12/25/10

Το Δώρο.


Τι δώρο θα ήθελες για τα Χριστούγεννα;

Δεν μπορεί να μην θέλεις τίποτα, όλοι θέλουν κάτι.

Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί, ήξερες ακριβώς τι θέλεις. Μια κούκλα, ένα αυτοκίνητο, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ήταν αρκετά για να σε κάνουν ευτυχισμένο.

Θυμάσαι με πόση ανυπομονησία περίμενες να έρθει η παραμονή των Χριστουγέννων για να ανοίξεις το δώρο σου και με πόση αγωνία το άνοιγες για να δεις αν σου αγόρασαν αυτό που ήθελες να σου αγοράσουν;

Θυμάσαι με πόση χαρά έσκιζες το περιτύλιγμα;

Και με πόση ικανοποίηση αντίκρυζες το δώρο σου, το δώρο που είχες ονειρευτεί για μέρες, εβδομάδες, ίσως και μήνες...

Όταν ήσουν παιδί... ήταν αλλιώς... είχες δικαίωμα να είσαι ευτυχισμένος.

Όταν μεγαλώνεις απαγορεύεται να χαμογελάς. Απαγορεύεται να επιθυμείς. Απαγορεύεται να λαχταράς. Όλα γίνονται πιο αδιάφορα και απρόσωπα. Και σιγά σιγά αποπροσανατολίζεσαι και δεν υπάρχει τίποτα που να θέλεις.

Αλλά εγώ πιστεύω ότι αν ψάξεις, αν ψάξεις χωρίς να φοβηθείς, θα καταλάβεις τι θέλεις πραγματικά.

Για αυτό σε ρωτάω ξανά...

Τι δώρο θα ήθελες για τα Χριστούγεννα;

Τι θα ήθελες να σου φέρω;

Τι θα ήθελες να σου προσφέρω;

Τι θα ήθελες να σου δώσω;

Τι θα ήθελες να σου παραδώσω;

Σου ζητάω να ρωτήσεις τον εαυτό σου, χωρίς περιορισμούς, για το τι πραγματικά θέλεις και όταν το βρεις να μου το πεις.

Θα βρω τρόπο να σου φέρω αυτό που θέλεις.

Ξέρω πως δεν με πιστεύεις.
Ξέρω πως δεν μου έχεις εμπιστοσύνη.
Αλλά εγώ θα βρω τρόπο να σου φέρω ό, τι κι αν θέλεις.

Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις, το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι να βρεις τι θέλεις.

Κι εγώ θα βρω τρόπο να στο πραγματοποιήσω.

Πώς;

Δεν έχω ιδέα.

Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχεις ακόμα δικαίωμα να είσαι ευτυχισμένος...

Και για αυτήν την ευτυχία αξίζει να σπάσω το κεφάλι μου και να βρω ένα τρόπο να σου φέρω αυτό που επιθυμείς.

Το δώρο σου θα βρίσκεται κάτω από το δέντρο σου, μέσα στο δωμάτιό σου, έξω από την πόρτα σου... Ανάλογα με το τι είναι θα είναι εκεί που πρέπει να είναι.

Τυλιγμένο με μπόλικη αγάπη.

Και από έξω θα γράφει:

Από εμένα για εσένα.

Καλά Χριστούγεννα...

12/22/10

My stage, My home.

Η σκήνη είναι το σπίτι μου και το σπίτι μου είναι η σκηνή μου.

Η σκηνή είναι το σπίτι μου.

Ο ήχος του κουδουνιού του θεάτρου είναι ο ήχος του κουδουνιού του σπιτιού μου.

Η αυλαία είναι η πόρτα μου.

Όταν ανοίγει η αυλαία, ανοίγω την πόρτα.

Στους θεατές, στους καλεσμένους μου.

Τα καθίσματα του θεάτρου είναι οι καρέκλες του σπιτιού μου. Σε αυτά τα καθίσματα, σε αυτές τις καρέκλες, θα καθίσουν οι, διαφορετικής ηλικίας και διαφορετικού φύλου, προσκεκλημένοι μου. Θέλω να νιώθουν άνετα και να περάσουν καλά.

Τα ρούχα που φοράω είναι αυτά που επιλέγω κάθε φορά να φορέσω με προσοχή και σεβασμό ανάλογα με την περίσταση. Είναι ρούχα που νιώθω άνετα μέσα σε αυτά και που, ταυτόχρονα, μου αρέσουν και με εκφράζουν. Είναι ρούχα που μου επιτρέπουν να είμαι αυτό που κάθε φορά επιλέγω να είμαι. Το μακιγιάζ μου το ίδιο. Άλλοτε είναι απλό και διακριτικό, άλλοτε εντυπωσιακά έντονο. Αλλά πάντοτε αντίστοιχο της κάθε κατάστασης.

