2/28/16

Σινεμά


Ήταν μία από τις φορές που είχα πάει μόνη μου σινεμά. Συνήθιζα, καμιά φορά, να πηγαίνω μόνη μου και σινεμά και θέατρο... Δεν υπήρχε τίποτα το μελαγχολικό σε αυτό. Ίσα ίσα. Όταν πήγαινα μόνη μου... μπορούσα να βιώσω ελεύθερα την ταινία ή την παράσταση... με τον δικό μου τρόπο... μπορούσα να έχω την δική μου άποψη... για το αν μου άρεσε ή όχι κάτι... για το πώς ένιωσα... για το τι σκέφτηκα... Έτσι κι αλλιώς, με τον δικό μου τρόπο, φυσικά, τα βίωνα όλα πάντα... Αλλά όσο να’ ναι... όταν πας μαζί με κάποιον άλλον ή μαζί με κάποιους άλλους είναι διαφορετικά... Μου άρεσαν, λοιπόν, κι αυτές οι στιγμές... οι μοναχικές... που μπορούσα να συνδεθώ με κάποια κινηματογραφική ή θεατρική δημιουργία... Και τώρα θα το έκανα... και τώρα θα πήγαινα μόνη μου... αν δεν ένιωθα πως πρέπει να έχω δυνάμεις για ένα εκατομμύριο διαφορετικά άλλα πράγματα...

Ήταν, λοιπόν, μία από εκείνες τις φορές... που πήγα μόνη μου... και ήταν απόγευμα νωρίς... Αυτό το ομολογώ δεν το έκανα συχνά... το να πηγαίνω στις πρώτες προβολές... Αλλά ήταν μια ταινία που ήθελα πολύ να δω... ήταν παραμυθένια... από όσα είχα δει και ακούσει... και εκείνη την ημέρα... κάτι έγινε... δεν θυμάμαι... και κατέληξα να πάω νωρίς... στην πρώτη προβολή... Στο σινεμά μέσα... μόνο γονείς και παιδιά... μόνο παιδιά και γονείς... Διάλεξα ένα κάθισμα... χωρίς ανθρώπους... μπροστά... πίσω... γύρω... δίπλα... αλλά όλο και κάποιος ήρθε να κάτσει λίγο πιο εκεί ή λίγο πιο εδώ... Είχα μια ιδιαίτερη περιέργεια... ένιωθα κι εγώ σαν παιδάκι... Ανυπομονούσα να δω τι θα δω! Έσβησαν τα φώτα... Διαφημίσεις... Ομιλίες... Έμπαινε κόσμος... Ερχόταν... Καθόταν... Κάποια στιγμή όλα ησύχασαν... και η ταινία ξεκίνησε...

Και ένιωθα ένα δέος... για αυτό που λέγεται δημιουργία... Είναι άλλου τύπου το δέος που νιώθω απέναντι στις ταινίες... και άλλου τύπου το δέος αυτό που νιώθω απέναντι στις παραστάσεις...

Στην αρχή της ταινίας, λοιπόν, είχε μία σκηνή... η οποία μέχρι και σήμερα με συγκινεί... καλλιτεχνική... χορευτική... μαγική... θεατρική... υπέροχη... Δεν μπορώ να την περιγράψω... Δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου... και δεν μπορούσαν να σταματήσουν... Χαμήλωσα στην καρέκλα μου... Γιατί σκεφτόμουν πως γύρω μου έχω παιδάκια και γονείς... και δεν μου άρεσε η ιδέα... σε μια στιγμή που κανένας άλλος δεν έκλαιγε... να με δουν τα παιδάκια να κλαίω... Τι έντονη σκηνή! Τι έντονη στιγμή! Τι τυχερή να το βλέπω αυτό στην μεγάλη οθόνη! Τι τυχερή να είμαι εκεί και όχι αλλού...

Η ταινία συνέχισε. Η ταινία τελείωσε.

Ήταν μια γλυκιά ταινία. Έμεινα στο καθισμά μου ακινητοποιημένη... περιμένοντας να φύγουν όλοι...

Ήθελα να κρατήσω το συναίσθημα μου... το συναίσθημα εκείνης της στιγμής...

Έπειτα σηκώθηκα, έφυγα, περπάτησα, γύρισα... αργά... προσεχτικά... στην πραγματικότητα και στην ζωή μου...

Τι όμορφη που είναι η φαντασία!

Έχω μιλήσει με αρκετούς ανθρώπους για αυτήν την ταινία... οι περισσότεροι έκλαψαν στο τέλος... Όταν τους λέω σε ποια σκηνή έκλαψα εγώ... με κοιτάνε σαν να είμαι εξωγήινος... Ήταν με διαφορά η αγάπημένη μου σκηνή όλης της ταινίας... και μέσα σε αυτήν... μπορούσα να με νιώσω και να με δω...

Να... Ίσως για αυτό είναι ωραίο να πηγαίνεις, καμιά φορά, μόνος σου... Δεν είμαι σίγουρη αν είχα πάει με κάποιον άλλον... αν θα μπορούσε να γίνει αυτή η σύνδεση με αυτήν την σκηνή με αυτόν τον τρόπο... Μπορεί να έκλαιγα κι εγώ στο τέλος... και όχι επειδή έκλαψαν όλοι στο τέλος... απλά γιατί, καμιά φορά, με τους άλλους... αργούν να εκφραστούν τα συναισθήματα... καθυστερείς να νιώσεις ελεύθερος... να γελάσεις ή να κλάψεις... Δεν νιώθω καμία ανάγκη να γελάω όταν γελάνε όλοι... ή να κλαίω όταν κλαίνε όλοι... Όμως σκέφτεσαι τον διπλανό σου... Δεν νομίζω πως είναι εύκολο για παράδειγμα να πας πρώτη φορά σινεμά μαζί με κάποιον... και στα πέντε πρώτα λεπτά επειδή είδες κάτι που σε συγκίνησε να αρχίσεις να κλαις...

Νιώθω πολύ τυχερή που βίωσα αυτήν την κινηματογραφική στιγμή μόνη μου...

Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό το συναίσθημα... και δεν χρειάζεται να το περιγράψω... Ήταν κάτι τόσο έντονο και τόσο δικό μου...

Και μόνο η ανάμνηση αυτού του συναισθήματος και αυτής της αίσθησης... μου είναι υπεραρκετή... για να συνεχίσω να ζω και να δημιουργώ...

Για να συνεχίσω να χορεύω και να μαγεύω...

Πόσο σημαντική είναι η μαγεία!
Πόσο σημαντική η φαντασία!
Δεν νομίζω να έβρισκα νόημα στην ζωή... χωρίς αυτά...

Αυτό το κάθισμα σε αυτό το σινεμά... Αυτή η στιγμή σε αυτή την σκηνή...

