3/26/13

Εξετάσεις


Και αν νιώθεις πως "κόβεσαι" συνέχεια στα μαθήματα της ζωής είναι γιατί αυτές είναι οι πιο δύσκολες εξετάσεις, αυτές που δίνεις κάθε μέρα... Αλλά μπορείς να χαλαρώσεις... Σε αυτές τις εξετάσεις κανείς δεν κόβεται πραγματικά και κανείς δεν περνάει... Δεν υπάρχουν εξεταστές ούτε βαθμολογίες... Σε αυτές τις εξετάσεις είσαι μόνο εσύ και το γραπτό σου... Και τα θέματα αλλάζουν συνέχεια... Και, επίσης... Δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις... Μπορείς να γράψεις ό, τι θες, όπως το θες... Και αν δεν σου αρέσει... Μπορείς να σβήσεις και να γράψεις, ξανά και ξανά και ξανά... Γιατί όπως αλλάζουν οι ερωτήσεις έτσι αλλάζεις κι εσύ μαζί τους... Και ακόμα και σε εκείνα τα μεγάλα ερωτήματα που παραμένουν ίδια καθώς περνάει ο χρόνος... και πάλι έχεις δικαίωμα να γυρίσεις προς τα πίσω κοιτάζοντας προς τα μπροστά και να αλλάξεις ή να μην αλλάξεις αυτά που απάντησες...

Και, σε αυτές τις εξετάσεις, μπορείς να ζητήσεις και βοήθεια αν θέλεις... Είτε από τα βιβλία είτε από τους ανθρώπους που δίνουν κι αυτοί τις ίδιες εξετάσεις μαζί σου, με διαφορετικό τρόπο αλλά τις ίδιες εξετάσεις... Κανείς, φυσικά, δεν θα γράψει το γραπτό σου για εσένα... Και ούτε γίνεται να αντιγράψεις... Κανένα σκονάκι δεν μπορεί να σε βοηθήσει... Αλλά αν ρωτήσεις τα βιβλία... μπορεί κάτι να έχουν να σου δείξουν... Και αν ρωτήσεις τους ανθρώπους... μπορεί κάτι να έχουν να σου πουν... κάτι χρήσιμο για εσένα... Και σε αυτό που θα σου δείξουν ή θα σου πουν μπορεί να βρεις τον έαυτό σου ή και να τον χάσεις... Και αυτή η ανακάλυψη ή η απώλεια θα οδηγήσει το χέρι σου να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να τις γράψει στο χαρτί...

Και μην βιαστείς να απορρίψεις όλα αυτά που γράφονται στο πρόχειρο... Πολλές φορές η ουσία βρίσκεται στα πρόχειρα χαρτιά και όχι στα καθαρογραμμένα... Στα «λάθη», στις μουτζούρες, στα χωρίς λύση προβλήματα, στα χωρίς κατάληξη συμπεράσματα, σε εκείνες τις χωρίς αποτέλεσμα σκέψεις, σε εκείνες τις χωρίς τέλος προσπάθειες, που φαίνονται να μην οδηγούν πουθενά μα είναι οι ίδιοι οδηγοί... Καμιά φορά, εκεί συμβαίνουν οι πιο σπουδαίες διαδικασίες... Καμιά φορά, το πιο σπουδαίο βήμα είναι αυτό το ένα βήμα πριν την λύση... Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα... Η αξία του πρόχειρου δεν μετριέται ανάλογα με το αν κατάφερε ή όχι να γίνει καθαρογραμμένο... Για αυτό να σέβεσαι τα πρόχειρα για να μπορείς να χαίρεσαι τα καθαρογραμμένα... Και να εκτιμάς και να αγαπάς και τα δύο...

Και αν πάλι δεν νιώθεις καμία ανάγκη να καθαρογράψεις, να μην καθαρογράψεις... Και αν πάλι δεν νιώθεις καμία ανάγκη να προχειρογράψεις, να μην προχειρογράψεις... Δεν είσαι υποχρεωμένος να προχειροκαθαρογράψεις τίποτα... Μπορείς να επιλέξεις να γράψεις μόνο στο πρόχειρο, μπορείς να επιλέξεις να γράψεις κατευθείαν στο καθαρό... Μπορεί να μην έχεις πρόχειρο και να μην έχεις καθαρό... Δικές σου οι εξετάσεις... Δικοί σου και οι κανονές...

Και αν σου τελειώσει το στυλό, γράψε με το μολύβι... Κι αν σου τελειώσει το χαρτί, γράψε στο χέρι... Δεν έχει σημασία με τι... Δεν έχει σημασία το πού... Αρκεί να συνεχίσεις να γράφεις...

Κι αν κουραστείς να γράφεις, αν βαρεθείς να εκφράζεσαι μέσα από τον γραπτό λόγο, μπορείς πάντα να επιλέξεις να μιλήσεις, μπορείς να εκφραστείς μέσα από τον προφορικό λόγο... Αρκεί να συνεχίσεις να μιλάς...

Γιατί αυτές οι εξετάσεις είναι, ταυτόχρονα, προφορικές και γραπτές... Μπορούν να γίνουν ό, τι θέλεις εσύ, ανάλογα με την διάθεση σου... Αρκεί να συνεχίσεις να γράφεις ή να μιλάς... ή να εκφράζεσαι με όποιον άλλον τρόπο επιλέξεις να δημιουργήσεις... Δεν έχει σημασία το πώς... Αρκεί να εκφράζεσαι... Αρκεί να συνεχίσεις...