Τα σκηνικά είναι τα έπιπλα του σπιτιού μου. Ένας πίνακας, ένα κάδρο, ένα τραπέζι, ένα βάζο, μια βαλίτζα... Το οτιδήποτε... Μπορεί να είναι και μόνο ένα χαλί ή μόνο ένα κουτί... δεν έχει σημασία... Κανένας δεν είπε πως το σπίτι μου είναι απαραίτητα πλούσιο, γεμάτο με επίπλα, το σπίτι μου είναι πλούσιο από άλλες απόψεις. Το σπίτι μου είναι απλά το σπίτι μου. Και έχει αυτά που εγώ θέλησα να έχει. Μικροπράγματα που αγαπάω, που με βοηθάνε όταν τα κοιτάζω, που με ηρεμούν όταν τα αγγίζω. Είναι τα δικά μου αντικείμενα. Τα αντικείμενα που επέλεξα ένα – ένα και που συνδέομαι με κάθε ένα από αυτά με ιδιαίτερο τρόπο.

Ο φωτισμός της σκηνής είναι ο φωτισμός του σπιτιού μου. Οι προβολείς που με φωτίζουν είναι κάθε πιθανό φως των δωματίων μου.Οι λάμπες και τα κεριά... Το φως που φαίνεται αχνό κάτω από την χαραμάδα μιας πόρτας ή το φως που μπαίνει από ένα παράθυρο... Κάθε δυνατή πηγή φωτός την δημιουργούν οι προβολείς μου. Ακόμα και το φως του ήλιου ή του φεγγαριού. Κάθε φως που μας φωτίζει ανάλογα με την ώρα της ημέρας... άλλοτε πιο δυνατά, όταν είναι πρωί ή μεσημέρι, κι άλλοτε πιο αχνά, όταν είναι απόγευμα ή βράδυ.

Η μουσική που ακούγεται, το μουσικό χαλί της παράστασής μου, είναι η μουσική που έχω επιλέξει να ακούσουν οι καλεσμένοι μου. Θα μας συνοδεύει συνεχόμενα ή διακεκομμένα... Μπορεί να είναι μια μόνιμη μουσική υπόκρουση ή πάλι να ακουστεί για λίγο και μετά να μείνουμε στην σιωπή.

Οι στιγμές παύσης της παράστασης είναι οι στιγμές σιωπής μιας επίσκεψης.

Ο διάλογος μου με το κοινό είναι ο διάλογος μου με τους καλεσμένους μου.

Το κείμενο μου είναι η συζήτηση μας.

Οι λέξεις μου είναι οι λέξεις μου.

Οι διάφοροι ήχοι είναι οι διάφοροι ήχοι.

Τα καμαρίνια είναι το δωμάτιό μου. Εκεί ντύνομαι, εκεί βάφομαι. Μπροστά στον καθρέφτη μου... Εκεί ετοιμάζομαι.

Ο διάδρομος πίσω από την σκηνή είναι το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Εκεί κάνω τις αναπνοές μου και συγκεντρώνομαι. Εκεί κάθομαι και περιμένω τους επισκέπτες μου, πριν έρθουν, με άγχος και ανυπομονησία. Εκεί, αφού έρθουν, μπορώ να πάρω απόσταση από τους καλεσμένους μου. Εκεί μπορώ να βρω τον προσωπικό μου χώρο. Εκεί προετοιμάζομαι.

Οι ηθοποιοί της σκηνής είναι όσοι συγκατοικούν μαζί μου στο ίδιο σπίτι. Έχουμε βρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Όλοι έχουμε τον ίδιο στόχο να κάνουμε τους καλεσμένους μας να περάσουν καλά, να ανταλλάξουμε σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα.

Η ατμόσφαιρά είναι αυτή που επιλέγω να δημιουργήσω κάθε φορά...

Η επικοινωνία και η ποιότητα της συνάντησής μας εξαρτάται από εμένα, τους συγκατοίκους μου αλλά και από τους καλεσμένους μου. Από την διάθεσή μας και από την διαθεσιμότητά μας. Να ανοιχτούμε και να μοιραστούμε.

Η παράστασή μου είναι αυτό που έχω ετοιμάσει να προσφέρω στους καλεσμένους μου. Ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορεί να είναι μια χαρούμενη συνάντηση για να γιορτάσουμε ή μια τραγική συνάντηση για να θρηνήσουμε. Μπορεί να είναι μια απλή καθημερινή συνάντηση απλά για να συζητήσουμε για κάτι ή μπορεί να είναι μια παράλογη συνάντηση για κάτι που δεν μπορώ καν να ορίσω.

Το χειροκρότημα του κοινού είναι το τέλος της βραδυάς. Είναι η επιβεβαίωση ότι οι καλεσμένοι μου πέρασαν καλά. Είναι η αγκαλιές που δίνονται, τα φιλιά που ανταλλάσονται λίγο πριν φύγουν... Είναι το σημάδι που μου αποδεικνύει πως αν ήταν στο χέρι τους θα έρχονταν κάθε μέρα επίσκεψη για να με δουν ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί χαίρονται που με βλέπουν. Γιατί είμαι σπάνια. Γιατί είμαι διαφορετική. Γιατί τους μιλάω για διαφορετικά πράγματα από ό,τι έχουν συνηθίσει. Γιατί... είμαι εγώ. Γιατί τους κάνω να δακρύζουν αλλά και να χαμογελάνε. Και γιατί γνωρίζουν πως τους αγαπάω. Πως το σπίτι μου δεν θα είχε καμία αξία χωρίς τους ανθρώπους που έρχονται να με επισκεφτούν...

