365 Ημέρες. 71

 365 Ημέρες

71. 

01. 06. 2023 Πέμπτη

 

Κάπου στον Πειραιά.

 

Τα κατάφερα να χαθώ πριν πάω. Αλλά, επειδή πάντα ξεκινάω πιο νωρίς, έφτασα μια χαρά στην ώρα μου.

 

Μπήκαμε όλοι μαζί, μια Ομάδα των 12-15 ατόμων, και καθίσαμε σε ένα μεγάλο, οβάλ, τραπέζι.

 

Κάθισα ακριβώς απέναντι από τον σκηνοθέτη... Μου άρεσε αυτή η θέση γιατί αισθανόμουν πως θα μπορώ να τον κοιτάζω καλύτερα.

 

Αρχίσαμε να μιλάμε, ένας ένας, με την σειρά και να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας.

 

Ἠμουν περίπου στην μέση. Σπάνιο για εμένα. Συνήθως είμαι ή πρώτη ή τελευταία.

 

Όταν ήρθε η σειρά μου, πρώτα χαιρέτησα όλη την Ομάδα και, αμἐσως, μετά ευχήθηκα σε όλους... «Καλή επιτυχία».

 

«Έλα» μου λέει ο σκηνοθέτης «αυτό το λες έτσι... Δεν το εννοείς!» και γελάσαμε όλοι.

 

«Το εννοώ.» απάντησα. Και το εννοούσα πως το εννοώ.

 

Η αλήθεια είναι πως είχα, έχω και θα έχω μια φιλοσοφία γύρω από τις ακροάσεις (την οποία δεν θα την αναλύσω παραπάνω τώρα εδώ αλλά η οποία με κάνει πάντα, είτε το λέω στους άλλους είτε όχι, να εύχομαι «Καλή επιτυχία» για όλους μας, και να το αισθάνομαι μέσα από την καρδιά μου!).

«Μπορεί να έχει χώρο για όλους μας!» είπα «Δεν ξέρεις ποτέ!». Το εννοώ... σκέφτηκα αλλά δεν θυμάμαι αν το ξαναείπα.

 

Είπα πως είμαι ηθοποιός και πάνω που πήγε να μου πει κάτι ο σκηνοθέτης σαν ένα ερωτηματικό «Αλήθεια;!» για να γελάσουμε πάλι, αφού όλοι λέγαμε πως είμαστε ηθοποιοί, συνέχισα συμπληρώνοντας πως είμαι και σκηνοθέτης... και τότε είδα μια μικρή έκπληξη στο βλέμμα του που δεν την περίμενα κι εκείνος είπε «Α! Και σκηνοθέτης!». Είπα πως καταλαβαίνω απόλυτα την έκφραση της διπλανής μου (για κάτι που είπε εκείνη πριν από εμένα) γιατί, πραγματικά, κι εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη από το πώς είναι τα πράγματα εδώ. Μιλήσαμε λίγο σε σχέση με την εκπαίδευση και την  σκηνοθεσία, μίλαγα αυθόρμητα, αυθεντικά, αβίαστα... με ειλικρίνεια... σε σχέση με τις σπουδές... σε σχέση με το μετά... σε σχέση με όλα... Είπα ότι Αγαπάω πολύ τον κινηματογράφο κι εκείνος μου είπε πως φαίνεται στο πρόσωπό μου από το πώς μιλάω... Μου αρέσουν όλα γύρω από τον κινηματογράφο πίσω και μπροστά από τις κάμερες... και το μοιράστηκα κι αυτό... αυτήν την συνολική μου στάση... Φυσικά, μίλησα και για το πόσο αγαπάω το Θέατρο και για το πώς θεωρώ πως είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Και, τέλος, ανέφερα και την διδασκαλία και το ότι θέλω να ανέβουν οι μαθητές μου στην σκηνή πριν τις γιορτές... και πως αν με πάρουν μπορώ να διαμορφώσω το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να είμαι σε όλα γυρίσματα. Είπα πως δεν πάω πια σε casting και πως εδώ ήρθα στοχευμένα, λόγω της συγκεκριμένης ανακοίνωσης (που με άγγιξε και με συγκίνησε). Γενικά, ήταν από τις σπάνιες φορές που μου άρεσε η ατμόσφαιρα μιας ακρόασης, που μου άρεσαν οι άνθρωποι γύρω μου, και που αισθάνθηκα ανθρώπινο τον σκηνοθέτη. Απλός, με χιούμορ, ευγενικός, μας έκανε όλους να αισθανθούμε άνετα...

