365 Ημέρες. 17.

 

365 Ημέρες

 

17.

 

Παρασκευή 07.04.2023

 

Δεν είμαι επιπλοποιός,

καρέκλες να σκαλίζω.

Δεν είμαι ωρολογοποιός,

τον χρόνο να ορίζω.

Δεν είμαι ούτε αρτοποιός,

να ψήνω το ψωμί.

Δεν είμαι ουτε οινοποιός,

να φτιάχνω το κρασί.

Δεν είμαι φαρμακοποιός,

συνταγές να γυρεύω.

Δεν είμαι αρωματοποιός,

μυρωδιές να ανακατεύω.

Δεν είμαι τραγουδοποιός ή ηθοποιός,

να εκφράζομαι με μουσική ή υποκριτική.

Δεν είμαι γελωτοποιός ή θαυματοποιός,

να είναι η ζωή μου αστεία ή μαγική.

Δεν είμαι κακοποιός,

που σπέρνει αδιαφορία.

Δεν είμαι ειρηνοποιός,

που φέρνει ισορροπία.

Αν με ρωτήσεις... Ποιός είμαι; Ποιός;

Είμαι ένας απλός Καθρεφτοποιός.

 

Καθρέφτες σκαλίζω,

Καθρέφτες ορίζω,

Καθρέφτες σπέρνω,

Καθρέφτες φέρνω,

Καθρέφτες για κάθε χρήση,

Καθρέφτες που δίνουν λύση,

Καθρέφτες από όλα τα υλικά,

που λειτουργούν συνολικά ή συμβολικά,

Καθρέφτες με περίτεχνες λαβές,

πότε φτηνές και πότε ακριβές,

Καθρέφτες που φτιάχνονται στο σήμερα ή φτιάχτηκαν στο χθες,

Καθρέφτες για ό,τι επιθυμείς και για ό,τι θες!

Είμαι ένας απλός Καθρεφτοποιός.

Αν με ρωτήσεις... Ποιός είμαι; Ποιός;

 

Ο κόσμος τους καθρεφτοποιούς έχει ξεχάσει...

Οι άνθρωποι τον εαυτό τους έχουν χάσει...

 

Μα μέσα από τους καθρέφτες έρχεται και η υγεία,

στο είδωλό μας γεννιέται μια κάποια αυτογνωσία...

Να ξέρεις Ποιος Είσαι! Αυτό είναι μαγεία...

Αλλιώς καταδικάζεσαι σε αιώνια αιχμαλωσία...

 

Οι άνθρωποι τον εαυτό τους έχουν χάσει...

Ο κόσμος τους καθρεφτοποιούς έχει ξεχάσει...

 

Αχ, Φίλε, Φίλε μου,

 

(και τώρα που έγραψα «Φίλε, Φίλε μου» μού ήρθε ένα τραγούδι που άκουγα μικρή και έπαιζε σε μία παιδική τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων... Ξεκινούσε, κάπως, έτσι:

«Γίνε Φίλος, Φίλε μου, Φίλος σου να γίνω...»

το μυαλό μου το λέει τραγουδιστά αυτήν τη στιγμή! Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το τραγούδι και το τραγουδούσα συχνά!!! Λες από τότε, Φίλε μου, να ήσουν Φίλος μου; Λες από τότε να σου έγραφα, έστω και αόρατα, γράμματα στο μυαλό μου; Λες η Φιλία μας να υπάρχει... από πάντα; Εγώ έτσι λέω, έτσι νομίζω...)

 

αυτό που πήγα να σου πω, λοιπόν, πριν την παρένθεση, Φίλε, Φίλε μου, είναι πως θέλω μία ημέρα να κάτσω να σου γράψω πολλά και διάφορα... Για την ώρα, μοιράζομαι μαζί σου καθημερινά γραψίματά μου... αλλά δεν έχω προλάβει να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, στόχους, ιδέες... Δεν πειράζει, όμως... Προτιμάω να σου γράφω καθημερινά ό,τι κι αν είναι αυτό που τελικά μοιράζομαι ακόμα κι αν δεν είναι όλα όσα θα ήθελα ή όλα όπως θα ήθελα...

