11/28/13

Σαν σήμερα...



Και όπως άνοιξα τα μάτια μου ακόμα μισοκοιμισμένη, τον είδα να με κοιτάζει με τα μεγάλα όμορφα μάτια του και με το γεμάτο αυθεντικό ενδιαφέρον βλέμμα του... και ενώ υπό κανονικές συνθήκες κάτι τέτοιο θα με τρόμαζε... ξαφνικά να ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω κάποιον μπροστά μου... την συγκεκριμένη στιγμή απλά δεν είχα δυνάμεις ούτε για να τρομάξω... «Τι κάνεις εσύ εδώ;» του είπα βραχνιασμένη... «Πώς μπήκες;»... και συνειδητοποίησα πως δεν είχε νόημα η ερώτηση μου αφού ήταν ο καλύτερος μου φίλος και εγώ του είχα δώσει το κλειδί για όλες εκείνες τις άπειρες φορές που δεν έχω μυαλό στο κεφάλι μου και που ξεχνάω τα κλειδιά στο σπίτι. «Ήρθα να δω ότι είσαι καλά.» μου είπε... «Σε έπαιρνα τηλέφωνο και δεν το άνοιγες. Και ανησύχησα...». «Είναι 8 το πρωί...» απάντησα εγώ «Κοιμάμαι...». Και εκείνος είπε... «Ακριβώς, για αυτό ήρθα... Εσύ ποτέ δεν κοιμάσαι στις 8 το πρωί! Εσύ ξυπνάς από τις 6! Ήθελα να σιγουρευτώ πως σήμερα θα είσαι καλά...». «Θα είμαι.» είπα δυναμικά αν και ακόμα μισοκοιμισμένη και μισοκουρασμένη «Πήγαινε στην δουλειά, να μην αργήσεις...» και άλλαξα πλευρό γυρίζοντάς του την πλάτη... «Δεν πάω πουθενά αν δεν σηκωθείς.» μου είπε και περίμενε εκεί. «Σε παρακαλώ...» ψιθύρισα «Άφησε με, μόνο σήμερα.» «Όχι.» είπε και περίμενε να σηκωθώ. Εγώ ξαναγύρισα πλευρό κοιτάζωντάς τον... Σκεπάστηκα καλά καλά... και είπα σιγά «Θέλω να μείνω για πάντα εδώ.». «Το ξέρω.» είπε εκείνος «Για αυτό και ήρθα. Μετά θα έχω δουλειά και δεν θα μπορώ να σε σηκώσω. Και θα μείνεις όλο το πρωί ξαπλωμένη...» Έκανε μια μικρή περίεργη παύση και μετά η φωνή του ακούστηκε αποφασιστική «Και δικός μου φίλος ήταν.» και εγώ τον κοίταξα σαν να τον παρακαλάω να μην μιλήσουμε για αυτό νιώθωντας τρομοκρατημένη μήπως και θέλει να συζητήσουμε κάτι παραπάνω, δεν είχα καμία όρεξη, δεν είχα διάθεση να αναλύσω τίποτα, δεν είχα τις αντοχές για μια τέτοιου τύπου συζήτηση... εκείνος επανέλαβε την ίδια φράση αλλάζοντας λίγο την σειρά των λέξεων «Ήταν και δικός μου φίλος.» και συνέχισε « Δεν θέλω να μείνεις ξαπλωμένη παρέα με την θλίψη. Όλοι, στενοχωριόμαστε μια τέτοια μέρα. Έχουν περάσει, σχεδόν, δύο χρόνια από τότε. Δεν είναι πολύς καιρός μα ούτε και λίγος. Αλλά δεν θέλω να σε αφήσω μέσα στο σπίτι κλεισμένη μια τέτοια μέρα. Βγες έξω. Πήγαινε στον άερα! Να περπατήσεις που σου αρέσει να περπατάς! Να αναπνεύσεις! Να πιεις εκείνο το αγαπημένο σου τσάι που εμένα δεν μου αρέσει καθόλου και που αναρωτιέμαι πώς στο καλό το πίνεις... Να κάτσεις να γράψεις και να διαβάσεις... Οτιδήποτε άλλο, από το να μείνεις κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους... μόνη σου... να σκέφτεσαι... Έλα μαζί μου στην δουλειά αν δεν θέλεις να κάνεις τίποτα άλλο!» Και εγώ γέλασα με αυτό το τελευταίο... «Σε παρακαλώ, θέλω να μείνω εδώ... Άσε με να μείνω εδώ... Θέλω να κοιμηθώ... Έχω δικαίωμα μια τέτοια ημέρα να μείνω το πρωί στο κρεββάτι μου... Θέλω να μείνω ξαπλωμένη... Θα σηκωθώ μετά... Αλήθεια σου λέω... Και θα είμαι καλά...» «Όχι.» επέμεινε εκείνος. «Δεν φεύγω μέχρι να σηκωθείς.» και εγώ κατάλαβα πως το εννοούσε και σηκώθηκα καθιστή με τα μαλλιά μου άνω κάτω και με αυτά που συνέβαιναν μέσα μου ακόμα πιο άνω κάτω. «Πολύ καλύτερα.» Μου είπε και χαμογέλασε. Σηκώθηκα πολύ αργά... περπάτησα... με την κουβέρτα τυλιγμένη γύρω μου... σέρνοντας τον έαυτό μου και πήγα μέχρι την πόρτα. Την άνοιξα. «Πήγαινε στην δουλειά σου. Θα είμαι μια χαρά.». «Θα είσαι;» με ρώτησε επιφυλακτικά... «Θα είμαι.» και το είπα τόσο σίγουρα που έπεισα ακόμα και τον έαυτό μου. Με αγκάλιασε... «Σε παρακαλώ, μην ξαναξαπλώσεις... Βγες στον αέρα... Κάνε μια βόλτα...» και τον διέκοψα «Ξέρω... Ξέρω... Θα πάω να πιω εκείνο το τσάι που εσύ δεν αγαπάς...» και εκείνος χαμογέλασε. «Και... Μην σκεφτείς...» ξεκίνησε την φράση του «Τον αριθμό...» είπαμε μαζί... Βγήκε από την πόρτα και τον είδα να κατεβαίνει τα σκαλιά γρήγορα με εκείνο το ιδιαίτερο περπάτημά του. Και για λίγο μέσα σε αυτό το περπάτημα ένιωσα την αγάπη. Ήρθε ως εδώ απλά για να δει ότι είμαι καλά. Για αυτό δεν υπάρχουν οι φίλοι; Για να σε αγαπάνε; Για να σε φροντίζουν; Για να σε προσέχουν; Και για να κάνεις κι εσύ το ίδιο για αυτούς; Όταν σε χρειάζονται; Για να είναι εδώ για εσένα και για να είσαι και εσύ εκεί για αυτούς; Έκλεισα την πόρτα... Και με ένα αίσθημα ενοχής πήγα και ξαναξάπλωσα. Μου ήταν αδύνατο να είμαι όρθια μία τέτοια ημέρα... Ένιωθα το σώμα μου βαρύ... Και την ψυχή μου ακόμα πιο βαριά... Στριφογύρισα, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ... Η επίδραση του φίλου μου ήταν ακόμα εκεί. Είχε δεν είχε τα κατάφερε! Πέτυχε τον στόχο του! Δεν θα μπορούσα τώρα να ακολουθήσω το αρχικό μου σχέδιο του να μείνω ξαπλωμένη όλη μέρα προσπαθώντας μόνο να κοιμάμαι και να μην σκέφτομαι... Προσπαθώντας να ξεχάσω. Είχε δίκιο. Μήπως όλοι δεν πονούσαμε; Κοίταξα για λίγο το ταβάνι... Κύλησαν δύο δάκρυα στα μάτια μου... Αλλά δύο. Μόνο δύο. Δεν τα άφησα να γίνουν περισσότερα. Και σηκώθηκα... Έκανα μηχανικές κινήσεις απλά και μόνο για να καταφέρω να αντιμετωπίσω τα πρώτα λεπτά της ημέρας... Ή αρχή ήταν δύσκολη... Αυτό το να κάνω ντους... το να ντυθώ... το να φάω... Και μετά έκανα ότι μου είπε ο καλύτερος μου φίλος να κάνω... Βγήκα στον αέρα, περπάτησα, πήρα και τις αναπνοές μου, ήπια και το αγαπημένο μου τσάι, έγραψα και διάβασα, βγήκα από τους τέσσερις τοίχους μου, πέρασα και πιο αργά από την δουλειά του φίλου μου απλά για να δει ότι όλα καλά... Πήρα τηλέφωνο και την υπόλοιπη παρέα... Όλους έναν έναν... Για να τους ακούσω λίγο... Και για να με ακούσουν... ότι είμαι καλά... Πέρασε η μέρα... Όχι, ακριβώς, χωρίς να το καταλάβω... αλλά τουλάχιστον καλύτερα από όσο θα περίμενα να περάσει... και το βράδυ που ξάπλωσα... κύλησαν άλλα δύο δάκρυα... για αυτό το... Σαν σήμερα... που ήταν τα γενέθλια κάποιου... αλλά δεν είναι πια...

