10/21/13

Απόρριψη - Αποδοχή



Απόρριψη


Πόσες φορές κοίταξες την λίστα με τα ονόματα και το όνομά σου δεν ήταν ανάμεσα σε αυτά;

Πόσες φορές αυτά που έγραψες δεν ήταν αρκετά καλά, σε πόσες διαφορετικές εξετάσεις;
Πόσες φορές αυτά που είπες δεν ήταν αρκετά καλά, σε πόσες διαφορετικές συνεντεύξεις;
Πόσες φορές αυτά που έκανες δεν ήταν αρκετά καλά, σε πόσες διαφορετικές καταστάσεις;

Πόσες φορές αυτά που έγραψες ή αυτά που είπες ή αυτά που έκανες απλά δεν ήταν αρκετά καλά;

Πόσες φορές κάποιο εξωτερικό χαραχτηριστικό σου δεν ήταν αρκετά καλό για να γίνεις μέλος μιας ομάδας; Ήσουν πολύ ψηλός, ή πολύ παχύς, ή πολύ κοντός ή πολύ αδύνατος ή πολύ «κάτι» για τα δικά τους δεδομένα...
Πόσες φορές κάποιο εσωτερικό χαραχτηριστικό σου δεν ήταν αρκετά καλό για να γίνεις μέλος μιας ομάδας; Ήσουν πολύ καλός ή πολύ ηθικός ή πολύ ευαίσθητος ή πολύ δίκαιος ή πολύ «κάτι» για τα δικά τους δεδομένα...
Πόσες φορές κάποιο εξωτερικό ή εσωτερικό σου χαραχτηριστικό δεν ήταν αρκετά καλό για να γίνεις μέλος μιας ομάδας; Ήσουν πολύ έτσι ή πολύ αλλιώς ή πολύ λίγοτερος ή πολύ περισσότερος ή πολύ «κάπως» για τα δικά τους δεδομένα...

Πόσες φορές αυτό που ήσουν, για κάτι ή για κάπου ή για κάποιους, απλά δεν ήταν αρκετά καλό;

Πόσες φορές κάποιος σου είπε «Φύγε.»;
Πόσες φορές κάποιος σου είπε «Δεν ενδιαφέρομαι για εσένα.»; Ή ακόμα χειρότερα...
Πόσες φορές κάποιος σου είπε «Δεν σε αγαπώ.»;

Πόσες φορές κάποιος σου είπε κάτι που δήλωνε ότι δεν σε ήθελε;

Πόσες φορές κάποιος φίλος επέλεξε να γίνει εχθρός;
Πόσες φορές κάποιος εραστής επέλεξε να γίνει μόνο φίλος;
Πόσες φορές κάποιος εραστής επέλεξε να γίνει μόνο εχθρός;

Πόσες φορές κάποιος σου έκανε κάτι που δήλωνε ότι δεν σε ήθελε;

Πόσες φορές αυτό που ήσουν, για κάποιον, απλά δεν ήταν αρκετά καλό;

Πόσες φορές ήσουν αταίριαστος;
Πόσες φορές ήσουν απροσάρμοστος;
Πόσες φορές ήσουν απορριπτέος;

Πόσες φορές αυτό που ήσουν απλά δεν ήταν αρκετό;

Πόσες φορές ένιωσες μια τεράστια σφραγίδα να έρχεται κατά επάνω σου και να αφήνει στο σώμα σου, στο στέρνο σου, ένα μόνιμο τατουάζ... Ένα τεράστιο κόκκινο ορθογώνιο και μέσα με κεφαλαία κόκκινα γράμματα η λέξη…

(Μπουπ.)

(Ήχος σφραγίδας.)

«ΑΠΟΡΡΙΨΗ».

Και ένιωθες να κυκλοφορείς με αυτό το αόρατο τατουάζ ανάμεσα στους ανθρώπους...


