365 Ημέρες. 71

 365 Ημέρες

71. 

01. 06. 2023 Πέμπτη

 

Κάπου στον Πειραιά.

 

Τα κατάφερα να χαθώ πριν πάω. Αλλά, επειδή πάντα ξεκινάω πιο νωρίς, έφτασα μια χαρά στην ώρα μου.

 

Μπήκαμε όλοι μαζί, μια Ομάδα των 12-15 ατόμων, και καθίσαμε σε ένα μεγάλο, οβάλ, τραπέζι.

 

Κάθισα ακριβώς απέναντι από τον σκηνοθέτη... Μου άρεσε αυτή η θέση γιατί αισθανόμουν πως θα μπορώ να τον κοιτάζω καλύτερα.

 

Αρχίσαμε να μιλάμε, ένας ένας, με την σειρά και να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας.

 

Ἠμουν περίπου στην μέση. Σπάνιο για εμένα. Συνήθως είμαι ή πρώτη ή τελευταία.

 

Όταν ήρθε η σειρά μου, πρώτα χαιρέτησα όλη την Ομάδα και, αμἐσως, μετά ευχήθηκα σε όλους... «Καλή επιτυχία».

 

«Έλα» μου λέει ο σκηνοθέτης «αυτό το λες έτσι... Δεν το εννοείς!» και γελάσαμε όλοι.

 

«Το εννοώ.» απάντησα. Και το εννοούσα πως το εννοώ.

 

Η αλήθεια είναι πως είχα, έχω και θα έχω μια φιλοσοφία γύρω από τις ακροάσεις (την οποία δεν θα την αναλύσω παραπάνω τώρα εδώ αλλά η οποία με κάνει πάντα, είτε το λέω στους άλλους είτε όχι, να εύχομαι «Καλή επιτυχία» για όλους μας, και να το αισθάνομαι μέσα από την καρδιά μου!).

«Μπορεί να έχει χώρο για όλους μας!» είπα «Δεν ξέρεις ποτέ!». Το εννοώ... σκέφτηκα αλλά δεν θυμάμαι αν το ξαναείπα.

 

Είπα πως είμαι ηθοποιός και πάνω που πήγε να μου πει κάτι ο σκηνοθέτης σαν ένα ερωτηματικό «Αλήθεια;!» για να γελάσουμε πάλι, αφού όλοι λέγαμε πως είμαστε ηθοποιοί, συνέχισα συμπληρώνοντας πως είμαι και σκηνοθέτης... και τότε είδα μια μικρή έκπληξη στο βλέμμα του που δεν την περίμενα κι εκείνος είπε «Α! Και σκηνοθέτης!». Είπα πως καταλαβαίνω απόλυτα την έκφραση της διπλανής μου (για κάτι που είπε εκείνη πριν από εμένα) γιατί, πραγματικά, κι εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη από το πώς είναι τα πράγματα εδώ. Μιλήσαμε λίγο σε σχέση με την εκπαίδευση και την  σκηνοθεσία, μίλαγα αυθόρμητα, αυθεντικά, αβίαστα... με ειλικρίνεια... σε σχέση με τις σπουδές... σε σχέση με το μετά... σε σχέση με όλα... Είπα ότι Αγαπάω πολύ τον κινηματογράφο κι εκείνος μου είπε πως φαίνεται στο πρόσωπό μου από το πώς μιλάω... Μου αρέσουν όλα γύρω από τον κινηματογράφο πίσω και μπροστά από τις κάμερες... και το μοιράστηκα κι αυτό... αυτήν την συνολική μου στάση... Φυσικά, μίλησα και για το πόσο αγαπάω το Θέατρο και για το πώς θεωρώ πως είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Και, τέλος, ανέφερα και την διδασκαλία και το ότι θέλω να ανέβουν οι μαθητές μου στην σκηνή πριν τις γιορτές... και πως αν με πάρουν μπορώ να διαμορφώσω το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να είμαι σε όλα γυρίσματα. Είπα πως δεν πάω πια σε casting και πως εδώ ήρθα στοχευμένα, λόγω της συγκεκριμένης ανακοίνωσης (που με άγγιξε και με συγκίνησε). Γενικά, ήταν από τις σπάνιες φορές που μου άρεσε η ατμόσφαιρα μιας ακρόασης, που μου άρεσαν οι άνθρωποι γύρω μου, και που αισθάνθηκα ανθρώπινο τον σκηνοθέτη. Απλός, με χιούμορ, ευγενικός, μας έκανε όλους να αισθανθούμε άνετα...

 

Στους ανθρώπους που είχαν έρθει στην ακρόαση ήταν και ένας άνθρωπος που χαίρομαι πάντα να τον βλέπω και που τον συναντάω συχνά σε ό,τι καλλιτεχνικό κι αν κάνω. Πάντα, χαμογελάω, όταν τον βλέπω. Είναι σαν να τον ακολουθώ ή να με ακολουθεί. Και πάντα... γελάμε!

 

Μετά μας είδαν στην κάμερα... και αυτό ήταν... Δεν χρειαζόντουσαν κάτι άλλο... Να δουν πώς γράφουμε στην κάμερα... Και ύστερα... Ένας ένας φεύγαμε...

