2/18/13

Το τελευταίο σοκολατάκι.



Συνήθως, τα σοκολατάκια με κάνουν να χαμογελάω... Είναι η σοκολάτα και η μαγική ιδιότητά της... Είναι αρκετή για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα... Αλλά όταν έβγαλα αυτό το συγκεκριμένο σοκολατάκι από το σακουλάκι είχα ένα αχνό θλιβερό χαμόγελο. Το σακουλάκι είχε αδειάσει... Το κοίταξα απογοητευμένη... αλλά, όσο και να το κοιτούσα, δεν μπορούσαν να εμφανιστούν άλλα σοκολατάκια... Πέταξα το άδειο σακουλάκι και κράτησα το τελευταίο σοκολατάκι στο χέρι μου... Από το δεξί χέρι το πέταξα στο αριστερό και από το αριστερό στο δεξί... Ήθελα απλά να καθυστερήσω την διαδικασία... Ήμουν αμήχανη και στενοχωρημένη... Το άφησα στο τραπέζι, το ξαναπήρα στο χέρι μου, το ξαναάφησα στο τραπέζι, το ξαναπήρα στο χέρι μου... Περπάτησα πάνω κάτω νευρικά... Άνοιξα το ασημενιογάλαζο χαρτάκι και αποκαλύφτηκε το στρογγυλοτριγωνικό σοκολατάκι... Το πλησίασα στο πρόσωπό μου... Το έφαγα αργά αλλά η γεύση του μου φάνηκε διαφορετική... Δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα... Δεν μπορούσα να τα βρω πουθενά αυτά τα σοκολατάκια... Γύρισα τον κόσμο για να τα βρω αλλά κανένα αποτέλεσμα... Ήταν τόσο δυσεύρετα... και τόσο νόστιμα... Με επικάλυψη σοκολάτα γάλακτος και μέσα κρέμα και κομμάτια ξηρών καρπών... Αλλά δεν ήταν η υπέροχη γεύση τους που με έκανε να τα αγαπάω τόσο πολύ... Είναι ότι τα λάτρευε εκείνος... Για εκείνον έψαχνα να τα βρω... Τίποτα άλλο δεν του άρεσε τόσο πολύ... Αυτά τα σοκολατάκια ήταν τα αγαπημένα του... Τσαλάκωσα το χαρτάκι στο χέρι μου και εκείνο έκανε εκείνον τον «χρουτς χρουτς» θόρυβο, δεν βρίσκω άλλη λέξη για να περιγράψω αυτόν τον ήχο, νομίζω αυτό είναι ό, τι πιο κοντινό, «χρουτς χρουτς», και περπάτησα στο διάδρομο του σπιτιού μου συνεχίζοντας να το κρατάω στο χέρι μου και να το πειράζω με τα δάχτυλά μου με διάφορους τρόπους για να συνεχίσει να βγάζει τους σε διάφορες εκδοχές «χρουτς χρουτς» ήχους του... Τον είδα εκεί να με κοιτάζει στην άκρη του διαδρόμου... Και ήξερα πως αυτή είναι η τελευταία φορά που κοιταζόμαστε έτσι... Εκείνος δεν το ήξερε... Δε μπορούσε να το ξέρει... Είχα προσπαθήσει να του το πω, να του το εξηγήσω, αλλά δεν φαινόταν να καταλαβαίνει το νόημα πίσω από τις λέξεις μου... Ο αποχωρισμός θα ήταν πιο δύσκολος για εκείνον που δεν είχε ιδέα για ό, τι έρχεται από ότι