Αποδοχή


Πόσες φορές κοίταξες την λίστα με τα ονόματα και το όνομά σου ήταν ανάμεσα σε αυτά;

Πόσες φορές αυτά που έγραψες ήταν αρκετά καλά, σε πόσες διαφορετικές εξετάσεις;
Πόσες φορές αυτά που είπες ήταν αρκετά καλά, σε πόσες διαφορετικές συνεντεύξεις;
Πόσες φορές αυτά που έκανες ήταν αρκετά καλά, σε πόσες διαφορετικές καταστάσεις;

Πόσες φορές αυτά που έγραψες ή αυτά που είπες ή αυτά που έκανες απλά ήταν αρκετά καλά;

Πόσες φορές κάποιο εξωτερικό χαραχτηριστικό σου ήταν αρκετά καλό για να γίνεις μέλος μιας ομάδας; Δεν ήσουν πολύ ψηλός, ή πολύ παχύς, ή πολύ κοντός ή πολύ αδύνατος ή πολύ «κάτι» για τα δικά τους δεδομένα...
Πόσες φορές κάποιο εσωτερικό χαραχτηριστικό σου ήταν αρκετά καλό για να γίνεις μέλος μιας ομάδας; Δεν ήσουν πολύ καλός ή πολύ ηθικός ή πολύ ευαίσθητος ή πολύ δίκαιος ή πολύ «κάτι» για τα δικά τους δεδομένα...
Πόσες φορές κάποιο εξωτερικό ή εσωτερικό σου χαραχτηριστικό ήταν αρκετά καλό για να γίνεις μέλος μιας ομάδας; Δεν ήσουν πολύ έτσι ή πολύ αλλιώς ή πολύ λίγοτερος ή πολύ περισσότερος ή πολύ «κάπως» για τα δικά τους δεδομένα...

Πόσες φορές αυτό που ήσουν, για κάτι ή για κάπου ή για κάποιους, απλά ήταν αρκετά καλό;

Πόσες φορές κάποιος σου είπε «Έλα.»;
Πόσες φορές κάποιος σου είπε «Ενδιαφέρομαι για εσένα.»; Ή ακόμα καλύτερα...
Πόσες φορές κάποιος σου είπε «Σε αγαπώ.»;

Πόσες φορές κάποιος σου είπε κάτι που δήλωνε ότι σε ήθελε;

Πόσες φορές κάποιος φίλος επέλεξε να μην γίνει εχθρός;
Πόσες φορές κάποιος εραστής επέλεξε να μην γίνει μόνο φίλος;
Πόσες φορές κάποιος εραστής επέλεξε να μην γίνει μόνο εχθρός;

Πόσες φορές κάποιος σου έκανε κάτι που δήλωνε ότι σε ήθελε;

Πόσες φορές αυτό που ήσουν, για κάποιον, απλά ήταν αρκετά καλό;

Πόσες φορές ήσουν ταιριαστος;
Πόσες φορές ήσουν προσαρμόσιμος;
Πόσες φορές ήσουν αποδεκτός;

Πόσες φορές αυτό που ήσουν απλά ήταν αρκετό;

Πόσες φορές ένιωσες μια μικρή (και ήταν μικρή γιατί οι φορές του συν (+) ήταν πολύ λιγότερες από τις φορές του πλυν (-) ) σφραγίδα να έρχεται κατά επάνω σου και να αφήνει στο σώμα σου, στο στέρνο σου, ένα μόνιμο τατουάζ... Ένα μικρό κόκκινο ορθογώνιο και μέσα με κεφαλαία κόκκινα γράμματα η λέξη…

(Μπουπ.)

(Ήχος σφραγίδας.)

«ΑΠΟΔΟΧΗ».

Και ένιωθες να κυκλοφορείς με αυτό το αόρατο τατουάζ ανάμεσα στους ανθρώπους...


Απόρριψη - Αποδοχή


Πόσες φορές κοίταξες την λίστα με τα ονόματα και ένιωσες πως δεν έχει σημασία αν το όνομά σου είναι ή δεν είναι ανάμεσα σε αυτά;

Πόσες φορές σκέφτηκες πως καμία εξέταση, καμία συνέντευξη, καμία κατάσταση, δεν μπορεί να κρίνει (αν είναι ή δεν είναι αρκετά καλά) αυτά που έγραψες ή αυτά που είπες ή αυτά που έκανες;

Πόσες φορές σκέφτηκες πως καμία ομάδα δεν μπορεί να κρίνει (αν είναι ή δεν είναι αρκετά καλό) κανένα εξωτερικό ή εσωτερικό χαραχτηριστικό σου, πως κανένα κάτι, κανένα κάπου, κανένας κάποιος, δεν μπορεί να κρίνει (αν είναι ή δεν είναι αρκετά καλό) αυτό που είσαι;