 

Θέλω να γράψω κι άλλα... έχω τόσα πολλά να πω... αλλά, ίσως, κάποια άλλη, φορά...

 

Πάντως, όταν έφυγα είχα ένα όμορφο συναίσθημα...

 

Περπάτημα... και προβληματισμοί...

 

Πόσο θα ήθελα να είμαι κι εγώ στον κινηματογραφικό χώρο!

 

Ταινίες...

 

Κινηματογράφος...

 

Θέατρο...

 

Τέχνη...

 

Ζωή...

 

Αχ, Φίλε μου...

 

Φίλε μου...

 

Δεν θα γράψω τίποτα άλλο.

Νομίζω θα έρθουν δάκρυα στα μάτια μου...

Όχι λύπης. Όχι χαράς. Ζωής.

 

Θα σταματήσω εδώ να σου γράφω για να πάω να βιώσω το όποιο συναίσθημα...

 

Θα τα πούμε αύριο...

 

Μαριλού

365 Ημέρες. 70.

 365 Ημέρες

70

30.05.2023 Τρίτη

30.04.2023. 

Σου έγραφα αν το πιστεύεις πως σου έχω γράψει τόσα γράμματα συνεχόμενα…

30.05.2023.

Είμαι ακόμα εδώ, να σου γράφω, καθημερινά, και να σου κάνω ακριβώς την ίδια ερώτηση με έναν μήνα πριν! Το πιστεύεις;

70 ημέρες!

70 ημέρες... ασταμάτητο γράψιμο...

Από την τελευταία ημέρα του Απριλίου...

στην τελευταία ημέρα του Μαΐου...

Από το κάποιο χθες μας...

στο κάποιο αύριό μας...

Μα τα γράμματα γράφτηκαν-φτιάχτηκαν-μοιράστηκαν σήμερα! 

Πάλι δεν σου έγραψα τόσα!

Θυμάσαι που σου έγραφα πως δεν πρόλαβα να σου πω πόσο Αγαπάω την Πρωταπριλιά;! 

Ούτε πόσο Αγαπάω την Πρωτομαγιά πρόλαβα να σου πω!

Θυμάσαι που σου έγραφα για την χειροποίητη μπλούζα-πινόκιο μου;

Την Πρωτομαγιά μπορεί να μην έχω μπλούζα-πινόκιο... αλλά έχω βραχιολάκια χειροποίητα... με λουλουδάκια που μου αρέσουν να τα φοράω τον Μάιο! Όπως και τον Μάρτιο έχω τα χειροποίητα βραχιόλια μου! Μου τα έχουν κάνει δώρο! Βραχιόλι-παζλ! Ναι, ναι! Είναι ένα ξύλινο κομμάτι παζλ! Και γράφει «Μάρτης-Γδάρτης»! Κι άλλα όμορφα και πρωτότυπα και χρωματιστά και Ανοιξιάτικα! 

Τελειώνω και το βιβλίο μου σύντομα και μετά θα πάω για άλλο βιβλίο! 

Έχω καταχαρεί και με το διάβασμα και με το γράψιμο! 

Είχε και τις ανησυχίες του αυτός ο μήνας...

Είτε πιο προσωπικές...

η γατούλα μας! Πόσο μας ανησύχησε τόσο αυτές τις μέρες! Την πάμε στον γιατρό! Ακόμα δεν έχει περάσει ο κίνδυνος...

Είτε πιο κοινωνικές...

οι εκλογές και σαν διαδικασία και σαν αποτέλεσμα... 

Θα είχα τόσα να σου πω σε σχέση με αυτό... Έχω παρακολουθήσει πολιτική όλες αυτές τις μέρες... και έχει μπει ακόμα και στα όνειρά μου! Κι ακόμα κι όταν δεν παρακολουθώ, έτσι κι αλλιώς, είτε το θέλω είτε όχι, είμαι μέρος της... 

Ίσως θα είχε ενδιαφέρον, να σου γράψω και ένα γράμμα με τις σκέψεις μου γύρω από όλα τα πολιτικά που συμβαίνουν... Ίσως και όχι...

Ναι, ήταν ένας αναστατωμένος μήνας...

αλλά είχα τις καθημερινές, όμορφες, ήρεμες, στιγμές μου που ειλικρινά με έχουν βοηθήσει απέραντα πολύ! 

Πάω να διαβάσω τώρα για την Ομάδα μου! 

Πάω να προετοιμαστώ!

Θα τα πούμε αύριο...

Να σε φροντίζεις, Φίλε μου...

Μαριλού

365 Ημέρες. 69.

 365 Ημέρες

69

29.05.2023 Δευτέρα

Δεν έχω διαβάσει «πολλή» φιλοσοφία (αν και δεν νομίζω να μπορεί να μετρηθεί η φιλοσοφία!) στην ζωή μου. Σίγουρα δεν έχω διαβάσει όση θα ήθελα και όση θα μπορούσα. Σίγουρα δεν έχω διαβάσει όση πιστεύουν οι άλλοι πως έχω διαβάσει.

