«Τελικά εσύ τα παράτησες;»

(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)

«Τελικά εσύ τα παράτησες;»

Ήταν από εκείνες τις συγκεντρώσεις που συνήθως αποφεύγω να πηγαίνω αλλά τελικά αποφάσισα να πάω γιατί είχε σημασία για ένα κοντινό μου πρόσωπο να βρίσκομαι εκεί. Ήμουν εκεί και παρατηρούσα τους ανθρώπους να μιλάνε χωρίς να μιλάνε, να επικοινωνούν χωρίς να επικοινωνούν και, καλώς ή κακώς, έπρεπε να γίνω κι εγώ λίγο μέρος αυτής της κοινωνικής παράνοιας όπου ρωτάμε χωρίς να ρωτάμε, απαντάμε χωρίς να απαντάμε, και ενδιαφερόμαστε χωρίς να ενδιαφερόμαστε... απλά και μόνο για να κινούνται οι συζητήσεις και για να κυλάνε οι λέξεις... Ανάμεσα, λοιπόν, στα διάφορα που άκουσα... ήρθε και η εξής ερώτηση από έναν κύριο προς εμένα (αλήθεια δεν είχε καμία διάθεση ειρωνίας και καμία ατμόσφαιρα αρνητική ήταν απλή απορία...)... «Τελικά εσύ το παράτησες το θέατρο, ε;»... Αναστέναξα. Κάποιοι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να κάνω παράσταση κάθε χρόνο... αυτό συνέβαινε πριν χρόνια όταν ήμουν ένας παλιότερος εαυτός μου... Για αυτούς, λοιπόν, που δεν μάθαιναν πια τίποτα για εμένα... είχα παρατήσει το θέατρο... «Όχι.» είπα απλά χωρίς να αντέχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω. Και έφυγα... Νομίζω πριν φύγω είπα και μια, δυό σκόρπιες φράσεις... εκείνος φάνηκε πως δεν κατάλαβε τίποτα από όσα του είπα... και για αυτό σκέφτηκα πως δεν είχε νόημα... Είναι αλήθεια πως ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά... Τι υποτίθεται πως πρέπει να απαντάει κανείς στο «Τελικά εσύ τα παράτησες;»... Ποτέ δεν με βοηθούσαν αυτά τα κοινωνικά σχόλια στον προσωπικό μου αγώνα... και συνεχίζουν να μην με βοηθάνε... Κάθισα σε μια γωνίτσα... και ένιωσα τόσο μόνη μου σε αυτήν την ζωή... τόσο μόνη μου σε αυτόν τον κόσμο... τόσο μόνη μου σε αυτήν την γη! Περνούσαν άνθρωποι... μου μιλούσαν χωρίς να μου μιλάνε... και με ακούγαν χωρίς να με ακούν... «Τελικά εγώ τα παράτησα;» αναρωτήθηκα... Δεν ξέρω... Ειλικρινά... Δεν ξέρω... Νιώθω πως προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ... μα δεν νιώθω πως τα έχω παρατήσει... Όχι, όχι ακόμα...