Πόσες φορές σκέφτηκες πως καμία λέξη, καμία φράση, καμία δήλωση, κανένας φίλος, κανένας εραστής, κανένας εχθρός, κανένας κάποιος, κανένα κάτι που σου είπαν ή κάτι που σου έκαναν, κανένας άνθρωπος, δεν μπορεί να κρίνει αν είσαι ή δεν είσαι αρκετά καλός;

Πόσες φορές σκέφτηκες πως αυτή ή εκείνη, η μικρή ή τεράστια σφραγγίδα που ένιωθες να έρχεται κατά επάνω σου δεν είναι υπαρκτή... πως το σημάδι που ένιωθες να αφήνει στο στέρνο σου, δεν είναι υπαρκτό, πως το μόνιμο τατουάζ σου, δεν είναι υπαρκτό, πως όλα είναι προϊον της φαντασίας σου και όχι της πραγματικότητας... Πως εκείνο το μικρό ή τεράστιο κόκκινο ορθογώνιο που νομίζες πως έχει μέσα του τα κεφαλαία κόκκινα γράμματα στην πραγματικότητα δεν είχε τίποτα μέσα του, ήταν άδειο, ήταν κενό, απλά δεν έγραφε τίποτα...

(Κανένα Μπουπ.)

(Κανένας ήχος καμίας σφραγίδας.)

«.......»

Και αυτό το τατουάζ με το οποίο ένιωθες να κυκλοφορείς, κατά καιρούς, ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν όντως αόρατο όχι μόνο επειδή δεν το έβλεπαν οι άλλοι, αλλά επειδή δεν υπήρχε όντως εκεί...




Η αξία σου δεν είναι διαπραγματεύσιμη και δεν εξαρτάται από το αν είναι ή δεν είναι γραμμένο κάπου το όνομά σου.


Κανένας δεν είναι αρκετός για να κρίνει αν είσαι αρκετός.

Κανένας δεν μπορεί να ορίζει την δική σου απόρριψη.
Κανένας δεν μπορεί να ορίζει την δική σου αποδοχή.

Κανένας δεν ορίζει την δική σου απόρριψη ή αποδοχή...

Από όλα αυτά που συμβαίνουν και με τον τρόπο που συμβαίνουν...

Στην ουσία... τίποτα δεν σημαίνει πραγματική απόρριψη ή πραγματική αποδοχή...

Μόνο εσύ απορρίπτεις ή αποδέχεσαι εσένα.

Εσύ ορίζεις την απόδοχή σου.
Εσύ και την απόρριψή σου.

(Μπουπ.)

(Και αυτό δεν είναι ήχος σφραγίδας αλλά σφυριού.)

«Εσύ.»

(Και αυτή είναι η τελειωτική απόφαση όχι του δικαστηρίου αλλά της ζωής.).




10/16/13

Η Μαριονέτα σου, Εσύ.


...

Όσο και να κοιτάς τα σκοινιά της Mαριονέτας σου δεν θα δεις τίποτα, αν το πρόβλημα είναι στον τρόπο που την κινείς. Τα χέρια σου πρέπει να κοιτάξεις. Όχι τα σκοινιά της. Στην ζωντανή κίνηση των χεριών σου κρύβεται και η ζωντανή κίνηση της Μαριονέτας σου. Αν θέλεις πραγματικά να της δώσεις ζωή αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να νιώσεις στα χέρια σου την ζωή σου και να της την περάσεις μέσα από τα σκοινιά της. Δύσκολο ε; Να μεταβιβάσεις την ζωή χωρίς ακριβώς να την μεταβιβάσεις. Γιατί η ζωή πρέπει να είναι σε δύο σημεία, ταυτόχρονα. Και σε εσένα και σε εκείνην. Μην ανησυχείς. Φτάνει η ζωή και για τους δυό σας. Φτάνει η ζωή για όλους.



Και τα σκοινιά της Μαριονέτας σου θα αρχίσουν να λύνονται όταν τα χέρια σου αποχτήσουν ζωή... Τότε η Μαριονέτα σου θα αποχτήσει κι εκείνη ζωή... Και, σιγά σιγά, δεν θα ξέρεις ποιος οδηγεί ποιον... Εσύ αυτήν... Ή αυτή εσένα... Και τα σκοινιά θα γίνουν πρώτα αχνά και μετά αόρατα... Μέχρι που θα έρθει η στιγμή που τα σκοινιά δεν θα υπάρχουν πια γιατί κανένας δεν τα έχει ανάγκη για να κινηθεί... Ούτε εσύ... Ούτε αυτή... Και η Μαριονέτα σου θα ανεξαρτητοποιηθεί, θα ελευθερωθεί, θα γίνει αληθινή, θα ζωντανέψει... Η Μαριονέτα σου θα αρχίσει να αναπνέει...