Σε ένα από τα προηγούμενα γράμματά μου, σου έγραφα, Φίλε μου, για το πώς αρκετοί άνθρωποι πίστευαν πως έχω διαβάσει Γιάλομ και πως μου αρέσει πολύ ενώ εγώ, τότε, ακόμα, δεν είχα διαβάσει. Μάλιστα, είναι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να διαβάσω τα βιβλία του Γιάλομ.

Αρκετοί άνθρωποι, λοιπόν, πίστευαν και πιστεύουν πως έχω διαβάσει, για παράδειγμα, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και άλλους... Έχουν έρθει μετά από παραστάσεις μου να μου μιλήσουν για τον έναν ή τον άλλον φιλόσοφο και όταν απαντάω πως δεν έχω διαβάσει, στην αρχή δεν το πιστεύουν και μετά, αφού το πιστέψουν, μου λένε για το πόσο οι ανησυχίες μου και οι προβληματισμοί μου τους θύμισαν κάποιον φιλόσοφο, κάτι που έγραψε, κάτι που έκανε, κάτι που είπε, κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω! Η μόνη μου επαφή (και, δυστυχώς, κωμικοτραγική επαφή!) ήταν μέσα από τα κείμενα και μέσα από τη διαδικασία του σχολείου. Και δεν το λέω, φυσικά, με περηφάνια! Θα ήθελα πολύ να έχω διαβάσει... απλά, ακόμα, για την ώρα, δεν το έχω κάνει, πέρα από κάποιες σκόρπιες, χαοτικές, μη εποικοδομητικές φιλοσοφικές βιβλιοπροσπάθειες. 

Ένας φιλόσοφος, όμως, ήρθε στο δρόμο μου και τον διάβασα αρκετά. Ήταν ο Σοπενάουερ που ακόμα τον λέω Σοπενχάουερ και ακόμα δεν γνωρίζω πώς είναι πιο σωστό να τον πω και να τον γράψω. Ήταν τόσο απέραντα απαισιόδοξος (έχω υπάρξει κι εγώ), τόσο βουτηγμένος στην θλιψη (έχω υπάρξει κι εγώ), τόσο ουσιαστικά βασανισμένος (έχω υπάρξει κι εγώ)... Ίσως, για αυτό, με συγκινούσε. Βέβαια... με στενοχωρούσε... με σκοτείνιαζε... Αλλά δεν είχε καμία σημασία, με τραβούσε στο να συνεχίζω να τον διαβάζω και κάπως παράδοξα με ηρεμούσε... Και έτσι κατέληξα στο να τον διαβάζω για κάποιο καιρό... Και ήταν μια απίστευτη φιλοσοφική διαδρομή... 

Θυμάμαι, όμως, να μην μου αρέσουν οι αντιλήψεις του για τις γυναίκες (αυτό το συναντάμε και σε άλλους φιλόσοφους και μου φαίνεται θλιβερό κι ας ήταν άλλες οι εποχές...). Κάπως ευχόμουν, τουλάχιστον, όλοι οι φιλόσοφοι να είχαν κάνει βήματα στην σκέψη τους σε σχέση με τις γυναίκες ακόμα κι αν ζούσαν σε άλλη εποχή από τη δική μας. Θα έλεγε, βέβαια, κανείς πως μπορεί να «μισούσε» όλους τους ανθρώπους... Μπορεί και όλο τον κόσμο...

Σε κάθε περίπτωση, τον διάβασα αρκετά, μἐχρι που είπα, έτσι ξαφνικά: «Στοπ».

Το «βαρύ» του στο «βαρύ» μου μάλλον δεν αντέχονταν.

Αλλά μέχρι εκείνο το σημείο τον διάβασα ασταμάτητα και ακούραστα και αβίαστα. Μου άρεσε να τον διαβάζω, με χαλάρωνε, με ταξίδευε, με προβλημάτιζε, με άγγιζε, με συγκινούσε...

Κι ας έχω χρόνια να τον διαβάσω, ακόμα νιώθω να του έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια και να συνδέομαι με έναν ξεχωριστό τρόπο μαζί του. Κι ας είναι η στάση ζωής μου, τώρα πια, άλλη.

Ξέρω πως κάποτε θα μπορούσα να είχα ρουφηχτεί ολοκληρωτικά στο σκοτάδι. Αλλό αν, τελικά, τα κατάφερα και στράφηκα, κάπως, προς το φως.

Διαβάζω τώρα που γράφει ο Γιάλομ για τον Σοπενάουερ. 

Και συγκινούμαι. Πολύ.

Με πιάνει να τον ξαναδιαβάσω τώρα. 

Ίσως όταν διαβάσω το βιβλίο του Γιάλομ με τον Σοπενάουερ τότε να ξαναδιαβάσω και τον ίδιο τον Σοπενάουερ, όπως έκανα και με τον Επίκουρο, όπου διάβαζα, ταυτοχρόνα, το βιβλίο του Γιάλομ σε σχέση με τον Επίκουρο και από δίπλα τον ίδιο τον Επίκουρο... Ωραίος βιβλιοσυνδυασμός! 

