2/27/14

The rest is sound…

(... ... συνέχεια από το «The rest is silence» ... ...)

Δεν ξέρω τι να σου γράψω. Σε διαβάζω εδώ και καιρό. Σε γνωρίζω εδώ και περισσότερο καιρό. Δεν θα ερχόμουν σε επικοινωνία μαζί σου αν δεν διάβαζα το τελευταίο σου κείμενο. Μπορεί να με θεωρήσεις δειλό και θα έχεις δίκιο. Δεν σου έγραψα νωρίτερα γιατί φοβόμουν. Να έρθω αντιμέτωπος με εμένα και την ζωή μου. Και εσύ πάντα με έφερνες αντιμέτωπο με εμένα και την ζωή μου. Δεν είμαι ευχαριστημένος. Και το μόνο που κάπως με κάνει να νιώθω καλύτερα είναι τα δικά σου κείμενα. Με ηρεμούν. Κάποιες φορές με στενοχωρούν. Είναι λογικό. Είναι όλος αυτός ο πόνος που κουβαλάς. Τον κουβαλούσες από τότε. Από όταν σε γνώρισα.

Είναι τόσο περίεργο να σου γράφω από εδώ. Από το σημείο στο οποίο βρίσκομαι. Μπορεί να μην με θυμάσαι καν. Αλλά η ζωή μας διασταυρώθηκε για λίγο. Πριν πολλά πολλά χρόνια.

Σε ερωτεύτηκα.

Κι ας μην σου το δήλωσα ποτέ. Κι ας μην σου το είπα. Κι ας μην το άκουσες. Κι ας μην το έμαθες.

Προσπαθούσα να σε προσεγγίσω... Αλλά ήταν τόσο δύσκολο να σε προσεγγίσει κανείς ουσιαστικά... Ήταν σαν να είσαι κλεισμένη σε έναν δικό σου κόσμο και δεν επέτρεπες σε κανέναν να γκρεμίσει τους αόρατους τοίχους.

Με όλους μιλούσες...
Όλους τους άκουγες...
Μα δεν επέτρεπες σε κανέναν να σε αγαπήσει.

Από την πρώτη στιγμή που σε είδα στην σκηνή σε ερωτεύτηκα με έναν αδιαπραγμάτευτο τρόπο και μπήκα σε ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή.

Προσπαθούσα να σου μιλήσω... Μα δεν άφηνες τις συζητήσεις μας να προχωρήσουν σε κάτι πιο κοντινό και πιο προσωπικό... Ήσουν πολύ καλή στο να αποφεύγεις τις ερωτήσεις. Να κρύβεσαι σε μια διπλωματία που κανείς άλλος δεν μπορούσε να διακρίνει εκτός από εμένα. Δεν μίλαγες ποτέ για εσένα και την ζωή σου και όμως όλοι έρχονταν σε εσένα για να μιλήσουν για εκείνους και την ζωή τους. Γιατί ήσουν άτομο εμπιστοσύνης και δεν άφηνες περιθώρια για να πιστέψουν πως δεν είσαι αυτό που έδειχνες πως είσαι. Ήσουν αληθινή. Και αυτό όλοι το γνωρίζαμε...

Μα εγώ γνωρίζω και μια άλλη πλευρά σου που οι άλλοι δεν την γνώριζαν.

Σε είχα δει σε εκείνη την αίθουσα μόνη σου, να κάνεις πρόβα ξανά και ξανά και να εκνευρίζεσαι με τον εαυτό σου... και να θυμώνεις... (Δεν σε είχα δει ποτέ να θυμώνεις... Μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα πως ήταν ένα συναίσθημα που απλά δεν υπάρχει σε εσένα... και όμως ήταν εκεί... σε μια δική σου, προσωπική στιγμή, εκφρασμένο σε όλο του το μέγεθος... )

Σε είχα δει στον δρόμο να κλαις... να περπατάς με σκυμμένο κεφάλι... (Δεν σε είχα δει ποτέ να κλαις... Μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα πως το δικό σου πρόσωπο είναι φτιαγμένο μόνο για να χαμογελάει... )

Σε είχα δει και να χορεύεις στο βεστιάριο... ανάμεσα στα διάφορα κουστούμια και μικροαντικείμενα...

Σε είχα ακούσει και να τραγουδάς στα αποδυτήρια... προσπαθώντας να θυμηθείς τους στίχους ενός τραγουδιού που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά στην ζωή μου...

Πάντα ανακάλυπτες περίεργες μουσικές και σπάνια κείμενα...

