10/31/17

Σχόλια



Μερικές φορές θέλω να σχολιάσω για κάτι που σχολιάζεται και που θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να σχολιάζεται ή, τουλάχιστον, πως δεν θα έπρεπε να σχολιάζεται με τον τρόπο που σχολιάζεται. Μετά μπερδεύομαι γιατί αν σχολιάσω ακόμα και με τον δικό μου τρόπο αυτό που αισθάνομαι πως δεν θα έπρεπε να σχολιάζεται γίνομαι κι εγώ μέρος αυτού του σχολιασμού χωρίς να το θέλω. Όπως κι αν σχολιάσω πάνω στα σχόλια γίνομαι μέρος των σχολίων. Έτσι αποφασίζω να μην σχολιάσω κι ας παρακολουθώ για μέρες σχόλια και σχόλια επί σχολίων πάνω σε άλλα σχόλια επί σχολίων για θέματα που για εμένα δεν έχουν νόημα να σχολιαστούν. Απογοητεύομαι από την ευκολία που ο κόσμος σχολιάζει, με τον ασχολίαστο τρόπο που σχολιάζει, πάνω σε θέματα και πάνω σε σχόλια που σχολιάζουν αυτά τα θέματα και, καμιά φορά, μένω κυριολεκτικά χωρίς σχόλια. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν το σωστό είναι να σχολιάζεις ή να μην σχολιάζεις κάτι το οποίο δεν θεωρείς πως είναι άξιο σχολιασμού αλλά, παρόλα αυτά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλοι, ή σχεδόν όλοι, το σχολιάζουν. Οπότε από την στιγμή που το σχολιάζουν όλοι, αισθάνεσαι την ανάγκη να το σχολιάσεις κι εσύ για να πάρεις θέση σε κάτι που σχολιάζεται με ασχολίαστους τρόπους. Σαν μια επιδημία σχολίων που εξαπλώνεται, αισθάνεσαι κι εσύ πως μόνο με το σχόλιο σου μπορείς να σχολιάσεις τα σχόλια των άλλων κι ίσως να φέρεις μια μικρή αλλαγή, λίγο πιο ανθρώπινη, σε αυτά τα ασχολίαστα σχόλια. Αλλά είναι αρκετές οι φορές που τελικά δεν σχολιάζω τα ασχολίαστα. Μπορεί να είναι που αισθάνομαι πως τα ανθρώπινα δεν μπορούν να νικήσουν τα ασχολίαστα, τουλάχιστον όχι έτσι με σχόλια επί σχολίων πάνω σε σχόλια. Να είναι αδυναμία; Να είναι δύναμη; Να μην είναι τίποτα από τα δύο; Δεν ξέρω. Δεν έχει και σημασία. Εξάλλου, αυτό καλύτερα ας το αφήσουμε ασχολίαστο. Γιατί αν το σχολιάσουμε θα κάνουμε σχόλιο πάνω στο αν έχει νόημα να σχολιάζω ή να μην σχολιάζω σε κάτι και αν είναι κάτι να σχολιάσω πάνω σε αυτό είναι πως σίγουρα δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε πάνω σε αυτό. Δεν είναι εκεί η ουσία και δεν χρειάζεται να γίνει κανένας σχολιασμός. Αυτά είχα να σχολιάσω σε σχέση με τα ασχολίαστα σχόλια.


10/27/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


24.10.2017 Τρίτη

Σήμερα, λοιπόν, είναι τα γενέθλιά μου,
θέλω να σας μιλήσω μέσα από την καρδιά μου,
δεν θα προλάβω και πολύ τώρα να τα γιορτάσω,
γιατί θα τρέχω απ’ το πρωί πράγματα να προφτάσω,
θα έχω, όμως, για παρέα σε αυτό το τρέξιμό μου,
πέρα από τον γνωστό, τον κλασικό, χαοτικό εαυτό μου,
και τις δικές σας τις ευχές που γράφετε εδώ,
και, εκ των προτέρων, για αυτές πολύ Ευχαριστώ.
Θα τις διαβάσω όλες και σε όλες θα απαντήσω,
ακόμα και αν χρειαστεί να το καθυστερήσω.
Μες τις επόμενες τις μέρες θα σβήσω τα κεράκια,
θα φάω και κάνα γλυκό, θα λάβω και δωράκια,
κάπου ανάμεσα σε αυτά θα βγω να περπατήσω,
και μέσα απ’ το περπάτημα θα νιώσω και θα ζἠσω.
Δεν έχω πια απ’ την ζωή τίποτα να ζητήσω,
Ό,τι έχω ανάγκη θα ήθελα να το δημιουργήσω.
Δεν το περίμενα ποτέ να φτάσω ως εδώ,
μέχρι αυτό το 37 το τόσο ισχύρο.
Πότε δεν πήρα δεδομένη την ζωή,
Δύσκολα δίνεται μα εύκολα μπορεί να χαθεί.
Το πιο όμορφο, λοιπόν, με αυτό το «μεγαλώνω»,
είναι πως είμαι ζωντανή και υπάρχω και βιώνω.
Για αυτό και κάθε αναπνοή μου πρέπει να την τιμήσω,
Για αυτό κι οφείλω την ζωή μου γενναία να την ζήσω.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


19.10.2017 Πέμπτη

Υπάρχουν τα λάθη. Υπάρχουν τα σωστά. Αναγνωρίζεις τα λάθη. Αναγεννάς τα σωστά. Αναδιαμορφώνεις τα λάθη κάνοντάς τα σωστά.


20.10.2017 Παρασκευή

Γεμίζω στο άδειο και αδειάζω στο γεμάτο.


21.10.2017 Σάββατο

Η σκιά που σε ακολουθεί πάει παρέα με τον ήλιο που σε φωτίζει.


22.10.2017 Κυριακή

Κάνε τους ήχους... στίχους.


