Πότε, αλήθεια, πρόλαβες;

Πότε, αλήθεια, πρόλαβες;
(22/1/2019 Τρίτη)


Πότε, αλήθεια, πρόλαβες να απογοητευτείς;
και κρύβεσαι απ' τη ζωή μην τύχει και γευτείς...
Στα πόσα χρόνια θεωρείς πως έφυγε η χαρά,
πότε όλα τα αστεία σου, έγιναν σοβαρά;
Και είναι δίκαιο να νιώθεις πως είσαι ηττημένος;
Μα ακόμα κι αν χαθεί κανείς δε γίνεται χαμένος...
Και είναι ωραίο να ξεχνάς έτσι τα όνειρά σου;
Μ' ακόμα και με αργό ρυθμό δε χάνεται η σειρά σου...
Πότε αλήθεια ένιωσες πως έσβησε η ζωή;
Πότε αλήθεια έλιωσες στην κοσμοσυρροή;
Πότε έγινες αδύναμος μες στην οχλοβοή,
και πότε μέσα στις φωνές, σου πήραν τη φωνή;
Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να 'ρθει το τέλος,
Κι αν είναι γύρω "Ιάγοι", εσύ δεν είσαι "Οθέλλος"...
Δεν παρασύρεσαι από μυστικά κι από παρεξηγήσεις,
τον έρωτα και την αγάπη δε θα δολοφονήσεις...
Πόσο πληγώθηκε η καρδιά, πόσο τρέμει το χέρι,
μα εσύ ποτέ δεν έστριψες προς κάποιον το μαχαίρι...
Κι αν έμεινες σε μια γωνιά, μόνος κι απελπισμένος,
είναι που νίκησες τη μάχη απέναντι στο "μένος"...
Έζησες χωρίς σύνορα, έζησες χωρίς βία,
πονάει το διαφορετικό στην όποια κοινωνία,
έζησες με αλήθεια, με μη υποκρισία,
και ήσουν πάντα τίμιος, σε όλη την πορεία...
Δεν έχει τελειώσει η διαδρομή, εδώ είναι η ευτυχία...
Δεν έχει ξεχαστεί η έμπνευση, εδώ η δημιουργία...
Μην βγάζεις συμπεράσματα στου ταξιδιού τη μέση,
είχες και έχεις ακόμα στον κόσμο μία θέση...
Άφησε κάτω το βάρος που αισθάνεσαι στους ώμους,
έχεις ακόμα βήματα, έχεις ακόμα δρόμους...

Έψαχνα...

Έψαχνα...
(Δευτέρα βράδυ προς Τρίτη. 07.01.2019 προς 08.01.2019. 12.58 π.μ.)

Έψαχνα κάτι παλιά χαρτιά... για να δω... αν έχω την ημερομηνία όπου γράφτηκε ένα ποίημα μου πριν πολλά πολλά χρόνια... Το ποίημα το βρήκα... την ημερομηνία όχι... αν και νομίζω πως κάπου την είχα γράψει... Τέλος πάντων... Ανάμεσα σε αυτά τα χαρτιά βρήκα ένα γράμμα που είχα γράψει σε έναν δάσκαλό μου και που δεν του το έδωσα ποτέ... Είχε συμβεί ένα έντονο σκηνικό ανάμεσα σε έναν συμμαθητή-ηθοποιό και στον σκηνοθέτη-δάσκαλο... κι εγώ έγραψα στον δάσκαλό μου... (τώρα το γράφω με άλλα λόγια γιατί δεν αντέχω να το ξαναδιαβάσω!) πως είμαστε μία ομάδα... και πως σε μία ομάδα όλοι είμαστε ένα και πως ο συμμαθητής μου είναι προέκτασή μου κι εγώ είμαι προέκτασή του... και πως ζητάω συγνώμη εκ μέρους του... Κι αυτά τα έγραφα πολλά, πολλά, (μα πολλά!), χρόνια πριν! Πωπω... Δεν έχω λόγια... Για πολλούς λόγους... αλλά ας μείνω σε έναν... Για αυτό το αίσθημα... της ευθύνης και της ένωσης...