 

Στους ανθρώπους που είχαν έρθει στην ακρόαση ήταν και ένας άνθρωπος που χαίρομαι πάντα να τον βλέπω και που τον συναντάω συχνά σε ό,τι καλλιτεχνικό κι αν κάνω. Πάντα, χαμογελάω, όταν τον βλέπω. Είναι σαν να τον ακολουθώ ή να με ακολουθεί. Και πάντα... γελάμε!

 

Μετά μας είδαν στην κάμερα... και αυτό ήταν... Δεν χρειαζόντουσαν κάτι άλλο... Να δουν πώς γράφουμε στην κάμερα... Και ύστερα... Ένας ένας φεύγαμε...

 

Θέλω να γράψω κι άλλα... έχω τόσα πολλά να πω... αλλά, ίσως, κάποια άλλη, φορά...

 

Πάντως, όταν έφυγα είχα ένα όμορφο συναίσθημα...

 

Περπάτημα... και προβληματισμοί...

 

Πόσο θα ήθελα να είμαι κι εγώ στον κινηματογραφικό χώρο!

 

Ταινίες...

 

Κινηματογράφος...

 

Θέατρο...

 

Τέχνη...

 

Ζωή...

 

Αχ, Φίλε μου...

 

Φίλε μου...

 

Δεν θα γράψω τίποτα άλλο.

Νομίζω θα έρθουν δάκρυα στα μάτια μου...

Όχι λύπης. Όχι χαράς. Ζωής.

 

Θα σταματήσω εδώ να σου γράφω για να πάω να βιώσω το όποιο συναίσθημα...

 

Θα τα πούμε αύριο...

 

Μαριλού

365 Ημέρες. 70.

 365 Ημέρες

70

30.05.2023 Τρίτη

30.04.2023. 

Σου έγραφα αν το πιστεύεις πως σου έχω γράψει τόσα γράμματα συνεχόμενα…

30.05.2023.

Είμαι ακόμα εδώ, να σου γράφω, καθημερινά, και να σου κάνω ακριβώς την ίδια ερώτηση με έναν μήνα πριν! Το πιστεύεις;

70 ημέρες!

70 ημέρες... ασταμάτητο γράψιμο...

Από την τελευταία ημέρα του Απριλίου...

στην τελευταία ημέρα του Μαΐου...

Από το κάποιο χθες μας...

στο κάποιο αύριό μας...

Μα τα γράμματα γράφτηκαν-φτιάχτηκαν-μοιράστηκαν σήμερα! 

Πάλι δεν σου έγραψα τόσα!

Θυμάσαι που σου έγραφα πως δεν πρόλαβα να σου πω πόσο Αγαπάω την Πρωταπριλιά;! 

Ούτε πόσο Αγαπάω την Πρωτομαγιά πρόλαβα να σου πω!

Θυμάσαι που σου έγραφα για την χειροποίητη μπλούζα-πινόκιο μου;

Την Πρωτομαγιά μπορεί να μην έχω μπλούζα-πινόκιο... αλλά έχω βραχιολάκια χειροποίητα... με λουλουδάκια που μου αρέσουν να τα φοράω τον Μάιο! Όπως και τον Μάρτιο έχω τα χειροποίητα βραχιόλια μου! Μου τα έχουν κάνει δώρο! Βραχιόλι-παζλ! Ναι, ναι! Είναι ένα ξύλινο κομμάτι παζλ! Και γράφει «Μάρτης-Γδάρτης»! Κι άλλα όμορφα και πρωτότυπα και χρωματιστά και Ανοιξιάτικα! 

Τελειώνω και το βιβλίο μου σύντομα και μετά θα πάω για άλλο βιβλίο! 

Έχω καταχαρεί και με το διάβασμα και με το γράψιμο! 

Είχε και τις ανησυχίες του αυτός ο μήνας...

Είτε πιο προσωπικές...