23.10.2017 Δευτέρα

Κάνε τα βήματα... δημιουργήματα.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


14.10.2017 Σάββατο

Δεν χρειάζονται πολλά για να αισθανθείς τα λίγα.
Δεν έχεις ανάγκη τα σύνθετα για να καταλάβεις τα απλά.


15.10.2017 Κυριακή

Μου αρέσουν οι όμορφες εικόνες γιατί δημιουργούν μέσα μου όμορφες μουσικές. Μου αρέσουν οι όμορφες μουσικές γιατί δημιουργούν μέσα μου όμορφες εικόνες.


16.10.2017 Δευτέρα

Η κάθε μέρα έχει το νόημα που της δίνεις. Και το κάθε νόημα έχει την μέρα που του δίνεις. Φρόντισε να μην αφήνεις μέρα χωρίς νόημα και νόημα χωρίς μέρα.


17.10.2017 Τρίτη

Δεν μπορείς να φτιάξεις ό,τι χαλάει. Για αυτό φρόντισε, τουλάχιστον, να μην χαλάς ό,τι φτιάχνεις.


18.10.2017 Τετάρτη

Κοιμήθηκα πολύ αργά, ξύπνησα πολύ νωρίς... και στο ενδιάμεσο; Έζησα πολύ.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


13.10.2017 Παρασκευή

Δεν υπάρχει κανένα ρολόι ικανό να μου δείξει τον δικό μου χρόνο. Όπως δεν υπάρχει κανένα βιβλίο ικανό να μου δείξει τον δικό μου τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον χρόνο του και τον τρόπο του. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να φτιάξει το δικό του ρολόι και να γράψει το δικό του βιβλίο. Δείκτες και σελίδες, σελίδες και δείκτες. Αυτό είναι όλο. Οι δείκτες δείχνουν προς τα πού να πας και οι σελίδες τι κάνεις και πώς το κάνεις. Ακολουθείς τους δείκτες και ζεις τις σελίδες. Οι δείκτες δείχνουν σελίδες και οι σελίδες έχουν δείκτες. Δύσκολο να μπερδευτεί κανείς αν είναι σε επαφή με τον εαυτό του. Τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται όταν δεν είναι σε επαφή με τον εαυτό του κι αρχίζει να ακολουθεί τους δείκτες άλλων και να ζει τις σελίδες άλλων. Και πώς να ταιριάξει ένας δείκτης άλλου στον δικό σου τον δρόμο; Πώς να ταιριάξει μια σελίδα άλλου στην δική σου ζωή; Μπερδεύονται εκεί και οι δείκτες και οι σελίδες, χάνεις τον δρόμο και τον τρόπο, και μπερδεύεσαι κι εσύ. Αλλά τα πράγματα είναι, καμιά φορά, πιο απλά από όσο τα αισθάνεσαι. Οι δείκτες της ψυχής σου θα σε οδηγήσουν στις σελίδες της ζωής σου. Οι δείκτες της ζωής σου θα σε οδηγήσουν στις σελίδες της ψυχής σου. Το μυστικό βρίσκεται στο «σου». Αν το κάνεις «του» ή «της» ή «τους»... θα χάσεις το «μου». Θα ακολουθήσεις τους δείκτες του, τους δείκτες της, τους δείκτες τους... Θα βρεθείς στις σελίδες του, στις σελίδες της, στις σελίδες τους... αλλά δεν θα δεις ποτέ τους δείκτες σου και δεν θα υπάρξεις ποτέ στις σελίδες σου. Τόσο απλά. Και είναι ωραίο το ρολόι σου. Χτυπάει τις ώρες διαφορετικά. Μετράει αλλιώς τα δευτερόλεπτα. Και είναι ωραίο το βιβλίο σου. Βιώνει τα γεγονότα διαφορετικά. Φυλλομετράει αλλιώς τις στιγμές. Δεν είναι κρίμα; Να μην δεις τι συμβαίνει αν ακολουθήσεις τον δικό σου χρόνο και τρόπο κι όχι των άλλων; Είναι άδικο. Να μην δεις τι θα συμβεί αν το ρολόι σου φτιαχτεί κι αν το βιβλίο σου γραφτεί. Δεν έχεις περιέργεια να μάθεις, δεν έχεις ενδιαφέρον να δεις, όχι μόνο ποιος είσαι, όχι μόνο γιατί ήρθες σε αυτόν τον κόσμο, μα και τι έχεις ανάγκη να προσφέρεις, ποιος επιθυμείς να γίνεις.


10/26/17

26.10


26.10.1997 Κυριακή
Σήμερα θα ευχηθώ το αύριο να με βρει πιο χαρούμενη από τώρα.

26.10.2017 Πέμπτη
Αγαπητέ Εαυτέ, άργησε εκείνο το αύριο μα είμαι πιο χαρούμενη από τότε.


10/25/17

Σαν Σήμερα... 25.10



Ήθελα να γράψω ένα Σαν Σημερα... κι έψαξα τα τετράδιά μου για να βρω κάτι που γράφτηκε πριν πολλά πολλά χρόνια... την ίδια ημερομηνία με την σημερινή...

25.10.1997. Σαν σήμερα. Η Μαριλού έγραφε σε ένα από τα τετράδιά της...

"Είναι περίεργο που νιώθω συνέχεια την ανάγκη να γράφω. [...] Αισθάνομαι να είμαι γεμάτη από συναισθήματα που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Έχω αρχίσει να μην καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Δεν είναι ανατριχιαστικό; Το πιο σημαντικό είναι τουλάχιστον εσύ να γνωρίσεις τον εαυτό σου. [...] "

Τόσα χρόνια μετά... ακόμα νιώθω συνέχεια την ανάγκη να γράφω. Τόσα χρόνια μετά... ακόμα αισθάνομαι γεμάτη συναισθήματα. Τοσα χρόνια μετά... δεν είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνω πάντα τον εαυτό μου. Το πιο σημαντικό είναι όμως πως τουλάχιστον (αισθάνομαι πως) γνωρίζω τον εαυτό μου. Και γράφω "γνωρίζω" εννοώντας πως αφήνομαι στο να τον γνωρίζω κάθε μέρα. Γιατί η διαδικασία αυτής της γνωριμίας δεν είναι κάτι που αρχίζει και τελειώνει αλλά κάτι που συνεχίζει όλη μας την ζωή.


