3/23/15

Οι ράγες σου...



Είναι από εκείνες τις ημέρες... που αντί να ανέβεις στο σωστό ανεβαίνεις στο λάθος τρένο... και πηγαίνεις όχι προς τα εκεί που θέλεις αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση... Κάτι συμβαίνει... Ίσως να έχει φύγει για λίγο το μυαλό σου... Ίσως αφέθηκες να αφεθείς... σε κάποια σκέψη ή σε κάποιο συναίσθημα... Σε παρέσυρε κάτι... Μια στιγμή, ένας άνθρωπος, μια κατάσταση... και δεν κατάλαβες, αμέσως, το ότι δεν είσαι στο τρένο που θα έπρεπε να είσαι... Περνάνε οι στάσεις... Η μία μετά την άλλη... και έχεις απομακρυνθεί αρκετά από εκεί που θα ήθελες να πας... Όταν οι σκιές των κτηρίων σου φαίνονται διαφορετικές... Τα τοπία λίγο αλλιώτικα... Οι τοίχοι λίγο αλλιώς... Σηκώνεις το βλέμμα και αντιλαμβάνεσαι... πως δεν έχεις ιδέα πού είσαι... Δεν έχεις ξαναδεί αυτά που βλέπεις... Δεν έχεις ξανακούσει αυτά που ακούς... Μέχρι και οι ήχοι είναι αλλιώτικοι και αλλιώς... Αγχώνεσαι... Γιατί δεν έχεις ιδέα πώς συνέβηκε... να είσαι εδώ ενώ θα έπρεπε, τέτοια ώρα, να είσαι αλλού... Πού ήταν το μυαλό σου; Πώς γίνεται να μην είσαι συγκεντρωμένος; Πώς είναι δυνατόν να χάνεσαι τόσο πολύ στον δικό σου κόσμο; Πόσες στάσεις μακρυά βρίσκεσαι; Πού είσαι; Κατεβαίνεις στην πρώτη στάση… που φτάνεις, μετά από όταν συνειδητοποίησες πως το χαμηλωμένο βλέμμα σου σου κόστισε έναν λάθος δρόμο... Βλέπεις τις πόρτες να κλείνουν πίσω σου και ακούς το τρένο να φεύγει αφήνοντας σε κάπου πιο ερημικά και πιο χαοτικά... Ελάχιστοι άνθρωποι... Ρωτάς... Τι κάνεις και πού πας... Μα δεν είναι σίγουρο πως και εκείνοι μπορούν να σε βοηθήσουν... Κάποιοι φαίνονται κι εκείνοι χαμένοι... Κάποιοι πάλι... απλά αδιαφορούν για εσένα και την ανασφάλειά σου... Κοιτάς τους χάρτες με τις διαδρομές... Διαβάζεις τους πίνακες ανακοινώσεων... Τι ώρα έρχεται το επόμενο τρένο και προς τα πού πάει; Θέλεις να γυρίσεις... να πας εκεί που ξέρεις πώς είναι τα πράγματα... που γνωρίζεις τους δρόμους... που αναγνωρίζεις τις πινακίδες... Εκεί ξέρεις να λειτουργείς... Εδώ όχι... Και το επόμενο τρένο... Έρχεται μετά από πολύ ώρα... όχι μετά από λίγη... Είσαι σίγουρος μετά την αναζήτησή σου... για το ποιο τρένο πρέπει να πάρεις και προς τα πού... Εξάλλου, τώρα είσαι πιο προσεχτικός και πιο συγκεντρωμένος... Φοβάσαι μην πάρεις πάλι λάθος τρένο και βρεθείς και πάλι αλλού... Είσαι υποχρεωμένος, λοιπόν, να περιμένεις... Σε αυτό το έρημο τοπίο... Σε αυτήν την άγνωστη περιοχή... Κανονικά είσαι εκτός ορίων... Ακόμα και το εισιτήριο που θα έπρεπε να έχεις είναι πιο ακριβό... Εσύ έχεις το φτηνό... το οικονομικό... αυτό που είναι μόνο για τις άλλες περιοχές... τις κοντινές... εκεί που