για εμένα που τις τελευταίες ημέρες δεν είχα κλείσει μάτι και μόνο με την ιδέα του τέλους. Με πλησίασε, τον πλησίασα, και ο διάδρομος μου φάνηκε πιο μακρύς από ποτέ, ατελείωτος... Σαν το βλέμμα μας... Ατελείωτο κι αυτό... Τότε φτάσαμε ο ένας απέναντι στον άλλον... Κάθισα κάτω... Στο πάτωμα... Εκεί στο κέντρο του διαδρόμου... Και κάθισε και εκείνος κάτω... Δίπλα μου... Τον φίλησα... Έπειτα κούνησα το περιτύλισμα στο χέρι μου, τα μάτια του έλαμψαν... Ήθελα να ακούσουμε μαζί αυτούς τους ήχους για λίγο... Και έπειτα ανέβασα το χέρι μου και με δύναμη το πέταξα όσο πιο μακρυά μπορούσα προς την μία μεριά του διαδρόμου και με φόρα έτσι ώστε να στρίψει και να κρυφτεί στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου για να μην το βλέπουμε πια... Εκείνος τινάχτηκε και έφυγε τρέχοντας... Με την ίδια δύναμη και φόρα που είχα πετάξει εγώ το χαρτάκι... Και το τελευταίο πράγμα που είδα... Είναι την μαύρη με την άσπρη άκρη ουρά του να χάνεται στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου... Και ήξερα... Πως αυτό είναι το τελευταίο μας παιχνίδι... Δεν θα τρέχουμε μαζί πάνω κάτω στο διάδρομο, δεν θα προσπαθούμε μαζί να βγάλουμε το σοκολατένιο χαρτάκι κάτω από το πιάνο ή μέσα από τον καναπέ, δεν θα σταματάει εξαντλημένος από το τρέξιμο στο κέντρο του χωλ, δεν θα ξαπλώνω εξαντλημένη από το τρέξιμο στο πάτωμα του σαλονιού, δεν θα ξαναέρθει στην αγκαλιά μου γουργουρίζοντας μετά το παιχνίδι... Και εκείνη την ώρα είδα από το δωμάτιο να βγαίνει ένα κεφαλάκι και να κρατάει στο στόμα του το ασημενιογάλαζο, σχεδόν ασημενιομπλε, χαρτάκι... Το άφησε κάτω... Και ήξερα πως περίμενε να πάω να του το ξαναπετάξω... Ναι, αυτός ήταν ο πανέμορφος γατούλης μου... Σηκώθηκα αποφασισμένη να μας κουράσω μέχρι τελικής πτώσεως... Άφησα στην άκρη το άγχος για το δικό του μέλλον, άφησα στην άκρη το άγχος για το δικό μου μέλλον, άφησα στην άκρη το άγχος για το μέλλον... Και πήγα να ευχαριστηθώ το τελευταίο μας παιχνίδι... Και πιάνοντας στο χέρι μου το τελευταίο περιτύλιγμα, το τελευταίο χαρτάκι από το τελευταίο σοκολατάκι, χαμογέλασα λιγό λιγότερο θλιβερά... Και αφού το πείραξα για να βγάλει δυνατούς καθαρούς ήχους... το πέταξα όσο πιο δυνατά μπορούσα για μια ακόμα φορά... Και τον είδα να τρέχει και να φεύγει μακρυά από εμένα και από την ζωή μου... Κουνώντας την ουρά του...