10/19/17

Κιτρινοπράσινο-Πρασινοκίτρινο



Φόρεσα κιτρινοπράσινα ή πρασινοκίτρινα σήμερα. Βγήκα να περπατήσω. Συνάντησα μία από τους καινούριους μικρούς μου Φίλους. (Γράφω καινούριους μικρούς φίλους γιατί οι παλιοί μικροί Φίλοι μου, θυμάστε που σας έγραφα για αυτούς πριν κάποια χρόνια; Ε, έχουν πια μεγαλώσει. Έχουν ψηλώσει, έχουν ωριμάσει, κάποιοι είναι γυμνάσιο (ναι, γυμνάσιο!), κάποιοι λύκειο (ναι, λύκειο!), κάποιοι έχουν δώσει πανελλήνιες (ναι, πανελλήνιες!), κάποιοι δουλεύουν (ναι, δουλεύουν!), τους περισσότερους δεν τους βλέπω πια γιατί έχουν αλλάξει και γειτονιά αλλά όταν τους πετυχαίνω στον δρόμο πάντα χαιρετιόμαστε και λέμε τα νέα μας και πάντα με θυμούνται σαν έναν άνθρωπο που συζητούσαμε ή παίζαμε όμορφα όταν ήταν παιδιά. Ένα κοριτσάκι, που πια δεν είναι κοριτσάκι, κάποια στιγμή, όταν την συνάντησα, μου είπε για το πως την βοηθούσε το ότι συζητούσαμε. Γενικά, αυτοί οι Φίλοι μου με έχουν πάντα σαν την "Κυρία Μαριλού" παρόλο που ποτέ δεν ήμουν δασκάλα τους. Κι εγώ τους έχω πάντα σαν... πραγματικούς μου Φίλους. Κλείνει αυτή η μεγαάαααλη παρένθεση και συνεχίζω). Έχω, λοιπόν, τώρα κάποιους καινούριους μικρούς Φίλους (γιατί όπως φεύγουν άνθρωποι από την γειτονιά έτσι κι έρχονται άνθρωποι στην γειτονιά!). Συνάντησα σήμερα μία μικρή σχετικά καινούρια Φίλη μου που ήταν παρέα με ακόμα δύο Φίλες της (σας μπέρδεψα; Μπορεί. Έχω την τάση να είμαι πάντα χαοτική). Η μικρή μου Φίλη ενθουσιάστηκε με το ντύσιμό μου. Για την ακρίβεια... με τα χρώματα του ντυσίματός μου. Α! Κίτρινο (είπε δείχνοντας το κολάν), πράσινο (είπε δείχνοντας την φούστα), κίτρινο (είπε δείχνοντας την μπλούζα), πράσινο (είπε δείχνοντας την μπλούζα πάνω από την μπλούζα)... και κίτρινα παπούτσια! (Αυτό το είπε σούπερενθουσιασμένα, με τόσο ενθουσιασμό όσο είχα κι εγώ όταν τα αγόραζα!)... και κίτρινο λαστιχάκι μαλλιών (είπε δείχνοντας το δεξί μου χέρι, γιατί είχα περάσει στον καρπό του χεριού μου το λαστιχάκι). Μετά κοίταξε τα μαλλιά μου και είπε φωναχτά "Και κίτρινα τσιμπιδάκια μαλλιών! Όχι, πράσινα τσιμπιδάκια μαλλιών. Όχι, κίτρινα τσιμπιδάκια μαλλιών. Όχι, πράσινα τσιμπιδάκια μαλλιών." χωρίς να μπορεί να αποφασίσει αν τα τσιμπιδάκια μου είναι κίτρινα ή πράσινα. Κι είχε δίκιο που δεν μπορούσε να αποφασίσει... Τα συγκεκριμένα τσιμπιδάκια έχουν ένα χρώμα που είναι ανάμεσα στο κίτρινο και στο πράσινο. Και της το είπα αυτό. Πως έχει δίκιο που μπερδεύεται. Έπειτα μου είπε πως είμαι όλη κίτρινη και πράσινη κι εγώ της είπα εκτός από την τσάντα μου που είναι σιελ. Τι ήθελα να δείξω την τσάντα... που ξετρελάθηκε με τις κουκουβάγιες και ήθελε να μάθει από πού την πήρα και από πού θα μπορούσε να πάρει κι αυτή (συζήτηση που την είχαμε κάνει και την προηγούμενη φορά για την συγκεκριμένη τσάντα!). Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά... Εκεί που μιλούσαμε για το κίτρινο και το πράσινο, μιλάει ένα από τα δύο άλλα κοριτσάκια και μου λέει "Ήλιος και Φύση" και έπειτα κοίταξε την τσάντα μου προσπαθώντας να σκεφτεί κάτι για το γαλάζιο κι αμέσως της είπα "Ουρανός". Και κάπως ένιωσα πως τα παιδάκια αυτά ίσως να γνώριζαν καλύτερα κι από εμένα γιατί φοράω πάντα χρώματα. Ναι, σήμερα από το πρωί είχα ντυθεί κιτρινοπράσινη ή πρασινοκίτρινη. Κι αυτό το κίτρινο και το πράσινο με έκανε να χαμογελάω. Όμως, δεν το είχα σκεφτεί τόσο απλά... Ήλιος και Φύση... και Ουρανός... Μαζί με αυτά περπάτησα σήμερα στους δρόμους της Αθήνας. Πάντα μου άρεσε αυτό με τους μικρούς μου Φίλους. Πως με διδάσκουν. Πως με μαθαίνουν. Πως με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Κι είτε είναι παλιοί ή καινούριοι, είτε είναι εδώ ή αλλού, τους κουβαλάω μαζί μου. Είπαμε κι άλλα πολλά με τα τρία κορίτσια... αλλά αυτά ανήκουν σε άλλα θέματα κι είναι αφορμή για άλλες ιστορίες... Για σήμερα... κρατάω τον Ήλιο, την Φύση και τον Ουρανό... Τρείς λέξεις για τρία κορίτσια με τρία χαμόγελα. Και σας τα στέλνω. Τις λέξεις και τα χαμόγελα. Και σας στέλνω και λίγο χρώμα κιτρινοπράσινο ή πρασινοκίτρινο για να βάψετε το σήμερά σας... Μόνο αν το θέλετε. Μόνο αν το έχετε ανάγκη...