Η σκηνή είναι το σπίτι μου.

Οι γνώσεις μου είναι τα κλειδιά μου.

Χωρίς αυτά δεν μπορώ να μπω στο ίδιο μου το σπίτι.
Μπορεί να έχω ένα πάρα πολύ ωραίο σπίτι... αλλά δεν έχει καμία σημασία αν εγώ δεν το γνωρίζω. Αν δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα για να το δω, για να το παρατηρήσω, για να το αγαπήσω, για να το γεμίσω με εμένα και για να καταφέρω στο τέλος να ζήσω μέσα σε αυτό.

Η σκηνή είναι το σπίτι μου.

Ο ήχος του κουδουνιού είναι ο ήχος του κουδουνιού.

Η αυλαία είναι η πόρτα μου.

Οι θεατές είναι οι καλεσμένοι μου.

Τα καθίσματα είναι τα καθίσματα.

Τα έπιπλα είναι τα επίπλα.

Τα αντικείμενα είναι τα αντικείμενα.

Τα σκηνικά είναι κάθε δυνατός χώρος.

Οι προβολείς είναι κάθε πιθανό φως.

Η μουσική είναι η μουσική.

Η παύση είναι η παύση.

Οι ήχοι είναι οι ήχοι.

Η συζήτηση είναι η συζήτηση.

Η σιωπή είναι η σιωπή.

Ο διάλογος είναι ο διάλογος.

Ο μονόλογος είναι ο μονόλογος.

Η επικοινωνία είναι η επικοινωνία.

Τα συναισθήματα είναι τα συναισθήματα.

Οι σκέψεις είναι οι σκέψεις.

Η ενέργεια είναι η ενέργεια.

Η ατμόσφαιρα είναι η ατμόσφαιρα.

Η παράσταση είναι ό, τι προσφέρω.

Το χειροκρότημα είναι ό, τι δέχομαι.

Το σπίτι μου είναι η σκηνή μου και η σκηνή μου είναι το σπίτι μου.

(Ίσως το μοναδικό σπίτι που είχα ποτέ...)

Ό,τι έχω φτιάξει, Ό,τι έχω δημιουργήσει... το οφείλω σε αυτό το πολυτίμο σπίτι που κρύβει η αυλαία μου. Ό,τι είμαι το οφείλω σε αυτόν τον μαγικό κόσμο που ονομάζεται «θέατρο» και που υπάρχει σε τόσα σπίτια, σε τόσες σκηνές, σε όλο τον κόσμο...

12/13/10

Θα τα καταφέρω



Θα τα καταφέρω.
Με βοήθεια ή χωρίς.
Θα τα κατάφερω.
Αργά ή γρήγορα.
Θα τα καταφέρω.
Με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο.

Θα τα καταφέρω, όποιος κι αν είναι τελικά ο δικός μου χρόνος, θα τα καταφέρω, όποιος κι αν είναι τελικά ο δικός μου δρόμος, θα τα καταφέρω, όχι γιατί έτυχε, αλλά γιατί το αξίζω.

Θα τα καταφέρω και θα αποδείξω ότι έχει κάποια αξία η αξία μου.

Θα τα καταφέρω και θα αποδείξω και στον εαυτό μου και στους άλλους ότι έχει σημασία. Έχει σημασία να τα καταφέρνουμε. Όχι μόνο να τα βγάζουμε πέρα, αλλά να τα καταφέρνουμε ουσιαστικά, να πηγαίνουμε παρακάτω προσπερνώντας όλα αυτά που συνέβησαν και όλους αυτούς που άρπαξαν κάθε ευκαιρία σαν αρπαχτικά που ανυπομονούσαν για το επόμενο θύμα τους.

Θα τα καταφέρω γιατί δεν μου αρέσει ο ρόλος του θύματος.
Θα τα καταφέρω γιατί θέλω να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω χωρίς να χρειαστεί να παίξω το ρόλο του θύτη.
Θα τα καταφέρω βγαίνοντας από το παιχνίδι.
Θα τα καταφέρω με τρόπους ανύπαρκτους που δεν φαντάστηκε ποτέ κανείς.
Θα τα καταφέρω μένοντας στο παιχνίδι.
Θα τα καταφέρω με ρόλους άγραφους που δεν ερμήνευσε ποτέ κανείς.

Θα τα καταφέρω.
Δημιουργώντας καινούριους κανόνες. Τους δικούς μου.
Θα τα καταφέρω.

Θα τα καταφέρω για να μπορώ να στέκομαι με αξιοπρέπεια απέναντί στον εαυτό μου κοιτάζοντας στον καθρέφτη. Θα τα καταφέρω για να μπορώ να κοιτάζω όλους μου τους εαυτούς με χαμόγελο και για να μπορούν όλοι μου οι εαυτοί να με κοιτάζουν με περηφάνια.