2/2/13

Τι γενναίο γατάκι!


(Πριν μερικές μέρες...)


Τι γενναίο γατάκι!

Είμαι με το εγχειρισμένο μου γατάκι στην αγκαλιά... 10 μέρες θα έχει το χωνί στο κεφάλι... Ο χρόνος μετράει από χθες... Υποφέρει και όμως αυτήν την στιγμή... Γουργουρίζει... Παρά τον πανικό, τον πόνο και τον φόβο... Γουργουρίζει... Τι γενναίο γατάκι! Είναι αυτό που κρατάω στα χέρια μου! Τι καλό και τι θαραλλέο γατάκι! Πού και πού να σηκώνεται, να παραπατάει, να πέφτει... Να προσπαθεί να πάει κάπου χωρίς να την ενδιαφέρει το πού... Και μετά να έρχεται πάλι σε εμένα, πάλι επάνω στα πόδια μου, να κουλουριάζεται, να αφήνει το κεφάλι της πάνω στον αγκώνα μου, από τα ελάχιστα σημεία που την βολεύουν και να αποκοιμιέται. Να γουργουρίζει όταν κοιμάται... Να γουργουρίζει όταν ξυπνάει... Απλά και μόνο επειδή είμαι δίπλα της... Να γουργουρίζει... Να ανοίγει το ένα της ματάκι και να με κοιτάει... Πότε με παράπονο και πότε με ευγνωμοσύνη... Να της δίνω λίγο φαγητό, λίγο, μόνο λίγο... Και λίγο νερό, λίγο, μόνο λίγο... Και να είμαι ευτυχισμένη για αυτό το λίγο που τρώει και που πίνει... Γιατί αυτό μου δείχνει κάποια βελτίωση από το χθες... και μου δίνει κάποια ελπίδα για το αύριο... Δεν έχω ιδέα πώς να σηκωθώ... Δεν μπορώ να την αφήσω... Δεν γίνεται... Τώρα ειδικά που βολεύτηκε κάτω από την κουβερτούλα δεν αντέχω να την κουνήσω ούτε ελάχιστα... Δεν θέλω να την ξυπνήσω... Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο ύπνος ειδικά μετά από τέτοιες ταλαιπωρίες... Είμαι εδώ; Πόσες ώρες; Αλλάζω θέσεις για να ξεπιαστεί το σώμα μου... Τεντώνω το λυγισμένο μου πόδι, στρίβω την πλάτη μου, γυρίζω τον λαιμό μου... Το χέρι μου όμως πάντα εκεί πάνω στο σώμα της... Στο κεφαλάκι της ή στην σπονδυλική της στήλη... Ησύχασε τώρα... Αποκοιμήθηκε... Και σιωπηλή βλέπει κάποιο όνειρο τινάζοντας ελαφρά τα ποδαράκια της... Σπάει την σιωπή μόνο για να γουργουρίσει ξανά λίγο, μόνο λίγο... Και μετά επιστρέφει στα όνειρά της... Πώς θα περάσουν δέκα ημέρες; Όπως πάντα... Χωρίς να τις καταλάβεις... Εκεί που ο χρόνος σου φαίνεται αργός και ατελείωτος εκεί ξαφνικά σου υπενθυμίζει πόσο εύκολα και γρήγορα γλιστράει χωρίς να τον αισθανθείς... Θα περάσουν οι δέκα μέρες, μικρή μου... Θα περάσουν... Και τα δύσκολα ήδη περάσαν... Έγινε η εγχείριση και επιβίωσες... Τώρα πρέπει να σταθείς δυνατή και να κάνεις υπομονή... Αυτήν την στιγμή θυμώνει μέσα στον ύπνο της και βγάζει διάφορους ήχους... Μουγκρητά που δεν έχω ξανακούσει... και γουργουρίζει πάλι... Από την πρώτη ημέρα γουργουρίζει... Μας είπαν πως την πρώτη ημέρα μετά την εγχείριση μπορεί να είναι κακοδιάθετη κι αυτή κάθεται στην αγκαλιά μου και γουργουρίζει... Έξω βρέχει δυνατά... Είναι σαν να ήρθαν οι σταγόνες της βροχής να μου δηλώσουν πως υπάρχει και ο έξω κόσμος... Στο κλεισμένο μου δωμάτιο με το λιγοστό φως είναι αλήθεια πως το είχα ξεχάσει... Είχα εστιάσει στον μέσα κόσμο... Ούτε καν στον δικό μου μέσα κόσμο... Στον μέσα κόσμο της γατούλας μου... Αλλά και εκεί έχει τον ίδιο καιρό... Βροχερό... Να την κρατάμε ζεστή... Έτσι πρέπει... Για να σταματήσει η εσωτερική βροχή... Πόσο σε αγαπάω! Μικρό πλασματάκι! Κανονικά δεν θα είχες ζήσει, θα είχες χαθεί... Μα εσύ τα κατάφερες... Πόσο σε αγάπησα από την πρώτη κιόλας στιγμή που σε βρήκα... Περαστικά σου, μικρή μου... Ή, μάλλον, περαστικά μας...

Γιατί όπως μου είπε κι ένας φίλος...

«Περάστικά σας, Μαριλού. Γιατί σίγουρα τον πανικό και το φόβο τους νιώθεις κι εσύ. Και πιθανότατα και τον πόνο...»

Και πόσο δίκιο έχουν οι φίλοι μερικές φορές... Πόσο πολύ δίκιο έχουν...




2/1/13

Στην Πραγματικότητα... Στο Όνειρο...


(Πριν μερικούς μήνες...)


Στην Πραγματικότητα... Στο Όνειρο...