10/18/17

Φταίει.



Φταίει το ότι είναι Δευτέρα νωρίς το απόγευμα. Φταίει το ότι είναι Κυριακή, νωρίς ή αργά, μεσημέρι. Φταίει το ότι είναι Τετάρτη αργά το βράδυ. Φταίει η ημερομηνία. Ήταν κοντά σε καποια γιορτή ή σε κάποια αργία. Ήταν στις διακοπές. Δεν ήταν στις διακοπές. Φταίει που ήταν Δεκέμβριος. Φταίει που ήταν Ιούνιος. Φταίει που ήταν Σεπτέμβριος. Φταίει ο μήνας. Φταίει η μέρα. Φταίει η ώρα. Φταίει ο χρόνος. Φταίει το πότε. Φταίει το πού. Φταίει το ότι κάποιος πρέπει να περπατήσει. Φταίει το ότι κάποιος πρέπει να πάρει το λεωφορείο. Φταίει το τρένο. Φταίει το μετρό. Φταίει η πρόσβαση. Φταίει το πώς. Φταίει το πού. Φταίει ο χώρος που είναι λίγο πιο μακρυά από τον σταθμό κι ας είναι κεντρικός ο σταθμός. Φταίει ο χώρος που είναι κοντά σε κάποιο σταθμό αλλά σε μη κεντρικό σταθμό. Φταίει το ότι είναι σε κακή περιοχή. Φταίει το ότι είναι σε καλή περιοχή. Φταίει που είναι μεγάλος ο χώρος. Φταίει που είναι μικρός χώρος. Φταίει το ότι είναι μπαρ. Φταίει το ότι είναι μουσική σκηνή. Φταίει το ότι δεν είναι θεατρικός χώρος. Φταίει το ότι είναι θεατρικός χώρος. Φταίει το ότι είναι ανοιχτός ή κλειστός χώρος. Φταίει το ότι δεν έκανες καλή διαφήμιση. Φταίει το ότι έκανες κακή διαφήμιση. Φταίει το ότι δεν έκανες καθόλου διαφήμιση, ούτε καλή ούτε κακή. Φταίει ότι δεν σε γράφει το τάδε ή το δείνα περιοδικό, η τάδε ή η δείνα εφημερίδα. Φταίει ότι σε γράφει το τάδε ή το δείνα περιοδικό, η τάδε ή η δείνα εφημερίδα, αλλά δεν σε γράφει σωστά. Γράφει την μέρα λάθος ή την ώρα λάθος ή το μέρος λάθος ή ακόμα και το όνομά σου λάθος. Φταίει το θέμα επειδή δεν είναι εύκολο. Λάθος, επειδή δεν είναι αστείο. Λάθος, επειδή δεν είναι κωμικό. Λάθος, επειδή δεν είναι γελοίο. Λάθος, επειδή δεν είναι ακριβώς... θέατρο. Φταίει το ότι έπαιξες μόνο μία μέρα. Φταίει το ότι έπαιξες μόνο δύο μέρες. Φταίει ότι έπαιξες μόνο ένα Σαββατοκύριακο. Δεν πρόλαβαν να έρθουν να σε δουν όσοι θα ήθελαν να σε δουν. Φταίει ότι έπαιξες πολλά Σαββατοκύριακα. Χωρίστηκε ο κόσμος που θα ερχόταν όλος μαζί αν έπαιζες μόνο ένα Σαββατοκύριακο. Φταίει που δεν είσαι γνωστός. Φταίει που είσαι άγνωστος. Φταίει που δεν έχεις παίξει στην τηλεόραση. Φταίει που κάνεις μόνο θέατρο. Φταίει αυτό που είσαι. Φταίει ο χαραχτήρας σου. Φταίει που δεν βάζεις νερό στο κρασί σου. Φταίει που δεν συμβιβάζεσαι. Φταίει που δεν μπαίνεις στο σύστημα. Φταίει που μπαίνεις στο σύστημα. Φταίει που δεν είσαι ικανός να μείνεις με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω από το σύστημα. Φταίει το γράψιμό σου. Φταίει το παίξιμό σου. Φταίει το ότι τα κάνεις όλα μόνος σου. Φταίει το ότι δεν τα κάνεις όλα μόνος σου. Φταίει το ότι είσαι σε ομάδα. Φταίει το ότι δεν είσαι σε ομάδα. Φταίει το ότι θα έπρεπε να τα παρατήσεις. Φταίει το ότι δεν θα έπρεπε να τα παρατήσεις.

Πριν πολλά πολλά χρόνια, σε εκείνο το παρελθοντικό στάδιο που κατάφερνα να ανεβάζω μία παράσταση τον χρόνο (χωρίς χρήματα, χωρίς παραγωγή, μόνο με αγάπη, πάθος και τρελό τρέξιμο) πρέπει να ομολογήσω πως άκουσα πάρα πολλά σε σχέση με το τι μπορεί να φταίει για το ότι δεν έχω κόσμο στις παραστάσεις μου.

Οι θεατές (γνωστοί και άγνωστοι) ερχόντουσαν να μου πουν για το πόσο διαφορετικές ήταν οι παραστάσεις μου. Συγκινημένοι και με δάκρυα στα μάτια μου έλεγαν πως δεν έχουν ξαναδεί κάτι τέτοιο και πως πρέπει να προσέξω να μην χαλάσει η καθαρότητά μου στον χώρο και να μην χαθεί αυτό που είμαι.