Θα τα καταφέρω για να μπορώ να πείσω τον παιδικό εαυτό μου ότι έδωσα όλες μου τις δυνάμεις για να πραγματοποιήσω όλα, ούτε καν τα μισά, από όσα ονειρευόταν. Θα τα καταφέρω για να μπορώ να πείσω τον εφηβικό εαυτό μου ότι όσα πέρασε δεν πήγαν χαμένα. Θα τα καταφέρω για να μπορώ να πείσω τον ενήλικο εαυτό μου ότι ό,τι κι αν έγινε δεν πειράζει. Θα τα καταφέρω για να μπορούν όλοι μου οι εαυτοί να με χειροκροτήσουν και να μου πουν...

«Ξέρεις κάτι; Τα κατάφερες!».

Κι όλοι αυτοί που μου έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρω... Κι όλοι αυτοί που δεν μου έλεγαν τίποτα, που δεν χρειάστηκε να μου πουν τίποτα γιατί έκαναν τα πάντα για να μην τα καταφέρω... Κι όλοι αυτοί που τράφηκαν από την λάμψη μου και που ήπιαν την αξία μου σταγόνα σταγόνα... Κι όλοι αυτοί που νομίζουν πως μόνο έτσι λειτουργεί η ζωή με τις αδικίες τους και τα συμφέροντά τους... Κι όλοι αυτοί που δεν κατάλαβαν ποτέ πόση απώλεια ενέργειας είναι το να συμπεριφέρεσαι έτσι, τόσο αηδιαστικά στενόμυαλα, τόσο εξαντλητικά εγωιστικά... Κι όλοι αυτοί... ας κάνουν την ζωή τους... όπως επέλεξαν να την κάνουν... αλλά δεν θα τους δώσω αυτό που μου ζήτησαν να τους δώσω. Την επιβεβαίωση ότι όλοι είμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να συμπεριφερόμαστε έτσι, γιατί όχι, δεν είμαστε όλοι... Κι εγώ δεν θα βάλω την υπογραφή μου σε αυτό το χυδαίο συμβόλαιο ανηθικότητας και απανθρωπιάς... Γιατί; Γιατί δεν χρειάζεται να την βάλω. Κι ακόμα κι αν χρειαζόταν πάλι δεν θα την έβαζα. Κι αν κάποια στιγμή το όνομά μου είναι ανάμεσα στα δικά τους, θα σημαίνει ότι δεν θα τα κατάφερα...

Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά.
Θα κάνω τα απίστευτα πιστευτά.
Θα βρω άλλο τρόπο να τα καταφέρω.
Και θα τα καταφέρω.
Με βοήθεια ή χωρίς.
Αργά ή γρήγορα.
Με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο.
Θα τα καταφέρω.
Θα τρέξω, θα ιδρώσω, θα λιώσω, θα κινήσω γη και ουρανό για να τα καταφέρω.
Και θα τα καταφέρω για να μπορέσω να πω όσα έχω να πω και είναι πολλά.
Επιβάλλεται να τα καταφέρω για να ακουστεί η φωνή μου.
Και όταν ακουστεί...
Δεν θα έχω ξεχάσει την πορεία.

Θα θυμάμαι κάθε βήμα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, από το πιο ανώδυνο μέχρι το πιο οδυνηρό, θα θυμάμαι όλη την διαδρομή, σου υπόσχομαι να την θυμάμαι, όχι για εμένα αλλά για εσένα, για να μπορώ να σε εμπνεύσω να τα καταφέρεις και εσύ, και όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά, για να μπορώ να σου μεταδώσω όλα όσα έμαθα, λύσεις και πράξεις και σκέψεις και λέξεις που δεν μας είπε ποτέ κανείς... Και δεν θα είναι γιατί θα έχω μάθει τα μεγάλα μυστικά. Θα τα καταφέρω χωρίς μεγάλα μυστικά και μαγικές λύσεις. Θα τα καταφέρω μόνη μου. Αλλά θα θυμάμαι πως δεν ήταν ανάγκη να τα καταφέρω μόνη μου... Αυτό θα το θυμάμαι... Ξέρεις γιατί; Γιατί πάντα πίστευα πως δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια και πως είναι όμορφο να σε καθοδηγούν και να σε συμβουλεύουν και να σε βοηθάνε οι άλλοι χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχεις την δική σου κρίση και πως δεν κάνεις εσύ τις δικές σου επιλογές. Αλλά επειδή θα θυμάμαι πως συμπεριφέρθηκαν σε αυτά τα κρίσιμα σημεία οι περισσότεροι γύρω μου, επειδή θα γνωρίζω πόσο πολύ δεν με βοήθησε κανείς, θα είμαι εκεί για εσένα για να σε βοηθήσω. Θα σου πω ό, τι θέλεις. Θα σου δείξω ό, τι χρειάζεσαι. Θα σε μάθω ό, τι έχεις ανάγκη. Ξέρεις γιατί;

Γιατί θα θέλω να τα καταφέρεις κι εσύ.
Θα θέλω τόσο πολύ να τα καταφέρεις, όσο το ήθελα και για εμένα, αν όχι και περισσότερο.
Θα τα καταφέρω για να μπορώ να σε βοηθήσω να τα καταφέρεις κι εσύ.

Θα τα καταφέρω για να τα καταφέρεις.
Θα τα καταφέρω και θα τα καταφέρεις.