Ζήτησα από ένα φίλο μου να με βοηθήσει... Στην πραγματικότητα όχι στο όνειρό μου... Είναι από εκείνους τους φίλους που βλεπόμαστε-βρισκόμαστε σπάνια μα ξέρω πως είναι εκεί για εμένα όταν τον χρειαστώ... Από εκείνους τους σπάνιους φίλους... Του έγραψα, λοιπόν, πως έχω δύο γατάκια... Τα οποία δεν είναι πια και τόσο γατάκια... Έχουν μεγαλώσει αλλά είναι ακόμα σαν παιδάκια... Τα βρήκα πεταμένα-παραπεταμένα κάπου στις αρχές του καλοκαιριού... και τα μάζεψα παρά το ότι γνώριζα από την αρχή πως δεν μπορώ να τα κρατήσω... (Δεν άντεξα να τα αφήσω... Αν και γνωρίζω πως αυτό θα ήταν το πιο εύκολο... Θεωρώ πως αυτό θα ήταν και το πιο απάνθρωπο...) Αυτός, ο φίλος μου, μένει κάπου έξω από την τρέλα του εδώ... Και τον ρώτησα μήπως στα δικά του τα μέρη που είναι πιο ήρεμα και πιο ήσυχα τα πράγματα υπάρχει περίπτωση να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να έχει κήπο ή αυλή και που να αγαπάει τα ζώα και που να ενδιαφέρεται να φροντίσει δύο πλασματάκια... Αυτά τα δύο πλάσματα είναι αλήθεια πως τα νιώθω πια σαν κομμάτι του έαυτού μου... Ξέρω πως θα είναι δύσκολος ο αποχωρισμός αλλά, παρόλα αυτά, δεν γίνεται με τίποτα να μείνουν εδώ, αν γινόταν θα τα κρατούσα, αλλά είναι αδύνατον για πολλούς και για διάφορους λόγους... Τρέμω όταν παίρνω αποφάσεις που δεν νιώθω ότι μου ανήκουν... Καλούμαι να επιλέξω έναν άνθρωπο να τα φροντίσει... Και δεν έχω ιδέα με τι κριτήρια να το κάνω... Αν είχαν φωνή θα τα ρώταγα τα ίδια ποια είναι η ζωή που θα ήθελαν να κάνουν από εδώ και πέρα και με ποιον...

Είδα, λοιπόν, στον ύπνο μου... πως ο φίλος μου μου έστειλε όλους τους πιθανούς ανθρώπους που θα μπορούσαν να αναλάβουν τα γατάκια. Και πως έψαχνα τις φωτογραφίες διάφορων ανθρώπων και τα βιογραφικά στοιχεία τους για να διαλέξω σε ποιον από όλους θα δώσω τα γατάκια που βρήκα, φρόντισα και αγάπησα τους τελευταίους πέντε μήνες... Το κριτήριό μου ήταν μόνο ένα... Να είναι καλός άνθρωπος... Και προσπαθούσα το αδύνατο, μέσα από εικόνες και λέξεις να καταλάβω ποιος άνθρωπος είναι τι... (Το ότι θα έκανα και "casting" για το ποιος θα έχει τα γατάκια μου (ή, μάλλον, τα γατάκια χωρίς το "μου" γιατί δεν ανήκουν σε κανέναν!) δεν το περίμενα!!!)! Φωτογραφίες και Στοιχεία...Ο φίλος μου μου τα είχε στείλει όλα αυτά... Στοιχεία και Φωτογραφίες... Ακόμα θυμάμαι τα πρόσωπα... Ακόμα με θυμάμαι να είμαι απεγνωσμένη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή και να προσπαθώ μάταια να επιλέξω κάποιον... Θυμάμαι μια κυρία με ξανθά μαλλιά... Μου έκανε τόση εντύπωση... Και θυμάμαι να νιώθω... Πως είναι αδύνατο να καταλάβω... τι είναι ο κάθε άνθρωπος... Μέσα από μερικές φράσεις... και μέσα από μία ξερή εικόνα... Τα πρόσωπα, άντρες και γυναίκες, σε διάφορες ηλικίες και διάφορα στυλ, περνούσαν από μπροστά μου γρήγορα... Ενώ ταυτόχρονα διάβαζα και την μικρή παραγραφούλα που ήταν γραμμένη δίπλα σε κάθε πρόσωπο και που υποτίθεται ότι έλεγε κάποια πράγματα για αυτό... Πού και πού σταματούσα και μετά συνέχιζα...

Στο τέλος του ονείρου ήμουν ζαλισμένη...

Ένιωθα πως...

Κανένας δεν είναι αρκετά καλός... Κι ήξερα πως αυτό ήταν αποτέλεσμα εκνευρισμού. Δεν το ήξερα το ότι κανένας δεν θα είναι αρκετά καλός... Δεν γινόταν να το ξέρω!

