4/30/13

Τον είδα



Τον είδα ξαφνικά μπροστά μου να στἐκεται και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο με χαιρέτησε. Με δυσκολία τον αναγνώρισα. Όλα είχαν αλλάξει επάνω του εκτός από το χαμόγελό του. Αυτό ήταν ίδιο. Αυτό με έκανε να καταλάβω ποιος είναι. Πολλά πράγματα λένε ψέματα, μπορούν να πουν ψέματα, πάνω σε έναν άνθρωπο. Οι λέξεις, οι εκφράσεις, ακόμα και η στάση του σώματος, όλα μπορούν να πουν ψέματα. Όμως το χαμόγελο δεν μπορεί να πει ψέματα. Είναι, σχεδόν, όπως το βλέμμα. Το βλέμμα είναι πάνω πάνω στην λίστα. Τα μάτια δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Τον κοίταξα στα μάτια, χαμογέλασα κι εγώ δειλά με την σειρά μου και τον πλησίασα. Αναρωτιόμουν τι έκανε μέσα σε ένα τέτοιο κατάστημα. Δεν του ταίριαζε καθόλου. Ανάμεσα σε σαπούνια, καλλυντικά και αρώματα στεκόταν σχεδόν απεγνωσμένος και απόλυτα απογοητευμένος... Από την άλλη κι εγώ βρισκόμουν μέσα στο ίδιο κατάστημα και ήταν εξίσσου περίεργο. Απλά έτυχε. Ίσως και για εκείνον να ίσχυε το ίδιο. Απλά να έτυχε. Αρχίσαμε να μιλάμε για τα παλιά. Περιέργως θυμόμουν πολλά για αυτόν, τόσο πολλά, που μέχρι κι εγώ εντυπωσιάστηκα με την μνήμη μου! Αλλά με το που τον είδα μου ήρθαν όλα στο μυαλό... Η αγάπη του για την μουσική, οι σπουδές του στο εξωτερικό, η κοινή κατάγωγή μας, η σχέση του με την τότε καλύτερη μου φίλη, ο χωρισμός τους... Πολλά χρόνια μετά είχα ακούσει ότι ήταν και πάλι μαζί. Τόσο απλό και τόσο συγκινητικό. Μερικοί άνθρωποι απλά δεν μπορούν να είναι χωριστά. Αλλά δεν είχα ιδέα για το τι συνέβαινε τώρα. Ένιωθα σαν να έχει όρεξη για συζήτηση, σαν να είναι παραμελημένος από φίλους και γνωστούς, σαν να διψάει για λίγη επικοινωνία... και συνέχισα να ρωτάω και να μιλάω σαν χείμαρρος γιατί κι εγώ από την μεριά μου τρελαίνομαι για λίγη ανθρώπινη συζήτηση... Κατά την διάρκεια της συζητήσης μας τον παρατηρούσα και προσπαθούσα να καταλάβω... Δεν μου φαινόταν καλά. Ήταν στενοχωρημένος. Και δεν έφταιγε μόνο το κατάστημα για αυτό. Το βλέμμα του χανόταν και ξαναεπέστρεφε σε εμένα. Εγώ προσπαθούσα να συγκρατήσω το δικό μου σε ένα σημείο και να παραμείνω πιστή στην πορεία της συζήτησης. Τότε ήρθε εκείνη. Προσπαθούσε να είναι άνετη και να κρύψει τα όσα ένιωθε για εμένα με ένα χαμόγελο. Ψεύτικο χαμόγελο. Ένα από εκείνα τα χαμόγελα που προσπαθούν να πείσουν πως λένε την αλήθεια αλλά δεν τα καταφέρνουν... Εκείνος με κοίταξε απολογητικά γιατί όλη αυτήν την ώρα δεν μου έδωσε καμία προειδοποίηση για το ότι είναι και εκείνη εκεί. Εγώ απλά αναστέναξα. Ήταν μια αμήχανη στιγμή. Προσπεράσαμε λέξεις και φράσεις και βιαστήκαμε να διαλύσουμε την τυχαία συνάντηση. Ήταν ακόμα μαζί. Και κανένας τους δεν μου φαίνοταν καλά. Αλλά ποια είμαι εγώ, να κρίνω τους ανθρώπους ή τις σχέσεις τους; Έφυγα με μια απογοήτευση. Πού είχε πάει το δικό του κέφι, η δική του όρεξη; Πού είχε πάει η δική της ομορφιά, η δική της ενέργεια; Γιατί ξαφνικά τίποτα δεν μου φαινόταν σωστό; Τι τους κρατούσε στο να συνεχίζουν να είναι μαζί; Αυτοί που κάποτε μου φαίνονταν οι πιο γοητευτικοί άνθρωποι στον κόσμο τώρα στεκόντουσαν μπροστά μου αδιάφοροι και συνηθισμένοι.