Για την ώρα, φτάνω το βιβλίο της ζωής του Γιάλομ, σιγά σιγά ή γρήγορα γρήγορα, προς το τέλος του και είμαι τόσο χαρούμενη για αυτό! (Και δεν έχω ιδέα, δεν είμαι σίγουρη, με ποια σειρά να διαβάσω, μετά, τα βιβλία του! Θα δούμε! Θα δείξει!)! 

Γράφει ο Γιάλομ για την απαισιοδοξία του Σοπενάουερ... 

ότι δεν τον εγκατέλειπε ποτέ και ότι δεν μπορούσε να βρει πουθενά θετική στάση ζωής... 

«Στο τέλος της ζωής του ποτέ κανένας άνθρωπος, αν είναι ειλικρινής κι έχει σώας τας φρένας, δεν εύχεται να την ξαναζήσει από την αρχή. Αντί για αυτό θα προτιμήσει σαφώς την πλήρη ανυπαρξία.»

Σοπενάουερ

Μήπως για αυτό ο Γιάλομ ονόμασε και το βιβλίο του έτσι;

«Αυτό ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά!»

Γιαλομ

Εκείνος έχει σώας τας φρένας κι όμως εύχεται να ξαναζήσει τη ζωή του από την αρχή!

Μήπως ο τίτλος του βιβλίου είναι...

Μια απάντηση στον Σοπενάουερ από τον Γιάλομ;

Αυτά τα φιλοσοφικά σήμερα, Φίλε μου... 

Πάμε να ζήσουμε τη ζωή μας;

Μαριλού

365 Ημέρες. 68.

 

365 Ημέρες

 

68

 

28.05.2023 Κυριακή

 

 

Μου αρέσει πολύ,

κατά καιρούς,

να ανοίγω την ντουλάπα μου

και στο ράφι-συρτάρι μου

να κοιτάζω τα κοσμηματάκια μου!

 

Το καθένα έχει την δική του ιστορία.

 

Κάποιες ιστορίες, καμιά φορά, δεν τις θυμάμαι και λυπάμαι για αυτό, που δεν σημείωσα, έστω πρόχειρα, ποιος μου έδωσε, τί και πότε...

Άλλες τις θυμάμαι και με πιάνει ένα έντονο αίσθημα συγκίνησης.

 

Ένα δαχτυλίδι από μια φίλη στο σχολείο.

Ένα κολιέ από μια σχέση εφηβική.

Ένα βραχιόλι από μια μακρινή συγγενή.

Χειροποίητες ομορφιές από όμορφους Ανθρώπους στο «τώρα» μου.

Ή ακόμα και κάτι που διάλεξα μόνη μου από μικρά μαγαζάκια που πουλούσαν μικρούς θησαυρούς.

(Πολλά από αυτά τα μαγικά μαγαζάκια, δυστυχώς, έχουν πια κλείσει...).

 

Μία ιστορία για κάθετί.

 

Σκουλαρικάκια σε διάφορα χρώματα!

Ξυλινάκια σε διάφορα σχήματα!

 

Κοσμηματοθήκες... Κουτάκια...

 

Όλα εδώ...

 

Καθρέφτες-Καθρεφτάκια...

 

Ποια είναι η πιο όμορφη από όλες;

 

Μα φυσικά...

η απάντηση είναι μία...

μόνο μία...

η ίδια η ζωή!

 

Είναι η πιο όμορφη από όλες...

 

Γεμάτη στιγμές-ιστορίες-συγκινήσεις.

 

Και...

Είναι όλα ακατάστατα.

Είναι όλα ανακατεμένα.

 

Και πάντα όταν τα βλέπω,

ταυτόχρονα,

χαλαρώνω,

μα και (νομίζω πως...) τα οργανώνω.

Τελικά, δεν τα καταφέρνω ποτέ.

Μένω στο να τα κοιτάζω

και δεν τα τακτοποιώ.

Και έτσι παραμένουν χαοτικά σαν κι εμένα.

 

Πολύ θα ήθελα να γράψω ένα μικρό ή μεγάλο βιβλίο για τα κοσμηματάκια μου...

 

Κάθε κρεμαστό μία ιστορία...

 

Για παράδειγμα,

πιάνω τώρα ένα στην τύχη

κι είναι δύο μάσκες... Μία γελαστή, μία θλιμμένη... Το σύμβολο του Θεάτρου...

 

Πιάνω άλλο...

κι είναι ένα από τα δύο νησιά μου...

 

Πιάνω κι άλλα...

Καρδιές και λουλούδια!

Λουλούδια και καρδιές!

Αυτά όλα διαλεγμένα από εμένα!

Σε έντονα χρώματα!

Πράσινο λουλούδι!

Μπλε καρδιά!

Πορτοκαλί λουλούδι!

Τιρκουάζ καρδιά!

 

Και μετά τρίγωνα και κύκλοι!

Μωβ και κόκκινα!

 

Και τραπουλόχαρτα!

 

Κίτρινα παντελονάκια!

Σιελ καπελάκια!

Σφυρίχτρες ασημιές!

Αετοί χρυσοί!

 

Πεταλούδες!

Νεράιδες!

Ξωτικά!

 

Κλειδιά!

Δἐντρα ζωής!

Το άπειρο!

 

Δώρα...

