5/5/12

Μου λείπει (4)


Μου λείπεις εσύ...
Κάποτε ήσουν εδώ...
Τώρα δεν είσαι...

Κάποτε εσύ ήσουν εσύ... και εγώ ήμουν εγώ...
Εμείς ήμασταν εμείς... και το «μαζί» ήταν το «μαζί»...
Η ζωή σου ήταν ζωή σου... και η ζωή μου η ζωή μου...
Η ζωή μας ήταν η ζωή μας... και η αγάπη μας η αγάπη μας...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Ακόμα και εγώ βραχυκύκλωσα με αυτά που συμβαίνουν... Σαν να στενοχωρέθηκα και να μην έχω όρεξη να αλλάζω μορφές πια...
Ακόμα και εσύ θύμωσες μαζί μας... Για να μας τιμωρήσεις αποφάσισες να μην εμφανίζεις την μαγεία σου μπροστά μας...

Εσύ μοιάζεις να δακρύζεις... Εγώ σαν να κλαίω...

Μου λείπεις Εσύ! Και η σταθερότητα που ερχόταν πάντα μαζί σου...
Μου λείπεις Εσύ! Και η αυτοπεποίθηση που σε συνόδευε...
Μου λείπεις Εσύ! Και η ασφάλεια που σε αγκάλιαζε...
Μου λείπεις Εσύ! Και η σπανιότητα που ερχόταν πάντα μαζί σου...

Έχω την αίσθηση πως μαζί με εσένα έχασα και εμένα...
Όλα ανακατεύτηκαν και τίποτα δεν είναι αυθεντικό.

Μου λείπει να φαίνεται ο κόσμος απλός στην σκέψη μου.
Μου λείπει να είναι ο κόσμος απλός στην καρδιά μου.

Μου λείπει το κάθε τι να είναι αυτό που είναι.

Τώρα έχω μείνει μόνο εγώ κι ακόμα κι εγώ σε μια παράξενα μπερδεμένη μορφή μου...
Τώρα έχει μείνει ο απόηχος μιας ευχής να επιστρέψεις εσύ και μαζί σου να επιστρέψει ο έαυτός μου...

Μου λείπω εγώ...
Κάποτε ήμουν εδώ...
Τώρα δεν είμαι...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Τώρα εγώ είμαι κάπου, τώρα εσύ είσαι αλλού, το «μαζί» είναι αμήχανο, το «εμείς» είναι «κάπως», η ζωή μου ανασφαλής, η ζωή σου ανεπαρκής, η αγάπη μας απεγνωσμένη και η ζωή μας ραγισμένη...

Τώρα η σταθερότητα ραγισμένη, η αυτοπεποίθηση αμήχανη, η ασφάλεια ανασφαλής και η σπανιότητα... κάπου αλλού...

Μου λείπεις εσύ...
Μου λείπω εγώ μέσα σε εσένα...
Μου λείπουν οι τόσες πλευρές σου...
Και οι τόσοι διαφορετικοί εαυτοί μου...

5/4/12

Μου λείπει (3)


Μου λείπουν τα σημεία του ορίζοντα...
Κάποτε ήταν τέσσερα...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε ένα...

Κάποτε το πάνω ήταν πάνω... και το μπροστά μπροστά...
Το κάτω ήταν κάτω... και το πίσω πίσω...
Το δεξιά ήταν δεξιά... και το πρωί πρωί...
Το αριστερά ήταν αριστερά... και το βράδυ βράδυ...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Ακόμα και η πυξίδα βραχυκύκλωσε με αυτά που συμβαίνουν... Σαν να στενοχωρέθηκε και να μην έχει όρεξη να δείχνει κατευθύνσεις πια...
Ακόμα και ο χάρτης θύμωσε μαζί μας... Για να μας τιμωρήσει αποφάσισε να μην δείχνει τις περιοχές του μπροστά μας...

Ο Ορίζοντας μοιάζει να δακρύζει... ο Ουρανός μας σαν να κλαίει...

