12/18/09

"Εδώ είναι το σωστό σημείο."

"Ένας τυχαίος δρόμος, ένας τυχαίος άνθρωπος, ένα τυχαίο χαρτί, ένα καθόλου τυχαίο σημείο..."

Και εκεί που περπατάω όμορφα όμορφα σε έναν από τους όμορφους όμορφους δρόμους της όμορφης όμορφης πόλης μας... ξαφνικά διακρίνω από μακριά σε ένα (σχετικά) μικρό χαρτί κάτι (καθόλου σχετικά) μικρά γράμματα.

Και προσπαθώ από απόσταση να διαβάσω

Ε - δ - ώ

Α! "Εδώ".

Και το μυαλό μου ρωτάει "Εδώ; Τι εδώ;" και συνεχίζω να διαβάζω

ε - ί - ν - α - ι

A! "Εδώ είναι"

Και το μυαλό μου συνεχίζει να ρωτάει "Είναι; Τι είναι;" και συνεχίζω να πλησιάζω και συνεχίζω να διαβάζω

τ - ο

Α! "Εδώ είναι το"

και το μυαλό μου αναρωτιέται "Το; Το ποιο;" και γεμάτη περιέργεια συνεχίζω να πλησιάζω και συνεχίζω να διαβάζω

σ - ω - σ - τ - ό

Α! "Εδώ είναι το σωστό"

Και το μυαλό μου συνεχίζει να αναρωτιέται "Σωστό; Σωστό τι;" Και γεμάτη περιέργεια και σαν να περιμένω να λυθεί κάποιο μεγάλο μυστήριο ή να αποκαλυφθεί κάποιο μεγάλο μυστικό συνεχίζω να πλησιάζω και συνεχίζω να διαβάζω

σ η μ ε ί ο

Α! "Εδώ είναι το σωστό σημείο"

Και το μυαλό μου τώρα συνεχίζει να ρωτάει και συνεχίζει να αναρωτιέται και κυριολεκτικά αρχίζει να τρέχει "Σημείο; Ποιο σημείο; Το σωστό. Σωστό σημείο; Ποιο σωστό σημείο; Για τι; Για να καθίσω; Για να μιλήσω; Για να πιώ νερό; Για να συζητήσω; Για να ρωτήσω; Για να ξεκουραστώ; Για να επικοινωνήσω; Για να φιλοσοφήσω; Για να σκεφτώ; Για να βρω τον εαυτό μου;" και με όλες αυτές τις ερωτήσεις έχω φτάσει ακριβώς μπροστά στο χαρτί το οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη δεν έχει καμία συνέχεια στη φράση. Πλήρης απογοήτευση. Απεγνωσμένα προσπαθώ να βρω κάποια συνέχεια, κάποια επόμενη λέξη. Αλλά τίποτα. Τίποτα άλλο. 'Η μάλλον, υπάρχει κάτι μικρό. Ένα σημείο στίξεως. Η τελεία. Μετά το "σημείο", τελεία.

"Εδώ είναι το σωστό σημείο" Τελεία.

"Εδώ είναι το σωστό σημείο."

Και για πρώτη φορά, κοιτάζοντας λίγο πιο κάτω και πιο δίπλα από το χαρτί, συνειδητοποιώ ότι είναι "κολλημένο" πάνω σε έναν κάδο σκουπιδιών. Μέχρι εκείνο το σημείο της πορείας μου δεν είχα παρατηρήσει ότι το σωστό σημείο ήταν... ένας κάδος για σκουπίδια.

Και ναι, κυρίες και κύριοι, εδώ είναι το σωστό σημείο για να πετάξω το σκουπίδι μου! Και δεν πιστεύω στα μάτια μου! «Εδώ είναι το σωστό σημείο.»! Και από μέσα μου γελάω. Ναι, εκεί φτάσαμε, να πρέπει να μας δείξουν πού ακριβώς είναι το σωστό σημείο για να πετάξουμε τα σκουπίδια μας γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε να το βρούμε! Πόσο πρωτόγονοι πρέπει ακόμα να είμαστε για να πρέπει να μας δείξουν πού είναι ο κάδος για τα σκουπίδια και πού κανονικά πρέπει να πετάμε όλοι τα σκουπίδια μας αν θέλουμε να διατηρήσουμε την πόλη μας καθαρή! Αλλά τι λέω τώρα; Πόλη; Καθαρή; Ποιον ενδιαφέρει να είναι καθαρή η πόλη μας;

Έχω μερικούς απλούς γρίφους για εσάς ή ένα μικρό τεστ (ή, στην πραγματικότητα, μερικές γελοίες ερωτήσεις αλλά δεν σας το λέω από τώρα για να μην τις προσπεράσετε χωρίς να τις διαβάσετε!).

Γρίφος νούμερο 1: Έχουμε ένα κάδο σκουπιδιών, ένα πεζοδρόμιο, και ένα σκουπίδι. Πρέπει να πετάξουμε το σκουπίδι μας κάπου. Πού το πετάμε;

Γρίφος νούμερο 2: Έχουμε ένα κάδο σκουπιδιών, μια πλατεία και 2 σκουπίδια. Πού τα πετάμε;

Γρίφος νούμερο 3: Έχουμε ένα κάδο σκουπιδιών, μια αυλή σχολείου και 15 σκουπίδια. Πού τα πετάμε;

Γρίφος νούμερο 4: Θέλετε να ζείτε σε μια πόλη καθαρή ή σε μια πόλη στολισμένη με διακοσμητικά σκουπίδια;

Αν χρειάζεστε για να απαντήσετε το 50-50, την βοήθεια του κοινού ή το τηλέφωνο, σας αφήνω να το χρησιμοποιήσετε! Παρόλα αυτά, μην παιδεύεστε! Είναι τόσο δύσκολες οι ερωτήσεις που για να τις απαντήσουμε χρειαζόμαστε ταμπέλες! Ταμπέλες που να μας υπενθυμίζουν πού είναι το σωστό σημείο για τα σκουπίδια μας! Το επόμενο βήμα θα είναι οι φωτεινές επιγραφές και τα τεράστια βέλακια που θα αναβοσβήνουν... Μπορεί μάλιστα κάποτε να μπει και καμιά μαγνητοφωνημένη φωνητική εντολή και να ακούγεται από κανένα μεγάφωνο: «Εδώωωωω είναι το σωστό σημείοοοοο!».

Και δεν ξέρω τι είναι πιο υποτιμητικό.

Το ότι γράφτηκε μια τέτοια υπόδειξη ή το ότι (δικαίως γράφτηκε γιατί) την έχουμε ανάγκη; Αλλά τι σημασία έχει; Έτσι κι αλλιώς, το χειρότερο από όλα είναι το ότι δεν έχει καμία σημασία το ότι γράφτηκε γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που θα πετάξουν τα σκουπίδια τους στο «σωστό» σημείο!

Εδώ είναι το σωστό σημείο αλλά κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να το πάρει στα σοβαρά!
Περιφρονούμε το σωστό σημείο αντιμετωπίζοντας το σαν να είναι το λάθος σημείο και απλά πετάμε το σκουπιδάκι μας επιδεικτικά λίγο παραπέρα υποτιμώντας το σωστό σημείο κάνοντας το λάθος και το λάθος σημείο κάνοντάς το σωστό, ισοπεδώνοντας τα όλα. Και το αποτέλεσμα είναι ότι θέλοντας να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχουν σωστά και λάθος σημεία τελικά αποδεικνύουμε ότι σίγουρα υπάρχουν σωστές και λάθος συμπεριφορές!
Ποιος νοιάζεται, εξάλλου, για το αν είναι το σωστό σημείο; (Όσοι ακριβώς νοιάζονται και για την καθαρή μας πόλη) Κανένας. (Και για να μην είμαστε αυστηροί υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Γεμίζουν τα σκουπίδια γύρω γύρω από το σωστό σημείο και το κάνουν να φαίνεται γελοίο. Το γελοιοποιούν! Καταλήγουν να φαίνονται όλα τα υπόλοιπα σημεία σωστά εκτός από το ίδιο. Μικραίνουν την αξία του... Γιατί; Επειδή οι άνθρωποι, για μια ακόμη φορά, έχουν αποφασίσει να συμπεριφερθούν με μικροπρέπεια.

«Εδώ είμαι!» Φωνάζει το κακόμοιρο σημείο! «Εγώ είμαι!». «Είμαι το σωστό σημείο!» και αναρωτιέται γιατί το προσπερνάμε.

«Ε, και;» Απαντάμε εμείς. Και συνεχίζουμε να περπατάμε αμέριμνα το δρόμο, αδιαφορώντας για οτιδήποτε είναι έστω και ελάχιστα σωστό σε αυτήν την ζωή και πετώντας επιπόλαια οτιδήποτε μπορεί να πεταχτεί οπουδήποτε "απαγορεύεται" να πεταχτεί!

Μην στενοχωριέσαι μικρό μου σημείο, δεν είναι τίποτα προσωπικό. Έτσι συμπεριφερόμαστε και μεταξύ μας, χωρίς σεβασμό. Προσπερνάμε ο ένας τον άλλον και αδιαφορούμε για όλους και για όλα.

Αχ, μικρό μου σημείο! Πιστεύεις ότι μόνο εσύ πέφτεις θύμα της άσχημης, απαράδεκτης, και της - ό,τι και να πούμε είναι λίγο - συμπεριφοράς μας; Εδώ κάνεις λάθος σωστό μου σημείο! Μην το παίρνεις πάνω σου. Μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα! Συμπεριφερόμαστε έτσι γενικά. Τα παίρνει όλα η μπάλα και τα σηκώνει! Σταμάτα να αναρωτιέσαι γιατί σε προσπερνάνε. Δεν υπάρχει καμία ικανοποιητική απάντηση. Η καλύτερη απάντηση που ίσως μπορείς να λάβεις είναι «Γιατί έτσι».

Γιατί να κάνουμε έστω και λίγο καλό αφού είμαστε το ίδιο καλά κι όταν δεν το κάνουμε; Γιατί να ασχοληθούμε με κάτι το οποίο υποτίθεται πως δεν μας αφορά (νομίζουμε δηλαδή ή πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά); Γιατί να φροντίσουμε κάτι αφού αν δεν το φροντίσουμε δεν υπάρχει καμία ποινή; Εκεί φτάσαμε. Να είναι απαραίτητη η "τιμωρία" μπας και σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον "υπέροχο" τρόπο. Αν πληρώναμε πρόστιμο (όπως γίνεται σε άλλες χώρες) για κάθε σκουπίδι που πετάμε κάτω (από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο!) δεν θα συμπεριφερόμασταν με την ίδια ευκολία έτσι. Αλλά εδώ δεν έχουμε πρόστιμα για αυτό! Έχουμε όμως χαρτάκια που βασίζονται στην καλή μας την καρδιά τα οποία μας λένε «Εδώ είναι το σωστό σημείο».

Πάντως, σωστό μου σημείο... το έχει η μοίρα σου να σε περιφρονούμε και να σε προσπερνάμε.

Όλοι, συνέχεια, σε προσπερνάμε....

Π.χ. Οι άντρες προσπερνάνε το «Εδώ είναι το σωστό - για να την φιλήσω - σημείο» από φόβο μήπως είναι το λάθος. Έτσι τις περισσότερες φορές χάνουν και το σημείο και την γυναίκα (τώρα το αν αυτή η γυναίκα θα ήταν η σωστή ή η λάθος για αυτούς είναι μια άλλη ιστορία!). Οι γυναίκες προσπερνάνε το «Εδώ είναι το σωστό - για να του μιλήσω - σημείο» από φόβο μήπως είναι το λάθος. Έτσι τις περισσότερες φορές χάνουν και το σημείο και τον άνδρα (τώρα το αν αυτός ο άντρας θα ήταν ο σωστός ή ο λάθος για αυτές είναι μια άλλη ιστορία!).(Εδώ να προσθέσω ότι στην εποχή μας τα δύο παραπάνω παραδείγματα συμβαίνουν και αντίστροφα λόγω αντιστροφής ρόλων). Όλοι - άντρες, γυναίκες – προσπερνάμε το «Εδώ είναι το σωστό - για να πούμε την αλήθεια - σημείο» πείθοντας τον εαυτό μας ότι «Εδώ ΔΕΝ είναι το σωστό σημείο». Δεν ξέρουμε πότε είναι το σωστό σημείο αλλά είμαστε σίγουροι ότι ΔΕΝ είναι αυτό. Έτσι περνάμε από λάθος σε λάθος σημείο και καταλήγουμε, περιμένοντας το σωστό σημείο, να μην πούμε την αλήθεια ποτέ.