Και αν θέλεις να ρίξεις μια ματιά στις σημειώσεις σου, να ρίξεις και δύο και τρεις και εικόσι ματιές... Να τις συμβουλευτείς τις σημειώσεις σου, όσο και όπως μπορείς, να τις φροντίζεις, να τις ανανεώνεις, να τις συμπληρώνεις, να τις εξελίσσεις... Αυτές οι σημειώσεις σου υπάρχει περίπτωση αργότερα να χρησιμεύσουν στις εξετάσεις κάποιου άλλου... Αυτές οι σημειώσεις, όσο ασήμαντες κι αν σου φαίνονται τώρα, είναι στην πραγματικότητα απέραντα σημαντικές. Και αυτές οι σημαντικές σημειώσεις μπορεί αργότερα να γίνουν σοφές συμβουλές...

Και αν χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο, σταμάτα να κοιτάζεις το ρολόι σου και θα τον έχεις... Ο πιο απλός τρόπος για να αποχτήσει κανείς περισσότερο χρόνο είναι να σταματήσει να κοιτάζει το ρολόι του. Οι δείχτες είναι αυτοί που σε αγχώνουν όχι οι ώρες που περνούν... Σταμάτησε τους δείχτες και αμέσως θα σταματήσεις να μετράς και τον χρόνο... Ο χρόνος θα κυλάει όπως κυλάει... και εσύ θα συνεχίσεις όπως θα συνεχίσεις...

Αυτά είχα να σου πω...
Αυτά τα λίγα...
Αυτά είχα να σου γράψω...
Αυτά τα ελάχιστα...

Και εγώ τις ίδιες εξετάσεις δίνω... Χαμένη στα δικά μου πρόχειρα και στα δικά μου καθαρογραμμένα... Ανάμεσα στα τελειωμένα στυλό και στα ατελείωτα χαρτιά... (ή ανάμεσα στα ατελείωτα στυλό και στα τελειωμένα χαρτιά)... Ανάμεσα στα ανοιχτά βιβλία και στους κλειστούς ανθρώπους... (ή ανάμεσα στα κλειστά βιβλία και στους ανοιχτούς ανθρώπους)... Με το σπασμένο ρολόι στο χέρι μου, με τους σταματημένους δείχτες... Με τα σπασμένα συναισθήματα μέσα μου, με τις σταματημένες σκέψεις... Τις ίδιες εξετάσεις δίνω... Κάθε μέρα... Μαζί σου... Τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα προσπαθώ να απαντήσω... Τα ίδια αφόρητα προβλήματα πασχίζω να λύσω... Γράφοντας και μιλώντας και βρίσκοντας καινούριους τρόπους έκφρασης... Ανανεώνω τις σημειώσεις μου... Μήπως αργότερα σου χρειαστούν... Μήπως αργότερα σου χρησιμεύσουν... Μα θέλω να το ξέρεις... Κι εγώ... Τις ίδιες εξετάσεις δίνω... Μαζί σου...

Για αυτό αν θέλεις να με ρωτήσεις κάτι... Να με ρωτήσεις... Μήπως σε βοηθήσει αυτό που θα σου πω... Μήπως είναι χρήσιμο για εσένα... Μήπως αυτό οδηγήσει το χέρι σου να γράψει κάτι που σου χρειάζεται ή κάτι που σε εκφράζει... Μήπως το χέρι μου βοηθήσει το χέρι σου να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να τις γράψει στο χαρτί... Για αυτό αν θέλω να σε ρωτήσω κάτι... Θα σε ρωτήσω... Μήπως το χέρι σου βοηθήσει το χέρι μου να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να τις γράψει στο χαρτί...

Γιατί σε αυτές τις εξετάσεις δεν χωράει κανένας ανταγωνισμός... κανένας καλύτερος από τον άλλον κανένας χειρότερος, κανένας δεν διεκδικεί την πρώτη θέση κανένας δεν βρίσκεται στην τελευταία, καμία λίστα με πάνω και κάτω ονόματα, καμία αποτυχία, καμία επιτυχία, δεν υπάρχουν θέσεις, δεν υπάρχουν λίστες, δεν υπάρχουν θετικά και αρνητικά αποτελέσματα, δεν υπάρχει γραμμή που πρέπει να ξεπεραστεί, δεν υπάρχει βαθμός που πρέπει να γραφτεί. Δεν υπάρχει βάση, δεν υπάρχει κορυφή. Δεν υπάρχουν δάσκαλοι ή μαθητές. Δεν υπάρχει πυραμίδα εξουσίας. Δεν υπάρχουν ανώτεροι ή κατώτεροι. Όλοι είμαστε δάσκαλοι και μαθητές. Όλοι διδάσκουμε και μαθαίνουμε. Όλοι γράφουμε και όλοι σβήνουμε. Όλοι ρωτάμε ακόμα και όταν δεν απαντάει κανένας. Και όλοι προσπαθούμε να απαντήσουμε.

Για αυτό το χέρι μου καταλαβαίνει γιατί τρέμει το δικό σου το χέρι. Γιατί κι ας γράφουμε σε διαφορετικό χαρτί οι εξετάσεις μας είναι, περίπου, οι ίδιες. Και το δικό μου χέρι τρέμει...

Και σε αυτές τις εξετάσεις... δεν υπάρχουν sos θέματα... όλα τα θέματα είναι sos… Δεν υπάρχουν περιττές σελίδες στα βιβλία για να προσπεραστούν, δεν υπάρχουν ανούσιες παράγραφοι στα κείμενα για να διαγραφούν, η κάθε φράση έχει την δική της σημασία και η κάθε λέξη την δική της αξία... Τίποτα δεν μπορεί να προσπεραστεί ή να διαγραφεί... Όλα θα τα διαβάσεις ανεξάρτητα με το τι θα επιλέξεις να γράψεις... Όλα θα τα αφήσεις να περάσουν μέσα σου ανεξάρτητα από το τι θα επιλέξεις να βγάλεις προς τα έξω...