Μου λείπει η Ανατολή! Και το ξημέρωμα που ερχόταν πάντα μαζί της...
Μου λείπει η Δύση! Και η νύχτα που την συνόδευε...
Μου λείπει ο Νότος! Και η επιστροφή που τον αγκάλιαζε...
Μου λείπει ο Βορράς! Και το προχώρημα που ερχόταν πάντα μαζί του...

Έχω την αίσθηση πως μαζί με τα σημεία του ορίζοντα έχασα και τα σημεία της ζωής μου...
Όλα ανακατεύτηκαν και τίποτα δεν είναι αυθεντικό.

Μου λείπει να φαίνεται ο κόσμος απλός στην όπτική μου.
Μου λείπει να είναι ο κόσμος απλός στην αντίληψή μου.

Μου λείπει το κάθε τι να είναι αυτό που είναι.

Τώρα έχει μείνει μόνο ο αποπροσανατολισμός κι ακόμα κι αυτός σε μια παράξενα ισοπεδωτική μορφή του...
Τώρα έχει μείνει ο απόηχος μιας ευχής να επιστρέψουν τα σημεία του ορίζοντα και μαζί τους να επιστρέψουν και οι δρόμοι της ζωής μου...

Μου λείπουν τα σημεία μου...
Κάποτε ήταν πολλά...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε ένα...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Τώρα το μπροστά είναι αδύνατο, τώρα το πάνω είναι άφταστο, το πίσω είναι αδιάφορο, το κάτω είναι αόρατο, το πρωί αργεί, το δεξιά απέχει, το βράδυ αδειάζει και το αριστερά απουσιάζει...

Τώρα το ξημέρωμα αργεί, η νύχτα απουσιάζει, η επιστροφή αδιάφορη και το προχώρημα αδύνατο...

Μου λείπουν τα σημεία...
Μου λείπω εγώ μέσα σε αυτά...
Μου λείπουν τα τέσσερα σημεία...
Και οι τέσσερις διαφορετικοί εαυτοί μου...

5/3/12

Μου λείπει (2)


Μου λείπουν τα στοιχεία της φύσης...
Κάποτε ήταν τέσσερα...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε ένα...

Κάποτε ο αέρας ήταν άερας... και το φύσηγμα φύσηγμα...
Η γη ήταν η γη... και το χώμα χώμα...
Η φωτιά ήταν φωτιά... και η φλόγα φλόγα...
Το νερό ήταν νερό... και το κύλισμα κύλισμα...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Ακόμα και η φύση βραχυκύκλωσε με αυτά που συμβαίνουν... Σαν να στενοχωρέθηκε και να μην έχει όρεξη να αλλάζει μορφές πια...
Ακόμα και ο κόσμος θύμωσε μαζί μας... Για να μας τιμωρήσει αποφάσισε να μην εμφανίζει την μαγεία του μπροστά μας...

Η Θάλασσα μοιάζει να δακρύζει... Το Έδαφός μας σαν να κλαίει...

Μου λείπει η Φωτιά! Και η δύναμη που ερχόταν πάντα μαζί της...
Μου λείπει το Νερό! Και η προσαρμοστικότητα που το συνόδευε...
Μου λείπει η Γη! Και η σταθερότητα που την αγκάλιαζε...
Μου λείπει ο Αέρας! Και η ελπίδα που ερχόταν πάντα μαζί του...

Έχω την αίσθηση πως μαζί με τα στοιχεία της φύσης έχασα και τα στοιχεία της ψυχής μου...
Όλα ανακατεύτηκαν και τίποτα δεν είναι αυθεντικό.

Μου λείπει να φαίνεται ο κόσμος απλός στα χέρια μου.
Μου λείπει να είναι ο κόσμος απλός στο μυαλό μου.

Μου λείπει το κάθε τι να είναι αυτό που είναι.

Τώρα έχει μείνει μόνο η ομοιομορφία κι ακόμα κι αυτή σε μια παράξενα ανομοιόμορφη μορφή της...
Τώρα έχει μείνει ο απόηχος μιας ευχής να επιστρέψουν τα στοιχεία της φύσης και μαζί τους να επιστρέψουν και οι αποχρώσεις της ψυχής μου...