Σε είχα δει να διαβάζεις καθισμένη στις σκάλες
Και σε είχα δει να γράφεις ανάμεσα στα δέντρα στην μικρή αυλή...

Μία ολόκληρη χρονιά...
Να μην κάνεις ούτε μία απουσία...
Να είσαι εκεί
πιο νωρίς από όλους...
Να φεύγεις από εκεί
πιο αργά από όλους...
Να δίνεις σημειώσεις... Να εξηγείς σε κάποιον που δεν έχει καταλάβει κάτι... Να περιγράφεις κάποιο συναίσθημα... Να αναλύεις κάποια σκέψη... Να βοηθάς... Και όταν οι άλλοι μίλαγαν άσχημα για κάποιον... Να μην μιλάς και απλά να σηκώνεσαι και να φεύγεις...

Μια μέρα σε ακολούθησα... και σε ρώτησα γιατί το κάνεις αυτό. Και εσύ μου είπες... Πως αν το κάνουν για τους άλλους - αυτό το να μιλάνε πίσω από την πλάτη τους - σημαίνει πως μπορεί να το κάνουν και για εσένα... Και είχες δίκιο... Έλεγαν και για εσένα τότε διάφορα... Δεν έδινες δικαιώματα... και αυτό ο κόσμος δεν το συγχωρεί...

Ίσως να κατάλαβες τώρα ποιος είμαι... Ίσως και όχι... Δεν ξέρω αν με θυμάσαι... Εγώ σε θυμάμαι...

Θυμάμαι ακόμα... Και εσύ θα το θυμάσαι αυτό... που ήταν εκείνος... θυμάσαι ποιος... που κανένας δεν ήθελε να ανέβει μαζί του στην σκηνή... και δεν σου κρύβω ούτε κι εγώ ήθελα... Και σε εκείνη την παύση... που ρωτηθήκαμε ποιος θα κάνει μαζί του σκηνή, ποιος θέλει να παίξει ρόλο μαζί του, μέσα στην γενικότερη αμηχανία σήκωσες το χέρι σου – που ποτέ δεν το σήκωνες – και είπες δυνατά και καθαρά... ανάμεσα σε βλέμματα που δεν το πίστευαν... «Εγώ.». Και όλοι σε κοίταξαν σαν να μην καταλαβαίνουν πως εσύ... δέχτηκες να παίξεις με αυτόν... Πάλι ήρθα και σε ρώτησα... στο τέλος της ημέρας... Και μου είπες... κάτι που δεν το ξέχασα ποτέ... «Ο μόνος λόγος που είναι «κακός» ηθοποιός... είναι αυτά τα βλέμματα με τα οποία τον κοιτάζετε όλοι. Εγώ δεν τον κοιτάζω έτσι. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ μαζί του στην σκηνή. Εσείς δεν το ξέρετε... αλλά εγώ το ξέρω... αυτός ο άνθρωπος είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός... απλά εσείς δεν το έχετε δει... Στο κάτω κάτω είμαι περίεργη τι σημαίνει για εσένα «καλός» ηθοποιός και τι «κακός» ηθοποιός; Όλοι μπορούμε να είμαστε κακοί και όλοι μπορούμε να γίνουμε καλοί. Είναι η στιγμή που κάνει τον ηθοποιό και ο ηθοποιός που κάνει την στιγμή. Όλοι οι ηθοποιοί μπορούν να έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Έχουν δικαίωμα να είναι και καλοί και κακοί στην θεατρική πορεία τους. Και κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεστε... Εδώ είμαστε σπουδαστές. Και εσείς από τον πρώτο μήνα κιόλας βιαστήκατε να βάλετε ταμπέλες ποιος είναι καλός και ποιος κακός... αντί να θέλετε να δοκιμάσετε, να πειραματιστείτε, να προσπαθήσετε, να μάθετε... Βάλατε, λοιπόν, από την πρώτη εβδομάδα σε αυτόν τον άνθρωπο την ταμπέλα του «κακού» ηθοποιού... εγώ, λοιπόν, σου λέω πως μέχρι το τέλος της χρονιάς θα του την έχω βγάλει αυτήν την ταμπέλα... Για την ακρίβεια, δεν θα χρειαστεί να του την βγάλω εγώ, μόνος του θα την βγάλει... »

Και είχες δίκιο... Κάνατε μία από τις καλύτερες θεατρικές σκηνές στην σχολή... Και όλοι έτριβαν τα μάτια τους... Γιατί ξεδιπλώθηκε μπροστά τους ένα ταλέντο... δίπλα στο δικό σου...

Σε ερωτεύτηκα ξανά και ξανά...