Και η ζωή συνεχίζει... Για εμάς τους υπόλοιπους... που είμαστε ακόμα εδώ...

Τέσσερα δάκρυα... για αυτά τα άσβηστα κεριά...

Σκέφτηκα...

Και κύλησε ένα ακόμα δάκρυ. Αλλά μόνο ένα. Πέμπτο και τελευταίο...

Και τα, χωρίς αριθμό, κεριά έμειναν να φωτίζουν στο μυαλό μου χωρίς να υπάρχει κανείς για να τα σβήσει...


11/23/13

Καθρέφτη, Καθρεφτανθρωπάκι μου...




Είμαι συναχωμένη και νομίζω είναι λογικό και να νυστάζω και να γκρινιάζω...
Νιώθω, ταυτόχρονα, χαζούλα και σοφή όταν με κοιτάζεις και κοκκινίζω και επειδή ντρέπομαι αλλά και επειδή χαίρομαι...

Είμαι άσπρη σαν το χιόνι μα είμαι και μαύρη σαν την νύχτα...

Είμαι αθώα και αγνή μα είμαι και πονηρή και ραδιούργα...

Και τα χείλια μου είναι κόκκινα και σαν το κεράσι μα και σαν το αίμα...

Είμαι το πρόσωπο που ρωτάει τον μαγικό καθρέφτη.

Είμαι το πρόσωπο που απαντάει στον μαγικό καθρέφτη.

Είμαι το πρόσωπο μέσα και έξω από τον καθρέφτη.

Είμαι ο άνθρωπος... Είμαι ο καθρέφτης...

Είμαι η ερώτηση... Είμαι η απάντηση...

Είμαι αυτός που αγαπάει το ελάφι... Είμαι το ελάφι που τρέχει... Είμαι και αυτός που το σκοτώνει... Είμαι όμως και ο αυτός που την τελευταία στιγμή μπορεί να διστάσει και η ανθρωπιά του να νικήσει την αναισθησία του και η αγάπη του να νικήσει την αδυναμία... Είμαι αυτός που μπορεί να αφήσει το ελάφι να ζήσει και να του επιτρέψει να φύγει ελεύθερο μέσα στο δάσος... Είμαι και το ίδιο το δάσος... Όχι ένα δέντρο ή ένα φυτό του... Όχι ένα ζώο του... Είμαι όλο το δάσος... Με τους ήχους και τις μυρωδιές του... Με τα άγρια και με τα απαλά στοιχεία του...

Είμαι η ευαίσθητη πριγκήπισσα... Είμαι και η μοναχική μάγισσα...

Είμαι ο αλώβητος μα είμαι και ο τραυματισμένος...

Είμαι ικανή να φτιάξω ένα δηλητηριασμένο μήλο... δεν ξέρω αν είμαι ικανή να το δώσω σε κάποιον άλλον... αλλά σίγουρα είμαι ικανή να το φάω από το ίδιο μου το χέρι...

Είμαι το ίδιο το μήλο... Κόκκινο... Λαμπερό... Δελεαστικό... Ανάμεσα στα άλλα ξεχωρίζω... Μα αυτό που κρύβω μέσα μου είναι επικίνδυνο και σκοτεινό και τρομαχτικό... και για τους άλλους μα και για μένα...

Είμαι ικανή να αφήσω την όποια αφέλειά μου να με κάνει να εμπιστευτώ λάθος ανθρώπους...
Είμαι ικανή να αφήσω την όποια ατέλειά μου να με κάνει να γίνω ένας από αυτούς τους λάθους ανθρώπους που δεν θα έπρεπε κανείς να εμπιστευτεί...

Είμαι εκείνο το μικρό σπιτάκι που έχει τα πάντα μικροσκοπικά και όλα είναι ζεστά, απλά και ζωντανά... Μα είμαι και εκείνο το παλάτι που έχει τα πάντα τεράστια και όλα είναι μεγαλειώδη, σύνθετα και ψυχρά...

Είμαι εκείνο το μακρύ δαντελένιο φόρεμα μα είμαι και εκείνο το κοντό σκισμένο φορεματάκι... Είμαι εκείνο το ακριβό χρυσό κουστούμι μα είμαι και εκείνο το φτηνό καφέ γιλέκο...

Είμαι ο δυναμικός αδύναμος πρίγκηπας ... Είμαι και ο αδίστακτος δισταχτικός κυνηγός...

Είμαι ο ανέγγιχτος... Μα είμαι και ο φουρτουνιασμένος...

Είμαι το όπλο στο χέρι... Μα είμαι και το κέντημα στο χέρι... Είμαι το χέρι... και ό,τι αποφασίζει να κρατήσει αυτό...

Είμαι ο άντρας... Είμαι η γυναίκα...

Ο κάθε άντρας... Η κάθε γυναίκα...

Είμαι και οι άνθρωποι στο παλάτι είμαι και οι άνθρωποι στο σπιτάκι...

Ο κάθε άνθρωπος... Σε κάθε μέρος...

Είμαι τα πρόσωπα... Είμαι τα βλέμματα...

Είμαι όλα τα χέρια... και είμαι και όλα τα αντικείμενα...

Δεν υπάρχει μονοπάτι ή γκρεμός που να μην είμαι...
Δεν υπάρχει ποτάμι ή καταρράχτης που να μην είμαι...

Είμαι όλοι οι δρόμοι καλοστρωμένοι ή κακοστρωμένοι... Με εμπόδια ή χωρίς... Με λακούβες... Με γέφυρες... Με τοίχους... Με τρύπες...

Είμαι όλα αυτά μαζί...

Δεν μπορώ να σου ζητήσω να γίνεις ο πρίγκηπάς μου γιατί ποτέ δεν ένιωσα πριγκήπισσα...

Είμαι όλο το παραμύθι...

Είμαι η αρχή... Είμαι η μέση... Είμαι το τέλος... Το οποίο δεν είναι πάντα καλό...

Είμαι αυτοί που έζησαν καλά
Είμαι και αυτοί που έζησαν καλύτερα...
Είμαι αυτοί που έζησαν κακά
Είμαι και αυτοί που έζησαν χειρότερα...

Είμαι η Χιονάτη, είμαι η κακιά μάγισσα, είμαι οι επτά νάνοι, είμαι και ο πρίγκηπας, είμαι και ο κυνηγός... Είμαι και η μητέρα που χάθηκε... Είμαι και ο πατέρας που πέθανε... Είμαι και όλα αυτά που έγιναν μετά... Είμαι και όλοι αυτοί που έζησαν... Είμαι και εκείνο το φιλί που παίρνει ή δίνει αναπνοή...

Είμαι ο χρόνος...

Είμαι η γέννηση...

Είμαι ο θάνατος...

Είμαι η ζωή...

Είμαι όλο το παραμύθι...

Και αν είναι να είσαι εδώ μαζί μου...

Θα πρέπει όχι μόνο να αποδεχτείς το δικό μου παραμύθι αλλά θα πρέπει να αντιληφθείς και το δικό σου παραμύθι...

Γιατί και εσύ όλο το παραμύθι είσαι...

Και στην ερώτηση «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιο είναι το πιο όμορφο παραμύθι από όλα;»

Η απάντηση είναι «Εσύ».

Εσύ είσαι το πιο όμορφο παραμύθι από όλα.

Γιατί εσύ είσαι το δικό σου παραμύθι.

Είσαι το παραμύθι.

Όποιος κι αν είσαι...
Και
Όποιο κι αν είναι το παραμύθι...

... ... ...


Δεν περιμένω έναν πρίγκηπα... Μα περιμένω έναν άνθρωπο...
Δεν περιμένω έναν πρίγκηπα... Μα περιμένω ένα παραμύθι...

Έναν άνθρωπο – παραμύθι...



11/21/13

Το γράμμα των γραμμάτων



Έκλεισα τον φάκελο...
Το γράμμα μου είναι έτοιμο...
Το έγραψα για εσένα...

Πες μου πού βρίσκεσαι να σου το στείλω...
Πες μου που είσαι να σου το φέρω...
Πες μου ποιος είσαι να βρω τρόπο να έρθω σε εσένα...

Το έγραψα σήμερα... Πριν λίγο...
Για εσένα.
Μόνο για εσένα.

Ξέρεις τα γράμματα μου δεν διαβάζονται εύκολα... Έχω την αίσθηση πως μόνο εσύ μπορείς να τα διαβάσεις... Μόνο εσύ μπορείς να με διαβάσεις... Για αυτό έγραψα σε εσένα... Γιατί ήμουν σίγουρη πως εσύ θα δεις πίσω από τις μουτζούρες...

Δεν είναι καθαρογραμμένο... Ήθελα να ήταν... αλλά δεν τα κατάφερα...

Το γράμμα μου είναι όπως εγώ... Ανακατεμένο... Μπερδεμένο...