βρίσκεται και η δική σου... Ελπίζεις, να μην σε βρει και ελεγκτής αυτήν την ημέρα... κι αυτήν την ώρα... Το μόνο που σου έλειπε θα ήταν κι αυτό... Όχι μόνο να είσαι χαμένος αλλά να βρεθείς και μπλεγμένος... Τόσο εύκολο... όταν είσαι χαμένος να βρίσκεσαι μπλεγμένος, όπως κι όταν είσαι μπλεγμένος να βρίσκεσαι χαμένος... Δεν θα σε πιστέψει ο ελεγκτής... ότι χάθηκες... θα πιστέψει ότι λες ψέμματα κι ας λες την αλήθεια... Μέσα στα ψέμματα έχει την τάση πια να χάνεται όχι μόνο ο άνθρωπος μα και η ίδια η αλήθεια... Κάθεσαι σε μια γωνιά... Σηκώνεσαι... Περπατάς... Ξανακάθεσαι... Μα τι κακό κι αυτό! Να πάρεις λάθος τρένο;! Κατηγορείς τον εαυτό σου... Σιγά μην δεν τον κατηγορούσες! Πώς γίνεται να είσαι τόσο απρόσεχτος; Τώρα τόσος χρόνος χάνεται... τόσος χώρος χάνεται... Και εσύ να μην μπορείς να επικοινωνήσεις... Εδώ δεν έχεις τίποτα... Κανέναν τρόπο επικοινωνίας... Τι περίεργο... Σε μια τέτοια εποχή... Ξαφνικά να νιώθεις πως δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν!... Τι μοναχική και τι τρομαχτική η στιγμή που βιώνεις! Αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο... Μόνο να περιμένεις... Να έρθει το σωστό τρένο... αυτό που θα σε πάει στον προορισμό σου... Κι αφού περιμένεις που περιμένεις... Τώρα που το άγχος σιγά σιγά αρχίζει να σβήνει... αφού γνωρίζεις πως είσαι στο σωστό σημείο που περιμένεις... ναι, αυτό το έψαξες καλά για να είσαι σίγουρος πως είσαι στο σωστό σημείο... τώρα που αρχίζεις, έστω και λίγο, να ηρεμείς... αρχίζεις να παρατηρείς τα πάντα γύρω σου... Τα δέντρα που δεν είχες δει... (Μα πόσο μακρυά είσαι για να υπάρχουν τέτοια δέντρα εδώ;!)... Τα λουλούδια που δεν είχες κοιτάξει... (Μα πόσο μακρυά είσαι για να υπάρχουν τέτοια λουλούδια εδώ;!)... Τους ανθρώπους... που δεν σου φαίνονται χαμένοι πια... Ίσως πριν σου φαινόντουσαν χαμένοι επειδή εσύ ήσουν χαμένος... ούτε αδιάφοροι σου φαίνονται... Άλλος σε πλησιάζει, άλλος σε κοιτάει, άλλος σου μιλάει... (Μα πόσο μακρυά είσαι για να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εδώ;!)... Σε ποιο μέρος βρίσκεσαι... που όλοι είναι ευγενικοί... και χαμογελαστοί; Σε ποιο παράξενο μέρος; Ξαφνικά σου αρέσει που βρέθηκες εδώ... Τα μηνύματα στους τοίχους είναι άλλα από αυτά στους τοίχους της περιοχής σου... Κάπως σου αρέσει... που διαβάζεις καινούρια πράγματα και ανακαλύπτεις καινούριες σκέψεις... Κάτι σου αρέσει σε αυτήν την καινούρια απρόσμενη επικοινωνία... Έπειτα ακούς τον ήχο του τρένου... του δικού σου τρένου... του «σωστού»... και αναρωτιέσαι... Τι σημαίνει σωστό και λάθος τρένο; Τι σημαίνει σωστός και λάθος προορισμός; Τι σημαίνει σωστή και λάθος κατεύθυνση; Αφού