Και σε αυτά που γράφεις να μην ξεχάσεις... τίποτα να μην γράφεται τυπικά, όπως υποτίθεται πως πρέπει, όπως νομίζεις πως υποτίθεται πως πρέπει, αυτά που θα γραφτούν να γράφονται σαν να μην πρόκειται να διαβαστούν, να γράφεις για εσένα, μόνο για εσένα, και να είσαι σίγουρος πως τότε αυτό που γράφεις θα αφορά και όλους τους άλλους. Γιατί η ξεχωριστή μας αλήθεια είναι αυτή που μας αγγίζει όλους ανεξαιρέτως.

Και σε αυτές τις εξετάσεις δεν υπάρχουν ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη, δεν υπάρχουν κανόνες γραμματικής, δεν υπάρχουν όρια εννοιολογικά, ούτε περιθώρια εκφραστικά... Μπορείς να γράψεις όπως και όσο θέλεις... Δεν υπάρχει περιορισμός φράσεων... Συγκεκριμένος αριθμός λέξεων... Το μόνο που υπάρχει είναι ελευθερία... Λόγου και σκέψης και έκφρασης...

Και όλη αυτή η γνώση, και όλη αυτή η ζωή, δεν πάει χαμένη... Γιατί περνάει από τον έναν στον άλλον, από τρεμάμενο χέρι σε τρεμάμενο χέρι, από τσαλακωμένο χαρτί σε τσαλακωμένο χαρτί...

Και όταν νιώσεις πως έγραψες όσα είχες να γράψεις... Να σκέφτεσαι πως αποκλείεται να συμβαίνει αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις κάτι παραπάνω να γράψεις... κάτι παραπάνω να πεις... Είναι ανεξάντλητα τα θέματα και ανεξάντλητες και οι απόψεις σου πάνω σε αυτά... Αν χρειαστεί να σταματήσεις για λίγο, να σταματήσεις... Γνωρίζοντας, όμως, πως υπάρχουν κι άλλα να προσφέρεις, πάντα υπάρχουν κι άλλα... Και όταν βρεις ξανά την δύναμη και την συγκέντρωσή σου... να συνεχίσεις να γράφεις εστιασμένος σε αυτά που θέλεις να γράψεις... Να το θυμάσαι... Είσαι μια ανεξάντλητη ανθρώπινη πηγή... Από εκεί, λοιπόν, να αντλήσεις αυτά που γράφεις... από εσένα... και θα δεις... τα χέρια σου δεν θα τρέμουν πια... Γιατί η σταθερότητα του κέντρου της ψυχής κάνει και τα άκρα του σώματος να είναι σταθερά... Γιατί το κέντρο της ψυχής σταθεροποιεί και τα άκρα του σώματος...

Και όταν τα χέρια μας δεν τρέμουν πια τότε θα γίνει σταθερή και ισχυρή και η γραφή μας...

Και αυτή, ίσως, θα είναι η καλύτερη στιγμή των εξετάσεων... Αυτή η αλλαγή... Ανυπομονώ και να γράψω και να διαβάσω αυτού του είδους την γραφή... Μα μέχρι τότε θα συνεχίσω να γράφω μέσα από το τρεμάμενο ελπίζοντας στο σταθερό... Ο χρόνος θα κυλάει όπως κυλάει... και εγώ θα συνεχίσω όπως θα συνεχίσω...

Και σε αυτές τις εξετάσεις... γράφονται... τα πιο ανθρώπινα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ, τα δικά μας... Με τρεμάμενο ή σταθερό γραφικό χαραχτήρα... Με τρεμάμενο ή σταθερό χαραχτήρα... γράφουμε τις ιστορίες μας...

Και είναι, το ξέρεις και το ξέρω, οι πιο δύσκολες εξετάσεις του κόσμου... Μα είναι και οι μόνες που πραγματικά αξίζει να τις δίνει κανείς...

Και δεν υπάρχουν άλλες εξετάσεις πέρα από αυτές... Αυτές είναι όλες κι όλες...

Για αυτό να μην ξεχνάς το σημαντικότερο... Να τις ευχαριστηθείς...

Αυτά είναι τα θέματά σου...
Αυτά είναι τα χαρτιά σου...
Αυτός είσαι εσύ...
Και αυτή είναι η μοναδική σου εξεταστική...

Η ίδια η ζωή.


3/20/13

Από την λογική στην τρέλα... Από την τρέλα στην λογική...



Νομίζω πως τρελαίνομαι...

Αυτό το κουτί που βρίσκεται απέναντί μου, το αγαπημένο μου τεράστιο τετράγωνο μαύρο χάρτινο κουτί, που είναι γεμάτο - αλλά σχεδόν άδειο - μόνο με τα μικρά μου τετραδιάκια, το βλέπω να κινείται.

Ίσως να ευθύνεται για αυτό που έγραψα πολλές ώρες χωρίς καμία διακοπή, που βούτηξα στην φαντασία μου και μου επέτρεψα να ζήσω εκεί απομακρυσμένη από όλους και όλα, για πολύ θα θεωρούσαν οι άλλοι, λίγο θα θεωρούσα εγώ, χρονικό διάστημα.

Ωραία! Τώρα θα αρχίσω να βλέπω τα αντικείμενα του δωματίου μου να ζωντανεύουν! Ξεκινώντας από αυτό το κουτί! Ίσως αυτό να είναι σημάδι πως πρέπει να σταματήσω το γράψιμο και να βγω μια βόλτα στον έξω κόσμο. Τον δήθεν πραγματικό. Να αφήσω πίσω την φαντασία μου και να επιστρέψω σε αυτήν μια άλλη ημέρα. Αύριο ή μεθαύριο ή ακόμα και σήμερα πιο μετά...

Το κουτί κουνιέται, πραγματικά κουνιέται! Και βγαίνουν ήχοι από αυτό. Τι μου συμβαίνει; Ελπίζω αυτό να μην σημαίνει ότι «αρρωσταίνω», ότι το μυαλό μου αρχίζει να επιλέγει πιο παρανοϊκούς δρόμους. Ψευδαισθήσεις. Παραισθήσεις. Αισθήσεις. Οι αισθήσεις μου ευθύνονται για αυτό. Ψυχραιμία. Η κούραση θα φταίει, η εξάντληση θα ευθύνεται. Ψυχραιμία.

