(Ποιήματα που έγραφα όταν ήμουν δεκαοκτώ
χρονών...)
29/05/1998
Νιώσε τη γεύση του νερού στο πρόσωπό σου,
άγγιξε την πρωινή δροσιά,
χαιρέτα ανοίγοντας τα χέρια τον ήλιο,
περπάτα στο χορτάρι αργά.
Άκουσε τους διάφορους ήχους,
κλείσε τα μάτια σφιχτά,
γράψε αόρατους στίχους,
φύγε πετώντας μακριά.
Χόρεψε δίχως δισταγμούς,
ούρλιαξε για ν' ακουστείς,
άσε πίσω αναστεναγμούς,
τρέξε κι ας φοβηθείς.
Γέλα υστερικά,
κλάψε όσο επιθυμείς,
υπόμεινε καρτερικά,
ζήσε για όσο ζεις.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που οργανώνουν κάποιους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι οι διοργανωτές.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρουσιάζουν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι οι παρουσιαστές.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι τα «άλογα».
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρακολουθούν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι οι θεατές.
Για να γίνουν αυτοί οι «ανθρώπινοι» αγώνες... χρειάζονται...
Και οι διοργανωτές
Και οι παρουσιαστές
Και οι συμμετέχοντες
Και οι θεατές.
Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.
Μία ταινία που αξίζει να δει κανείς.
Αυτοί που εκμεταλλεύονται την πείνα των ανθρώπων.
Αυτοί που χειροκροτάνε την πείνα των ανθρώπων.
Και οι Άνθρωποι που πεινάνε, που κυριολεκτικά πεινάνε, και που χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως για το ποιος θα επιβιώσει σε έναν απάνθρωπο διαγωνισμό καταδικασμένοι όλοι να χάσουν και κανένας να μην «κερδίσει».
Ένα θέμα μιας σχετικά παλιάς ταινίας.
Σας θυμίζει κάτι;
Ένα θέμα μιας σχετικά καινούργιας πραγματικότητας;
Άνθρωποι-Αριθμοί.
Στοιχήματα-Ψηφοφορίες.
Ποιος θα μείνει.
Ποιος θα αντέξει.
Ποιος θα επιβιώσει.
Η μόνη διαφορά;
Αυτό δεν είναι ταινία είναι πραγματικότητα.
Και έχει όνομα.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που οργανώνουν κάποιους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι οι διοργανωτές.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρουσιάζουν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι οι παρουσιαστές.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι τα «άλογα».
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρακολουθούν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.
Είναι οι θεατές.
Για να γίνουν αυτοί οι «ανθρώπινοι» αγώνες... χρειάζονται...
Και οι διοργανωτές
Και οι παρουσιαστές
Και οι συμμετέχοντες
Και οι θεατές.
Πληγώνουν τους Ανθρώπους πριν να γεράσουν.
Μία πραγματικότητα που δεν αξίζει να ζει κανείς.
Αυτοί που εκμεταλλεύονται.
Αυτοί που χειροκροτάνε.
Και οι Άνθρωποι που πεινάνε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.
Ανθρώπινος εξευτελισμός.
Ανθρώπινος υποβιβασμός.
Και συνηθίζουμε.
Στον υποβιβασμό.
Στον εξευτελισμό.
Και συνεχίζουμε.
Αυτόπτες μάρτυρες σε έναν εγκληματικό «χορό» εκμετάλλευσης μέχρι τελικής πτώσεως.
Ένα θέαμα μη καθημερινής καθημερινότητας.
Ένα θέαμα μιας παρανοϊκής, παράλογης, «πραγματικότητας».
Και έχει όνομα: «ριάλιτι».
(Ένα θέαμα μιας σχετικά παλιάς ταινίας.
Ένα θέαμα μιας σχετικά καινούργιας πραγματικότητας.)
Δεν αξίζει σε κανένα άλογο...
Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο...