 

από την αδερφή μου την μικρή... από τον αδερφό μου τον μεσαίο... από την αδερφή μου τη μεγάλη... από τον αδερφό μου τον μεγάλο... από τα αδέρφια μου... από τον μπαμπά μου...

 

Όλη η οικογένεια εδώ...

 

Δώρα...

 

από φίλους, από συντρόφους, από γνωστούς, από μαθητές και μαθήτριες, από συμμαθητές και σύμμαθήτριες... από, όλου του κόσμου, τα αδέρφια μου... από Ανθρώπους...

 

Όλη η ζωή εδώ...

 

Ίσως,

κάποια στιγμή,

να γράψω αναλυτικά για αυτά...

 

Ίσως, όχι...

 

Για την ώρα...

 

Τα κοιτάζω...

Τα χαζεύω...

Τα φοράω...

Με μαγεύω...

 

Και ηρεμώ...

 

-

 

Φίλε μου,

να τις Φροντίζεις τις ιστορίες-κοσμηματοθήκες της ζωής σου...

 

Με Αγάπη...

που μπορείς να την κοιτάξεις, να την χαζέψεις, να την φορέσεις, να την μαγέψεις και να σε μαγέψει...

 

Μαριλού

365 Ημέρες. 67.

 

365 Ημέρες

 

67

 

27.05.2023 Σάββατο

 

 

Τα τραύματα μας τυφλώνουν,

με πόνο μας χρεώνουν,

και όσα μας πληγώνουν,

πώς μας ισοπεδώνουν!

Οι μνήμες μαστιγώνουν,

Οι σκέψεις μας γειώνουν,

πολλά τα ανακυκλώνουν,

και δεν τα ανανεώνουν!

 

Τα χέρια σημειώνουν,

για όσα μας στοιχειώνουν,

και πώς μας εδραιώνουν,

αυτά που μας μειώνουν!

Αν μας εξαθλιώνουν,

σαν να μας μαραζώνουν,

σαν να μας ξεριζώνουν,

οι ελπίδες μας τελειώνουν!

 

Τα όνειρα επανορθώνουν,

τα όμορφα εμψυχώνουν,

και όσα μας τσαλακώνουν

κάπως σαν να τα ισιώνουν!

Τα «πριν» μας μάς διορθώνουν,

τα «τώρα» ξεκλειδώνουν,

και τα «μετά» υψώνουν,

τα πάντα κατορθώνουν!

 

Τα τραύματα μαλακώνουν,

τον πόνο μετουσιώνουν,

και όσα μας ματώνουν,

πώς τα μεταμορφώνουν!

Τις μνήμες τις προσγειώνουν,

τις σκέψεις απογειώνουν,

πολλά τα αναβιώνουν,

μα πάντα επιβιώνουν!

 

-

 

Φίλε μου, εύχομαι να αγκαλιάζεις τα τραύματά σου και να τα θεραπεύεις με...

Αναγνώριση, Αποδοχή, Αγάπη.

 

Να είσαι πάντα, παντού, πάντοτε καλά.

 

Με θεραπευτική Αγάπη
(που θεραπεύει μα και που θεραπεύεται)

 

Μαριλού

365 Ημέρες. 66.

 

365 Ημέρες

 

66

 

25.05.2023 Παρασκευή

 

Κοίταξα τα χαρτιά μου.

 

Εδώ βρίσκονται όλα.

 

Ιατρικές εξετάσεις, ακατανόητη εφορία, διαφημιστικές κάρτες, εγγυήσεις αντικειμένων, καθημερινά μηνύματα, πρόχειρα ποήματα, κάρτες ευχών, περιτυλίγματα δώρων, συνεντεύξεις σε εφημερίδες, άρθρα σε περιοδικά, βιβλιοπροτάσεις, προγράμματα εβδομαδιαία, ημερολόγια μηνιαία, στόχοι ανεκπλήρωτοι, όνειρα άπιαστα, μπερδεμένες σημειώσεις, φιλοσοφικές φωτοτυπίες, αφίσες παραστάσεων, προσχέδια προγραμμάτων, παρατάσεις προβών, προετοιμασίες μαθημάτων, φάκελοι ομάδων, τετράδια σκέψεων, σημειωματάρια λέξεων, πρόχειρα γράμματα, χιουμοριστικά οράματα, ιδέες παιχνιδιών, δράσεις προσπαθειών, εφαρμογές σκοπών, κομμένες γελοιογραφίες, ατελείωτες ιστορίες, ψαγμένες δηλώσεις, αστείες διατυπώσεις, θλιμμένες αναμνήσεις, πολύτιμες μνήμες, σπάνιες φωτογραφίες, ατμοσφαιρικές εικόνες, χαμένα τηλέφωνα, σκόρπιες διευθύνσεις, ξεχασμένα ονόματα, μαζεμένες λίστες, αμέτρητοι σελιδοδείκτες... Φιγούρες σβησμένες, μουτζούρες σκισμένες... Ρίμες τσαλακωμένες... Στιγμές Αγαπημένες...

 

Όλα βρίσκονται εδώ.

 

(Και όχι μόνο μπροστά μου μα και μέσα μου...).