Εδώ, λοιπόν, είναι το σωστό σημείο για να σας πω.

Για τα σκουπίδια υπάρχει σωστό σημείο. Και οι άνθρωποι που δεν το καταλαβαίνουν αυτό είναι το λιγότερο απαράδεκτοι. Για τα ρούχα, τα βιβλία, υπάρχουν σωστά σημεία. Είμαι σίγουρη πως τα μολύβια και τα στυλό σας έχουν σωστά σημεία. Εσείς βέβαια τα ορίσατε. Αλλά από την στιγμή που τα ορίσατε είναι τα σωστά και είναι απαραίτητα για την καλύτερη οργάνωση και την καλύτερη καθημερινή λειτουργία σας. Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς "σωστά" σημεία. Θα γινόταν το χάος! Μαχαιροπήρουνα σε μολυβοθήκες και πουκάμισα σε βιβλιοθήκες! Δεν μου ακούγεται και πολύ πρακτικό... Ναι, υπάρχουν σωστά σημεία για τα αντικείμενα. Και όχι μόνο για τα αντικείμενα...

Υπάρχουν, επίσης, σωστά σημεία για τους ανθρώπους ανάλογα με τις διάφορες καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται. Όπως π.χ. για τον ύπνο. Σε άλλους μπορεί να είναι ένα κρεβάτι, σε άλλους μπορεί να είναι ένα παγκάκι και σε άλλους μια πέτρα. Ή για το φαγητό ή για το να περιμένεις ένα λεωφορείο ή για να πάρεις ένα ταξί, ή για να αγοράσεις κάτι που χρειάζεσαι ή για να συναντήσεις έναν φίλο (αν δεν πας στο συγκεκριμένο σημείο συνάντησης, αν δεν πας στο σωστό σημείο, πιθανότατα δεν θα βρεθείτε ποτέ). Ναι, ένας κόσμος χωρίς σωστά σημεία θα μας μπέρδευε και θα μας ακινητοποιούσε.

Όλα αυτά τα σωστά σημεία φυσικά έχουν σχέση με την εποχή, την χώρα στην οποία ζούμε, την κουλτούρα που έχει κάθε λαός, την κοινωνική μας τάξη, την οικονομική μας κατάσταση και διάφορα άλλα...

Αλλά και για τα ζώα, υπάρχουν σωστά σημεία... για να προστατευτούν από το κρύο, για να ζευγαρώσουν, για να γεννήσουν. ΄Η για τα φυτά... Ναι, δεν έχει ορίσει μόνο ο άνθρωπος σωστά σημεία αλλά και η ίδια φύση... Ναι, κάθετι έχει το σωστό του σημείο.

Όμως, βάλτε το καλά στο μυαλό σας... για την αλήθεια δεν υπάρχει σωστό σημείο. Για την αλήθεια δεν όρισε σωστό σημείο ούτε η φύση ούτε ο άνθρωπος. Ποτέ δεν θα είστε σίγουροι ότι εδώ είναι το σωστό σημείο. Γιατί ή όλα τα σημεία είναι τα σωστά για την αλήθεια ή δεν είναι κανένα. Στην ουσία, λοιπόν, όταν περιμένετε το σωστό σημείο για να πείτε την αλήθεια, περιμένετε το πότε θα είναι για εσάς το σωστό σημείο, πότε θα ορίσετε εσείς το σωστό σας σημείο. Και αυτό δεν είναι δίκαιο απέναντι στον άλλον. Γιατί δεν έχετε ιδέα αν τα δικά σας σωστά σημεία ταιριάζουν σε σχέση με του άλλου. Συμπεριφέρεστε σαν να είστε κάποιος θεός κρίνοντας εσείς και καλά τι είναι καλύτερο για τον άλλον και περιμένοντας το σωστό σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Σε όλο αυτό το διάστημα που δεν λέτε την αλήθεια γύρω από τον άλλον πετάτε τα ψέματα-σκουπίδια σας γύρω του. Και ο άλλος βυθίζετε μέσα σε όλα αυτά τα ψέματα επειδή εσείς αρνείστε να του δώσετε την αλήθεια. Τον γελοιοποιείτε (ακριβώς όπως κάνατε και με το σωστό σημείο). Στα μάτια σας και στα μάτια του. Όταν πια νιώσετε ότι είναι το σωστό σημείο μπορεί να είναι η πιο λάθος στιγμή. Μπορεί να έχετε καταδικάσει ήδη μια σχέση επειδή δεν σταθήκατε αρκετά δυνατοί να την υπερασπιστείτε όταν θα έπρεπε και όταν θα μπορούσατε και όταν θα είχατε ελπίδα να δυναμώσει η σχέση σας αντί να καταστραφεί. Το σωστό σας σημείο το χάνετε κάθε φορά που σκέφτεστε "εκεί θα είναι το σωστό σημείο". Στηρίζετε το σωστό σας σημείο σε ένα "εκεί" που μπορεί να μην έρθει ποτέ, χάνοντας ταυτόχρονα το "εδώ" σας. Και σε ένα «θα» και τα «θα» δεν είναι γερή βάση για ένα σωστό σημείο. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί για το αν το σωστό σημείο δεν βρίσκεται στην στιγμή αλλά στον ίδιο τον άνθρωπο; Δεν βρίσκεται στις συνθήκες αλλά στην σχέσεις; Τι κρίμα να μην καταλαβαίνετε πως καμιά φορά το σωστό σημείο είναι εκεί μπροστά σας (ή μέσα σας) όλη την ώρα. Κινείται και μετακινείται μαζί σας. Είναι ο άλλος. Ή εσείς. Ή η σχέση σας. Ή και τα τρία μαζί...

Ένας κάδος σκουπιδιών, πάντως, είναι το σωστό σημείο για όλους. Εκεί μπορούμε να πετάξουμε ανασφάλειες, ψέματα, φόβους μαζί με τα σκουπίδια μας. Εκεί μπορούμε να ξεφορτωθούμε οτιδήποτε λερώνει τον δρόμο της αλήθειας. Και η αλήθεια είναι εδώ και τώρα και κάθε εδώ και κάθε τώρα.

Εδώ είναι το σωστό μου σημείο...

για να τα πετάξω όλα και να ξαναγεννηθώ από την αρχή.

Για να πετάξω την γκρίνια, την μιζέρια, την απογοήτευση, την θλίψη... Και αυτό κάνω, κάθε μέρα, πετάω και από κάτι. Και έτσι δεν γεμίζω τους δρόμους των άλλων με τα δικά μου προβλήματα. Οι άνθρωποι δεν σκοντάφτουν ούτε στα πραγματικά ούτε στα φανταστικά μου σκουπίδια. Εγώ πάλι σκοντάφτω... Και κάθε φορά που σκοντάφτω πάνω σε ένα κουτάκι αναψυκτικού ή σε ένα κύπελλο του καφέ σκέφτομαι πως σκόνταψα πάνω στον θυμό ή στην κακία κάποιου. Μέχρι σήμερα έχω σκοντάψει πάνω σε γονείς που δέρνουν τα παιδιά τους, σε παιδιά που δεν σέβονται τους γονείς τους, σε καθηγητές που υποτιμούν τους μαθητές τους, σε διευθυντές που εκμεταλλεύονται τους υπαλλήλους τους, σε φίλους που συμπεριφέρονται σαν εχθροί, σε ανθρώπους που ενώ είναι αληθινοί (δυστυχώς, υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας) δεν έχουν ιδέα τι θα πει αλήθεια... Ναι, έχω σκοντάψει σε ένα σωρό προβληματικές καταστάσεις. Και αν κοιτάξετε τα σκουπίδια... αν τα κοιτάξετε πραγματικά... θα δείτε όλες αυτές τις ιστορίες. Και είναι οι δικές μας ιστορίες, οι δικές σας ιστορίες...

Εδώ είναι το σωστό σας σημείο...

για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Αν θέλετε να ξεκινήσετε κάτι ή να τελειώσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να διεκδικήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να παρατήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να ξαναξεκινήσετε κάτι που παρατήσατε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς τον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να ζητήσετε "συγνώμη" από κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν θέλετε να πείτε "σ΄αγαπώ" σε κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να πείτε «Συγνώμη» ή «Σ’ αγαπώ» στον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν έχετε κάποιο φόβο που θέλετε να ξεπεράσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.
Αν έχετε κάποιο πόνο που θέλετε να ξεριζώσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να χωρίσετε από μια σχέση που δεν σας εκφράζει, για να διεκδικήσετε μια σχέση που να σας ταιριάζει, για να αλλάξετε δουλειά αν σας πιέζει, για να αλλάξετε χώρα αν σας καταπιέζει, για να κάνετε οικονομίες, για να πάτε ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι, για να γυρίσετε τον κόσμο, για να μάθετε ζωγραφική, για να φτιάξετε μια μουσική μπάντα, για να κάνετε Bungee Jumping, για να τραγουδήσετε karaoke, για να γράψετε την αυτοβιογραφία σας, για να ξαναμιλήστε στους γονείς σας, για να προσπαθήσετε να καταλάβετε τα παιδιά σας, για να ξαναπροσεγγίσετε τα πάντα από διαφορετική οπτική γωνία, για να ελευθερωθείτε από ό, τι (νομίζετε ότι) σας περιορίζει, για να αλλάξετε ό, τι (νομίζετε ότι) σας ορίζει, για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Βάλτε το καλά στο μυαλό σας: Εδώ είναι το σωστό σας σημείο! Και δεν υπάρχει καμία επόμενη λέξη μετά από αυτό. Μόνο η τελεία. (.)

Ε δ ώ ε ί ν α ι τ ο σ ω σ τ ό σ η μ ε ί ο .

12/16/09

Γιατί με κοιτάνε;

Συνήθως, ξυπνάω τόσο δυστυχισμένη. Σήμερα, όμως, έγινε κάτι περίεργο και ξύπνησα χαρούμενη χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Η διάθεση μου ήταν ανεβασμένη. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, χαμογέλασα κι αποφάσισα να βγω μια βόλτα.

Περπατούσα στον δρόμο και είδα έναν άντρα να με κοιτάει. Σκέφτηκα πως ήταν ιδέα μου όταν στο επόμενο τετράγωνο ένα κοριτσάκι σταμάτησε μπροστά μου ανοίγοντας το στόμα του. Ασυναίσθητα έφτιαξα τα μαλλιά μου γιατί αγχώθηκα ότι κάτι θα είχε μπλεχτεί σε αυτά. Η μητέρα του ήρθε τρέχοντας και τράβηξε το κοριτσάκι από το χέρι κοιτάζοντάς με κι αυτή σαν να μην πιστεύει στα μάτια της. Μου έριξε μόνο μια ματιά γιατί οι καλοί της τρόποι δεν της επέτρεπαν να με κοιτάξει παραπάνω. Αλλά αυτή η ματιά ήταν αρκετή. Αγχώθηκα ότι κάτι έχει το πρόσωπό μου κι άρχισα να το τρίβω. Η μητέρα με το κοριτσάκι έφυγαν βιαστικά. Το κοριτσάκι συνέχιζε να με κοιτάει γυρνώντας το κεφάλι προς την μεριά μου μέχρι που έστριψαν στην γωνία.

Στο επόμενο τετράγωνο, πάνω που είχα αποφασίσει να μην δώσω βάρος σε αυτό το περίεργο σκηνικό, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του μόλις με είδε. Η ηλικιωμένη έκανε ένα βήμα να με πλησιάσει αλλά ο ηλικιωμένος την τράβηξε προς το μέρος του. Επειδή είδε πως τον κοίταξα, μου χαμογέλασε. Μα δεν κατάλαβα αν το χαμόγελο του ήταν ειρωνικό ή όχι. Αμέσως, άλλαξαν πορεία.

Και εκείνη ακριβώς την στιγμή μια παρέα εφήβων αγοριών ήρθε καταπάνω μου. Με κύκλωσαν κοιτάζοντάς με από πάνω μέχρι κάτω και μετά με προσπέρασαν χαζογελώντας. Φοβήθηκα πως έχουν κάτι τα ρούχα μου και προσπάθησα να τα φτιάξω.

Συνέχισα να περπατάω όταν μια νέα κοπέλα που έκανε ποδήλατο χάζεψε τόσο πολύ όταν με είδε που παραλίγο να πέσει σε μια κολώνα που βρίσκονταν πιο πέρα. Αγχώθηκα μήπως είναι κάτι στο περπάτημα μου ή στην κίνηση μου γελοίο.