Αυτά είναι αρκετά...

Για να με κάνουν να νιώσω... ζωντανή.


2/21/16

Τρέξιμο



Έκλεινα τα μάτια... πριν κοιμηθώ... και πάντα με έβλεπα να τρέχω σε έναν άδειο δρόμο... Να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω... και μετά κοιμόμουν... Δεν είχα ιδέα πότε ξεκίνησε όπως και δεν κατάλαβα πότε τελικά σταμάτησε. Αλλά για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα της ζωής μου, κάθε μέρα, πριν να αποκοιμηθώ, με το που έκλεινα τα μάτια μου, συνέβαινε το ίδιο... Η ίδια πάντα εικόνα... Εγώ, στον άδειο δρόμο, να τρέχω... Και αυτό δεν με άγχωνε αλλά με χαλάρωνε... Στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, απλά συνέβαινε... Ύστερα η επανάληψη με έκανε να το προσέξω... Και έπειτα άρχισα να το παρατηρώ... Τι περίεργο! Απλά είχα την ανάγκη νοητά να τρέξω πριν να ξεκουραστώ σωματικά... Με έναν συγκεκριμένο τρόπο και ρυθμό... Σε έναν συγκεκριμένο δρόμο... Ήταν φορές που προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι άλλο... οτιδήποτε... απλά και μόνο για να νιώσω... πως δεν με ορίζει αυτό το τρέξιμο του μυαλού... πως δεν το χρειάζομαι... πως μπορώ να το σταματήσω όποτε εγώ θέλω... αλλά δεν τα κατάφερνα... είχα ανάγκη να τρέξω πριν κοιμηθώ... Όπως ήρθε έτσι και έφυγε... αυτό το ασταμάτητο τρέξιμο... Τώρα το μυαλό μου τρέχει μέσα σε εμένα αλλά δεν τρέχω εγώ μέσα στο μυαλό μου... Οι σκέψεις μου πηγαίνουν παντού και πουθενά... κι εγώ βρίσκομαι σε όλα τα σημεία ταυτόχρονα... Αλλά μπορεί κι αυτό να είναι ένα στάδιο... μέχρι να συμβεί κάτι επόμενο... μέχρι να επιλέξει το μυαλό μου κάτι επόμενο... Για την ώρα... τώρα... πριν κοιμηθώ... είναι πολλές οι εικόνες κι όχι μία... πολλές οι σκέψεις κι όχι μία... πολλά τα συναισθήματα κι όχι ένα... πολλά τα βιώματα κι όχι ένα... Το μόνο που είναι μόνο και μονό... είμαι εγώ. Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα μόνο σώμα, στο δικό μου, και σε ένα μόνο μυαλό, στο δικό μου. Συμβαίνουν σε εμένα... Κι έτσι κοιμάμαι... Κι έτσι ξυπνάω... Και τρέχω αφού ξυπνήσω κι όχι πριν κοιμηθώ... σε έναν γεμάτο δρόμο κι όχι σε έναν άδειο... στην πραγματικότητα κι όχι στην φαντασία... σε πολλούς διαφορετικούς καθημερινούς ρυθμούς και με πολλούς διαφορετικούς καθημερινούς τρόπους... Όλοι δικοί μου. Και οι ρυθμοί και οι τρόποι... Και έπειτα τις νύχτες... κλείνω τα μάτια... και το τρέξιμο... αντί να ξεκινάει... σταματάει...

2/20/16

Δεν θα βρεις κανέναν να σε αγαπήσει... όπως εγώ.



«Δεν θα βρεις κανέναν να σε αγαπήσει όπως εγώ.» μου είπε.

Κι εγώ αναρωτήθηκα πώς γίνεται σε τέτοιες ηλικίες να κάνουμε τέτοιες δηλώσεις.

Αυτές δεν ήταν λέξεις δικές μας. Αυτές ήταν φράσεις τηλεοπτικών σειρών και κινηματογραφικών ταινιών. Όπως και τα «Έχω ανάγκη να ζήσω κι άλλες εμπειρίες.», «Θέλω να μείνω λίγο μόνος μου να βρω τον εαυτό μου.», «Σε βλέπω σαν φίλο.» κι άλλα τέτοια... Ζωντάνευαν οι λέξεις των γελοίων περιοδικών και των απαράδεκτων σεναρίων μέσα από εμάς. Εμείς τις κάναμε πραγματικότητα, όχι τα συναισθήματά μας. Είναι δυνατόν; Στα 18, στα 20, στα 22; Να μείνεις κάπου... από τι; Από φόβο; Μήπως δεν βρεις κανέναν να σε αγαπήσει όπως κάποιος; Τι πάει να πει εξάλλου αυτό; Το «όπως»; Φυσικά. Κανένας δεν θα σε αγαπήσει ΟΠΩΣ κάποιος άλλος. Ούτε ΟΣΟ κάποιος άλλος. Αυτό είναι και το όμορφο. Ο καθένας αγαπάει διαφορετικά και δεν μετριέται η ποσότητα, όπως δεν συγκρίνεται ο τρόπος...

Αλλά κι όμως... λέγονταν αυτές οι φράσεις... Ανακυκλώνονταν... από τον έναν στον άλλον... και μάλιστα σαν να είναι σοβαρές, σοφές, βαρύγδουπες, δηλώσεις.

Και κάπως έτσι δημιουργούσαμε τις λέξεις και τους διαλόγους μας, με τις λέξεις και τους διαλόγους άλλων...

Και για όποιον αρνούνταν και αντιστέκονταν να γίνει μέρος αυτής της κακόγουστης ταινίας, δεν υπήρχε κανένας ρόλος...

Και έπειτα απλά κατάλαβα...

Αφού δεν υπήρχαν ρόλοι για εμένα... άρχισα να γράφω μόνη μου... τους δικούς μου...

Οι λέξεις είχαν νόημα. Οι φράσεις είχαν αλήθεια. Και η επικοινωνία, όπως ήταν φυσικό, έγινε ακόμα πιο δύσκολη, αλλά, τουλάχιστον, όποτε συνέβαινε, ήταν πραγματική...


2/19/16

... Ταλέντο ...



Συνάντησα τυχαία στον δρόμο την πρώτη μου Δασκάλα του Θεάτρου...

"Να ξέρεις..." μου είπε "Με την λέξη "ταλέντο" σκέφτομαι πάντα εσένα..."

Και απλά... με συγκίνησε...