 

-

 

Το έγραψα μία εβδομάδα πριν, Φίλε μου, όταν προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα χαρτιά της ζωής μου...

 

Με αγάπη που δεν σκίζεται, δεν σβήνεται, δεν τσαλακώνεται, δεν μουτζουρώνεται...

 

Μαριλού.

 

365 Ημέρες. 65.

 

365 Ημέρες

 

65

 

24.05.2023 Πέμπτη

 

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σημείο: 65 ημέρες γραψίματος! Το πιστεύεις, Φίλε μου; 65 συνεχόμενες ημέρες, γράφω... σου γράφω! Έμειναν μόνο άλλες 300! Για να δούμε, αν θα σου γράψω, τελικά 365 ημέρες... Για να δούμε!

 

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σου ένα Όνειρό μου!

 

Το όνειρο που είδα το ταραγμένο βράδυ μεταξύ της Κυριακής των εκλογών και της Δευτέρας των αποτελεσμάτων.

 

Ένας σκηνοθέτης (που έχουμε συνεργαστεί και στην πραγματικότητα), ήθελε να συνεργαστούμε, να παίξω στην καινούργια του ταινία (ή αλλιώς στην καινούργια του ταλαιπωρία), τον μοναδικό ρόλο του σεναρίου, τον πρωταγωνιστικό.

 

Θα ήμουν μόνο εγώ, για τρεις ώρες, κλεισμένη σε ένα ασανσέρ. Αυτό ήταν το σενάριο.

 

Ο εγκλεισμός και ο εγκλωβισμός.

 

Στο όνειρο φάνηκε πως είχα πάρει την απόφασή μου και πως θα συνεργαζόμουν, πως θα το έκανα, πως θα έπαιζα στην ταινία (η ιδέα της ταινίας μου άρεσε και με ενθουσίαζε, την θεωρούσα μεγάλη υποκριτική πρόκληση και ένιωθα πως ήθελα να το κάνω!). Ταυτόχρονα, είχα, όμως, και μία απορία που επιλέγω να ξανασυνεργαστώ με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και κάτι μέσα μου δεν το ένιωθα «σωστό».

 

Τελικά... Με είδα μέσα στο ασανσέρ. Μόνη μου. Κλεισμένη.

 

Ξεκίνησαν πρόβες; Ξεκίνησαν γυρίσματα; Νομίζω πως ξεκίνησαν τα γυρίσματα...

 

Ξύπνησα με το αίσθημα του εγκλωβισμένου,

από το ασανσέρ του ονείρου στο «ασανσέρ» της ζωής.

 

Σε αυτά τα καθημερινά «πάνω-κάτω» μας.

 

Αυτό ήταν, Φίλε μου, το Όνειρό μου!

 

Είδα κι άλλο ένα Όνειρο, μερικές ημέρες πριν τις εκλογές, με τους πολιτικούς. Α, αυτό είχε πολύ γέλιο και το συναίσθημά του ήταν εντελώς αντίθετο με το συναίσθημα που σου περιέγραψα παραπάνω! Είχε χιούμορ, ήταν σαν κωμωδία-παρωδία... αλλά δεν βρίσκω τώρα το χαρτί που το σημείωσα... Σε όποιον το διηγήθηκα ακόμα γελάει με αυτό το Όνειρο! Κι εγω ξύπνησα σχεδόν γελώντας... Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει... το χιούμορ σώζει!!!

 

Με μη εγκλωβισμένη Αγάπη που, πού και πού, επιτρέπει στον εαυτό της να βλέπει τον κόσμο χιουμοριστικά...

 

Μαριλού.

 

365 Ημέρες. 64.

 

365 Ημέρες

 

64

 

24.05.2023 Τετάρτη

 

Γράφεται μόνη της η ιστορία,

λένε πολλοί συγγραφείς,

για τα δικά τους έργα-βιβλία,

αν τους διαβάσεις ίσως το δεις...

 

Οι ήρωες έχουν δική τους ζωή,

και μεταξύ τους συνομιλούν.

Οι συγγραφείς τους δίνουν πνοή,

μα πρώτα ακούν τι έχουν να πουν.

 

Οι ιδέες με ορμή ξεχωρίζουν,

ζητάνε αφοσίωση και προσοχή,

σε όποιον τις ακολουθεί γυρίζουν,

κι έρχονται κι άλλες ιδέες βροχή...

 

Και μετά η δημιουργία φυτρώνει,

κι η τέχνη ασταμάτητα ανθίζει,

οι συγγραφείς θα μείνουν και πάλι μόνοι,

μα το έργο τους θα συνεχίζει...

-

 

Από το σημερινό γράψιμό μου, Φίλε μου...

 

Με καλλιτεχνική Αγάπη

 

Μαριλού.

 

365 Ημέρες. 63.

 

365 Ημέρες

 

63

 

23.05.2023 Τρίτη

 

Έστω ότι έχεις μία μοναδική συνεδρία,

μπορείς να εστιάσεις σε τέσσερα σημεία!!!!

 

Έτσι ώστε και μία ομαδική συνάντηση να λειτουργήσει,

και μέσα σε ένα τρίωρο κάπου να οδηγήσει!

