Κοίτα να δεις...

Κοίτα να δεις που ψάχνωντας εικόνες ήρθε αυτή απέναντί μου και με συνάντησε και με συγκίνησε...

Κοίτα να δεις που γνωριστήκαμε... Κοίτα να δεις που αναγνωριστήκαμε... Κοίτα να δεις που Αγαπηθήκαμε...

Όχι δεν είναι τα μάτια της που είναι σαν τα δικά μου...

Όχι δεν είναι τα μαλλιά της που είναι σαν τα δικά μου...

Όχι δεν είναι οι κινήσεις της που δεν είναι σαν τις δικές μου...

Ποτέ δεν χόρευα τόσο «σωστά»... Ποτέ δεν χόρευα τόσο κομψά...

Δεν είναι οι άκρες των χεριών της... Δεν είναι οι μύτες των ποδιών της...

Δεν είναι αυτά που μου μοιάζουν... ούτε αυτά που δεν μου μοιάζουν...

Δεν είναι που αισθάνομαι πως είμαι και δεν είμαι εγώ...

Δεν είναι αυτό...

Είναι που μεγαλώσαμε μαζί. Ναι, ναι... Βέβαια εκείνη είναι ακόμα παιδί... εγώ όχι... Ίσως να είναι καλύτερα να πω πως μεγάλωσα εγώ μαζί της κι όχι πως μεγάλωσε κι εκείνη με εμένα... 

Κοίτα να δεις που έμεινε παιδί...

Κοίτα να δεις που έμεινα παιδί... και προσπαθώ να ξεγελάσω τον κόσμο πως μεγάλωσα... ή μήπως προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου πως δεν μεγάλωσα... ή μήπως δεν ξεγελάω κανέναν ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό μου... μήπως απλά είμαι και δεν είμαι παιδί... 

Κοίτα να δεις που ένας καθρέφτης δείχνει μία εικόνα... την δική σου. 

Αλλά...

Κοίτα να δεις που και μια εικόνα μπορεί να γίνει ένας καθρέφτης... ο δικός σου...

Μέσα σε αυτήν την εικόνα με είδα... Με είδα παιδί...

Κι όχι γιατί είμαι το ζωγραφισμένο κορίτσι! Όχι δεν με είδα ζωγραφισμένη! Δεν με είδα μέσα στον πίνακα με είδα έξω από αυτόν! Ζωντανή! Να αναπνέω! Να περπατάω! Να είμαι στους δρόμους! Παιδί! Να κρατάω κάποια χρήματα στα χέρια μου! Να τρέχω! Τα μάζευα! Λίγα λίγα... πεντακόσιες δραχμές μου είχαν πει! Πολλά χρήματα!!! Πολύς χρόνος χρειάστηκε!!! Κι όταν πια κατάφερα να τα μαζέψω... Να πηγαίνω στο μαγαζί! Και να αγοράζω ένα μπεζ ανοιχτό μικρό ξύλινο καδράκι... που μέσα είχε αυτήν την εικόνα. Αυτήν… που είχα χρόνια να την δω! Που την συνάντησα τώρα με την απόσταση και την μη απόσταση της τεχνολογίας! Που έσπασε τον χρόνο! Που έφερε την μνήμη! Την αναγνώρισα αμέσως! Με αναγνώρισε αμέσως! Την είχα στο δωμάτιό μου. Τόσα χρόνια... Πόσα χρόνια... Τόσα πολλά που έμοιαζαν ατελείωτα χρόνια. Δίπλα στην άλλη μπαλαρίνα μου που δεν ήταν παιδί! Έχει κι εκείνη την δική της ιστορία... αλλά είναι για άλλη φορά... Την κράτησα στα χέρια μου. Την κρέμασα, μόνη μου, στον τοίχο! Ή μήπως ζήτησα την βοήθεια του μπαμπά; Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι κανέναν να με βοηθάει να την κρεμάω. Αλλά μπορεί να ευθύνεται και ο ενθουσιασμός μου! Θυμάμαι να την κοιτάζω. Ήταν μαζί μου. Κοίτα να δεις που με θυμήθηκε όπως κι εγώ την θυμήθηκα. Κοίτα να δεις που μιλήσαμε και με ρώτησε πού βρίσκομαι και τι κάνω και πώς είμαι κι αν τα κατάφερα... γιατί εκείνη γνωρίζει... γνωρίζει ποια ήμουν πριν φτάσω στο ποια είμαι τώρα. Κι αυτά τα «M» του ονόματος της δημιουργού πάντα τα αισθανόμουν... ακόμα κι αυτά είναι ταιριαστά με τα δικά μου «Μ». Την ρώτησα κι εγώ... πώς είναι... Ακόμα χορεύει... μου είπε πως είναι καταδικασμένη να μείνει για πάντα παιδί... θα ήθελε να μεγαλώσει... της είπα πως είμαι καταδικασμένη να μεγαλώνω... θα ήθελα να μείνω για πάντα παιδί... και τότε αισθανθήκαμε πως δεν χρειάζεται η μία να μείνει παιδί και η άλλη να μεγαλώσει... Σπάσαμε το χρόνο και γίναμε ένα... Είμαστε και τα δύο και οι δύο!

Κοίτα να δεις που τα δάχτυλά μου πρώτη φορά παίρνουν την σωστή θέση... Κοιτά να δεις που τα μαλλιά της αρχίζουν να γκριζάρουν... Κοίτα να δεις που τα δάκρυά μας είναι κοινά όπως κοινή είναι και η ζωή μας... Κοίτα να δεις που έζησα μέσα σε έναν πίνακα δίνοντάς της ζωή... Κοίτα να δεις που γεννήθηκε μέσα από εμένα... Την έκανα ζωντανή... Με έκανε ζωντανή... Της έφτιαξα τη ζωή... Μου έσωσε τη ζωή... 

Κοίτα να δεις... τα όσα δεν βλέπονται και δεν ακούγονται. 

Αν πας κοντά στον πίνακα θα ακούσεις την καρδιά της να χτυπάει. Είναι ζωντανή. 

Και θα δεις την κίνησή της! Την βλέπεις να χορεύει; Μπορείς να την δεις;

Κοίτα να δεις... αν μπορείς να την δεις...

Κοίτα να δεις... αν μπορείς να με δεις...

Μπορείς να με δεις; Μπορείς να ακούσεις την καρδιά μου να χτυπάει; Είμαι ζωντανή.

Κι αυτό το οφείλω και σε εκείνην... το οφείλω και σε εμένα... το οφείλω σε εμάς... 

Κοίτα να δεις μία εικόνα πόσα μπορεί να σου φέρει στο μυαλό... 

Μία στιγμή μπορεί να φέρει τη ζωή. 

Με τα πρώτα χρήματα της ζωής μου... έφερα στα χέρια μου αυτήν την εικόνα... Αυτό το κορίτσι... Μαζί χορέψαμε στην καθημερινότητα της ζωής... Μαζί είδαμε τον κόσμο... Μαζί ζήσαμε τον κόσμο... 

Κοίτα να δεις...

Κοίτα να ζεις...