(Και η «μαθήτρια» που ήμουν με οδήγησε στο να γίνω η «δασκάλα» που είμαι... Υπάρχει μια συνέχεια στα σημεία μου ακόμα κι όταν αισθάνομαι πως μπορεί και να μην υπάρχει... επειδή κάτι, κάπου, κάπως, χάθηκε στην πορεία...)

Μπορεί

Μπορεί

Μπορεί τα πράγματα να μην πήγαν έτσι όπως τα σχεδίαζες να πάνε...
Μπορεί να μην έγινε κάτι που ήθελες πολύ...
Μπορεί να μην έτυχε κάτι για το οποίο ανυπομονούσες...
Μπορεί κάποια προσπάθειά σου να ένιωσες πως δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα...
Μπορεί κάποιο όνειρό σου να είδες πως δεν είχε την κατάλληλη υποστήριξη...
Μπορεί κάποια ιδέα σου να μην εξελίχθηκε...
Μπορεί κάποια σκέψη σου να μην διαμορφώθηκε...
Μπορεί να μην πέρασες κάποιο μάθημα ή να κόπηκες σε κάποιες εξετάσεις...
Μπορεί να μην πήγες καλά σε κάποια συνέντευξη ή να μην σε πήραν σε κάποια δουλειά...
Μπορεί και να πέρασες κάποιο μάθημα αλλά να αγχώνεσαι γιατί γνωρίζεις πως σε περιμένουν κι άλλα μαθήματα στην γωνία...
Μπορεί και να πέρασες κάποιες εξετάσεις αλλά αυτό να μην ήταν αρκετό για να πετύχεις τον όποιο στόχο...
Μπορεί να πήγες καλά σε κάποια συνέντευξη αλλά να αυτό να μην ήταν αρκετό για να σου δώσουν την όποια δουλειά...
Μπορεί και να σε πήραν σε κάποια δουλειά αλλά να μην είσαι ευχαριστημένος... γιατί είναι τρελές οι ώρες... ή γιατί είναι τρελές οι αποστάσεις... ή γιατί είναι τρελές οι απαιτήσεις... ή γιατί δεν σε πληρώνουν όσο θα έπρεπε ή όσο θα ήθελες ή όσο θα άξιζες... ή γιατί όλα τα παραπάνω...
Μπορεί οι άνθρωποι να μην ήταν έτσι όπως θα τους ήθελες να είναι...
Μπορεί οι σχέσεις να μην πήγαν έτσι όπως θα τις ήθελες να πάνε...
Μπορεί να χώρισες από κάποιον που ήσουν ή δεν ήσουν ερωτευμένος... από κάποιον που ήθελες ή δεν ήθελες να χωρίσεις... Ένας χωρισμός είναι πάντα ένας χωρισμός... Μπορεί να ζεις με την απώλεια...
Μπορεί και να μην χώρισες από κάποιον που είσαι ή δεν είσαι ερωτευμένος... από κάποιον που θέλεις ή δεν θέλεις να χωρίσεις... Μία σχέση είναι πάντα μία σχέση... Μπορεί να ζεις με την επικοινωνία ή με την έλλειψη επικοινωνίας...
Μπορεί να είχες ανάγκη την Αγάπη και να την βρήκες αλλά για λίγο... ή να μην την βρήκες για πολύ...
Μπορεί να είχες ανάγκη από μια αγκαλιά αλλά να μην το είπες και να μην το έδειξες ποτέ σε κανέναν... ή να το είπες και να το έδειξες κι όμως να μην σου δόθηκε...
Μπορεί να είχες ανάγκη από την σιωπή και, παρόλα αυτά, η ζωή σου να ήταν μέσα στις φωνές...
Μπορεί να είχες ανάγκη από την ηρεμία και, παρόλα αυτά, η ζωή σου να ήταν μέσα στις συγκρούσεις...
Γιατί δεν έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι την σιωπή...
Γιατί δεν έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι την ηρεμία...
Ή γιατί πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν πώς να ζουν με την σιωπή και την ηρεμία και ο μόνος τρόπος τους να υπάρξουν είναι να διαταράσσουν τους γύρω αφού έχουν διαταραγμένο το μέσα τους...
Μπορεί και να κατάλαβες πως η δική σου σιωπή και η δική σου ηρεμία εξαρτάται μόνο από εσένα...
Μπορεί να μην πήρες το πτυχίο σου... Μπορεί και να το πήρες...
Και, παρόλα αυτά, να στέκεσαι ακριβώς στο ίδιο σημείο με ή χωρίς πτυχίο...
Μπορεί να έκανες οικογένεια ή να μην έκανες οικογένεια... και, όμως, να είσαι ο ίδιος άνθρωπος...
Μπορεί να έκανες παιδί ή να μην έκανες παιδί... και, όμως, να είσαι ακόμα εσύ...
Μπορεί να θέλεις ή να μην θέλεις οικογένεια... Μπορεί να θέλεις ή να μην θέλεις παιδιά...
Μπορεί να ξέρεις πως δεν έχει σημασία τι θέλεις... η ζωή θα σου δείξει προς τα πού θα πας...
Έχει να κάνει και με το ποιον θα συναντήσεις...
Έχει να κάνει και με το τι θα συμβεί...
Έχει να κάνει και με τους ανθρώπους... και με τις συνθήκες...
Έχει να κάνει με το τι περνάει από τα χέρια σου αλλά έχει να κάνει και με το τι δεν περνάει από τα χέρια σου...
Μπορεί να πέρασες ένα πρόβλημα υγείας που να σε έκανε να σκεφτείς τα πράγματα διαφορετικά...
Μπορεί να πέρασες ένα πρόβλημα υγείας που δεν σε έκανε να σκεφτείς τίποτα παραπάνω από όσα ήδη σκεφτόσουν...
Μπορεί να μην πέρασες εσύ κάποιο πρόβλημα υγείας αλλά να το πέρασε κάποιος κοντινός σου και να αναθεώρησες κάτι ή να μην αναθεώρησες τίποτα... και να αγχώθηκες... πολύ ή λίγο ή ελάχιστο ή καθόλου... και να στενοχωρέθηκες αλλά να μην άφησες να φανεί η στενοχώρια σου στους άλλους ή στον εαυτό σου... Μπορεί και να άφησες να φανεί η στενοχώρια και να ένιωσες ή να μην ένιωσες καλά με το ότι μοιράστηκες την θλίψη...
Μπορεί και να μην πέρασε κανείς γύρω σου κανένα πρόβλημα υγείας... και, παρόλα αυτά, να ένιωσες πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες... από την μία στιγμή στην άλλη... το δεδομένο της ζωής μπορεί να χαθεί...