...

Εκείνη την στιγμή να την θυμάσαι... Γιατί είναι η στιγμή και της δικής σου ελευθερίας και ανεξαρτητοποίησης... Γιατί είναι η στιγμή που θα γίνεις αληθινός... Είναι η στιγμή που θα ζωντανέψεις... Γιατί είναι η στιγμή και της δικής σου αναπνοής...

...

Και μετά... μετά τι θα συμβεί; Κανείς δεν το γνωρίζει... Μάλλον, αυτό είναι το σημείο που θα δώσετε μαζί την καλύτερη παράσταση της ζωής σας... Δύο ζωές μέσα σε μία... Ξεχωριστές μα ενωμένες... Δύο αναπνοές μέσα σε μία... Ξεχωριστές μα ενωμένες...

...

Εκείνα τα σκοινιά με τα οποία κρατούσες την Μαριονέτα σου, εκείνα τα ίδια σκοινιά ήταν και αυτά που σε κρατούσαν και εσένα... Χωρίς να το καταλάβεις ήσουν δεμένος... Εκείνα τα σκοινιά που χειριζόσουν, εκείνα τα ίδια σκοινιά ήταν που σε χειρίζονταν... Φυλακισμένος του έαυτού σου... Ακόμα και ο Μαριονετοπαίχτης είναι Μαριονέτα της ίδιας της Μαριονέτας του... Εκείνα τα σκοινιά που χειριζόσουν, πολύ απλά δεν τα χρειαζόσουν...

...

Γιατί η ζωή δεν έχει ανάγκη από κανένα σκοινί να κρατηθεί...
Και μας συνδέει όλους με όλα...
Γιατί η ζωή δεν είναι φυλακισμένη για να έχει ανάγκη να ελευθερωθεί...
Και τα συνδέει όλα με όλους...
Γιατί η ζωή δεν έχει ανάγκη από κανένα σκοινί να κινηθεί...

...

Γιατί η ζωή θέλει και μπορεί να είναι σε πολλά σημεία, ταυτόχρονα. Και σε εσένα και παντού. Μην ανησυχείς. Φτάνει η ζωή και για τα πάντα. Φτάνει η ζωή για τους πάντες. Φτάνει η ζωή για όλους.