Και στις σελίδες έχει βελάκια... Για να καταλάβεις πώς θα διαβαστεί... Από πού θα πας πού... Από ποιο σημείο σε ποιο σημείο... Δεν είναι γραμμένο με την σειρά... Θα πρέπει να πηγαίνεις συνέχεια μπροστά και πίσω και πίσω και μπροστά αν θέλεις να βγάλεις κάποιο νόημα... Ακολούθησε τα βελάκια... Ελπίζω να μην δυσκολευτείς... Και αν είναι τσαλακωμένες οι σελίδες... μην τις υποτιμήσεις... Προσπάθησα να τις κρατήσω ίσιες... όμορφες... αλλά και πάλι δεν γινόταν... τσαλακώθηκαν στην πορεία... Μέχρι να γραφτούν όλα όσα ήθελα να σου πω... τσαλακώθηκαν οι σελίδες... μουτζουρώθηκαν και τα γράμματα... Και τα σκισμένα σημεία... μην τα προσπεράσεις... είναι κι αυτά κομμάτια του έαυτού μου... Εκείνα τα σκισμένα γράμματα... είναι το ίδιο πολύτιμα με τα μη σκισμένα... Και εκείνες οι ψιλοδειλές σταγόνες... είναι γιατί εκεί αποφάσισε να αρχίσει να αδειάζει το μελάνι... Και εκείνα τα ψιλοαόρατα γράμματα... είναι γιατί εκεί μου τελείωσε... αλλά αν το βάλεις στο φως... θα διαβάσεις ακόμα και εκείνες τις λέξεις τις αδιάβαστες... και αν κοιτάξεις λίγο ακόμα πιο κοντά... θα διαβάσεις ακόμα και εκείνες τις λέξεις τις άγραφες... Γιατί δεν πρόλαβα να σου τα γράψω όλα... Σου έγραψα μόνο τα βασικά... Δεν μου έφτασε... το μελάνι... δεν μου έφτασε ο χώρος... δεν μου έφτασε ο χρόνος... Βλέπεις πάντα τρέχω για να προλάβω... αυτά που δεν προλαβαίνονται... τρέχω... για να προφτάσω... Μα δεν προλαβαίνω... Και σε εσένα... Δεν πρόλαβα... Δεν πρόλαβα να σου γράψω όλα όσα ήθελα να σου γράψω... Μα δεν πειράζει... Εσύ θα καταλάβεις... Σου έγραψα για την ζωή... Ξέρεις... Για εκείνη την ζωή... που κανείς δεν μιλάει... γιατί κανείς δεν προλαβαίνει να μιλήσει... γιατί όλοι τρέχουν... όπως κι εγώ... Σου έγραψα για αυτά... στα οποία δεν στεκόμαστε... Σου έγραψα για αυτά... για τα οποία δεν χρειάζεται να τρέξουμε... Μην ξεχάσεις... Να δεις και τα σημεία στίξης μου... Είναι κι αυτά σημαντικά... Στις τρεις τελείες... Να σταθείς σε κάθε τελεία... Και μην αφήσεις ούτε ένα ερωτηματικό, ούτε ένα θαυμαστικό να σου ξεφύγει... Το κάθε τι έχει την σημασία του... Και κάθε στίξη είναι κάθε στιγμή μου... Πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ... Για να σου πω όλα αυτά για τα οποία σου έγραψα... Αλλά δεν είσαι... Εύχομαι μόνο να μην τρέχεις... Κι εσύ όπως και οι άλλοι... Σε φαντάζομαι πάντα να περπατάς... Ήρεμος... Και αναρωτιέμαι σε ποια κύματα βρίσκεσαι... Να είναι της θάλασσας ή του ήχου;... Έτσι κι αλλιώς, σε νιώθω στον αέρα... Σε νιώθω στις αισθήσεις... Δεν γίνεται να είσαι μόνο ήχος... Δεν γίνεται να είσαι μόνο εικόνα... Δεν γίνεται να είσαι μόνο κάτι που βλέπω ή κάτι που ακούω... Σε νιώθω... Για αυτό σου γράφω... Γιατί σε νιώθω...

Και ακόμα κι αν δεν μου πεις πού βρίσκεσαι...
Και ακόμα κι αν δεν μου πεις πού είσαι...
Και ακόμα κι αν δεν μου πεις ποιος είσαι...

Και ακόμα και αν δεν βρω τρόπο να έρθω σε εσένα...

Ο φάκελος μου θα βρει τρόπο...
Το γράμμα μου θα σε βρει...
Γιατί είναι φτιαγμένο με όλα τα γράμματα της ζωής μου...
Και κάθε Άλφα είναι κάθε Αγάπη...
Και κάθε Ωμέγα είναι κάθε τι Ωραίο...
Και κάθε γράμμα ανάμεσα είναι κάθε όραμά μου...
Το γράμμα μου των γραμμάτων μου θα σε βρει...
Γιατί είσαι το γράμμα που μου λείπει...
Για να συμπληρώσω το αλφάβητο...
Εσύ μόνο μπορείς να τελειώσεις το ατελείωτο γράμμα μου...
Εσύ μόνο έχεις το μελάνι που μου τελείωσε...
Εσύ μόνο μπορείς να γράψεις όσα δεν πρόλαβα να σου γράψω...
Εσύ μπορείς να προστατεύσεις, να αγαπήσεις, να συμπληρώσεις, να γεμίσεις τις σελίδες μου...

Σου στέλνω το γράμμα μου...
Για να γράψεις κι εσύ το δικό σου...

Το γράμμα μου είναι έτοιμο... μα όχι ακριβώς έτοιμο...
Σε περιμένει...
Το έγραψα για εσένα...
Για να το γράψεις κι εσύ...

Άφησα τον κλειστό μου φάκελο που φτιάχτηκε για να τον ανοίξεις εσύ... να ταξιδέψει...

Και μέσα από τα κύματα του ήχου και της θάλασσας θα έρθει να σε βρει...

Κάπου ανάμεσα στα δικά σου γράμματα βρίσκεται και το δικό μου... Μην το αγνοήσεις... Μην με αγνοήσεις... Διάβασέ το... Διάβασέ με... Και έλα να με βρεις...

(Και είδα το γράμμα μου με όλα τα γράμματα της ζωής μου να φεύγει και να χάνεται για να έρθει να σε βρει...)


11/19/13

Το δήθεν τσιγάρο



Από όταν ήμουν μικρή είχα ανάμεσα στις διάφορες συνήθειες -παιχνίδια και αυτήν: Να τυλίγω χαρτάκια και να παίζω πως είναι τσιγάρα που τα καπνίζω. Μάλιστα, πού και πού, νομίζω οι γονείς μου άκουγαν να μην με αφήνουν να το κάνω γιατί μεγαλώνοντας θα καπνίσω (παρένθεση: Δεν κάπνισα).

Μέχρι σήμερα αν βρεθεί ένα εισιτήριο στο χέρι μου ασυναίσθητα το τυλίγω και το κρατάω στα δάχτυλά μου σαν τσιγάρο. Μερικές φορές μπορεί να το βάλω και στα χείλια μου. Καμιά φορά, με ηρεμεί ή με βοηθάει να σκεφτώ...

Κατά καιρούς, έχω μπερδέψει πολύ κόσμο με αυτό... Με έχουν ρωτήσει αν έχω φωτιά, αν θέλω φωτιά, αν έχω τσιγάρο και διάφορα άλλα μέσα στα χρόνια... Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι...

Χθες, λοιπόν, συνέβηκε το εξής...

Στον σταθμό του τρένου... Περιμένοντας το τρένο για να πάω στο Μοναστηράκι... Τύλιξα το εισιτήριο μου στο χέρι μου και περπατούσα πάνω κάτω καθώς είχα χαθεί στις διάφορες σκέψεις μου... Το κράτησα, το στριφογύρισα, στα δάχτυλά μου μπορεί και να το ανέβασα μέχρι τα χείλια μου... Δεν θυμάμαι... Μετά το ξετύλιξα... (και είμαι σίγουρη πως θα το ξανατύλιγα σε λίγο!)...

Με σταματάει, λοιπόν, ο υπεύθυνος εκεί και αρχίζει να μου λέει «Ξέρετε τι δεν μου αρέσει; Να με κοροιδεύουν μπροστά στα μάτια μου! Αυτό το πράγμα δεν μου αρέσει καθόλου! Να με κοροιδεύουν! Περάσατε από δίπλα μου, με είδατε που σας είδα (είχα περάσει όντως από δίπλα του, και όντως τον είδα που με είδε...), μου ήρθε όλος ο καπνός και...» εγώ αμέσως πήγα να του πω «Μα δεν καπνίζω... Είναι το εισιτήριό μου, να το τυλίγω έτσι και...» και εκείνος επέμενε πως του ήρθε ο καπνός του φανταστικού τσιγάρου μου... «Σας είδα που πετάξατε το τσιγάρο σας... Εκεί στο τέλος της αποβάθρας... Και όταν περάσατε δίπλα μου... Μου ήρθε όλος ο καπνός!»... Με αντιμετώπιζε σαν να λέω σχολικές δικαιολογίες... Εγώ το μόνο που είπα ήταν γελώντας (γιατί μου φαινόταν πολύ αστείο και το ότι άκουγα παρατήρηση για το κάπνισμα και το ότι του ήρθε όλος ο καπνός!) «Μα δεν καπνίζω... Δεν έχω καπνίσει ποτέ στην ζωή μου...». Και, κάποια στιγμή, βλέπει στο χέρι μου το εισιτήριο μου ξανά τυλιγμένο (χωρίς να το καταλάβω το είχα τυλίξει πάλι στο χέρι μου σαν ψεύτικο τσιγάρο)... και τον ακούω να ψιθυρίζει «Καλά αν το κρατούσατε έτσι... Μπορεί... » Μου ζήτησε «Συγνώμη» αλλά δεν κατάλαβα αν το εννοούσε ή όχι... Νομίζω το εννοούσε... Δεν κατάλαβα αν με πίστεψε... Νομίζω με πίστεψε... Δεν έχει και πολύ σημασία εξάλλου...