 

Το ένα τρίτο της συνεδρίας να καταναλώνει,

το κάθε "ασθενής" με τη σειρά να διατυπώνει,

έναν στόχο συγκεκριμένο και προσωπικό,

όχι απαραίτητα με κάποιο γεγονός τραυματικό,

αλλά με κάτι που στη ζωή έντονα τον απασχολεί,

σε σχέση με τους άλλους να το αισθάνεται πολύ,

που να θέλει να το δουλέψει και να τον αφορά,

ακόμα κι αν είναι μόνο για αυτήν την μία φορά!

 

Αυτό είναι το πρώτο βήμα, το πρώτο σημείο,

και πάμε να περάσουμε στο νούμερο δύο!

 

Αφιερωνόμαστε στων Ανθρώπων τα αιτήματα,

εστιάζουμε μόνο στα συγκεκριμένα ζητήματα,

τα μεταφέρουμε όλα στο Εδώ και στο Τώρα,

αυτήν την στιγμή, σ΄ αυτήν την Ομάδα, αυτήν την ώρα!

«Νιώθω μόνος, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα.»,

«Μπορείς να μιλήσεις για την μοναξιά που νιώθεις εδώ στην Ομάδα;».

Ένα μικρό παράδειγμα για τον συντονιστή,

πώς το κάθε «θέλω» κάθε μέλους να χειριστεί,

αντί να πάμε σε ό,τι έφερε κάποιον στο νοσοκομείο,

φροντίζουμε τη διαπροσωπική συμπεριφορά, αυτό είναι το δεύτερο σημείο!

Στην μοναξιά σου εσύ έχεις ευθύνη;

Το σήμερά σου σε σχέση με αυτό τι σου δίνει;

 

Και προχωράμε στο τρίτο στάδιο με τους παρατηρητές,

ειδικευόμενοι ψυχίατροι, μπορεί και φοιτητές.

 

Αφού η συνάντηση της Ομάδας τελειώσει,

στο μοντέλο αυτό που έχουμε ήδη διαμορφώσει,

μπαίνουν οι παρατηρητές για να συζητήσουν,

και την συνεδρία που άκουσαν να την αναλύσουν,

είναι μπροστά οι θεραπευόμενοι και παρακολουθούν,

και μέσα από αυτό μπορεί να βοηθηθούν!

Το θεραπευτικό έργο διευκολύνεται,

και το κουβάρι αρχίζει να λύνεται.

 

Και στο δεκάλεπτο το τελευταίο,

το τέταρτο βήμα το τόσο γενναίο!

 

Τα μέλη της Ομάδας εντυπώσεις συζητάνε,

και πάνω σε ό,τι άκουσαν (από τους παρατηρητές) μιλάνε.

 

Έτσι στις τρελές συνθήκες όπου μία Ομάδα δεν θα ξαναβρεθεί,

και πάλι υπάρχει ένα σύστημα που αξίζει να αναφερθεί...

 

Κάθε Άνθρωπος μπορεί να βρει κάτι,

που θα τον βοηθήσει στο δικό του μονοπάτι.

 

Αυτά ήταν τα τέσσερα σημεία...

Που, ίσως, να μας φέρουν ηρεμία...

-

 

Φίλε μου, το έγραψα χθες! Όπως φαίνεται είναι πολύ επηρεασμένο από τα βιβλία που διαβάζω!

 

Θα αποδεχτώ το συναἰσθημά μου των ημερών και θα συνεχίσω το γράψιμο, το διάβασμα, την προσπάθεια, την προετοιμασία... Ημέρα Ομάδας σήμερα... Οπότε πάμε δυναμικά και δημιουργικά!

 

Με Αγάπη που συνεχίζει ό,τι κι αν συμβαίνει!

 

Μαριλού.

365 Ημέρες. 62.

 

365 Ημέρες

 

62

 

22.05.2023 Δευτέρα

 

 

Το αποτέλεσμα των εκλογών

πονάει και απογοητεύει.

Αυτό.

Και εμένα και άλλους.

Στερεί την ελπίδα.

 

Οι ίδιοι;

Οι ίδιοι.

Οι ίδιοι!

 

Θλίψη.

 

Για εμένα απέραντη θλίψη.

 

(Και όχι μόνο για εμένα... Πήγα να κάνω μάθημα στους φοιτητές σήμερα και στο βλέμμα τους είδα όλη την απογοήτευση του κόσμου. Ήταν τόσο βαρύ το κλίμα! Τι να πεις σε αυτά τα παιδιά; Τι μπορείς να πεις; Δεν υπάρχουν λόγια. Ευτυχώς, είχαμε μια ωραία συζήτηση. Εκείνοι θέλησαν να συζητήσουμε για αυτό. Χάρηκα τόσο που τους άκουσα! Κάπως σαν να μοιράστηκε το βάρος! Και, ευτυχώς, κάναμε ένα υπέροχο μάθημα. Και κάπως είδα τα πρόσωπά τους να φωτίζουν... Ευτυχώς, που υπάρχει η Τέχνη... ).

 

Με Αγάπη που αγκαλιάζει την απόγνωση.

 

Μαριλού.

365 Ημέρες. 61.