Θα τα καταφέρεις.
Με βοήθεια ή χωρίς.
Θα τα κατάφερεις.
Αργά ή γρήγορα.
Θα τα καταφέρεις.
Με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο.

Θα τα καταφέρεις, όποιος κι αν είναι τελικά ο δικός σου χρόνος, θα τα καταφέρεις, όποιος κι αν είναι τελικά ο δικός σου δρόμος, θα τα καταφέρεις, όχι γιατί έτυχε, αλλά γιατί το αξίζεις.

Θα τα καταφέρεις για να τα καταφέρω.
Θα τα καταφέρεις και θα τα καταφέρω.

Θα τα καταφέρω.

Θα γιατρέψω τον πόνο.
Θα διώξω τον φόβο.
Θα ξεπεράσω τις ήττες.
Θα νικήσω τις αρρώστιες.

Και το μόνο πράγμα που θα μου επιτρέψω να μην νικήσω είναι ο θάνατος. Το μόνο που πραγματικά δεν μπορώ να γιατρέψω, να διώξω ή να ξεπεράσω. Το μόνο που πραγματικά δεν μπορώ να νικήσω.

Αλλά μέχρι τότε θα προσπαθώ για να τα καταφέρω. Και θα τα καταφέρω.

Θα τα καταφέρω για εμένα.
Θα τα καταφέρω για εσένα.
Θα τα καταφέρω για εμάς.

Θα τα καταφέρω.
Με βοήθεια ή χωρίς.
Θα τα κατάφερω.
Αργά ή γρήγορα.
Θα τα καταφέρω.
Με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο.

Θα τα καταφέρω, όποιος κι αν είναι τελικά ο δικός μου χρόνος, θα τα καταφέρω, όποιος κι αν είναι τελικά ο δικός μου δρόμος, θα τα καταφέρω, όχι γιατί έτυχε, αλλά γιατί το αξίζω.

Θα τα καταφέρω και θα αποδείξω ότι έχει κάποια αξία η αξία μου.
Θα τα καταφέρω και θα αποδείξω ότι έχει κάποια αξία η αξία σου.
Θα τα καταφέρω και θα αποδείξω ότι έχει κάποια αξία η αξία μας.

Θα τα καταφέρω.

12/5/10

Προχωρώντας Περπατώντας Προσπερνώντας


Όλοι προχωράνε, εκτός από εμένα.
Όλοι με προσπερνάνε και προχωράνε.
Και έχουν δίκιο που προχωράνε.
Έχουν δίκιο ίσως και που με προσπερνάνε.
Δικαίωμά τους, στην τελική.
Μπορεί να μην με συμπαθούν.
Ή να μην με θέλουν στη ζωή τους.
Μπορεί να με θεωρούν αδιάφορη, συνηθισμένη, βαρετή, πολύπλοκη, ή ακόμα και σχιζοφρενή.
Δικαίωμά τους. Να με θεωρούν το ένα ή το άλλο. Δικά τους τα συμπεράσματα. Δικές τους οι αποφάσεις.

Στην όλη διαδικασία υπάρχει κάτι που όχι μόνο δεν συμφωνώ αλλά, κατά την γνώμη μου, θεωρώ ανήθικο, απαράδεκτο και αδιανόητο...

Δικαίωμά τους να προχωράνε αλλά όχι να με σπρώχνουν για να προχωρήσουν.
Δικαίωμά τους να με προσπερνάνε αλλά όχι να με πατάνε για να με προσπεράσουν.

Μπορείς να με προσπεράσεις περπατώντας δίπλα μου και όχι πάνω μου.
Μπορείς να προχωρήσεις μπροστά χωρίς να έχεις την ανάγκη να μένω εγώ πίσω, στάσιμη, για να επιβεβαιώνεις γυρνώντας το κεφάλι σου κάθε τόσο, προς τα εμένα, ότι προχώρησες πιο πολύ.
Δεν θέλω να είμαι το σημείο αναφοράς σου.
Δεν θέλω η πορεία σου να έχει καμία σχέση με την δική μου.
Κάνε ό,τι θέλεις με την δική σου ζωή αλλά άφησέ με να ζήσω την δική μου.
Απαιτώ να με σέβεσαι ακόμα κι αν δεν με συμπαθείς.
Θα περπατήσω.
Θα προχωρήσω.
Μα δεν θα προσπεράσω τίποτα και κανέναν.
Δεν νιώθω καμία ανάγκη να προσπεράσω τίποτα.
Ό, τι αγάπησα, αγάπησα.
Όσο πονέσα, πόνεσα.
Για τίποτα δεν μετανιώνω.
Για τίποτα δεν νιώθω την ανάγκη να επιβεβαιωθώ.
Προσπέρασα χωρίς να χρειαστεί να προσπεράσω.
Έχω πολλά να κάνω ακόμα. Πολλά πρέπει να γίνουν.
Δεν μπορώ να ασχολούμαι με εσένα ή με τον απέναντι.
Όχι με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο.
Όχι συγκριτικά, ανταγωνιστικά.
Όχι με την λογική «Ο θάνατός σου ή η ζωή μου».
Ναι, θέλω την ζωή μου.
Αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν θέλω τον θάνατο σου.
Θέλω και την ζωή σου.
Για αυτό θα σε αφήσω να περπατάς και να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια σου χωρίς ποτέ να γίνω εγώ ένα από αυτά.
Δεν πρόκειται να συναντήσεις το δικό μου χέρι να σε σταματάει.
Ακόμα κι αν εσύ, με ύπουλους τρόπους, με προσπέρασες και προχώρησες, σε αφήνω να συνεχίσεις.
Όχι γιατί είμαι ανόητη.
Αλλά γιατί έχω περισσότερη ανάγκη να βρω τον δικό μου δρόμο από το να σε σταματήσω από τον δικό σου.