Για αυτά και για άλλα...

Σου μιλούσα μα με προσπέρναγες...

Ήσουν τόσο εστιασμένη.
Ήθελες να γίνεις καλή ηθοποιός... (μα ήσουν ήδη!)...
Συνέχεια μέσα στα βιβλία... και στα τετράδια...
Δεν ερχόσουν ποτέ μαζί μας...
Ούτε ένα ποτό... Ούτε ένα τσιγάρο...

Μια μέρα ήρθα και κάθισα δίπλα σου...
Σε ρώτησα τι γράφεις...
Και μου είπες ειλικρινά...
«Κάτι που δεν μπορώ να σου δώσω να διαβάσεις...»

Ήθελα να έχω σκηνή μαζί σου...
Ήρθα και σου το ζήτησα...
Και εσύ μου είπες...
«Κάνω πρόβα ήδη μία σκηνή με έναν άντρα και θέλω η δεύτερη σκηνή να είναι με γυναίκα... Επίσης, νιώθω πως θέλεις να κάνεις μαζί μου σκηνή για άλλους λόγους... Εγώ θεωρώ λίγο γελοίο πως όσοι κάνουν στην σχολή σκηνή άντρα-γυναίκα γίνονται και ζευγάρι! Καταλαβαίνω πως είναι ανθρώπινο... Αλλά για εμένα... Άλλο η ζωή άλλο η σκηνή... Δεν θέλω να τα μπερδεύω... »

Και τότε σε ερωτεύτηκα ακόμα πιο πολύ...

Μια μέρα βρήκα το τετράδιό σου...
Προς το τέλος της χρονιάς...
Εκείνες τις ημέρες λίγο πριν αποχαιρετιστούμε...
Γύρισα τις σελίδες...
Και κάπως με έπιασε να γράψω μία φράση...
Έπειτα ήρθα και στο έδωσα...
Και εσύ με ευχαρίστησες...
Με εκείνο το πάντα γλυκό χαμόγελό σου...

Μου είπες πως σου άρεσε ο μονόλογός μου... Πως σε συγκίνησε... Και πως σε κάποια σημεία ανατρίχιασες... Πως είχε πολύ ωραίες ιδέες... Πως είχε εμπνευσμένες στιγμές... Πως νιώθεις περίεργα που φτάσαμε στο τέλος... Μου είπες... πως πιστεύεις πως θα έχω έναν γεμάτο δημιουργικό δρόμο... και είχα... Ως ένα σημείο είχα... Έπειτα απλά πέρασαν οι μέρες και αποχαιρετιστήκαμε με ένα βλέμμα από μακρυά... Αυτό ήταν όλο το αντίο... Ένα βλέμμα από μακρυά...

The rest is silence…

Εγώ είμαι αυτός που το έγραψε...
Εγώ. Όχι κάποιος άλλος. Εγώ.
Αν με θυμάσαι...

Πόσο ευχήθηκα να είχα βρει ένα από τα άλλα τετράδιά σου... Και όχι αυτό της Ορθοφωνίας...

Δεν ξέρω τι με έπιασε και σου έγραψα την φράση του Άμλετ. Ίσως να είναι που σε είχα δει να παίζεις Οφηλία ή ίσως να είναι που τότε έπαιξα πρώτη, και χωρίς να το γνωρίζω τελευταία, φορά Άμλετ.

Αυτό βίωνα τότε.
Αυτό και σου έγραψα.

Χαθήκαμε από τότε...
Άκουγα και μάθαινα για εσένα.
Μα δεν βρήκα το θάρρος να έρθω να σε βρω.
Φοβόμουν ότι θα σε απογοητεύσει αυτό που έγινα.
Να παίζω σε εμπορικές σκηνές ρόλους που δεν μου αρέσουν...
Να είμαι σε μία σχέση όπως θα έλεγες εσύ «συμβιβασμένη»...
Δεν ξέρω γιατί σου τα γράφω αυτά τόσα χρόνια μετά.
Άραγε έχουν νόημα;
Μπορεί και να έχουν.

Εγώ ήμουν αυτός...
Αυτή η φράση στο τετράδιό σου...
Είμαι εγώ.
Σε ερωτεύτηκα.
Μου άλλαξες την ζωή.
Σε ονειρευόμουν.
Απλά ένιωθα πάντα τόσο μικρός μπροστά σου.

The rest is silence…

Και έπειτα σε ανακάλυψα ξανά εδώ...
Και άρχισα να σε διαβάζω...
Και έμεινα να έχω αυτήν την μονόπλευρη σχέση μαζί σου...
Χωρίς να το γνωρίζεις...
Όπως και τότε...