Μπορεί να έχεις ή να μην έχεις χρήματα...
Μπορεί να έχεις ή να μην έχεις χρόνο...

Μπορεί να έκανες φίλους...
Μπορεί να έχασες φίλους...
Μπορεί να έκανες προσπάθειες...
Μπορεί να έχασες προσπάθειες...

Μπορεί να έκανες ή να μην έκανες αλλαγές...
Μπορεί να έχασες ή να μην έχασες σταθερότητες...

Μπορώ να γράφω για ώρες, μέρες, μήνες κι ακόμα να μην μπορέσω να χωρέσω όλα τα «Μπορεί» σου...
Μπορώ να γράφω για ώρες, μέρες, μήνες κι ακόμα να μην μπορώ να χωρέσω όλα τα «Μπορεί» μου...
Μπορούμε να γράφουμε ή να μιλάμε για τα «Μπορεί» μας...
Μπορεί και να μην μπορούμε να μιλάμε ή να γράφουμε για τα «Μπορεί» μας...

Αλλά όσα κι αν είναι τα «Μπορεί», όποια κι αν είναι τα «Μπορεί»...
της χρονιάς που μας πέρασε ή της χρονιάς που μας έρχεται...

Ένα είναι αυτό που θέλω να σου πω...
Κι ένα είναι αυτό που θέλω να κρατήσεις...

Είσαι ακόμα Εδώ.
Επιβίωσες (όπως επιβίωσες).
Προσπαθείς (όσο προσπαθείς).
Υπάρχεις.
Ζεις.

Και για αυτό σου αξίζει ένα απτό «Συγχαρητήρια» κι ένα νοητό μετάλλιο...

Κι αφού δεν σου το δίνει κανένας άλλος... σου το δίνω εγώ...

Σε Ευχαριστώ που Είσαι ακόμα Εδώ.