 

365 Ημέρες

 

61

 

21.05.2023 Κυριακή

 

 

Εκλογές.

 

Για μια ακόμα φορά...

ήξερα τι ΔΕΝ θα ψηφίσω

και δεν ήξερα τι να ψηφίσω.

Ήξερα, επίσης, πως λευκό ή ακύρο δεν ήταν στις δικές μου επιλογές.

Ούτε αποχή.

Όλες αυτές τις μέρες, βυθίστηκα στον κόσμο της πολιτικής.

Άκουσα τον έναν, τον άλλον, τον παράλλον...

Και σήμερα είχα ένα αίσθημα απόγνωσης.

Παρόλα αυτά, πήγα και ψήφισα.

 

Πήγα και μπισκοτάκια στην επιτροπή.

Τους ρωτησα κι αν θέλουν χυμό, καφέ, νερό...

Με κοίταξαν με χαμόγελο.

Με ρώτησε ένας που ήταν εκεί «Τον ξέρεις;» (τον κύριο που του έδωσα τα μπισκότα).

«Όχι, δεν τον ξέρω.», απάντησα.

Εκείνη την ώρα, είχαν έρθει κι άλλοι να ψηφίσουν. (Ὀταν πήγα εγώ ήταν άδεια, ήμουν μόνη μου).

Μου είπε ένας άλλος κύριος που ήταν στην σειρά...

«Αυτό είναι ακόμα πιο όμορφο! Το ότι δεν τον ξέρεις και έφερες κάτι!»

Χαμογέλασα κι εγώ...

«Είναι για όλους!» είπα «Για όλη την Ομάδα! Καλή δύναμη!» τους χαιρέτησα, έφυγα και ένιωσα πίσω μου την ατμόσφαιρα έστω και λίγο πιο ανάλαφρη από όπως την βρήκα όταν ήρθα...

 

Αυτό, ευτυχώς, δεν μπορούν να μας το στερήσουν. Το να είμαστε Άνθρωποι.

 

-

 

Φίλε μου, δεν συνηθίζω να μιλάω (πόσο μάλλον να γράφω!) για πολιτική, βέβαια, όλοι μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είτε μιλάμε είτε δεν μιλάμε για αυτήν, ό,τι και να κάνουμε, είμαστε μέρος της. Αυτό είναι ένα από τα λίγα γράμματά μου σε σχέση με αυτό το θέμα, λόγω της ημέρας. Όσα σου έγραψα τα σημείωσα σήμερα στο τετράδιό μου. Ειλικρινά, «έκαψα» το μυαλό μου ακούγοντας τους πολιτικούς. Εννοείται, φυσικά, πως η τέχνη απουσίαζε από παντού. Αλλά εδώ απουσιάζει η ζωή, δεν θα απουσιάζει η τέχνη;! Απεγνωσμένα έψαχνα, αναμέσα σε άλλα θέματα που με ενδιέφεραν να ακούσω, κάτι για τον καλλιτεχνικό κόσμο... Μία λέξη, μία φράση, μία κίνηση, κάτι, οτιδήποτε... Αλλά δεν βρήκα τίποτα...

 

Απόγνωση.

Απόγνωση για το πριν. Απόγνωση για το τώρα. Απόγνωση για το μετά.

Απόγνωση.

 

Προσπάθησα μέσα από την γνώση να διώξω την απόγνωση αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν πειράζει.

Νομίζω έκανα ό,τι μπορούσα να κάνω.

 

Με Ανθρώπινη Αγάπη.

 

Μαριλού.

365 Ημέρες. 60.

 

365 Ημέρες

 

60

 

20.05.2023 Σάββατο

 

Γειά σου, Φίλε μου... Σήμερα μοιράζομαι κάτι από το χθες μου...

-

Ανέβηκα στο πατάρι.

 

Όλος ο κόσμος πέντε παιδιών... εδώ.

Παλιές τσάντες... Παιχνίδια... Σχολικά βιβλία...

Όλος ο κόσμος δύο γονιών... εδώ.

Δίσκοι... Κασέτες... Δαντελένια τραπεζομάντηλα.

 

Τι κάνω βουτηγμένη στο παρελθόν;

Προσπαθώ να κάνω χώρο στο παρόν...

 

Κατεβάζω καλοκαιρινά.

Ανεβάζω χειμωνιάτικα.

Μα ο καιρός είναι Ανοιξιάτικα Φθινοπωρινός

και Φθινοπωρινά Ανοιξιάτικος...

 

Κατεβαίνω από το πατάρι.

 

Αφήνω πίσω όλο το πριν.

Παίρνω το τώρα μου

και συνεχίζω προς το μετά μου.

-

 

Εύχομαι, Φίλε μου, να αφήνεις ό,τι θέλεις να αφήσεις και να κρατάς ό,τι θέλεις να κρατήσεις. Το πατάρι σου να είναι γεμάτο ή άδειο, όπως ακριβώς το θέλεις εσύ.

 

Με Αγαπή

που δεν μπορεί να στριμωχτεί σε καμία κούτα σε κανένα πατάρι

και που δεν μπορεί να κλειστεί και να κλειδωθεί πουθενά.

 

Μαριλού.