Παρόλα αυτά, συνέχισα να περπατάω. Ένιωθα άβολα τώρα. Τα ρούχα μου τα ένιωθα στενά και το δέρμα μου στεγνό.

Συνέχισα να περπατάω... όταν είδα μια έγκυο γυναίκα να με κοιτάζει στο πρόσωπό μου. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Μήπως έφταιγε η μύτη μου που είναι μεγάλη ή τα χείλια μου που είναι μικροσκοπικά; Πάντα ήθελα να έχω αισθησιακά χείλια και μια μικροσκοπική γαλλική μυτούλα! Μήπως έφταιγε αυτό;

Και όταν πια είδα και το επόμενο ζευγάρι, νέων αυτήν την φορά, να με κοιτάζει έκπληκτο, ήμουν σίγουρη πώς έφταιγαν πέρα από την μύτη και τα χείλια, οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου (πάντα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι καλά τα βράδια αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα) και οι φακίδες στα μάγουλα μου. Μισώ τις φακίδες! Οι φακίδες είναι ωραίες μόνο όταν έχεις κόκκινα μπουκλωτά μαλλιά. Εμένα τα μαλλιά μου είναι ένα συνηθισμένο καστανό χρώμα και χωρίς καθόλου μπούκλες. Ούτε μια φυσική μπουκλίτσα, έτσι για δείγμα. Πάντα ήθελα κόκκινα μαλλιά.

Κι όταν είδα τα τρία παιδιά στο επόμενο τετράγωνο να κοιτάζουν τους ώμους μου θυμήθηκα και το πόσο θα ήθελα να έχω μακριά μαλλιά... να κρύβουν και τους στραβούς μου ώμους και το λαιμό μου που δεν είναι και τόσο ελκυστικός. Πάντα ήθελα μακριά μαλλιά που να κυματίζουν. Αλλά εμένα τα μαλλιά μου είναι αδύναμα και δεν κυματίζουν. Για αυτό και όσες φορές δοκίμασα να τα μακρύνω το αποτέλεσμα ήταν άθλιο. Για αυτό και τα κόβω τόσο κοντά. Μέχρι το σαγόνι το πολύ. Αυτό το σαγόνι με τις τετράγωνες άγριες γωνίες του...

Στο επόμενο τετράγωνο ήταν ένας άντρας, γύρω στα 40. Αυτός με κοίταζε επίμονα στο σώμα χωρίς ίχνος διακριτικότητας. Η κοιλιά μου! Αυτή θα φταίει που με κοιτάνε όλοι... Η κοιλιά μου δεν είναι επίπεδη, δεν είναι ευθεία. Γενικά πάντα είχα καμπύλες. Καμπύλες! Λέμε τώρα! Στήθος πλάκα! Τίποτα. Από την μέση και κάτω καμπύλες... Δεν ήμουν κανένα καλλίγραμμο μοντέλο. Πάντα ήθελα να είμαι πολύ ψηλή με ψηλά λεπτά πόδια. Αλλά εγώ είμαι μέτρια στο ύψος και με πόδια πάπιας! Ναι, ναι. Το ξέρω. Ακούγεται αστείο. Αλλά δεν είναι καθόλου αστείο όταν πρέπει να ζήσεις με αυτά! Τα πόδια μου είναι εντελώς άχαρα (όπως και το περπάτημά μου).

Για αυτό, μάλλον, και αυτή η κυρία, που περνάει μαζί με το σκυλάκι της (ακόμα κι αυτό με κοιτάζει περίεργα!), κοιτάζει τις γάμπες μου. Ε, ναι, το ξέρω. Οι γάμπες μου είναι γάμπες ποδοσφαιριστή. Για αυτό φταίει ο στίβος. Τι να κάνω; Ήμουν πάντα καλή στο τρέξιμο και το τίμημα που πλήρωσα για αυτή μου την αγάπη ήταν οι γάμπες μου οι οποίες δεν έχουν πια καμία θηλυκότητα (όπως και κίνησή μου).

Στο επόμενο τετράγωνο, είδα έναν άντρα. Έμοιαζε με τον πρώτο άντρα που είδα αλλά δεν έχω ιδέα αν είναι αυτός. Με κοίταζε απροκάλυπτα και εξαντλημένη και εκνευρισμένη καθώς ήμουν από όλα τα προηγούμενα κοιτάγματα, δεν άντεξα και τον σταμάτησα.

"Σε παρακαλώ" του είπα. "Σε παρακαλώ, πες μου. Γιατί με κοιτάς; Γιατί με κοιτάζουν όλοι;"

Έκπληκτος μου απάντησε ρωτώντας με

"Δεν ξέρεις;"

"Δεν έχω ιδέα... έχω κάτι στο σώμα μου ή στο πρόσωπό μου; Μήπως φταίει η μεγάλη μου μύτη, τα μικρά μου χείλια, οι άπειρες φακίδες στα μάγουλά μου, οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου, τα αδύναμα και συνηθισμένα καστανά μαλλιά μου, τα σαγόνι μου, οι ώμοι μου, ο λαιμός μου, το ανύπαρκτο στήθος μου, η φουσκωμένη κοιλιά μου, οι γάμπες μου, τα πόδια μου, η άτσαλη κίνησή μου, το άχαρο περπάτημά μου..."

Ο άντρας ακόμα πιο έκπληκτος τώρα με διέκοψε σχεδόν τρομοκρατημένος πριν προλάβω να συνεχίσω (εγώ είχα τόσα να προσθέσω ακόμα... και, για να πω την αλήθεια, εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο που με σταμάτησε πριν ολοκληρώσω)

"Σε κοιτάζουν γιατί είσαι όμορφη."
μου είπε.

Και εγώ άνοιξα το στόμα μου και τα μάτια μου όπως, τόση ώρα, έκαναν όλοι οι άλλοι.

"Εννοείς, πως όλοι αυτοί με βλέπουν τόση ώρα όμορφη;"

"Ναι."

'Εννοείς πως και εσύ με είδες όμορφη;"

"Ναι."

"Δηλαδή, τώρα, εσύ, εδώ, με βλέπεις όμορφη;"

"Όχι."

Τον κοίταξα ερωτηματικά.

"Το πιθανότερο εγώ να μην μπορέσω να σε ξαναδώ ποτέ όμορφη."

Και βλέποντας το βλέμμα μου που δεν καταλάβαινε, συνέχισε

"Μου χάλασες την εικόνα..."

Είδα την έκφραση του να αλλάζει. Δεν με κοιτούσε όπως πριν.

"Πριν σε κοίταζα αλλιώς γιατί ήσουν πολύ όμορφη. Τώρα, σε βλέπω μέσα από τα δικά σου μάτια, έτσι όπως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Και δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Είδα όσα δεν έβλεπα πριν. Και το χειρότερο είναι ότι όσα βλέπω τώρα δεν είναι πραγματικά είναι πλασματικά. Είναι τόσο άδικο αυτό για εσένα, να ζεις με τόσες ανύπαρκτες ανασφάλειες. Απορώ πώς το κάνεις. Το βρίσκω εξαντλητικό και χωρίς νόημα. Εύχομαι κάποτε να δεις τον εαυτό σου διαφορετικά, από άλλη οπτική γωνία, με άλλη ματιά. Και τότε ίσως καταφέρω να σε ξαναδώ κι εγώ όπως πραγματικά είσαι και όχι όπως σε βλέπεις τώρα. Αν καταφέρεις να δεις τον εαυτό σου όπως είναι, και όχι όπως θα ήθελες να είναι ή όπως φαντάζεσαι ότι είναι, θα δεις πόσο όμορφη είσαι. Μέχρι τότε θα ζεις νιώθοντας πως όλοι σε κοιτάνε επειδή έχεις κάτι κι όχι επειδή είσαι κάτι. Σε παρακαλώ, αν βρεις τον εαυτό σου, αν δεις τον εαυτό σου, σε εκπλιπαρώ, έλα να με βρεις για να σε ξαναδώ όπως είσαι. Όμορφη."

και με αυτά τα λόγια έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι. Και φεύγοντας μονολογούσε "Τόση ομορφιά, τόση ομορφιά, να πηγαίνει τόσο χαμένη".

Στο επόμενο τετράγωνο δεν συνάντησα κανέναν. Κι όπως περπατούσα η διάθεση μου είχε αλλάξει. Ένιωθα... πώς να το πω... όπως ξυπνάω, συνήθως, τα πρωινά... ποια είναι η λέξη; Δεν θυμάμαι. Πάντως, δεν ένιωθα χαρούμενη. Ναι, την μοναδική μέρα που ξύπνησα χαρούμενη βρήκα πάλι τρόπο να με κάνω να μην νιώθω καλά με εμένα.

Μα να με κοιτάνε γιατί είμαι όμορφη; Εγώ; Όμορφη; Εγώ; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Εγώ γεννήθηκα άσχημη. Μεγάλωσα άσχημα. Ωρίμασα άσχημα. Και τώρα νιώθω ακόμα πιο άσχημη από ότι όταν γεννήθηκα. Εγώ δεν είμαι όμορφη, δεν ήμουν ποτέ όμορφη. Δεν είναι λογικό να είμαι όμορφη. Δεν έχω δικαίωμα να είμαι όμορφη. Δεν έχουν δικαίωμα να με κοιτάνε σαν να είμαι όμορφη. Δεν είμαι όμορφη. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει ομορφιά. Δεν είμαι, σας λέω, όμορφη! Γιατί με κοιτάτε έτσι; Δεν είμαι. Δεν είμαι. Δεν αξίζω να με κοιτάτε. Δεν είμαι όμορφη. Δεν είμαι όμορφη.

Και στα επόμενα τετράγωνα και μέχρι να γυρίσω σπίτι μου... Δεν με κοίταξε κανείς. Ούτε ένας.

Αλλά εγώ ένιωθα στο στοιχείο μου. Ένιωθα - ποια είναι η λέξη; - Α! Δυστυχισμένη...

12/8/09

Με θυμάμαι να περπατάω…

Με θυμάμαι να περπατάω…

-τα πρώτα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος του εαυτού μου
-τα ενδιάμεσα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος των άλλων
-τα τελευταία μου βήματα τότε που έγινα εγώ βάρος για τα βήματα των άλλων...

Με θυμάμαι να περπατάω όταν ήμουν μικρή ακόμα, χεράκι-χεράκι, πάντα με κάποιον «μεγάλο» δίπλα μου. Πέντε βήματα δικά μου ήταν ένα δικό του. Ένιωθα περισσότερο σαν να με τραβολογάνε παρά σαν να περπατάμε παρέα. Ένιωθα να περισσεύω... Αυτός ο κάποιος (διαφορετικός κάθε φορά) περπατούσε με τέσσερα πόδια κι εγώ με κανένα...

Με θυμάμαι να περπατάω πηγαίνοντας στο σχολείο, μια εβδομάδα πρωί - μια εβδομάδα απόγευμα, και το περπάτημά μου ήταν ανάλογο με το αν είχα διαβάσει ή όχι, αν είχα κοιμηθεί καλά ή όχι, αν τσακώθηκα με κάποια φίλη μου ή όχι... Ανάλογο με τα γεγονότα και με την διάθεση μου απέναντι σε αυτά τα γεγονότα.

Με θυμάμαι να περπατάω πάνω-κάτω σε κάποιο από τα δωμάτια του σπιτιού διαβάζοντας δυνατά οποιοδήποτε θεωρητικό μάθημα. Μπορεί να ήταν για ένα απλό τεστ ή για ένα σοβαρό διαγώνισμα, σε εξετάσεις του δημοτικού, του γυμνασίου ή του λυκείου. Μπορεί να ήταν ιστορία, γεωγραφία, βιολογία ή φιλοσοφία... Δεν έχει καμία σημασία! Κάθε εξετάσεις τα ίδια! Κατέληγα να με πονάνε τα πόδια μου από το περπάτημα και ο λαιμός μου από το «φωναχτό» διάβασμα!

Με θυμάμαι να περπατάω μιλώντας με τις ώρες στο τηλέφωνο με κάποια φίλη για κάποιο πρόβλημα και δίνοντας για μια ακόμη φορά εκείνες τις «απαράδεκτες» «σοφές» συμβουλές μου (αποτέλεσμα εκείνης της «σπάνιας» «αντικειμενικής» ματιάς μου πάνω στα πράγματα).