η γατούλα μας! Πόσο μας ανησύχησε τόσο αυτές τις μέρες! Την πάμε στον γιατρό! Ακόμα δεν έχει περάσει ο κίνδυνος...

Είτε πιο κοινωνικές...

οι εκλογές και σαν διαδικασία και σαν αποτέλεσμα... 

Θα είχα τόσα να σου πω σε σχέση με αυτό... Έχω παρακολουθήσει πολιτική όλες αυτές τις μέρες... και έχει μπει ακόμα και στα όνειρά μου! Κι ακόμα κι όταν δεν παρακολουθώ, έτσι κι αλλιώς, είτε το θέλω είτε όχι, είμαι μέρος της... 

Ίσως θα είχε ενδιαφέρον, να σου γράψω και ένα γράμμα με τις σκέψεις μου γύρω από όλα τα πολιτικά που συμβαίνουν... Ίσως και όχι...

Ναι, ήταν ένας αναστατωμένος μήνας...

αλλά είχα τις καθημερινές, όμορφες, ήρεμες, στιγμές μου που ειλικρινά με έχουν βοηθήσει απέραντα πολύ! 

Πάω να διαβάσω τώρα για την Ομάδα μου! 

Πάω να προετοιμαστώ!

Θα τα πούμε αύριο...

Να σε φροντίζεις, Φίλε μου...

Μαριλού

365 Ημέρες. 69.

 365 Ημέρες

69

29.05.2023 Δευτέρα

Δεν έχω διαβάσει «πολλή» φιλοσοφία (αν και δεν νομίζω να μπορεί να μετρηθεί η φιλοσοφία!) στην ζωή μου. Σίγουρα δεν έχω διαβάσει όση θα ήθελα και όση θα μπορούσα. Σίγουρα δεν έχω διαβάσει όση πιστεύουν οι άλλοι πως έχω διαβάσει.

Σε ένα από τα προηγούμενα γράμματά μου, σου έγραφα, Φίλε μου, για το πώς αρκετοί άνθρωποι πίστευαν πως έχω διαβάσει Γιάλομ και πως μου αρέσει πολύ ενώ εγώ, τότε, ακόμα, δεν είχα διαβάσει. Μάλιστα, είναι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να διαβάσω τα βιβλία του Γιάλομ.

Αρκετοί άνθρωποι, λοιπόν, πίστευαν και πιστεύουν πως έχω διαβάσει, για παράδειγμα, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και άλλους... Έχουν έρθει μετά από παραστάσεις μου να μου μιλήσουν για τον έναν ή τον άλλον φιλόσοφο και όταν απαντάω πως δεν έχω διαβάσει, στην αρχή δεν το πιστεύουν και μετά, αφού το πιστέψουν, μου λένε για το πόσο οι ανησυχίες μου και οι προβληματισμοί μου τους θύμισαν κάποιον φιλόσοφο, κάτι που έγραψε, κάτι που έκανε, κάτι που είπε, κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω! Η μόνη μου επαφή (και, δυστυχώς, κωμικοτραγική επαφή!) ήταν μέσα από τα κείμενα και μέσα από τη διαδικασία του σχολείου. Και δεν το λέω, φυσικά, με περηφάνια! Θα ήθελα πολύ να έχω διαβάσει... απλά, ακόμα, για την ώρα, δεν το έχω κάνει, πέρα από κάποιες σκόρπιες, χαοτικές, μη εποικοδομητικές φιλοσοφικές βιβλιοπροσπάθειες. 

Ένας φιλόσοφος, όμως, ήρθε στο δρόμο μου και τον διάβασα αρκετά. Ήταν ο Σοπενάουερ που ακόμα τον λέω Σοπενχάουερ και ακόμα δεν γνωρίζω πώς είναι πιο σωστό να τον πω και να τον γράψω. Ήταν τόσο απέραντα απαισιόδοξος (έχω υπάρξει κι εγώ), τόσο βουτηγμένος στην θλιψη (έχω υπάρξει κι εγώ), τόσο ουσιαστικά βασανισμένος (έχω υπάρξει κι εγώ)... Ίσως, για αυτό, με συγκινούσε. Βέβαια... με στενοχωρούσε... με σκοτείνιαζε... Αλλά δεν είχε καμία σημασία, με τραβούσε στο να συνεχίζω να τον διαβάζω και κάπως παράδοξα με ηρεμούσε... Και έτσι κατέληξα στο να τον διαβάζω για κάποιο καιρό... Και ήταν μια απίστευτη φιλοσοφική διαδρομή... 