2/18/16

Σάπια βασίλεια



Για λίγο, για πολύ λίγο, για, σχεδόν, ελάχιστο, για ένα μήνα, έζησα σε εκείνο το βασίλειο που λέγεται πως υπάρχει κάτι σάπιο... και τελικά επέστρεψα. Επέλεξα να επιστρέψω. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έλεγα ήταν πως, δεν ξέρω αν ευθύνεται η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος αυτήν την στιγμή αλλά, ένιωθα πως η συμπεριφορά προς τους «ξένους» ήταν «κάπως». Και όπως όταν βρίσκομαι εδώ δεν μου αρέσει να υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται στους «ξένους» «κάπως», έτσι κι όταν ήμουν εκεί δεν μου άρεσε να υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται στους «ξένους» «κάπως»... Εκεί, ήμουν εγώ μία από αυτούς τους «ξένους» και ένιωθα στην ατμόσφαιρα να αιωρούνται τα περίεργα βλέμματα και βίωνα στην πραγματικότητα να υπάρχουν οι περίεργες συμπεριφορές. Φυσικά, δεν ήταν όλοι έτσι εκεί, όπως, ευτυχώς, δεν είναι έτσι και όλοι εδώ. Υπήρχαν άνθρωποι ουσιαστικά ανθρώπινοι. Αλλά, σε γενικές γραμμές, δεν μπορώ να πω ότι αυτό που ένιωθα και που βίωνα ήταν όμορφο, ζεστό, γλυκό, φιλόξενο... Ένα δεύτερο πράγμα που έλεγα ήταν ότι δεν μου άρεσε η ανοργανωσιά. Σας αφήνω να γελάσετε ελεύθερα. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει εδώ. Σίγουρα δεν βρισκόμαστε, δεν στεκόμαστε, δεν κινούμαστε, δεν ζούμε σε ένα «οργανωμένο» «εδώ». Όμως υποτίθεται πως πήγα σε ένα «οργανωμένο» «αλλού». Μάλιστα στην λίστα της «οργάνωσης» και της «τάξης» εκείνο το «αλλού» ήταν ψηλά, πολύ ψηλά. Η γραφειοκρατία; Ναι, ήταν καλύτερη. Οι συγκοινωνίες; Ίσως να ήταν καλύτερες. Αν και βρέθηκα σε σκηνικό που ο οδηγός ήταν «κάπως» και μας κατέβασε νωρίτερα μαζί με όλες μας τις βαλίτζες. Αλλά ένα σωρό άλλα πράγματα δεν ήταν... Για παράδειγμα... Το να κλέβουν οι νέοι τις πάπιες από το πάρκο... δεν μπορώ να πω ότι μου φάνηκε ιδιαίτερα λογικό! Έκαναν πάρτυ... και τι αποφάσισαν να κάνουν; Να πάρουν τις πάπιες. Να μου μιλάει ένας ηλικιωμένος που ήρθε από ένα αλλό «αλλού» και να μου λέει πως στο δικό του «αλλού» ποτέ δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο... Αλλά δεν είμαι σίγουρη... για το αν και σε εκείνο το «αλλού»... δεν θα υπάρχουν «άλλα»... Ένα τρίτο πράγμα το οποίο έλεγα ήταν πως δεν μου άρεσε που οι νέοι ήταν διαρκώς μαστουρωμένοι... Θα έλεγα, σχεδόν, 24 ώρες το 24ωρο... Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ... πως δεν μπορεί... κάτι σου λείπει... δεν γίνεται να είσαι τόσο νέος και το μόνο που αναζητάς, το μόνο που αποζητάς είναι να είσαι σε μια μόνιμη κατάσταση παραζάλης... Στα δικά μου μάτια ήταν μέσα σε έναν μόνιμο δυστυχισμένο λήθαργο... Δεν ήμουν, επίσης, καθόλου ικανοποιημένη με όσα άκουσα σε σχέση με το πανεπιστήμιο... Επειδή πήγα μαζί με ένα πολύ κοντινό μου άτομο που πήγε σε πανεπιστήμιο εκεί, μου δόθηκε η ευκαιρία να σχηματίσω εικόνα και να έχω άποψη για αυτό... Και να φανταστεί κανείς πως σε καμία περίπτωση δεν είμαι ευχαριστημένη με τα «εδώ» πανεπιστήμια... Ίσα ίσα... Θεωρώ ότι εγκλωβίζουν τους έξυπνους ανθρώπους και τους κάνουν να χάνονται σε μια ατμόσφαιρα παράνοιας και να αναλώνονται σε διαδικασίες χωρίς κανένα νόημα... Αλλά όταν είδα και το πανεπιστήμιο του «εκεί»... γνώριζα πως δεν υπάρχει σωτηρία... Επίσης, πήγα να δω και τα καλλιτεχνικά... ήθελα να παρακολουθήσω αυτά που μπορούσαν να με αφορούν... μου επιβεβαιώθηκε, λοιπόν, κάτι που ήδη υποψιαζόμουν... Τα θέματα που είχα «εδώ»... Τα ίδια ακριβώς θέματα είχα και «εκεί»... Είδα έναν μη σεβασμό προς τους ηθοποιούς (κάποια στιγμή θα ήθελα να γράψω αναλυτικά αυτήν την εμπειρία)... και κατάλαβα πως... δεν είχε κανένα νόημα... Αυτά που αποζητάω... είναι πολύ πιθανό να μην βρίσκονται πουθενά στον κόσμο... Επομένως... γιατί να πάω να αγωνιστώ «αλλού» και να μην «αγωνιστώ» στο «εδώ» μου; Και για να μην παρεξηγηθώ... Το ότι θεωρώ ότι σε εκείνο το βασίλειο υπάρχει κάτι σάπιο δεν σημαίνει πως δεν θεωρώ ότι και σε ετούτο το βασίλειο υπάρχει κάτι σάπιο... Ω! Όχι. Έχω επίγνωση για το σάπιο του «εδώ». Αυτό και αν το είδα, το άκουσα, το έζησα. Όμως δεν βιάστηκα ποτέ να βγάλω συμπεράσματα για κανένα άλλο «αλλού»... Δεν θέλησα να μυθοποιήσω το «αλλού» επειδή δεν είμαι ικανοποιημένη από το «εδώ». Γιατί το ότι ένα βασίλειο είναι σάπιο δεν εμποδίζει και ένα άλλο βασίλειο να είναι σάπιο. Ίσως να είναι σάπιο σε διαφορετικά σημεία. Αλλά και πάλι... είναι σάπιο.

Και αν με ρωτάτε... δεν μου αρέσει ούτε η λέξη «σάπιο», ούτε η λέξη «βασίλειο».

Αλλά αν είναι να ζω κάπου που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα με εκφράζει... ας ζω στο «εδώ» μου προσπαθώντας να το αλλάξω, έστω και λίγο, προς το καλύτερο. Και μακάρι κάποτε να γεννηθεί στο σημείο του σάπιου κάτι καινούριο... και στο σημείο του βασιλείου να γεννηθεί κάτι ανθρώπινο...