Μου έκανε πολύ εντύπωση πως μέσα από μία εικόνα... Ο άνθρωπος δημιουργήσε μία ιστορία με άλλες εικόνες... Ακόμα και το ότι με είδε να πετάω το τσιγάρο μου... Και το πιο φοβερό από όλα για εμένα είναι... Ότι του ήρθε ο καπνός... Επέμενε ότι του ήρθε ο καπνός... Τόσο πολύ του δημιουργήθηκε αυτή η ψεύτικη πραγματικότητα... που ένιωσε τον καπνό στο πρόσωπό του...

Ίσως ο άνθρωπος θα έπρεπε να έχει γίνει ηθοποιός...



11/18/13

Έχεις κάτι δικό μου...



‘Εχεις κάτι δικό μου...
Δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά
και κανείς άλλος δεν μπορεί να το καταλάβει
εκτός από εμένα.
Αλλά εγώ το ξέρω και το νιώθω...
Έχεις κάτι από εμένα.
Για αυτό και όταν σε κοιτάζω
νιώθω πως μπορείς να με καταλάβεις
χωρίς να χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω.
Για αυτό και όταν με κοιτάζεις
σε νιώθω.

Εκείνες τις πτυχές σου που κρύβεις
τις βλέπω.
Εκείνες τις πλευρές σου που αρνείσαι
τις αισθάνομαι.

Και είναι οι δικές μου πτυχές
Και είναι οι δικές μου πλευρές
που κρύβεις και αρνείσαι
για αυτό τις βιώνω και τις αναγνωρίζω
γιατί κάποτε κι εγώ προσπάθησα
να τις κρύψω και να τις αρνηθώ.

Και ξέρω τι σε περιμένει
μέχρι να αποδεχτείς
αυτό που είσαι
και
αυτό που έχεις.

Και ξέρω πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος της αποδοχής.

Και αυτός ο φόβος που σε περιτριγυρίζει
είναι ο δικός μου ο φόβος.
Και αυτός ο πόνος που σε περιβάλλει
είναι ο δικός μου ο πόνος.

Για αυτό
Χωρίς να το γνωρίζεις
Χωρίς να σε γνωρίζεις
Σε αγαπάω.

Και δεν χρειάζομαι τίποτα παραπάνω από αυτό.

Μου αρκεί η αγάπη.

Και δεν έχω ανάγκη τίποτα παραπάνω από αυτό.

Μου αρκείς εσύ.

Είσαι ανάμεσα στα πρόσωπα που σκέφτομαι να είναι καλά... Είσαι ανάμεσα στους ανθρώπους που εύχομαι για αυτούς ό,τι καλύτερο... Σε συμπαθώ τόσο απέραντα πολύ... Σε κουβαλάω τόσο ατελείωτα μαζί μου...

Γνωρίζω τι περνάς.

Και είμαι εδώ για εσένα
Χωρίς να σου το έχω δηλώσει ποτέ.

Αλλά είμαι εδώ
Και θα είμαι.

Για να μην φοβάσαι με τον φόβο.
Για να μην πονάς με τον πόνο.

Έχεις κάτι δικό μου...
Και σε αγαπάω
Για αυτό.

Έχεις όμως και πολλά δικά σου...
Και σε αγαπάω
Και για αυτά.

Έχεις κάτι δικό μου
Για αυτό (αλλά και για άλλα)
Χωρίς να το γνωρίζεις
Χωρίς να σε γνωρίζεις
Σε αγαπάω.

Με κάνει ευτυχισμένη
Απλά και μόνο το ότι υπάρχεις...

Έχεις κάτι δικό μου...
Και θα ευχόμουν να μην το είχες
Γιατί (εγώ πάνω από όλους) ξέρω αυτό το «κάτι»
Πόσο σε ταλαιπωρεί
Πόσο σε πιέζει
Πόσο σε περιορίζει
Πόσο σε καταπιέζει.

Αλλά από την στιγμή που το έχεις
το έχεις...
Και δεν μπορώ να κάνω εγώ κάτι
για αυτό...

Αν μπορούσα
θα σου το έπαιρνα
θα σου το έκλεβα
Για να νιώσεις καλύτερα
Για να φύγει το βάρος.
Αλλά δεν γίνεται...
Θα ζεις και θα ζήσεις με αυτό
Όπως κι εγώ...

Έχεις κάτι δικό μου...
Και αυτό το είδα από την πρώτη στιγμή και θα το βιώνω μέχρι την τελευταία.

Έχεις κάτι δικό μου...
Και κανείς δεν έχει κάτι δικό μου
Εκτός από εμένα.
Δεν ξέρω πώς γίνεται!
Εσύ!
Να έχεις κάτι δικό μου!
Αλλά το έχεις!
Και, ίσως, αυτό με έλκει περισσότερο σε εσένα...

Δεν ξέρω
Αν είναι το δικό μου
Ή το δικό σου
Κομμάτι
Που με τραβάει προς τα εσένα...
Αλλά με τραβάει...

Έχεις κάτι δικό μου...
Και σε νιώθω τόσο κοντά μου
Όσο κι αν εσύ προσπαθείς να μείνεις μακρυά
Όσο κι αν πιστεύεις πως απομακρύνεσαι.

Δεν υπάρχει καμία απόσταση μεταξύ μας.

Έχεις κάτι δικό μου...
Και σε τρομάζει ότι το ξέρω...

Στεκόμαστε σε άλλα σημεία...
Μα έχεις κάτι από εμένα...

Και θέλω να ξέρεις
Πως δεν υπάρχει τρόπος να κρυφτείς
Από εμένα
Και δεν χρειάζεται να κρυφτείς.

Σε αγαπάω.
Σε όλο το μέγεθος σου
Με όλες τις πλευρές και τις πτυχές σου
Δικές μου και δικές σου
Σε αγαπάω.

Έχεις κάτι δικό μου.
Έχω κάτι δικό σου.

Έχεις κάτι από εμένα.
Έχω κάτι από εσένα.

Και για αυτό δεν θα φύγω
Μέχρι να το νιώσεις κι εσύ.

Αυτό το «κάτι» που είναι δικό μας.

Που ανήκει μόνο σε εμάς.
Και που ο κόσμος γυρνάει
Και θα γυρνάει
Μέχρι να το ανακαλύψουμε.

Έχεις κάτι δικό μου...
Έχω κάτι δικό σου...

Και θα σε ευχαριστώ
Για αυτό το «κάτι»
Που έχεις και που είσαι...
Όλη μου την ζωή...

Έχεις κάτι δικό μου...
Δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκε μέσα σε εσένα
Αλλά σε ευχαριστώ...
που το έχεις
Και που το κουβαλάς
Και που το προστατεύεις
Και που το αγαπάς.

Σε ευχαριστώ που με αγαπάς...
Χωρίς να το γνωρίζεις...

Απλά σε ευχαριστώ
Για αυτό το «κάτι»
Που έχεις εσύ μα κι όμως είναι δικό μου...
Που δεν μου ανήκει μα κι όμως είναι δικό μου...
Σε ευχαριστώ
Για αυτό το «κάτι»
Το δικό μου.

Έχεις κάτι δικό μου... που (κι όμως) είναι κάτι δικό σου...

Έχεις κάτι δικό μου...
Για αυτό (αλλά και για (όλα τα) άλλα)
Χωρίς να το γνωρίζεις
Χωρίς να σε γνωρίζεις
Σε αγαπάω.


11/16/13

Τα μάτια μου, τα δικά μου...



Άφησα πίσω τον εαυτό μου, ανέβηκα σε ένα λεωφορείο, έκλεισαν οι πόρτες, και ο οδηγός ξεκίνησε... Και κάθως έφευγε πρόλαβα να δω τα δικά μου μάτια να με αποχαιρετούν με ένα βλέμμα απόλυτης εγκατάλειψης...

«Πού πας χωρίς εμένα;» με ρωτούσα. «Γιατί με εγκαταλείπεις;»

Και εγώ στρέφοντας το κεφάλι μου προς τον οδηγό και μην κοιτάζοντας πια τον ίδιο τον εαυτό μου προσπάθησα να διώξω την ερώτηση από το θολό μυαλό μου... Μα η ερώτηση όσο κι αν την διώξεις μένει εκεί και σε στοιχειώνει μέχρι να δώσεις μια απάντηση που κάπως να σε ικανοποιεί…

Ταξίδευε το λεωφορείο. Κοίταζα εγώ μπροστά για να μη ζαλιστώ. Το συνηθίζω αυτό μέσα στα αυτοκίνητα. Το να ζαλίζομαι. Άνοιξα το παράθυρο για να μπαίνει αέρας. Πάντα με βοηθάει. Ο αέρας.