Αλλά μήπως κι εγώ έτσι δεν κατέληξα;

Αδιάφορη και συνηθισμένη;

Έφυγα αδιάφορα και συνηθισμένα. Βγήκα από το μαγαζί αδιάφορα και συνηθισμένα. Στάθηκα αδιάφορα και συνηθισμένα. Και πήρα μια βαθιά ανάσα... Καθόλου αδιάφορη και καθόλου συνηθισμένη...

Τίποτα δεν το ένιωθα αδιάφορο μέσα μου, τίποτα δεν ήταν πραγματικά συνηθισμένο...

Άφησα το ασυνήθιστο να με γεμίσει... Άφησα το ενδιαφέρον μου να με πλουτίσει...

Και πήγα στο μόνο μέρος που ήθελα να πάω...

Βούτηξα στον έαυτό μου και ήξερα πως αυτή η βουτιά θα με οδηγήσει σε ασυνήθιστους και ενδιαφέροντες δρόμους...

Περπάτησα κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Ανάμεσα σε «αδιάφορους» και «συνηθισμένους» ανθρώπους...

Κανένας τους δεν ήταν πραγματικά αδιάφορος...

Κανένας τους δεν ήταν πραγματικά συνηθισμένος...

Το αδιάφορο και το συνηθισμένο τους το φόρεσαν... Όπως το φόρεσαν και σε εμένα...

Θα την αφήσω αυτήν την φορεσιά... Θα την κλειδώσω σε μία ντουλάπα... Έχω ένα άλλο ντύσιμο που πρέπει να βρω… Το δικό μου.

Αυτό που σου φορούν δεν σε αφορά. Αυτό που σε αφορά είναι η δική σου φορεσιά.

Αφόρετες και Φορεμένες Φορεσιές... Τι σημασία έχουν; Το σώμα σου είναι ένα. Και όλα υπάρχουν για να καλύψουν αυτά που δεν κρύβονται. Όσα ρούχα κι αν φορέσεις... δεν θα μπορέσεις να κρύψεις την αλήθεια σου.

Και η αλήθεια δεν βρίσκεται στο ντύσιμο αλλά στο δέρμα και σε αυτό που υπάρχει κάτω από αυτό...



4/25/13

Σάββατο πρωί.



Σάββατο πρωί. Κατά τις 8. Στο μοναστηράκι. Στην πλατεία. Στο κέντρο. Να κάθομαι στον ήλιο με την τεράστια τσάντα πλάτης δίπλα μου, με χαρτιά στα γόνατά μου και να γράφω άγαρμπα και άτσαλα και όχι σε ευθείες γραμμές, με ένα μισοτελειωμένο μαρκαδοράκι. Σκέψεις και ιδέες... για να περάσει η ώρα μέχρι τις 9 παρά κάτι που θα πρέπει να σηκωθώ για να πάω στον χώρο του σεμιναρίου. Άγχος και ενθουσιασμός... Για την επαφή μου με το καινούριο, για την ένωσή μου με το παλιό...

Ένας ψηλός, αδύνατος, γκριζομάλλης, ιδιαίτερος κύριος με πλησιάζει. Στέκεται μπροστά μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω κι εγώ. Είναι λίγο τρομαχτικός. Το έντονο βλέμμα του γυρνάει γύρω γύρω γρήγορα και βγάζει σπίθες. Σαν τρελοεπιστήμονας ή σαν επικίνδυνος πανέξυπνος κακός κάποιου σκοτεινού παραμυθιού...