(Είθε από τα σάπια βασίλεια να καταφέρουν να γεννηθούν μη σάπιοι άνθρωποι...)...

2/17/16

Γράψιμο



Είναι γεγονός. Δεν μπορώ να γράψω ημερολόγιο. Όταν έχω άλλου τύπου καλλιτεχνικές ανησυχίες μου είναι πολύ δύσκολο να κρατάω μια ημερολογιακή σειρά και να γράφω έστω και μερικές από τις σκέψεις μου. Δεν είναι ότι δεν προλαβαίνω. Υπάρχει ο χρόνος να γράψεις δύο λέξεις. Πάντα υπάρχει ο χρόνος να γράψεις δύο λέξεις. Και, μερικές φορές, δύο λέξεις είναι αρκετές. Αλλά δεν μπορώ να τις γράψω... γιατί δεν έχω μυαλό. Το μυαλό μου ταξιδεύει σε άλλους ανθρώπους, με άλλους ανθρώπους... και είναι δύσκολο... να εστιάσω σε εμένα...

Όταν κάνω θέατρο... δεν βλέπω θέατρο...

Όταν ζω την ζωή... δεν γράφω για αυτήν...

Για αυτό τα πιο σημαντικά πάντα μου γλιστράνε... Δεν υπάρχουν πουθενά αλλού... παρά μόνο μέσα μου...

Κι αν, κάποια από αυτά, λίγα, ελάχιστα, έχουν γραφτεί... είναι διάσκορπα, χαοτικά και μισά... κανένας δεν θα έβγαζε νόημα μέσα από αυτά...

Μόνο μέσα μου είναι γραμμένη η ζωή μου... και για αυτό, όσο κι αν γράφω, όπως κι αν γράφω, δεν πρόκειται να διαβαστεί ποτέ...

2/16/16

Κλειστή Φωνή;




Κλειστή Φωνή;
(Γ=Γυναίκα. Α=Άντρας.)

Γ. -Έχω κλειστή φωνή.
Α. -Ξέρεις τι σημαίνει η κλειστή φωνή σου; Το ότι κάτι θες να πεις και δεν το λες. Κάτι έχει ανάγκη να ειπωθεί και δεν λέγεται, κάτι έχει ανάγκη να εκφραστεί και δεν εκφράζεται. Κάτι μένει ανείπωτο, κάτι μένει ανέκφραστο.
Γ. -Περίεργο...
Α. -Περίεργο;
Γ. -Το έχω ακούσει αυτό ξανά.
Α. -Αλήθεια;
Γ. -Αλήθεια.
Α. -Πότε;
Γ. -Τότε.
Α. -Από ποιον;
Γ. -Από κάποιον.
Α. -Κάποιον άντρα;
Γ. -Κάποιον άντρα.
Α.-Πρώην;
Γ. -Κάποιον άντρα.
Α.-Νυν;
Γ. –Κάποιον άντρα.
Α-Φίλο;
Γ.-Κάποιον άντρα. Δεν έχει σημασία.
Α- Πάντα έχει σημασία.
Γ. -Ή ποτέ δεν έχει σημασία.
Α.-Αναρωτιέμαι τι να διαβάζει εκείνος.
Γ. -Αναρωτιέμαι τι να διαβάζεις εσύ.
Α.-Νόμιζα πως είμαι ο μόνος άντρας στον κόσμο που το λέει αυτό.
Γ.-Δεν είσαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που το λέει αυτό.
Α. -Νόμιζα πως θα σε εντυπωσιάσω.
Γ.-Δεν χρειάζεται να με εντυπωσιάσεις.
Α.-Ήθελα να σε εντυπωσιάσω.
Γ.-Δεν χρειάζεται να με εντυπωσιάσεις.
Α.-Τελικά;
Γ. -Τελικά τι;
Α.-Έχεις κάτι να πεις και δεν το λες;
Γ.- Όλοι έχουν κάτι να πουν και δεν το λένε.
Α. -Εσύ;
Γ. -Τι εγώ;
Α. -Έχεις κάτι να πεις και δεν το λες;
Γ. -Όχι.
Α.- Μα μόλις είπες πως όλοι...
Γ. -Εγώ δεν είμαι όλοι. Εγώ είμαι εγώ.
Α. -Και η κλειστή φωνή σου;
Γ. -Είναι η κλειστή η φωνή μου.
Α. -Και τι σημαίνει μία κλειστή φωνή;
Γ. -Δεν ξέρω τι σημαίνει μία κλειστή φωνή. Ξέρω τι σημαίνει η δική μου κλειστή φωνή.
Α.-Και τι σημαίνει η κλειστή φωνή σου;
Γ. -Η κλειστή φωνή μου δηλώνει ότι είμαι άρρωστη ή ότι είμαι κουρασμένη... Την έχω αρρωστήσει και την έχω κουράσει την φωνή μου...
Α. -Είσαι, λοιπόν, κυνική ή ρεαλίστρια; Δεν σου φαίνεται. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Γ. -Είμαι εγώ. Τίποτα δεν είμαι και Τίποτα δεν μου φαίνεται.
Α. -Δεν είσαι κυνική; Δεν είσαι ρεαλίστρια;
Γ. -Είμαι και κυνική, είμαι και ρεαλίστρια, είμαι και ονειροπόλα, είμαι και ιδεαλίστρια, είμαι και το ένα, είμαι και το άλλο...
Α. -Δεν γίνεται να είσαι όλα μαζί.
Γ. -Γίνεται να είμαι όλα μαζί.
Α. -Υπάρχει κάτι που δεν είσαι;
Γ. -Δεν είμαι εσύ.
Α. -Κουράζεται συχνά η φωνή σου;
Γ. -Όσο και το σώμα μου.
Α. -Κουράζεται συχνά το σώμα σου;
Γ. -Όσο και η φωνή μου.
Α. -Κουράζονται συχνά το σώμα σου και η φωνή σου, η φωνή σου και το σώμα σου;
Γ. -Κουράζονται όσο τα κουράζω, κουράζομαι όσο με κουράζω.
Α. -Είχες πότε κάποιο πρόβλημα στις φωνητικές σου χορδές;
Γ.-Είχα κάποτε κάποιο «πρόβλημα» στις φωνητικές μου χορδές.
Α. -Τι;
Γ. -Κάτι. Δεν έχει σημασία.
Α. -Όλα έχουν σημασία.
Γ. -Και τίποτα δεν έχει.
Α. -Μίλησέ μου για αυτό.
Γ. -Για το τίποτα;
Α. -Για το κάτι.
Γ. -Για το ποιο;
Α. -Για το τι είχαν οι φωνητικές σου χορδές.
Γ. -Κάποτε οι φωνητικές μου χορδές είχαν κάποιο θέμα και όχι επειδή τα πράγματα έμεναν ανείπωτα αλλά το αντίθετο... επειδή παραειπωνόντουσαν... αλλά με κακή χρήση φωνής... Ταλαιπωρήθηκαν οι φωνητικές μου χορδές στην προσπάθεια μου να ακουστεί η φωνή μου... Έπειτα με προσοχή και φροντίδα... το θέμα άρχισε να μειώνεται... Έχουν περάσει χρόνια από τότε... Και από όταν είχα το θέμα... και από όταν άρχισα να μην το έχω τόσο πολύ... Τώρα...
Α. -Τώρα;
Γ. -Τώρα τι;
Α. -Το θέμα υπάρχει ακόμα;
Γ. -Δεν ξέρω. Μπορεί.
Α. -Δεν θες να μάθεις;
Γ. -Θέλω να μάθω. Αλλά...
Α. -Αλλά...
Γ. -Γιατροί... Χρήματα... Εξετάσεις... Χρόνος... Και...
Α. -Και;
Γ. -Προτεραιότητες...
Α. -Τι πιο σημαντικό από την φωνή σου;
Γ. -Η ζωή μου.
Α. -Δεν είναι η φωνή σου, η ζωή σου;
Γ. -Είναι και η φωνή μου, η ζωή μου.
Α. -Και τι άλλο;
Γ. -Πολλά άλλα.
Α. -Ποια;
Γ. -Πολλά...
Α. -Όταν κλείνει η φωνή σου, πώς νιώθεις;
Γ. -Εκνευρισμό.
Α. -Γιατί;
Γ. -Εμποδίζεται η επικοινωνία. Δεν μπορώ να εκφραστώ όπως και όσο θα ήθελα.
Α. -Τώρα πώς νιώθεις; Εκνευρίζεσαι που είσαι βραχνιασμένη;
Γ. -Έχω εκνευρισμό, δεν είμαι εκνευρισμένη. Θα με εκνεύριζε να νιώθω εκνευρισμένη.
Α. -Εκνευρίζεσαι ποτέ; Θυμώνεις;
Γ. -Δεν εκνευρίζομαι συνήθως. Δεν θυμώνω.
Α. -Θες να μου πεις κάτι;
Γ. -Θέλω να σου πω πολλά.
Α. -Τι θα ήθελες να μου πεις;
Γ. -Θα ήθελα να μπορώ να σου μιλήσω όπως και όσο θέλω.
Α. -Για αυτό σε ενοχλεί η κλειστή φωνή σου;
Γ. -Με ενοχλεί και για αυτό η κλειστή φωνή μου.
Α. -Τι θα μου έλεγε η φωνή σου αν ήταν ανοιχτή;
Γ. -Το θέμα είναι και πώς θα το έλεγε ό,τι έλεγε, όχι μόνο το τι θα έλεγε αν έλεγε.
Α. -Τι θα μου έλεγες εσύ;
Γ.-Αυτά που σου λέω και τώρα, αλλά πιο δυνατά, πιο φυσικά, πιο ξεκούραστα.
Α. -Θέλεις να ξαναμιλήσουμε όταν θα έχεις φωνή;
Γ. -Θέλω να ξαναμιλήσουμε με φωνή ή χωρίς.
Α. -Σου εύχομαι να βρεις την φωνή σου.
Γ. -Κι εγώ το ίδιο.
Α. -Μα εγώ την έχω ήδη. Η φωνή μου δεν είναι κλειστή.
Γ. -Σου εύχομαι να βρεις εκείνη την φωνή σου, την δική σου. Να μην αναζητάς να εντυπωσιάζεις, μα να αποζητάς να εκφράζεις αυτό που σκέφτεσαι και που αισθάνεσαι κάθε στιγμή...
Α. -Α! Μιλάς για αυτήν την φωνή...
Γ. -Μία είναι η φωνή...
Α. -Μία είναι η φωνή;
Γ. -Μία είναι η φωνή.
Α-Μία είναι η φωνή...
Γ. -Και αυτή η μία μου φωνή είναι κλειστή.
Α. -Θα έρθει ο καιρός που η φωνή θα ανοίξει.
Γ. -Και που το σώμα θα ξεκουραστεί.
Α. -Είναι όταν ο άνθρωπος θα εκφραστεί.
Γ. -Είναι όταν εσύ θα εκφραστείς.
Α. -Θα έρθει η φωνή σου.
Γ.-Θα έρθει η φωνή μου. Και θα έρθει και η δική σου...

