Eίδα, λοιπόν, σήμερα, στο όνειρό μου... πως πήγα σε ένα casting… Για την ακρίβεια, δεν πήγα, δεν αποφάσισα να πάω... απλά βρέθηκα εκεί... μαζί με μια φίλη μου... με την οποία χωρίστηκαμε... Πήγαμε, δηλαδή, στον ίδιο χώρο... αλλά εκείνη θα πήγαινε σε άλλη συνάντηση κι εγώ σε άλλη... Πήγα και συνάντησα έναν σκηνοθέτη τον οποίο δεν τον έχω δει ποτέ στην πραγματικότητα αλλά στο όνειρο ήταν η δεύτερη φορά που τον συναντούσα. Μου είπε ότι είχε χρόνια να με δει κι εγώ κούνησα το κεφάλι. Μου ζήτησε να κάνω μια κατακόρυφο. Με το που μου ζήτησε να κάνω κάτι τόσο απλό και οικείο για εμένα, αισθάνθηκα πως είναι κάτι που είναι στις δυνατότητές μου. Κάτι που ξέρω και που μπορώ να το κάνω, με ασφάλεια και σιγουριά. Όμως... αμέσως μετά... η ασφάλεια και η σιγουριά εξαφανίστηκαν... Έψαχνα χώρο για να κάνω την κατακόρυφο και να του την δείξω... Εκείνος μου έδειχνε έναν μικρό τοίχο ανάμεσα σε πολλά πράγματα, μπροστά μου και γύρω μου και πίσω μου... κι εγώ του έλεγα πως θέλω λίγο παραπάνω χώρο για να το κάνω... και πως αν προσπαθήσω να την κάνω εδώ... θα κλωτσήσω τα πράγματα πίσω μου ή θα χτυπήσω στα πράγματα γύρω μου... Πως δεν χωράω... Αρχίσαμε, λοιπόν, σε ένα μικρό δωμάτιο, ακατάλληλο για ακροβατικά, να ψάχνουμε έναν τοίχο... Μα κάθε φορά που διαλέγαμε έναν τοίχο... με το που στρίβαμε για λίγο το κεφάλι μας, για να συζητήσουμε πριν κάνω την κατακόρυφο, ερχόντουσαν άνθρωποι και γέμιζαν εκείνο το μέρος με πράγματα... Ο σκηνοθέτης επέμενε να κάνω την κατακόρυφο οπουδήποτε κι εγώ του έλεγα πως, ενώ για εμένα η κατακόρυφος είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, δεν μπορώ να την κάνω εδώ... Η κατακόρυφος είναι κάτι που κατέχω πολύ καλά... καθώς την κάνω από μικρή... έκανα πολλά χρόνια ενόργανη και για εμένα είναι σαν να περπατάω... κάτι τόσο απλό και οικείο... δεν χρειάζομαι καν τοίχο για να την κάνω... μπορώ να την κάνω και στον αέρα... αλλά σε αυτόν τον χώρο... δεν βρίσκω κάποιο σημείο για να την κάνω με ασφάλεια χωρίς να χτυπήσω κάποιον άλλον ή ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Ήταν σαν να προσπαθώ να πείσω τον σκηνοθέτη ότι λέω την αλήθεια, ότι δεν λέω ψέμματα και ότι μπορώ να το κάνω. Εκείνος με αντιμετώπιζε σαν να κάνω υπεκφυγή και να μην θέλω να κάνω αυτό που μου ζητάν να κάνω. Τοίχος δεν βρέθηκε... Μα βρήκαμε ένα στρώμα το οποίο ήταν, επίσης, ανάμεσα στους τοίχους και τα πράγματα. Μου είπε να κάνω εκεί την κατακόρυφο μου... κι ενώ εγώ... δεν είχα καμία διάθεση για αυτό... αποφάσισα να την κάνω... με αποτέλεσμα... να την κάνω... και να χτυπήσω τον σκηνοθέτη... ο οποίος είχε την φαϊνή ιδέα να πάει να με κρατήσει (όπως έκαναν παλιά οι δάσκαλοί μου της ενόργανης) και έπεσα επάνω του... Τον πόνεσε το σώμα του και πήγε να ξαπλώσει κρατώντας την μέση του... Εγώ του ζήταγα ξανά και ξανά συγνώμη, ενώ από το βλέμμα του έβλεπα πως αυτή η συνεργασία δεν πρόκειται να συμβεί από την στιγμή που χτύπησα τον σκηνοθέτη... Προσπαθούσα να του εξηγήσω πως κανονικά δεν θα χτυπούσε... εγώ έριξα το βάρος μου πέρα από την κατακόρυφο και θα έκανα κυβίστηση αν είχα τον χώρο... ήξερα τι να κάνω αν το βάρος μου πάει προς τα πίσω... Επίσης, η κατακόρυφος-κυβίστηση ήταν δεύτερη φύση μου... Εκείνος, φαινόταν να μην με ακούει... Με αντιμετώπιζε... σαν απλά να μην ξέρω τι κάνω... και σαν να θέλω να τον πείσω ότι ξέρω να κάνω κάτι... ενώ στην ουσία δεν ξέρω... Τον έβλεπα ξαπλωμένο να πονάει... και ήμουν δίπλα του... χωρίς να ξέρω τι να κάνω... Έπειτα άρχισα να σκέφτομαι... πως μεγαλώνω... πως και το δικό μου σώμα... έχει τα όριά του πια... Δεν μπορεί να κάνει όλα όσα έκανε... Όχι την κατακόρυφο ή την κατακόρυφο κυβίστηση... αλλά τα πιο πολύπλοκα... ή ακόμα κι αυτά... τα απλά... ίσως δεν μπορούσα πια να τα κάνω με την ίδια ευκολία... Το σώμα μου έχει αρχίσει να πονάει και να βασανίζεται... η μέση μου... τα γόνατά μου... Μεγαλώνω; Μεγαλώνω... Έφυγα απογοητευμένη... αφήνοντας πίσω τον σκηνοθέτη να πονάει... γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει περίπτωση να με πάρει στην δουλειά... και πονώντας κι εγώ... για άλλους λόγους... Από την μία είχα εκνευριστεί (ή μάλλον καλύτερα ενοχληθεί) λίγο και με τον εαυτό μου που μπήκα σε διαδικασία να κάνω κατακόρυφο σε χώρο που δεν ήταν κατάλληλος και με τον σκηνοθέτη που είχε ένα ύφος σαν να έπρεπε να του αποδείξω ότι κάνω κάτι και σαν να μην με πίστευε... Από την άλλη... το θέμα μου ήταν άλλο... πιο βαθύ και πιο μεγάλο... και δεν είχε καμία σχέση με τα παραπάνω... Δεν είμαι αυτή που ήμουν. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Απλά δεν ξέρω ποιος...
