7/27/13

Η (δια)θεση μου


«Γιατί κάθισες σε αυτήν την θέση;» με ρώτησε ο Δάσκαλος.

Και εγώ υποχρεώθηκα να παρατηρήσω την θέση μου, μέσα στον χώρο και μέσα στον κόσμο, και να απαντήσω, να προσπαθήσω να απαντήσω, σε αυτό το περίεργο «γιατί»...

Είχα κάτσει πίσω πίσω, στην πιο ψηλή κερκίδα ακριβώς στο κέντρο. Στην αρχή η πρώτη μου αίσθηση ήταν πως απλά συνέβηκε τυχαία και δεν υπήρχε κανένας ιδιαίτερος λόγος που κάθισα σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο. Δεν ήθελα να σκεφτώ, δεν ήθελα να αναλύσω, δεν ήθελα να φιλοσοφήσω, δεν ήθελα να αυτοψυχολογηθώ, δεν ήθελα τίποτα... Ήθελα απλά να απαντήσω «Έτυχε.». Όμως ήξερα πως αυτή η απάντηση δεν θα γινόταν δεκτή – αποδεκτή και, επίσης, γνώριζα πως δεν ήταν και απόλυτη αλήθεια. Γιατί τώρα που ήμουν υποχρεωμένη να εξετάσω την επιλογή μου σαν απλός παρατηρητής συνειδητοποίησα πως η εσωτερική μου διάθεση είχε τους λόγους της που με οδήγησε σε αυτήν την εξωτερική θέση... Η διάθεσή μου ευθύνονταν για την θέση μου... Ή μήπως η θέση μου ευθύνονταν για την διάθεσή μου;...

«Γιατί κάθισες σε αυτήν την θέση;» με ρώτησε ξανά ο Δάσκαλος γιατί νόμισε πως δεν τον είχα ακούσει.

Και εγώ απάντησα, προσπάθησα να απαντήσω, σε αυτό το, όχι πια και τόσο περίεργο, «γιατί»...

«Γιατί... Είμαι σε ένα στάδιο της ζωής μου που μου αρέσει να παρατηρώ τους πάντες και τα πάντα. Ενώ είμαι «ανοιχτή»,νιώθω πως είμαι «ανοιχτή», ταυτόχρονα, έχω και την ανάγκη από μια αποστασιοποίηση. Αυτή η αποστασιοποίηση με βοηθάει, με προστατεύει, με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Θεωρώ πως διάλεξα αυτό το σημείο πίσω πίσω, ψηλά ψηλά, γιατί αυτό ταιριάζει στην τωρινή διάθεσή μου. Από εδώ βλέπω τα πράγματα από μακρυά και μπορώ να τα παρατηρήσω από απόσταση. Από εδώ μπορώ να γίνω ένας μικρός θεός ή ένας μεγάλος άνθρωπος και να επεξεργαστώ τα όσα συμβαίνουν σε βάθος μα τολμώντας να αφήσω τον έαυτό μου απ’ έξω. Θεωρώ πως διάλεξα το κεντρικό σημείο γιατί δεν νιώθω πια καμία ανάγκη να κρυφτώ. Δεν επιλέγω πια τις γωνίες. Όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Μόνο όταν συνειδητά θέλω να γίνω αόρατη, και να περάσω όσο γίνεται απαρατήρητη, τις επιλέγω. Στο κέντρο νιώθω σταθερότητα. Και δύναμη. Και σιγουριά. Είμαι πίσω πίσω, ψηλά ψηλά, κέντρο κέντρο, για να σας βλέπω όλους. Για να είμαι σίγουρη πως δεν χάνω τίποτα και κανέναν. Ούτε αντικείμενα – Ούτε ανθρώπους. Κάθισα με την πλάτη μου στον τοίχο για να μπορώ να έχω σε ευθεία την σπονδυλική μου στήλη. Και επέλεξα να μην κάθεται κανείς μπροστά μου για να μπορώ να τεντώνω τα πόδια μου αν χρειαστεί να κάτσω πολύ ώρα εδώ, επειδή με πονάνε τα γόνατά μου και ήθελα να είμαι σίγουρη πως δεν θα αφήσω τον πόνο να επικρατήσει. Επέλεξα να μην έχω κανέναν δεξιά και αριστερά μου για να έχω περισσότερο χώρο, περισσότερο αέρα. Ήξερα πως κανείς δεν θα επιλέξει αυτές τις κεντρικές θέσεις που, συνήθως, μένουν κενές. Έχω ανάγκη από τον προσωπικό μου χώρο. Και ήθελα να έχω αέρα γύρω μου, μπροστά και στα πλάγια. Για να μπορώ να αναπνεύσω. Αλλά το βασικότερο από όλα... Το βασικότερο από όλα είναι... Κάθισα εδώ για να είμαι όσο πιο μακρυά από εκείνην γίνεται... Κάθισα εδώ για να είμαι όσο πιο μακρυά από την σκηνή γίνεται... Μέχρι να ξαναβρώ την σχέση μου με αυτήν νιώθω την ανάγκη να μείνω μακρυά της...»

