Πόνος;

Αυτές τις ημέρες με πονάει πάρα πολύ το ένα γονατάκι μου... και τα δύο γονατάκια μου με ενοχλούν απλά το ένα με τρυπάει από τον πόνο... Αγχώθηκα και φοβήθηκα χωρίς κανένα λόγο και αιτία (δηλαδή με λόγο και αιτία αλλά παραπάνω από όσο θα έπρεπε)... Αυτός ο πόνος μου θύμισε-υπενθύμισε το θέμα με τα γονατάκια μου...

Πήγε να με πιάσει μια μικρή στενοχώρια αλλά δεν υπάρχει πια χώρος για αυτά.

Απλά προσπαθώ να υπάρχω πάνω και πέρα από τον πόνο (σωματικό ή ψυχολογικό) αφού είμαι υποχρεωμένη να ζω με αυτόν.

Νομίζω αυτό είναι το ζητούμενο...

Αν υπάρχει πόνος... να ζούμε με αυτόν... αλλά, ταυτόχρονα, και πάνω και πέρα από αυτόν.

Κάποια στιγμή σταμάτησα στις σκάλες του τρένου. Ήταν η απογοήτευση που με σταμάτησε... Είδα έναν κύριο δίπλα μου να ανεβαίνει... Πρέπει να ήταν γύρω στα 80... Συνεχίζοντας να ανεβαίνει, σιγά σιγά, γύρισε και με κοίταξε... μου χαμογέλασε... Έπειτα συνέχισε... Εμένα μου φαινόταν οδυνηρή η συνέχεια... Σκεφτόμουν τα επόμενα σκαλιά... Ποιος ξέρει; Μπορεί και για εκείνον να ήταν οδυνηρό... άλλου τύπου και άλλης μορφής ο πόνος... Αν και εκείνος μου φάνηκε τόσο δυναμικός για την ηλικία του! Όταν βλέπω ανθρώπους σε αυτήν την ηλικία σκέφτομαι πως αν ζήσω μέχρι τότε εγώ το πιθανότερο θα είμαι ένα ανθρώπινο σαραβαλάκι! Συνέχισα κι εγώ πιο αργά από τον κύριο... σιγά σιγά... Έφτασα πάνω αφήνοντας πίσω τα σκαλιά του πόνου... και στάθηκα για λίγο... Έπειτα πέρασε κι ένας νέος δίπλα μου... μου χαμογέλασε και αυτός... Σταμάτησε και με ρώτησε «Είσαι καλά;»... Δεν έχω ιδέα πώς φαινόμουν για να φτάσει να με ρωτήσει αν είμαι καλά... Κι εγώ μην έχοντας κάτι άλλο να απαντήσω, ψιθύρισα την αλήθεια... «Πονάει το γόνατό μου...» είπα γελώντας... και γέλασε και εκείνος... Ήταν μια απάντηση που φάνηκε πως δεν την περίμενε... Παραδόξως, ένιωσα κάπως καλύτερα που απλά το μοιράστηκα εκείνη την στιγμή με κάποιον άλλον... Το αίσθημα του πόνου... Καμιά φορά αν το μοιραστεί κανείς γίνεται μικρότερο... Καμιά φορά... Όχι πάντα... Έπειτα περπατήσαμε για λίγο μαζί και ο πόνος άρχισε να γίνεται όλο και πιο αχνός... Και η ζωή συνεχίζεται... Και εγώ συνεχίζω να περπατάω... με πόνο ή χωρίς...