Μα τώρα... Είμαι εδώ...
Και αυτή η φράση στο τετράδιό σου...
Είναι γραμμένη...
Από το δικό μου το χέρι...

The rest is silence…

Εγώ είμαι αυτή η σιωπή που ακολούθησε...
Και αν θες να δημοσιεύσεις την φωνή μου...
Σου το επιτρέπω...

Σε ερωτεύτηκα.
Και σου το δηλώνω τώρα...
Εδώ.
Μπροστά σε όλους.
Ή μπροστά και σε κανέναν.
Μπροστά σε έναν.
Σε εσένα.

No rest… No silence… Not anymore…


2/20/14

Απόκριες



Και έβαλαν μάσκες σε ομάδες,
βγήκαν στους δρόμους μασκαράδες,
φορούσαν και χρωματιστές περούκες,
κρατούσαν ψεύτικες ντουντούκες,
τα ταμπούρλα τους χτυπούσαν,
τα ρόπαλα τους στριφογυρνούσαν,
είχαν και φουσκωτά σφυριά
και τσεκούρια πλαστικά
και σφυρίχτρες και σπαθιά
και ασπίδες και ραβδιά...
Και ήταν πρίγκηπες και ξωτικά
και νεράιδες με φτερά
και ήταν ήρωες, κλόουν, μάγοι...
Ανθρωποι και Ανθρωποφάγοι!
Χαρτοπόλεμο πετούσαν
και χορεύαν και γελούσαν
και τους δρόμους τους γεμίσαν
με ό,τι πίσω τους αφήσαν...
Σερπαντίνες που αιωρούνται
και κουστούμια που φοριούνται,
καπέλα βελούδινα ψηλά,
μουστάκια μαύρα γυριστά,
γάντια, παπιγιόν, γραβάτες,
σκύλοι, ζέβρες, τίγρεις, γάτες!
Είναι η ατμόσφαιρα η γιορτινή!
Η αποκριάτικη, η σημερινή!

Και να’ μαι κάπου εκεί και εγώ!
Ποιος είμαι ακόμα δεν θα πω.
Δεν θα σου πω το τι φοράω...
Ούτε το πόσο σε αγαπάω.
Δεν θα σου πω τι είμαι ντυμένη...
Ούτε αν είμαι ευτυχισμένη.
Να δω, λοιπόν, αν θα με βρεις,
στις τόσες μάσκες αν θα δεις...
Ποια είναι τα μάτια τα δικά μου;
Πού βρίσκεται η ανθρώπινη σειρά μου;
Σε βλέπω γύρω να κοιτάζεις,
την μάσκα σου απλά να βγάζεις...
Δεν σου αρέσουν οι μεταμφιέσεις...
Ποιος σου είπε αυτά να τα φορέσεις;
Πετάς μακρυά και το καπέλο...
Ποιανού είναι αυτό το αστείο γέλιο;
Εσύ δεν ήθελες να’ ρθείς!
Ούτε να είσαι εδώ ούτε να ντυθείς!
Σε κουβάλησαν οι άλλοι,
που αγαπούν το καρναβάλι.
Μα η παρέα σου σε άφησε πίσω...
Για αυτό σε βλέπω όπου κι αν γυρίσω.
Μέσα στον κόσμο να είσαι χαμένος...
Και δεν μου φαίνεσαι ευτυχισμένος.
Γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου,
ψάχνεις το γέλιο το δικό σου.
Για αυτό, λοιπόν, και σε πλησιάζω.
Σε λίγα βήματα αλλάζω.
Βγάζω την μάσκα μου και με κοιτάζεις.
Σε λίγα βήματα αλλάζεις.
«Αυτή είμαι», λέω χωρίς να μιλήσω,
«Θέλω μια χάρη να σου ζητήσω.
Έλα να φύγουμε από εδώ,
να μείνουμε εσύ και εγώ.»
Και εσύ απλά μου πιάνεις το χέρι,
δεν ξέρεις αυτό στο μέλλον τι θα φέρει.
Μα με αυτήν την κίνησή σου,
νιώθεις και πάλι την ζωή σου,
να ρέει μέσα σου και να κυλά,
όπως κυλούσε τότε που ήμασταν παιδιά.
Και νιώθαμε από τότε διαφορετικοί...
Ιδιαίτεροι, σπάνιοι, ξεχωριστοί...
Και όπως και τότε τρέχαμε να φύγουμε από τον κόσμο μακρυά...
Έτσι και τώρα τρέχουμε να πάμε κάπου μοναχικά...
Εκεί στον κόσμο τον δικό μας...
Εμείς οι δυό με τον εαυτό μας...
Αφήνουμε πίσω θορύβους και ήχους
Και σπάμε γύρω μας τους τοίχους!
Βγαίνουμε κάπου στα ανοιχτά
Που η αλήθεια κολυμπά!
Τι ωραία να είσαι πάλι εδώ!!!
Και πόσα χρόνια είχα να σε δω!!!
Μου λες «Ακόμα Σε αγαπώ.».
Και δεν χρειάζομαι τίποτα πέρα από αυτό.
Αυτό για εμένα είναι αρκετό.
Ένα χωρίς μάσκα «Σε αγαπώ.»
Κρατάω στο χέρι μου την στιγμή.
Να την θυμάμαι μια ζωή.
Εγώ είμαι εγώ
Εσύ είσαι εσύ
Και η ζωή είναι η ζωή.
Αυτή η στιγμή είναι κοινή.
Και αυτό μου αρκεί...
Και αυτό μου αρκεί...