«Ωραία... Πολύ ωραία...» είπε ο Δάσκαλος. «Ανέβα τώρα στην σκηνή. Κοίταξε το σημείο που καθόσουν. Και με την φαντασία σου τοποθέτησε τον έαυτό σου εκεί.»

Κατέβηκα από τις κερκίδες.
Ανέβηκα στην σκηνή.

Κοίταξα τον φανταστικό έαυτό μου.
Στην φανταστική μου θέση.

«Τι βλέπεις;» με ρώτησε ο Δάσκαλος.

«Βλέπω... πως... Είναι γελοίο... Αλλά... Βλέπω... πως δημιούργησα μια μικρή σκηνή... μια μικρότερη σκηνή... Το φως πέφτει πιο δυνατό εκεί, σαν προβολέας... Δεν το είχα προσέξει αυτό... Πάντα κυνηγάω το φως για να μπορώ να κρατάω σημειώσεις αλλά... Αυτό... Αυτό το φως... Αυτή η θέση... Είναι... Σαν μια μικρή σκηνή...»

«Ακριβώς!» είπε ο Δάσκαλος. «Αυτή η θέση είναι μια μικρή σκηνή. Κοίταξε τους άλλους. Πώς κάθονται; Είναι σαν να μαζεύτηκαν γύρω σου. Σαν κοινό. Σαν θεατές. Ούτε καν σαν ηθοποιοί. Κοίταξε την στάση στα σώματά τους. Παρατήρησέ τους. Εγώ έφτιαξα αυτήν την θέση, εγώ άλλαξα σήμερα το πρωί ένα από τα φώτα να χτυπάει, διακριτικά λίγο περισσότερο, εκείνη ακριβώς την θέση. Ήθελα να δω ποιος θα καθίσει εκεί. Φαντάσου την έκπληξή μου όταν είδα ότι από όλους, εσύ πήγες και κάθισες εκεί. Νομίζω πως αυτό είναι το σημερινό σου μάθημα. Όσο μακρυά και να κάτσεις από την σκηνή σου δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν. Εκείνη θα έρθει να σε βρει. Δεν ήθελες να βρίσκεσαι κοντά στην μεγάλη σκηνή και για αυτό δημιούργησες την μικρή σκηνή σου χωρίς να το καταλάβεις. Ήθελα να σου το πω... Έχω δει την πάλη σου τον τελευταίο καιρό... Και αυτό που θέλω να σου τονίσω είναι... Η σκηνή δεν είναι κάτι έξω από εσένα. Είναι κάτι μέσα σε εσένα. Κάτι που το κουβαλάς και που το δημιουργείς γύρω σου κάθε στιγμή. Φοβάσαι να ανέβεις στην σκηνή και δεν έχεις καταλάβει πως ήδη βρίσκεσαι μέσα σε αυτήν. Στο κέντρο του ανύπαρκτου φόβου σου! Στο κέντρο της υπαρκτής σκηνής σου!»

Έγω έμεινα ακίνητη και αμίλητη.