Μπορεί να μην καταφέρνω όσα θέλω να καταφέρω...
Μπορεί να μην καταφέρνεις όσα θέλεις να καταφέρεις...
Αλλά δεν είναι εκεί η ουσία... ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι...
Θα σου ζητήσω να δεις πέρα από εσένα και από εμένα... Να δεις... Την συνολικότερη εικόνα...
Είμαστε όλοι σε έναν κοινό Αγώνα...
Μπορεί να το νιώθουμε... Μπορεί και να μην το νιώθουμε...
Αλλά υπάρχουμε πέρα από τα « Μπορεί» μας...
Κι αυτό...
Μπορεί να είναι το πιο σημαντικό...
Μπορεί το πέρα από τα «Μπορεί» όλα να τα μπορεί...



Με Αγάπη
Σε όλους τους Ανθρώπους Όλων των Ομάδων μου
Μαριλού

(07.01.2019, Δευτέρα)

Τα νομίσματα...

Έχω κι ένα παιχνίδι... δικό μου... που παίζω με τα νομίσματα... με αυτά τα κέρματα που κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι... Ξέρεις... δεν έχω πολλά χρήματα αλλά πάντα μου αρέσει να αφήνω κάτι σε όποιον μου έφτιαξε τον πρωινό ή τον απογευματινό καφέ μου... Δίνω κι αυτά που δεν έχω... γιατί σκέφτομαι την δουλειά που κάνει ο άλλος και πόση σημασία μπορεί να έχουν για αυτόν το κάτι παραπάνω που δίνει ο καθένας μας... Αυτά, λοιπόν, τα καθημερινά κέρματα που δίνω στους ανθρώπους, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχουν εικόνες από πίσω, διαφορετικές και διάφορες, ανάλογα με το από ποια χώρα έρχονται... Και έχω δώσει διάφορες ονομασίες «δικές» μου... για την κουκουβάγια, για παράδειγμα, μπορεί να σκεφτώ ότι είναι η σοφία, το σύμβολο της σοφίας... για το δέντρο, ότι είναι το δέντρο της φύσης, η ίδια η φύση, για το σχέδιο του «Ντα Βίντσι», ο άνθρωπος, ο Σαίξπηρ, φυσικά, συμβολίζει για εμένα το θέατρο και γενικότερα την τέχνη... Δεν βλέπω χώρες... αλλά έννοιες... Σοφία, Φύση, Άνθρωπος, Τέχνη... Και, όταν έχω χρόνο... και, όταν αποφασίσω να παίξω το παιχνίδι μου... δίνω στον άνθρωπο απέναντί μου κάτι που θεωρώ πως μπορεί να χρειάζεται... Για παράδειγμα, αν δω κουρασμένο κάποιον... μπορεί να του δώσω ένα νόμισμα με έναν αετό και να σκεφτώ «Πάρε την δύναμη του αετού»... Αν δω κάποιον που έχει ανάγκη από διακοπές, θα του δώσω την αναπνοή της φύσης... Αν δω κάποιον που φαίνεται να είναι μοναχικός, θα του δώσω την συντροφικότητα του ανθρώπου... Αν δω κάποιον που φαίνεται αγχωμένος για τις εξετάσεις του, θα του δώσω την γνώση και την σοφία της κουκουβάγιας... Αν δω κάποιον που έχει ανάγκη από όνειρα, θα του δώσω τα φτερά των πουλιών... Κάπως έτσι... Δίνω αόρατες σιωπηλές ευχές, πού και πού, στους ανθρώπους... «Πάρε το άνθισμα του λουλουδιού!», «Πάρε την ταχύτητα του αλόγου!», «Πάρε την μαγεία του κάστρου!» «Πάρε την ησυχία του νησιού!» «Πάρε την σιωπή της σκέψης!»... Είναι ένα παιχνίδι... χωρίς ιδιαίτερη αξία... Δεν έχει παίκτες... Κανείς δεν κερδίζει και δεν χάνει... Κανείς δεν το γνωρίζει πέρα από εμένα... Ούτε αυτοί οι οποίοι τους δίνω τα νομίσματα... Είναι κάτι που με κάνει απλά, πού και πού, να νιώθω, με έναν γελοίο τρόπο το παραδέχομαι, απλά όμορφα... Φυσικά... όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού... Είναι πολύ περιορισμένο, επίσης, το παιχνίδι μου ανάλογα με τα κέρματα που έχω κάθε φορά... από αυτά επιλέγω και από αυτά προσφέρω... Οπότε, κάποιες φορές, προσαρμόζω τους ανθρώπους στα νομίσματα κι όχι τα νομίσματα στους ανθρώπους... Δεν το παίζω αυτό το παιχνίδι και τόσο συχνά... Μόνο όταν μου έρχεται ξανά η ανάγκη ή η ιδέα να το κάνω... Αλλά όποτε το εφαρμόζω... δεν ξέρω γιατί... χαμογελάω... σαν σκανδαλιάρικο παιδί... χωρίς κανέναν λόγο και αιτία... Ή ίσως... με λόγο και αιτία... ίσως να κλείνω το μάτι στον εαυτό μου... και να του λέω: «Πάρε την χαρά του παιχνιδιού!»...