 

Αυτά νομίζω είναι αρκετά για σήμερα... Το καθρεφτοποίημα γράφτηκε πριν λίγο... Ξεκίνησα να διαβάζω αυτές τις ημέρες, ένα ακόμα βιβλίο, ταυτόχρονα με τα άλλα βιβλία... Το έχω πάντα μαζί μου... Χαίρομαι που το ανακάλυψα, μου έκανε εντύπωση και θα σου μιλήσω και για αυτό, όπως και για όλα τα τωρινά βιβλιοαναγνώσματά μου, αφού τελειώσω να τα διαβάζω! Να είσαι καλά, Φίλε, Φίλε μου!!!

 

Με Αγάπη που καθρεφτίζει την καρδιά και καθρεφτίζεται στα μάτια μας...

 

Μαριλού.

-----

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να στηρίξεις την Τέχνη-Καθρέφτη μου, μπορείς να το κάνεις... εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)

 

 

 

 

 

 

365 Ημέρες. 16.

 365 Ημέρες

 

16.

 

Πέμπτη 06.04.2023

 

Υπάρχει, λένε, ένα μαγικό εργαλείο ελπίδας,

αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης και αυτοφροντίδας...

Το συζητάνε στην τέχνη και στην ψυχολογία,

κι είναι συχνό θέμα και στην φιλοσοφία...

Σε αρκετές έρευνες έχει χρησιμοποιηθεί,

πολλές είναι οι φορές που έχει μελετηθεί...

Κάθε σημείο του προσώπου σου εκείνο το γνωρίζει,

Κάθε πλευρά του εαυτού σου πώς την αναγνωρίζει!!!

 

Υπάρχουν απόψεις, υπάρχουν θεωρίες,

Υπάρχουν τεχνικές, υπάρχουν θεραπείες,

που συμπαθούν αυτό το εργαλείο ζωής,

ανοίγει ένα παράθυρο στο κέντρο της ψυχής...

Προσφέρει χαλάρωση, προσφέρει ηρεμία,

μπορεί να οδηγήσει σε κάποια ισορροπία,

και είναι απλό και δωρεάν και μη χρονοβόρο,

και είναι αποτελεσματικό και είναι ελπιδοφόρο.

 

Στην αρχή, άγχος μπορεί να αισθανθείς,

μα μέσα από αυτό, ίσως, να ωφεληθείς,

εξάλλου, το άγχος είναι αναμενόμενο,

θα έλεγε κανείς πως είναι προβλεπόμενο,

μετά αρχίζει, σιγά σιγά, η μείωση,

με την εξάσκηση έρχεται εξοικίωση,

και στη θέση όποιας ανησυχίας,

φτιάχνεται μορφή άλλης ευτυχίας.

 

Υπομονή και αυτοπαρατήρηση,

αποδοχή και αυτοεπιτήρηση.

 

Βοηθάει στο σώματος την στάση,

Βοηθάει στου πνεύματος την τάση

να χάνεται στην καθημερινότητά μας

ενώ βρίσκεται μες στην οντότητά μας.

 

Βοηθάει στη συνειδητοποίηση

και στην ανθρώπινη ευαισθητοποίηση.

Βοηθάει σε κάθε αίσθηση

ακόμα και στην ενσυναίσθηση.

 

Αντανακλά την εικόνα μας την εξωτερική,

μα απαιτεί και αναγνώριση διανοητική.

 

Πώς βλέπουμε εμείς εμάς και πώς μας βλέπουν οι άλλοι;

Πώς νιώθουμε την όποια εσωτερική μας πάλη;

 

Ευελιξία, προσαρμογή,

που αγκαλιάζει την όποια οργή.

 

Κοιτάς των ματιών σου το χρώμα,

είσαι ακόμα εσύ, εσύ είσαι ακόμα!

 

Πού είναι η αλήθεια; Πού είναι το ψέμα;

Τι σου λέει το δικό σου το βλέμμα;

 

Βοηθάει να θυμάσαι να σε κοιτάζεις,

είτε μένεις ίδιος, είτε αλλάζεις.

 

Υπάρχει ένα μαγικό εργαλείο ελπίδας,

αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης και αυτοφροντίδας...

Το συζητάνε στην τέχνη και στην ψυχολογία,

κι είναι συχνό θέμα και στην φιλοσοφία...

