9/30/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


29.09.2017 Παρασκευή

Ήθελα να είμαι μια σπάνια λέξη ή ένα μη συνηθισμένο συναίσθημα. Ήθελα να είμαι μια πολύτιμη στιγμή ή ένα μη ξεχασμένο όνειρο. Από την άλλη μεριά... υπάρχει κάτι ωραίο στο να είσαι απλά Άνθρωπος. Μπορείς να πεις μια σπάνια λέξη, μπορείς να δημιουργήσεις ένα μη συνηθισμένο συναίσθημα, μπορείς να ζήσεις μια πολύτιμη στιγμή ή να διατηρήσεις ένα μη ξεχασμένο όνειρο. Τώρα που το σκέφτομαι μόνο αυτό ήθελα να είμαι και μόνο αυτό πάντα ήθελα να γίνω: Άνθρωπος.


30.09.2017 Σάββατο

Βρισκόμαστε στο τέλος αυτού εδώ του μήνα,
Σκέφτομαστε, λοιπόν, τον τάδε και τον δείνα.
Αυτός γιατί μας είπε αυτό, γιατί έκανε το άλλο,
Κι εμείς γιατί σκεφτόμαστε εκείνο το παράλλο;
Τι έγινε στις εξετάσεις, με τα μαθήματά μας,
Τι έγινε με τα χρήματα, στην άδικη δουλειά μας;
Πότε άραγε οι σπουδές έγιναν αγγαρεία,
Και η δουλειά πότε έγινε ατέλειωτη δουλεία;
Πόσα μαθήματα περάσαμε, πότε θα πληρωθούμε,
Και αν ερωτευτήκαμε, πότε θα πληγωθούμε.
Αυτός γιατί μας έσπρωξε, αυτός γιατί φωνάζει,
Αυτός γιατί τσακώνεται και με οργή κοιτάζει.
Γιατί, λοιπόν, τόσος θυμός, γιατί τόση κακία;
Γιατί τόση παράνοια και τόση αδικία;
Τι υστερία, τι τρέλα είναι αυτή που επικρατεί,
Ποιος έχει το τιμόνι; Ποιος είναι αυτός που οδηγεί;
Σε αυτούς εδώ τους δρόμους, γιατί τα σήματα είν’ όλα σπασμένα;
Και τα φανάρια γιατί αναβοσβήνουν, γιατί είναι χαλασμένα;
Και τι συμβαίνει άραγε με αυτά τα βήματά μας,
Που δεν τα νιώθουμε ποτέ να είναι πια δικά μας;
Και αυτά που αισθανόμαστε γιατί δεν τα ακούμε
Και αυτά που λέμε ή κάνουμε, γιατί απλά δεν ζούμε;
Σε κάθε τέλος πάντοτε κοιτάζω την πορεία
Να δω απλά πώς κύλησε η κάθε ιστορία.
Οι μήνες ξεκινάνε, περνάνε, σταματάνε,
Εμείς τους κοιτάζουμε κι εκείνοι μας κοιτάνε.
Δεν ξέρω τι είναι τέλος, δεν ξέρω τι είναι αρχή,
ξέρω πως μέρα μέρα συμβαίνει η ζωή.
Ο κάθε μήνας που περνά έχει δική του αξία,
Μα ό,τι κι αν συμβαίνει, μην δίνεις σημασία.
Κι αν πέρασες ένα μάθημα αντί όσα επιθυμούσες,
Θα έρθει άλλη εξεταστική, θα’ ρθουν όσα ζητούσες.
Άλλες ευκαιρίες, άλλα όνειρα και άλλες προεκτάσεις
Άλλες θα φαίνονται οι κορφές και άλλες θα είναι οι βάσεις.
Και ό,τι κι αν δεν πάει καλά, που, φυσικά, θα είναι πολλά,
προσωπικά ή στην δουλειά, να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Γύρω σου να κοιτάζεις, μέσα σου να αλλάζεις,
Και όλα όσα βιώνεις να τα επανεξετάζεις.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί, λοιπόν, να απογοητευτείς,
Υπάρχει ελπίδα, όσο η ζωή συνεχίζει, όσο ακόμα ζεις.



9/28/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


28.09.2017 Πέμπτη

Έχεις μια άνω τελεία και μια κάτω τελεία. Και έχεις και μια παρένθεση που ανοίγει ή που κλείνει. Κι αν κλείνει η παρένθεση η φατσούλα είναι χαρούμενη. Κι αν ανοίγει η παρένθεση η φατσούλα είναι στενοχωρημένη. Πόσο άδικο είναι όλες οι παρενθέσεις που ανοίγουν να δηλώνουν στενοχωρημένες φατσούλες κι όλες οι παρενθέσεις που κλείνουν να δηλώνουν χαρούμενες φατσούλες. Στην πραγματικότητα είναι διαφορετικά. Η ζωή έχει τελείες, άνω και κάτω. Η ζωή έχει παρενθέσεις, που ανοίγουν και που κλείνουν. Δεν είναι πάντα καλές όλες οι παρενθέσεις που κλείνουν, δεν είναι πάντα κακές όλες οι παρενθέσεις που ανοίγουν. Δεν μας κάνουν χαρούμενους όλα όσα τελειώνουν. Δεν μας κάνουν στενοχωρημένους όλα όσα αρχίζουν. Ούτε, φυσικά, το αντίστροφο. Δεν μας κάνουν χαρούμενους όλα όσα αρχίζουν. Δεν μας κάνουν στενοχωρημένους όλα όσα τελειώνουν. Τα πρόσωπά δεν έχουν τελείες. Τα πρόσωπα δεν είναι παρενθέσεις. Και η χαρά και η λύπη έχουν τόσα σημεία στίξης όσα δεν έχουν ακόμα ανακαλυφτεί.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