«Ωραία... Πολύ ωραία...» είπε ξανά ο Δάσκαλος. «Κατέβα τώρα από την σκηνή. Κοίταξε το σημείο που στεκόσουν. Και με την φαντασία σου τοποθέτησε τον έαυτό σου εκεί.»

Κατέβηκα από την σκηνή.
Ανέβηκα στις κερκίδες.

Κοίταξα τον φανταστικό έαυτό μου.
Στην φανταστική μου θέση.

«Το βλέπεις;» με ρώτησε ο Δάσκαλος.

Κάτω στην πραγματική μεγάλη σκηνή ο φανταστικός έαυτός μου που στεκόταν τώρα δεν μου φαινόταν και τόσο διαφορετικός από τον πραγματικό έαυτό μου που καθόταν τώρα πάνω στην φανταστική μικρή σκηνή...

Ενώθηκαν οι δύο σκηνές. Έφυγαν οι αποστάσεις. Έγιναν μία.
Ενώθηκαν και οι δύο εαυτοί. Έφυγαν οι αντιστάσεις. Έγιναν ένας.

Και ο φόβος εξαφανίστηκε.
Και η σκηνή εμφανίστηκε.

Και βρέθηκα σαν ένας εαυτός, στο κέντρο μιας σκηνής.
Και βρέθηκα σαν μια μόνο ψυχή, σε μια μόνο σκηνή.

«Γιατί κάθισες σε αυτήν την θέση;» με ρώτησε ξανά ο Δάσκαλος.

«Γιατί είναι η Σκηνή μου.» απάντησα και ένιωθα τα μάτια μου να λάμπουν!

Και είδα τον Δάσκαλο να χαμογελάει... Και ένιωσα όλους μας να κάνουμε μια κίνηση προς τα μπροστά... Γιατί δεν είχαμε δει ποτέ ξανά τον Δάσκαλο να χαμογελάει... Και ήταν σαν να θέλαμε να σιγουρευτούμε πως όντως χαμογελούσε...

Και, ναι, ήταν χαμόγελο... Αυτό στο πρόσωπό του ήταν χαμόγελο...

Και είχε τον ήχο χειροκροτήματος... Αυτό το χαμόγελο...

Και μετά βγήκε από την τάξη χωρίς να μας πει τίποτα άλλο...


7/13/13

Από την μέρα ως την νύχτα



Σήμερα ένιωσα πως δεν είμαι ηθοποιός.

Σήμερα ξύπνησα και η αναπνοή μου δεν ήταν σωστή.
Σήμερα σηκώθηκα και όλο μου το σώμα ήταν σφιγμένο.
Σήμερα έκανα κινήσεις περιττές και χωρίς κανένα σκοπό.
Σήμερα δεν είχα καμία οικονομία στην ενέργειά μου.
Σήμερα ο λόγος μου έβγαινε φτωχός, αδύναμος και μη αρθρωμένος. Φάλτσος και παρατονισμένος.
Σήμερα το βλέμμα μου μη εστιασμένο και η συγκέντρωσή μου αφηρημένη.
Σήμερα η έκφρασή μου χωρίς ενδιαφέρον και η σκέψη μου χωρίς φαντασία.
Σήμερα απουσίαζε η δομή.
Σήμερα δεν υπήρξε ούτε καν αποδόμηση.
Σήμερα περπάτησα, κάθισα, έτρεξα, συνάντησα άλλους ανθρώπους, μίλησα, άκουσα, συζήτησα και δεν παρατήρησα τίποτα. Τα άφησα όλα να μου ξεφύγουν, τα άφησα όλα να με προσπεράσουν.
Σήμερα πέρασε η μέρα και δεν έμαθα τίποτα καινούριο.
Σήμερα άφησα την ζωή να περάσει χωρίς να την ζήσω.

Σήμερα ένιωσα πως δεν είμαι καλλιτέχνης.
Σήμερα ένιωσα πως δεν αξίζω να λέγομαι ηθοποιός.

Και μετά ανέβηκα στην σκηνή μου...