2/7/14

«Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.»



Γυρνάω, λοιπόν, χθες από το εργαστήριο-πρόβα που είχα με την ομάδα με τους υπέροχους ανθρώπους μου... και όπως περπατάω στην Πατησίων είναι ένα αυτοκίνητο που πηγαίνει δίπλα μου σε όλη την διαδρομή... Αρχίζει να μου μιλάει ο οδηγός... «Κοκκινοσκουφίτσα...» και κάτι τέτοια... επειδή φορούσα κόκκινο σκουφάκι... και να με πειράζει... Κάτι για λύκους, κάτι και για γιαγιάδες... Εγώ δεν του δίνω σημασία... Συνεχίζει αυτός... Δεν του δίνω σημασία... Συνεχίζει αυτός... Και μου λέει μετά «Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.»... Εγώ κάνω πως δεν ακούω... αλλά η φράση του έχει καρφωθεί στην καρδιά μου... Και προσπαθώ να μην αφήσω το δηλητήριο του βέλους να προχωρήσει και να φτάσει μέχρι το μυαλό μου... Είναι κάποιος που τον ξέρω; Κάποιος που δεν τον ξέρω; Δεν καταλαβαίνω... Είναι 11.30 το βράδυ, μετά από ένα δυναμικό εργαστήριο και δεν έχω καμία όρεξη να πάθω υπαρξιακά με εμένα ή με την ζωή μου... Και τι σημαίνει αυτή η φράση; Στην στροφή αυτός σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά μου... κόβοντάς μου τον δρόμο... κατεβάζει το παράθυρο και μου λέει «Σε έχω δει στο θεάτρο, σε μια παράσταση, πριν χρόνια. Σε ένα μπαράκι. Σε εκείνο με τις ευχές... Ήσουν πολύ καλή...» (Για κάποιο περίεργο λόγο, τον τελευταίο μήνα συναντάω ανθρώπους που μου μιλάνε για αυτήν την παράσταση)... Σταματάω και τον ρωτάω «Να σε ρωτήσω κάτι;» εκείνος παγώνει στιγμιαία γιατί είναι η πρώτη στιγμή που του απευθύνω τον λόγο και που τον κοιτάζω στα μάτια, με κοιτάζει και περιμένει την ερώτησή μου κι εγώ τον ρωτάω «Τι ήταν αυτό το «Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.»;» «Ε;»... «Μου είπες «Ασχολείσαι με το θέατρο, αλλά δεν κάνεις τίποτα για αυτό.» μπορείς να μου εξηγήσεις τι σήμαινε αυτή η φράση;»... Και εκείνος μου απαντάει... «Εννοώ ότι είσαι ηθοποιός και τόσο καλή ηθοποιός και δεν κάνεις παιχνίδι στον δρόμο... Σου είπα εγώ για την κοκκινοσκουφίτσα... και τον λύκο και την γιαγιά... και έπρεπε να κάνεις παιχνίδι...» «Ααααααααααααααααααα...» Να κάνω παιχνίδι!... Να κάνω «παιχνίδι» στο δρόμο... Αυτό εννοούσε... Έπρεπε να κάνω παιχνίδι στον δρόμο!!!! Αυτό ακριβώς χρειαζόμουν... Μία απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα... Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα! Χαχαχα! Να τι εννοούσε ο συγκεκριμένος με αυτήν την φράση... η οποία σαν τίτλος στην δική μου ζωή θα χωρούσε ανάλυση σελίδων... Μετά μου είπε να με πάει σπίτι... Αρνήθηκα... Και έφυγα... Στην επόμενη στροφή, ήρθε ξανά μπροστά μου... και μου είπε κάτι του τι πρέπει να κάνει για να τον προσέξω... Να πέσει από τον ουρανό... και κάτι για τον Μάγο του Οζ... Δεν μπόρεσα να συνδέσω τον Μάγο του Οζ με τα υπόλοιπα... και δεν είχα και καμία όρεξη... Ήταν από τις λίγες φορές που δεν ήθελα να μπω σε διάλογο... Έφυγα... Και, προφανώς, ήταν τέτοιο το ύφος μου, που δεν του έδωσε κανένα άλλο περιθώριο... Έφυγε και εκείνος...