26.09.2017 Τρίτη

Την επόμενη ημέρα της βροχής όλοι κρατάνε ομπρέλα... γιατί κάνουν το λάθος με βάση το χθες να κρίνουν το σήμερα, με βάση το τι συνέβηκε να αγχώνονται για το τι θα συμβεί. Προσπαθούμε να προστατευτούμε από το χθες αντί να κοιτάζουμε το σήμερα... και η ζωή κυλάει με χθεσινούς φόβους αντί με σημερινούς στόχους. Και κάπως έτσι όταν βρέχει, με ομπρέλα ή χωρίς, δεν αισθανόμαστε την βροχή κι όταν δεν βρέχει, με ομπρέλα ή χωρίς, αγχωνόμαστε για την βροχή. Και κάπως έτσι χάνουμε και τις βροχές και τους ήλιους της ζωής μας... Γιατί κρατάμε ομπρέλα βροχής όταν έχει ήλιο και φοράμε γυαλιά ηλίου όταν έχει βροχή. Λες και γίνεται να προλάβεις; Τι; Το οτιδήποτε. Λες και γίνεται να προστατευτείς. Από τι; Από οτιδήποτε. Για αυτό κυκλοφορώ χωρίς ομπρέλα και χωρίς καπέλο, χωρίς γαλότσες και χωρίς γυαλιά ηλίου. Ακούω, πού και πού, το δελτίου καιρού. Ως ένα βαθμό μπορεί κάποια στιγμή από κάτι να επηρεαστώ. Ιδιαίτερα αν ακουστεί σοβαρό ή σημαντικό. Ναι, μπορεί να πάρω κάποια στιγμή ομπρέλα ή καπέλο μαζί μου. Αλλά δεν αφήνω την ομπρέλα να μου κρύψει τον ήλιο και το καπέλο να μου στερήσει την βροχή.


27.09.2017 Τετάρτη

Όταν η μέρα ξεκινάει στραβά υπάρχει πάντα η ελπίδα μέχρι την νύχτα κάτι να ισιώσει.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


24.09.2017 Κυριακή

Τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό έτσι; Πως θα περάσει ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι να ξαναέχεις Κυριακή Σεπτεμβρίου... Κι είναι μακρυά, αυτό το ένα χρόνο μετά... Κανείς δεν ξέρει πού θα βρίσκεται... Κανείς δεν ξέρει τι θα κάνει... ακὀμα κι όσοι νομίζουν πως γνωρίζουν πού θα βρίσκονται και τι θα κάνουν... Τίποτα δεν είναι δεδομένο... Τίποτα δεν είναι σίγουρο... Κι αυτό το ένα χρόνο μετά, είναι μακρυά... Τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου... να το χαρείτε αυτό το σημερινό αεράκι... Φυσάει αλλαγές...


25.09.2017 Δευτἐρα

Κρύα διάθεση; Ζεστό ρόφημα.
Κρύα έκφραση; Ζεστό συναίσθημα.
Κρύο σώμα; Ζεστή αγκαλιά.
Κρύα σκέψη; Ζεστή συζήτηση.
Κρύα μοναξιά; Ζεστή επικοινωνία.
Υπάρχει πάντα κάτι ζεστό για να ζεστάνεις το κρύο που κρυώνει.
Όπως υπάρχει πάντα κάτι κρύο για να κρυώσεις το ζεστό που ζεσταίνεται.

Υ.Γ. Δεν είναι το κρύο κακό. Δεν είναι η ζέστη καλή. Όσοι έχουν κρύα χέρια δεν έχουν πάντα ζεστή καρδιά και όσοι έχουν ζεστή καρδιά δεν έχουν πάντα κρύα χέρια. Υπάρχουν κρύα χέρια, κρύες καρδιές, ζεστά χέρια, ζεστές καρδιές... σε όλους τους ανθρώπους, με όλους τους συνδυασμούς... κατά καιρούς όλοι μπορούμε να γίνουμε ή να είμαστε αυτό ή το άλλο... κρύοι ή ζεστοί ή ακόμα και χλιαροί... Κι ακόμα και οι χλιαροί δεν σημαίνει πως είναι αδιάφοροι... Μπορεί, επίσης, να έχουμε σημεία-στάδια που θα φτάσουμε στα άκρα και θα γίνουμε καυτοί ή παγωμένοι. Όλα μέσα στο πρόγραμμα του δικού μας προσωπικού καιρού είναι... Δεν υπάρχουν αδιάφορες θερμοκρασίες... Όπως δεν υπάρχουν και αδιάφοροι άνθρωποι...


9/27/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


22.09.2017 Παρασκευή

Στην σκηνοθεσία μου αρέσει η σύνθεση των εικόνων και στην σύνθεση μου αρέσει η σκηνοθεσία των νοτών.


23.09.2017 Σάββατο

Κλείνουν τα βλέφαρα των ματιών από την κούραση μα ανοίγουν τα βλέφαρα των ματιών από την υπερένταση...
Κλείνει ο διακόπτης του μυαλού από την επεξεργασία μα ανοίγει ο διακόπτης του μυαλού από την δημιουργία...
Πάνω που πάω να κοιμηθώ, ξυπνάω.
Πάνω που πάω να αισθανθώ, πονάω.
Πάνω που πάω να κινηθώ, φοβάμαι.
Πάνω που πάω να αρνηθώ, θυμάμαι.
Κι αυτό που είμαι όταν ξυπνάω, κι αυτό που είμαι όταν πονάω...
Κι αυτό που είμαι όταν κινούμαι, κι αυτό που είμαι όταν αρνούμαι...
Όλα τα δέχομαι. Όλα τα αποδέχομαι.
Και μόνο τότε τον ύπνο υποδέχομαι.
Κλείνουν τα μάτια και το μυαλό πετάει...
Και η σκέψη απλά δεν σταματάει...


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


20.09.2017 Τετάρτη


Μέσα από την γνώση πολεμάς την απόγνωση.



21.09.2017 Πέμπτη


Αυτοκριτική 01. Κριτική του εαυτού μας που μας βοηθάει να μας βελτιώσουμε.

Αυτοκριτική 02. Κριτική του εαυτού μας που μας βοηθάει να βαλτώσουμε.

Φρόντισε η κριτική που ασκείς στον εαυτό σου να ανήκει στην πρώτη κατηγορία και όχι στην δεύτερη. Δεν είναι όλες οι αυτοκριτικές καλές με τον τρόπο που γίνονται. Πρόσεξε ο τρόπος της αυτοκριτικής σου να σέβεται τον κόπο της ζωής σου. Από το «βελτιώνω» στο «βαλτώνω» μερικά γράμματα-βήματα διαφορά...




Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


19.09.2017 Τρίτη

Τα εύκολα μπορούν να γίνουν δύσκολα και τα δύσκολα μπορούν να γίνουν εύκολα. Χρειάζεται μια διαφορετική οπτική και μια άλλη κατεύθυνση. Ένα «τσικ» του μυαλού. Ένα «κλικ» του βλέμματος. Αυτό είναι. Τόσο απλό και τόσο σύνθετο. Ένα «τσικ» κι ένα «κλικ». Μια μικρή μετακίνηση στο σώμα του φωτογράφου μπορεί να αλλάξει το πλάνο της φωτογραφίας. Έτσι και στην ζωή. Ένα μικρό βήμα λίγο πιο εκεί ή λίγο πιο εδώ μπορεί να κάνει την διαφορά. Μια μικρή απόφαση μπορεί να αλλάξει την μεγάλη πορεία. Μια μικρή σκέψη μπορεί να αλλάξει την μεγάλη συζήτηση. Μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να αλλάξει την μεγάλη εικόνα. Μια ελάχιστη μετακίνηση στην σκέψη του ανθρώπου μπορεί να αλλάξει το πλάνο της ζωής. Για αυτό να τα προσέχεις τα «τσικ» του μυαλού και να τα φροντίζεις τα «κλικ» του βλέμματος... Αυτά διαμορφώνουν την αισθητική, την ομορφιά... Αυτά δημιουργούν την ανθρωπιά, την αγάπη... Αυτά είναι υπεύθυνα... για το πώς βλέπουμε τον κόσμο... και για το πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος... Αυτά σχεδιάζουν τα όνειρα... δείχνοντάς μας εικόνες και δίνοντάς μας προεκτάσεις... Αυτά πραγματοποιούν τα όνειρα... δείχνοντάς μας τον δρόμο και δίνοντάς μας την δύναμη...



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


17.09.2017 Κυριακή

Αν έρθεις κάποια στιγμή αντιμέτωπος με τον θάνατο, λένε, πως εκείνη την στιγμή, λίγο πριν, περνάει ολόκληρη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Εμένα η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου, όχι κάποια στιγμή, μα κάθε στιγμή, και όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τον θάνατο αλλά όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την ζωή. Κάτι συμβαίνει... και εκείνη την στιγμή, λίγο πριν να αγγίξω την υπάρξη κι όχι την ανυπαρξία, περνάει όλο το παρελθόν μέχρι το παρόν για να δημιουργηθεί το μέλλον. Κι είναι εκείνες οι στιγμές που ενώνονται όλα τα κομμάτια μου όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την ζωή... που πιστεύω ότι θα περάσουν μπροστά από τα μάτια μου κι όταν έρθω αντιμέτωπη με τον θάνατο.


18.09.2017 Δευτέρα

Η σκέψη τρέχει. Αγώνα δρόμου. Ταχύτητας. Με εμπόδια.

Και έχει τις εξής επιλογές:

-Να συνεχίσει να τρέχει προσπερνώντας τα όποια εμπόδια βρίσκονται μπροστά της και να τερματίσει.
-Να συνεχίσει να τρέχει περνώντας κάποια εμπόδια με επιτυχία και κάποια άλλα, μην καταφέρνωντας να τα περάσει χωρίς να τα ακουμπήσει, να τα ρίξει κάτω ακουμπώντας τα, ακόμα κι αν είναι να βγει λίγο χτυπημένη η ίδια, και να τερματίσει με τις όποιες πληγές της, αφήνοντας όμως πια πίσω της όλα τα εμπόδια, άλλα ριγμένα κι άλλα μη ριγμένα.
-Στο πρώτο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο δεύτερο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο τρίτο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο όποιο εμπόδιο, να μην συνεχίσει.
-Στο όποιο μη εμπόδιο, να μην συνεχίσει.
-Οποιαδήποτε στιγμή, δηλαδή, μπορεί να σταματήσει, να μην συνεχίσει και να μην τερματίσει.
-Μπορεί, επίσης, να μην ξεκινήσει καν να τρέχει τον αγώνα. Να σταματήσει στο ζέσταμα, στην προθέρμανση. Με το που θα πάρει θέση εκκίνησης, να το μετανιώσει και απλά να μην τρέξει. Γιατί δεν νιώθει έτοιμη για αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν θέλει να πάρει μέρος σε αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν αισθάνεται αρκετά γυμνασμένη ή αρκετά προετοιμασμένη για αυτόν τον αγώνα.

Μερικές σκέψεις πάνω στα παραπάνω:

Οι ιδέες που δεν τις αφήνεις να τρέξουν στον αγώνα εξαιτίας των εμποδίων που βάζεις στον εαυτό σου δεν θα μάθεις ποτέ τι μορφή θα έπαιρναν αν τις άφηνες να τερματίσουν.

Δεν είναι δίκαιο να μην ξεκινήσουν να τρέχουν τον αγώνα, δεν είναι δίκαιο, αν τρέξουν στον αγώνα, να τις αφήσεις να σταματήσουν, σε κάποιο εμπόδιο ή μη εμπόδιο, κάπου στην πορεία.

Μόνο αφού τερματίσουν, μπορείς να δεις αν κάποια ιδέα της σκέψης σου «αξίζει» να τρέξει ή όχι σε άλλον αγώνα ή αν πρέπει απλά να αλλάξει άθλημα, να αλλάξει κατεύθυνση.

Όλες οι ιδέες αξίζουν να προσπαθήσουν να τρέξουν στον αγώνα ανεξάρτητα από το αν τελικά θα τα καταφέρουν να τερματίσουν ή όχι.

Ακόμα και οι ιδέες που σταματάνε στην πορεία, δεν είναι αποτυχημένες ιδέες είναι απλά ιδέες που δεν βρήκαν τον τρόπο να συνεχίσουν.

Αν καταφέρεις να μην βάζεις εμπόδια στις σκέψεις σου κι εκείνες θα τα καταφέρουν να τερματίσουν.

Η σκέψη τρέχει. Αγώνα δρόμου. Ταχύτητας. Με εμπόδια. Αλλά θα μπορούσε και με χωρίς.

Όταν αντιληφθείς τι σημαίνει αυτό το «χωρίς εμπόδια» θα αντιληφθείς το μέγεθος της δύναμης της σκέψης σου. Και τότε αγώνας δεν θα είναι μόνο ταχύτητας μα και αντοχής...