«Να σου κάνω μια ερώτηση κρίσεως;» με ρωτάει κάνοντας ήδη μια ερώτηση, όχι κρίσεως.

Δεν φοβάμαι. Δεν τον φοβάμαι. Αν ήταν βράδυ μπορεί και να φοβόμουν. Αν ήμουν μόνη μου μπορεί και να φοβόμουν. Αλλά έχει φως και κόσμο. Και, επίσης, χωρίς να τον γνωρίζω τον νιώθω κοντά μου. Σαν να είναι οικεία η ατμόσφαιρά του. Μπα... Ακόμα και χωρίς φως και χωρίς κόσμο... δεν θα τον φοβόμουν... Έχει κάτι δικό μου... Ανησυχητικό αυτό το γεγονός αλλά πραγματική αυτή η πραγματικότητα...

«Ναι» απαντάω έχοντας στην άκρη του μυαλού μου πως το πιθανότερο είναι να μου ζητήσει τσιγάρο που δεν έχω ή φωτιά που δεν έχω ή χρήματα που δεν έχω. Χρήματα που ακόμα κι αν είχα δεν θα μπορούσα να του δώσω γιατί θα πίστευα πως θα τα ξοδέψει σε ουσίες που είναι κατά της ουσίας, κατά της ζωής.

«Ποιο είναι το αντίθετο του «σοφός»;» ακούω την ίντριγκα στην φωνή του και η ερώτησή του με εκπλήσσει ευχάριστα.

Θέλει να παίξουμε παιχνίδι! Και δεν υπάρχει παιχνίδι στο οποίο να μην θέλω να πάρω μέρος! Το μυαλό μου αρχίζει να σκέφτεται εκδοχές αντιθέτων.

«Δεν ξέρω» απαντάω απογοητευμένη γιατί ξέρω πως κάποια παγίδα κρύβεται πίσω από την ερώτηση και καμία εσωτερική απάντησή μου δεν τα κατάφερε να την ανακαλύψει.

Σκύβει προς το μέρος μου κρατώντας μια απόσταση τόση ώστε να μπορώ να ακούσω τον ψίθυρό του.

«Σκέψου την λέξη ανάποδα...» μου λέει με το ύφος μικρού αγοριού που μόλις έχει κάνει μια σκανδαλιά.

Διαβάζω εγώ ανάποδα την λέξη μέσα στο μυαλό μου. Σοφός. ςοφόΣ. Χαμογελάω.

Και εκείνος μου λέει πονηρά και παιχνιδιάρικα

«Το αντίθετο του «Σοφός» είναι «Σοφός».»

Και μετά συνεχίζει

«Ξέρεις ένα γυναικείο και ένα ανδρικό όνομα που να ισχύει το ίδιο; Να διαβάζονται και ίσια και ανάποδα και να μένει ίδια η λέξη;»

«Άννα!» φωνάζω εγώ ενθουσιασμένη. «Αλλά δεν ξέρω το ανδρικό...»

«Σάββας.» μου λέει εκείνος και εγώ χαμογελάω πάλι.

«Έχεις πάρει κάποιο πτυχίο;» με ρωτάει με σοβαρότητα και εγώ νομίζω πως το παιχνίδι τελείωσε και επιστρέψαμε στην πραγματικότητα.

«Είμαι ηθοποιός.» του απαντάω με την ίδια σοβαρότητα.

«Ξέρεις τι σημαίνει ηθοποιός;» και πριν καλά καλά προλάβει να τελειώσει την ερώτησή του του απαντάω «Ποιώ ήθος...» με ένα μικρό μαχαιράκι στην καρδιά γιατί δεν με αφήνουν να εξασκήσω το επάγγελμά μου όπως θα έπρεπε και όπως θα ήθελα «Όχι.» μου απαντάει εκείνος βγάζοντας το μαχαιράκι από την καρδιά μου. «Φως.» και εκείνη την ώρα ο ήλιος υπογραμμίζει την φράση του ρίχνοντας τις αχτίνες του στα μάτια μου, βιώνοντας το «Ηθοποιός σημαίνει Φως» και εμποδίζοντάς με να τον κοιτάξω. Εκείνος γίνεται σκιά. Και εγώ βάζω το χέρι μου μπροστά στα μάτια μου κάνοντας σκιά για να εξαφανίσω την σκιερή μορφή του.