10/13/13

Αγαπητέ Οκτώβρη



Αγαπητέ Οκτώβρη,

Ήρθες! Και ήρθες με βροχή! Ξύπνησα και σε άκουσα να έρχεσαι και έτρεξα για να σε δω... Βγήκα έξω από το σπίτι την ώρα ακριβώς που ο γατούλης μου έμπαινε μέσα στο σπίτι βρεγμένος... Τον χάιδεψα γρήγορα... και τον άφησα να πάει να ξεκουραστεί... Και εγώ έμεινα έξω... Και ένιωσα την βροχή... Και έμεινα στην βροχή! Τι όμορφα! Να είσαι και πάλι εδώ! Φθινοπωρινός και πανέμορφος! Πόσο πολύ μου αρέσει ο αέρας σου! Διώχνεις όλες τις ανησυχίες! Σκορπάς όλους τους φόβους! Πόσο πολύ μου αρέσει η ατμόσφαιρά σου! Νιώθω σαν να σου ανήκω... Και πώς να μην σου ανήκω... Πώς να μην νιώθω στο στοιχείο μου όταν έρχεσαι... Είσαι το στοιχείο μου... Όταν έρχεσαι... Νιώθω εγώ... Νιώθω ο έαυτός μου... Νιώθω πως με βρίσκω... πως με καταλαβαίνω... πως με αισθάνομαι... Πόσο μου αρέσει που έφερες την βροχή μαζί σου... όλες αυτές τις σταγόνες... Δεν έχω ιδέα πώς θέλω να ζήσω την σημερινή ημέρα... πώς να γιορτάσω αυτήν την χαρά... του έρχομού σου... Πόσο όμορφα είναι όταν επιστρέφεις... Καμιά φορά όταν φεύγεις φοβάμαι ότι δεν θα ξαναγυρίσεις... Μα εσύ πάντα ξαναγυρνάς... Στην ώρα σου... Δεν χάνεις ούτε μία μέρα... ούτε μία στιγμή... Πόσο συνεπής είσαι! Δεν με αφήνεις ποτέ να περιμένω ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω... Και έχουμε πάντα 31 ημέρες γεμάτες να τις περάσουμε μαζί! 31 ολόκληρες ημέρες... Ούτε μέρα παραπάνω... Ούτε μέρα παρακάτω... Πόσο μου αρέσει αυτός ο καιρός σου! Πόσο μου αρέσει αυτό το κυριολεκτικό ούτε κρύο ούτε ζέστη... σχεδόν όσο δεν μου αρέσει το μεταφορικό ούτε κρύο ούτε ζέστη... Πόσο μου αρέσει αυτό το ενδιάμεσο στάδιο... που δεν είναι τίποτα υπερβολικό... τίποτα ακραίο... Που δεν κρυώνω... Που δεν ζεσταίνομαι... Νομίζω έχεις ακριβώς την θερμοκρασία μου... Για αυτό είναι αδύνατον να νιώσω κρύο ή ζέστη μαζί σου... Μέσα σε εσένα νιώθω την εκκίνησή μου... Και πώς να μην την νιώθω... Όλα γλιστράνε... Όλα κυλάνε... Όλα μου φαίνονται τόσο ζωντανά... Γιατί εσύ είσαι η ζωή... Είσαι η ζωή μου... Είσαι εγώ... Και πώς να μην είσαι εγώ;... Δεν γίνεται να μην είσαι εγώ... Μέσα σε εσένα αναγνωρίζω δικές μου πτυχές... παρακολουθώ τα δικά μου σημεία... και τα δικά μου στοιχεία... Στα σκαμπανεβάσματα του δικού σου καιρού αναπνεύουν τα σκαμπανεβάσματα του δικού μου καιρού, της δικής μου διάθεσης... Είσαι η μέση του Φθινοπώρου... Ούτε η αρχή του ούτε το τέλος του... Είσαι όπως εγώ... που πάντα βρίσκομαι στην μέση... και ποτέ δεν είμαι σε κανένα άκρο... γιατί κανένα ακραίο σημείο δεν με εκφράζει... Είσαι το πέρασμα... Χωρίς εσένα δεν θα υπήρχε ένωση... Δεν θα υπήρχε σύνδεση... Θα πηγαίναμε από την αρχή στο τέλος χωρίς τίποτα στο ενδιάμεσο... Αλλά εσύ κάνεις τόσο πλούσια την διαδρομή... Χωρίς εσένα δεν θα υπήρχε Φθινόπωρο... Είσαι όπως εγώ... ενώνω τα σημεία... τα συνδέω... Λειτουργώ πάντα σαν ένας κρίκος... Συνδετικός... Σημαντικός... Γεμίζω τα ενδιάμεσα σημεία... Τα συμπληρώνω... Μέσα σε εσένα συμβαίνει... η εξέλιξη... της αρχής... η προετοιμασία... του τέλους... Μέσα σε εσένα... Σκορπίζουν τους σπόρους στην Γη για να βλαστήσουν... Έτσι με σκόρπισαν και εμένα... σαν σπόρο... μέσα σε εσένα... Εσύ είσαι η δική μου Γη... Το δικό μου έδαφος... Το δικό μου χωράφι... Μέσα σε εσένα με τοποθέτησαν για να αναπτυχθώ... Είμαι ο σπόρος της γενιάς μου... Είμαι η σταγόνα της βροχής σου... Είσαι ο μήνας της σποράς! Είσαι ο μήνας της δικής μου σποράς! Πόσο πολύ ενώνομαι μαζί σου! Πόσο πολύ νιώθω ένα με εσένα! Πόσο πολύ η ψυχή μου χορεύει όταν είσαι εδώ! Μέσα σε εσένα στριφογυρίζω... Μέσα σε εσένα πανηγυρίζω... Μέσα σε εσένα γυρίζω... τον χρόνο και πίσω και μπροστά... Και είναι σαν να είσαι αιώνιος... Πώς να μην είσαι εγώ... Πώς να μην είμαι εσύ... αφού... εξάλλου... Με εσένα ξεκίνησαν όλα... Πριν πολλά χρόνια... Πριν πολλά πολλά χρόνια... Μέσα σε εσένα άρχισε η ζωή... Μέσα σε εσένα άρχισε η ζωή μου... Και όταν νιώθω την πρώτη βροχή σου σκέφτομαι το πρώτο μου κλάμα... Και η πρώτη βροχή σου είναι το πρώτο μου κλάμα... Μέσα σε εσένα γεννήθηκα...