Ας πάρω μια βαθιά ανάσα. Μια ωραία, γεμάτη, καθαρή, ανάσα.
Ας σταματήσω να σκέφτομαι και να γράφω.
Ας ανοίξω το παράθυρο.
Ναι, αυτό είναι μια καλή ιδέα, θα ανοίξω το παράθυρο!
Αέρας! Τι ωραία!
Να ηρεμήσει λίγο το μυαλό...

Το κουτί...
έρχεται προς το μέρος μου.
Σιγά σιγά μετακινείται και έρχεται προς τα εμένα.
Όλα αυτά που έχω γράψει, κατα καιρούς, στα μικρά μου σημειωματάρια έρχονται προς τα εμένα!

Μα τι να σημαίνει αυτό;

Τι θέλει να μου πει το συνειδητό μου; Ή μήπως το υποσυνείδητο; Σε ποια ζωνή βρίσκομαι τώρα; Μήπως δεν είμαι στο συνειδητό επίπεδο; Μήπως βρίσκομαι στο υποσυνείδητο; Μήπως αυτό είναι ένα όνειρο;

Σκέψου. Σκέψου. Σκέψου. Θυμάσαι να κοιμήθηκες;
Όχι, δεν θυμάμαι να κοιμήθηκα.
Κι έπειτα όλα μοιάζουν τόσο πραγματικά.
Καθόλου ονειρικά.
Οι λεπτομέρειες του δωματίου μου, όλες μου φαίνονται τόσο πραγματικές. Τα αντικείμενα μου φαίνονται τόσο ζωντανά... Προφανώς, παρά είναι ζωντανά... Αν κρίνω από αυτό το κουτί που συνεχίζει να κινείται... Όχι... Δεν νομίζω ότι βρίσκομαι σε όνειρο. Αλλά και πάλι πολλά όνειρα έχουν την ιδιότητα του να σε πείθουν πως δεν βρίσκεσαι μέσα σε αυτά. Αλλά το ξέρω, το νιώθω... Δεν είμαι σε όνειρο. Είμαι στην αλήθεια.

Φοβάμαι ότι τρελαίνομαι.

Ίσως αυτή είναι η αρχή της τρέλας, το ξεκίνημα της παρανοϊκότητας. Το φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό, απλά δεν το περίμενα τόσο νωρίς.

Δεν κινείται τίποτα άλλο γύρω μου.

Θα περίμενα ήδη τα σκονισμένα βιβλία να είχαν αρχίσει να πετάνε βγαίνοντας από τα πολυκαιρισμένα ράφια τους, οι μαρμάρινες νεράιδες να γυρίζουν γύρω από τον έαυτό τους βγάζοντας μουσική και άλλα τέτοια όμορφα... Οι μαριονέτες να κινούνται χωρίς κλωστές και οι μάσκες να εμφανίζουν πρόσωπα πίσω από αυτές ή ίσως και ολόκληρους ανθρώπους. Το καλλιτεχνικό μου δωμάτιο θα μπορούσε άνετα να μεταμορφωθεί σε μια τεράστια σκηνή. Αφού το μυαλό μου άρχισε να σαλεύει γιατί τουλάχιστον η φαντασία μου δεν αφήνεται στο να ξεφύγει ολοκληρωτικά μα περιορίζεται μόνο στο κουτί των αφορισμών μου; Γιατί το μυαλό μου εστιάζει μόνο στο σημείο που βρίσκονται τα γραπτά μου; Τι απογοητευτικό! Περιορισμός ακόμα και στην τρέλα!!! Δεν μας έφτανε η φυλακή που δημιουργεί η λογική... Πρέπει ακόμα και στα πιο τρελά πλαίσια να υπάρχουν κάγκελα...

Το κουτί συνεχίζει να κινείται...
Κι εγώ συνεχίζω να τρελαίνομαι...
Αυτό ήταν.
Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό.
Σε αυτό το κουτί θα περιοριστεί το σπάσιμο των ορίων.
Η διαχωριστική γραμμή περιορίστηκε σε αυτό το κουτί.
Από την λογική στην τρέλα και από την τρέλα στην λογική...
Δεν μπορεί να είναι αυτό!
Δεν μπορεί έτσι απλά να τρελαθώ από την μια στιγμή στην άλλη!
Δεν είναι δίκαιο!
Δεν έχω καν τελειώσει την τελευταία μου ιστορία.
Θα μείνει ανολοκλήρωτη και αυτή η ιστορία και η δική μου.
Και η φανταστική και η πραγματική.
Όλες οι ιστορίες θα μείνουν μισές.

Αν προσπαθήσω να ακινητοποιήσω αυτό το κουτί; Αν το κάνω να σταματήσει να κινείται; Αν το μυαλό μου κάνει την υπέρβαση του; Αν τα καταφέρει; Υπάρχει περίπτωση να γλιτώσω; Να επιστρέψω στο «φυσιολογικό» μου όποιο κι αν είναι αυτό; Μα όσο κι αν προσπαθώ αυτό συνεχίζει να κινείται. Δεν σταματάει με τίποτα. Δεν μπορώ να το σταματήσω!

Κουνιέται. Μεταφέρεται. Χοροπηδάει.
Σχεδόν χορεύει.
Αυτό μόνο το δικό μου κουτί θα μπορούσε να το κάνει! Το να χορεύει με τόση απλότητα!
Να στριφογυρνάει. Να αλλάζει κατευθύνσεις.
Ακινητοποιήθηκα εγώ. Όχι το κουτί.

Τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνει κανείς σε μια τέτοια περίπτωση; Ίσως πρέπει να ειδοποιήσω τους δικούς μου... Ότι άρχισαν να κινούνται κουτιά, να τα χάνει το μυαλό μου... Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό... Αφού δεν μπορούσα να το βρω θα το έχανα... Αφού δεν μπορούσα να με βρω θα με έχανα... Ωραία, και τώρα; Και τώρα τι; Το κουτί κινείται κι εγώ έχω ακινητοποιηθεί. Τι υποτίθεται πως πρέπει να γίνει; Ποια υποτίθεται πως πρέπει να είναι η συνέχεια;

Θα δω άραγε λέξεις να βγαίνουν μέσα από το κουτί; Θα παρακολουθήσω άραγε τις φράσεις μου να γίνονται ένα με τον αέρα;

Κοιτάζω το χείλος του κουτιού...
Και περιμένω να βγουν οι λέξεις από τα χείλη μου.
Οι μαγικές λέξεις που θα κάνουν τους αφορισμούς μου να πετάξουν.

Κοιτάζω το χείλος του κουτιού...
Και νιώθω πως βρίσκομαι στο χείλος του γκρεμού.
Δαγκώνω το χείλος μου. Αν πηδήξω, αυτό ήταν. Αν βγουν οι λέξεις μου από αυτό το κουτί, αυτό ήταν.

Κοιτάζω το χείλος του κουτιού...
Όταν βλέπω να βγαίνει κάτι.

Μια ουρίτσα. Μια ουρά.
Μια μαύρη ουρά με μια άσπρη άκρη.

Έπειτα μπαίνει μέσα η ουρά απότομα κρύβεται και βγαίνει ένα κεφαλάκι. Στρογγυλό και μαυρόασπρο. Ο γατούλης μου. Δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε εκεί. Μέσα στο κουτί μου. Αυτός υποτίθεται πως ήταν στο διπλανό δωμάτιο...και η πόρτα μου είναι κλειστή... Ή τουλάχιστον ήταν κλειστή... Να! Ακόμα είναι... Μάλλον θα είχε μπει πιο πριν... Ποιος ξέρει; Τώρα εμφανίζει και εξαφανίζει το κεφαλάκι του παιχνιδιάρικα. Κάνει παραλλαγή μέσα στο μαύρο μου κουτί και τονίζονται μόνο τα άσπρα του σημεία. Τονίζονται και τα δικά μου άσπρα σημεία μαζί με τα δικά του. Με κοιτάζει, τον κοιτάζω. Εξαφανίζεται το σκοτάδι. Η γραμμή διαγράφεται και πάλι. Δεν είμαι τρελή. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαι λογική. Αλλά δεν είμαι τρελή. Τον κοιτάζω, με κοιτάζει. Μοιάζει παραξενεμένος με το ύφος μου! Δεν έχω ιδέα ποια είναι η έκφρασή μου! Είναι σαν να είδα φάντασμα και, ταυτόχρονα, είμαι ενθουσιαμένη με αυτό...

Δεν είμαι τρελή!
Μπορώ ανενόχλητη να μπαινοβαίνω κι εγώ παιχνιδιάρικα στους κόσμους μου χωρίς να φοβάμαι!
Δεν είμαι τρελή!

Μαζεύω τα χαρτιά μου.

Σηκώνομαι.

Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να βγω απαραίτητα και υποχρεωτικά στον έξω κόσμο. Ο γατούλης μου πηδάει στο πάτωμα βγαίνοντας από το κουτί τρέχοντας. Κι εγώ πηδαώ στο κενό βγαίνοντας από την φαντασία περπατώντας...

Αρκετά...
Για σήμερα...
Αύριο πάλι...



3/19/13

Πέταγμα



Και σε αυτό το πέταγμα... δεν υπάρχει τέλος... δεν υπάρχει κανένα σημείο που να σταματούν όλα... Τα φτερά σου πρέπει να συνεχίσουν να χτυπάνε τον αέρα... Εσύ πρέπει να συνεχίσεις να πετάς... Αν σταματήσουν τα φτερά σου... Θα πέσεις κάτω... Και όχι μόνο μπορεί να χτυπήσεις... αλλά μπορεί και να σε πιάσουν... και μετά να μην ξαναβρεθείς ποτέ ψηλά... Ακόμα κι αν πληγωθείς... Με πληγωμένο φτερό πρέπει να συνεχίσεις να πετάς... Τα σύννεφα είναι το σπίτι σου... Εκεί κινδυνεύεις λιγότερο... Και πάλι υπάρχει κίνδυνος... από τους πιο μεγάλους από εσένα... από τους πιο δυνατούς... αλλά ο κίνδυνος είναι πιο μικρός και πιο αδύναμος... Αν βρεθείς στο έδαφος... θα είναι πιο άνισες οι μάχες... Το πιθανότερο θα ηττηθείς, θα συντριβείς μια για πάντα... Στο αέρα έχεις περισσότερες ελπίδες να επιβιώσεις... Στον ουρανό, εξάλλου, ό, τι και να γίνει, είσαι ελεύθερος... Είσαι γεννημένος για να πετάς... Ακόμα και με πληγωμένα φτερά θα τα καταφέρεις... Θα βρουν τα φτερά σου τρόπους που ούτε που γνώριζες ότι υπάρχουν... Αν, όμως, σου κόψουν τα φτερά σου... Δεν υπάρχει συνέχεια για εσένα... Καμία... Μόνο όσο πετάς... Μόνο όσο πετάς... Θα συνεχίζεις... Για αυτό κάνε ό, τι χρειάζεται για να μείνεις εκεί ψηλά, για να μην πέσεις ανάμεσα στα δέντρα και τα φυτά... Για να μην γκρεμιστείς στα βράχια... Για να μην ακουμπήσεις το χώμα... Για να μην πέσεις στην θάλασσα... Δεν είναι μέρη αυτά για εσένα... Και εκεί δεν θα είναι πολύς ο χρόνος σου... Και μην αφήσεις κανέναν να πλησιάσει τα φτερά σου... Κανέναν... Όση εμπιστοσύνη και αν νιώσεις... Όση άνεση κι αν αισθανθείς... Να είσαι σε επιφυλακή... Να μην σου δέσουν τα φτερά σου... Να μην σου βγάλουν τα φτερά σου... Να τα προστατεύσεις... Να τα προστατεύεις... Αυτά σε βοηθάνε να συνεχίζεις... Χωρίς αυτά δεν υπάρχει συνέχεια και με αυτά δεν υπάρχει τέλος... Χωρίς αυτά υπάρχει τέλος και με αυτά δεν υπάρχει σταμάτημα... Μόνο στιγμές ξεκούρασης αλλά όχι σταμάτημα... Μόνο ανάσες ανάπαυσης αλλά όχι σταμάτημα... Μόνο προσωρινό κλείσιμο ματιών αλλά όχι μόνιμο... Μόνο ύπνος αλλά όχι θάνατος... Όσο έχεις τα φτερά σου, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθείς... Τίποτα δεν σε αγγίζει, τίποτα δεν σε γκρεμίζει... Όσο έχεις τα φτερά σου, πετάς... Και σε αυτό το πέταγμα... δεν υπάρχει τέλος...