 

Μιλάνε για αυτό ακόμα και οι μύθοι,

μα είναι πραγματικό και όχι παραμύθι.

 

Το όνομά του είναι καθρέφτης,,

μοιάζει να είναι χρόνου κλέφτης,

στην Αλήθεια ζει στο τώρα,

και μοιράζει αόρατα δώρα,

βρίσκονται στο είδωλό σου,

όταν δεις το σύνολό σου,

Θα οδηγηθείς στην αποκαλυπτική αυτοθεραπεία,

Αν γενναίος φανείς στην καθρεφτική εμπειρία...

 

-------

 

Φίλε μου,

 

Καμιά φορά, μου αρέσει το γράμμα μου να ξεκινάει από εσένα...

Άλλες φορές, μου αρέσει να καταλήγει σε εσένα...

Βέβαια, πάντα τα γράμματά μου και ξεκινάνε και καταλήγουν σε εσένα...

Αυτό, ίσως, είναι ένα θέμα για κάποιο από τα επόμενα γράμματά μου...

 

Για την ώρα, μοιράζομαι με εσένα κάτι που έγραψα σήμερα και με το οποίο ήθελα να ξεκινήσει και το γράμμα μου...

 

Με Αγάπη που της αρέσει να μοιράζεται...

 

Και

 

Με Αγάπη που ξεκινάει και που καταλήγει...

 

Σε Εσένα.

 

Μαριλού.

-------

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να με στηρίξεις για να μπορέσω να δώσω ανάσα στην Τέχνη μου, μπορείς να το κάνεις... εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)

365 Ημέρες. 15.

 

365 Ημέρες

 

15.

 

Τετάρτη 05.04.2023

 

-Γειά σας!

 

Είπα χαρούμενα και ενθουσιασμένα στους Ανθρώπους που βλέπω, σχεδόν, καθημερινά!

 

Ο υπάλληλος μου χαμογέλασε με λαμπερό βλέμμα κι αμέσως η ημέρα φάνηκε ακόμα πιο όμορφη! Λίγο πιο πέρα η υπάλληλος με κοίταξε με καλοσύνη, ήταν γεγονός υπήρχε αμοιβαία συμπάθεια από όλους προς όλους! Ο μπροστινός πελάτης γύρισε το κεφάλι του σαν να ήθελε να δει από πού προερχόταν αυτή η τόσο ανθρώπινη ατμόσφαιρα.

 

«Μαριλού.» είπε με σταθερή φωνή.

 

Με έκπληξη άκουσα το όνομά μου, δεν κατάλαβα ποιος είναι από τη φωνή, και έστριψα το βλέμμα από τους καθημερινούς μου Φίλους στον Άνθρωπο μπροστά μου.

 

«Α, δεν σας είδα!» είπα κι ο ενθουσιασμός μου μεταμορφώθηκε σε μια γλυκιά απαλή διάθεση. Χαιρόμουν για αυτήν την τόσο απρόσμενα τυχαία συνάντηση.

 

«Δεν με είδες...» επανέλαβε και πάλι με σταθερότητα. «Ἐχεις μείνει ίδια... Με τη φρεσκάδα σου... Με τα χρώματά σου...»

 

Τώρα ήμασταν και οι δύο χαμογελαστοί.

 

«Όλα προχωράνε όμορφα και καλλιτεχνικά;» ρώτησα.

 

«Καμιά φορά, δεν πηγαίνουν μαζί αυτά τα δύο...» απάντησε.

 

Κι εγώ κούνησα το κεφάλι... και γέλασα πνιχτά. Ένιωθα, βαθιά μέσα μου, ακριβώς τι ήθελε να πει... απλά δεν περίμενα να το ακούσω και από εκείνον...

 

Ένιωθα τόση συγκίνηση!

 

«Να σας κεράσω κάτι;» είπα αυθόρμητα!

 

Και τώρα με κοίταξε εκείνος σαν να μην περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο από εμένα ή, ίσως, και από κανέναν...

 

«Όχι, όχι, όχι... εγώ θα σε κεράσω!» είπε αμέσως σαν να θέλει να με προλάβει.