Η αιώνια δική σου.

Μαριλού.

Υ.Γ. Και, ευτυχώς, μόλις ήρθες... που σημαίνει πως έχω πολύ χρόνο ακόμα μαζί σου...

-

(Και κάθε, μα κάθε φορά, όταν έρχεται ο Οκτώβρης... απλά... να νιώθω ο έαυτός μου!)


10/6/13

Ο πιο άσχημος



Ένας από τους μικρούς μου Φίλους μου είπε πως είναι ο πιο άσχημος. Ο πιο άσχημος από όλους. Του είπα πως αυτό δεν ισχύει. Μου είπε πως το λένε όλα τα κορίτσια της τάξης του και μέταξύ τους αλλά και σε όλους τους άλλους. Και πως ισχύει. Είναι ο πιο άσχημος. Ο πιο άσχημος από όλους. Του είπα πως πολλές φορές οι άλλοι λένε πράγματα για εμάς που δεν ισχύουν. Αλλά δεν μου φάνηκε να το πιστεύει. Δεν με πίστεψε...

Στενοχωρέθηκα.

Γιατί δεν βρίσκω πάντα τρόπο να περάσω το μήνυμα που θέλω...

Με έχουν πει κι εμένα άσχημη, μικρέ μου Φίλε...

(Πριν πολύ πολύ καιρό... αλλά μπορεί και τώρα να το λένε κάποιοι για εμένα...)

Πώς μπορώ να σε πείσω πως όλα αυτά που λέγονται δεν έχουν, καμία, μα καμία, σημασία;

Παιδιά. Παιδιά. Παιδιά.
Αγόρια. Αγόρια. Αγόρια.
Κορίτσια. Κορίτσια. Κορίτσια.
Άντρες. Άντρες. Άντρες.
Γυναίκες. Γυναίκες. Γυναίκες.
Άνθρωποι. Άνθρωποι. Άνθρωποι.
Λόγια. Λόγια. Λόγια.

Πώς μπορώ να σε πείσω πως αυτά τα λόγια δεν έχουν, καμία, μα καμία, σχέση
με αυτό που είσαι
και
με αυτό που θα γίνεις;

Και πώς μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις
πόσο όμορφος φαίνεσαι
στα δικά μου τα μάτια;

Πόσο όμορφος είσαι;!

Πώς να σου δώσω να καταλάβεις
πως δεν έχει καμία, μα καμία, σημασία
τι λένε τα κορίτσια όλης της τάξης
ούτε καν τα κορίτσια όλου του κόσμου;

Σημασία έχει μόνο
Εκείνο το κόριτσι...
που θα ελπίζω και θα εύχομαι
να βρεθεί στο δρόμο σου...

Μα ακόμα κι αν δεν βρεθεί...

Σημασία έχει μόνο
αυτό που πιστεύεις
εσύ για εσένα

και

Σημασία έχουν
αυτοί που θα έχεις γύρω σου
και που θα σε αγαπάνε.

Και θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξουν κορίτσια στον δρόμο σου που θα σε βλέπουν, όπως είσαι, όμορφο!

Δεν μου λείπει καθόλου το σχολείο.

Και ένας από τους λόγους είναι και αυτός.

Όταν σε κοιτάζω
δεν μπορώ να φανταστώ ούτε ένα άτομο
να μιλάει άσχημα για εσένα
και να σε λέει άσχημο...
Εσένα!
Άσχημο!!!

Αλλά τα παιδιά
είναι σκληρά
μέσα στην αθωότητά τους.

Και, δυστυχώς, αυτή η σκληράδα συνεχίζει και αργότερα...

Και γίνεται και ακόμα χειρότερη αφού χάνεται και η όποια αθωότητα υπήρχε... και δεν υπάρχει τίποτα αγνό να την αντισταθμίσει...

Θα πουν πολλά για εσένα στο μέλλον
και ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα
θα είναι να μάθεις
να μην ακούς
αυτά που λένε για εσένα
οι άλλοι.