Με θυμάμαι να περπατάω στα μαγαζιά (και πάλι με κάποια φίλη) και να βαριέμαι! Ήταν και είναι γεγονός. Δεν είμαι άνθρωπος του Shopping (μάλλον είμαι άνθρωπος του σκέτου therapy ή άλλων τύπων therapy!!!)! Έχω περιορισμένο χρόνο αντοχής στα μαγαζιά. Αυτό το αργό περπάτημα χαζεύοντας τις βιτρίνες με εκνεύριζε και με εκνευρίζει τρελά!

Με θυμάμαι να περπατάω με μια τεράστια τσάντα στην πλάτη μου (και δεν εννοώ μόνο για τα χρόνια του σχολείου αλλά και αργότερα). Μια τσάντα γεμάτη χαρτιά, στυλό, τετράδια, βιβλία, φόρμες, κάλτσες... Περιπλανώμενη καλλιτέχνης, έτοιμη για πρόβα ανά πάσα στιγμή! Η μαγική μου τσάντα είχε τα πάντα όχι μόνο για εμένα αλλά και για ολόκληρο θίασο αν χρειαζόταν! (Μέχρι σήμερα, όσοι άνθρωποι με γνωρίζουν με αναγνωρίζουν στον δρόμο από την τεράστια τσάντα που κουβαλάω μαζί μου, η οποία έχει γίνει πια ένα με εμένα).

Με θυμάμαι να περπατάω κουβαλώντας ένα σακβουαγιάζ! Όλοι όσοι με συναντούσαν μου ευχόντουσαν «Καλό ταξίδι» ή «Να περάσεις καλά». Εγώ χαμογελούσα γιατί το σακβουαγιάζ μου έκρυβε ένα μυστικό. Ήταν γεμάτο με ρούχα και σκηνικά αντικείμενα είτε για κάποιο αυτοσχεδιασμό σε κάποιο σεμινάριο είτε για κάποια παράσταση σε κάποιο θέατρο (η ποσότητα και η ποιότητα των πραγμάτων ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις)! Κατά μία έννοια πήγαινα να κάνω το δικό μου ταξίδι σε άλλα μέρη και σε άλλους τόπους. Η φαντασία ήταν το εισιτήριο μου, η πρόβα το ταξίδι μου και η παράσταση ο προορισμός.

Με θυμάμαι να περπατάω στην Πατησίων, στην Αχαρνών, στην Φωκίωνος, στην Αλεξάνδρας, στο κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, στην Ηλιούπολη, στο Περιστέρι, στην Θεσσαλονίκη, στα Χανιά, στα Γιάννενα, στην Κέρκυρα, στην Σάμο...

-Στο Λονδίνο. Στο πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Μία η ώρα το βράδυ χωρίς να έχω ιδέα πού πάω και πώς θα πάω βάζοντας τα με τον εαυτό μου που για μία ακόμα φορά είμαι τόσο ανοργάνωτη και άφησα τα πάντα για τελευταία στιγμή και που απλά δεν είχα σκεφτεί να φτάσει τουλάχιστον η πτήση μου πρωί!
-Στο Λονδίνο. Στο ίδιο ταξίδι. Όλη μέρα κάθε μέρα για δύο εβδομάδες. Με ένα χάρτη στο χέρι. Γυρνώντας όλα τα πάρκα, κοιτάζοντας λίμνες και σκιουράκια και χαμογελώντας στους ανθρώπους που έκαναν τζόκινγκ και ποδήλατο.
-Στο Λονδίνο στο δεύτερο μου ταξίδι με την αδερφή μου. Χαρούμενη που όσα είδα μόνη μου τώρα τα έβλεπαν δύο ζευγάρια μάτια και όσα ένιωθα, τα ένιωθαν δύο καρδιές.

Με θυμάμαι να περπατάω και να μην περπατάω ταυτόχρονα, να κινούμαι και να μην κινούμαι την ίδια στιγμή! Στο μοναδικό μέρος που μπορεί να συμβεί αυτό: Στο διάδρομο του γυμναστηρίου. Ματαιότης Ματαιοτήτων. Να περπατάω και να μένω στο ίδιο σημείο.

Με θυμάμαι να περπατάω...

-Φθινόπωρο σε μια χιονισμένη πλατεία.
-Χριστούγεννα σε μια στολισμένη πόλη.
-Πρωτοχρονιά ξημερώματα, μετά από ξενύχτι, ψάχνοντας απεγνωσμένα για ζεστό κουλούρι!
-Πρωτομαγιά σε κάποιο λόφο μαζεύοντας λουλούδια.
-Καλοκαίρι σε κάποια ακρογιαλιά μαζεύοντας κοχύλια.

-Ακούγοντας μουσική.

-Προσπαθώντας να βρω μια λύση.

-Μόνη μου, μόνη μου, μόνη μου ή με παρέα.

-Γρήγορα (όταν είμαι αγχωμένη), αργά (όταν είμαι στενοχωρημένη) και σε κανονικό ρυθμό (όταν είμαι αφηρημένη και δεν έχω προλάβει να αγχωθώ ή να στενοχωρηθώ για κάτι)!

-Για να προλάβω, για να ξεχάσω, για να ηρεμήσω, για να γεμίσω, για να εκτονωθώ, για να χαλαρώσω, για να σωθώ,
για να με νιώσω...

-Στην βροχή τραγουδώντας.

-Σε ένα καράβι όπου κοιμούνται όλοι βράδυ.

-Στα όνειρά μου. Στον αέρα, στο νερό ή πάνω στο ουράνιο τόξο.

-Στην πραγματικότητα. Παντού και πάντα.

Με θυμάμαι να περπατάω μετά από ένα απροσδόκητο φιλί, χαζογελώντας και στραβοπατώντας σαν μεθυσμένη, 120% ερωτευμένη και νιώθοντας απόλυτα ευτυχισμένη! Με θυμάμαι να δυσκολεύομαι να περπατήσω σε ευθεία και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Μόνο να γελάω, να γελάω, να γελάω. Και στο μυαλό μου (για πρώτη φορά στην ιστορία) να μην υπάρχει καμία σκέψη. Μόνο το κενό!

Με θυμάμαι να περπατάω από τον Άγιο Νικόλαο μέχρι τον Περισσό, μετά από ένα χωρισμό. Και στο μυαλό μου (για δεύτερη φορά στην ιστορία) να μην υπάρχει καμία σκέψη. Μόνο το κενό. Να περπατάω στο κενό. Μόνο που τώρα το ίδιο κενό είχε άλλη γεύση και όψη.

Με θυμάμαι να περπατάω σκεπτόμενη «δεξί-αριστερό, δεξί-αριστερό». Σε μια προσπάθεια να με πιέσω τουλάχιστον να περπατήσω μηχανικά μήπως και καταφέρω να βγω από την κατάθλιψη. Σε μια προσπάθεια να με πείσω να σηκωθώ από το κρεβάτι (δεξί-αριστερό), να βγω στον έξω κόσμο (δεξί-αριστερό), να πάω για πρόβα (δεξί-αριστερό), να σταματήσω να κλαίω (δεξί-αριστερό) και να αρχίσω ξανά να ζω (δεξί-αριστερό, δεξί-αριστερό).

Με θυμάμαι να περπατάω
-και να σκέφτομαι.
-και να γράφω.
-και να διαβάζω.
Μα κυρίως να περπατάω και να παρατηρώ.

Με θυμάμαι να περπατάω
-στα 5,
-στα 10,
-στα 20,
-στα 30,
-στα 40,
-στα 50,
-στα 60 μου χρόνια.

Με θυμάμαι να περπατάω, όταν παραμεγάλωσα πια, όταν έγινα πολύ πολύ μεγάλη, χεράκι-χεράκι, πάντα με κάποιον «μικρό» δίπλα μου. Πέντε βήματα δικά μου ήταν ένα δικό του. Ένιωθα περισσότερο σαν να με τραβολογάνε παρά σαν να περπατάμε παρέα. Ένιωθα να περισσεύω... Αυτός ο κάποιος (διαφορετικός κάθε φορά) περπατούσε με τέσσερα πόδια κι εγώ με κανένα...

Με θυμάμαι να περπατάω

-τα πρώτα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος του εαυτού μου
-τα ενδιάμεσα μου βήματα τότε που δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος των άλλων
-τα τελευταία μου βήματα τότε που έγινα εγώ βάρος για τα βήματα των άλλων...

Αλλά η αλήθεια είναι πως, όχι, τα πρώτα μου βήματα δεν τα θυμάμαι (τα θυμούνται οι άλλοι... με θυμούνται να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου, ήθελα φαίνεται ή να ψηλώσω ή να μεγαλώσω ή να χορέψω ή και τα τρία μαζί!) και τα τελευταία μου βήματα ακόμα δεν τα έχω φτάσει και δεν τα έχω ξεπεράσει για να γίνουν ανάμνηση (αλλά ακόμα κι όταν τα ξεπεράσω είναι πολύ πιθανό να τα θυμούνται μόνο οι άλλοι και δεν νομίζω να είναι πια στις μύτες των ποδιών μου). Έτσι το μόνο που μου μένει (και για να ζω και αργότερα για να θυμάμαι) είναι όλα εκείνα τα ενδιάμεσα βήματα. Αυτά περπατάω, αυτά θα περπατάω, μέχρι τα πόδια μου να μην αντέχουν πια, μέχρι να υποχρεωθώ από την φύση να σταματήσω, μέχρι τότε... θα συνεχίζω να περπατάω. Θα περπατάω.

Θα με ρωτήσεις γιατί περπατάω.

«Γιατί;», «Γιατί περπατάς;». Θα μου πεις.

Και εγώ θα σου πω πως σε αυτό το περπάτημα κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου. Ή μάλλον καλύτερα του δικού μου κόσμου, του κόσμου μου. Μου πήρε καιρό να το ανακαλύψω και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου.

Όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν έχεις γεννηθεί, όσο χρονών κι αν είσαι, όσα κι αν έχεις περάσει, όσα κι αν έχεις ζήσει, όσες χαρές κι αν πανηγύρισες, όσες ήττες κι αν βίωσες, όσα κι αν κέρδισες ή έχασες σε προσωπικό ή επαγγελματικό τομέα, όσες φορές κι αν έπεσες ή σηκώθηκες, όσα μαχαίρια κι αν έβαλαν στην πλάτη ή στην καρδιά σου, έχω ένα μυστικό για εσένα, μια συμβουλή που είμαι σίγουρη ότι θα σου χρησιμεύσει...

"Keep Walking, my friend, keep walking".

Συνέχισε να περπατάς όχι για τους άλλους αλλά για εσένα, όχι γιατί θα έρθει κάτι καλύτερο (το καλύτερο θα έρθει για να ξαναφύγει) αλλά για εσένα...

Συνέχισε να περπατάς γιατί αυτό είναι το μόνο που σου μένει να κάνεις. Μπορείς να κρατηθείς από αυτό. Μπορείς να επιβιώσεις. Μπορείς να ζήσεις. Ό, τι κι αν γίνεται γύρω σου... Just keep walking...

Γιατί η ουσία της ζωής σου, φίλε μου, βρίσκεται σε εκείνα τα βήματα που βρίσκονται ανάμεσα στα πρώτα και στα τελευταία, σε εκείνα τα ενδιάμεσα βήματα... Κι αν δεν θέλεις να ζήσεις με τις αναμνήσεις των βημάτων σου, συνέχισε να περπατάς... Κάνε τα βήματα αυτά να αξίζουν και μην αφήσεις κανέναν και τίποτα να σου τα στερήσει.

12/3/09

Από το Α στο Ω.

Από το Α στο Ω.

Από την Αθωότητα στην Ωριμότητα.

Α. Αθωότητα. Από εδώ ξεκινάμε όλοι.
Ω. Ωριμότητα. Και εδώ καταλήγουμε όλοι, αν είμαστε τυχεροί. Αν δεν είμαστε τυχεροί, καταλήγουμε στην Ωμότητα.

Α και Ω. Αθωότητα και Ωριμότητα. Αν είμαστε πολύ τυχεροί καταφέρνουμε έχοντας φτάσει πια στην Ωριμότητα να διατηρήσουμε και την Aθωότητα μας.

Α.

Άνθρωπος.
Πού είναι οι Άνθρωποι με το Άλφα κεφαλαίο; Με μικρό άλφα υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, και συνεχίζουν να αυξάνονται οι άτιμοι. Αλλά, ε, και; Στο Άλφα κεφαλαίο κρύβεται όλη η ουσία.

Ανθρωπιά.
Πού είναι η Ανθρωπιά με το (Α)άλφα κεφαλαίο ή μικρό; Δεν έχει καμία σημασία το άλφα εδώ. Αρκεί να είναι ανθρωπιά.