 

«Μα δεν το είπα για να με κεράσετε... Ήθελα να σας κεράσω έτσι για το καλό... !» είπα κι εγώ!

 

«Όχι, όχι...» επέμεινε «Εγώ θα σε κεράσω».

 

Ο υπάλληλος που με γνωρίζει και εξυπηρετούσε παράλληλα άλλους ανθρώπους γύρω μας με κοίταξε και, σχεδόν συνωμοτικά, με ρώτησε

 

«Ένα κουλουράκι;»

 

Τότε και ο Άνθρωπος μπροστά μου επανέλαβε...

 

«Ένα κουλουράκι...» σαν να μην του κάνει καμία εντύπωση η απλότητά μου... ό,τι όλο κι όλο αυτό που ήθελα ήταν ένα κουλουράκι...

 

«Δύο κουλουράκια!» είπα ψιλογελώντας, ήθελα κι εγώ να προλάβω που αντί για ένα κουλούρι σήμερα ήθελα δύο!!

 

Σαν να γέλασαν όλοι εσωτερικά... φάνηκε στις εκφράσεις τους...

 

Τι να κάνω! Μου αρέσει η απλότητα των κουλουριών... και η νοστιμιά τους...

 

«Δύο κουλουράκια...» επανέλαβε ο Άνθρωπος μπροστά μου ενώ ο υπάλληλος μου τα έδινε...

«Πήρα τσουρέκι, έχουμε πρόβα και τους πηγαίνω διάφορα...»...

 

Πάλι γέλασα! Δεν περίμενα ο συγκεκριμένος Άνθρωπος να πηγαίνει γλυκά στην Ομάδα του. Να, λοιπόν, κι ένα (ακόμα;) κοινό μας σημείο, σκέφτηκα... πηγαίνω συχνά στους Ανθρώπους μου μπισκοτάκια, κουλουράκια, διάφορα...

 

«Τι ωραία...» δεν ξέρω αν το σκέφτηκα ή αν και το είπα... πάντως, σίγουρα συνέχισα με φωνή που ακούστηκε...

 

«Καλή πρόβα!» και χαιρετηθήκαμε.

 

Χαιρέτησα και τους Ανθρώπους που εξυπηρετούσαν εκείνη την ώρα πολύ κόσμο...

 

Κι ἐφυγα με ένα απέραντα όμορφο συναίσθημα...

 

Γαλήνη... Ηρεμία... Αγάπη...

 

Αυτό δεν θα το περίμενα! Να συναντάω Άνθρωπο του καλλιτεχνικού χώρου, και τον συγκεκριμένο Άνθρωπο, και να μην αισθάνομαι πόνο ή πίκρα... Σίγουρα μέσα μου υπάρχει ο απόηχος ακόμα... ένα παράπονο... το παράπονο, ίσως, από τη φύση του, να έχει μέσα του και πόνο και πίκρα... αλλά, παρόλα αυτά, η βασική μου αίσθηση ήταν τόσο γλυκά θετική... Αισιοδοξία!

 

Είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης.

Είμαι η Μαριλού.

Με κοίταζε σαν ίσος προς ίσο.

Τον κοίταζα σαν ίσος προς ίσο.

Σαν Καλλιτέχνης προς Καλλιτέχνη.

Σαν Άνθρωπος προς Άνθρωπο.

Με έχει δει ξανά και ξανά στην σκηνή.

Έχουμε κάνει κάποιες πολύτιμες συζητήσεις.

Με εκτιμάει και τον εκτιμώ.

Είχα χρόνια να τον δω.

Η εκτίμηση είναι πάντα εδώ.

 

Λυπάμαι που δεν συνεργαστήκαμε, παρόλο που πάντα με ξεχώριζε ανάμεσα σε πολλούς άλλους ηθοποιούς. Λυπάμαι που δεν ήρθαν τότε τα πράγματα όπως τα ονειρευόμουν παρόλο που τα προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις. Χαίρομαι που τώρα δεν κουβαλάω τόσο αυτήν την θλίψη. Χαίρομαι που τώρα εστιάζω στη ζωή μου στο «τώρα» μου. Χαίρομαι που είχα αυτήν την απλή, ανθρώπινη, συνάντηση και το βασικό μου συναίσθημα ήταν... Αγάπη.