Και η αναπνοή μου έγινε σωστή.
Και το σώμα μου ξεσφίχτηκε.
Και οι κινήσεις μου έγιναν συγκεκριμένες και με σκοπό.
Και η ενέργειά μου έγινε τόση ακριβώς όση χρειάζομαι.
Και ο λόγος μου βγήκε πλούσιος, δυνατός και αρθρωμένος. Καθόλου φάλτσος και καθόλου παρατονισμένος.
Και το βλέμμα μου εστιασμένο και η συγκέντρωσή μου μη αφηρημένη.
Και η έκφρασή μου με ενδιαφέρον και η σκέψη μου με φαντασία.
Και η δομή πήρε παρουσία.
Και η αποδόμηση δεν χρειάστηκε να υπάρξει.
Και περπάτησα, κάθισα, έτρεξα, συνάντησα άλλους ανθρώπους, μίλησα, άκουσα, συζήτησα επί σκηνής παρατηρώντας την κάθε στιγμή. Τίποτα δεν μου ξέφυγε, τίποτα δεν με προσπέρασε.
Σήμερα πέρασε η νύχτα και έμαθα κάτι καινούριο.
Σήμερα άφησα την ζωή να περάσει χωρίς να την ζήσω μα και πάλι την έζησα.

Σήμερα ένιωσα πως είμαι καλλιτέχνης.
Σήμερα ένιωσα πως αξίζω να λέγομαι ηθοποιός.

Σήμερα ένιωσα πως είμαι ηθοποίος.


7/7/13

Το δάκρυ



Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου,
να μην τολμάς να το δεις.
Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου,
να μην μπορείς να το ζεις.
Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου,
να είναι πάντα εκεί.

Αληθινό ή Ζωγραφιστό
Ζωγραφιστό ή Αληθινό
Αυτό είναι το δικό σου το δάκρυ.

Ζωγραφιστό ή Αληθινό
Αληθινό ή Ζωγραφιστό
Αυτό είναι το δικό σου το δάκρυ.

Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου,
να μην τολμάω να το δω.
Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου,
να μην μπορώ να το ζω.
Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου,
να είναι πάντα εκεί.

Αληθινό ή Ζωγραφιστό
Ζωγραφιστό ή Αληθινό
Αυτό είναι το δικό σου το δάκρυ.

Ζωγραφιστό ή Αληθινό
Αληθινό ή Ζωγραφιστό
Αυτό είναι το δικό σου το δάκρυ.

Αρλεκινός ή Άνθρωπος, όπως κι αν είσαι, Σε αγαπώ.
Άνθρωπος ή Αρλεκίνος, όποιος κι αν είσαι, Σε αγαπάω.

Άνθρωπος ή Αρλεκίνος, όπως κι αν είσαι, Σε αγαπώ.
Άρλεκίνος ή Άνθρωπος, όποιος κι αν είσαι, Σε αγαπάω.

Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου,
να είναι εσύ.
Και αυτό το δάκρυ που κυλάει στο μάγουλό σου
να είσαι εσύ.

Να είσαι εσύ...
Να είσαι εσύ...


7/6/13

Τι με έφερε εδώ;



Κοίταξα την βιβλιοθήκη μου... από πάνω μέχρι κάτω...
Όλα αυτά τα βιβλία... Όλοι αυτοί οι κόσμοι...
Όλοι αυτοί οι τίτλοι... Όλα αυτά τα περιεχόμενα...
Και εγώ... Να στέκομαι μπροστά τους...
Και να νιώθω χαμένη...

Μα αυτό το συναίσθημα με έφερε εξάλλου σε αυτό το σημείο...

Θυμήθηκα την φράση ενός φίλου...

"Όταν νιώθεις χαμένος... Υπάρχει πάντα κάπου εκεί έξω ένα βιβλίο για εσένα, που έχει την απάντηση στην ερώτησή σου, που έχει την λύση στο πρόβλημά σου. Όποια κι αν είναι η ερώτηση. Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα."