Καμία στάση δεν έκανε ο οδηγός. «Πού να πηγαίνει;» αναρωτήθηκα.

Γύρισα το κεφάλι μου πίσω μου. Κανένας επιβάτης. Μόνο εγώ. Περίεργο, σκέφτηκα. Πολύ περίεργο...

Γύρισα το κεφάλι μπροστά μου. Κανένας επιβάτης. Μόνο εγώ. Περίεργο, σκέφτηκα. Πολύ περίεργο...

Σε ένα λεωφορείο, μόνη μου, χωρίς καμία παρέα, χωρίς καν τον ίδιο μου τον εαυτό, να ταξιδεύω, μην ξέροντας για πού... μην ξέροντας γιατί... ταξιδεύοντας... ταξιδεύοντας... πηγαίνοντας προς τα εκεί που κανένας άλλος δεν πάει... ταξιδεύοντας... ταξιδεύοντας...

Πηγαίνοντας στο πίσω μέρος του λεωφορείου ψάχνωντας απεγνωσμένα για έναν ακόμα επιβάτη... κανένας... πουθενά... κανείς... όλες οι θέσεις άδειες... όλες κενές...

Πηγαίνοντας ξανά στο μπροστά μέρος του λεωφορείου, ανάμεσα στις άδειες, κενές, θέσεις, προς τον οδηγό να τον ρωτήσω πού πάμε... να πάρω κάποιο στοιχείο κατεύθυνσης ή προορισμού... Μα ούτε ο οδηγός δεν είναι εκεί...

Πριν λίγο ήταν εκεί ή μήπως νόμισα πως ήταν εκεί; Νόμιζα πως κάποιος οδηγούσε... Μα τώρα ακόμα και η θέση του οδηγού είναι κενή... Με έκπληξη παρακολουθώ το λεωφορείο να πηγαίνει μόνο του λίγο άτσαλα... και να συνεχίζει να πηγαίνει την άγαρμπη πορεία του χωρίς να το οδηγεί κανείς...

Πανικόβλητη πηγαινοέρχομαι μήπως κάποιος κάπου εμφανιστεί μα πουθενά κανείς...

Μόνο εγώ.
Μόνο εγώ χωρίς τον εαυτό μου.
Μόνο εγώ.

Σαν υστερική να πηγαίνω πάνω κάτω, πάνω κάτω, μην ξέροντας τι άλλο μπορώ να κάνω.

Βλαστημώντας που δεν έχω δίπλωμα οδήγησης, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω να οδηγώ ούτε ένα απλό αυτοκίνητο πόσο μάλλον ένα λεωφορείο...

Τι να κάνω; Και να κάτσω στο τιμόνι τι μπορώ να κάνω; Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω. Όχι επειδή είμαι γυναίκα (άλλο κι αυτό... να πιστεύουν πως οι γυναίκες οδηγοί είναι χειρότεροι από τους άντρες οδηγούς... ως επιβάτης που δεν ζαλίζεται μόνο όταν βρίσκεται σε όχημα ενός καλού οδηγού, μπορώ να πω με σιγουριά πως ο καλός οδηγός είναι καλός οδηγός ανεξάρτητα από το αν είναι άντρας ή γυναίκα...) αλλά επειδή δεν έμαθα ποτέ. Και δεν είναι δυνατόν να κάνεις πράξη κάτι που δεν έχεις μάθει ούτε στην θεωρία.

Να κοιτάζω το τιμόνι και να μου φαίνεται το πιο τρομαχτικό πράγμα στον κόσμο.

Όλα εύκολα είναι όταν τα κάνουν οι άλλοι. Μα όταν έρχεται η σειρά μας τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο.

Κάθομαι στην θέση του οδηγού... δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουν τα πόδια μου, πώς να πατήσουν τι, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουν τα χέρια μου, πώς να στρίψουν τι. Αλλά η μόνη μου ελπίδα να επιβιώσω είναι να πάρω το τιμόνι στα χέρια μου και να κάνω ό, τι καταλαβαίνω. Να το στρίψω όπως να’ ναι, όπου να’ ναι...

Γιατί κανείς δεν με έμαθε να οδηγώ;
Γιατί κανείς δεν μου έδωσε τα εφόδια για να οδηγήσω;
Γιατί εγώ δεν έμαθα να οδηγώ;

Τι μπορεί να κάνει ένα τιμόνι μέσα σε χέρια που δεν γνωρίζουν να το χειριστούν;

Παρακολουθώ με τρόμο το λεωφορείο να πηγαίνει και να πηγαίνει...

Ευτυχώς ο δρόμος είναι ευθεία χωρίς εμπόδια. Όσο δεν βρίσκω εμπόδια μπροστά μου μου επιτρέπεται απλά να το αφήσω να πηγαίνει και να πηγαίνει...

Αλλά τι θα κάνω στο πρώτο εμπόδιο που θα συναντήσω;

Ακόμα κι αν είναι το πιο απλό εμποδιάκι του κόσμου δεν θα μου είναι δυνατόν να το ξεπεράσω...

Πόσο τρέμω στο να εμφανιστεί και το πιο μικρό πετραδάκι του κόσμου μπροστά μου;!

Πόσο απροετοίμαστη νιώθω!

Πιάνω το τιμόνι δειλά και δοκιμάζω... λίγο δεξιά λίγο αριστερά...

Τουλάχιστον, για να προσπαθήσω να μην με γκρεμίσει το πιο μικρό εμποδιάκι του κόσμου.

Τώρα που το σκέφτομαι ευτυχώς δεν έχω επιβάτες. Αν είχα επιβάτες θα τους ταλαιπωρούσα κι αυτούς μαζί μου.

Ευτυχώς, που είμαι μόνη μου...

Μα τον έαυτό μου;

Αυτόν ίσως και να έπρεπε να τον έχω μαζί μου... Ίσως αν τον είχα μαζί μου να ήξερε εκείνος να πάρει το τιμόνι...

Ίσως...

Αλλά, όχι, ούτε εκείνος θα ήξερε... Το ίδιο απεγνωσμένος θα ήταν με εμένα...

Απλά...

Έχω την αίσθηση πως θα ήμουν πιο δυνατή και πιο σίγουρη αν τον είχα μαζί μου...

Και σαν από θαύμα...

Ξέρω, ακριβώς, τι πρέπει να κάνω...

Αφήνω το τιμόνι... Πατάω το κουμπί, αυτό το κόκκινο στρογγυλό κουμπάκι που βρίσκεται κοντά στα τρία άλλα, που ανοίγει την πόρτα... την μπροστινή... Η ταχύτητα δεν είναι και τόσο μεγάλη... Σηκώνομαι... Πατάω και τα υπόλοιπα κουμπιά, να ανοίξουν όλες οι πόρτες... Και ο αέρας μπαίνει με δύναμη... Και το λεωφορείο τρέχει με ταχύτητα... Ούτε που ξέρω πώς βρέθηκα εδώ... Τι κι αν οι άλλοι οδηγούν λεωφορείο; Τι κι αν οι άλλοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν με το τιμόνι; Ή δεν γνωρίζουν αλλά απλά κάνουν ότι γνωρίζουν αδιαφορώντας για τα ατυχήματα που προκαλούν γύρω τους; Τι κι αν οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται αν τους έμαθαν να οδηγούν... και θεωρούν αυτονόητο... πως αφού τους έδωσαν ένα τιμόνι πρέπει να τα βγάλουν πέρα με αυτό; Εγώ δεν θέλω να τα βγάλω πέρα έτσι... Στραβά κουτσά... Πατώντας περαστικούς... Χτυπώντας αδέσποτα... Και βάζοντας σε κίνδυνο εμένα και τους άλλους... Δεν με ενδιαφέρει αυτό το ταξίδι... Ποτέ δεν με ενδιέφερε... Αυτό το παράλογο... Να πρέπει απλά να τα βγάλω πέρα... Μην έχοντας ιδέα τι να κάνω... Περπάτησα πάνω κάτω... Κοιτάζοντας τις ανοιχτές πόρτες... Μην μπορώντας να επιλέξω... Βρέθηκα ξανά στην μπροστινή ανοιχτή πόρτα... Από εδώ θα είναι πιο δύσκολο... Είναι πιο μικρή... Πιο στενή... Αποφασίζω να πάω στην δεύτερη, που είναι μία από τις κεντρικές... Έτσι κι αλλιώς, καμιά φορά, δεν έχει σημασία ποια πόρτα θα επιλέξεις... Καμιά φορά, όλες οι πόρτες σε οδηγούν στον ίδιο δρόμο απλά εσύ δεν το γνωρίζεις... Πήρα μια ανάσα, ένιωσα τον αέρα και πήδηξα στο κενό... Κατρακύλησα πρώτα στο τσιμέντο... και μετά στα χορτάρια λίγο πιο πέρα... Τραυματίστηκα λιγάκι... Ευτυχώς, όχι πολύ... Γρατζουνίστηκα... Στα χέρια μου... Και στα γόνατά μου... και χτύπησα και λίγο στην πλάτη μου... Όχι, όμως στο κεφάλι μου... Αυτό κατάφερα να το προστατεύσω... Άφησα το λεωφορείο να φεύγει χωρίς εμένα... Άδειο... Και, προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν ένιωθα απόλυτη εγκατάλειψη... Ένιωθα απόλυτη ανακούφιση... Σηκώθηκα... Και ήξερα ακριβώς τι πρέπει να κάνω... Μα δεν είναι το λεωφορείο που έχει σημασία!!! Εγώ είμαι! Άρχισα να περπατάω προς τα πίσω... και ήξερα πως και εκείνος θα περπατάει προς τα εμένα... Θα συναντηθούμε κάπου στην μέση της διαδρομής ... Δεν έπρεπε από την αρχή να σε έχω αφήσει... Δεν έχω ιδέα πως μου ήρθε αυτή η ιδέα! Να μπω σε ένα λεωφορείο!!! Ίσως είναι που έβλεπα όλους τους άλλους να μπαίνουν σε ένα λεωφορείο και να προχωράνε πιο γρήγορα από εμένα... Ακόμα και στραβά κουτσά... Αλλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, Εαυτέ μου... Δεν γίνεται... Δεν γίνεται να σε θυσιάσω έτσι απλά... Μου είναι αδύνατον να σε αφήσω έτσι... Δεν μπορώ να προχωρήσω χωρίς εσένα... Και δεν με νοιάζει να πάω όλο τον δρόμο περπατητά αν χρειαστεί... Αρκεί να σε έχω μαζί μου... Δεν με νοιάζει να κάνω ακόμα και μισό βήμα... Αρκεί να είναι μαζί σου... Αρκεί να μην είναι στραβό... Αρκεί να μην είναι κουτσό... Αρκεί να είναι ανθρώπινο και αληθινό...