Εγώ αυτό το έμαθα πολύ νωρίς, γιατί ήμουν ιδιαίτερο παιδί, αλλά πώς μπορώ να απαιτήσω και από εσένα το ίδιο;

Πώς μπορώ να σε μάθω αυτό το μάθημα από τώρα;

Αφού βλέπω...
πως η γνώμη της τάξης σου
έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την δική μου;

Δεν ακούς.
Εμένα.
Ακούς.
Τους άλλους.

Δεν θα με πείραζε
να μην ακούς
ούτε εμένα ούτε τους άλλους.

Με πειράζει
που ακούς
μόνο τους άλλους.

Δεν είναι δίκαιο
να ακούς μόνο την μία πλευρά...
Αυτήν που σε πονάει, σε ταλαιπωρεί και σε βασανίζει...

Στα μάτια τα δικά μου
Είσαι όμορφος.
Δεν θα σου έλεγα πως είσαι ο πιο όμορφος γιατί αυτό θα σήμαινε πως σε συγκρίνω με τους άλλους. Και μου είναι αδύνατο να το κάνω αυτό.
Αλλά είσαι τόσο όμορφος!
Τόσο πολύ όμορφος!

Είναι περίεργη η ηλικία σου και έρχεται και η άχαρη εφηβεία...

Έχεις πολλά να ζήσεις
πολλά να βιώσεις.

Πώς να σε πείσω
μικρέ μου Φίλε...

Πως αυτή η μικρή σου τάξη που είναι όλος ο τωρινός σου κόσμος δεν έχει καμία σημασία για το μετά;

Οι δάσκαλοι που δεν σου συμπεριφέρθηκαν σωστά θα σου φαίνονται αργότερα τόσο μικροί και οι συμμαθητές σου που σε ταλαιπώρησαν τόσο αδύναμοι...

Αυτοί που τώρα νιώθεις πως ασκούν εξουσία επάνω σου αργότερα δεν θα έχουν καμία εξουσία στην ζωή σου...

Πώς να σε πείσω...
σε πόσο βάθος
καταλαβαίνω
ακριβώς αυτό που περνάς
όχι μόνο από βιώματα
δικά μου
μα και από βιώματα
άλλων κοντινών μου προσώπων;

Πόσο δύσκολο
θεωρώ ότι είναι αυτό που περνάς...

Πόσο ακατόρθωτο
το να βρίσκεσαι κάθε μέρα
σε ένα περιβάλλον που δεν σε αποδέχονται;

Μα πώς να σου δείξω να καταλάβεις
πως αυτή η διαφορετικότητά σου
είναι το πιο δυνατό χαρτί σου (και όχι το πιο αδύναμο);
Αρκεί να μην το σκίσεις
να μην το πετάξεις
να μην το απαρνηθείς
επειδή οι άλλοι
το δείχνουν
και γελάνε με αυτό που κρατάς στο χέρι σου.
Μα βλέπουν μόνο το πίσω μέρος του χαρτιού σου...

Αυτό το χαρτί
θα σε κάνει
να κερδίσεις την παρτίδα.

Αρκεί να το γυρίσεις
και να το ρίξεις πάνω στο τραπέζι.

Και τα γέλια θα σταματήσουν.

Καμιά φορά, νιώθω τόσο ανήμπορη...
Σαν να μην μπορώ να σε διδάξω
Τίποτα παραπάνω
Από όσα μόνος σου μαθαίνεις
Στον δρόμο της ζωής.

Πάντως αν είσαι ο πιο άσχημος
Κι εγώ είμαι η πιο άσχημη.

Και στον ίδιο δρόμο περπατάμε...

Και δεν με ενδιαφέρει
αν δεν υπάρχει
κανένας άλλος
σε αυτόν τον δρόμο...

Και αυτός ο δρόμος... ο δρόμος μας... έχει τόση ομορφιά...

Και μάντεψε... ποιος φέρνει αυτήν την ομορφιά;

Η «ασχημια» μας... μικρέ μου Φίλε...

Αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «ασχήμια»...

Η «ασχήμια» μας γεννάει όλη αυτήν την ομορφιά...
Μέσα στην οποία τώρα περπατάμε...

Και αν καταφέρεις να σβήσεις τις φωνές των άλλων
θα καταφέρεις να την δεις κι εσύ.

Και την ομορφιά του δρόμου μας.
Και την ομορφιά την δική σου.

Και τότε...

Θα με πιστέψεις, μικρέ μου Φίλε...

Είσαι όμορφος.

Χωρίς να χρειάζεται να συγκριθείς με κανέναν...

Ο πιο όμορφος.