 

Πήρα τα κερασμένα κουλουράκια μου...

και περπάτησα όλη την Πατησίων με μια ατμόσφαιρα ζωής και τέχνης!

 

Είμαι ζωντανή!

 

Υ.Γ. Και, φυσικά, λίγο αργότερα, πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου που γνωρίζει όλη την συγκεκριμένη ιστορία μου για να μοιραστώ τη στιγμή... «Μάντεψε, ποιος με κέρασε κουλούρια στον φούρνο!»...

 

---

 

Αγαπημένε Φίλε... αυτή η συνάντηση έγινε στο χθες... αφού διάβασα... αφού έγραψα... αφού έφυγα από το στέκι μου... και αφού πήγα στον φούρνο για να πάρω το καθημερινό κουλούρι μου... ήταν πολύ σημαντική για εμένα... και χάρηκα που συνέβηκε...

 

Θέλω τόσο να ζήσω! Θέλω τόσο να δημιουργήσω!

 

Με Αγάπη που μιλάει και που ακούει...

 

Μαριλού.

---

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να με στηρίξεις για να μπορέσω να ζήσω μέσα από την Τέχνη μου, μπορείς να το κάνεις... εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)

365 Ημέρες. 14.

 

365 Ημέρες

 

14.

 

Τρίτη 04.04.2023

 

 

Να είσαι δάσκαλος και μαθητής,

ηθοποιός και θεατής,

θεραπευόμενος, θεραπευτής,

ομιλητής κι ακροατής.

Κάνε πράξη το χάρισμά σου,

μάθε το πιλοτάρισμά σου,

στης ζωής το αεροπλάνο,

φτιάξε το δικό σου πλάνο,

ποιος μπορεί να αναλάβει,

το τιμόνι στο καράβι,

και στο αυτοκίνητό σου,

που είναι το συνειδητό σου,

φρόντισε σκέψεις-αποσκευές,

κι άμα θέλει επισκευές,

πάρε εσύ τα εργαλεία,

κι αν χρειάζεται τελεία,

κάνε παύση στα σημεία,

σε στροφή ή σε ευθεία...

 

Εισπνοές μες στην υγεία.

Εκπνοές μες στην μαγεία.

 

Οδηγός και επιβάτης,

αρχηγός και ακροβάτης,

είσαι όλα τα βαγόνια,

είσαι και όλα τα πιόνια,

όταν θες να συνεχίζεις,

πάντοτε να ξαναρχίζεις,

με ποδήλατο ή πατίνι,

είσαι Άνθρωπος και τζίνι,

να φροντίζεις τις ευχές σου,

κι όσο για τις αντοχές σου,

να μαζεύεις και δυνάμεις,

όταν νιώθεις πως τις χάνεις,

κι άλλο μέσο αν δεν έχεις,

να είσαι εδώ, να μην απέχεις,

και ο τρόπος θα βρεθεί,

ίσως να περπατηθεί...

ακόμα και χωρίς μηχανές,

σε τοπίο αχανές,

με τα πόδια σου θα πας,

προς αυτά που Αγαπάς.

 

Κι όταν νιώσεις ναυαγός,

μέσα σου ο ξεναγός,

θα σου δείξει έναν χάρτη,

και θα φτιάξει το κατάρτι,

και θα γεννηθεί η ελπίδα,

σε μια ξύλινη σανίδα, 

ο μέντοράς σου είναι παντού,

και δεν βρίσκεται αλλού,

είναι μέσα και σε εσένα,

όλα ενώνονται σε ένα.

 

Τι σημαίνει ευτυχία;

Η ζωή είναι χημεία,

είσαι όλα τα στοιχεία,

και ταχεία ή βραχεία,

όποια είναι η διάρκειά σου,

νιώσε την επάρκειά σου.

 

Μα δεν είσαι αριθμός,

της ζωής σου ο ρυθμός,

ένα κλάσμα που χωρίζεται,

από τα χέρια σου ορίζεται,

μαέστρος, μουσικός,

ποιητής και φυσικός,

σύντροφος, μοναχικός,

πλούσιος και φτωχικός,

τελικός και αρχικός,

αρχικώς και τελικώς,

όταν ψάχνεις σημαδούρα,

κοίτα μες στην παρτιτούρα.