Εκείνος μοιάζει να μονολογεί...

«Πόσο πληρώνονται οι ηθοποιοί; Πολύ; Λίγο; Ξέρεις ποιος φταίει που πληρώνονται λίγο; Όλοι. «Σκάσε και δούλευε» έλεγε ο Χ «Σκάσε και δούλευε»...»

Και ενώ εγώ αναρωτιέμαι ποιος είπε ότι το είπε, ποιος είναι ο Χ, εκείνος περπατάει έντονα πάνω κάτω και μετά σαν να με θυμάται επιστρέφει σε εμένα, στέκεται ξανά μπροστά μου και με ρωτάει, αλλάζοντας ύφος, συνομωτικά...

«Ξέρεις τι σημαίνει ψυχίατρος;»

«Ιατρός της ψυχής. Αυτός που γιατρεύει την ψυχή...» του λέω εγώ ενώ το φως που με χτυπούσε φεύγει σιγά σιγά από τα μάτια μου.

«Όχι.» απαντάει εκείνος.

Κατεβάζω το χέρι μου γεμάτη περιέργεια.

«Δουλεύω τον κόσμο.»

Και εγώ γελάω με την (μη γιατρεμένη) ψυχή μου.

«Αυτό ήταν το καλύτερο...» του λέω
«Το καλύτερο δεν το γνωρίζω...» μου λέει

Και έπειτα κάνει ένα βήμα μπροστά, προς τα εμένα

«Ψυχίατροι. Δουλεύουν τον κόσμο. Πες μου, ποιοι είναι τρελοί αυτοί ή εμείς;»

«Όλοι;» του απαντάω ρωτώντας τον.

Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά ή, μήπως, αρνητικά δεν είμαι σίγουρη.

«Ψυχίατρος. Ποιος είναι πιο τρελός. Εγώ ή αυτός;»

«Μπορεί εσύ... Μπορεί αυτός... Μπορεί και...

«Και οι δύο...» με συμπληρώνει. «Έχεις δίκιο. Και οι δύο. Ειδικά σε αυτήν την περίπτωση που το «εγώ» και το «αυτός» ταυτίζεται. Βλέπεις, τυχαίνει να είμαι και ο τρελός και να είμαι και ο ψυχίατρος» μου λέει και δεν μπορώ να καταλάβω αν μου κάνει πλάκα. «Εγώ είμαι ο ψυχίατρος. Εγώ είμαι ο τρελός.»

Μου δίνει το χέρι του.

«Σάββας ο σοφός.»

Δίνω κι εγώ το χέρι μου.

«Άννα, χωρίς το «σο», σκέτο φως.»

«Άννα σκέτο φως» επαναλαμβάνει αυτός...

Κουνάει το χέρι μου.

«Ψυχίατρος.»

Κουνάω το χέρι μου.

«Ηθοποιός.»

Τα χέρια ακινητοποιούνται.

«Γιατρεύω την ψυχή.»
«Φτιάχνω το ήθος.»

Τα χέρια απομακρύνονται.

Και, κοιτάζοντάς με, ξεκινάει να κάνει βήματα προς τα πίσω... Γυρίζει την πλάτη του... Κάνει δύο-τρία βήματα... Σταματάει... Γυρίζει το κεφάλι του σκεφτικός και μου λέει... «Άννα, που δεν σε λένε Άννα, μην φοβάσαι, δεν είσαι τρελή.» Κι εγώ του απαντάω «Σάββα, που δεν σε λένε Σάββα, δεν φοβάμαι να είμαι τρελή.». Και εκείνος γελάει με την (μη γιατρεμένη) ψυχή του. «Δεν φοβάσαι να είσαι σοφή, δηλαδή... Δεν φοβάσαι να είσαι σοφή... » επαναλαμβάνει σαν να με διορθώνει και ύστερα στρίβει την πλάτη του και φωνάζει καθώς απομακρύνεται από εμένα «Θα τα πούμε μέσα στα επόμενα αύριο...» σαν να θεωρεί δεδομένο πως θα με ξαναδεί...