Και σκέφτηκα... Να γιατί πρέπει να ρωτάω τους ανθρώπους τι εννοούν... Ο καθένας μπορεί να σου πει ό,τι θέλει, όποτε θέλει... εννοώντας ό,τι να’ ναι... και εσύ επηρεάζεσαι ανάλογα με το ποιος είσαι και με το πώς νιώθεις... Όμως αυτό πολλές φορές... δεν είναι δίκαιο... ούτε ανάλογο της κατάστασης...

Τι σχέση έχει αυτό που είπε αυτός με εμένα; Καμία.

Να κάνω παιχνίδι στον δρόμο... Σκέφτηκα... Και γέλασα...

Και έπειτα έβγαλα το κόκκινο σκουφάκι μου... το κράτησα στα χέρια μου...

Από αυτό το σκουφάκι με αναγνώρισε... Σίγουρα... Επειδή το φορούσα και σε εκείνη την παράσταση...

Μακάρι να μπορούσα να βγάλω όλα αυτά που κουβαλάω τόσο εύκολα και τόσο απλά... Όσο ένα σκουφάκι...

Και μετά το ξαναφόρεσα... και συνέχισα να περπατάω προς το σπίτι... και πήγα από την απαγορευμένη διαδρομή... χωρίς να φοβάμαι πια τους λύκους, χωρίς να αγχώνομαι πια για τις γιαγιάδες, χωρίς να χρειάζομαι πια τους κυνηγούς...

Και με την τσάντα μου στην πλάτη αντί για καλάθι στο χέρι... προχώρησα... στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης αντί για τα ομιχλώδη μονοπάτια του δάσους...

Όλος ο κόσμος μου μια σκηνή...
Και όλη η ζωή μου μία και μοναδική παράσταση...

Και εγώ στο κέντρο της σκηνής και στο επίκεντρο της παράστασης...

«Ασχολούμαι με το θέατρο, και κάνω κάτι για αυτό.»

Συνεχίζω να αναπνέω, να ζω, να επιβιώνω, να προσπαθώ, να αγαπώ, να δημιουργώ...
Συνεχίζω να είμαι εγώ.