ακόμα και το «λάθος» τρένο σου σε οδήγησε, όταν αφέθηκες να οδηγηθείς, σε καινούρια μονοπάτια... Όταν άφησες το άγχος για το πού είσαι... μπόρεσες να κοιτάξεις το πού είσαι... Όταν άφησες το άγχος για το με ποιους είσαι... μπόρεσες να κοιτάξεις αυτούς που είσαι μαζί... Οι πόρτες του τρένου σου ανοίγουν... Αλλά δεν είναι του τρένου σου... είναι απλά του τρένου... Τώρα το ξέρεις... Δεν είναι αυτό το τρένο σου... Όλα είναι τρένα... και όλα μπορούν να γίνουν τρένα σου αν τα αφήσεις να γίνουν... Τα «λάθος» τρένα μπορούν να σε πάνε σε «σωστούς» προορισμούς και τα «σωστά» τρένα μπορούν να σε πάνε σε «λάθος» προορισμούς... Μπαίνεις στο τρένο... Για να γυρίσεις... Στο σπίτι σου... Σε αυτά που αγαπάς... και σε αυτά που σε αγαπούν... Σε αυτούς που αγαπάς... και σε αυτούς που σε αγαπούν... Αυτά και αυτοί που αγαπάς και σε αγαπούν, σε όποιο τρένο κι αν είσαι... Κλείνουν οι πόρτες... Το τρένο ξεκινάει... Μια ολόκληρη ζωή ένιωθες εκτροχιασμένος... και το μόνο που είχες να κάνεις είναι να σβήσεις την όποια τροχιά νόμιζες πως μέσα στην οποία πρέπει ή θέλεις ή οφείλεις να κινείσαι... Δεν υπάρχει τροχιά για εσένα... Δεν υπάρχουν ράγες για εσένα... Δεν είσαι εκτροχιασμένος... Τα τρένα εκτροχιάζονται... όχι οι άνθρωποι... Αυτό κάνω κι εγώ... Αυτό κι εσύ... Αυτό κι αυτός... Αυτό κι αυτή... Αυτό και όλοι... Ζούμε... Παίρνοντας τρένα... αλλάζοντας προορισμούς... Δοκιμάζοντας... Πηγαίνοντας εδώ ή αλλού... Επιστρέφοντας... Φεύγοντας... Ανοίγουν πόρτες... Κλείνουν... Ανεβαίνουμε... Κατεβαίνουμε... Και το θέμα είναι εμείς πώς είμαστε μέσα σε όλα αυτά... Εμείς... Πώς τα βιώνουμε... Εμείς πώς τα σκεφτόμαστε και πώς τα νιώθουμε... Καμία ανάγκη να κατηγορήσω το μυαλό μου... για μια επιλογή συνειδητή ή ασυνείδητη σωστού ή λάθος τρένου... Καμία ανάγκη να με κατηγορήσω... Έχω την ευθύνη του εαυτού μου... αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να κάνω και αυτό και το άλλο... και, μερικές φορές, να βρίσκομαι εδώ ή αλλού... ή και εδώ και αλλού... Η δικιά μου η τροχιά δεν είναι τρένου... δεν είναι καν πλανήτη... είναι τροχιά ανθρώπου... για αυτό είναι χωρίς όρια... και για αυτό και ορίζεται διαφορετικά... Για αυτό και δεν εκτροχιάζεσαι... Γιατί σε αυτήν την ανθρώπινη τροχιά κανένας δεν μπορεί να εκτροχιαστεί... Και όπως ταξιδεύει το τρένο... ξαναχαμηλώνεις το βλέμμα... και χάνεσαι στις σκέψεις σου γνωρίζοντας πως υπάρχει ο «κινδυνος» να ξαναχαθείς... Δεν έχεις κανένα πρόβλημα πια με αυτό... Αφήνεσαι μέσα στην ζωή... χωρίς να φοβάσαι... Σηκώνεις και χαμηλώνεις το βλέμμα, ελεύθερα όποτε θέλεις... Και χάνεσαι στον μέσα ή στον έξω κόσμο, ελεύθερα όπως ζεις...