9/21/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


16.09.2017 Σἀββατο

Και θα σας πω τι μου αρέσει στους σταθμούς στων τρένων... Άνθρωποι έρχονται και Άνθρωποι φεύγουν... Άλλος πηγαίνει στην δουλειά του, άλλος πηγαίνει στην σχολή του, άλλος πηγαίνει να συναντήσει κάποιον που συμπαθεί ή κάποιον που δεν συμπαθεί, άλλος είναι ερωτευμένος, άλλος είναι πληγωμένος, άλλος είναι συγκεντρωμένος και άλλος χαμένος... Συναντάς όλα τα πρόσωπα και όλες τις εκφράσεις, όλες τις λέξεις κι όλες τις φράσεις... Άλλος κουβαλάει μια κούραση, άλλος σηκώνει ένα βάρος, άλλος αφήνει μια διάθεση και άλλος παρατάει μια συνήθεια... σκέψεις και αποφάσεις τρέχουν στις ράγες του μετρό... πόρτες, τρένου και ζωής, ανοιγοκλείνουν... Κι εκεί που νομίζεις πως υπερισχύουν τα δάκρυα ξαφνικά βλέπεις ένα χαμόγελο... Κι εκεί που αισθάνεσαι πως η απογοήτευση νίκησε ξαφνικά υπάρχει μια στιγμή ελπίδας... Εκείνα τα δύο χέρια που κρατάνε το ένα το άλλο... Εκείνο το βλέμμα που κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο ονειρεύεται κάτι... κι ας μην ξέρεις εσύ τι... Αυτό που μου αρέσει σε αυτά τα βαγόνια είναι το πόσες ιστορίες κυλάνε, ταυτόχρονα, όλες μαζί... κι όμως εσύ γνωρίζεις μόνο την δική σου... όσο κι αν παρατηρείς ή αν προσπαθείς να φανταστείς και των άλλων... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι ιστορίες, συναντιούνται σε ένα μόνο βαγόνι ενός τρένου... Όλες αυτές οι διαφορετικές ζωές ενώνονται σε έναν κοινό σταθμό μια ίδιας περιοχής... Αυτό που αγαπάω στους σταθμούς των τρένων είναι... τους ανθρώπους. Και τις ιστορίες τους. Κι ας μην τις γνωρίζω κι ας μην τις γνωρίσω ποτέ...



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


14.09.2017 Πέμπτη

Όταν γράφεις κάτι για κάθε μέρα, η κάθε μέρα γράφει κάτι για εσένα.


15.09.2017 Παρασκευή

Και είμαστε ακριβώς στην μέση του μήνα. Σε αυτό το 15 από τα 30. Ξέρεις γιατί έχεις αυτήν την ανησυχία έτσι; Γιατί βρίσκεσαι στην εφηβεία του μήνα... Και όλες οι εφηβείες είναι έντονες και γεμάτες αλλαγές... Όλα τώρα ορίζονται, όλα τώρα διαμορφώνονται. Η εφηβεία του Σεπτεμβρίου είναι από τις πιο δύσκολες γιατί ορίζει και διαμορφώνει όχι μόνο όλο τον υπόλοιπο μήνα μα και όλη την υπόλοιπη χρονιά... Μην αγχώνεσαι. Θα περάσει. Όλα περνάνε. Όπως η εφηβεία του ανθρώπου καθορίζει την συνέχειά του έτσι και η εφηβεία του μήνα καθορίζει την πορεία του... μα όταν φτάσεις στην ενηλικίωση... όσο κι αν σε όρισε η εφηβεία... όσο κι αν έπαιξε το δικό της σημαντικότατο ρόλο... είναι γεγονός... δεν υπάρχει πια αυτό το άμορφο στάδιο που προσπαθεί απεγνωσμένα να πάρει σχήμα και μορφή για να υπάρξει. Για αυτό... όσο βρίσκεσαι ακόμα στην εφηβεία του μήνα... να την χαρείς και να την ευχαριστηθείς... Το πρόγραμμα θα έρθει όταν είναι να έρθει... και οι μέρες θα πάρουν μορφή και θα αρχίσουν να κυλάνε με ρυθμό... για την ώρα... να αφεθείς στο να γευτείς το χωρίς ρυθμό... να ζήσεις το ακατέργαστο... Σαν το άγαλμα του γλύπτη, θα έρθει η στιγμή που θα αποκτήσεις μορφή... Και το πιο όμορφο είναι... πως εσύ είσαι το άγαλμα... εσύ και ο γλύπτης... και όταν πια θα έχεις σχήμα θα έχει φτιαχτεί από το χέρι το δικό σου κι όχι κάποιου άλλου...


9/20/17

«Είμαι η Μαριλού και αυτή είναι η Τέχνη μου»


Μαριλού Βαλεοντή

Παρουσίαση-Ομιλία

«Είμαι η Μαριλού και αυτή είναι η Τέχνη μου»

Πρόσκληση προς όλους τους Ανθρώπους που Αγαπάνε το Θέατρο

Θέατρο Εμπρός, Σάββατο, 7 Οκτωβρίου, μεσημέρι: 13.00-16.00.
Ελεύθερη Είσοδος

Σας προσκαλώ όλους, το Σάββατο 7 Οκτωβρίου, να έρθετε στο Θέατρο Εμπρός. Θα κάνω μια παρουσίαση σε σχέση με το «Ποια Είμαι» και το «Τι κάνω». Θα μιλήσω για Το Θέατρο Ως Τρόπο Ζωής, για την Αξία του Ανθρώπου, για την σημασία της συνέπειας και του σεβασμού, για την επικοινωνία και την συνεργασία, για την Αλήθεια και την Αγάπη. Θα παρουσιάσω τα σχέδια και τα όνειρά μου, τα «πιστεύω» μου, τις ιδέες μου, τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου πάνω στην Τέχνη και στην Ζωή. Αυτή η παρουσίαση είναι ένας πρώτος τρόπος γνωριμίας με το κοινό μου, με ανθρώπους που θα ήθελαν να με υποστηρίξουν, με ανθρώπους που θα ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου, με ανθρώπους που απλά Αγαπάνε το Θέατρο. Με Ανθρώπους, δηλαδή, που θα ήθελαν να γίνουν, με όποιο τρόπο, μέρος αυτών των ονείρων με στόχο να κάνουμε καλύτερη την πραγματικότητα.