Πού είναι το αναλόγιό σου;

Μέσα στην υδρόγειό σου...

 

Της στιγμής σου ιδιοκτήτης,

είσαι ένας μικρός πλανήτης,

είσαι γη και είσαι κάστρο,

ουρανός είσαι και άστρο,

του εαυτού σου τα κομμάτια,

βρίσκονται στα μονοπάτια,

κι όταν όλα τα ενώσεις...

και θα πάρεις και θα δώσεις.

Είσαι μέσα στον αγώνα,

και το παζλ φτιάνει εικόνα,

θα νιώσεις την υπόσταση,

σαν δεις από απόσταση,

και πλανήτης και πλανητάρχης,

Είσαι Εσύ και απλά υπάρχεις!

 

------

Φίλε μου, καλέ... Καλέ μου Φίλε...

 

Θέλω τόσα να σου πω για όσα διαβάζω...

Θέλω τόσα να σου πω για όσα γράφω...

 

Και θα σου τα πω μέσα σε κάποιο επόμενο γράμμα μου...

Όταν βρεθεί ο χώρος, ο χρόνος, ο τρόπος, ο τόπος...

 

Για την ώρα...

 

Αγαπάω το βιβλίο μου...

Και το βιβλίο μου με Αγαπάει...

 

Με Αγἀπη που μιλάει...

 

Μαριλού.

---

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να με στηρίξεις να συνεχίσω να υπάρχω δημιουργικά, μπορείς να το κάνεις... εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)

365 Ημέρες. 13.

 

365 Ημέρες

 

13.

 

Δευτέρα 03.04.2023

 

Πότε ἠταν η πρώτη συνάντηση με το σκοτάδι;

Ήταν άραγε πρωί ή μήπως ήταν βράδυ;

Πότε ήταν η πρώτη θανάτου εμπειρία;

Που σου έφερε παραλυρητική αδυναμία;

Πότε ένιωσες ανήμπορος μπροστά σε ό,τι συμβαίνει;

Πότε ένιωσες να χάνεσαι κι αυτό να σε βαραίνει;

Κι αν ήσουνα παιδί, τι είδες στους μεγάλους;

Πόση σιωπή υπήρχε γύρω από τους άλλους;

Για αυτά που μένουν στο μυαλό με καθαρότητα,

τι κρίμα να μην υπάρχει απλότητα;

Τίποτα παραπάνω ποτέ να μη λέγεται,

και η αλήθεια να σβήνει και να καίγεται,

σ’ αυτά που οι μεγάλοι δεν αντέχουν,

τα παιδιά αιώνια χαμένα θα τρέχουν,

σ’ αυτά που οι μεγάλοι τολμούν να πουν,

τα παιδιά για πάντα θα ακουμπούν,

δεν είναι καλό να μη μιλάμε,

για το πού είμαστε, για το πού πάμε,

για τη γέννηση, για τον θάνατο, για τη ζωή,

για να κάνουμε τη διαδρομή πιο κατανοητή...

Άνθρωποι και ζώα «εξαφανίζονται» δειλά,

μέσα στην άβυσσο του «σιωπηλά»...

Πέθαναν. Για θάνατο, έλα να μιλήσουμε.

Έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε.

Είμαι Εδώ. Ρώτησέ με ό,τι θες.

Είτε για το σήμερα είτε για το χθες.

Δεν έχω, φυσικά, όλες τις απαντήσεις,

ούτε μπορώ να δώσω σε όλα πάντα λύσεις.

Όμως με όσα ξέρω και με όσα έχω ζήσει,

με όσα είναι άγνωστα και με όσα έχω ορίσει,

μπορώ να συζητήσουμε για όλα ανοιχτά,

να δώσουμε φωνή σε όσα είναι πνιχτά.

Πότε ήταν με το θάνατο η πρώτη γνωριμία;

Ελά να φέρουμε τους φόβους στην επικοινωνία...

να βιωθούν οι πόνοι, να εκφραστούν τα συναισθήματα,

να εξηγηθούν οι λόγοι, να βιωθούν τα βήματα...

 

Έλα να σε ακούσω... Μαζί πάμε...