Καλή συνέχεια να έχεις. Στον δρόμο σου.

Εύχομαι να σταματήσεις να πατάς ανθρώπους για να ανέβεις.
Μπορείς να περηφανεύεσαι για τα ανθρώπινα σκαλοπάτια σου αλλά θα έρθει η στιγμή που εκείνα θα επαναστατήσουν. Θα αρχίσουν να τρέμουν κάτω από τα πόδια σου. Και όσα νόμισες πώς έχτισες στις πλάτες άλλων όλα θα διαλυθούν.

Εύχομαι να έχεις το θάρρος να κατέβεις από την κορυφή πριν να σπάσει η εύθραυστη σκάλα σου.
Να αποδεχτείς τα λάθη σου. Να ζητήσεις τις συγνώμες σου. Να συγχωρεθείς. Ή να μην συγχωρεθείς. Και μετά να μπορέσεις να συνεχίσεις με τίμιους τρόπους την πορεία σου.

Εύχομαι να περπατήσεις (με την αξία σου) και να προχωρήσεις (δίπλα κι όχι πάνω στην αξία των άλλων).

Εύχομαι να σταματήσεις να προσπερνάς (τα πάντα) και να αρχίσεις να προσπαθείς (για τα πάντα).

Εύχομαι ο δρόμος σου να είναι αληθινός, αυθεντικός και, πάνω από όλα, ανθρώπινος...

Ό, τι ακριβώς εύχομαι και για τον δικό μου δρόμο...

12/1/10

Η βιτρίνα


Θυμάμαι ακόμα εκείνα τα Χριστούγεννα.
10 χρόνια, ακριβώς, από σήμερα.
Ήταν 1 Δεκεμβρίου, ημέρα Τετάρτη, το 2010. Απόγευμα προς βράδυ...

Περπατούσα προς το σπίτι μου και, αν και όλα γύρω μου ήταν ήδη φωτεινά και γιορτινά, τίποτα μέσα μου δεν έμοιαζε σωστό. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη αλλά αυτή η μόνιμη θλίψη ήταν μια συνηθισμένη κατάσταση για εμένα. Τίποτα δεν μύριζε Χριστούγεννα... Όλα μύριζαν μια μουχλιασμένη απογοήτευση. Δεν ήξερα πώς θα συνεχίσω από εδώ και πέρα και έτρεμα στην ιδέα ότι πλησιάζουν οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, οι ανακριτικές συζητήσεις, τα «καλοπροαίρετα» σχόλια των άλλων σε σχέση με εμένα, την ζωή μου, τις επιλογές μου, οι κριτικές... Δεν είχα όρεξη να ακούσω για άλλη μια φορά τις ίδιες ατάκες σαν να παίζω τριάντα χρόνια στο ίδιο έργο με τους ίδιους ηθοποιούς, να με κοιτάνε με το ίδιο ύφος, να έχω τις ίδιες αντιδράσεις και να καταλήγουμε πάντα στο ίδιο τέλος... Καβγάδες, καβγάδες, καβγάδες... Φωνές, τσακωμοί και συγκρούσεις... Όχι, δεν ανυπομονούσα καθόλου να έρθουν αυτά, τα επόμενα ή τα – δέκα χρόνια – αργότερα Χριστούγεννα. Να μου λείπει. Η «ευχάριστη» Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, τα στολισμένα δωμάτια, τα υποκριτικά δώρα. Τίποτα δεν ήταν ποτέ αληθινό... και τίποτα δεν θα γινόταν ποτέ αληθινό. Τουλάχιστον, έτσι πίστευα τότε...

Περπατούσα με τα ακουστικά στα αυτιά μου χαμένη στις σκέψεις μου ακούγοντας μουσική...

Τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά λόγω μέρας και ώρας. Οι δρόμοι ήταν σχετικά σκοτεινοί και ταίριαζαν με την συνολική διάθεση μου. Το σκοτάδι γύρω μου με ηρεμούσε.

Πόσο θα ήθελα να συμβεί κάτι όμορφο! Κάτι αληθινά όμορφο!!! Κάτι που να με κάνει να νιώσω το ότι έρχονται οι γιορτές με έναν διαφορετικό τρόπο από όλες τις προηγούμενες χρονιές, κάτι που να με κάνει να χαμογελάσω...