Απευθύνομαι σε:
-Ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μπουν σε Θεατρικές Ομάδες. Τα καινούρια τμήματά μου ξεκινάνε τον Οκτώβριο και είναι ανοιχτά σε καινούριους ανθρώπους μετά από προσωπική συνάντηση μαζί μου με καθέναν χωριστά.
-Φοιτητές Ερασιτέχνες Ηθοποιούς και Πανεπιστημιακές Θεατρικές Ομάδες. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι με φοιτητικές θεατρικές ομάδες και ενδιαφέρομαι να συνεχίσω να συνεργάζομαι με φοιτητές (είτε αυτοί ανήκουν σε κάποια ομάδα είτε όχι).
-Θεατρικές Ομάδες (Επαγγελματικές ή Ερασιτεχνικές).
-Ανεξάρτητους Καλλιτέχνες. Ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, μουσικούς... (σπουδαστές ή απόφοιτους, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες) ανθρώπους που θα ήθελαν να συνεργαστούν στο μέλλον μαζί μου.
-Οπερατέρ, μοντέρ, φωτιστές, ηχολήπτες, τεχνικούς... (σπουδαστές ή απόφοιτους, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες) ανθρώπους που θα ήθελαν να συνεργαστούν στο μέλλον μαζί μου.
-Δασκάλους φωνητικής, τραγουδιού, κινησιολογίας, χορού, αυτοσχεδιασμού, σωματικού θεάτρου... (με προϋπηρεσία ή χωρίς) που δεν είναι ευχαριστημένοι από το πώς λειτουργεί ο καλλιτεχνικός χώρος εδώ και που θα ήθελαν να πάρουν μέρος σε κάτι καινούριο, σε περίπτωση που θα καταφέρω να δημιουργήσω μετά από κάποια χρόνια μια άλλου τύπου σχολή η οποία, πάνω από όλα, θα βασίζεται στον σεβασμό του Ανθρώπου.
-Υπεύθυνους χώρων και θεάτρων που θα ήθελαν να με βοηθήσουν σε σχέση με την λύση της αναζήτησης χώρου είτε για μαθήματα, είτε για πρόβες, είτε για παραστάσεις, είτε για σεμινάρια.
-Ανθρώπους που απλά έχουν την περιέργεια να με γνωρίσουν από κοντά και που θα ήθελαν να τους γνωρίσω από κοντά.
-Ανθρώπους που θέλουν να με στηρίξουν- υποστηρίξουν με διάφορους τρόπους.
-Ανθρώπους που απλά αγαπάνε το Θέατρο, τον Κινηματογράφο, τον Χορό, την Μουσική, την όποια μορφή Τέχνης.
-Και αν δεν ανήκεις σε καμία από τις παραπάνω «κατηγορίες» αλλά, παρόλα αυτά, θέλεις να έρθεις... συμπλήρωσε νοητά μόνος σου εδώ την δική σου κατηγορία και έλα να με βρεις. Ενδιαφέρομαι για εσένα, που θέλεις να έρθεις και που έχεις ανάγκη από κάτι διαφορετικό...

Μπορείτε να με γνωρίσετε καλύτερα μέσα από...
το κανάλι μου στο youtube (marilou valeonti),
την σελίδα μου στο fb (https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE…/),
το ιστολόγιό μου
www.veltiodoxia.blogspot.gr .

Μα θα χαρώ πολύ να έρθετε να με γνωρίσετε και από κοντά.

Να είστε πάντα καλά.

Μαριλού.


9/14/17

Πρόσκληση


Έλα να σε γνωρίσω από κοντά!

Ο Σεπτέμβριος ξεκινάει δυναμικά και δημιουργικά!

Καλώ ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μπουν σε θεατρική ομάδα να έρθουν σε επικοινωνία μαζί μου. Κάνω μία πρώτη συνάντηση με καθέναν χωριστά για να συζητήσουμε γύρω από το τι θέλει αυτός που ενδιαφέρεται να μπει στην ομάδα και γύρω από το τι κάνω εγώ και ποια είναι η δική μου προσέγγιση σε σχέση με το θέατρο και την ζωή. Αυτή η πρώτη συνάντηση είναι συνάντηση γνωριμίας, είναι δωρεάν, γίνεται κάπου κεντρικά στην Αθήνα και κρατάει μισή με μία ώρα ανάλογα με αυτόν που έχω απέναντί μου. Ελάτε να με γνωρίσετε και να σας γνωρίσω! Τα τμήματα μου ξεκινάνε τον Οκτώβριο... είναι μία φορά την εβδομάδα για δύο ώρες. Το Θέατρο για Εμένα είναι πάνω από όλα Τρόπος Ζωής και όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί μου γνωρίζουν πως η δουλειά μου στηρίζεται πάνω στους Ανθρώπους που έχω απέναντί μου και προσαρμόζεται ανάλογα με την κάθε ομάδα. Σεβασμός, συνέπεια, πρόθεση για εξέλιξη, διάθεση για επικοινωνία, ελπίδα, αισιοδοξία και αγάπη είναι αυτά που θα συναντήσετε στην δική μου ατμόσφαιρα μαθημάτων. Α! Θα συναντήσετε και κάτι ακόμα... Την ανάγκη μου για έναν καλύτερο κόσμο. Αφήστε τους άλλους να μας λένε ρομαντικούς και ιδεαλιστές κι ελάτε να δημιουργήσουμε χωρίς φόβο και με πάθος το δικό μας κομμάτι καλύτερου κόσμου, γνωρίζοντας και βελτιώνοντας πρώτα τον εαυτό μας και μετά την σχέση μας με τους άλλους...

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μου στείλει email στο marilouvaleonti@gmail.com.

Μπορείτε να με γνωρίσετε καλύτερα μέσα από...
το κανάλι μου στο youtube (marilou valeonti),
την σελίδα μου στο fb (https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D-Marilou-193559660776455/),
το ιστολόγιό μου
www.veltiodoxia.blogspot.gr .

Αν χρειάζεστε κάποια παραπάνω πληροφορία για εμένα ή για την δουλειά μου, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου.

Να είστε πάντα καλά.

Μαριλού Βαλεοντή.


9/13/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


12.09.2017 Τρίτη

Κάποτε αισθανόμουν πως μόνο μέσα από παράσταση μπορώ να κάνω επανάσταση...
Τώρα αισθάνομαι πως μόνο μέσα από επανάσταση μπορώ να κάνω παράσταση...