Κάποιοι θεατές (συνήθως, γνωστοί) ήθελαν να μου πουν την συμβουλή τους σε σχέση με το γιατί δεν έχω κόσμο.

Επειδή δοκίμασα πολλούς διαφορετικούς τρόπους... θεωρώ άδικο αυτός που προσπαθεί να «βομβαρδίζεται» από ένα σωρό «Φταίει» από τους άλλους. Πραγματικά τις περισσότερες φορές αυτό το «Φταίει» ικανοποιεί μόνο την ανάγκη του άλλου να εξηγήσει το ότι δεν μπορεί να πιστέψει το ότι δεν έχεις κόσμο.

(Εκείνος δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό που εσύ έχεις αποδεχτεί. Μπορεί να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και απλά να μην έχεις κόσμο.)

Γιατί μας έχουν πείσει, και καλά, πως όταν κάτι είναι καλό θα έχει κόσμο.
Γιατί μας έχουν πείσει, και καλά, πως όταν προσπαθείς θα πετύχεις.
Γιατί μας έχουν πείσει, και καλά, πως αν είσαι καλός θα τα καταφέρεις.

Αλλά αυτό δεν ισχύει. Δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Όπως συμβαίνει με όλα στην ζωή...
Αν είσαι καλός... μπορεί να τα καταφέρεις μπορεί και να μην τα καταφέρεις.
Αν προσπαθείς... μπορεί να πετύχεις μπορεί και να μην πετύχεις.

Ο στόχος, φυσικά, είναι να προσπαθείς γιατί δεν έχει νόημα να βιώσεις την ζωή σου χωρίς, τουλάχιστον, να μπορείς να πεις πως προσπάθησες. Με όλες σου τις δυνάμεις. Αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο από το αποτέλεσμα.

Εγώ, βέβαια, είμαι από αυτούς που θα σου πουν... πως, κατά την γνώμη μου, φταίει το πώς λειτουργεί το σύστημα και το πώς είναι φτιαγμένη η κοινωνία. Τους έξυπνους και τους ταλαντούχους ανθρώπους όχι μόνο δεν τους βοηθάει αλλά τους εμποδίζει κιόλας. (Και το ομολογώ. Μπορεί και το δικό μου το «φταίει» να είναι μια παγίδα. Σε κάθε περίπτωση, δεν επαναπαύομαι σε αυτό.). Προσπαθούν με ένα σωρό τρόπους κι αυτοί... τι να κάνουν... και μέσα σε όλα αυτά είναι υποχρεωμένοι να ακούν κι όλες αυτές τις γνώμες των άλλων... από ανθρώπους που δεν ξέρουν το πώς λειτουργεί ο χώρος τους και το ποιο είναι το αντικείμενό τους γιατί εκείνοι είναι σε άλλο χώρο και ασχολούνται με άλλο αντικείμενο. Ή που νομίζουν πως ξέρουν το πώς λειτουργεί ο χώρος τους και ποιο είναι το αντικείμενό τους γιατί εκείνοι είναι στον ίδιο χώρο και ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο.

Δηλαδή μετά από όλες τις προσπάθειές σου να ακούς κι όλα αυτά τα «Φταίει» πάνω στο γιατί δεν «πετυχαίνουν» οι προσπάθειές σου. Όλοι έχουν άποψη για τα πάντα, όπως πάντα.

Θα σου πω τι φταίει. Το ξερό μας το κεφάλι φταίει. Το μη ανθρώπινο. Αντί να κάνεις την κριτική σου στον άλλον, μείνε στην σιωπή. Επεξεργάσου. Σκέψου. Αν πραγματικά θέλεις να τον βοηθήσεις, στήριξέ τον.

Αν σου αρέσει να τον στηρίξεις, αν δεν σου αρέσει να μην τον στηρίξεις.

Ίσως να «φταίει» το ότι δεν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Τόσο απλά.

Ίσως να «φταίει» όλη αυτή η ανάγκη για «φταίει».

Να θέλουν όλοι να πουν στους άλλους τι έκαναν λάθος. Αν ξέρεις τον δρόμο για το σωστό, δείξε τον δρόμο για το σωστό... με πράξεις.

Κι αυτό σκοπεύω και θέλω να κάνω. Να δείξω τον δρόμο προς το σωστό. Και ξέρεις ποιο είναι το δικό μου σωστό; Το ανθρώπινο.


10/13/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


11.10.2017 Τετάρτη

Συνήθως η συνήθεια σε συνηθίζει στα συνήθως.