3/3/13

Σε περιμένω στο αύριο...


(μήνες μετά...)


Σε περιμένω στο αύριο...


Σε περιμένω στο αύριο. Θα έρθεις απροειδοποίητα στην ζωή μου. Θα εμφανιστείς από το πουθενά. Και θα μου πεις το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Θα με συγκινήσεις. Πάντα με συγκινούν οι απλές συμπεριφορές. Αλλά εσύ δεν θα με ξέρεις για να το ξέρεις αυτό. Σε ευχαριστώ για αυτό που θα μου πεις. Σε ευχαριστώ για αυτό που θα μου δώσεις. Σε ευχαριστώ για αυτό που θα μου προσφέρεις. Αυτή η τόσο αυθεντική κίνησή σου θα με βάλει σε σκέψεις σε σχέση με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Θα προσπαθήσω να μην δακρύσω μπροστά σου για να μην καταλάβεις σε πόσο εύθραυστη στιγμή με πέτυχες. Το μυαλό μου θα ψάχνει απεγνωσμένα για να βρει τις κατάλληλες λέξεις. Καμία λέξη δεν θα είναι αρκετά ικανοποιητική για να την αρθρώσω. Και έπειτα κάτι θα γίνει... νομίζω θα είναι εκείνη η λέξη που θα πεις στην συνέχεια από την οποία θα ξεκινήσουν όλα! Τι συζήτηση! Ούτε που θα θυμάμαι από πότε έχω να συζητήσω έτσι με κάποιον! Τι διάλογος! Έξυπνάδα, Ευστροφία, Ετοιμότητα! Και πώς θα περάσει ο χρόνος! Πώς θα κυλήσουν οι ώρες! Δεν θα καταλαβαίνω τίποτα! Και θα είσαι τόσο χαμογελαστός! Ούτε που θα ξέρω από πότε θα έχω να δω τόσο χαμογελαστό άνθρωπο! Τόση ενέργεια, τόση αισιοδοξία! Θα έχω καιρό να λάβω όλη αυτήν την ομορφιά της ζωής από έναν μόνο άνθρωπο! Θα ξεχείλιζεις από υγεία! Πόση ανάγκη έχει η εποχή μας από υγιείς ανθρώπους!

Βέβαια, δεν θα έχω ιδέα από ποιον πλανήτη ήρθες. Δεν θα είναι δυνατόν να προέρχεσαι από εδώ, δεν γίνεται. Ξέρω απ’ αυτά. Θα είμαι σίγουρη. Κάποιο άλλο αστέρι θα είναι ο τόπος σου. Κάπου αλλού θα βρίσκεται το σπίτι σου. Εκτός κι αν δεν θα έχεις σπίτι, αν θα είσαι περιπλανώμενος... Το σίγουρο είναι, από όπου κι αν θα προέρχεσαι, όποιος κι αν θα είσαι, πως θα γεμίσεις την αυριανή ημέρα με καινούριες σκέψεις που θα διψάνε να εξελιχθούν σε καινούριες απόψεις. Ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου θα μπει όσο καλύτερα θα μπορούσε να μπει.

Θα μου δώσεις θάρρος για να συνεχίσω.
Θα μου δώσεις δύναμη για να αντέξω.
Ό, τι θα χρειάζομαι θα μου το προσφέρεις.
Ό, τι θα έχω ανάγκη να ακούσω, απλά θα μου το πεις.
Τότε όλα θα φαίνονται πιο όμορφα, πιο εύκολα, πιο λαμπερά.
Και το πιο ωραίο θα είναι πως θα σε ξαναδώ.
Αυτό θα είναι το ωραιότερο σημείο από όλα.

Τι άλλο να ζητήσω από την ζωή;

Όσο θα μου φέρνει τέτοιους ανθρώπους η πίστη μου στην ανθρωπότητα θα γίνεται πιο ισχυρή από ποτέ και ο δεσμός μου με αυτήν την πίστη ακλόνητος.
Θα συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους.
Με όλη μου την ψυχή.
Και ας συνεχίζουν οι άλλοι να γελάνε γύρω μου θεωρώντας πως αυτά για τα οποία μιλάω είναι ανύπαρκτα, αδιανόητα, άφταστα, ακατανόητα...

...