Το Βραχιολάκι

Έχω ένα βραχιολάκι... με ένα βέλος...

Μπορώ να το φορέσω είτε έτσι είτε αλλιώς... δηλαδή... και προς τις δύο κατευθύνσεις... είτε να κοιτάει το βέλος αριστερά είτε δεξιά, είτε προς τα έξω είτε προς τα μέσα...

Κι έχω ένα μυστικό...

Όταν αισθάνομαι πως έχω διάθεση για ανθρώπους, για να επικοινωνήσω, για να μιλήσω, για να ακούσω... φοράω το βέλος έτσι ώστε να κοιτάζει προς τα έξω... Είναι τότε που αισθάνομαι πως είμαι έτοιμη για κοινωνικές στιγμές και συναναστροφές...

Όταν αισθάνομαι πως έχω διάθεση να μείνω μόνη μου, στην σιωπή, χωρίς κανέναν... φοράω το βέλος έτσι ώστε να κοιτάζει προς τα μέσα... Είναι τότε που αισθάνομαι πως είμαι έτοιμη για μοναχικές στιγμές και περιστροφές...

Κι αυτό το βελάκι σε αυτό το βραχιολάκι... ορίζεται από τις στροφές μου... τις συστροφές μου... τις επιστροφές μου... τις καταστροφές μου... τις αυτοκαταστροφές μου... τις αναστροφές μου... τις αντιστροφές μου... τις αποστροφές μου... τις μεταστροφές μου...

Για οτιδήποτε εξωστρεφές το βελάκι κάνει έξω στροφές...
Για οτιδήποτε εσωστρεφές το βελάκι κάνει έσω στροφές...

Κι είναι ένα παιχνίδι των στροφών των σκέψεων του μυαλού...

Κι όταν δεν υπάρχει τίποτα «έσω» και τίποτα «έξω» από εμένα... όταν είμαι απλά αυτό που είμαι χωρίς τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο...

Απλά... δεν φοράω το βραχιολάκι μου... και ξεκουράζεται και το βελάκι μου... από όλες αυτές τις στροφές... τις υποστροφές και τις υπερστροφές...

Ξεκουράζομαι κι εγώ...

Πόσο... (31.12.2018, Δευτέρα)

Πόσο...