13.09.2017 Τετάρτη

Αν ήταν Τρίτη σήμερα, αυτό το δεκατρία,
θα θεωρούνταν άτυχο, πως φέρνει δυστυχία,
και κάποιοι άνθρωποι, ελπίζω όχι πολλοί,
θα νόμιζαν πως έρχεται κάποια καταστροφή,
Αν έπεφτες, αν σκόνταφτες, αν γλίστραγες εσύ,
Αν κάτι σου συνέβαινε, σε μια κακιά στιγμή,
Θα σου έλεγαν πως φταίει αυτή η ημερομηνία,
Αυτή εδώ η Τρίτη, με αυτό το δεκατρία...
Μα ας το σκεφτούμε λογικά, πως είναι δυνατό;
Να έρχεται η γουσουζιά από έναν αριθμό;
Από μικρή σκεφτόμουν, αυτό είναι γελοίο...
Κι όμως συμβαίνει σοβαρά και δεν είναι αστείο...
Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως έρχεται κακό
από το χρώμα μίας γάτας, αν είναι σκοτεινό!
Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως κάτι θα συμβεί,
αν περάσεις κάτω από μία σκάλα, σε μια τυχαία στιγμή!
Οι καθρέφτες είναι για να δείχνουν τον εαυτό μας,
Κι αν σπάσουν καταστρέφουν μόνο το ειδωλό μας,
Οι ομπρέλες είναι για να φέρνουν προστασία,
Και όπου κι αν ανοίξουν, δεν φέρνουν ατυχία.
Δεν φταίνε τα αντικείμενα για δεισιδαιμονίες
Δεν φταίνε οι αριθμοί για ανόητες ερμηνείες
Ευθύνεται ο άνθρωπος για ανθρώπινες προλήψεις,
Για τέτοιου τύπου της ζωής γελοίες απορρίψεις.
Γιατί δεν είναι απόρριψη για έναν αριθμό
Να τον θεωρούνε δήθεν πως φέρνει το κακό;
Γιατί δεν είναι απόρριψη για μία γάτα σε ένα δρόμο
Να την θεωρούν δήθεν πως μπορεί να φέρει πόνο;
Αυτά είναι παράλογα, αυτά είναι αστεία,
Αυτά είναι γελοία κι όχι στην θεωρία...
Το δύο χιλιάδες δέκα επτά είναι σχεδόν τρομαχτικό
να θεωρούμε ακόμα άτυχο αυτόν τον αριθμό.
Μακάρι να είχε φωνή αυτό το δεκατρία
για να μας πει πώς νιώθει για αυτήν την ιστορία.
Μακάρι να είχαν φωνή αυτές οι Τρίτες
για να μας πουν πως νιώθουν για αυτές τις ήττες.
Αλλά σήμερα δεν είναι Τρίτη, δεν έχει σημασία,
κανείς δεν ασχολείται με την δήθεν ατυχία.
Επειδή είναι Τετάρτη, αυτό το δεκατρία,
Θεωρείται μια απλή, καλή, ημερομηνία...
Ναι, ναι, δεν είναι λογικό...
Μα πια είμαι εγώ για να το πω...
Νομίζω αυτό είναι αρκετό...
Ας σταματήσω ως εδώ...



9/11/17

Διαλύθηκε το σύμπαν (μου)




Διαλύθηκε το σύμπαν μετά από αυτήν την παράσταση. Ένας από τους λόγους... ήμουν ευτυχισμένη. Και την ευτυχία, καμιά φορά, δεν σου την συγχωρούν οι γύρω σου... Γνώριζα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, προσπαθούσα μόνο για αυτό, είχα φτιάξει μια παράσταση που ήταν ακριβώς όπως την ήθελα να είναι, αισθανόμουν αισιόδοξη και δυνατή (αν και η παράσταση ήταν απέραντα σκοτεινή), ένιωθα έτοιμη για όλα και αποφασισμένη... να τα καταφέρω... να προσπαθήσω, τουλάχιστον, με όλες μου τις δυνάμεις για να τα καταφέρω (παρόλο που ήδη είχα ασχοληθεί αρκετά χρόνια με το θέατρο και είχα ήδη προλάβει να απογοητευτώ από το πώς είναι τα πράγματα εδώ)... Πίστευα πως υπάρχει τρόπος και δρόμος και για εμένα... και ήμουν αποφασισμένη να τον βρω. Και μετά; Τι έγινε; Όπως έγραψα... διαλύθηκε το σύμπαν (μου). Άλλαξαν οι συμπεριφορές γύρω μου (όπως συνηθίζεται να συμβαίνει όταν αισθάνεσαι αισιόδοξος και δυνατός και πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις τα πράγματα να πάνε προς το καλύτερο). Φιλία, συνεργασία, έρωτας, σχέσεις, επαγγελματικά, προσωπικά... Μπουμ. Έχασα αγαπημένα άτομα όχι με την έννοια του θανάτου αλλά με την έννοια της ζωής. Και πονάει διαφορετικά το να χάνεις από την ζωή σου... ζωντανούς ανθρώπους... κοντινούς σου ανθρώπους επειδή αλλάζουν οι συμπεριφορές τους... Έχω την αίσθηση πως ποτέ δεν ενώθηκε εκείνο το τότε μου με το τώρα μου... Έτσι συνήθιζα να λέω και να σκέφτομαι. Από εκείνο το σημείο της ζωής μου κάτι γκρεμίστηκε μέσα μου. Καθώς κλονίστηκε μέσα μου η Εμπιστοσύνη και η Αγάπη. Το να γίνεται κομμάτια από διαφορετικά άτομα από την μία η έννοια της φιλίας και της συνεργασίας και από την άλλη η έννοια του έρωτα και της αγάπης. Ω! Ναι. Μου πήρε χρόνια να συνέλθω. Παρόλο που κυκλοφορούσα ανάμεσα στους ανθρώπους... δεν ζούσα ανάμεσα σε αυτούς. Ένιωσα μόνη μου. Πάντα ένιωθα μόνη μου. Αλλά εκείνη η χρονιά με αποτελείωσε. Αγαπημένο 2005 που σκότωσες μέσα σε λίγους μόνο μήνες σχεδόν τα πάντα...

Μετά την συνέχεια την ξέρετε. Το πιθανότερο την έχετε βιώσει κι εσείς. Σηκώθηκα. Συνέχισα. Χωρίς να ξέρω πώς. Αλλά... προσπαθήσα να συνεχίσω. Και τώρα κάπως σκέφτομαι... πως όλα είναι ενωμένα. Εννοώ... πάντοτε ένιωθα πως κόπηκε η κλωστή με εκείνον τον εαυτό μου. Αλλά η κλωστή με τον εαυτό μας δεν κόβεται ποτέ. Ποτέ; Ναι, ποτέ, όχι, όσο συνεχίζουμε να ζούμε. Η κλωστή με τους άλλους; Μπορεί. Με εμάς; Με τον εαυτό μας; Όχι. Για αυτό όσο κι αν ανησυχήσατε πως κάπου, κάπως, χάσατε κάτι... σας βεβαιώνω... κάπου, κάπως μέσα σας βρίσκεται ακόμα αυτό το κάτι που νομίσατε πως χάσατε. Απλά, ίσως, να έχει λίγο αλλαγμένη μορφή και για αυτό δεν το αναγνωρίζετε και για αυτό είναι τόσο δύσκολο να το βρείτε...