Κοίταξα ξανά την βιβλιοθήκη μου... από κάτω μέχρι πάνω...
Ποιο είναι το βιβλίο μου;
Ποιος είναι ο τίτλος του;
Να είναι στα βιβλία που έχω ή δεν έχω διαβάσει;
Να είναι στα πολυδιαβασμένα ή στα μη πολυδιαβασμένα, στα αγαπημένα ή στα μη αγαπημένα;
Ή μήπως δεν είναι εδώ...;
Το βιβλίο που έχω ανάγκη...
Το βιβλίο που χρειάζομαι...

Τι με έφερε εδώ;
Δεν είναι συγκεκριμένη ερώτηση.
Δεν είναι συγκεκριμένο πρόβλημα.
Τι με έφερε εδώ;

Ξέρω τι με έφερε εδώ.

Κοίταξα ξανά την βιβλιοθήκη μου... για τρίτη και τελευταία φορά... από πάνω μέχρι κάτω... από κάτω μέχρι πάνω...

Το χέρι μου πήγε με σιγουριά σε ένα μόνο βιβλίο.
Το έβγαλε από την βιβλιοθήκη, ξεχωρίζοντάς το από τα υπόλοιπα, και το κράτησε γερά και σταθερά μπροστά μου.

Εσύ με έφερες εδώ.
Με εσένα θα πορευτώ τις επόμενες ημέρες.
Εσύ θα με βοηθήσεις.

Και βγήκα από το δωμάτιο έχοντας στα χέρια μου το βιβλίο που μου άλλαξε την ζωή, το βιβλίο που ήταν η αρχή μου και που στάθηκε η αιτία και η αφορμή για να μαζέψω όλα εκείνα τα βιβλία που βρίσκονταν τώρα στην βιβλιοθήκη μου...

Το πρώτο δικό μου βιβλίο...



7/2/13

Προσφορά και Ζήτηση



Ζητείται Άνθρωπος Άγνωστος σε εμένα που να μπορεί να διαθέσει μία ολόκληρη ώρα σε εμένα, για εμένα. Έχω ανάγκη να γκρινιάξω μέχρι τελικής πτώσεως και να κλάψω μέχρι τελευταίας σταγόνας (ή μεχρι να αφυδατωθώ!). Δεν θέλω να ξεσπάσω σε φίλους και γνωστούς ή σε εχθρούς και αγνώστους. Γύρω μου επικρατεί γκρίνια και στενοχώρια και δεν θέλω να προστεθεί και η δική μου γκρίνια και στενοχώρια στο σύνολο. Χρειάζομαι να αδειάσω πριν γεμίσω και για αυτό θέλω έναν άνθρωπο, ο οποίος κατά προτίμηση να έχει ψυχραιμία και υπομονή, που να μην με γνωρίζει καθόλου για να μην επηρεαστεί από την δική μου εσωτερική κατάσταση και εξωτερική έκφραση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεσπάνε στους άλλους. Στους γονείς τους, στα αδέρφια τους, στους φίλους τους, στις σχέσεις τους... Στον περαστικό του δρόμου, στον οδηγό του λεωφορείου, στους ανθρώπους στο σούπερ μάρκετ ή στους υπαλλήλους στην δημόσια υπηρεσία, σε αυτόν που τους φτιάχνει τον καφέ τους το πρωί, στο παιδί που πετάχτηκε τρέχοντας μπροστά τους ή στην γάτα που απλά έτυχε να περάσει από δίπλα τους... Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Δεν μου αρέσει και δεν το θεωρώ και σωστό!!! Είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορεί να ξεσπάσει στους άλλους. Μου είναι αδύνατον να ρίξω προς λάθος κατεύθυνση τα βέλη του απογοητευμένου, εκνευρισμένου, ή οργισμένου συναισθήματός μου. Που σημαίνει... Χρειάζομαι κάποιον να του μιλήσω (και είμαι σίγουρη πως στην δική μου περίπτωση δεν θα λειτουργήσει ο ψυχολόγος ή ο ψυχοθεραπευτής!)!!! Χρειάζομαι κάποιον να με ακούσει γιατί όλα αυτά τα βέλη γυρνάνε προς τα εμένα και δεν είμαι τοξότης (Και δεν εννοώ στο ζώδιο!!!) για να τα χειριστώ, και δεν έχω αρκετά γερή ασπίδα για να με προστατεύσω, και δεν είμαι αρκετά καλός πολεμιστής, δεν έχω αρκετά γρήγορα αντανακλαστικά για να τα αποφύγω.