12.10.2017 Πέμπτη

Κάτι έχει σπάσει μέσα μου, κάτι που δεν κολλάει,
και κάπως εξαπλώνεται κι όλα γύρω τα σπάει,
ξεκίνησε από την καρδιά και πήγε προς το στήθος,
μαύρισε την αγάπη και πλήγωσε το ήθος,
το ένιωσα να πηγαίνει μέχρι τα δάχτυλά μου,
να αλλάζει όσα αισθάνομαι μα και το άγγιγμά μου,
προσπάθησε να επεκταθεί, το κέντρο να τυλίξει,
το χάος να επικρατεί, το σώμα για να ρίξει.
Προσπάθησε τα άκρα μου κάπως να τα λυγίσει,
και τίποτα άλλο μέσα μου να μην υπολογίσει.
Κι αυτά που ήταν όμορφα, να τα εξαθλιώσει,
Κι αυτά που κάποτε άρχιζαν, τώρα να τα τελειώσει.
Είναι φορές που αισθάνεσαι πραγματικά χαμένος.
Είναι φορές που νιώθεις ξαναματαειπωμένος.
Είναι φορές που η επανάληψη χαλάει την ουσία.
Είναι φορές που η ζωή φέρνει μελαγχολία.
Μα κι όμως, εκεί που είσαι στο σημείο το τελειωμένο,
και δεν μπορείς να ονειρευτείς ό,τι νιώθεις χαμένο,
κάτι συμβαίνει ξαφνικά και βλέπεις λίγο φως,
κι ας ήσουνα τόσο καιρό σαν να ήσουνα τυφλός.
Αρχίζει τότε πια δειλά μια νέα ιστορία,
κι είναι μια κάπως φωτεινή μικρή ιδεολογία,
κι απ’ τις ιδέες ξεκινούν οι ρίζες και οι βάσεις,
πάνω εκεί που θα χτιστούν αυτά που δεν θα χάσεις.
Δεν κινδυνεύουν τα ισχυρά, τα αιώνια δεν σβήνουν,
Δεν λιώνουν τα αληθινά, τα ανθρώπινα θα μείνουν.
Για αυτό χρειάζεσαι πολλή, μπόλικη, ψυχραιμία,
Στους εσωτερικούς θορύβους σου θα έρθει ηρεμία.
Υπομονή και δύναμη, αγαπή κι ησυχία.
Και να θυμάσαι πως κι εσύ αξίζεις ευτυχία.
Κι αυτά τα κομμάτια σου που αισθάνεσαι σπασμένα,
Το πιο φοβερό είναι, πως ακόμα είναι ενωμένα.
Κι αυτό που εξαπλώνεται μπορεί να μειωθεί,
αν το περιορίσεις όπου έχει γεννηθεί.
Γιατί ό,τι βρεις απ’ την αρχή μπορείς να το ορίσεις,
το μαύρο που εξαπλώνεται μπορείς να σταματήσεις.
Άρκει να βρεις τους τρόπους, απ’ αυτούς να κρατηθείς,
Αρκεί να βρεις ανθρώπους, μαζί τους για να ζεις.
Θα είσαι μόνος σε αρκετά, αυτό είναι γεγονός,
Είσαι κι εσύ εξάλλου, ένας άνθρωπος απλός.
Θα είσαι μαζί σε άλλα, σε όσα χρειαστεί,
να μοιραστεί η ουσία και να απλωθεί η ζωή.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


09.10.2017 Δευτέρα

Καμιά φορά... αισθάνομαι σαν μια αποτυχημένη άσκηση αντιστοιχίας. Στην μία στήλη είναι οι λέξεις και στην άλλη στήλη είναι οι σκέψεις. Κι εγώ ενώνω τις γραμμές όλες λάθος κι έτσι καμία λέξη δεν αντιστοιχεί στην σωστή σκέψη και καμία σκέψη δεν αντιστοιχεί στην σωστή λέξη.


10.10.2017 Τρίτη

Καμιά φορά αισθάνομαι σαν μια αποτυχημένη άσκηση ακροστιχίδας. Κοιτάω τις ερωτήσεις, σκέφτομαι τις απαντήσεις. Γράφω όλες τις λέξεις, την μία κάτω από την άλλη, μα τα αρχικά τους δεν βγάζουν καμία λέξη, δεν βγάζουν κανένα νόημα. Και έπειτα σκέφτομαι πως οι απαντήσεις είναι λάθος. Και έπειτα σκέφτομαι πως οι ερωτήσεις είναι λάθος. Και έπειτα δεν μπορώ να βρω πού είναι το λάθος. Μα το σίγουρο είναι πως τα αρχικά των λέξεων ή των φράσεων δεν δείχνουν τίποτα που να έχει νόημα. Και έπειτα σκέφτομαι πως το νόημα ίσως είναι άλλο, ίσως είναι αλλού. Δεν ξέρω ποιο και πού, αλλά ίσως δεν είναι αυτό, εδώ. Και έπειτα σβήνω όλες τις λέξεις, τις απαντήσεις και τις ερωτήσεις, και ξαναρχίζω από την αρχή. Σαν μια καινούρια ακροστιχίδα. Ψάχνωντας ένα καινούριο νόημα. Είναι εκείνα τα αρχικά των στιγμών μας που δημιουργούν την λέξη του νοήματος της ζωής. Το μυστικό βρίσκεται στο πώς θα τοποθετήσεις και θα ενώσεις τα κομμάτια σου έτσι ώστε να καταλάβεις και να αισθανθείς την ουσία.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


07.10.2017 Σάββατο

Έχει κουραστεί τόσο πολύ το μυαλό που δεν κινείται το σώμα.
Έχει κουραστεί τόσο πολύ το σώμα που δεν κινείται το μυαλό.


08.10.2017 Κυριακή


Όταν δεν φοβάμαι να γίνω ατάλαντος γίνομαι ταλαντούχος.

-

Όταν φοβάμαι να γίνω ταλαντούχος γίνομαι ατάλαντος.

-

Όλοι έχουμε άποψη για τα πάντα. Τα πάντα δεν έχουν άποψη για εμάς.

-

Όλοι ξέρουν να σου πουν γιατί ήταν λάθος. Κανείς δεν ξέρει να σου πει πώς να γίνει σωστό.

-


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


05.10.2017 Πέμπτη

Η ελευθερία της επιλογής. Η επιλογή της ελευθερίας. Τι όμορφο να έχεις την δύναμη να επιλέγεις κάτι σήμερα κι αυτό να μην σε εγκλωβίζει από το αν θέλεις να επιλέξεις κάτι άλλο αύριο. Αν επιλέγεις το ίδιο δεν σημαίνει απαραίτητα συνήθεια μπορεί να σημαίνει σταθερότητα. Κι αν δεν επιλέγεις το ίδιο δεν σημαίνει απαραίτητα αστάθεια μπορεί να σημαίνει αλλαγή. Έχεις δικαίωμα και να μένεις σταθερός και να αλλάζεις. Δεν είσαι βαρετός όταν μένεις σταθερός, δεν είσαι ανισόρροπος όταν θέλεις να αλλάζεις. Το σημαντικό είναι να επιλέγεις κάθε μέρα αυτό που είσαι. Όσο είσαι τίμιος απέναντι στον εαυτό σου, τίμιες θα είναι και οι επιλογές σου.


