Είναι αργά, είναι νωρίς,
μένω εκτός, μένω χωρίς,
χωρίς επίδομα, χωρίς ελπίδα,
χωρίς βοήθεια, χωρίς σανίδα,
και δεν υπάρχω πουθενά,
σαν φάντασμα χωρίς χαρτιά,
δεν είμαι στις «κατηγορίες»,
μα μέσα στις ανησυχίες,
δεν έχω όλα τα «προσόντα»
κι αν ζήσω θα ’ναι από «σπόντα»,
δεν είμαι στις ανακοινώσεις,
δεν θα έρθει τίποτα με δόσεις,
θα είμαι μες στην ανεργία,
αόρατη στην εξουσία,
και καλλιτέχνης και ζητιάνος,
δεν έγινα ποτέ ρουφιάνος,
καμία, κάποια, χορηγία,
σε αυτήν τη μαύρη πανδημία,
σ’ αυτούς τους άτιμους καιρούς,
αφήνουν «έξω» αρκετούς...
Σπάει η καρδιά, κλείνει η φωνή μου,
νιώθω γκρεμίζεται η σκηνή μου...
Φοράω μάσκα, παντού τα μέτρα,
νιώθω να γίνομαι μια πέτρα,
πάντα ακομματοποιημένη,
και πάντα μη συμβιβασμένη,
χειροκροτήστε το «κατόρθωμά» μου,
όσα ήταν πίσω μου τώρα μπροστά μου...
Μα εγώ δεν έμαθα να προσποιούμαι,
ούτε μπορώ να παραιτούμαι,
θα φτάσω κάτω χαμηλά,
έχω υπάρξει εκεί ξανά,
και θα ελπίζω να σηκωθώ,
και σε όσα χάνω να βρεθώ...
Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά,
χωρίς ιδέα για το μετά,
χωρίς Πυξίδα, χωρίς Εαυτό,
σε ένα «χωρίς» θα βυθιστώ,
και κάπου κάτω στο βυθό,
μέσα από το «με» θα λυτρωθώ...
Με κάτι θα προσδιοριστώ,
Κάτι θα βρω για να χτιστώ...
Με κάτι θα αναστηθώ...
Με κάτι θα αναγεννηθώ...
Αυτή θα είναι η απάντησή μου...
Και θα υπάρξω στη σκηνή μου...
(Κι αυτό είναι το ρεζουμέ...
Πώς στο «χωρίς» θα βρεις το «με»...)
