πράγματα δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζω και μοντάζ...)... Μου εξηγεί αν την ρωτήσω κάτι... και μου τα λέει όλα απλά... Ενδιαφέρεται για το πώς εγώ θέλω να γίνει το βίντεο... και με υπομονή... με ακούει... και μπορεί να διορθώνει ξανά και ξανά κάτι... επειδή εμένα δεν μου αρέσει μία μόνο στιγμή... Έχει αίσθηση του τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί... και έτσι βαδίζουμε σε μια κοινή δημιουργική γραμμή... αφού έχει αρχίσει να συμπληρώνει η μία την άλλη... Και πάλι μου λέει πως εγώ έχω κάνει όλη την δουλειά... αφού επιλέγω τα κομμάτια... ή ξέρω τι θέλω... αλλά εγώ γνωρίζω... πως χωρίς μια καλή συνεργασία... δεν θα μπορούσα να πετύχω αυτό το αποτέλεσμα... Λέει κι εκείνη τις ιδέες της... Μου λέει να μου δείξει τι σκέφτηκε... και είναι ανοιχτή στο να κρατήσω ή να αφήσω κάτι... Λέω κι εγώ τις ιδέες μου... και πάντα με ακούει... Η αλήθεια είναι πως πηγαίνω και πάλι οργανωμένη γνωρίζοντας ακριβώς τι θέλω... αλλά όσοι έχουν ασχοληθεί με το μοντάζ... γνωρίζουν... πως πολλές φορές... κάτι μπορεί να μην λειτουργεί όπως το θέλεις... κάτι μπορεί να προκύψει... οπότε είναι πολύ σημαντικό να είσαι με έναν μοντέρ που μπορείτε να δοκιμάσετε μαζί... το που ταιριάζει να γίνει τι... Ακούω πάντα και την δική της γνώμη... γιατί δύο μυαλά είναι καλύτερα από ένα... και δύο οπτικές καλύτερες από μία... Επειδή εγώ είμαι λίγο τελειομανής... είναι κάποιες φορές που απλά την ρωτάω αν εκείνης της φαίνεται κάτι να μην είναι καλά, κάτι που εμένα μου φαίνεται κάπως... και αν μου πει... πως δεν είναι κακό... είναι φορές που πάω με εκείνο που εκείνη είδε... άλλες επιλέγω να μείνω στην τελειομανία μου... Είναι και φορές που εκείνη πάει προς την τελειομανία... και μπορεί να απογοητευτεί... και τότε μπορεί να είμαι εγώ αυτή που θα πει... κάτσε να το δούμε ξανά έτσι ή αλλιώς... δεν είναι τόσο κακό... Νιώθω πολύ (μα πολύ...) τυχερή που την γνώρισα... και που με βοηθάει τόσο σε σχέση με τα βιντεάκια μου. Και, ναι, είναι γυναίκα. Είναι μοντέρ. Και είναι απίστευτα καλή στην δουλειά της. Αλλά πάλι άλλα κατέληξα να γράφω... Αυτό που ήθελα να πω είναι... πως χθες συνειδητοποίησα πως ένα από τα πράγματα που μου δίνουν χαρά αυτήν την στιγμή στην ζωή μου είναι αυτές οι συναντήσεις του μοντάζ. Δεν περίμενα ποτέ να φτάσω να το πω αυτό... καθώς οι μοντέρ συνήθως με ταλαιπωρούσαν και με τρομοκρατούσαν με τις διάφορες συμπεριφορές τους. Στο τώρα της ζωής μου... το μοντάζ... έχει γίνει πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Και, κυρίως, επικοινωνίας και συνεργασίας. Είναι πάντα υπέροχο... αλλά ΠΑΝΤΑ, το να έχεις καλούς συνεργάτες γύρω σου. Αν και είμαι άνθρωπος που είναι γνωστό πως επιλέγει να δημιουργεί μόνος του... (ένας από τους λόγους που, συνήθως, επιλέγω να δημιουργώ μόνη μου είναι πως δεν βρίσκω συνεργάτες που να είναι έμπιστοι)... ειλικρινά... η χαρά μου... όταν είμαι με κάποιους ανθρώπους γύρω μου οι οποίοι είναι ανοιχτοί και συνεργάσιμοι... δεν περιγράφεται... Αν κάνω ποτέ την πρώτη μου ταινία... αρχίζω να σκέφτομαι ποιοι είναι οι άνθρωποι... που θα είναι γύρω από αυτήν... Αλλά αυτό είναι ακόμα ένα μακρινό όνειρο... Για την ώρα... Για αυτά τα βίντεο... δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο άνθρωπο από την συγκεκριμένη μοντέρ. Είμαι χαρούμενη για αυτό. Και για άλλη μια φορά θα το γράψω... Νιώθω απέραντα τυχερή...

Και είναι όμορφα. Να έχεις στιγμές που σε γεμίζουν και που σε κάνουν να νιώθεις καλά...