2/5/14

The rest is silence…


Άνοιξα το τετράδιο μου... Είχα χρόνια να το ανοίξω... Κι αυτό... Και ένα σωρό άλλα τετράδια... Το συγκεκριμένο... είχα να το ανοίξω... ούτε που θυμάμαι από πότε... Ήμουν τόσο καλή τότε σε ό,τι έκανα... και ποθούσα τόσο πολύ την γνώση... Νόμιζα πως αν αγαπάς κάτι... και πως αν προσπαθείς... και αν τρέχεις για αυτό από το πρωί μέχρι το βράδυ... δεν υπάρχει περίπτωση... να μην τα καταφέρεις... Έτσι μας λένε πάντα... Αλλά δεν ισχύει... Ισχύει; Δεν ισχύει... Η ζωή μου το έμαθε... Η συνέχεια της ζωής... Γιατί δεν λαμβάνουμε υπόψιν μας το πώς λειτουργούν τα πράγματα... Την κοινωνία... Τους ανθρώπους... Τι συνθήκες... Το σύστημα... Έτρεχα, τότε... με θυμάμαι να τρέχω να προλάβω την ζωή... Να κρατάω σημειώσεις... Να γράφω... Να διαβάζω.... Να μαθαίνω... Μα κάτι να μην μου αρέσει στον τρόπο που γίνονται τα πράγματα... Κάτι να μην μου ταιριάζει... Κάτι να μου φαίνεται περίεργο ή παράξενο... Κάτι δεν γινόταν σωστά στην εκπαίδευση... Το ένιωθα... Το ήξερα... Απλά, κάποιες φορές, δεν μπορούσα να το ορίσω με ακρίβεια... Κάποιες άλλες πάλι, μπορούσα να μιλήσω και να πω με κάθε λεπτομέρεια τι νιώθω πως μου φταίει... Κάπου χάθηκε η γνώση από το τότε στο τώρα... Από το ακόμα πιο τότε από το τότε... Η δική μου γενιά για κάποιο λόγο... δεν έχει πάρει καμία παιδεία... Όλα κάπως... Όλα λάθος... Ένα χρόνο είχα παρακολουθήσει αυτό το μάθημα... Έναν ολόκληρο χρόνο... Ήμουν εκεί... Σε κάθε μάθημα... Χωρίς καμία απουσία... Ούτε μία... Δεν με άφηνα να απουσιάζω... Ακόμα και άρρωστη, ήμουν εκεί... Ακόμα και στενοχωρημένη, ήμουν εκεί... Ακόμα και αγχωμένη, ήμουν εκεί... Ακόμα και πιεσμένη, ήμουν εκεί... Ό,τι κι αν συνέβαινε στην προσωπική μου ζωή, ήμουν εκεί... Ό,τι κι αν συνέβαινε στην επαγγελματική μου ζωή, ήμουν εκεί... Ό,τι κι αν συνέβαινε... Παρακολούθησα όλη την πορεία του δασκάλου και όλη την πορεία των μαθητών... Έβαλα στην άκρη τα περιφρονητικά σχόλια, τις περίεργες συμπεριφορές... προσπαθώντας να φτάσω στην γνώση... Ήμουν εκεί... Άκουγα και διάβαζα και σημείωνα... και έκανα τις ασκήσεις μου... και τώρα... κρατούσα στα χέρια μου το τετράδιο-απόδειξη εκείνου του μαθήματος... Εκείνου του χρόνου της ζωής μου... Γύρισα τις σελίδες... Δέκα σελίδες... Δέκα σελίδες μετρημένες... Αυτές ήταν, όλες κι όλες, οι σημειώσεις ενός ολόκληρου χρόνου... Δέκα σελίδες... Με μία φορά, τουλάχιστον, μάθημα την εβδομάδα θα έλεγε κανείς πως θα ήταν περισσότερες... Πώς είναι δυνατόν, να είναι μόνο δέκα σελίδες όλες κι όλες; Τις διάβασα από ανάγκη... να πάρω έστω αυτήν την γεύση της λίγης, ελάχιστης, γνώσης... Κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτόν τον κόσμο... Κάτι πήγαινε στραβά... Τελείωσα να διαβάζω τις δέκα σελίδες... και γύρισα την κενή σελίδα... εκείνη που ήταν αμέσως μετά τις γραμμένες... και στην αμέσως επόμενη κενή σελίδα, κάτω κάτω, είχε μια φράση... «The rest is silence...» και ακολουθούσαν όλες εκείνες οι άδειες σελίδες... Ανατρίχιασα... Δεν ήταν τα δικά μου γράμματα... Δεν έμοιαζαν με τα δικά μου γράμματα... Προφανώς, κάποιος συμμαθητής μου... ή κάποια συμμαθήτρια μου... το έγραψε αυτό στο τετράδιο μου και εγώ δεν το είχα διαβάζει ποτέ μέχρι αυτό το σημερινό σημείο... Θα μπορούσε να είναι η τότε καλύτερη μου φίλη... αλλά όχι... δεν έμοιαζαν ούτε με τα δικά της γράμματα... Ήταν μικρά και καλλιγραφικά... Μα... Λες να ήταν τα δικά μου;... Όχι, όχι, δεν ήταν... Θα τα αναγνώριζα... Κάποιος είχε γράψει στο τετράδιο μου αυτήν την φράση... και εγώ ούτε που ήξερα ποιος είναι... Μια φωνή από το παρελθόν... Μια γραφή από το παρελθόν... The rest is Silence... Φίλε μου από το παρελθόν... Δεν λες τίποτα... Η σιωπή που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο σιωπής... Σε διάρκεια... Ή σε ποιότητα... Γύρισα τις κενές σελίδες σιωπής... Δέκα σελίδες γραμμένες... και όλες οι υπόλοιπες άγραφες... Ποιος θα το έλεγε στον εαυτό μου του τότε; Εγώ... Εγώ μου το έλεγα... Η εκπαίδευση... Αυτή η χαοτική εκπαίδευση... Και αυτή η απεγνωσμένη προσπάθειά μου... να βάλω μία τάξη στο χάος... Κι αυτό το «... silence ...» με πήγαινε και κάπου αλλού... αλλά δεν ήθελα να το σκεφτώ... Έδιωξα την σκέψη... Γύρισα το τετράδιο μου από την ανάποδη... Το άνοιξα από το τέλος... Και έγραψα... Δεν ξέρω τι έγραψα... Έγραφα απλά έγραφα... γιατί ήταν αφόρητη αυτή η γραπτή σιωπή... Και αφού τελείωσα να γράφω... Μέτρησα τις σελίδες... Και ήταν δέκα... Μα τι συμμετρική σύμπτωση ήταν αυτή! Πώς γίνεται ό,τι έγραψα να χώρεσε κι αυτό σε δέκα σελίδες; Έπειτα άφησα μια κενή σελίδα... Για να διατηρήσω αυτήν την παράλογη συμμετρία... και στην αμέσως επόμενη κενή σελίδα, κάτω κάτω, έγραψα μία φράση... Αυτήν την φορά με τα δικά μου γράμματα... The rest is not silence… Γιατί όσο ζεις τα υπόλοιπα δεν είναι σιωπή... ακόμα και σιωπηλά όταν είναι, δεν είναι σιωπή... ακόμα και ακίνητα όταν είναι, δεν είναι σιωπή...