Και ανάμεσα σε άλλα λεωφορεία... που πήγαιναν στραβά κουτσά... που συγκρούονταν μεταξύ τους... που οι οδηγοί τσακώνονταν μεταξύ τους χωρίς να καταλαβαίνουν πως δεν ευθύνονται απαραίτητα μόνο αυτοί για την κατάσταση που επικρατεί... Ανάμεσα σε χαμένους θλιμμένους εαυτούς που περιμένουν σε θλιμμένες χαμένες στάσεις τους οδηγούς που υπεροπτικά επέλεξαν να τους αφήσουν για να προχωρήσουν... Ανάμεσα σε τραυματισμένους εαυτούς που χτύπησαν τα τρελαμένα λεωφορεία των αγχωμένων οδηγών... Σε μια γενικότερη ατμόσφαιρα πανικού και χάους... (όσο ήμουν μέσα στο λεωφορείο ήμουν τόσο εστιασμένη μέσα στο δικό μου αδιέξοδο και δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να αντιληφθώ το πόσο είναι το μέγεθος του παραλόγου)... Αποφεύγωντας τις ρόδες και τα οχήματα... των δυστυχισμένων, απογοητευμένων, αγανακτισμένων, απεγνωσμένων, οδηγών...

Άρχισα να περπατάω προς τα εμένα...

Και όταν είδα τα μάτια μου... Ήξερα πως είναι τα δικά μου...

Και φώναζοντας «Συγνώμη» στον έαυτό μου (γιατί τον άφησα πίσω αντί να τον αφήσω να με τραβήξει μπροστά) με όλη την δύναμη της ψυχής μου έτρεξα να τον αγκαλιάζω...

Και εκείνη την στιγμή της αγκαλιάς, της σύνδεσης, της συνάντησης... Ήξερα πως δεν έχω ανάγκη κανένα τιμόνι και κανένα λεωφορείο... Μόνο εμένα έχω ανάγκη για να συνεχίζω...

(Εγώ είμαι το τιμόνι του έαυτού μου!)

Και αυτό είναι αρκετό... Και συνεχίσαμε τον υπόλοιπο δρόμο μαζί... Ήταν περίεργα μέχρι να γνωριστούμε... Ήταν πανέμορφα όταν γνωριστήκαμε... Και ήταν υπέροχα όταν τα καταφέραμε να συνεχίσουμε μαζί...

(Εγώ είμαι το τιμόνι του έαυτού μου!)

Είχα το θάρρος να πιάσω το τιμόνι και να με γυρίσω προς τα εμένα. Και δεν χρειάζεται δίπλωμα οδήγησης για αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι επαφή. Επαφή με αυτό που νιώθεις. Επαφή με αυτό που σκέφτεσαι. Επαφή με αυτό που συμβαίνει. Και, κυρίως, επαφή με το πραγματικό σου όχημα. Τον Έαυτό σου.

(Εγώ είμαι το τιμόνι του έαυτού μου! Και ο έαυτός μου είναι το όχημα! Ή ο έαυτός μου είναι το τιμόνι και εγω το όχημα! Ή, ακόμα καλύτερα, εγώ και ο έαυτός μου είμαστε και τιμόνι και όχημα μαζί! Δεν μπορείς να μας διαχωρίσεις!)

Αυτός είναι ο πιο εύκολος δρόμος... και ο πιο ανώδυνος...

Αυτός που βλέπω...

Με...

Τα μάτια μου, τα δικά μου...


11/13/13

Να ζεις ή να μην ζεις;



Να ζεις. Και δεν υπάρχει «ή».


11/12/13

Γρήγορο - Αργό



Γενικά διαβάζω γρήγορα... Αλλά σήμερα θα διαβάσω αργά... Γενικά περπατάω γρήγορα... Αλλά σήμερα θα περπατήσω αργά... Γενικά αναπνέω γρήγορα... Αλλά σήμερα θα αναπνεύσω αργά... Θα μειώσω λίγο την ταχύτητα, να αλλάξει λίγο και ο ρυθμός, μήπως αλλάξει και η μελωδία...

Νιώθω πως η σημερινή ημέρα μου επιβάλλει το αργό για να γυρίσω αύριο πάλι στο γρήγορο...


11/11/13

Ό, τι κι αν σου πουν...



Ό,τι κι αν σου πουν για εμένα είναι ψέματα.

Μην τους πιστέψεις.
Μην τους ακούσεις.
Μην επηρεαστείς από αυτούς.

Αυτοί συνηθίζουν να μιλάνε χωρίς να γνωρίζουν.

Λένε για να λένε... υποστηρίζουν για να υποστηρίξουν, κουτσομπολεύουν για να κουτσομπολεύσουν, υπονομεύουν για να υπονομεύσουν...

Αν θέλεις να μάθεις κάτι για εμένα, ο μόνος τρόπος για να το μάθεις, είναι να με ρωτήσεις.

Τίποτα άλλο δεν θα σε κάνει να καταλάβεις. Τίποτα άλλο δεν θα σε φέρει κοντά μου.

Εκτός... Εκτός αν προτιμάς τις αποστάσεις. Εκτός αν δεν θέλεις να με μάθεις. Αν δεν σε ενδιαφέρω εγώ αλλά σε ενδιαφέρει αυτό που θα φτιάξει το μυαλό σου με βάση τα λόγια των άλλων ή με βάση τις ανάγκες τις δικές σου ή με βάση οτιδήποτε άλλο έξω από εμένα. Οφείλω να σου υπενθυμίσω... δεν υπάρχει τίποτα να μάθεις έξω από εμένα για εμένα. Όσα υπάρχουν να μάθεις για εμένα, υπάρχουν εδώ. Μέσα. Μέσα στο μυαλό μου, κυρίως, μέσα στο μυαλό μου. Και μετά μέσα στην καρδιά μου. Αλλά εκεί έξω... δεν υπάρχω εγώ. Πουθενά. Δεν θα με βρεις μέσα στους ανθρώπους. Δεν μοιάζω με αυτούς. Δεν διαφέρω από αυτούς. Δεν βρίσκομαι μέσα σε αυτούς. Οι άνθρωποι με προσπερνάνε. Νομίζουν πως κάτι έμαθαν ή κατάλαβαν για εμένα. Αλλά δεν κατάλαβαν τίποτα. Τίποτα απολύτως. Βέβαια, ίσως να κάνω κι εγώ το ίδιο με αυτούς. Δεν έχεις άδικο. Μπορεί. Μπορεί να το κάνω. Μπορεί να το κάνουμε όλοι. Για αυτό, όμως, προσπαθώ να προλάβω τις καταστάσεις και να σου τονίσω πως αν ενδιαφέρεσαι για κάτι παραπάνω σε σχέση με εμένα, έλα σε εμένα. Είναι ο πιο εύκολος δρόμος επικοινωνίας. Ο άμεσος. Ο απλός.

Οι άνθρωποι με έχουν απογοητεύσει.
Φαντάζομαι και εσένα.

Και οι σχέσεις με έχουν απογοητεύσει.
Φαντάζομαι και εσένα.

Αλλά δεν με έχεις απογοητεύσει εσύ.
Δεν με έχει απογοητεύσει η σχέση μου μαζί σου.

Αυτό κρατάω.
Αυτό θυμάμαι.