Κατά προτίμηση να γνωρίζει πρώτες βοήθειες. Αν νιώσω ζαλάδα από την ένταση, αν αρχίσω να κοκκινίζω από τα νεύρα μου, αν αρχίσω να χλωμιάζω από την υπερένταση, αν λιποθυμήσω, αν αρχίσουν οι ταχυπαλμίες, αν σταματήσει η καρδιά μου ή η αναπνοή μου, αν πάθω καμία κρίση πανικού... Να μην πανικοβληθεί και να ξέρει τι να κάνει... Σε περίπτωση που στραβώσει το στόμα μου να πάρει τηλέφωνο το 166 και σε περίπτωση που πέσω κάτω ξερή να μου κάνει το φιλί της ζωής. Και αν μπορεί να δώσει περισσότερη ζωή μέσα από αυτό το φιλί δεν θα με πείραζε (Και σε αυτήν την φράση δεν υπάρχει τίποτα το ερωτικό... Την εννοώ έτσι ακριβώς όπως την γράφω... Αν έχει κάποιος περίσσευμα ζωντανής ζωής θα την δεχόμουν με ευχαρίστηση...)! Σε περίπτωση που θα αρχίσω να σπάω αντικείμενα, σε καμία περίπτωση δεν κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητά του. Η δική μου, όμως, μπορεί να κινδυνεύει. Για αυτό και είναι καλό να είναι προετοιμασμένος, όχι για τίποτα δύσκολο, όχι για τίποτα ειδικό, απλά να γνωρίζει τις βασικές πρώτες βοήθειες! Ή αν δεν τις γνωρίζει να ξέρει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε τέτοιες καταστάσεις και ότι θα έχει την δύναμη να πληκτρολογήσει αυτό που πρέπει να πληκτρολογήσει ή να κάνει ό, τι πρέπει να κάνει, ό, τι άλλο χρειαστεί να κάνει, για να ζητήσει την όποια βοήθεια!!!

Επίσης, πρέπει να είναι άτομο εμπιστοσύνης. Θέλω να νιώθω σίγουρη πως ό, τι πω θα μείνει μεταξύ μας. Θέλω να ξέρω πως ό, τι ακούσει αυτός ο άνθρωπος θα μείνει μεταξύ μας και μόνο μεταξύ μας. Θέλω να νιώθω και να ξέρω πως είναι άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει μέσα του όσα θα του πω και θα τα κουβαλήσει με τον ίδιο σεβασμό που τα κουβαλάω κι εγώ... Η εχεμύθεια, λοιπόν, θα εκτιμηθεί...

Και, επίσης, θέλω να νιώθω πως δεν θα με κρίνει και δεν θα με παρεξηγήσει... Θέλω να νιώσω ασφάλεια... Πως απλά είναι εκεί για εμένα... Θέλω να νιώσω αποδοχή και αγάπη...

Α! Και αν χρειαστεί και καμία αυθεντική αγκαλιά, αλλά μόνο αυθεντική!, θα ήταν όμορφα αν απλά μπορεί να μου την δώσει... Εκείνη ακριβώς την στιγμή που την έχω ανάγκη... Πριν χαθεί η στιγμή! Θα ήταν πολύ χρήσιμη και μια αγκαλιά που έρχεται στην ώρα της!

Αυτά νομίζω είναι όλα...