Μου λείπουν τα στοιχεία μου...
Κάποτε ήταν πολλά...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε ένα...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Τώρα το φύσηγμα είναι αχνό, τώρα ο αέρας είναι σκονισμένος, το χώμα είναι στεγνό, η γη είναι γκρεμισμένη, η φλόγα φτωχή, η φωτιά ανεπαίσθητη, το κύλισμα επώδυνο και το νερό ακίνητο...

Τώρα η προσαρμοστικότητα ακίνητη, η ελπίδα σκονισμένη, η σταθερότητα γκρεμισμένη και η δύναμη ανεπαίσθητη...

Μου λείπουν τα στοιχεία...
Μου λείπω εγώ μέσα σε αυτά...
Μου λείπουν τα τέσσερα στοιχεία...
Και οι τέσσερις διαφορετικοί εαυτοί μου...

5/2/12

Μου λείπει (1)


Μου λείπουν οι εποχές...
Κάποτε ήταν τέσσερις...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε μία...

Κάποτε ο ήλιος ήταν ήλιος... και το φως φως...
Το χιόνι ήταν χιόνι... και το άσπρο άσπρο...
Η βροχή ήταν βρόχη... και η σταγόνα σταγόνα...
Τα λουλούδια ήταν λουλούδια... και το χρώμα χρώμα...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Ακόμα και ο χρόνος βραχυκύκλωσε με αυτά που συμβαίνουν... Σαν να στενοχωρέθηκε και να μην έχει όρεξη να αλλάζει μορφές πια...
Ακόμα και η φύση θύμωσε μαζί μας... Για να μας τιμωρήσει αποφάσισε να μην εμφανίζει την μαγεία της μπροστά μας...

Ο Κόσμος μοιάζει να δακρύζει... η Γη μας σαν να κλαίει...

Μου λείπει η Άνοιξη! Και η αισιοδοξία που ερχόταν πάντα μαζί της...
Μου λείπει το Καλοκαίρι! Και η ελευθερία που το συνόδευε...
Μου λείπει το Φθινόπωρο! Και η μελαγχολία που το αγκάλιαζε...
Μου λείπει ο Χειμώνας! Και η προσδοκία που ερχόταν πάντα μαζί του...

Έχω την αίσθηση πως μαζί με τις εποχές έχασα και τα συναισθήματά μου...
Όλα ανακατεύτηκαν και τίποτα δεν είναι αυθεντικό.

Μου λείπει να φαίνεται ο κόσμος απλός στα μάτια μου.
Μου λείπει να είναι ο κόσμος απλός στην ψυχή μου.

Μου λείπει το κάθε τι να είναι αυτό που είναι.

Τώρα έχει μείνει μόνο η νοσταλγία κι ακόμα κι αυτή σε μια παράξενα μπερδεμένη μορφή της...
Τώρα έχει μείνει ο απόηχος μιας ευχής να επιστρέψουν οι εποχές και μαζί τους να επιστρέψουν και τα συναισθήματά μου...

Μου λείπουν τα συναισθήματά μου...
Κάποτε ήταν πολλά...
Τώρα δεν νιώθω να υπάρχει ούτε ένα...

Τώρα έχουν γίνει όλα ένα αλλά μοιάζει σαν να μην υπάρχει κανένα...

Σαν να μην υπάρχει τίποτα...

Τώρα το φως είναι σκοτάδι, τώρα ο ήλιος είναι φεγγάρι, το άσπρο είναι μαύρο, το χιόνι είναι σπάνιο, η σταγόνα δειλή, η βροχή ανύπαρκτη, το χρώμα θολό και τα λουλούδια μαραμένα...

Τώρα η αισιοδοξία μαραμένη, η ελευθερία σκοτεινή, η μελαγχολία δειλή και η προσδοκία σπάνια...

Μου λείπουν οι εποχές...
Μου λείπω εγώ μέσα σε αυτές...
Μου λείπουν οι τέσσερις εποχές...
Και οι τέσσερις διαφορετικοί εαυτοί μου...