Κι αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Αφού, λοιπόν, δεν με έχεις απογοητεύσει και δεν σε έχω απογοητεύσει, τουλάχιστον όχι ακόμα, θέλω να προσπαθήσω να πάμε σε ένα παραπάνω (ή παρακάτω) επίπεδο την σχέση μας. Δεν θέλω να είμαστε όπως όλοι οι άλλοι. Θέλω να βγάλουμε τους άλλους από την σχέση μας. Τα λόγια των άλλων, οι πράξεις των άλλων, ανήκουν στους άλλους όχι σε εμάς. Και η δική μας σχέση αφορά μόνο εμάς. Και η δική μας ζωή αφορά μόνο εμάς. Οι αδυναμίες μας είναι αυτές που μας στρέφουν στους άλλους. Ζητάμε, ζητάμε, όλο ζητάμε. Επιβεβαιώσεις, μπράβο, και συγχαρητήρια. Και όταν αυτά δεν έρχονται νομίζουμε πως αυτό κάτι σημαίνει. Αλλά δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα ούτε από τις «ζητοκραυγές» ούτε από τα «θαψίματα». Κόλακες και προδότες. Προδότες και κόλακες. Άλλοι σε καίνε στην πυρά και άλλοι χειροκροτάνε. (Από αυτούς...) Όλοι είναι εχθροί σου. Κι αυτοί που βλέπουν, κι αυτοί που ακούν, κι αυτοί που σε έφεραν μέχρι εκεί, κι αυτοί που σε έδεσαν, κι αυτοί που σε έκαψαν. Αυτοί που χειροκροτάνε όμως... ίσως... είναι οι χειρότεροι, φίλε μου. Αυτοί που χειροκροτάνε. Να τους φοβάσαι. Όπως και αυτούς που παρατηρούν και δεν μιλάνε, αυτούς που βλέπουν και σιωπούν... που διαφωνούν και, όμως, δεν αντιδρούν... Και αυτούς... Να τους θυμάσαι.

Τίποτα μην εμπιστεύεσαι. Τίποτα και κανέναν.
Εγώ εμπιστεύομαι εμένα και εσένα.
Αυτό είναι όλο.
Μέχρι εκεί φτάνει η εμπιστοσύνη μου.
Και είμαι τυχερή που εμπιστεύομαι κι άλλον έναν εκτός από τον ίδιο τον εαυτό μου.
Πόσα ευχαριστώ είπα στην ζωή για εσένα ούτε που ξέρω.
Σταμάτησα να μετράω.
Και καλά έκανα που σταμάτησα γιατί δεν έχουν νόημα πια οι αριθμοί.
Τίποτα δεν έχει νόημα πια.

Μόνο εσύ. Και εγώ.

Μόνο εμείς.

Μόνο εκεί βρίσκω το νόημα.

(Και ευχόμαι εμείς να σταθούμε δυνατοί και να μην συμπεριφερθούμε όπως οι υπόλοιποι... Εύχομαι να μην μας νικήσουν οι αδυναμίες μας... και να βάλουμε την αγάπη πάνω από τον εγωισμό... και την σχέση μας πάνω από εμάς...)




11/10/13

Ο αγώνας



Όλοι ξεκινάμε και όλοι τερματίζουμε στον αγώνα τρεξίματος της ζωής... Και υπάρχουν μετάλλια για όλους... Και για αυτούς που πήγαν όλο τον δρόμο τρέχοντας και για αυτούς που μια έτρεχαν και μια περπατούσαν ανάλογα με τις δυνάμεις τους και για αυτούς που κουράστηκαν και πήγαν όλο τον δρόμο περπατώντας, με αργό ή γρήγορο περπάτημα, και για αυτούς που σταμάτησαν κάπου και αποφάσισαν να αλλάξουν κατεύθυνση και για αυτούς που κάθισαν κάτω σε ένα σημείο και αποφάσισαν να μείνουν εκεί και για αυτούς που, κάπου κάπου, έπεσαν... και για αυτούς που, κάπου κάπου, τραυματίστηκαν... και για αυτούς... και για αυτούς... και για αυτούς... και για όλους... Γιατί το ωραίο με αυτόν τον αγώνα είναι πως μπορεί να έχει γραμμή εκκίνησης και γραμμή τερματισμού... μα η διαδρομή δεν είναι ίδια για όλους... και άλλος πάει από το βουνά και άλλος από τα ποτάμια... και άλλος περνάει γέφυρες και άλλος σκαρφαλώνει τοίχους... και άλλος μαζεύει πετραδάκια και άλλος κοχύλια... και άλλος κολυμπάει με τα ψάρια και άλλος πετάει με τα πουλιά... μα όλοι μα όλοι μα όλοι... τρέχουμε μαζί... την διαφορετική μας διαδρομή... στον ίδιο δρόμο και στον ίδιο αγώνα... χωρίς νούμερα και χωρίς αριθμούς... Σαν άνθρωποι... Με τα διαφορετικά μας ονόματα... μα με τα κοινά μας στοιχεία... που ανάμεσα στα τέσσερα στοιχεία της Φύσης, λάμπουν και ξεχωρίζουν... Και κάπου εκεί μεταξύ φωτιάς και νερού, μεταξύ αέρα και γης... Η ανθρωπιά μας και η αγάπη μας φωτίζει, κυλάει, αναπνέει και φυτρώνει...


11/9/13

Πώς θα συνεχίσω;



Έχει σημασία να είναι αληθινό.
Αυτό που συμβαίνει, έχει σημασία πραγματικά να συμβαίνει.
Αυτό που υπάρχει, έχει σημασία πραγματικά να υπάρχει.
Πότε γεννήθηκε αυτή η απεγνωσμένη ανάγκη μου για το απτό δεν το κατάλαβα.
Ίσως βαρέθηκα να ζω στις καταστάσεις του μυαλού μου.
Αν και αγαπάω τόσο πολύ την φαντασία... δεν αντέχω πια να καταπίνει την πραγματικότητα.
Ή ίσως κουράστηκα από τις ζωντανές καταστάσεις που έγιναν καπνός.
Αν και λατρεύω την πραγματικότητα δεν αντέχω πια να σκοτώνει την φαντασία.
Εξάλλου, δεν πιστεύω ότι πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στα δύο.
Μπορεί αυτοί οι δύο δρόμοι κάπου να ενώνονται.
Φαντασία και πραγματικότητα μπορούν να γίνουν ένα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορώ να παραιτηθώ από την πραγματικότητα.
Την έχω ανάγκη.
Την χρειάζομαι για να συνεχίσω.
Ούτε μπορώ να αφήσω την φαντασία.
Αυτά που πρέπει να αφήσω είναι εκείνα τα σημεία της φαντασίας που μου απαγορεύουν να ζήσω και εκείνα τα σημεία της πραγματικότητας που μου απαγορεύουν να φαντάζομαι.


11/8/13

Ζω;



Ζω στο κεφάλι μου... Ο κόσμος της φαντασίας μου έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τον πραγματικό κόσμο... Όμως πρέπει να αρχίσω να πατάω στη γη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να θυσιάσω τα φανταστικά μου εδάφη, τους φανταστικούς μου ουρανούς. Απλά πρέπει να σταματήσω να ζω μόνο εκεί. Δεν μου κάνει καλό. Πρέπει να βρω τρόπο να αποχτήσω επαφή με την πραγματικότητα. Απλά φοβάμαι τον πόνο με τον οποίο επιβάλλεται να έρθω αντιμέτωπη. Δημιούργησα τους φανταστικούς μου κόσμους... Για αυτόν τον λόγο. Για να μην πονάω. Και ξέρω πως αν ανοίξω την πόρτα της πραγματικότητας ο πόνος είναι ο πρώτος που θα με επισκεφτεί. Όμως δεν γίνεται αλλιώς. Δεν είναι δυνατόν να ζω μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να υπάρχω μόνο στις σκέψεις μου και μόνο στα όνειρά μου. Δεν θέλω να καταστρέψω τις σκέψεις. Δεν θέλω να σκοτώσω τα όνειρα. Θέλω και τα όνειρα και τις σκέψεις. Θέλω όμως και την αληθινή ζωή. Αυτήν που συμβαίνει τώρα εδώ. Θέλω να έχω την επιλογή. Να ζω και εδώ και εκεί. Να μπορώ να επιλέγω κάθε στιγμή. Τώρα φοβάμαι. Πως αν γυρίσω στην πραγματικότητα θα χάσω την φαντασία. Μα ο άνθρωπος που ζει και εδώ και εκεί είναι ο πραγματικά γενναίος. Και δεν θέλω να είμαι δειλή. Δεν θέλω να είμαι μόνο φανταστικά γενναία. Δεν θέλω να βρίσκομαι μόνο εκεί. Να αναπνέω και να εξελίσσομαι μόνο φανταστικά... Πρέπει να βρω τρόπο να αναπνεύσω με τους πραγματικούς ανθρώπους... Σε αυτόν τον κόσμο... Και δεν είναι καθόλου εύκολο... Εδώ τίποτα δεν με εκφράζει... Τίποτα δεν με αγγίζει... Τίποτα δεν με συγκινεί... Και εγώ έχω ανάγκη από αυτά που μας εκφράζουν και μας αγγίζουν και μας συγκινούν... Αλλά αν δεν υπάρχει πραγματικότητα δεν υπάρχει και φαντασία... Αν αφήσω να μου γλιστρίσει η πραγματικότητα μαζί της θα γλιστρίσει και η φαντασία... Αν καταστραφεί ο πραγματικός κόσμος δεν θα υπάρχει και ο φανταστικός... Το σώμα μου εδώ κατοικεί. Και αν δεν υπάρχει φαντασία δεν υπάρχει πραγματικότητα. Αν καταστραφεί ο φανταστικός μου κόσμος δεν θα έχει κανένα νόημα ο πραγματικός. Η ψυχή εκεί κατοικεί. Το φανταστικό μου σώμα εκεί κινείται. Πώς θα καταφέρω να τους έχω και τους δύο κόσμους; Να τους ζω; Να υπάρχω και εδώ και εκεί; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο τι θέλω. Ξέρω και τι θα έπρεπε. Δεν γίνεται να κατοικείς μόνο στον φανταστικό κόσμο. Αυτό σε απομακρύνει από τους ανθρώπους και τα αντικείμενα. Σε απομακρύνει ακόμα και από την αλήθεια. Βέβαια, μπορείς να δημιουργήσεις την φανταστική αλήθεια... μα πώς θα επιβιώσει χωρίς την πραγματική αλήθεια; Χρειάζονται και οι δύο αλήθειες. Για να δημιουργήσω την φανταστική αλήθεια πρέπει να έχω ζήσει ή να έχω αισθανθεί την αληθινή αλήθεια... Ή ακόμα και αν δεν την έχω ζήσει ή αισθανθεί να προσπαθώ να την ζήσω και να την αισθανθώ στον αληθινό κόσμο... Αυτή η προσπάθεια είναι που με διδάσκει πώς να χτίσω και την φανταστική μου αλήθεια. Έτσι ώστε να είναι μια γερή αλήθεια και αυτή. Να μην είναι έτοιμη να γκρεμιστεί. Είναι αφόρητο το αίσθημα του να μην αντέχεις την αληθεια. Την αληθινή αλήθεια. Την ανθρώπινη αληθινή αλήθεια. Πρέπει να μεγαλώσω... Πρέπει να έχω το θάρρος να κοιτάξω την πραγματικότητα... για να ζήσω ακόμα πιο βαθιά στην φαντασία...