Πόσες ήταν οι πρόβες, πόσες οι παραστάσεις,
και πώς ήταν να ζούμε σε τέσσερις διαστάσεις,
πόσα τα γεγονότα, πόσες οι καταστάσεις,
πόσες οι προσπάθειες, πόσες οι επαναστάσεις!
Πόσοι ήταν οι διάλογοι, πόσες οι αντιφάσεις,
πόσες οι αλλαγές κι οι αντικαταστάσεις!
Πόσα ήταν τα μετρημένα μαθήματα,
και πόσα τα αμέτρητα τρεξίματα...
Πόσες ήταν οι κορυφές, πόσες ήταν οι βάσεις;
Πόσες οι αλήθειες και πόσες οι προφάσεις...
Πώς ήταν ο έρωτας; Πώς ήταν οι σχέσεις;
Ποιοι ήταν οι ρόλοι και ποιες ήταν οι θέσεις;
Πώς ήταν η αγάπη; Πώς ήταν η ζωή;
Πόσο ήταν το συναίσθημα και πόση η λογική;
Πόσες ήταν όλου του χρόνου οι απορίες;
Πόσες οι πρακτικές, πόσες οι θεωρίες;
Πόσο ήταν το γράψιμο; Πόσα ήταν τα βιβλία;
Πόσα αυτά που θέλησαν να γίνουνε ταινία;
Πόσο το περπάτημα; Πόση η γυμναστική;
Και πόση ήταν η κίνηση που ήθελε να εκφραστεί;
Πόσο το τσάι, πόσα τα ροφήματα, πόσος ο καφές,
Πόσο το εσωστρεφές κομμάτι; Πόσο το εξωστρεφές;
Πόσοι ήταν οι φίλοι; Πόσες οι συζητήσεις;
Πόσες αμφιβολίες; Πόσες αμφισβητήσεις;
Πόσες αναζητήσεις; Πόσες διαδρομές;
Ποιες ήταν οι ζητήσεις; Και ποιες η προσφορές;
Πόση η μουσική; Πόση επικοινωνία;
Πόσος ήταν ο χρόνος μες στην τεχνολογία;
Πόσα τα βίντεο; Πόσες φωτογραφίες;
Πόσες ταινίες; Πόσες φιλμογραφίες;
Πόσο ήταν το άγχος; Πόσο ήταν το στρες;
Πόσο ήταν το «πρέπει»; Πόσο ήταν το «θες»;
Πόσος ο πανικός του μυαλού; Πόση η υστερία;
Πόσες οι αλλαγές του καιρού; Πόση ανησυχία;
Από τις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες πόσες είχαν ευτυχία;
Και πόσες από αυτές έμοιαζαν να ’χουν μια κάποια ισορροπία;
Πόσα ήταν τα ταξίδια, τα πλοία, τα αεροπλάνα;
Πόσοι ήταν οι στόχοι και πόσα ήταν τα πλάνα;
Πόσα ποτάμια, πόσα βουνά, πόσες οι συννεφιές;
Πόσοι οι ήλιοι, πόσα τα αστέρια, πόσες και οι βροχές;
Πόσα χαρτιά μαζεύτηκαν, πόσα ρητά διαβάστηκαν,
Πόσες ιδέες κατέβηκαν, πόσες επιβιβάστηκαν;
Πόσο από το δικό σου δύο χιλιάδες δέκα οκτώ,
πιστεύεις πως φώναζε με γενναιότητα «ζω»;
Πόσα τα χαμόγελα, πόση η αισιοδοξία;
Πόσος ο πόνος και η μελαγχολία;
Πόσες ευθείες έγιναν στροφές;
Και πόσες ήταν οι καταστροφές;
Πόσες αγκαλιές; Πόσα αγγίγματα;
Πόσες χειραψίες; Πόσα στίγματα;
Σε πόσα φιλιά αφέθηκες να χαθείς;
Από πόσα βλέμματα θέλησες να πιαστείς;
Πόσες ήταν οι ευθύνες; Πόσες οι υποχρεώσεις;
Πόσες οι πληρωμές; Πόσες οι όποιες δόσεις;
Πόσο ήταν το καθάρισμα του σπιτιού;
Ποια ήταν τα όρια του κάθε ουρανού;
Πόσα ήταν τα δώρα; Πόσες οι μοιρασιές;
Πόσα κύλησαν ήρεμα; Πόσες ανατροπές;
Πώς ήταν αυτός ο χρόνος σου, πες μου ειλικρινά,
πόσες φορές σβήστηκες στα καθημερινά;
Πόσο το βάρος, πόσες οι αποσκευές!
Πόσο το ύψος, πόσες κατασκευές!
Πόσο το βάθος, πόσες ανασκαφές!
Πόσο το λάθος κι ας ήταν ασαφές...
Πόση αυτοκριτική, πόση αυτογνωσία,
Πόση αυτοκαταστροφή, πόση αυτοβιογραφία...
Πώς θα ήθελες να είναι το δύο χιλιάδες δέκα εννιά;
Τι θα ήθελες να αφήσεις στην επόμενη γενιά;
Τόσα μετρήματα... Ποιος είναι ο τελικός υπολογισμός;
Πόσα γεννήματα... Ποιος είναι ο αρχικός απολογισμός;
Φεύγει το πέρυσι, το φέτος εδώ,
να είναι η αγάπη χωρίς φειδώ...


