1/17/16

Σε εκείνο το μάθημα...



Σε εκείνο το μάθημα... είχε βγει όλο το μεγαλείο όλου του παράλογου εαυτού μου. Για κάποιο λόγο κάθε-μα κάθε-φορά (ή μπορεί και σχεδόν κάθε φορά αλλά σίγουρα πολύ συχνά) που ανέβαινα στην σκηνή το αποτέλεσμα ήταν ωραίο μα πάντα-σχεδόν πάντα-παράλογο. Ήταν δηλαδή παράλογα ωραίο ή ωραία παράλογο. Είχα ανέβει αρκετές παράλογες φορές πάνω στην παράλογη σκηνή για να κάνω κάτι παράλογα παράλογο...
Α! Μου άρεσε πολύ αυτό το μάθημα! Είχε εξάλλου μία από τις αγαπημένες μου ασκήσεις... Στους περισσότερους ηθοποιούς δεν άρεσε και τόσο αυτή η άσκηση... Τους άγχωνε, τους τρόμαζε, τους εκνεύριζε, τους τρομοκρατούσε... Τους δημιουργούσε έναν πανικό... Εμένα πάλι... ήταν η καλύτερή μου... Ανυπομονούσα όλη την εβδομάδα... για αυτήν την ημέρα... για αυτήν την ώρα... για αυτήν την άσκηση...
Τέλος πάντων... Κάποια στιγμή ανέβηκα με μια άλλη κοπέλα (ένα από τα πιο ταλαντούχα πλάσματα που έχω γνωρίσει σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς καμία υπερβολή). Είχαμε ξανανέβει μαζί στην σκηνή, στο ίδιο μάθημα, και το αποτέλεσμα μας ήταν και πάλι παράλογο. Γνώριζα πως όταν ανέβαινα μόνη μου στην σκηνή σε αυτό το μάθημα το αποτέλεσμα μου ήταν συνήθως παράλογο... νόμιζα πως μαζί με κάποιον άλλον δεν θα συνέβαινε αυτό... Με την συγκεκριμένη κοπέλα, όμως, την πρώτη φορά που ανεβήκαμε στην σκηνή και πάλι, όλα ήταν παράλογα... Είχε και εκείνη μια τάση προς το παράλογο και έτσι όταν βρεθήκαμε μαζί δεν χρειαζόταν και πολύ για να κυλήσουμε, ταυτόχρονα και συντονισμένα, στον κόσμο του παραλόγου... Αυτήν την φορά, λοιπόν, ήμουν αποφασισμένη, ανεβαίνοντας στην σκηνή, ό,τι και να συμβεί, να το στρίψω, να προσπαθήσω δηλαδή να το στρίψω, προς τον ρεαλισμό...
Ξεκινήσαμε ρεαλιστικά.
Και οι δυό μας.
Καταλήξαμε παράλογα.
Και οι δυό μας.
Κατεβαίνοντας από την σκηνή, γύρισα και της το είπα:
«Αυτήν την φορά, αλήθεια, προσπάθησα να κάνουμε κάτι ρεαλιστικό.»
Κούνησε κι εκείνη το κεφάλι της καταφατικά.
«Κι εγώ το ίδιο.» μου είπε.
Και γελάσαμε και οι δύο.
Καμιά φορά άλλα θέλεις να κάνεις εσύ κι άλλα σε θέλει να κάνεις η σκηνή. Δεν είχε καμία σημασία αν εγώ ξεκινούσα με στόχο να κάνω κάτι ρεαλιστικό, μπορούσα άνετα να κυλήσω στο παράλογο πριν, καλά καλά, το καταλάβω...
Θυμάμαι ακόμα μια ερώτηση που μου έκανε ο δάσκαλος μου, κάποια στιγμή...
«Μήπως είσαι εγγονή του Μπέκετ;»
Είχα γελάσει πάρα πολύ με αυτήν την ερώτηση. Είχε γελάσει κι όλο το τμήμα.
Όχι. Δεν ήμουν εγγονή του Μπέκετ. Αλλά, ποιος ξέρει;, ίσως, θα μπορούσα να ήμουν. Και για ένα διάστημα της ζωής μου όλος ο παράλογος εαυτός μου εκφραζόταν πάνω στην σκηνή και δεν είχε τέλος αυτό το παράλογο κομμάτι μου... Και ήμουν ευτυχισμένη...
Α! Και να προσθέσω και κάτι άλλο... Υπάρχουν φορές που αυτό που φαίνεται παράλογο δεν είναι... τουλάχιστον όχι τόσο παράλογο όσο νομίζουμε ότι είναι...
Θυμάμαι ακόμα, μια φορά, που έκανα κάτι πάνω στην σκηνή που ενώ στα μάτια των άλλων φαινόταν παράλογο, παράξενο, περίεργο... και ιδιαίτερα χιουμοριστικό... προκαλούσε εξωτερικά αχνά γέλια... από πίσω... ήταν λογικό, απλό, ρεαλιστικό... και ιδιαίτερα σοβαρό... προκαλούσε εσωτερικά αχνά δάκρυα... Απλά εκεί, τότε, είχα επιλέξει να το παρουσιάσω έτσι... χωρίς κανένας να μπορεί να καταλάβει την σύνδεση... Έτσι για εμένα ήταν κάτι πολύ απλό αυτό που έκανα αφού ακολουθούσε μια σειρά και μια κατεύθυνση που ήταν αδύνατο να χάσω... ενώ για τους άλλους ήταν κάτι πολύ χαοτικό αφού φαινόταν σαν να είναι τυχαίο... Νομίζω ότι τότε... μετά από αυτήν την παρουσίαση ήταν που μου έγινε η ερώτηση σε σχέση με τον Μπέκετ... Ω! Την είχα διασκεδάσει πολύ αυτήν την παρουσίαση... Ήταν σαν ένα παράλογο παιχνίδι ή σαν ένα παιχνιδιάρικο παράλογο... Ένα λογικό παράλογο ή μια παράλογη λογική... Σαν ένα μυστικό μαγικό! Είχα μεταμφιέσει το λογικό σε παράλογο και έτσι το παράλογο έμοιαζε σχεδόν λογικό... Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές υπάρχει λογική στο παράλογο ακόμα κι όταν εμείς δεν την γνωρίζουμε ή δεν την καταλαβαίνουμε...
Για λίγο υπήρξα Θέατρο Του Παραλόγου. Η ίδια ήμουν Θέατρο Του Παραλόγου. Κάθε φορά που ανέβαινα στην σκηνή όλα ήταν και όλα γίνονταν παράλογα... κι όχι επειδή η ζωή μου ήταν παράλογη (που ήταν), κι όχι επειδή εγώ ήμουν παράλογη (που ήμουν), μα επειδή η σκηνή με μεταμόρφωνε σε ένα παράλογο πλάσμα που μίλαγε παράλογα, κινούνταν παράλογα, εκφραζόταν παράλογα και έκανε και τους άλλους να νιώθουν το Παράλογο παράλογα...
Είναι αυτό παραλογισμός;
Μπορεί, ναι... Μπορεί και όχι...
Συνέβηκε... εκείνα τα παράλογα χρόνια... εκείνες τις παράλογες στιγμές... σε εκείνα τα παράλογα κομμάτια του παράλογου εαυτού μου...
Και είμαι παράλογα ευχαριστημένη που το έζησα...
Γιατί μέσα από την εξερεύνηση του παράλογου εαυτού μου... γεννήθηκαν αμέτρητες καινούριες κατευθύνσεις... Λογικές ή Παράλογες...

No comments:

Post a Comment