Αξιοπρέπεια.
Πού είναι η Αξιοπρέπεια; Εκεί που βρίσκονται και οι Αξίες. Στους Ανθρώπους.

Απανθρωπιά.
Πού είναι η Απανθρωπιά; Εκεί που χάνονται και οι Αξίες. Στους ανθρώπους.

Αρχή.
Πού είναι η Αρχή σου; Εκεί που είναι και η δική μου. Το Άλφα είναι η αρχή, η αρχή μου, η αρχή σου.

Αλήθεια και Αγάπη.
Να είσαι Αληθινός και να Αγαπάς. Αυτή είναι η Αρχή σου.

Β.

Βιβλίο.
Ό, τι κι αν γίνεται γύρω σου, να διαβάζεις, να διαβάζεις, να διαβάζεις...

Γ.
Γράψιμο.
Ό, τι κι αν γίνεται γύρω σου, να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις...

Δ.

Δίνω και Δέχομαι.
Να δίνεις, να δίνεις, να δίνεις...
Να δέχεσαι, να δέχεσαι, να δέχεσαι...

Ε.
Είμαι, Είσαι, Είμαστε.
Όποιος κι αν είσαι και όποιος κι αν είμαι, μαζί το «είσαι» και το «είμαι» γίνεται «είμαστε» και πίστεψε με, σε παρακαλώ, πίστεψε με, το «είμαστε» είναι πιο δυνατό και από αυτό που είμαι και αυτό που είσαι. Το «είμαστε» είναι το «είναι».

Ζ
Ζωή.
Να ζεις.

Η.
ή

Θ.
Θάνατος.
Να μην ζεις;

Να ζεις για όσο ζεις.

Ι.
Ίδιος.
Δεν είσαι ίδιος με κανέναν άλλον.

Κ.
Κανένας.
Και κανένας δεν είναι ίδιος με εσένα.

Λ.
Λέω.
Να λες.

Μ.
Μαθαίνω.
Να μαθαίνεις, να μαθαίνεις, να μαθαίνεις...
Και πώς θα μάθεις;

Ν.
Ναι.
Να λες ναι.

Ξ.
Ξέρω.
Να Ξέρεις πότε να λες Ναι και πότε να λες Όχι.

Ο.
Όχι.
Να λες όχι.

Π.
Ποτέ και Πάντα.
Ποτέ να μην λες ποτέ. Ποτέ να μην λες πάντα. Ποτέ να μην πιστεύεις το ποτέ και το πάντα.

Ρ.
Ρωτάω.
Να ρωτάς, να ρωτάς, να ρωτάς...
Μόνο έτσι θα μάθεις.

Σ.
Συνέχεια και Συνέπεια.
Σκαλί σκαλί να συνεχίζεις, να είσαι συνεπής σε σχέση με σένα, να έχεις συναίσθηση της συνέχειας και της συνέπειας σου, και να συνεχίζεις και το να συνεχίζεις και το να είσαι συνεπής.

Τ.
Τέχνη και Τρέλα.
Η τέχνη θέλει τρέλα και η τρέλα θέλει τέχνη.
Να ταξιδεύεις τραγουδώντας, να τραγουδάς ταξιδεύοντας...

Υ.
Υπέρβαση.
Να ζητάς πάντα παραπάνω. Η αλφαβήτα σου ξεκινάει με το Α και το Β και τελειώνει στο Ω. Η Βάση σου είναι το Α. Να στοχεύεις στο Ω για να φτάσεις κάπου στο Υ. Μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από το Υ. Το Υ δεν είναι υπερβολικό. Δεν χρειάζεται να είσαι υπεράνθρωπος για να το φτάσεις. Το Υ είναι υπαρκτό. Υπάρχει και είναι υπέροχο.

Φ.
Φύση.
Η Φύση είναι Φίλος. Φίλος σου.
Δεν είναι φυσικό να την φοβάσαι. Να την φροντίζεις. Και την φύση και την φύση σου. Να σε φροντίζεις.

Χ.
Χαμηλά.
Ακόμα κι αν πέσεις χαμηλά...

Ψ.
Ψηλά.
Να κοιτάς ψηλά...

Όσες φορές κι αν πέσεις στο χαμηλά, το ψηλά θα σε σηκώσει.

Ω.
Ωριμότητα.
Ωραία. Η Ώρα της Ωριμότητας.

Από το Α στο Ω.
Να είσαι Αληθινός και να Αγαπάς, να Βιβλιοδιαβάζεις, να Γράφεις, να Δίνεις και να Δέχεσαι, να Είσαι, να Είμαι, να Είμαστε, να Ζεις ή να μην Ζεις, να Ζεις για όσο Ζεις... Δεν είσαι Ίδιος με κανέναν και Κανένας δεν είναι ίδιος με εσένα... να Λες, να Μαθαίνεις, Να λες Ναι, να Ξέρεις πότε να λες ναι και πότε να λες όχι, να λες Όχι, Ποτέ να μην λες Ποτέ, Ποτέ να μην λες Πάντα, Ποτέ να μην Πιστεύεις το Ποτέ και το Πάντα, να Ρωτάς, να έχεις Συνέχεια και Συνέπεια, Τέχνη και Τρέλα, να Ταξιδεύεις Τραγουδώντας, να Τραγουδάς Ταξιδεύοντας, να είσαι Υπέρ της Υπέρβασης, να Φροντίζεις την Φύση, να σε Φροντίζεις, και όπου κι αν βρίσκεσαι Χαμηλά ή Ψηλά, να Αναζητάς την Ωριμότητα.

Να Αναζητάς την Αθωότητα μέσα στην Ωριμότητα και την Ωριμότητα μέσα στην Αθωότητα.

11/18/09

Άδειο...

Είμαι μπροστά σε ένα άδειο σπίτι που περιμένει να γεμίσει από εμένα.
Είμαι μπροστά σε έναν άδειο δρόμο που περιμένει να περπατηθεί από εμένα.
Είμαι μπροστά σε ένα άδειο τετράδιο που περιμένει να γραφτεί από εμένα.
Είμαι μπροστά σε έναν άδειο άνθρωπο και περιμένω να σωθώ από αυτόν...

Είμαι μέσα σε ένα άδειο σπίτι που περιμένει να γεμίσει από εμένα.

Βγαίνω έξω και…

Είμαι μπροστά σε έναν άδειο δρόμο που περιμένει να περπατηθεί από εμένα.

Κάθομαι κάτω και…

Είμαι μπροστά σε ένα άδειο τετράδιο που περιμένει να γραφτεί από εμένα.

Είμαι άδεια. Το νιώθω.

Έρχεσαι εσύ και...
.
Είμαι μπροστά σε έναν γεμάτο άνθρωπο και περιμένω να μάθω από αυτόν.

Είσαι γεμάτος. Το βλέπω.

Είμαι μπροστά σου και περιμένω να σωθώ από εσένα.

Να με σηκώσεις, να σηκωθώ.

Να περπατήσουμε μαζί τον άδειο μου δρόμο, να γεμίσουμε μαζί το άδειο μου σπίτι, και μετά να γράψουμε μαζί το άδειο μου τετράδιο.

Εσύ όμως δεν μπορείς να με σηκώσεις. Και δεν μπορώ να σε κατηγορήσω για αυτό. Το σωστό είναι να βρω μόνη μου τη δύναμη να σηκωθώ. Πρέπει, όμως, πρώτα να γεμίσω... αυτό θα μου πάρει χρόνο και εσύ - σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα - δεν μπορείς να περιμένεις.

Ναι, ένα σπίτι μπορεί να περιμένει, ένας δρόμος μπορεί να περιμένει, ένα τετράδιο μπορεί να περιμένει… Ένας άνθρωπος δύσκολα περιμένει… Εσύ δεν μπορείς να περιμένεις…

Για αυτό αποφασίζεις να περπατήσεις πάνω μου και να με γεμίσεις από εσένα. Αλλά εγώ δεν θέλω να γεμίσω από εσένα. Δεν θέλω να γεμίσω ΜΟΝΟ από εσένα. Θέλω να γεμίσω από εμένα. Αυτό δεν το καταλαβαίνεις. Δεν μπορείς ή δεν θέλεις να το καταλάβεις. Το νιώθω, το βλέπω. Έκανα λάθος. Δεν ήσουν γεμάτος. Ήσουν και εσύ άδειος όπως κι εγώ. Και, τώρα, με γέμιζεις με το δικό σου άδειο. Εσύ αδειάζεις ακόμα περισσότερο κι εγώ γεμίζω με κάτι που δεν μου ανήκει.

Ευτυχώς, δεν έχεις δει το άδειο μου τετράδιο, θα το έσκιζες ή θα το μουντζούρωνες, θα το γέμιζες με εσένα. Το ποδοπάτησες μόνο λιγάκι όταν θέλησες να με φτάσεις. Με ποδοπάτησες. Αλλά δεν έχει καμία σημασία. Έφυγες πια. Δεν είσαι εδώ. Θα μου πάρει χρόνο να αδειάσω από το άδειο σου, να αδειάσω από εσένα και να γεμίσω με εμένα αλλά σε αντίθεση με εσένα εγώ μπορώ να περιμένω. Και αυτό κάνω. Δεν τρέχω. Δεν φεύγω. Δεν κάνω τίποτα. Απλά κάθομαι, αδειάζω, και κρατάω στα χέρια μου το άδειο τετράδιό μου.

Ο δρόμος μου είναι και πάλι άδειος. Το σπίτι μου παραμένει άδειο. Αλλά το τετράδιο μου ξαφνικά γεμίζει! Γεμίζει από μένα. Με μένα. Γράφω...

Και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για την ώρα. Να γράφω. Να γράφω μέχρι να βρω την δύναμη να σηκωθώ, την θέληση να περπατήσω και μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι μου που δεν θα είναι άδειο πια. Θα γεμίζει από μένα. Με μένα. Όπως ακριβώς και το τετράδιό μου.

Είμαι σε ένα άδειο δωμάτιο, σε ένα άδειο σπίτι, σε μια άδεια πόλη, με άδειους δρόμους, και άδειους ανθρώπους. Ζω σε μια άδεια χώρα. Πού είναι τα γεμάτα σπίτια; Πού είναι οι γεμάτοι δρόμοι; Πού είναι τα γεμάτα τετράδια;
Πού είναι οι γεμάτοι άνθρωποι; Δεν έχω ιδέα.

Ζω σε έναν γεμάτο από άδειους ανθρώπους ή σε έναν άδειο από γεμάτους ανθρώπους κόσμο.

Αλλά έχω βρει τον τρόπο μου για να επιβιώσω. Θα γράφω και θα διαβάζω. Θα γεμίσω. Και θα ψάξω τους λίγους εκείνους τους γεμάτους. Ενώ όλα γύρω μου θα είναι άδεια, εγώ θα γίνω γεμάτη και θα ζήσω μια γεμάτη ζωή.

10/26/09

Θέλω να μου φέρεις...

Για τα γενέθλια μου, Κυρία ζωή, θέλω να μου φέρεις:

-Υγεία.

Σωματική Υγεία. Τα δύο (ή μήπως τρία;) τελευταία χρόνια ξέρεις πόσο ταλαιπωρήθηκα με δύο διαφορετικά προβλήματα υγείας. Το ένα προσπεράστηκε, το άλλο όχι. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Έχω επίγνωση πως υπάρχουν πολύ χειρότερα πρόβληματα από τα δικά μου. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να μην περάσω ακόμα μία χρονιά αλλάζοντας γιατρούς, κάνοντας εξετάσεις, και δοκιμάζοντας φάρμακα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Θα ήθελα απλά να μην χρειάζεται να σημειώνω στο ημερολόγιο μου ιατρικά ραντεβού. Κουράστηκα από την αναζήτηση ενός καλού γιατρού και από την προσμονή μιας θεραπείας που δεν έρχεται ποτέ, μιας θεραπείας που θα έχει επιτέλους ουσιαστικό αποτέλεσμα. Έχω συνηθίσει τόσο πολύ στο συγκεκριμένο πρόβλημα που έχω ξεχάσει πως ήταν να ζω χωρίς αυτό! «Πώς θα είναι να ζω χωρίς αυτό;» Αναρωτιέμαι. Δεν έχω ιδέα! Θα ήθελα να μην υπάρχει αυτή η μόνιμη συννεφιά μέσα μου κι αυτό το άγχος ότι δεν θα ξανανιώσω ποτέ οργανικά καλά.