Και ξαφνικά, εκείνη ακριβώς την στιγμή, πριν καλά καλά προλάβω να διατυπώσω την εσωτερική ευχή μου, στο σκοτεινό δρόμο που περπατούσα είδα ένα δυνατό φως... Σαν να ερχόταν από κάπου... από κάπου στα δεξία μου... Προχώρησα κοιτάζωντας δεξιά με περιέργεια ωσπού είδα ένα μικρό κάθετο δρομάκι που ούτε ήξερα ότι υπάρχει... Χωρίς δεύτερη σκέψη έστριψα και, δειλά δειλά, συνέχισα να προχωράω μπροστά...

Συνάντησα μια βιτρίνα. Μέσα ήταν καθισμένη μια κυρία γύρω στα σαράντα η οποία προφανώς είχε αποφασίσει να εκμεταλλευτεί αυτό το βράδυ Τετάρτης στολίζοντας την βιτρίνα του καταστήματος της. Ήταν γονατισμένη και τοποθετούσε προσεχτικά γύρω της ένα τεράστιο κόκκινο χαρτόνι, στα πόδια της υπήρχαν μαρκαδόροι και χρυσόσκονες. Ήταν προσηλωμένη στην δουλειά της, με την πλάτη της στραμμένη προς τα εμένα. Κάθε της κίνηση ήταν απαλή, γεμάτη φροντίδα και αγάπη. Χωρίς να το θέλω σταμάτησα χαζεύοντας την ιδιαίτερη εικόνα. Το αμυδρό φως που έβγαινε από την βιτρίνα της και αυτή την άγνωστη σε εμένα γυναίκα, καθισμένη σαν μικρό κοριτσάκι που παίζει με το αγαπημένο της παιχνίδι. Ένιωσα ζεστασιά και χαμογέλασα σκεφτόμενη ότι ίσως αυτό που συνέβαινε μπροστά μου να ήταν ό,τι πιο Χριστουγεννιάτικο έζησα ποτέ. Πήγα πολύ κοντά στην βιτρίνα ελπίζοντας ότι θα γυρίσει το κεφάλι της να με κοιτάξει. Ήθελα να δω το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας της ιστορίας μου. Εκείνη ήταν τόσο συγκεντρωμένη που δεν μου έδωσε καμία σημασία. Παρατήρησα το υπόλοιπο μαγαζί. Βιβλιοθήκες, βιβλία από πάνω μέχρι κάτω. Ήταν λοιπόν ένα βιβλιοπωλείο... Πόσο χάρηκα που το μέρος που διαδραματιζόταν αυτή η σκηνή ήταν ένα βιβλιοπωλείο! Όλη μου τη ζωή την είχα περάσει μέσα στα βιβλία! Ένιωσα να γεμίζω από ικανοποίηση! Και, χωρίς να το σκεφτώ, πάνω στον αυθορμητισμό μου, της χτύπησα το τζάμι... Ήθελα να την ευχαριστήσω γιατί έφερε έστω και στιγμιαία τα Χριστούγεννα στην καρδιά μου... Έστριψε το κεφάλι της και η καθαρή ματιά της με διαπέρασε. Ήταν τόσο συμπαθητική! Φωτίστηκε όταν με είδε! Της χαμογέλασα. Με χαιρέτησε και αποφάσισα να φύγω...

Συνέχισα να προχωράω μπροστά γιατί ήθελα να δω από που προερχόταν το έντονο φως που είχα δει. Το φως της συγκεκριμένης βιτρίνας ήταν τόσο αμυδρό και ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν το αρχικό φως που είχα προσέξει... Είχα δίκιο. Λίγο πιο πέρα είδα ένα μεγάλο μαγαζί που ακτινοβολούσε ένα έντονο λευκό φως. Ένας άντρας ήταν όρθιος, κι αυτός με στραμμένη την πλάτη του προς τα εμένα, σε μια τεράστια βιτρίνα παιχνιδιών και ταχτοποιούσε. Πριν να φτάσω, γύρισε το κεφάλι σαν να γνώριζε πως πηγαίνω προς αυτόν. Μου χαμογέλασε. Και αν κάτι μπορώ να ξεχωρίσω με σιγουριά σε αυτόν τον κόσμο, είναι ένα αληθινό χαμόγελο από ένα ψεύτικο. Και το δικό του ήταν αληθινό. Συνέχισα να περπατάω προς το μέρος του και έφτασα ακριβώς απέναντι του. Μας χώριζε μόνο το τζάμι της βιτρίνας. Με χαιρέτησε με μια ανδρική υπόκλιση μιας άλλης εποχής... Σαν ένας Αναγεννησιακός κύριος που η επόμενη κίνηση του θα ήταν να μου ζητήσει να χορέψουμε. Έκανα κι εγώ την αντίστοιχη γυναικεία υπόκλιση... γελώντας... σαν να νιώθω ότι παίζουμε ένα παιχνίδι ρόλων. Τον κοίταξα και τότε με ρώτησε χωρίς να με ρωτήσει... Χωρίς να ακούω την φωνή του, διαβάζοντας τα χείλια του χωρίς δυσκολία, άκουσα την σχηματισμένη ερώτηση...

«Θα με αγοράσεις;»

«Πόσο κοστίζεις;»

Χωρίς φωνή, τον ρώτησα κι εγώ με την σειρά μου.