Φοβάσαι; Δεν φοβάμαι.

 

Ήταν άραγε πρωί ή μήπως ήταν βράδυ;

Πότε ἠταν η πρώτη συνάντηση με το σκοτάδι;

---

 

Καλέ μου Φίλε... Φίλε μου, καλέ...

 

Διαβάζω και γράφω...

Γράφω και διαβάζω...

 

Προχωράω το βιβλίο μου...

Και το βιβλίο μου με Προχωράει...

 

Με Αγἀπη που Ακούει...

 

Μαριλού.

---

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να με στηρίξεις να συνεχίσω να δημιουργώ, μπορείς να το κάνεις... εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)

365 Ημέρες. 12.

 

365 Ημέρες

 

12.

 

Κυριακή 02.04.2023

 

Καστροπολιτείες

 

Υπάρχουν μύθοι, υπάρχουν ιστορίες,

πως κάπου βρίσκονται οι Καστροπολιτείες,

ο χάρτης πουθενά δεν τις δείχνει,

δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχουν ίχνη,

εμφανίζονται μόνο σε όποιον μπορεί να τις δει...

όποιον μέσα του είναι ακόμα παιδί...

 

Εκεί υπάρχουν κλέφτες και δολοφόνοι,

γητευτές, βασιλιάδες και θρόνοι,

επίσκοποι, έμποροι και αγορές,

αρχιτέκτονες, πολέμαρχοι και συμφορές.

 

Πρέπει να πληρώσεις για να χτίσεις.

Πρέπει να πληρώσεις να γκρεμίσεις.

Πρέπει να πληρώσεις για να ζήσεις.

 

Παλάτια, ταβέρνες, ναοί καθεδρικοί,

λιμάνια, επαύλεις, σταθμοί εμπορικοί,

πεδία μάχης και μοναστήρια,

εκκλησίες και παρατηρητήρια,

κάποιοι στο δημαρχείο,

κάποιοι στο σιδηρουργείο,

κάποιοι στο αστεροσκοπείο,

κάποιοι στο νεκροταφείο,

από τα άστρα ως τη γη,

και πιο πέρα η φυλακή,

φρούρια και οχυρά,

όλα είναι ηχηρά,

κάπου στο μεγάλο τείχος,

σαν να χάνεται ο ήχος,

στη στοιχειωμένη πόλη,

εγκλωβίζονται, ίσως, όλοι,

και στων δράκων την πύλη,

σαν να μην υπάρχει ύλη,

όπως στη σχολή μαγείας,

που είναι αρχή δημιουργίας,

βιβλιοθήκες και πανεπιστήμια,

κι, ίσως, νιώσεις, κάπως, τίμια...

 

Τα χρυσά σου τα μαζεύεις,

και μετά όλα τα ξοδεύεις...

 

Τα χαρτιά σου κρατημένα,

και μετά κατεβασμένα...

 

Πρέπει να πληρώσεις για να χτίσεις.

Πρέπει να πληρώσεις να γκρεμίσεις.

Πρέπει να πληρώσεις για να ζήσεις.

 

Υπάρχουν μύθοι, υπάρχουν ιστορίες,

πως κάπου βρίσκονται οι Καστροπολιτείες,

ο χάρτης πουθενά δεν τις δείχνει,

δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχουν ίχνη,

εμφανίζονται μόνο σε όποιον μπορεί να τις δει...

όποιον μέσα του είναι ακόμα παιδί...

 

-

 

Φίλε μου, ξεκίνησα να το γράφω κάπως στο πριν μου ολοκληρώθηκε κάπου στο μετά μου... πάντως, γράφτηκε, αυτές τις μέρες... είναι βασισμένο σε ένα Αγαπημένο μου επιτραπέζιο παιχνίδι... Τις Καστροπολιτείες... Κάποια στιγμή θα σου γράψω για αυτό... Κάποια στιγμή θα σου γράψω για αυτές... Μέχρι τότε... να ταξιδεύεις... να σε μαγεύεις...

 

Με ταξιδοπαιχνιδοΑγάπη

 

Μαριλού

---

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να με στηρίξεις να συνεχίσω να παίζω, μπορείς να το κάνεις... εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)