(Εναλλακτικό τέλος:

Φεύγει το πέρυσι, το φέτος εδώ,
Καλό δρόμο να έχεις... σε ευοδώ...


αλλά δεν ήμουν σίγουρη για τη χρήση του «ευοδώ»... )

Λίγο πριν φύγει η πρώτη ημέρα του χρόνου...

Δεν έγραψα την καλημέρα μου... ούτε την καλησπέρα μου... αλλά την καληνύχτα μου θα σας την γράψω...

Λίγο πριν να φύγει η πρώτη ημέρα του χρόνου ήθελα να σας γράψω κάτι μικρό χωρίς να έχω ιδέα τι θα είναι αυτό...

Καμιά φορά, όταν τα συναισθήματα είναι πολλά μέσα σου δεν ξέρεις πώς να τα εκφράσεις...

Σκέφτηκα και να μην γράψω τίποτα...

Καμιά φορά και η σιωπή αφήνεται στο να λέει τα δικά της...

Αλλά δεν γινόταν... να μην σας γράψω κάτι... ακόμα κι αν είναι ακατέργαστο...

Και δεν θα έλεγα πως οι σκέψεις είναι πολλές... το αντίθετο μάλλον... η σκέψη έχει πέσει στο κενό...

Τις αλλάγες δεν τις φέρνει η αλλαγή του χρόνου αλλά η αλλαγή η δική μας...

Βέβαια, η αλλαγή η δική μας, αρκετές φορές, έχει σχέση και με το πέρασμα του χρόνου...

Οπότε με αυτήν την έννοια... θα μπορούσαμε να πούμε πως η αλλαγή η δική μας, κάποιες φορές, έχει σχέση και με την αλλαγή του χρόνου... Αλλά, αυτήν την φορά, δεν θα μιλούσαμε για το πέρασμα από το οκτώ στο εννιά κι από το εννιά στο δέκα ή από το δέκα οκτώ στο δέκα εννιά κι από το δέκα εννιά στο είκοσι... δεν θα μιλούσαμε για το πέρασμα από τον έναν αριθμό στον άλλον και από την μία χρονιά στην άλλη... Θα μιλούσαμε για άλλου τύπου αλλαγή κι άλλου τύπου χρόνο...

Στις δικές μας αλλαγές, συνήθως, δεν μετράμε αντίστροφα... οι δικές μας αλλαγές απλά συμβαίνουν... Ή μάλλον... καθόλου απλά... απλά και σύνθετα μαζί... αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία... Δεν θυμάμαι να μέτρησα ποτέ δέκα-εννιά-οκτώ... και μέχρι να φτάσει η αντίστροφη μέτρησή μου στο μηδέν απλά να είχε συμβεί η αλλαγή μου... να άλλαξα! Ωραία θα ήταν... Αλλά δεν είναι έτσι... Κι ας βρέθηκα, αρκετές φορές, στο μηδέν, σε αυτό το μηδέν που μόνο κύκλο δεν κάνω, σπάνια βρέθηκα εκεί επειδή με έσπρωξε σε αυτό μια αντίστροφη μέτρηση... Πολλά τα μηδέν της ζωής, πολλές οι αντίστροφες μετρήσεις, πολλές και οι αλλαγές... αλλά δεν σχετίζονται όλα μεταξύ τους... όχι πάντα... Δεν βρίσκονται όλα, συνέχεια, στον ίδιο δρόμο... Ή μάλλον... όλα στον ίδιο δρόμο βρίσκονται αν το σκεφτείς αλλιώς... στον δικό σου...

Βλέπετε τι συμβαίνει όταν γράφω ακατέργαστα; Αυτό το
«καμία κατεργασία»... δεν είμαι σίγουρη πως δίνει στο νοητικό και συναισθηματικό υλικό μου την τελική, γραπτή ή προφορική, μορφή που θα ήθελα να έχει... Αυτό το υψηλό, το ποιοτικό, επίπεδο... που όλο θέλεις να το φτάσεις κι όλο δεν το φτάνεις, που όλο θέλεις να το αγγίξεις κι όλο μένει ανέγγιχτο... Από την άλλη... η πρώτη ύλη (μου) βρίσκεται στην φυσική της κατάσταση... όποια κι αν είναι αυτή... κι έχει κι αυτό την δική του... πώς να το πω... όμορφια και μαγεία... γοητεία...