06.10.2017 Παρασκευή

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να υπάρχει πιο τελευταία στιγμή και από την τελευταία στιγμή...

-

Όταν είναι μπλεγμένες οι σκέψεις,
είναι πιο δύσκολες οι λέξεις.
Όταν είναι μπλεγμένες οι λέξεις,
είναι πιο δύσκολες οι σκέψεις.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


04.10.2017 Τετάρτη

Σε είκοσι μέρες γίνομαι τριάντα επτά,
δεν είναι λίγα χρόνια μα δεν είναι πολλά,
Εξάλλου, όλα αυτά είναι κάπως σχετικά,
οι ηλικίες, οι αριθμοί και όλα τα λοιπά,
ποτέ δεν είχα θέμα να πω το πόσο είμαι,
να δω τα χρόνια που έφυγαν, να πω στον χρόνο «μείνε».
Καμία ανάγκη κάτι για να το ξαναζήσω,
Καμία ανάγκη πίσω τον χρόνο να γυρίσω.
Αν φτάσω βέβαια κάπου μέχρι τα εκατό,
και αισθάνομαι την κούραση να είναι πια εδώ,
αν φτάσω κάπως, κάποτε να μην μπορώ να κινηθώ,
Δεν ξέρω τότε, ίσως, να θέλω πίσω να ξαναβρεθώ.
Μα για την ώρα κάθε χρόνος που ήρθε στην ζωή μου,
Ήταν αυτό που ήταν, ήταν στιγμή δική μου,
Κάθε κερί που υπάρχει επάνω στο γλυκό,
Εμπεριέχει μέσα του ό,τι καλό κι ό,τι κακό.
Κι όταν σβήνω τα κεριά δεν κάνω πια ευχή,
που περιμένω μόνη της να πραγματοποιηθεί.
Ούτε περιμένω από την ζωή κάτι να μου προσφέρει
Να το κοιτάξω για να πω «Κοίτα τι μου έχει φέρει!».
Δεν μου οφείλει η ζωή να είναι καλή μαζί μου,
ήτανε δύσκολη εξάλλου από την πρώτη αρχή μου.
Τώρα είναι όλα διαφορετικά, τώρα είναι όλα αλλιώς,
Τώρα τα άλλαξε όλα ετούτος ο καιρός.
Ο άνεμος που φύσηξε πάνω στο παρελθόν
Και έδιωξε όλα αυτά που πνίγαν το παρόν.
Ένα γλυκό δίνει γεύση, ένα κερί δίνει φως,
Και ο χρόνος που περνάει ψάχνει όλα τα «πώς».
Γιατί είναι αυτό νομίζω που έχει σημασία,
Να αναζητάμε τρόπους που δίνουν ευτυχία.
Τώρα είμαι καλά με τα απλά, με αυτά τα λίγα, τα γνωστά,
Ένα φιλί, μια αγκαλιά, κι ό,τι μου δίνει ζεστασιά.
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη μες στο δωματιό μου,
Μπορώ να είμαι καλά μόνο με τον εαυτό μου.
Νομίζω δεν ζητάω πολλά, μόνο δημιουργία,
Και στο μυαλό να υπάρχει απέραντη ησυχία.
Αγάπη, έρωτα, υγεία, αυτή είναι η λίστα μου η μικρή,
Μα ακόμα πια κι αυτά δεν τα ζητάω απ΄ την ζωή.
Και την ημέρα γενεθλίων πάντα την γιορτάζω,
έτσι όπως μόνο θέλω εγώ κι αυτό δεν το αλλάζω.
Βλέπεις μαθαίνεις με τον χρόνο να σέβεσαι ό, τι θες,
κι αν έχεις κάτι ανάγκη, έτσι απλά το λες.
Τριαντά επτά χρόνια πάνω σε αυτήν την γη,
Κι αλήθεια είναι, αισθάνομαι ακόμα πια παιδί.
Κάποια σκέψεις έχουν αλλάξει, μα κάποια όνειρα κοινά,
Κι αυτά που με κάνουν Άνθρωπο είναι τα παιδικά.
Όσα επιβίωσαν από ένα μεγάλωμα σε έναν κόσμο τρελό,
Όσα κατάφεραν να προστατεύσουν ό, τι ήμουν εγώ.
Και χρειάστηκε απέραντη προσπάθεια για αυτήν την προστασία
Να βρεις τρόπο να σωθείς απ΄ την υποκρισία.
Μα τώρα είμαι πια εδώ και είμαι μεγαλωμένη
Χωρίς να έχω φτάσει ακόμα να είμαι γερασμένη.
Υπάρχει χρόνος για να ζήσω όσα επιθυμὠ,
αρκεί να μην μου βάλω εμπόδια στον δρόμο που θα δω.
Σε αυτόν τον δρόμο που σχεδίασα όλα αυτά τα χρόνια,
Όπου οι αξίες και τα όνειρα μένουν για πάντα αιώνια.
Κι εκεί σε αυτόν τον δρόμο δεν υπάρχουν ηλικίες,
Μα μόνο ζωντανές, απλές, επιθυμίες.
Ό,τι αγαπάω είναι εδώ, σε ετούτο το σημείο,
που δεν υπάρχει ζέστη, που δεν υπάρχει κρύο.
Δεν περιμένω την στροφή, αν είμαι στην ευθεία,
Δεν περιμένω να φανεί μια κάποια επιτυχία.
Τι περιμένω; Τίποτα. Όχι από άλλους, όχι από αλλού.
Δεν περιμένω πουθενά, δεν περιμένω ούτε παντού.
Κι αν τα κεριά φωτίζουν, τα άναψες εσύ,
Δεν σου τα άναψε άλλος, ούτε καν η ίδια η ζωή.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


01.10.2017 Κυριακή

Και μέσα στο «κάπως» υπάρχει ένα «πώς».
Και μέσα στο «γιατί» υπάρχει ένα «τι».
Για αυτό όταν λες «κάπως» να προσπαθείς να ορίσεις το «πώς» για να βρεις το «τι» που θα απαντήσει στο «γιατί».