2/15/16

Αγαπητοί Γονείς Των Παιδικών Μου Φίλων



Αγαπητοί Γονείς των παιδικών μου Φίλων,

τώρα που μεγάλωσα μπορώ επιτέλους να σας πω όλα όσα σκεφτόμουν κάποτε. Η διαφορά είναι πως αν σας μίλαγα τότε με αντιμετωπίζατε σαν παιδί ενώ τώρα είστε υποχρεωμένοι να με αντιμετωπίσετε σαν «μεγάλο», σαν «ίσος προς ίσο». (Λες και όταν ήμουν παιδί δεν μπορούσα να σας μιλήσω σαν «ίσος προς ίσο»... αλλά... τέλος πάντων...)...

Δεν μου άρεσε καθόλου όταν συγκρίνατε το παιδί σας, δηλαδή τον όποιο φίλο ή φίλη μου, με εμένα. Έφερνε σε δύσκολη θέση και εμένα και το ίδιο το παιδί σας, δηλαδή τους φίλους μου.

Σκεφτόμουν πως αυτό που κάνετε είναι άδικο, σκληρό και αντιπαιδαγωγικό. Και ήταν. Άδικο, σκληρό και αντιπαιδαγωγικό. Και συνεχίζει να είναι.

Όσες φορές είπατε πως είμαι «πιο όμορφη» ή «πιο έξυπνη» ή «πιο ήσυχη» ή «πιο κάτι» τόσες φορές πονέσατε και εμένα και το παιδί σας.

Όσες φορές είπατε πως είμαι «καλύτερη» στα μαθήματα, στα αθλήματα, στους βαθμούς, στους χορούς, στα γραπτά, στα προφορικά, στις εξετάσεις, στις εκφράσεις, στο κάτι, στο οτιδήποτε, τόσα τραύματα δημιουργήσατε στο παιδί σας.

Σε κανέναν από τους φίλους μου, χωρίς καμία εξαίρεση, δεν είδα να φέρνει αποτέλεσμα το επιχείρημα «Αφού αυτός είναι έτσι, να γίνεις σαν αυτόν.» ή «Κοίταξε πως είναι αυτός, γιατί δεν μπορείς να είσαι έτσι κι εσύ;» και άλλες παρόμοιες καταφάσεις ή ερωτήσεις. Αντί να ζητάτε από τους φίλους μου να γίνουν σαν κι εμένα, ή σαν όποιον άλλον, θα έπρεπε να τους οδηγείτε να γίνουν αυτό που είναι αυτοί. Ορίσατε μέσα τους λάθος το τι σημαίνει αποτυχία και τι επιτυχία και χρησιμοποιούσατε την φιλία μας (!) για να περάσετε τις γελοίες μεθόδους σας και τα σαχλά μηνύματά σας.