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


10.09.2017 Κυριακή

Υπάρχουν οι άνθρωποι που ξυπνάνε νωρίς και οι άνθρωποι που ξυπνάνε αργά.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που κοιμούνται νωρίς και οι άνθρωποι που κοιμούνται αργά.
Συνήθως, αυτοί που κοιμούνται νωρίς, ξυπνάνε νωρίς και αυτοί που κοιμούνται αργά, ξυπνάνε αργά.
Ανήκω σε αυτούς που κοιμούνται αργά και που ξυπνάνε νωρίς. Έτσι μεγαλώνει και η ημέρα και η νύχτα. Έτσι αισθάνομαι πως καταφέρνω να ζήσω παραπάνω χρόνο από όσο κανονικά μου αναλογεί. Είναι μια μικρή ψευδαίσθηση σε μια μεγάλη πραγματικότητα ή μια μεγάλη ψευδαίσθηση σε μια μικρή πραγματικότητα. Κοροϊδεύω τον εαυτό μου... πως νικάω τον χρόνο απλώνοντας την ζωή σε περισσότερες ώρες... Δεν θα άλλαζα με τίποτα τα ήσυχα πρωινά ούτε και τα ήρεμα βράδια. Οι ημέρες είναι για την επεξεργασία και οι νύχτες για την δημιουργία. Καμιά φορά, ισχύει και το αντίστροφο. Την ημέρα περπατάω και την νύχτα γράφω. Καμιά φορά, ισχύει και το αντίστροφο. Χωρίς τις ανατολές και τις δύσεις, το μυαλό μου και το σώμα μου θα ήταν κουρασμένα κι αδειασμένα. Όλα όσα είμαι... τα οφείλω στο πολύ πρωί και στο πολύ βράδυ. Το «λίγο» έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μου αρκούσε. Όλα όσα γίνομαι... τα οφείλω σε εκείνα τα άκρα που κάποτε έφτασα ή που κάποτε θα φτάσω. Βέβαια... αυτό δεν σημαίνει... πως δεν χρειάζεται όλη η υπόλοιπη ημέρα για να υπάρξεις... πως δεν χρειάζεται να περπατήσεις όλη εκείνη την διαδρομή που βρίσκεται στην μέση των άκρων... Εκεί είναι όλη η προετοιμασία... Στην διάρκεια του ενδιάμεσου... Αλλά και πάλι... γεννιέμαι και πεθαίνω στην αρχή και στο τέλος... της κάθε μέρας...


11.09.2017 Δευτέρα

Ο φόβος σταματάει την προσπάθεια και η προσπάθεια σταματάει τον φόβο.



9/9/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


01.09.2017 Παρασκευή

Οι ποιητές προτιμούν να γράφουν για τον ήλιο και για την βροχή... Τους αρέσουν οι ακτίνες και οι σταγόνες... Μα για τον αέρα; Για αυτό το αρχικό αεράκι του Φθινοπώρου... πόσα ποιήματα υπάρχουν άραγε; Ίσως να είναι που δεν είμαι ποιητής... Ίσως για αυτό με συγκινεί περισσότερο από όλα...


02.09.2017 Σάββατο

"Πουλάει το να μην ξέρουν ποιος είσαι." Αυτή ήταν η συμβουλή του ενός νεαρού προς τον άλλον κι εγώ συνειδητοποιήσα, για μια ακόμα φορά, ακούγοντας τυχαία την συζήτησή τους στο μετρό, πόσο απομακρύνομαι από τον κόσμο και τους ανθρώπους.


03.09.2017 Κυριακή

Η ησυχία της Κυριακής είναι απαραίτητη για να αντέξεις την φασαρία της Δευτέρας...


04.09.2017 Δευτέρα

Αν οι ημέρες είχαν φωνή η Δευτέρα θα σου έλεγε πως δεν ευθύνεται εκείνη που σε αγχώνει αλλά εσύ που την αντιμετωπίζεις με τρόπο αγχωτικό.


05.09.2017 Τρίτη

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για εποχές... ας μιλήσουμε... μην περιμένεις όμως να θρηνήσω το Καλοκαίρι που έφυγε ούτε να γκρινιάξω για το Φθινόπωρο που έρχεται σιγά σιγά... Δεν θα μπορούσα ποτέ να κατηγορήσω μια εποχή για αυτό που είναι, όπως ακριβώς, δεν θα μπορούσα ποτέ να κατηγορήσω έναν άνθρωπο για αυτό που είναι. Κάθε εποχή έχει την ομορφιά της, κάθε άνθρωπος έχει την ομορφιά του... Κάθε εποχή έχει μέσα της πολλούς ανθρώπους και κάθε άνθρωπος έχει μέσα του πολλές εποχές. Επομένως; Επομένως... Δεν θρηνώ και δεν γκρινιάζω. Μόνο γιορτάζω. Τι; Την κάθε εποχή και τον κάθε άνθρωπο όταν έρχονται στην ζωή μου...


06.09.2017 Τετάρτη

Η Τετάρτη... η τετάρτη δεν είναι ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος... κανένας δεν πανηγυρίζει που έρχεται, κανέναν δεν τον ενδιαφέρει το ότι φεύγει... Συνήθως... απλά... την προσπερνάνε... επειδή στέκεται κάπου στην μέση της εβδομάδας... Δεν θα ακούσεις κανέναν να πει "Όχι, πάλι! Ήρθε η Τετάρτη!" ούτε και κανένας όμως θα πει "Επιτέλους! Είναι Τετάρτη!"... Απλά δεν θα πουν τίποτα... απολύτως τίποτα για εκείνην... Πόσες Τετάρτες πρωινά πήγαν χαμένα; Αμέτρητα... Πόσες Τετάρτες απογεύματα περάσαν αδιάφορα; Αναρίθμητα... Στον ρυθμό και στον βωμό της δουλειάς, αδικαιολόγητα από τους ανθρώπους, θυσιάστηκαν πολλές Τετάρτες... Υπάρχουν, όμως, κάποια γενναία φιλιά που δόθηκαν Τετάρτες... κι ακριβώς επειδή βρήκαν χρόνο και τρόπο ανάμεσα στο άγχος, στα τρεξίματα, στην κούραση, στην αδιαφορία... άντεξαν μέσα στον χρόνο... Υπάρχουν κάποιες Τεταρτιάτικες γνωριμίες, κάποια Τεταρτιάτικα βλέμματα, κάποιες Τεταρτιάτικες αγκαλιές... που κάνουν τις Τετάρτες να μην ξεχνούν την αξία τους ακόμα κι αν, σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι δεν τους συμπεριφέρονται καλά... Γιατί οι Τετάρτες γνωρίζουν πως η αξία μας δεν εξαρτάται από το πώς επιλέγουν να μας συμπεριφερθούν. Και χαίρονται απλά που υπάρχουν κάποιοι, κάπου, κάπως, κατά καιρούς, που όχι μόνο τις εκτιμάνε... μα που τις σέβονται και που τις αγαπάνε... που επιλέγουν να τις ζουν... Και για αυτούς τους λίγους... οι Τετάρτες συνεχίσουν να υπάρχουν...


