Διαφορές

(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)

Διαφορές

Είχα έναν φίλο κάποτε που μου μίλαγε σε σχέση με το να κάνεις σχέσεις και με το να φεύγεις από αυτές... με το να δοκιμάζεις... να τολμάς... Και δεν ήταν από αυτούς που δεν ήταν μέσα στην σχέση... Όποτε ήταν σε σχέση ήταν μέσα σε αυτήν... είτε ήταν για ένα μήνα είτε ήταν για ένα χρόνο είτε ήταν για περισσότερο... Μου άρεσε η άνεση με την οποία μπορούσε να μείνει ή να φύγει... με την οποία φαινόταν να επιλέγει το τι θέλει και το τι δεν θέλει... χωρίς τους δικούς μου συναισθηματισμούς... με έναν τρόπο εγκεφαλικό, πρακτικό, όριζε τα συναισθήματά του... Ω! Πόσες φορές είχαμε συζητήσει για αυτήν την διαφορά μας... εγώ βρισκόμουν όπου με πήγαιναν τα κύματα των συναισθημάτων, εκείνος όπου τον πήγαινε η δύναμη της λογικής... χωρίς, φυσικά, να σημαίνει ότι κι εγώ δεν είχα μια δυναμική ισχυρή λογική πλευρά και ότι κι εκείνος δεν είχε ευαίσθητες συναισθηματικές αποχρώσεις... Όταν τον άκουγα να μιλάει για τις σχέσεις, χωρίς να το γνωρίζει έλεγε πράγματα που έλεγα, πίστευε πράγματα που πίστευα, υποστήριζε πράγματα που υποστήριζα, ήθελε πράγματα που ήθελα... κι ας ήταν τόσο διαφορετικές οι προσεγγίσεις μας στην πράξη... στην θεωρία υπήρχαν πολλά κοινά σημεία... Να δοκιμάζεις... Να τολμάς... Να μπαίνεις και να βγαίνεις σε εμπειρίες και καταστάσεις... Να γνωρίζεις ανθρώπους... Να συνδέεσαι... Όμως εγώ δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορώ στην πράξη να το εφαρμόσω (και σίγουρα όχι όπως και όσο εκείνος)... Έκανα τις σχέσεις μου... Αλλά χρειαζόμουν χρόνο από την μία στην άλλη... Θα ήθελα να έχω την δική του απλότητα... Πατούσε ένα κουμπάκι και σταματούσε μια κατάσταση, έκλεινε έναν διακόπτη και τελείωνε κάτι που ένιωθε πως έπρεπε να τελειώσει. Και έπειτα απλά το άφηνε πίσω του. Εγώ είχα κλάματα και στενοχώριες και θρήνους για να φτάσω να αποχωριστώ κάτι ουσιαστικά... Είχα πένθος... και πόνο και φόβο... Ήταν όλα έντονα και χαοτικά και προς όλες τις κατευθύνσεις... Εκείνος έμοιαζε να είναι πάνω σε μια γραμμή και να μην επιτρέπει ποτέ στον εαυτό του να φύγει από αυτήν. Πήγαινε προς μία μόνο κατεύθυνση... Φυσικά... Διαφωνούσαμε... και... Φυσικά... Συζητούσαμε... Προσωπικά, πίστευα πως ο κάθε δρόμος είχε τα δικά του υπέρ και τα δικά του κατά... Κακά τα ψέμματα... δεν θα ήθελα να ζω χωρίς τα έντονα συναισθήματά μου... όμως μου φαινόταν τόσο ξεκούραστος ο κόσμος από την δική του μεριά...
Τώρα ξέρω... Τόσα χρόνια μετά... πως μου είναι αδύνατον να κάνω αυτό που τότε έκανε εκείνος... Συνδέομαι με τους ανθρώπους και με τις καταστάσεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο και η διαδικασία της αποσύνδεσης είναι κάθε φορά σαν να κόβεται ένα κομμάτι του εαυτού μου... Δεν το χάνω αυτό το κομμάτι... Δικό μου είναι πάλι... Απλά το νιώθω... διαφορετικό...
Κουράστηκα από τις σχέσεις. Δεν θα έπρεπε να το γράψω. Γιατί δεν θα έπρεπε να έχω κουραστεί. Αλλά δεν έχω δυνάμεις... όχι άλλο όχι πια...
Έχω ανάγκη από κάτι ισχυρό, ξεκάθαρο, δυνατό, αμοιβαίο, αυθεντικό, γεμάτο έρωτα, αγάπη και κατανόηση.
Επικοινωνία...
Ενέργεια...
Δεν αντέχω άλλο να θολώνω τον έρωτα και να πληγώνω την αγάπη...