Ήθελα να σας γράψω απλά... ένα «Καλή Χρονιά»... για αυτό ξεκίνησα να γράφω... ήθελα να σας γράψω ευχές... για Υγεία και Δημιουργία και Ευτυχία... για Ισορροπία και Ηρεμία... και Αντοχή... πολλή Αντοχή... και Αγάπη... πάντα Αγάπη...

Δεν ξέρω πώς χάθηκα στις αλλαγές του χρόνου και στον χρόνο των αλλαγών...

Και τώρα σκέφτηκα πως... κάθε αλλαγή έχει τον δικό της χρόνο... Άλλες γίνονται γρήγορα, άλλες αργά, άλλες τώρα, άλλες ποτέ...

Πώς γίνεται άραγε η όποια αλλαγή; Πώς γίνεται η μετάβαση από μία κατάσταση, εσωτερική ή εξωτερική, σε άλλη;

Ίσως... το μυστικό δεν κρύβεται στην λέξη «αλλαγή» μα στην λέξη «αλλάζω»...
Ίσως... να μην υπάρχει και κανένα «μυστικό» σε καμία λέξη...

Παιχνίδια είναι όλα για το μυαλό μας...
Άλλες φορές τα πράγματα έχουν την μορφή που τους δίνουμε...
Άλλες φορές τα πράγματα έχουν διαφορετική μορφή από αυτήν που τους δίνουμε...

Άλλες φορές...

Τα πράγματα έχουν την μορφή που έχουν.

Αλλάζω, πάντως, σημαίνει γίνομαι διαφορετικός...
Πώς γίνεται να γίνω διαφορετικός από αυτό που είμαι;

Κι εγώ έχω την μορφή που έχω...

Κι αρκετές φορές αγωνίζομαι να αλλάξω... ενώ το θέμα είναι πώς θα καταφέρω να μείνω ίδιος.

Ίσως το θέμα δεν είναι να προσπαθείς να αλλάξεις.
Ίσως το θέμα δεν είναι να προσπαθείς να γίνεις διαφορετικός...
Ίσως το θέμα δεν είναι να προσπαθείς να μείνεις ίδιος...
Ίσως το θέμα είναι να είσαι σε επαφή με το υλικό σου... με όλο το υλικό σου... το ακατέργαστο ή το επεξεργασμένο...
(Και να αλλάζεις ή να μην αλλάζεις)...

Σας εύχομαι να είστε γλύπτες του δικού σας υλικού...

Και για να γίνετε γλύπτες του υλικού σας... θα περάσετε από τα στάδια του να δείτε το υλικό σας που έχετε απέναντί σας (δηλαδή μέσα σας), να το αγγίξετε, να το αποδεχτείτε, να του δώσετε την μορφή του ή να το αφήσετε να σας δείξει εκείνο την μορφή του... Γιατί πότε δίνει το χέρι του καλλιτέχνη μορφή στο υλικό αλλά πότε το υλικό οδηγεί το χέρι του καλλιτέχνη. Είναι μια σχέση... ιδιαίτερη... που θέλει αμοιβαιότητα... ανοιχτότητα... εμπιστοσύνη... Λίγοι είναι γλύπτες του εαυτού τους...

Και θα έχετε, ίσως, ακόμα πιο δύσκολο έργο από τους γλύπτες... γιατί το δικό σας έργο... δεν είναι αγάλμα... μα άνθρωπος... και δεν είναι κάτι έξω από εσάς... μα εσείς οι ίδιοι... Το δικό σας έργο δεν είναι ακίνητο, κινείται... Δεν είναι αμίλητο, μιλάει... Δεν είναι πέτρα, δεν είναι μάρμαρο... Είναι δέρμα, είναι καρδιά... Δεν είναι σμιλευτά μάτια... είναι ζωντανό βλέμμα... Δεν είναι σμιλευτά χέρια... είναι ζωντανό άγγιγμα... Δεν είναι σμιλευτά χείλη... είναι φιλί... είναι φωνή... είναι εσύ... Δεν είναι έργο... είναι ζωή...

(Δεν ξέρω πώς κατέληξα στους γλύπτες στην ζωή... Εγώ ήθελα απλά να σας γράψω μια ευχή...)