Και εγώ τον βλέπω να φεύγει με ένα περπάτημα σαν να αιωρείται... σαν να μην αγγίζουν τα πόδια του την γη... Μέχρι που τον χάνω από τα μάτια μου...

Μαζεύω τα χαρτιά μου, τα βάζω στην τσάντα μου, την φοράω στην πλάτη μου, σηκώνομαι κρατώντας το μαρκαδοράκι μου στο ένα χέρι και κοιτάζοντας την ώρα στο άλλο... Αποφασίζω να πάω να γεμίσω τον υπόλοιπο χρόνο περπατώντας... Στέκομαι και για μια στιγμή νιώθω χαρά που απλά η ζωή μου φέρνει τέτοιες ζωντανές ιστορίες μπροστά μου...

Ο ήλιος βγαίνει... και με το φως... νιώθω σοφός...

Δεν φοβάμαι να είμαι τρελή...
Δεν φοβάμαι να είμαι σοφή...

Σκέφτομαι και περπατάω κι εγώ στα δικά μου αόρατα διάφανα σύννεφα χωρίς να φοβάμαι...





4/20/13

Σήμερα



Σήμερα ξύπνησα κι ένιωσα πως η ζωή είναι ωραία...
Όχι, οποιαδήποτε ζωή...
Όχι, η ζωή κάποιου άλλου...
Δε μπορώ να μιλήσω για την ζωή κάποιου άλλου...
Όχι, γενικά η ζωή...
Δεν θέλω να μιλήσω γενικά για την ζωή...
Σήμερα ένιωσα πως η δική μου ζωή είναι ωραία...
Είναι... Έτσι όπως θα την ήθελα να είναι...
Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχω στόχους...
Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχω όνειρα...
Σήμερα ένιωσα πως η ζωή μου είναι δική μου... Και δεν μπορεί να μου την κλέψει κανείς...

Σήμερα ξύπνησα κι ένιωσα πως η ζωή είναι εδώ...
Όχι, κάπου μακρυά...
Όχι, κάπου κοντά...
Εδώ.
Δεν υπάρχει καμία απόσταση που να με χωρίζει από την ζωή μου.
Όχι, πριν...
Όχι, μετά...
Εδώ.
Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχω αναμνήσεις...
Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχω προσδοκίες...
Σήμερα ένιωσα πως η ζωή μου είναι στο παρόν... Και δεν μπορεί να με απομακρύνει από αυτήν κανείς...

Σήμερα ένιωσα πως η ζωή είμαι εγώ.
Όχι, κάποιος άλλος...
Όχι, κάπου αλλού...
Εγώ.
Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος να με χωρίζει από την ζωή μου.
Όχι, αυτός...
Όχι, αυτοί...
Εγώ.
Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχω φίλους...
Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχω σχέσεις...
Σήμερα ένιωσα πως η ζωή μου είναι ο έαυτός μου. Και κανείς δεν μπορεί να μου κλέψει αυτό που είμαι... Και κανείς δεν μπορεί να με απομακρύνει εμένα...

Σήμερα ξύπνησα κι ένιωσα πως η ζωή είναι ωραία...
Όχι, οποιαδήποτε ζωή...
Όχι, η ζωή κάποιου άλλου...
Δε μπορώ να μιλήσω για την ζωή κάποιου άλλου...
Όχι, γενικά η ζωή...
Δεν θέλω να μιλήσω γενικά για την ζωή...
Σήμερα ένιωσα πως η δική μου ζωή είναι ωραία...
Είναι... Έτσι όπως θα την ήθελα να είναι...
Είναι εδώ... Χωρίς να σημαίνει πως ξεχνάω το εκεί...
Είναι εγώ... Χωρίς να σημαίνει πως ξεχνάω τους άλλους...
Σήμερα ένιωσα πως η ζωή μου είναι δική μου...