Γιατί είναι σαχλό να ζητάς από ένα παιδί να κάνει δίαιτα όπως είναι σαχλό να του ζητάς να πάρει καλούς βαθμούς. Δεν ζητάς από ένα παιδί έναν συγκεκριμένο αριθμό στην ζυγαριά (για να γίνει «όμορφο» όπως είναι κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι). Το κινητοποιείς προς την υγεία. Δεν ζητάς από ένα παιδί έναν συγκεκριμένο αριθμό στον έλεγχο (για να γίνει «έξυπνο» όπως είναι κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι). Το κινητοποιείς προς την σοφία.

Δεν ζητάς το παράλογο. Δεν απαιτείς το παρανοϊκό. Δεν κρίνεις. Δεν συγκρίνεις.

Μαθαίνεις. Διδάσκεις. Προσφέρεις. Προτείνεις. Βοηθάς. Συμπαραστέκεσαι. Συζητάς. Δείχνεις. Εξηγείς. Προσπαθείς. Ενθαρρύνεις. Στηρίζεις. Υποστηρίζεις. Καταλαβαίνεις. Αγκαλιάζεις. Αγαπάς.

Θεωρώ εγκληματική την συμπεριφορά σας. Θα μπορούσατε να είσαστε εκεί. Αλλά δεν ήσασταν.

Όταν οι φίλοι μου έκλαιγαν με τους μη καλούς βαθμούς τους, δεν ήσασταν εκεί.
Όταν οι φίλοι μου εξετάζονταν από γελοία συστήματα και γελοίους καθηγητές, δεν ήσασταν εκεί.
Ούτε μια φορά δεν αναρωτηθήκατε «Γιατί;». Γιατί οι φίλοι μου δεν είχαν άραγε καλούς βαθμούς;
Δεν σας ενδιέφερε η αιτία παρά μόνο το αποτέλεσμα.
Όταν οι φίλοι μου ήταν από τους μαθητές που τους κορόϊδευε όλη η τάξη, δεν ήσασταν εκεί.
Ούτε μία φορά δεν ρωτήσατε για την ημέρα τους στο σχολείο.
Εγώ ήμουν εκεί.
Έζησα τις ημέρες τους στο σχολείο.
Έζησα και το πώς σκοτώνεται η θέληση για γνώση, έζησα και το πώς πληγώνεται η διάθεση για ζωή. Είδα πως εγκλωβίζεται η φαντασία και πώς κατακεραυνώνεται η διαφορετικότητα.

Αλλά φαντάζομαι αυτά δεν σας αφορούν, όπως δεν σας αφορούσαν και τότε.

Σε αντίθεση με εσάς, άκουγα τα όνειρα των φίλων μου, είχαν όμορφα όνειρα τα παιδιά σας κάποτε, όνειρα που, εσείς, δεν θα μάθετε ποτέ. Και τα είδα, λίγο λίγο, λίγα λίγα, να χάνονται στην πορεία του χρόνου και του πόνου.

Όσο με εξόργιζε η λειτουργία του σχολείου και η συμπεριφορά των δασκάλων και των καθηγητών, άλλο τόσο με εξόργιζε και η λειτουργία του σπιτιού και η συμπεριφορά των γονιών και των συγγενών...

Δεν είχατε κανένα δικαίωμα να καταστρέφετε την ψυχολογία των φίλων μου που ήταν ήδη κατεστραμμένη. Φρόντιζαν κι άλλοι για αυτό.

Το λιγότερο που θα μπορούσατε να κάνετε θα ήταν να μείνετε στην σιωπή. Αυτό μπορεί και κάπως να το συγχωρούσα. Όχι, όχι, όχι... Φυσικά... Δεν θα το συγχωρούσα ούτε αυτό. Την σιωπή-συνενοχή.

Αλλά αυτό; Αυτό που κάνατε; Δεν μπορώ να σας το συγχωρέσω. Ήταν το δικό σας παιδί. ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ. Ο κάθε Φίλος μου.

Κι αφήσατε τους Φίλους μου, μόνους τους να μεγαλώσουν.

Γιατί ένα πιάτο φαγητό και μια στέγη, όλοι το ξέρουμε πως δεν είναι αρκετό, δεν αρκεί για να μεγαλώσει ένα παιδί.

Χρειάζονταν κι άλλα, οι Φίλοι μου.
Και δεν τα μάθατε ποτέ.
Γιατί ποτέ δεν τους ρωτήσατε...

Εγώ, όμως, γνώριζα τους Φίλους μου,
Και μπορώ να σας πω με σιγουριά...
Το μόνο που ζητούσαν...
ήταν το ενδιαφέρον, την προσοχή και την αγάπη σας.
Κάτι που, δυστυχώς, αρκετοί από τους Φίλους μου δεν έλαβαν ποτέ.

Τώρα οι Φίλοι μου έχουν μεγαλώσει... όσοι από αυτούς δεν είχαν πιο δυσάρεστες εξελίξεις...

Τώρα οι Φίλοι μου... συνεχίζουν να προσπαθούν... να βρουν την άκρη...

Τώρα οι Φίλοι μου... μπορεί και να σας έχουν συγχωρέσει... Συνηθίζουμε, εκ των υστέρων, να «καταλαβαίνουμε» και να «συγχωρούμε»... Υποτίθεται... πως... «Μεγαλώνουμε»... «Ωριμάζουμε»...

Αλλά εγώ; Δεν μπορώ να σας το συγχωρέσω... Δεν είστε, εξάλλου, δικοί μου γονείς για να σας δώσω αυτήν την συγχώρεση που, ίσως, πια να επιθυμείτε από τα παιδιά σας.

Ήσασταν και είστε οι γονείς των Φίλων μου.

Και για χρόνια σας παρακολούθησα... να αδιαφορείτε, να γυρνάτε το κεφάλι, να φωνάζετε, να χτυπάτε, να μην ενδιαφέρεστε, να μην αγαπάτε...

Και για αυτό το αλύπητο κακοποιητικό περιβάλλον μη αγάπης...

Που φτιάχνατε και φτιάχνετε εσείς και οι άλλοι... θα συνεχίζω να πονάω...

Βέβαια και εσείς υπήρξατε παιδιά... μπορεί να μην υπήρξατε φίλοι μου, μα υπήρξατε παιδιά... και το πιθανότερο και οι δικοί σας γονείς να έκαναν τα ίδια...