02.10.2017 Δευτέρα

Δεν μου αρέσει η πίεση του χρόνου και ο χρόνος της πίεσης.


03.10.2017 Τρίτη

Δεν έγραψα την σημερινή φράση μου κι έτσι το σήμερα έμεινε χωρίς φράση κι η φράση έμεινε χωρίς σήμερα.



10/10/17

Μη σωστές συμπεριφορές



Δεν μου αρέσει καθόλου όταν ένας άνθρωπος που είναι σε «ανώτερη» θέση δεν συμπεριφέρεται καλά σε έναν άνθρωπο που είναι σε «κατώτερη» θέση. Ακριβώς, επειδή δεν πιστεύω και πως υπάρχουν ουσιαστικές «ανώτερες» και «κατώτερες» θέσεις αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν σε καμία περίπτωση δεν θα δικαιολογούνταν το να μην συμπεριφέρεται σωστά κάποιος σε κάποιον.

Δεν μου αρέσει καθόλου όταν ένας προϊστάμενος ή ένας διευθυντής δεν συμπεριφέρεται καλά σε κάποιο υπάλληλό του.

Ας σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Πηγαίνω σε έναν φούρνο. Έναν απλό φούρνο της γειτονιάς. Μου αρέσει να τρώω πρωινό από εκεί γιατί έχει κάτι νόστιμο που δεν το βρίσκω πουθενά αλλού. Και είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι εγώ για πρωινό. Όμως, κάποια στιγμή έτυχε και δούλεψε ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος εκεί που του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Όταν μου είπε για τις συνθήκες που επικρατούν πίσω από αυτό που βλέπουν οι πελάτες, στενοχωρέθηκα, εκνευρίστηκα και θύμωσα. Δεν μου αρέσει η ιδέα του «φοράμε το ψεύτικο χαμόγελό μας και είμαστε δήθεν ευγενικοί σε όλους τους πελάτες αλλά από πίσω δεν συμπεριφερόμαστε καλά και με σεβασμό στους υπαλλήλους». Δεν ξαναπήγα ποτέ από εκεί. Αυτή ήταν η δική μου επανάσταση. Δεν ήθελα να στηρίξω τον συγκεκριμένο άνθρωπο που ήταν σε θέση και καλά «εξουσίας» και εκμεταλλεύτηκε αυτήν την θέση για να συμπεριφερθεί με υποτίμηση στους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Δεν είμαι σίγουρη πως αυτός ο τρόπος αντίδρασης είναι και ο σωστός. Γιατί στο, κάτω κάτω, αν δεν πηγαίνει καλά αυτό το κατάστημα δεν κάνεις κακό μόνο σε αυτόν που είναι δικό του το κατάστημα αλλά και στους υπαλλήλους που μπορεί να χάσουν την δουλειά τους. Όμως, για κάποιο λόγο, η απόφασή μου ήταν πάνω από εμένα. Πραγματικά, δεν μπορούσα να ξαναπάω.

Κάποια άλλη στιγμή, σε έναν άλλον φούρνο είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Ο «ανώτερος» να μιλάει άσχημα, μπροστά στους πελάτες, στον «κατώτερο». Πάλι δεν ήθελα να ξαναπάω.

Έπειτα αναρωτήθηκα... ακόμα και στα μέρη που πηγαίνω δεν γνωρίζω αν συμπεριφέρονται σωστά στους υπαλλήλους. Δεν γνωρίζεις πάντα τις συνθήκες από πίσω. Άρα μήπως ακόμα κι αυτή η μικρή μου επανάσταση δεν έχει νόημα αφού δεν γνωρίζω ποια είναι τα μέρη στα οποία συμπεριφέρονται με σεβασμό στους υπαλλήλους ώστε να πηγαίνω μόνο σε αυτά; Από την άλλη... είναι διαφορετικό... να συνεχίσεις να πηγαίνεις κάπου όπου γνωρίζεις πως σίγουρα δεν είναι σωστές οι συμπεριφορές από το να πηγαίνεις κάπου όπου δεν γνωρίζεις ακόμα ποιες είναι οι συνθήκες από πίσω.

Για την ώρα, προσπαθώ να μην πηγαίνω εκεί που δεν συμπεριφέρονται με σεβασμό σε όλους. Και στους πελάτες και στους υπαλλήλους.

Καμιά φορά, μοιάζει μάταιο. Γιατί μπορεί πουθενά να μην συμπεριφέρονται καλά. Αλλά δεν το γνωρίζουμε με σιγουριά αυτό. Μπορεί να υπάρχουν και εξαιρέσεις. Συνήθως υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Δεν θέλω να στηρίζω πάντως αυτούς που γνωρίζω πως σίγουρα δεν συμπεριφέρονται σωστά.

Κι όταν συμβαίνει μπροστά μου μιλάω, με τρόπο και με σεβασμό, υποστηρίζοντας τον όποιο υπάλληλο.

Ούτε και οι πελάτες έχουν δικαίωμα να μιλάνε άσχημα στους υπάλληλους. Δεν με ενδιαφέρει αυτό το και καλά οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο. Τι να κάνουμε. Δεν έχουν πάντα οι πελάτες δίκιο. Όπως δεν θα ήθελα να μιλάνε άσχημα οι υπάλληλοι στους πελάτες, δεν μου αρέσει καθόλου και οι πελάτες να μιλάνε με αγένεια και με ασέβεια προς τους υπαλλήλους.

Είμαστε όλοι άνθρωποι και πρέπει να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό ο ένας στον άλλον. Κι αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο.

Καμία θέση δεν δικαιολογεί την μη σωστή συμπεριφορά.

Και όσο μπορώ, στα πλαίσια τα δικά μου, με τις δυνάμεις τις δικές μου, θα προσπαθώ για τις σωστές συνθήκες και θα προστατεύω και θα υπερασπίζομαι τις σωστές συμπεριφορές.