Ξεκόλλησε μια ετικέτα από ένα διπλανό παιχνίδι και την κόλλησε πάνω στο ανοιχτόχρωμο πουκάμισό του.

«Τόσο.»

Χαμογέλασα... Άνοιξα την τσάντα μου... Έβγαλα το μικρό πορτοφολάκι μου σε σχήμα αρκουδιού... Το άνοιξα... και του το έδειξα... συνεχίζοντας τον σιωπηλό διάλογο.

«Είσαι πολύ ακριβός για εμένα.»

«Κρίμα.»

Μουρμούρισε και κατσούφιασε σαν μικρό παιδάκι. Τότε χαμογέλασε πονηρά και το ύφος του δεν ήταν καθόλου παιδικό πια. Με κοίταζε στα μάτια πολύ σοβαρά ρωτώντας με

«Εσύ πόσο κοστίζεις; Μπορώ να σε αγοράσω;»

Το σκέφτηκα λίγο κοιτάζοντας πάνω δεξιά...

Έβγαλα ένα χαρτάκι και ένα στυλό από την τσάντα μου... άρχισα να γράφω... σταμάτησα να γράφω...

Με κοίταξε ερωτηματικά.

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι.

«Δεν μπορείς να με αγοράσεις.»

Με κοίταξε με ακόμη μεγαλύτερη απορία και περιέργεια στα μάτια του.

Κόλλησα το χαρτάκι μου στο τζάμι με την γραμμένη πλευρά προς αυτόν.

«Μπορείς να με κερδίσεις.»

Χαμογέλασε κοιτάζωντας τους σκόρπιους αριθμούς.

Έσκασα στα γέλια και απομακρύνθηκα.

«Καλές γιορτές»

Του φώναξα από μακρυά, φεύγοντας...

Και εκείνος έμεινε να με κοιτάζει έτσι όπως δεν με κοίταξε ποτέ κανείς.

Και έφυγα.

Ένα λεπτό αργότερα χτύπησε το κινητό μου.
Δεν με άφησε να περιμένω.
Δύο λεπτά αργότερα έκλεισα το κινητό μου.
Δεν με άφησε να αναρωτιέμαι πώς είναι η φωνή του.
Τρία λεπτά αργότερα κατευθυνόμουν προς αυτόν.
Δεν με άφησε να γίνω μια φευγαλέα φιγούρα στη ζωή του.
Πέντε λεπτά αργότερα βρισκόμουν μαζί του.
Δεν με άφησε να φαντάζομαι πώς θα ήταν να βρίσκομαι μαζί του.
Επτά λεπτά αργότερα συζητούσαμε.
Δεν με άφησε να νιώσω αμήχανα.
Δέκα λεπτά αργότερα γνώριζα πως αυτός είναι ο άνθρωπος της ζωής μου.
Δεν με άφησε να έχω ίχνος αμφισβήτησης.

Ένα χρόνο αργότερα.
Δεν με άφησε.
Δύο χρόνια αργότερα.
Δεν με άφησε.
Τρία χρόνια αργότερα.
Δεν με άφησε.
Πέντε χρόνια αργότερα.
Δεν με άφησε.
Επτά χρόνια αργότερα
Δεν με άφησε.
Δέκα χρόνια αργότερα.
Δεν με άφησε.

Δεν με άφησε ποτέ.

Είμαστε ακόμα μαζί. Είναι ο άντρας που επέλεξα να έχω δίπλα μου για πάντα. Είμαι η γυναίκα που έπελεξε να έχει δίπλα του για πάντα. Τον διάλεξα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Με διάλεξε από την πρώτη στιγμή.

Όταν ρωτάνε τα παιδιά μας πώς γνωριστήκαμε... Εκείνος χαμογελάει. Λέει πώς πέρασα έξω από μια βιτρίνα και τον αγόρασα. Εγώ χαμογελάω. Η δική μου εκδοχή είναι διαφορετική. Λέω πως πέρασα έξω από μια βιτρίνα και με κέρδισε. Τα παιδιά ρωτάνε πόση ήταν η τιμή του. Εκείνος απαντάει ένα χαμόγελο. Τα παιδιά ρωτάνε πώς με κέρδισε. Εγώ απαντάω με ένα χαμόγελο. Τα παιδιά χαμογελούν και πηγαίνουν στα δωμάτιά τους. Εμείς χαμογελάμε.

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας φωτίζει.
Υποκλίνεται μπροστά μου. Υποκλίνομαι μπροστά του.
Υποκλινόμαστε μπροστά στην αγάπη.

Και μετά...
σαν άνθρωποι που βγήκαμε από μια άλλη εποχή
χορεύουμε...

Τώρα κάθε Χριστούγεννα μυρίζουν Χριστουγεννιάτικα...
Τώρα όλα μου φαίνονται αληθινά. Τώρα όλα τα νιώθω αληθινά.
Τώρα όλα είναι αληθινά.
Τόσο αληθινά...

Σαν εκείνη την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε...
Μόνο που τώρα δεν μας χωρίζει τίποτα.
Ούτε καν το τζάμι μιας βιτρίνας...