Όμως πολύ θα ήθελα να είχατε καταφέρει να σπάσετε τον κύκλο. Πολύ θα ήθελα να είχατε βρει τρόπους για να γίνετε οι γονείς που άξιζαν να έχουν όχι μόνο οι φίλοι μου, μα το κάθε παιδί...

Πολύ θα ήθελα... να ήσασταν εκεί όπου δεν ήσασταν...

Αλλά μία είναι η πραγματικότητα: Δεν ήσασταν.

Και οι Φίλοι μου... ήταν παιδιά. Άξιζαν να έχουν τους γονείς τους...



Ένα Παιδί που ήταν κάποτε Φίλος με το παιδί σας.



Υ.Γ. Και να φανταστεί κανείς... Πως δεν σας τα έγραψα όλα... Μόνο μερικά από αυτά που κάποτε σκεφτόμουν...

2/14/16

Δεν μετανιώνω για τον Έρωτα...


(Με αφορμή τον Έρωτα... Σκέφτηκα ένα κείμενο που είχα γράψει κάποτε...)

Δεν μετανιώνω για τον Έρωτα...

Δεν μετανιώνω για τον έρωτα... Σε όποια μορφή κι αν ήρθε στην ζωή μου... Για λίγο ή για πολύ... Πρόχειρα ή προσεχτικά, έντονα ή ευγενικά... σωματικά ή πνευματικά... Όπως κι αν ήρθε, όσο κι αν ήρθε, ήμουν εκεί με αυτόν που ήμουν, συνδεδεμένη με έναν ιδιαίτερο, δικό μου, ολοκληρωτικό και ολοκληρωμένο, μοναδικό τρόπο. Ξεχωριστό, όπως είναι λογικό και φυσικό, με τον καθέναν. Άλλοτε οικεία, άλλοτε απόμακρα... άλλοτε πιο κοντά, άλλοτε πιο μακρυά... Ήμουν εκεί... Τώρα... Δεν ξέρω... είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως ο έρωτας δεν θα ξανάρθει... Τις ξέρω αυτές τις στιγμές-παγίδες, τις σκέψεις-ψευδαισθήσεις... Δεν είναι δίκαια αυτά τα συμπεράσματα που έρχονται στα πονεμένα μας σημεία... Είναι η ανάγκη του μυαλού να σε κάνει να νιώσεις πως θα μείνεις για πάντα μόνος. Να σε τρομάζει να μην κάνεις αυτό που έχεις ήδη κάνει. Να μην φύγεις. Να μην χωρίσεις. Να μείνεις σε μια κατάσταση που δεν σε ικανοποιεί... Από συνήθεια; Από ανασφάλεια; Είναι άλλες οι ηλικίες και αρχίζεις να επεξεργάζεσαι διαφορετικά τις καταστάσεις... η ελπίδα δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί και η πίστη δεν είναι εύκολο να συνεχίσει... Μα ακόμα ελπίζω και πιστεύω σε μια μορφή έρωτα που ακόμα δεν το έχω βρει και που είναι όλα μαζί. Ταυτόχρονα. Αμοιβαία. Ζωντανά. Μπορεί να μην το βρω ποτέ... αλλά θα γνωρίζω... πως μέχρι το τέλος... συνέχισα να ψάχνω για αυτό...

Τώρα κατάλαβα τις γυναίκες που από φόβο έμεναν σε σχέσεις που στα δικά μου μάτια δεν θα έπρεπε να μείνουν... Και πριν τις καταλάβαινα... αλλά... τώρα... τις ένιωσα... Και ας μην είμαι ή ας μην γίνω μία από αυτές...

Πώς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο για το ότι δεν έχει άλλες αντοχές; Για το ότι δεν έχει άλλες δυνάμεις; Για το ότι θέλει έναν άνθρωπο δίπλα του; Για το ότι δεν θέλει να συνεχίσει μόνος σε αυτήν την ζωή;

Θα μπορούσα να είμαι κι εγώ σε αυτήν την θέση... μα δεν είμαι...

Είναι πολύ πιθανό να είμαι καταδικασμένη – εξαιτίας αυτού που είμαι – να μείνω μόνη μου... αλλά δεν πειράζει... μέχρι την τελευταία μου ανάσα θα αναζητάω αυτήν την μορφή του έρωτα που ακόμα δεν έχω συναντήσει... μα το γνωρίζω... το νιώθω... πως υπάρχει...

Μπορεί – έστω και ένας άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον κόσμο – να αναζητάει το ίδιο με εμένα.

Αυτόν τον Έναν θα ψάξω να βρω.
Όχι τον Ιδανικό.
Μα τον Ανθρώπινο.

Στον συνδυασμό μας ο έρωτας θα ολοκληρώνεται και θα γεννιέται, κάθε μέρα... Δεν θα εξαντλείται... Δεν θα εξατμίζεται... και με τον χρόνο θα γίνεται πιο δυνατός και όχι πιο αδύναμος... Δεν θα γίνει συνήθεια... Δεν θα μεταμορφωθεί σε αγάπη...

Την αγάπη θα την έχουμε ανεξάρτητα από τον έρωτα.
Την συνήθεια θα την ζούμε ανεξάρτητα από τον έρωτα.
Ο έρωτας θα μείνει έρωτας.
Και εμείς θα μείνουμε και θα παραμείνουμε ερωτευμένοι.

Ακούγεται παράλογο; Μα γνωρίζω πως είναι εφικτό...
Έχω ζήσει το να μην χάνεται ο έρωτας με τον χρόνο απλά εκείνη η σχέση είχε, για άλλους λόγους, άλλου τύπου πόνο...

Θέλω να βρω εκείνον τον έρωτα που θα αγαπάει.
Θέλω να βρω εκείνη την αγάπη που θα ερωτεύεται.
Θέλω να βρω εκείνον τον άνθρωπο, που θα ερωτεύεται και θα αγαπάει, που θα αγαπάει και θα ερωτεύεται, χωρίς όρια και χωρίς τέλος, χωρίς τέλος και χωρίς όρια, κάθε - μα κάθε - στιγμή...



2/9/16

Ό,τι αγαπάω είναι εδώ...