Και ας με αντιμετωπίζουν σαν να μην έχω καμία επαφή με την πραγματικότητα...
Εγώ γνωρίζω πόση επαφή χρειάστηκε με την πραγματικότητα για να καταφέρω να δημιουργήσω πραγματική επαφή.
Χωρίς να πατάω γερά στην γη... δεν θα είχα περπατήσει ποτέ.
Απλά αυτό δεν μου αρκεί...
Βλέπω και μία άλλη εικόνα, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι ακόμα, κάτι παραπάνω... Και πρέπει να βρω τρόπο να μεταδώσω αυτήν την εικόνα, να επικοινωνήσω με αυτήν την εικόνα...
Και όταν συναντάω ανθρώπους σαν και εσένα, που βλέπουν κι αυτοί μια άλλη εικόνα του κόσμου και των ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς ίδια με την δική μου εικόνα, δεν θα μπορούσε εξάλλου να είναι, απλά συγκινούμαι.

Θα με συγκίνησεις.
Και θα σε ευχαριστώ για αυτό.
Θα είναι ό, τι ακριβώς θα χρειάζομαι.
Θα είσαι ό, τι ακριβώς θα χρειάζομαι.
Θα σε ευχαριστώ.

Θα με συγκίνησεις.
Και Σε ευχαριστώ για αυτό.
Είναι ό, τι ακριβώς θα χρειάζομαι.
Είσαι ό, τι ακριβώς θα χρειάζομαι.
Σε ευχαριστώ.


3/2/13

Σε γνώρισα στο χθες...


(μήνες πριν...)


Σε γνώρισα στο χθες...


Σε γνώρισα στο χθες. Ήρθες απροειδοποίητα στην ζωή μου. Εμφανίστηκες από το πουθενά. Και μου είπες το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Με συγκίνησες. Πάντα με συγκινούν οι απλές συμπεριφορές. Αλλά εσύ δεν με ξέρεις για να το ξέρεις αυτό. Σε ευχαριστώ για αυτό που μου είπες. Σε ευχαριστώ για αυτό που μου έδωσες. Σε ευχαριστώ για αυτό που μου προσέφερες. Αυτή η τόσο αυθεντική κίνησή σου με έβαλε σε σκέψεις σε σχέση με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Προσπάθησα να μην δακρύσω μπροστά σου για να μην καταλάβεις σε πόσο εύθραυστη στιγμή με πέτυχες. Το μυαλό μου έψαχνε απεγνωσμένα για να βρει τις κατάλληλες λέξεις. Καμία λέξη δεν ήταν αρκετά ικανοποιητική για να την αρθρώσω. Και έπειτα κάτι έγινε... νομίζω ήταν εκείνη η λέξη που είπες στην συνέχεια από την οποία ξεκίνησαν όλα! Τι συζήτηση! Ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να συζητήσω έτσι με κάποιον! Τι διάλογος! Έξυπνάδα, Ευστροφία, Ετοιμότητα! Και πώς πέρασε ο χρόνος! Πώς κύλησαν οι ώρες! Δεν κατάλαβα τίποτα! Και ήσουν τόσο χαμογελαστός! Ούτε που ξέρω από πότε έχω να δω τόσο χαμογελαστό άνθρωπο! Τόση ενέργεια, τόση αισιοδοξία! Είχα καιρό να λάβω όλη αυτήν την ομορφιά της ζωής από έναν μόνο άνθρωπο! Ξεχείλιζες από υγεία! Πόση ανάγκη έχει η εποχή μας από υγιείς ανθρώπους!

Βέβαια, δεν έχω ιδέα από ποιον πλανήτη ήρθες. Δεν είναι δυνατόν να προέρχεσαι από εδώ, δεν γίνεται. Ξέρω απ’ αυτά. Είμαι σίγουρη. Κάποιο άλλο αστέρι είναι ο τόπος σου. Κάπου αλλού βρίσκεται το σπίτι σου. Εκτός κι αν δεν έχεις σπίτι, αν είσαι περιπλανώμενος... Το σίγουρο είναι, από όπου κι αν προέρχεσαι, όποιος κι αν είσαι, πως γέμισες την χθεσινή ημέρα με καινούριες σκέψεις που διψάνε να εξελιχθούν σε καινούριες απόψεις. Ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού μπήκε όσο καλύτερα θα μπορούσε να μπει.

Μου έδωσες θάρρος για να συνεχίσω.
Μου έδωσες δύναμη για να αντέξω.
Ό, τι χρειαζόμουν μου το προσέφερες.
Ό, τι είχα ανάγκη να ακούσω, απλά μου το είπες.
Τώρα όλα φαίνονται πιο όμορφα, πιο εύκολα, πιο λαμπερά.
Και το πιο ωραίο είναι πως θα σε ξαναδώ.
Αυτό είναι το ωραιότερο σημείο από όλα.

Τι άλλο να ζητήσω από την ζωή;

Όσο μου φέρνει τέτοιους ανθρώπους η πίστη μου στην ανθρωπότητα θα γίνεται πιο ισχυρή από ποτέ και ο δεσμός μου με αυτήν την πίστη ακλόνητος.
Θα συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους.
Με όλη μου την ψυχή.
Και ας συνεχίζουν οι άλλοι να γελάνε γύρω μου θεωρώντας πως αυτά για τα οποία μιλάω είναι ανύπαρκτα, αδιανόητα, άφταστα, ακατανόητα...

...

Και ας με αντιμετωπίζουν σαν να μην έχω καμία επαφή με την πραγματικότητα...
Εγώ γνωρίζω πόση επαφή χρειάστηκε με την πραγματικότητα για να καταφέρω να δημιουργήσω πραγματική επαφή.
Χωρίς να πατάω γερά στην γη... δεν θα είχα περπατήσει ποτέ.
Απλά αυτό δεν μου αρκεί...
Βλέπω και μία άλλη εικόνα, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι ακόμα, κάτι παραπάνω... Και πρέπει να βρω τρόπο να μεταδώσω αυτήν την εικόνα, να επικοινωνήσω με αυτήν την εικόνα...
Και όταν συναντάω ανθρώπους σαν και εσένα, που βλέπουν κι αυτοί μια άλλη εικόνα του κόσμου και των ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς ίδια με την δική μου εικόνα, δεν θα μπορούσε εξάλλου να είναι, απλά συγκινούμαι.