Ψυχολογική Υγεία. Ξέρω, βέβαια, πως αυτήν την στιγμή η ψυχολογία μου έχει γίνει πιο εύθραυστη από ό,τι ήδη ήταν γιατί με επηρρεάζει και η σωματική μου αδυναμία. Αν το σώμα μου ήταν καλά θα είχα μια γερή βάση για να χτίσω μια γερή ψυχολογία. Τώρα η βάση μου παραπατάει και η ψυχολογία μου γέρνει μία προς την μία μεριά και μία προς την άλλη! Παρόλα αυτά, θέλω να σου ζητήσω να μου την φέρεις ανεξάρτητα από την σωματική μου υγεία. Πρέπει να βρω τρόπο να τα διαχωρίσω. Να είναι ένα αλλά να μπορούν να γίνουν και δύο. Να υπάρχουν μαζί αλλά και χωριστά. Έτσι ακόμα κι αν δεν έρθει η σωματική υγεία θα καταφέρω να είμαι καλά ψυχολογικά. Έτσι θα σημαίνει πως αποδέχτηκα την κατάσταση όπως είναι κι όχι, απαραίτητα, όπως θα ήθελα να είναι. Έτσι θα μπορέσω να έχω καθαρό μυαλό και εσωτερική γαλήνη.

-Ύπνο. Βέβαια, αν έχω ψυχολογικοσωματική υγεία φαντάζομαι πως ο ύπνος μου θα γίνει επιτέλους κανονικός! Αλλά εγώ θέλω να σου το ζητήσω και χωριστά, για να εξασφαλίσω πως, ακόμα κι αν δεν μου φέρεις τα παραπάνω (ανεξάρτητα δηλαδή από την κατάσταση της συνολικής υγείας μου), εγώ θα μπορώ να ξεκουράζομαι. Δεν με ενδιαφέρει να κοιμάμαι πολύ (ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος του ύπνου!). Με ενδιαφέρει να κοιμάμαι καλά. Να μην αγχώνομαι και να μην φοβάμαι εξαιτίας της σκέψης μου. Να μην στριφογυρνάω σαν το σουβλάκι, να μην γίνεται το μάτι μου γαρίδα! Απλά, να κλείνω τα μάτια μου και να κοιμάμαι...

-Έρωτα. Αλλά, σε παρακαλώ, θέλω να μου φέρεις έρωτα στα πλαίσια του φυσιολογικού. Έχω ανάγκη για κάτι φυσιολογικό... Θα με ρωτήσεις: «Τι ορίζεις ως φυσιολογικο;» Ξέρεις πολύ καλά τι ορίζω ως φυσιολογικό και ξέρεις επίσης πολύ καλά πως μέχρι τώρα ό,τι μου έφερες δεν είχε καμία σχέση με οτιδήποτε μπορεί να οριστεί ως φυσιολογικό από οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο! Προτιμάω να μην μου φέρεις τίποτα αν είναι να μπλέξω πάλι σε κάποια περίεργη, προβληματική, κατάσταση που για να την ερμηνεύσω χρειάζομαι λεξικό ή διερμηνέα! Δεν μπορώ πια να προσπαθώ να καταλάβω πράγματα που δεν τα χωράει όχι μόνο το φτωχό μου μυαλό αλλά ούτε και η πλούσια καρδιά μου. Δεν βρίσκω νόημα στο να βγάζω νόημα από αυτά που δεν έχουν νόημα. Θέλω να μου φέρεις απλότητα στον έρωτα. Και μην μου πεις ότι δεν υπάρχει τέτοια μορφή έρωτα. Υπάρχει. Αυτήν να μου φέρεις. Αλλιώς, δεν θέλω. Ακόμα κι αν μου τον φέρεις, θα κλείσω τα μάτια μου και θα τον προσπεράσω...

-Γνώση. Ξέρω πως πρέπει να πάω εγώ προς αυτήν. Ήδη (ελπίζω πως) περπατάω προς την σωστή κατεύθυνση. Αλλά έχω ανάγκη να με βοηθήσεις. Φέρε στον δρόμο μου καλούς δασκάλους. Αν δεν γίνεται πολλούς... Έναν ή δύο... Διψάω να μάθω. Και δεν μπορώ να τα μάθω όλα μόνη μου. Δεν είμαι έτοιμη για αυτό. Έχω ανάγκη ΚΑΙ από καθοδήγηση. Αν μου φέρεις καλούς δασκάλους να με βοηθήσουν στο δύσκολο ταξίδι μου θα σε ευγνωμονώ για πάντα.

-Τύχη. Στις κρίσιμες στιγμές. Σε εκείνα τα δύσκολα σημεία που δεν έχει σημασία το ταλέντο σου ή το πόσο κόπιασες για κάτι, σε εκείνα τα σημεία που είναι απαραίτητη η τύχη για να προχωρήσεις. Σε παρακαλώ, φέρε μου μπόλικη τύχη... Θα την χρειαστώ! Όχι μόνο για μένα αλλά και για τους γύρω μου. Και υπόσχομαι να την μοιράσω δίκαια σε εκείνους που το αξίζουν και που ιδρώνουν για να φτάσουν σε σημεία που άλλοι φτάνουν χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι.

-Χρήματα. Ακούγεται υλιστικό; Δεν ξέρω. Δεν ζητάω πολλά. Μόνο τόσα όσα χρειάζομαι για να στηρίξω το όραμά μου. Βέβαια, αν μου έφερνες πολλά θα μπορούσα να στηρίξω και μερικά άλλα οράματα άλλων ανθρώπων... αλλά, ποιος ξέρει;, ίσως και με τα λίγα, καταφέρω να στηρίξω περισσότερα από ένα οράματα... Φέρε μου χρήματα και θα τα (χρησιμοποιήσω με τέτοιο τρόπο που θα τα) κάνω να αξίζουν πιο πολύ από την αξία τους.

Τέλος, θέλω να μου φέρεις τον εαυτό μου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό... να μου φέρεις εμένα. Γιατί τα τελευταία χρόνια κάτι έγινε και με (ξ)έχασα. Θέλω να με βοηθήσεις να με βρω.

Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις όνειρα.
Αυτά θα τα φέρω εγώ.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις δημιουργικότητα.
Αυτή πάντα φυτρώνει εκεί που υπάρχει κατάλληλο έδαφος.
Θα βρω τρόπο να φτιάξω το κατάλληλο έδαφος και εκεί να την καλλιεργήσω.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις ταλέντο.
Το έχω αφήσει σε μια γωνίτσα και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να το φωνάξω.
Το φροντίζω και είναι έτοιμο, ανά πάσα στιγμή, για δράση.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις ελπίδα.
Θα την ξαναγεννήσω, για μια ακόμα φορά, από το πουθενά.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις ανθρώπους δίπλα μου.
Αυτούς που χρειάζομαι δεν χρειάζεται καν να τους φέρω. Τους έχω ήδη. Μια αδερφή-ψυχή και μια καλή φιλή.

Δεν σου ζητάω να μου φέρεις αγάπη. Ζω μέσα σε αυτήν. Την προσφέρω και μου την προσφέρουν.

Δεν σου ζητάω επιτυχία θα την κυνηγήσω (μην με ρωτήσεις πώς)
Δεν σου ζητάω δύναμη θα την αντλήσω (μην με ρωτήσεις από πού)
Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο (μην με ρωτήσεις γιατί).

Σου ζητάω απλά να μου φέρεις

Υγεία,
Ύπνο και Έρωτα,
Γνώση,
Τύχη και Χρήματα.

Σου ζητάω να μου φέρεις τον εαυτό μου και αυτά που χρειάζονται για να επενδύσω σε αυτόν.

10/14/09

Αγάπη και συγχώρεση

Από παιδί είχα πάντα αυτήν την «γελοία» άποψη ότι η αγάπη νικάει τα πάντα. Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην λύνεται με την αγάπη, δεν υπάρχει εμπόδιο που να μην μπορεί να ξεπεραστεί με την αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορέσει να βρεθεί κοινός κώδικας επικοινωνίας. Όταν αγαπάς είσαι «ανοιχτός», είσαι πάντα διαθέσιμος, θέλεις να καταλάβεις, ακούς και μιλάς πραγματικα, ενδιαφέρεσαι, είσαι έτοιμος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις τα αδύνατα δυνατά. Είσαι εκεί για τον άλλον και ο άλλος είναι εκεί για εσένα. Και είσαι σίγουρος πως τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει αυτήν την ισορροπία και να διαλύσει κάτι τόσο ισχυρό. Νιώθεις ασφάλεια. Η αγάπη είναι η δύναμη που νικάει κάθε αδυναμία. Η αγάπη είναι αιώνια, ανίκητη και απεριόριστη.

Με βάση αυτήν την «γελοία» άποψη μου θεωρούσα «γελοίες» κάποιες άλλες θεωρίες. Όπως π.χ. την θεωρία του ότι είναι απαραίτητο και αυτονόητο το να κάνεις «υποχωρήσεις» για κάποιον που αγαπάς. Ή του ότι αν αγαπάς πραγματικά κάποιον και αυτός δεν σου συμπεριφερθεί καλά θα τον συγχωρέσεις ό,τι κι αν γίνει.
Με βάση την δική μου θεωρία:
Η αγάπη δεν μπορεί να κάνει «υποχωρήσεις» γιατί δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «υποχώρηση».
Η αγάπη δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να συγχωρέσει. Δεν χρειάζεται να συγχωρέσει. Συγχωρεί αυτόματα. Τόσο αυτόματα που δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «συγχώρεση».

Όλα ξεκίνησαν, λοιπόν, όταν έφτασα σε αυτό το απαίσιο σημείο του να είναι απαραίτητο να συγχωρέσω κάποιον για να επιβιώσει η αγάπη μου για αυτόν. Έτσι απλά, από την μια στιγμή στην άλλη, κλονίστηκε η θεωρία της αγάπης που νικάει τα πάντα και η θεωρία της αγάπης που δεν χρειάζεται να συγχωρέσει. Η αγάπη συνάντησε την προδοσία και, κατά συνέπεια, ήρθε η στιγμή να μάθει τι σημαίνει η λέξη «συγχώρεση». Η αγάπη μου είχε ανάγκη να συγχωρέσει για να συνεχίσει να υπάρχει και αυτό δεν μπορούσα να της το συγχωρέσω. Αφού η αγάπη μου ήταν πραγματική γιατί ήταν τόσο αδύναμη; Γιατί της ήταν τόσο δύσκολο να συγχωρέσει και γιατί της ήταν ακόμα πιο δύσκολο το να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία; Γιατί η αγάπη μου δεν με άφηνε να επιστρέψω σε αυτόν που αγαπώ;

Και τότε, ήρθε η φράση ενός φίλου να με προβληματίσει:
«Μπορείς να συγχωρέσεις κάποιον και να συνεχίσεις να τον αγαπάς. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα να ξαναεπιστρέψεις σε αυτόν»

Κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις... Όχι για το αν θα επιστρέψω ή όχι (για μένα ήταν αυτονόητο, αν συγχωρούσα και αν συνέχιζα να αγαπώ, θα επέστρεφα). Αλλά σε σχέση με το τι σχέση έχουν η αγάπη και η συγχώρεση. Γιατί αν μπορώ να διαχωρίσω την επιστροφή από την αγάπη και την συγχώρεση γιατί να μην δοκιμάσω να διαχωρίσω και την αγάπη από την συγχώρεση; Γιατί είναι υποχρεωτικό αυτά τα δύο να είναι πάντα μαζί;

Κατέληξα, λοιπόν, στα εξής συμπεράσματα:

1. Μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και να συνεχίσω να τον αγαπώ.
2. Μπορώ να μην συγχωρέσω κάποιον και να σταματήσω να τον αγαπώ.
3. Μπορώ να μην μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και, όμως, να συνεχίσω να τον αγαπώ. Και
4. Μπορώ να συγχωρέσω κάποιον και, παρόλα αυτά, να σταματήσω να τον αγαπώ.

Οι δύο πρώτες περιπτώσεις για εμένα είναι οι πιο εύκολες. Στην πρώτη μένω και δίνω μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία και στην δεύτερη φεύγω γιατί είναι χαμένο παιχνίδι. Οι δύο άλλες περιπτώσεις όμως... είναι πιο πολύπλοκες. Και εκεί, συνήθως, είναι το πρόβλημα με το αν θα επιλέξεις να μείνεις ή να φύγεις και με το τι μορφή θα έχει η σχέση σου από εδώ και πέρα με βάση τα καινούρια δεδομένα.