«Μπορεί κάποιος να είναι... Μπορεί κάποιος να είναι αρκετά καλός... Κι αν κάποιος είναι... Εγώ πώς θα τον γνωρίσω; Δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω...»

Ήμουν απελπισμένη βυθισμένη στην καρέκλα μου... Ένιωθα πως θέλω να κρατήσω τα γατάκια και να μην τα δώσω... Και μετά ερχόταν πάλι η σκέψη...

«Κανένας, κανένας δεν είναι αρκετά καλός...»

Και μετά ξύπνησα...

Και ήξερα πως ξέρω...

Ο φίλος μου είναι αρκετά καλός...

Είμαι σίγουρη για αυτό. Γιατί τον ξέρω. Γιατί τον εμπιστεύομαι. Γιατί τον αγαπώ. Γιατί είναι υπεύθυνος, λογικός και ώριμος...

Και κυρίως...

Γιατί είναι εκεί όταν τον χρειάζομαι και ξέρω πως θα είναι και για αυτά εκεί όταν χρειάζονται κάποιον.

Γιατί να μην μπορεί να τα έχει ο φίλος μου; Αυτό θα με έκανε να είμαι πιο ήρεμη...

Αλλά ο φίλος μου δεν μπορεί να τα κρατήσει... Αυτό το ξέρω...

Ούτε εγώ μπορώ να τα κρατήσω...

Και εκείνη την στιγμή ένιωσα κάτι στο χέρι μου... Γύρισα και τα κοίταξα και είχαν έρθει και τα δύο κοντά μου, σαν να ήξεραν πως τα σκεφτόμουν... Και εκείνη την στιγμή τα κοίταξα και θυμήθηκα κάτι...

Στην πραγματικότητα, ο φίλος μου μου είχε ζητήσει να του στείλω φωτογραφίες... Κι εγώ του έστειλα... Αλλά ένιωσα περίεργα... Ξέρω πως αυτή είναι η διαδικασία... Έτσι κάνουν όλοι... Αλλά ένιωθα σαν να πρέπει να περάσουν τα γατάκια μου από κριτική επιτροπή... Δηλαδή αν δεν φαινόντουσαν όμορφα ή αν δεν ήταν όμορφα; Τότε δεν θα άξιζαν να έχουν μια ευκαιρία στην ζωή; Ευτυχώς, για αυτά ήταν πολύ όμορφα... Αλλά και πάλι ένιωθα «κάπως» με την όλη διαδικασία... Οι φωτογραφίες των δύο μικρών πλασμάτων θα περνούσαν από τόσα χέρια και τόσα μάτια...

Στο όνειρο, το μυαλό μου είχε αντιστρέψει τους ρόλους... Είδα ότι έβλεπα τις φωτογραφίες των ανθρώπων με τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν των ζώων... Πέρασα τους ανθρώπους από κριτική επιτροπή... Και η επιτροπή μου τους είχε απορρίψει όλους...

Τα κοίταξα... και τους είπα χωρίς να τους το πω... Γιατί έχουμε την δική μας γλώσσα...

«Έχουμε μια αποστολή... Και πρέπει να την κάνουμε μαζί. Δεν θα διαλέξω εγώ την ζωή σας... Εσείς θα την διαλέξετε... Πρέπει να μου δείξετε από τους ανθρώπους που θα σας φέρω ποιος είναι αυτός που εμπιστεύεστε...Πρέπει να βρούμε τον Άνθρωπο σας...»

Εκείνα ήρθαν κάθισαν στην άκρη του κρεββατιού και άρχισαν να γουργουρίζουν...

Και ακούγοντας το δικό τους γουργούρισμα...

Ξεαγχωμένη και χαλαρωμένη...

Μισοκοιμισμένη...

Άρχισα να σκέφτομαι πιθανούς ανθρώπους για να ρωτήσω εκτός από τον φίλο μου που ήδη έψαχνε για εμένα όσο καλύτερα μπορούσε...

Και

Ελεύθερα...

Με την σκέψη πως καμία φωτογραφία δεν είναι αρκετή για να χωρέσει το μέγεθος ενός ζώου ή ενός ανθρώπου...

Αποκοιμήθηκα...

Και Ονειρεύτηκα τον Άνθρωπο.

Όχι, τον Άνθρωπο τους...

(Δεν τον είχα δει ποτέ ξανά στην ζωή μου και ήταν σαν να τον ήξερα από πάντα…)

Τον Άνθρωπό μου...