Θυμάμαι, όμως, να μην μου αρέσουν οι αντιλήψεις του για τις γυναίκες (αυτό το συναντάμε και σε άλλους φιλόσοφους και μου φαίνεται θλιβερό κι ας ήταν άλλες οι εποχές...). Κάπως ευχόμουν, τουλάχιστον, όλοι οι φιλόσοφοι να είχαν κάνει βήματα στην σκέψη τους σε σχέση με τις γυναίκες ακόμα κι αν ζούσαν σε άλλη εποχή από τη δική μας. Θα έλεγε, βέβαια, κανείς πως μπορεί να «μισούσε» όλους τους ανθρώπους... Μπορεί και όλο τον κόσμο...

Σε κάθε περίπτωση, τον διάβασα αρκετά, μἐχρι που είπα, έτσι ξαφνικά: «Στοπ».

Το «βαρύ» του στο «βαρύ» μου μάλλον δεν αντέχονταν.

Αλλά μέχρι εκείνο το σημείο τον διάβασα ασταμάτητα και ακούραστα και αβίαστα. Μου άρεσε να τον διαβάζω, με χαλάρωνε, με ταξίδευε, με προβλημάτιζε, με άγγιζε, με συγκινούσε...

Κι ας έχω χρόνια να τον διαβάσω, ακόμα νιώθω να του έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια και να συνδέομαι με έναν ξεχωριστό τρόπο μαζί του. Κι ας είναι η στάση ζωής μου, τώρα πια, άλλη.

Ξέρω πως κάποτε θα μπορούσα να είχα ρουφηχτεί ολοκληρωτικά στο σκοτάδι. Αλλό αν, τελικά, τα κατάφερα και στράφηκα, κάπως, προς το φως.

Διαβάζω τώρα που γράφει ο Γιάλομ για τον Σοπενάουερ. 

Και συγκινούμαι. Πολύ.

Με πιάνει να τον ξαναδιαβάσω τώρα. 

Ίσως όταν διαβάσω το βιβλίο του Γιάλομ με τον Σοπενάουερ τότε να ξαναδιαβάσω και τον ίδιο τον Σοπενάουερ, όπως έκανα και με τον Επίκουρο, όπου διάβαζα, ταυτοχρόνα, το βιβλίο του Γιάλομ σε σχέση με τον Επίκουρο και από δίπλα τον ίδιο τον Επίκουρο... Ωραίος βιβλιοσυνδυασμός! 

Για την ώρα, φτάνω το βιβλίο της ζωής του Γιάλομ, σιγά σιγά ή γρήγορα γρήγορα, προς το τέλος του και είμαι τόσο χαρούμενη για αυτό! (Και δεν έχω ιδέα, δεν είμαι σίγουρη, με ποια σειρά να διαβάσω, μετά, τα βιβλία του! Θα δούμε! Θα δείξει!)! 

Γράφει ο Γιάλομ για την απαισιοδοξία του Σοπενάουερ... 

ότι δεν τον εγκατέλειπε ποτέ και ότι δεν μπορούσε να βρει πουθενά θετική στάση ζωής... 

«Στο τέλος της ζωής του ποτέ κανένας άνθρωπος, αν είναι ειλικρινής κι έχει σώας τας φρένας, δεν εύχεται να την ξαναζήσει από την αρχή. Αντί για αυτό θα προτιμήσει σαφώς την πλήρη ανυπαρξία.»

Σοπενάουερ

Μήπως για αυτό ο Γιάλομ ονόμασε και το βιβλίο του έτσι;

«Αυτό ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά!»

Γιαλομ

Εκείνος έχει σώας τας φρένας κι όμως εύχεται να ξαναζήσει τη ζωή του από την αρχή!

Μήπως ο τίτλος του βιβλίου είναι...

Μια απάντηση στον Σοπενάουερ από τον Γιάλομ;

Αυτά τα φιλοσοφικά σήμερα, Φίλε μου... 

Πάμε να ζήσουμε τη ζωή μας;

Μαριλού