Το σίγουρο είναι πως (ανεξάρτητα από το αν θα μείνω ή θα φύγω) το αν θα συγχωρέσω ή όχι κάποιον δεν έχει καμία σχέση με το αν τον αγάπησα, ούτε με τον αν συνεχίζω να τον αγαπώ, ούτε με το πόσο τον αγαπώ. Όχι, δεν μπορεί η συγχώρεση να γίνει μονάδα μέτρησης της αγάπης. Η αγάπη δεν είναι πραγματική μόνο όταν συγχωρεί και δεν είναι ψεύτικη μόνο όταν δεν συγχωρεί. Μπορεί να είναι πραγματική και να μην τα καταφέρει να συγχωρέσει...
Γιατί η αγάπη όχι μόνο δεν νικάει (πάντα) τα πάντα αλλά υπάρχει περίπτωση και να σταματήσει να υπάρχει. Γιατί η αγάπη δεν νικάει κάθε αδυναμία, δεν είναι αιώνια, δεν είναι ανίκητη και δεν είναι απεριόριστη. Φτιάχνεται από τους ανθρώπους και, κατά συνέπεια, έχει ανθρώπινες αδυναμίες. Γεννιέται και πεθαίνει. Και στο ενδιάμεσο μπορεί να κερδίσει και να χάσει διάφορες μάχες. Και ακόμα κι όταν χάνει δεν σημαίνει πως δεν ήταν πραγματική. Όχι, αυτός είναι ένας ακόμα μύθος που έφτιαξαν οι άνθρωποι για να νιώθουν καλύτερα. Μπορεί να ήταν μια χαρά πραγματική για όσο υπήρξε. Αλλά ό,τι είναι πραγματικό στο παρελθόν δεν είναι υποχρεωμένο να συνεχίζει να ισχύει και τώρα. Γιατί ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους και από την αλλάγη αυτών εξαρτάται το πώς θα αλλάξει και η αγάπη με τον χρόνο.

Και αυτά είναι τα σημάδια που μου άφησε η αγάπη μέσα στο χρόνο:

Νιώθω διαλυμένη εξαιτίας της αγάπης που πέθανε χωρίς να συγχωρέσει. Νιώθω στενοχωρημένη για την αγάπη που ενώ συγχώρεσε, πέθανε. Νιώθω ηττημένη για την αγάπη που έζησε χωρίς να συγχωρέσει. Και νιώθω απίστευτα τυχερή για την αγάπη που συγχώρεσε, έζησε και συνεχίζει να ζει έχοντας ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά για όλες τις επόμενες αγάπες που θα έρθουν.

Το ιδανικότερο από όλα, όμως, βρίσκεται στο συμπέρασμα νούμερο 5 (που κρατάω στην άκρη του μυαλού μου):

5. Μπορώ να αγαπώ κάποιον ο οποίος δεν θα με φτάσει (δεν θα με φτάνει) στο σημείο του να πρέπει να σκεφτώ αν θα τον συγχωρέσω ή όχι. Δεν θα χρειάζεται να τον συγχωρέσω.

Και για αυτού του τύπου την αγάπη πέρα από ευτυχία θα νιώθω αιώνια ευγνωμοσύνη.

10/11/09

Με θυμάμαι να γράφω…


Με θυμάμαι να γράφω…

Σε χαρτάκια που έβαζα μέσα στον «κούπα». Το μαγικό κουτί που έγραφα τα παράπονα μου για να τα συζητήσουμε με τους γονείς μου κάθε Κυριακή. Βέβαια, εκεί έγραφα ακόμα με άτσαλα γράμματα-καλλικατζούρες, θυμωμένες παιδικές φράσεις, για τον αδερφό μου που, για άλλη μια φορά, με πείραξε ή για το ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει.

Με θυμάμαι να γράφω σε λευκώματα φίλων στο σχολείο. Ήταν απαραίτητο για εμένα να βρω ακριβώς αυτό που θέλω να πω, τις συγκεκριμένες εκείνες λέξεις που θα μεταφέρουν τις σκέψεις μου με ακρίβεια. Ήθελα να είναι κάτι όμορφο, έξυπνο και αληθινό και κοιτούσα με τις ώρες τις ερωτήσεις μέχρι να βρω την σωστή απάντηση που με εκφράζει.

Με θυμάμαι να γράφω στα περιθώρια των σχολικών μου βιβλίων όταν το μάθημα μου φαινόταν βαρετό ή αδιάφορο. Και δεν ήταν λίγες οι φορές… που έγραφα τις ίδιες φράσεις ξανά και ξανά ανάμεσα σε σκιτσάκια και καρδούλες…

Με θυμάμαι να γράφω ατελείωτες κάρτες για φίλους. Μια κάρτα ποτέ δεν ήταν απλά μια κάρτα. Μια κάρτα ήταν πάντα πιο σημαντική από το δώρο. Ακόμα και το πιο μικρό δώρο αποκτούσε τεράστια αξία με την κατάλληλη κάρτα. Έτσι μια γόμα ήταν μαγική και δεν έσβηνε μόνο τις λάθος λέξεις σε ένα τετράδιο αλλά και τα «λάθος» συναισθήματα όπως είναι η στενοχώρια και η απογοήτευση. Αρκούσε να σβήσεις με την συγκεκριμένη γόμα στο μέρος της καρδιάς και κάθε θλίψη εξαφανιζόταν. Έτσι ένα απλό τσιμπιδάκι για τα μαλλιά ξαφνικά αποκτούσε μαγικές ιδιότητες και όταν το φορούσες γινόσουν ο πιο όμορφος άνθρωπος στον κόσμο. Με αυτές τις κάρτες έκανα τους φίλους μου ευτυχισμένους.

Με θυμάμαι να γράφω μηνύματα στους τοίχους και δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανη για αυτό. Ήθελα όμως τότε να αφήσω το σημάδι μου κάπου-κάπως. Δεν ήθελα να χαθώ. Και νόμιζα πως αν γράψω ένα μήνυμα ζωής ή ένα ρητό με ουσία τότε ίσως αυτό θα μου εξασφαλίσει μία θέση ανάμεσα σε αυτούς που έκαναν κάτι σημαντικό και η ζωή μου τότε δεν θα πήγαινε χαμένη. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι άνθρωποι που έβλεπαν τα μηνύματα αυτά να βλαστημούσαν γιατί κάποιο παιδί πάλι έγραψε κάτι ανόητο στον τοίχο έξω από την πολυκατοικία τους. Αλλά εγώ τότε αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω. Ένιωθα πως γράφω κάτι που θα μείνει για πάντα και ίσως κάποιος, κάποτε, το διαβάσει και του αλλάξει την ζωή.

Με θυμάμαι να γράφω ημερολόγιο. Όλη η εφηβεία μου είναι χαοτικά γραμμένη στα διάφορα ημερολόγια μου. Αυτά γνωρίζουν ποιο είναι το όνομα αυτού που με στιγμάτισε. Αυτά γνωρίζουν κάθε σχέση και κάθε χωρισμό. Κάθε χαρά και κάθε πόνο. Κάθε μάχη. Κάθε νίκη και κάθε ήττα. Παρόλα αυτά… δεν λένε πάντα την αλήθεια γιατί υπήρχε πάντα αυτός ο μόνιμος φόβος ότι θα πέσουν σε λάθος χέρια και θα διαβαστούν από άτομα που δεν πρέπει. Και γιατί υπήρχαν και πράγματα που δεν ήθελα να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου.

Με θυμάμαι να γράφω στίχους τραγουδιών και να προκαλώ γέλιο… τώρα πια νομίζω ότι προκαλώ περισσότερο κλάμα παρά γέλιο…

Με θυμάμαι να γράφω ποιήματα. Σοβαρά, αστεία, απλά, περίπλοκα, μεγάλα, μικρά, με νόημα ή χωρίς, με ρίμα ή χωρίς, σε διάφορες μορφές και με διαφορετικά περιεχόμενα. Κάποια άξια προσοχής. Κάποια όχι.

Με θυμάμαι να γράφω γράμματα. Σε άτομα που ζούσαν μακρυά μου, που δεν γνώρισα ποτέ, που βρίσκονταν σε κάποια άγνωστη πόλη του εξωτερικού ή σε άτομα που ήταν κοντά μου και τους έγραφα ότι δεν άντεχα να τους πω.

Με θυμάμαι να γράφω ερωτικές επιστολές. Με ανταπόκριση ή χωρίς. Επιστολές που πήγαν εκεί που έπρεπε να πάνε ή που δεν έφυγαν ποτέ από τα χέρια μου. Επιστολές που δόθηκαν ή που σκίστηκαν.

Με θυμάμαι να γράφω σε τετράδια, σε χαρτιά Α4, σε μικροσκοπικά χαρτάκια, σε φακέλους, σε ετικέτες, σε χαρτομάντηλα, σε χαρτοπετσέτες (ακόμα και στις καφετέριες!), σε οτιδήποτε μπορούσε να γραφτεί… και όλα αυτά… διασκορπισμένα… στις τσάντες μου και στο πατώμα του σπιτιού μου!

Με θυμάμαι να γράφω το τηλέφωνο μου σε κάποιον που μου άρεσε τόσο πολύ που δεν δίστασα να του το δώσω. Και θυμάμαι ακόμα το έκπληκτο βλέμμα του και το ότι με πήρε τηλέφωνο την ίδια κιόλας μέρα... Βέβαια θυμάμαι και το πιο αποτυχημένο πρώτο ραντεβού όλων των εποχών αλλά δεν με πειράζει.

Με θυμάμαι να γράφω μηνύματα στο κινητό... ολόκληρες ιστορίες μέσα από μηνύματα. Όμορφα μηνύματα που μπορούσαν να σου φτιάξουν την ημέρα και να σου αλλάξουν την διάθεση, που δεν μπορούσες να μην χαμογελάσεις όταν τα διαβάσεις! Ή απαισιόδοξα μηνύματα που ζητούσαν μια λύση σε κάποιο άλυτο πρόβλημα ή εκνευριστικά μηνύματα που ήθελαν να ξεσπάσουν ή απλά μηνύματα αγάπης.

Με θυμάμαι να γράφω email. Σε κάποιον που μου στάθηκε πολύ. Ατελείωτα email προς αυτόν και αυτός προς εμένα. Η λογική των δικών του email βοηθούσε στο να περιοριστεί λιγάκι το δικό μου συναισθηματικό χάος. Ναι, θυμάμαι, να γράφω σε αυτόν γιατί γνώριζα και ακόμα γνωρίζω πως τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Οι γραπτοί διάλογοι μας ήταν πολύ βοηθητικοί και πολύ απολαυστικοί.

Με θυμάμαι να γράφω σε ένα φόρουμ προσπαθώντας να καλύψω τα κενά, να νιώσω λίγο καλύτερα, να βρω ανθρώπους να συζητάμε. Προσπαθώντας απεγνωσμένα στην φάση που όλα διαλύονταν γύρω μου να βρω κάτι να κρατηθώ. Σε μια απίστευτη προσπάθεια επιβίωσης και ανάγκης να ξαναπιστέψω. Ναι, θυμάμαι ακόμα τα nicknames των παιδιών που έγραφαν σε αυτό το φόρουμ... και με θυμάμαι να γράφω... να τους γράφω...

Με θυμάμαι να γράφω στο facebook. Αποφασισμένη να είμαι αυτό που είμαι και να γράφω αυτά ακριβώς που πιστεύω. Αποφασισμένη οι φωτογραφίες μου να μην με δείχνουν πιο όμορφη από ότι είμαι και οι λέξεις μου να μην με δείχνουν πιο έξυπνη. Αποφασισμένη να μην πέσω στην παγίδα. Να είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Και να δημιουργήσω αυτό που μου αρέσει να δημιουργώ μια ζωή... κάτι «παραπάνω», κάτι που να κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να νιώθουν, κάτι που κάθε μέρα θα έχει να πει κάτι καινούριο. Ένα μέρος που όλοι θα ξέρουν ότι αν το αναζητήσουν θα έχει πάντα κάτι να τους δώσει. Ερεθίσματα, τροφή για σκέψη, ανοιχτό διάλογο και ανάγκη για περισσότερη γνώση και αναζήτηση.

Με θυμάμαι να γράφω μία εβδομάδα ένα άρθρο για ένα περιοδικό... και να είμαι τόσο χαρούμενη που μου είπαν πώς θα δημοσιεύσουν κάτι δικό μου! Να γράφω και να διορθώνω. Να είμαι τόσο ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα!!! Και τελικά απλά να μην το δημοσιεύουν. Έπρεπε ή να λογοκριθεί ή να μην δημοσιευθεί. Ή να το αλλάξουν ξανά και ξανά τόσο ωστέ να μην το αναγνωρίζω ή να το πάρω πίσω και να το βάλω πίσω στο συρτάρι μαζί με την χαρά και την ικανοποίηση και τις ελπίδες και τα όνειρα. Και φυσικά επέλεξα να μείνει στο συρτάρι. Όχι εξαιτίας της περηφάνιας αλλά εξαιτίας της αξιοπρέπειας.