Με συγκίνησες.
Και Σε ευχαριστώ για αυτό.
Ήταν ό, τι ακριβώς χρειαζόμουν.
Ήσουν ό, τι ακριβώς χρειαζόμουν.
Σε ευχαριστώ.


Να μην με σκεφτείς...



Και, σε παρακαλώ, να μην με σκεφτείς αργότερα...

Σε κανένα πιθανό σου μέλλον δεν (θέλω να) είμαι μια καλή χαμένη σου ευκαιρία.

Αφού επέλεξες να μην έχουμε κοινό παρόν,
να έχεις το θάρρος να επιλέξεις
να μην έχουμε και κοινό μέλλον.

Ούτε καν στο μυαλό σου.

Το μόνο που υπήρξε ήταν κοινές στιγμές.
Που ακόμα κι αυτές δεν αξίζουν να ονομαστούν κοινό παρελθόν.

Μετά από χρόνια από απόσταση και σε κάποια (δήθεν;) αδύναμη στιγμή σου θα είναι εύκολο να κρατηθείς από κάτι (και καλά) καλό που (και καλά) χάθηκε.

Σε αυτό το παρενθετικό «και καλά» που μπαίνει μπροστά και από το «καλό» και από το «χάθηκε», και που θα αρνείσαι τότε να δεις και να παραδεχτείς, κρύβεται όλη η ουσία.

Δεν πρόλαβε να υπάρξει τίποτα καλό.
Δεν πρόλαβε να βρεθεί τίποτα
και τίποτα δεν χάθηκε.

Να με αφήσεις να είμαι και τότε αυτό που πραγματικά ήμουν,
αυτό που πραγματικά με άφησες να γίνω στην ζωή σου.

Τίποτα.

Να μην αφεθείς, λοιπόν, σε αυτό το δήθεν «κάτι» του δήθεν παρελθόντος...
Να μην επιτρέψεις σε αυτήν την δελεαστική ψευδαίσθηση να σε παρασύρει...
Γιατί είναι άδικο και για εμένα και για εσένα τότε να με σκεφτείς.
Γιατί αυτό που θα σκεφτείς δεν θα είμαι εγώ.
Μα μια εικόνα που θα έχεις φτιάξει εσύ για εμένα.
Μια ιδέα που θα έχεις φανταστική, σε βεβαιώνω, όποια κι αν θα είναι, όπως κι αν θα είναι, καμία σχέση δεν θα έχει με την πραγματικότητα.

Θα με προσβάλλει το να με σκεφτείς τότε, σχεδόν το ίδιο όσο με προσέβαλε η τωρινή σου συμπεριφορά.

Αυτό είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για εμένα.
Σε παρακαλώ. Να μην με σκεφτείς αργότερα...
Απλά...
Να μην με σκεφτείς...

Να μην με αγαπήσεις…
Eκ των υστέρων και από απόσταση…
Να έχεις το θάρρος να ακολουθήσεις την απόφασή σου, να μην με αγαπήσεις ούτε στο μελλοντικό μυαλό σου...
Να έχεις την δύναμη...
Να μην με αγαπήσεις...

Γιατί αυτή η αγάπη από την οποία απεγνωσμένα θα κρατηθείς δεν θα έχει καμία σχέση με εμένα...

Να μην με αγαπήσεις...

Να μην αφεθείς...

Να μην με σκεφτείς...






3/1/13

Έχω ανάγκη να...



Έχω ανάγκη να μιλήσω μα δεν βρίσκω τις λέξεις.
Έχω ανάγκη να δοκιμάσω μα δεν βρίσκω τις γεύσεις.

Έχω ανάγκη να χορέψω μα δεν βρίσκω τα βήματα.
Έχω ανάγκη να ζωγραφίσω μα δεν βρίσκω τα χρώματα.

Έχω ανάγκη να τραγουδήσω μα δεν βρίσκω τον τόνο.
Έχω ανάγκη να αγαπήσω μα δεν βρίσκω τον τρόπο.

Έχω ανάγκη να ερωτευτώ μα δεν βρίσκω τον άνθρωπο.

Έχω ανάγκη να εστιάσω μα δεν βρίσκω την συγκέντρωση.
Έχω ανάγκη να δημιουργήσω μα δεν βρίσκω την έμπνευση.

Έχω ανάγκη να μάθω μα δεν βρίσκω τον δάσκαλο.

Έχω ανάγκη να οργανωθώ μα δεν βρίσκω το πρόγραμμα.
Έχω ανάγκη να ονειρευτώ μα δεν βρίσκω το όραμα.

Έχω ανάγκη να γράψω μα δεν βρίσκω χαρτί.
Έχω ανάγκη να διαβάσω μα δεν βρίσκω τι.

Έχω να ανάγκη να γίνω μα δεν έχω το είμαι.
Έχω ανάγκη να πάω μα δεν έχω το βρίσκομαι.

Έχω ανάγκη να φύγω μα δεν βρίσκω το για που.
Έχω ανάγκη να μείνω μα δεν βρίσκω το γιατί.

Έχω ανάγκη να τρέξω μα δεν βρίσκω το λόγο.
Έχω ανάγκη να παίξω μα δεν βρίσκω το ρόλο.

Έχω ανάγκη να αγωνιστώ μα δεν βρίσκω το θάρρος.
Έχω ανάγκη να ξεπεράσω μα δεν βρίσκω την δύναμη.

Έχω ανάγκη να ζήσω, να ζήσω, να ζήσω,
μα δεν βρίσκω την αναπνοή.... δεν βρίσκω την ανάσα... δεν βρίσκω την ίδια την ζωή...