A
(Η «Ανθρώπινη Αμνησία» είναι φτιαγμένη με λέξεις που Αρχίζουν από Άλφα. Γράφτηκε, πριν πολλά πολλά χρόνια, για να γίνει το τραγούδι μιας παράστασης που, τελικά, δεν παρουσιάστηκε. Με θυμάμαι να είμαι ενθουσιασμένη και όταν μου ήρθε η ιδέα και όταν την έγραψα και όταν άρχισα να βρίσκω μελωδίες και τρόπους μουσικούς με τους οποίους θα ήθελα να την υποστηρίξω και να την παρουσιάσω. Με θυμάμαι να τραγουδάω σημεία της περπατώντας σε δρόμους. Με θυμάμαι να περνάω σημεία της τριγυρνώντας σε σκέψεις. Την Αγάπησα. Είχα καιρό να την δω και να την διαβάσω (χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπόρεσα ποτέ να την ξεχάσω!). Φτιάχνοντας τα χαρτιά μου, ήρθε ξανά μπροστά μου. Τι ωραία συνάντηση!!! Η μορφή της δεν είναι έτσι ακριβώς όπως είναι κανονικά. Κάποια πράγματα που επαναλαμβάνονται λέγονται ταυτόχρονα έχοντας διαφορετικά μουσικά μοτίβα. Δεν βιάζομαι να πω πως θα γίνει ή πως δεν θα γίνει κάτι μαζί της, πως θα την ανεβάσω ή δεν θα την ανεβάσω στην σκηνή, πως θα την ηχογραφήσω ή πως δεν θα την ηχογραφήσω ή πως θα γίνει οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να γίνει με αυτήν... Μπορεί να γίνει, μπορεί να μην γίνει, η πορεία θα δείξει. Αυτό που μπορώ να κάνω σίγουρα, όμως, είναι να την τιμήσω, με το να την μοιραστώ εδώ. Ας είναι αυτή η πρώτη μου Ανάρτηση για την καινούργια χρονιά. Ας είναι μία Ανάρτηση Ανθρώπινης Αμνησίας...)
Ανθρώπινη Αμνησία
Απορώ.
Ανήκω στους ανθρώπους;
Άρχισαν οι αμφιβολίες.
Πού είναι άραγε οι αξίες;
Ποια είναι η αλήθινη αμαρτία;
Η ανθρώπινη αμνησία.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Το αποτέλεσμα (ήρθε) από την αιτία
Το αίτημα από την αδικία
Η αμφιβολία από την αδιαλλαξία
Η αδράνεια από την αδιαφορία
Το άγχος από την αβεβαιότητα
Κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους... η ανθρωπότητα.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Η ανάγκη για αλλαγή
δεν αντέχει άλλη αναβολή
μα αν αυτή είναι η ανθρωπότητα
δεν αρκεί μια αιωνιότητα
Απανθρωπιά και αναισθησία
μας αιχμαλώτισε η ακυβερνησία.
Το αποτέλεσμα από την αιτία
Το αίτημα από την αδικία
Η αναρχία από την ανομία
Η άγνοια από την απαιδευσία
Η αγανάκτηση από την ανισότητα
Κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους... η ανθρωπότητα.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Η ανάγκη για αλλαγή
δεν αντέχει άλλη αναβολή
μα αν αυτή είναι η ανθρωπότητα
δεν αρκεί μια αιωνιότητα.
Απανθρωπιά και αναισθησία
μας αιχμαλώτισε η ακυβερνησία.
Η Αξιοπρέπεια και η Ακεραιότητά μου...
Αναζητούν την Ανθρωπότητά μου...
Η ατροφία από την αφαγία
Η αχρωμία από την αφορία
Η αφθονία από την αυτονομία
Η αχρηστία από την αχρησία
Η αντιδικία από την ατιμία
Η ατομοκρατία από την αχαριστία
Η αταξία από την αυτοδυναμία
Η αφοβία από την αταραξία
Η αυτοπροστασία από την αφυλαξία
Η αυτοπειθαρχία από την αυτογνωσία
Η αυτοκτονία από την ασφυξία
Η αυθαρσία από την αθανασία
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.
Η ανάγκη για αλλαγή
δεν αντέχει άλλη αναβολή
μα αν αυτή είναι η ανθρωπότητα
δεν αρκεί μια αιωνιότητα
Απανθρωπιά και αναισθησία
μας αιχμαλώτισε η ακυβερνησία.
Η Αξιοπρέπεια και η Ακεραιότητά μου...
Αναζητούν την Ανθρωπότητά μου...
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν...
την ανθρωπότητά μου...
Ανησυχώ για την αδράνειά μας.
Αλίμονο... Άθελά μας...
Ασυνείδητα αυτοκτονούμε.
Απλά δεν αντιδρούμε.
Απόρω.
Ανήκω στους ανθρώπους;