Με θυμάμαι να γράφω ακόμα και πάνω στο σώμα μου! Να γράφω τις λέξεις «λάμψε, φέξε, σχίσε, κάψε, στίψε...», μια λίστα από προσταχτικές, πάνω στο πόδι μου... όταν έπαιζα στην «Ψύχωση» της S.Kane. Και με θυμάμαι να γράφω με μαύρο μαρκαδόρο στο χέρι μου την λέξη «καταδίκη» για την παράσταση «΄Ανθρωποι και Θεοί». Για ένα μήνα κυκλοφορούσα στους δρόμους της Αθήνας με αυτήν την λέξη γραμμένη πάνω στο σώμα μου... και υπήρχαν άνθρωποι που με κοιτούσαν υποτιμητικά ή τρομαγμένα...

Με θυμάμαι να γράφω κείμενα... θεατρικά ή μη... παραμύθια, ιστορίες, διηγήματα, μονολόγους, διαλόγους, σενάρια... αλλά και στόχους και όνειρα.... Με θυμάμαι να γράφω το καθημερινό μου πρόγραμμα και να καταγράφω συγκεκριμένους στόχους σε μια προσπάθεια να οργανώσω την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο μήνα, την επόμενη χρονιά ή μια ολόκληρη ζωή...


Με θυμάμαι να γράφω παντού και πάντα...

Μα το κυριότερο... με θυμάμαι να γράφω στο μυαλό μου... 24 ώρες το 24ωρο... Ιδέες που δεν γράφτηκαν ποτέ ή που εξελίχθηκαν σε κάτι σημαντικό, κείμενα που δεν ολοκληρώθηκαν ή που ολοκληρώθηκαν και έγιναν «κάτι» όπως π.χ. ένα μικρό μυθιστόρημα που έγραψα όταν ήμουν μόνο 16 χρονών. Ένα μυθιστόρημα που ποτέ δεν διάβασα από τότε. Από φόβο μήπως μου φανεί γελοίο αυτό που τότε με έκανε να νιώσω-έστω και για λίγο-περήφανη. Που με έκανε να νιώσω ότι αξίζω.

Και δεν με θυμάμαι απλά να γράφω... ευτυχώς, συνεχίζω να γράφω. Από τα λίγα πράγματα που μου απέμειναν ίδια όπως τα ένιωθα παλιά. Όλα τα υπόλοιπα γύρω μου και μέσα μου άλλαξαν. Οι απόψεις μου για την αγάπη, την οικογένεια, την φιλία, τον έρωτα, την ζωή, τους ανθρώπους, την εμπιστοσύνη, την πίστη, την ειλικρίνεια, την επικοινωνία, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την δικαίωση, τις αξίες... όλα άλλαξαν. Αλλά εγώ συνεχίζω να γράφω... Το μυαλό μου είναι διασκορπισμένο στο διαδύκτιο και ταυτόχρονα διασκορπισμένο σε άπειρα χαρτιά...

Για αυτό σκέφτηκα να δοκιμάσω να το συγκεντρώσω κάπου. Σε ένα σημείο. Αν και ξέρω πως αυτό είναι αδύνατον. Σκέφτηκα να βρω ένα χώρο που θα προσπαθήσω να γράφω τουλάχιστον τις καθημερινές μου σκέψεις. Έναν χώρο που θα έχει κάποιο νόημα μόνο για εμένα και για τους ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν. Έναν χώρο που θα προσπαθήσει να κάνει έστω και λίγο τον κόσμο καλύτερο. Ένα χώρο με ιδέες, σκέψεις και προτάσεις. Ένα χώρο που θα γράφω ελεύθερα. Το Blog μου.

Αν έχεις φτάσει μέχρι αυτό το σημείο, έχεις διαβάσει όλα τα παραπάνω χωρίς να κουραστείς ή να βαρεθείς, αν συνεχίζεις να διαβάζεις, αν είσαι ακόμα εδώ... σημαίνει πως σε γνωρίζω. Σε έχω συναντήσει. Τώρα που το σκέφτομαι... σε θυμάμαι.

Σε θυμάμαι να γράφεις.

Σε θυμάμαι να γράφεις σε ένα παγκάκι, να τρέμει το χέρι σου και να κλαις (καθόμουν ακριβώς απέναντί σου αλλά δεν άντεχα να σε παρηγορήσω γιατί μου θύμιζες τον εαυτό μου), στο αεροπλάνο ταξιδεύοντας (ήμουν στην διπλανή σου θέση αλλά δεν μιλήσαμε γιατί γράφαμε ο καθένας τα δικά του), στο τρένο έχοντας το βιβλίο στα γόνατα σου να σημειώνεις τα sos θέματα λίγο πριν τις εξετάσεις (ήμουν και εγώ εκεί κοιτάζα την βροχή έξω από το παράθυρο), σε θυμάμαι να γράφεις κάτι περιμένοντας το λεωφορείο να περάσει, σε θυμάμαι να περνάς πεζός το φανάρι με κόκκινο στέλνοντας μήνυμα στο κινητό σου. Να γράφεις στον τοίχο ένα τεράστιο γκράφιτι ή να γράφεις πανό στις πορείες... . Σε θυμάμαι στο σπίτι σου να σημειώνεις αριθμούς υπολογίζοντας πόσα πρέπει να πληρώσεις πάλι ή να γράφεις την λίστα από τα ψώνια που θα κάνεις το Σάβατο ή να γράφεις σε ένα τεράστιο χαρτόνι (που θα κρεμάσεις πάνω από το κρεβάτι σου) τους στίχους του αγαπημένους σου τραγουδιού. Σε θυμάμαι να γράφεις σε κάποιον «Θα αργήσω να γυρίσω το βράδυ» ή «Σε αγαπάω, να έχεις μια υπέροχη μέρα» ή «Συγνώμη, δεν αντέχω άλλο. Δεν γίνεται να είμαστε πια μαζί».

Σε θυμάμαι να γράφεις.

Σε τετράδια, σχολικά βιβλία, λευκώματα, ημερολόγια, φιλικές κάρτες... ποιήματα, στίχους, άρθρα, κείμενα, ιστορίες ή απλά τις απόψεις σου... σε forum, στο facebook, σε blogs...

Αλλά ακόμα κι αν δεν έγραψες τίποτα από τα παραπάνω.

Σε θυμάμαι να γράφεις στο μυαλό σου. Λέξεις που είπες ή δεν είπες, που έκανες ή δεν έκανες πράξη.

Σε θυμάμαι να γράφεις μια ολόκληρη ζωή.

Και οι ζωές μας κάπου συναντήθηκαν.
Και οι γραφές μας κάπου συναντήθηκαν.

Και αν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας μία φορά... είμαι σίγουρη ότι θα ξανασυναντηθούν.

Εδώ ή αλλού.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να γράφεις... και την επόμενη φορά που θα είμαι δίπλα σου... απλά θα σου μιλήσω.

10/10/09

Καινούρια αρχή

Ήθελα το blog μου να ξεκινήσει 1 Σεπτέμβρη. Ήθελα να μπει η χρονιά και να έχω δημιουργήσει αυτόν τον χώρο μέσα στον οποίο θα γράφω τον επόμενο χρόνο ή τα επόμενα χρόνια. Αλλά όπως πάντα είμαι πολύ καλή στο να καθυστερώ να κάνω κάτι, να το παρατείνω για ένα αύριο που συνήθως δεν έρχεται ποτέ. Ίσως να είναι που έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, ίσως να είναι το ότι τον τελευταίο καιρό νιώθω «-μένη». Πού σημαίνει... εξαντλημένη, κουρασμένη, μπερδεμένη, χαμένη, 100% απογοητευμένη και ό,τι άλλο σε «-μένη» εκτός από ερωτευμένη! Ίσως, τέλος πάντων, να φταίει αυτό το χάος που έχω στο κεφάλι μου και που δεν λέει με τίποτα να ξεκαθαρίσει ή αυτός ο μόνιμος πόνος που έχω μέσα μου και που δεν λέει με τίποτα να εξαφανιστεί. Ίσως να φταίει αυτό το γενικότερο βάρος που κουβαλάω 24 ώρες το 24ωρο και δεν έχω ιδέα πώς να το καταπολεμήσω. Σημασία έχει... ότι μέχρι να τολμήσω να προχωρήσω ένα βήμα μπροστά καταλήγω να πάω δέκα βήματα πίσω και μετά να χρειάζεται ακόμα περισσότερη δύναμη για να ξανατολμήσω απλά και να σκεφτώ να ξαναπροχωρήσω! Γνωρίζω καλά πως αυτό είναι ένα αδιέξοδο και είμαι σίγουρη πώς θα ήθελα να βγω από αυτό. Δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στο να μην είμαι καλά και καμία ευχαρίστηση σε αυτήν την καθημερινή αδυναμία. Δεν είμαι υπέρ της γκρίνιας ούτε της μιζέριας. Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα σε αυτό το σημείο και το χειρότερο δεν έχω ιδέα πώς να φύγω από αυτό. Δεν ήμουν έτσι και δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι. Νιώθω έξω από τα νερά μου γιατί είμαι από την φύση μου δυναμικός και ενεργητικός άνθρωπος. Φαντάζομαι ότι φταίει κι αυτό ως ένα βαθμό που έφτασα εδώ. Οι άλλοι ήταν σίγουροι πως αντέχω. Εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι δεν είμαι ανθρώπινη. Ίσα ίσα όταν κατάλαβα πως αρχίζει ένας περίεργος και οδυνηρός κατήφορος έστειλα ξεκάθαρα σημάδια που φώναζαν «Δεν είμαι αρκετά δυνατή. Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το χειριστώ. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου». Και κάποια στιγμή τα όρια ξεπεράστηκαν και όταν γύρισα το κεφάλι μου να δω τι υπάρχει πίσω μου το μόνο που είδα ήταν τα δικά μου κομμάτια. Μόνο τα δικά μου. Ακόμα δεν κατάλαβα πώς δεν βρήκα κανένα κομμάτι των άλλων. Θα ήθελα να υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που να μπορούσε να τα «διορθώσει» όλα εύκολα, γρήγορα και ανώδυνα. Και ξέρω πως αυτό δεν γίνεται. Ξέρω πως είναι μάτταιο να απαιτώ από την ζωή για μια φορά (για μια φορά μόνο) να μου δώσει κάτι χωρίς να χρειάζεται να πασχίσω για αυτό. Ό,τι κατάφερα (και δεν νομίζω ότι κατάφερα πολλά σε σχέση με όσα ήταν ο αρχικός στόχος), το κατάφερα με πολύ κόπο. Και ξέρω πώς αυτό έχει και τα καλά του. Αλλά για την ώρα θα ήθελα μια φορά να φτάσω στον προορισμό χωρίς να χρειαστεί τόσο μεγάλο και επίπονο ταξίδι. Θα ήθελα για μια φορά μόνο να μην είμαι τόσο εξατλημένη από την δίψα που, όταν φτάνω στην λίμνη, να μην αντέχω να πιω νερό από την κούραση. Θα ήθελα να πιω νερό μια φορά χωρίς να έχει χρειαστεί να εξαντληθώ στην πορεία. Έχω δρόμο μπροστά μου. Και θα ήθελα να μπορώ να τον κοιτάξω με διάθεση για εξερεύνηση και να τον διανύσω χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς απωθημένα. Επίσης, θα ήθελα να συνεχίσω τον δρόμο μου περπατώντας και όχι σερνόμενη. Θα ήθελα να καθίσω για μια στιγμή σε έναν βράχο... και με μια βαθιά ανάσα να διώξω όλο το πριν και όταν σηκωθώ να ξέρω ότι τώρα μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή. Αυτό το Blog είναι ακόμα μία (απεγνωσμένη;) προσπάθεια για μια καινούρια αρχή. Και αν και άργησα να το ξεκινήσω... δεν έχει καμία σημασία. Γιατί το αύριο του Blog μου έγινε σήμερα. Και αυτό παραδόξως, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, είναι ελπιδοφόρο. Αντιπροσωπεύει για εμένα τα αύριο που θα έρχονται. Αντιπροσωπεύει-ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα-την καινούρια αρχή μου.