Ποτέ δεν έλαβα την γνώση όπως την ήθελα...
Πότε δεν έζησα την ζωή όπως την φανταζόμουν...
Πότε δεν έμαθα τι θα συνέβαινε... αν είχα εκείνη την γνώση και εκείνη την ζωή... (Που με τόσο πάθος και σε τόσο βάθος προσπαθούσα να αποχτήσω...)

Μα πάντα είχα εμένα...
Και αυτό έχω και τώρα...
Το τι άνθρωπος είμαι...

Και κάπως νιώθω πως εκεί βρίσκεται η δική μου γνώση και εκεί κρύβεται η δική μου ζωή...

Στο τι ήμουν και στο τι είμαι.

Μέσα από αυτό μπορώ να διδάξω και μέσα από αυτό μπορώ να διδαχτώ...
Μέσα από αυτό μπορώ να αγαπήσω και μέσα από αυτό μπορώ να αγαπηθώ...

Τότε ξαφνικά κάτι θυμήθηκα... γύρισα τις σελίδες ξανά σε εκείνο το σημείο...

The Rest Is Silence…

Ήταν τα τελευταία λόγια του Άμλετ! Κάποιος είχε γράψει στο τετράδιο μου τα τελευταία λόγια του Άμλετ πριν πεθάνει... Και τώρα η σκέψη μου πήγε εκεί που δεν ήθελε να πάει... Θυμήθηκα μία γραπτή φράση ενός προσώπου πριν φύγει από την ζωή... και εκείνη η φράση είχε μέσα το «...Silence…»...

Περίεργα παιχνίδια που παίζει η ζωή... Περίεργα παιχνίδια που παίζει η σιωπή...

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ εκείνο το υπαρκτό πρόσωπο σαν τον ανύπαρκτο Άμλετ... και τώρα αυτή η σκέψη έμοιαζε τόσο αυτονόητη... Πόσα στοιχεία ήταν κοινά... Πόσο ταιριαστές ήταν αυτές οι δύο φιγούρες...

THE REST IS NOT SILENCE!

Φώναξα μέσα στο μυαλό μου για να σπάσω την σιωπή.

Και έκλεισα το τετράδιο μου...

Και αυτή ήταν η εξυπνότερη κίνηση που έκανα ποτέ. Αυτό το να κλείσω το τετράδιο... Γιατί αυτή η κίνηση εγκλώβισε εκεί τις σιωπές και υποχρέωσε την φωνή μου να βγει προς τα έξω...

Και ας είναι μια φωνή χωρίς σωστή εκπαίδευση...
Και ας είναι μια φωνή σπασμένη και πληγωμένη...
Και ας είναι μια φωνή προδομένη...

Και ας είναι μια φωνή που σχεδόν δεν ακούγεται...
Και ας είναι μια φωνή που βραχνιάζει στην προσπάθειά της να ακουστεί...
Και ας είναι μια φωνή που «κλείνει» επειδή δεν γνωρίζει πως να «ανοίξει»...

Και ας είναι η φωνή μου όπως είναι...

Είναι μια φωνή... που όχι μόνο προσπαθεί να μιλήσει σωστά μα που προσπαθεί να μιλάει και για το σωστό...
Είναι μια φωνή με την δική της χροιά και με τον δικό της τόνο...
Είναι Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΦΩΝΗ.

The rest is Voice...

Και έβαλα στην βιβλιοθήκη το τετράδιο της ορθοφωνίας...

The rest is Sound…