11/7/13

Από εκείνη την στιγμή...



Από την στιγμή που θα πας μπροστά τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο. Το ξέρεις. Είναι και ένας από τους λόγους που καθυστερείς. Καθυστερείς να προχωρήσεις. Δεν είναι ο φόβος. Δεν είναι το άγχος. Δεν είναι η ανασφάλεια. Είναι η σιγουριά. Ότι από την στιγμή που θα κάνεις το βήμα, αυτό το συγκεκριμένο βήμα, αφήνεις πίσω σου όλα εκείνα που είναι ήδη πίσω σου αλλά εσύ τα τραβάς απεγνωσμένα για να νιώθεις ακόμα ένα κομμάτι τους, για να τα νιώθεις δίπλα σου. Ξεχειλώνεις το παρελθόν για να το φτάσεις μέχρι το παρόν σου. Δεν είσαι έτοιμος να ανοίξεις τα δάχτυλά σου και απλά να το ελευθερώσεις. Όμως εκείνο δεν είναι εδώ. Εσύ είσαι εδώ. Και η πραγματικότητά σου είναι η πραγματικότητά σου. Αυτό που νιώθεις, αυτό που νιώθεις. Αυτό που σκέφτεσαι, αυτό σκέφτεσαι. Και αυτά που δεν θέλεις να αποδεχτείς... ισχύουν, είτε τα δέχεσαι είτε όχι, είτε τα παραδέχεσαι είτε όχι. Η αλήθεια σου, είναι η αλήθεια σου. Και είναι φοβερό ότι έφτασες στο σημείο να μην φοβάσαι πια. Ούτε τον χρόνο. Ούτε κανέναν. Αλλά δεν κάνεις το βήμα. Γιατί ένα κομμάτι του έαυτού σου δεν αντέχει να σκοτώσει αυτό που έχει ήδη σκοτωθεί. Δεν υπάρχει πια εκείνος ο έρωτας. Και εκείνο το όνειρο πνίγηκε. Δεν υπάρχει πια εκείνος ο στόχος. Και εκείνη η αγάπη πόνεσε. Δεν υπάρχει πια εκείνος, εκείνη, εκείνο. Υπάρχει αυτός, αυτή, αυτό. Δεν υπάρχει πια το εκεί. Υπάρχει το εδώ. Ήρθε η ώρα σου να αφήσεις τα πράγματα να γίνουν. Να πάνε όπως ήταν να πάνε εδώ και καιρό... Κι αν αφεθείς... Στο να γίνουν τα πράγματα... Αν δεν πιέσεις τις καταστάσεις... Αν δεν καταπιέσεις τα συναισθήματα... Θα δεις... πως μέχρι να σκεφτείς να πάρεις την απόφαση να κάνεις το βήμα... Θα το έχεις ήδη κάνει. Χωρίς να το καταλάβεις. Το πόδι σου θα έχει προχωρήσει... Το σώμα σου θα έχει κινηθεί. Αυτό ήταν όλο που έπρεπε να κάνεις. Αυτό ήταν όλο που έπρεπε να γίνει. Να αφεθείς. Στην σκληρή μα αληθινή πραγματικότητα.


11/6/13

Σήματα



Ξύπνησα, πρωί πρωί, να βάλω πινακίδες στον δρόμο σου να μην χαθείς και έτσι όπως περπατούσα μου φάνηκε πιο όμορφος ο δρόμος σου έτσι όπως είναι, χωρίς πινακίδες, και αποφάσισα πως είναι κρίμα να τον πειράξω εξαιτίας της δικής μου ανασφάλειας. Θα τον βρεις τον δρόμο σου. Έτσι όπως επιλέξεις να τον βρεις. Με πινακίδες ή χωρίς. Έτρεξα στον δικό μου δρόμο γιατί με έπιασε όρεξη να τον περπατήσω και μου είχες βγάλει όλες τις πινακίδες μου, αυτές που είχα φτιάξει με τόσο κόπο, γιατί εσύ δεν μπόρεσες να νικήσεις την δική σου ανασφάλεια, γιατί ήθελες να κάνεις τον δρόμο μου ίδιο με τον δικό σου (και εγώ το θέλησα αυτό για ένα ανθρώπινο λανθασμένο λίγο), γιατί δεν μπόρεσες να με εμπιστευτείς πως θα βρω τον δρόμο μου όπως επιλέξω να τον βρω, γιατί, γιατί, γιατί... Ανάμεσα στα πεταμένα κατεστραμμένα σήματα μου έκανες σήμα να σε ακολουθήσω. Μα εγώ δεν σε ακολούθησα. Σου φώναξα να πας στον δρόμο σου και έμεινα στον δικό μου. Άρχισα να μαζεύω τα σήματά μου. Τα είχα ανάγκη αυτά τα σήματα. Σχεδόν όσο είχα ανάγκη και εσένα...


11/5/13

Ευτυχισμένος;



- Είσαι ευτυχισμένος;

- Όχι.

- Ήσουν κάποτε ευτυχισμένος;

- Ναι.

- Πότε ήσουν ευτυχισμένος;

- Τότε, τότε και τότε.

- Ωραία. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μετατρέψεις το "Τότε, τότε και τότε" σε "Τώρα, τώρα και τώρα" και θα νιώσεις και πάλι ευτυχισμένος...

- Κι αν δεν νιώσω ευτυχισμένος;

- Τότε θα πρέπει να βρεις άλλο "Τώρα".


11/4/13

Οι λέξεις του χθες



Και στην προσπάθειά μου να βάλω μία τάξη στο χάος... ανακάλυψα κείμενα εδώ και εκεί και παραπέρα... Σκόρπια... Άλλα μισοτελειωμένα... Άλλα ολοκληρωμένα... Άλλα απλά αρχινισμένα... Όλα... Ξεχασμένα... Ή μισοξεχασμένα...

Λέξεις που γράφτηκαν στο χθες, στο όποιο χθες, το κοντινό ή το μακρινό, σε διάφορα σημεία για διάφορους λόγους...

Λέξεις που διαβάζονται στο σήμερα, στο όποιο σήμερα, το σημερινό ή το αυριανό, σε διάφορα σημεία με διάφορους τρόπους...

Κάπου κάπου... συμφωνώ... Κάπου κάπου... διαφωνώ... Μου συμβαίνει συχνά αυτό με τον έαυτό μου... Άλλα με εκφράζουν περισσότερο άλλα λιγότερο... Μα όλα τα αγαπάω και τα αποδέχομαι... Γιατί είναι κείμενα-κομμάτια δικά μου...

Θα γεμίσω, λοιπόν, με λέξεις του χθες για να βρω τις λέξεις του σήμερα...

Για αυτό και αυτός ο χρόνος του τώρα θα έχει μισή γεύση από το πριν και μισή από το μετά... Δεν έχει σημασία τι ανήκει πού... αφού όλα ανακατεμένα μέσα μου κάποτε υπήρξαν ή κάποτε θα υπάρξουν...

Αφού όλα μέσα μου, υπάρχουν...

Τα κείμενα του χθες, κομμάτια του σήμερα...
Τα κομμάτια του χθες, κείμενα του σήμερα...

Και όλα κείμενα-κομμάτια του αύριο...