Χρειάζομαι, λοιπόν, έναν άνθρωπο για μόνο μία ώρα! Να του μιλήσω ασταμάτητα! Έχω ανάγκη από αυτό το μισάωρο γκρίνιας (και γράφω μισάωρο γιατί δεν σκοπεύω με την γκρίνια να ξοδέψω όλο μου τον χρόνο!), από αυτήν την ολοκληρωτική πανικόβλητη μία ώρα! Έχω ανάγκη να ουρλιάξω, να φωνάξω, να γκρινιάξω!!! Και, όπως ήδη έγραψα, δεν θέλω να το κάνω σε κανέναν γύρω μου. Και οι τοίχοι δεν με ικανοποιούν αρκετά! Χρειάζομαι από έναν αυτόπτη μάρτυρα στο μοναδικό ξέσπασμα της παράνοιάς μου!!!

Σαν αντάλλαγμα... θα δώσω 24 ώρες (ναι, ναι, για μία μόνο ώρα θα προσφέρω 24 ολόκληρες ώρες, είναι η τυχερή σας μέρα, μια καλή γερή προσφορά!) αφιερωμένη στον άλλον. Είμαι πολύ καλή στο να ακούω και στο να δίνω συμβουλές και στο να μένω σιωπηλή όταν πρέπει να μείνω σιωπηλή και στο να μιλάω όταν πρέπει να μιλήσω. Επίσης, θα έχω αντικειμένικη άποψη πάνω στα όποια προβλήματα του άλλου, και σε αυτό είμαι πολύ καλή!, πολύ περισσότερο τώρα, αφού δεν τον γνωρίζω και έτσι δεν θα μπερδεύεται το συναίσθημά μου (όσο αυτό είναι δυνατόν) και το μυαλό μου θα είναι καθαρό (όσο αυτό είναι δυνατόν). Είμαι πιο φτηνή από ψυχολόγο (αφού δεν θα χρειαστεί να πληρώσετε τίποτα για αυτό παρά μόνο μία ώρα από την ζωή σας)! Και είμαι και πολύ πολύ ανθρώπινη... Βέβαια, όλοι είμαστε ανθρώπινοι... Αυτό που εννοώ είναι... Πως μπορώ να είμαι εκεί για αυτόν που έχω απέναντί μου ολοκληρωτικά, έχοντας την προσοχή μου 100% στραμμένη σε αυτά που μου λέει και σε αυτά που αισθάνεται, βιώνοντας βαθιά μέσα μου όσα μοιράζεται μαζί μου... και, ταυτόχρονα, έχοντας και γνώμη και άποψη πάνω σε αυτά...

Η ανταλλαγή που προτείνω είναι, λοιπόν...

Ζητήση: Ζητείται Άνθρωπος.
Προσφορά: Προσφέρεται Ανθρωπιά.

Όποιος ενδιαφέρεται για αυτήν την «ζήτηση» και για αυτήν την «προσφορά»... Μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου όχι με τους σύγχρονους τρόπους, ας έρθει απλά έξω από την πόρτα του σπιτιού μου, στην παρακάτω διεύθυνση για να μιλήσουμε από κοντά και να κανονίσουμε μέρα και ώρα συνάντησης.

Διεύθυνση: Ανθρώπινη Προσπάθεια 47,
Περιοχή: Αιώνια Αγάπη
Τ(υχερής).Κ(ατοικίας). 12345

Και ας χτυπήσει το κουδούνι μου που γράφει «Είμαι Εγώ».

Είμαι στον όροφο της Αυτογνωσίας, στο διαμέρισμα 44, το κουδούνι μου γράφει «Είσαι Εδώ», η κρεμασμένη ταμπέλα που έχω πάνω από την πόρτα μου γράφει «Υπέρβαση»... Αποκλείεται να μπερδέψεις το πού θα πας. Α! Και αν είσαι έξω από την πόρτα μου, κοίταξε κάτω, το χαλάκι το οποίο πάνω θα στέκεσαι, θα γράφει «Είσαι Εσύ». Έτσι θα σιγουρέψεις πως είσαι στο σωστό μέρος. Τράβηξε το σκοινάκι της ζωγραφιστής καμπάνας που γύρω της γράφει «Επικοινωνία» και θα σου ανοίξω την πόρτα.

Τα λέμε από κοντά.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες για να διαβάσεις την ανθρωποανακοίνωσή μου

Εγώ.