2/21/18

Μαύρα



Το κοριτσάκι αυτό, της ιστορίας μας, για πολλά χρόνια, φορούσε μαύρα. Μόνο μαύρα. Κάθε μέρα... μαύρα. Κάθε ώρα... μαύρα. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, όλα μαύρα. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, μόνο μαύρα. Μπλούζες, παντελόνια, φούστες, φορέματα, παπούτσια, κάλτσες, καπέλα, σκουφάκια, γάντια, κασκόλ, ζακέτες, παλτό, τσιμπιδάκια για τα μαλλιά, μενταγιόν, τσάντες, όλα μαύρα, μόνο μαύρα. Άνοιγες την ντουλάπα, όλα μαύρα.

Γεννήθηκε στο μαύρο, μεγάλωσε στο μαύρο, ενηλικιώθηκε στο μαύρο.

Έπειτα κάποια στιγμή... συνέβηκε το εξής. Σπούδασε ηθοποιός κι έγινε ηθοποιός (μεγάλη ιστορία και το ένα και το άλλο). Και μία φορά, μόνο μία φορά, πρώτη και τελευταία, έπαιξε στην τηλεόραση, σε μία σειρά, για λίγα επεισόδια, ελάχιστα επεισόδια, έναν πολύ μικρό ρόλο, μικρούτσικο ρόλο, σχεδόν κανείς δεν το γνωρίζει. Αγάπησε τον ρόλο. Συμπάθησε τον σκηνοθέτη. Φερόταν με σεβασμό στους ηθοποιούς. Σπάνιο χάρισμα! Κι ενώ για την τηλεόραση πάντα ακούει όλα αυτά τα αρνητικά, αισθάνεται πολύ τυχερή που εκείνη την μία φορά που έπαιξε η ατμόσφαιρα που επικρατούσε μεταξύ των ανθρώπων ήταν ωραία. Σε αυτήν την σειρά, λοιπόν, της ζητήθηκε να φορέσει χρώμα... Χρώμα!!! Κοίταξε τα ρούχα της και δεν υπήρχε τίποτα με χρώμα. Κοίταξε την ζωή της και δεν υπήρχε τίποτα με χρώμα. Δανείστηκε ρούχα από άλλους με χρώμα. Δεν είχε δικά της. Και τα φόρεσε. Και θυμάται ακόμα εκείνη την πρώτη φορά που φόρεσε χρώμα στην ζωή της. Ποτέ δεν θα την ξεχάσει. Ήταν σαν να φώτισε όλο της το σώμα! Σαν να ακτινοβολούσε χρώμα! Δεν το πίστευε... δεν είχε καταλάβει πόσο όλο αυτό το μαύρο, το αιώνιο μέχρι τότε μαύρο, την είχε καταπιεί... πόσο είχε ρουφήξει τον εαυτό της και την ζωή της αυτή η τεράστια μαύρη τρύπα μαύρου χρώματος. Έκανε τα γυρίσματα της σειράς... Κι αυτό που της έμεινε από εκείνη την σπάνια συνεργασία ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια όμορφη εμπειρία... της έμεινε... το... χρώμα. Και ως γυναίκα... πια... φόρεσε όλα τα χρώματα του κόσμου... κι όλες τις αποχρώσεις... Μπλε και γαλάζιο... Κίτρινο και πορτοκαλί... Πράσινο και λαδί... Κόκκινο και ροζ... Μωβ και φούξια... Άσπρο και μπεζ... γκρι και καφέ... Δεν άφησε κανένα χρώμα παραπονεμένο στην άκρη... Όλα τα χρώματα του κόσμου πια στην ντουλάπα της και στην ζωή της... στο σώμα και στο πρόσωπό της... Όσοι την γνωρίζουν τώρα νομίζουν πως από πάντα ήταν χρωματιστή... Μα η ίδια ξέρει πως αυτό δεν ισχύει... Όσοι την γνωρίζουν τώρα νομίζουν πως από πάντα ήταν φωτεινή, χαμογελαστή και αισιόδοξη... Εκείνη ξέρει. Ξέρει πολύ καλά. Ποια ήταν και ποια είναι. Το μόνο που δεν ξέρει είναι το ποια θα γίνει. Το μη χρωματιστό κορίτσι που έγινε χρωματιστή γυναίκα ακόμα αγαπάει και το μαύρο. Και, κατά καιρούς, ντύνεται και μαύρα, και της αρέσει να ντύνεται μαύρα. Αλλά τώρα δεν ντύνεται μαύρα... από πένθος... δεν ντύνεται μαύρα... επειδή θρηνεί... δεν ντύνεται μαύρα... επειδή πονάει... δεν ντύνεται μαύρα... επειδή υποφέρει... δεν ντύνεται μαύρα... επειδή φοβάται... δεν ντύνεται μαύρα επειδή αισθάνεται σκοτεινή... δεν ντύνεται μαύρα επειδή αισθάνεται μόνη της... δεν ντύνεται μαύρα από αντίδραση... δεν ντύνεται μαύρα από ανάγκη για επανάσταση... δεν ντύνεται μαύρα επειδή γεννήθηκε στο μαύρο ή επειδή μεγάλωσε στο μαύρο... Δεν ντύνεται μαύρα επειδή συνήθισε το μαύρο... Δεν ντύνεται μαύρα από άρνηση για ζωή... Ντύνεται μαύρα από κατάφαση για ζωή... Ντύνεται μαύρα όταν θέλει να ντυθεί μαύρα επειδή της άρεσει το μαύρο. Έχει πια την επιλογή. Πριν δεν την είχε. Όχι έτσι. Τώρα βλέπει όλα τα χρώματα... και επιλέγει ό,τι εκείνη νιώθει... ανάλογα με το πώς είναι την κάθε στιγμή. Τώρα το μαύρο της δεν σημαίνει πάντα σκοτάδι, τώρα το μαύρο της, όταν υπάρχει, μπορεί να σημαίνει και φως. Τώρα το μαύρο της δεν είναι θάνατος, τώρα το μαύρο της, όταν έρχεται, μπορεί να σημαίνει και ζωή. Κι αυτό το μάθημα της το έδωσε... ποιος θα το φανταζόταν! Όχι ένας άνθρωπος... Όχι ένας έρωτας... Όχι μια αγάπη... Όχι η τέχνη... Όχι το θέατρο... Όχι ο κινηματογράφος... Της το έδωσε η τηλεόραση... Σε εκείνην που δεν έχει καν τηλεόραση στο σπίτι... που δεν βλέπει τηλεόραση... που δεν της αρέσει η τηλεόραση (με λιγοστές, μικροσκοπικές εξαιρέσεις)... Στην τηλεόραση, οφείλει το χρώμα της... Σε εκείνη την μία και μοναδική φορά που έπαιξε τηλεόραση και που της είπαν να φορέσει χρώμα... Και έτσι απλά μπήκε το χρώμα στην ζωή της και στην τέχνη της... και όπως συνέβηκε και με την τηλεόραση... πέρασε από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο... και δεν επέστρεψε ποτέ στο πριν... Και από το βουβό πέρασε στην φωνή... και δεν επέστρεψε ποτέ στο πριν... αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία... Τώρα ζει ολοκληρωτικά... Τώρα ζει χρωματιστά...