07.09.2017 Πέμπτη

Αυτό που με ξεκουράζει όταν κοιμάμαι είναι ένας καλός, χωρίς εφιάλτες, ύπνος. Αυτό που με ξεκουράζει όταν ξυπνάω είναι μια καλή, με όνειρα, ζωή...


08.09.2017 Παρασκευή

Οι περισσότεροι αγαπάνε την Παρασκευή γιατί είναι η τελευταία ημέρα της δουλειάς τους, γιατί ήρθε το Σαββατοκύριακο. Εγώ αγαπάω την Παρασκευή γιατί είναι η πρώτη ημέρα της ζωής μου, γιατί ήρθα στον κόσμο. Μια παρελθοντική Παρασκευή... γεννήθηκα.


09.09.2017 Σάββατο

Δεν είμαι από αυτούς που λένε "Εγώ φταίω για όλα". Δεν είμαι από αυτούς που λένε "Εσύ φταίς για όλα". Δεν είμαι από αυτούς που λένε "Εμείς φταίμε για όλα" αλλά ούτε κι από αυτούς που λένε "Αυτοί φταίνε για όλα". Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο καθένας είναι καλό να βλέπει, να καταλαβαίνει, να αισθάνεται και να επεξεργάζεται το δικό του μερίδιο της ευθύνης, εκείνο που του αναλογεί, κάθε φορά, ανάλογα με την κάθε συγκεκριμένη κατάσταση και με τις κάθε συγκεκριμένες συνθήκες. Κι επειδή η κάθε κατάσταση είναι διαφορετική, η κάθε συνθήκη είναι διαφορετική και ο κάθε άνθρωπος διαφορετικός... έτσι συμβαίνει και με το μερίδιο της ευθύνης, δεν είναι σε όλες τις καταστάσεις ίδιο για όλους. Άλλος μπορεί να έχει περισσότερο, άλλος λιγότερο, άλλος καθόλου. Για αυτό δεν είναι δίκαιο να λες "εμείς" όταν εννοείς "εγώ" ή "εσείς" όταν εννοείς "εσύ" ούτε είναι, όμως, σωστό να λες "εγώ" όταν εννοείς "αυτός", "αυτή" ή "αυτοί". Να έχεις το βάρος της δικής σου ευθύνης. Μόνο της δικής σου. Δεν μπορείς να σηκώσεις το βάρος όλου του κόσμου αλλά μην αφήσεις και τον κόσμο να σηκώσει το βάρος το δικό σου.




9/3/17

Ο πίνακας (ανακοινώσεων;)




Έχω έναν πίνακα ανακοινώσεων στο δωμάτιο. Βασικά... δεν ξέρω αν λέγεται πίνακας ανακοινώσεων... καλύτερα να πω... έχω έναν πίνακα σκέτο στο δωμάτιο... Γράφω εκεί πότε τις μέρες, πότε τους μήνες, πότε τις ημερομηνίες, πότε δουλειές που έχω να κάνω, πότε ανθρώπους που πρέπει να δω. Όταν τρέχω, όμως... όταν πραγματικά τρέχω... δεν προλαβαίνω να γράψω τίποτα. Τίποτα απολύτως. Έτσι ο πίνακας μένει με αυτό που έχει γραφτεί τελευταίο. Τώρα... γιατί τα γράφω αυτά... Πήγα να γράψω στον πίνακα μου... τον Σεπτέμβριο... και είδα πως ο πίνακας έγραφε ήδη Σεπτέμβριος... Η διαφορά είναι πως είναι άλλος Σεπτέμβριος αυτός που ήθελα να γράψω με αυτόν που ήταν ήδη γραμμένος. Ο φετινός και ο περσινός. Και τους χωρίζει ένας ολόκληρος χρόνος. Η τελευταία φορά που έγραψα στον πίνακα ήταν ακριβώς πριν έναν χρόνο. Και δεν μου το είπε το Προσωποβιβλίο, δεν μου το θύμισε ο υπολογιστής μου, μου το είπε ο ίδιος ο πίνακας, η ίδια η ζωή. Πόσο έτρεξα το 2016 προς το 2017, δεν λέγεται. Δεν πρόλαβε να γραφτεί σε αυτόν τον πίνακα τίποτα άλλο πέρα από τον Σεπτέμβριο. Στον πίνακα της ζωής, όμως, γράφτηκαν όλα. Γιατί εκεί... τίποτα δεν διαγράφεται, τίποτα δεν σβήνεται, τίποτα δεν φεύγει, τίποτα δεν προσπερνιέται... Αυτό, πάντως, που έχει μείνει σίγουρα κοινό από το τότε στο τώρα είναι η ζωγραφισμένη καρδούλα στην άκρη του πίνακα. Ό,τι κι αν γίνεται... πάντα αγαπάω τον Σεπτέμβριο. Είναι φοβερό. Πάντα βρίσκω τρόπο να τον συνοδεύει μία καρδούλα... ζωγραφισμένη ή μη. Όσο κι αν δυσκολεύομαι ή αγχώνομαι, όσο κι αν βρίσκομαι στο άγνωστο ή όσο κι αν δεν γνωρίζω πώς θα είναι η χρονιά... όσο κι αν προσπαθώ να οργανωθώ κι αν αρχίζω να τρέχω κι αν αισθάνομαι πως βρίσκομαι ξανά στο μηδέν χωρίς να έχω ιδέα πως να πάω ούτε καν στο ένα μα στο μισό ή στο μισό του μισού... Όσο κι αν το ένα ή το άλλο ή το τρίτο ή το κάθε τρίτο... Είναι γεγονός. Πάντα μα πάντα... τον αγαπάω τον Σεπτέμβριο. Είναι γεμάτος Όνειρα... Είναι γεμάτος από όλα τα όνειρα που έκανα ποτέ μέσα σε όλους τους Σεπτέμβριους της ζωής μου... Είναι γεμάτος από εμένα...