Μερικές φορές νιώθω πως ό,τι αγαπάω είναι εδώ... Σαν να μην υπάρχει εκεί... Σαν να μην χρειάζεται να υπάρξει τίποτα παραπάνω... τίποτα παραπέρα... Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ... Αυτό... Το απλό... Το εδώ... Το ό,τι αγαπάς να είναι εδώ... Είναι στιγμές που το νιώθω έτσι ακριβώς... «Ό,τι αγαπάω είναι εδώ» μου λέει ο εαυτός μου... και έχει δίκιο... Κοιτάζω τα πρόσωπα γύρω μου... Αγγίζω τα πράγματα μέσα μου... Και αυτό είναι... Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο... τίποτα πιο πέρα... τίποτα πιο πάνω... Είναι ωραίες αυτές οι στιγμές... που έρχεται το μεγαλείο της απλότητας της ζωής και σε αγκαλιάζει... και δεν ζητάς τίποτα άλλο... από το να ζεις... ανθρώπινα και ζωντανά... μία μουσική είναι ικανή για να σε κάνει να νιώσεις αυτό το συναίσθημα... ένα τραγούδι... ένας άνθρωπος... ένας έρωτας... ένα φιλί... μια αγκαλιά... μια φράση... μια λέξη... είναι ικανά... για να σε κάνουν να το νιώσεις... Πολλές φορές προσπαθώ να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα... αλλά δεν μπορώ... δεν ξέρω πώς να το εκφράσω... Σαν απέραντη γαλήνη; Σαν όμορφη ησυχία; Σαν ατελείωτη σιωπή; Σαν αιώνια αγάπη; Σαν ένα πρόσωπο χαμογελαστό και δακρυσμένο ταυτόχρονα; Δεν ξέρω... Νιώθω... απλά... πως... ό,τι αγαπάω είναι εδώ... και αυτό μπορεί να με κάνει να κλάψω ή να γελάσω... μπορεί να με κάνει... να κοιτάζω μακρυά... ή να οραματίζομαι κοντά... Μπορώ να μείνω ακίνητη... ή μπορώ και να αρχίσω να κινούμαι... Δεν έχει σημασία... «Ό,τι αγαπάω είναι εδώ»... νιώθω... και το σώμα απλά γνωρίζει κάθε στιγμή πώς να το εκφράσει... Μπορώ να περπατάω στους δρόμους ή να βρίσκομαι μαζεμένη σε μια γωνίτσα του σπιτιού μου... Δεν έχει σημασία... Μπορώ να είμαι μόνη μου ή να είμαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους... Δεν έχει σημασία... Όπου και να είμαι και όπως και να είμαι... έτσι... εντελώς ξαφνικά... μπορεί να με «χτυπήσει» αυτό το συναίσθημα... από παντού... και προς όλες τις κατευθύνσεις... μπορεί να με «γεμίσει» αυτό το συναίσθημα... Δεν συμβαίνει συχνά... Το αντίθετο... Σπάνια συμβαίνει... αλλά όταν συμβαίνει... είναι δυνατό... έντονο... ξεκάθαρο... λαμπερό... όμορφο... σίγουρο... μαγικό... Εξαπλώνεται... και φεύγει... μακρυά από εμένα... κι ας ξεκινάει από μέσα μου... Θέλω να σε ρωτήσω... Εσένα... Αυτήν την απλή ερώτηση που μόνο εσύ μπορείς να την ακούσεις... Εσύ;... Εσένα;... Ό,τι αγαπάς είναι εδώ; Έχεις απάντηση σε αυτήν την ερώτηση; Δεν πειράζει αν δεν έχεις... από περιέργεια σε ρωτάω... και από ανάγκη... Θέλω να ξέρω... το έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα του «Ό,τι αγαπάω είναι εδώ»; Σου εύχομαι να το νιώσεις... αν δεν το έχεις ήδη νιώσει... Ή αν το έχεις ήδη νιώσει... σου εύχομαι να το ξανανιώσεις... Είναι ωραία όταν ό,τι αγαπάμε είναι εδώ...

«Ό,τι αγαπάω είναι εδώ.» μου λέει ο εαυτός μου.
Και εγώ απλά τον ακούω...

Και, ίσως, αυτό να είναι αρκετό... για να το νιώσεις... το να ακούσεις τι σου ψιθυρίζει ο εαυτός σου...
Ίσως πάλι και όχι...

2/3/16

Εξαφάνιση



Θα ήθελα να εξαφανιστώ και να εμφανιστώ μετά από δύο ή τρία χρόνια... Όταν ξαναεμφανιστώ θα είμαι αλλαγμένος... θα είμαι και δεν θα είμαι εγώ... θα συνεχίζω δηλαδή να είμαι εγώ αλλά θα έχω αλλάξει προς το καλύτερο... Οι ιδέες μου δεν θα είναι πια οι ιδέες των άλλων μα οι δικές μου ιδέες... Και όλα αυτά που με έμαθαν οι γονείς μου θα είναι πια μόνο η αφετερία και όχι αυτά που καθορίζουν όλη μου την ζωή... Σε σχέση με την θρησκεία... δεν θα πιστεύω απλά για να πιστεύω... Σε σχέση με την πολιτική... δεν θα υποστηρίζω απλά για να υποστηρίζω... Θέλω να καταργήσω ανθρώπους και θεούς... κυβερνήσεις και λαούς... Και για να το κάνω θα πρέπει να απελευθερωθώ από όλη αυτήν την πλύση εγκεφάλου... από συγκεκριμένα σχολεία, από συγκεκριμένα βιβλία... από εκπομπές, από εκλογές... από ανούσιους διαλόγους και από ανώριμους λόγους... Αν θέλω πραγματικά να ελευθερώσω το μυαλό μου, πρέπει να απαλλαγώ... από όλα όσα μου είπαν ότι είναι σωστά αλλά κι όμως τα ένιωθα λάθος... Και αν θέλω να ελευθερώσω το σώμα μου, πρέπει να ανεξαρτητοποιηθώ... από όλους όσους με κάνουν να νιώθω εξαρτημένος και από όσους θέλουν να με πείσουν πως ο μόνος τρόπος ζωής είναι η όποια εξάρτηση... Θέλω ο καινούριος μου εαυτός να μην πίνει και να μην καπνίζει... Θέλω ο καινούριος μου εαυτός να μην κουράζεται και να μην εξαντλείται... Θέλω ο καινούριος μου εαυτός να είναι ερωτευμένος... Μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε τον έρωτα... Δεν προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε ή να αγγίξουμε τον άλλον... Πόσο μάλλον να τον ερωτευτούμε... Δεν έχουμε χρόνο και διάθεση για έρωτα...Δεν έχουμε χρόνο και διάθεση για ζωή... Θέλω να ξυπνήσω μετά από δύο ή τρία χρόνια από έναν βαθύ ύπνο και να είμαι όλα όσα θα ήθελα να είμαι όχι όλα όσα με έκαναν οι άλλοι να είμαι, όχι όλα όσα με έκανε ο εαυτός μου να είμαι για να επιβιώσω. Δε μου αρκεί πια το να επιβιώνω. Δεν νιώθω πια ούτε με την επιβίωση ότι επιβιώνω. Θέλω να βιώνω... να νιώθω τα πάντα... Να καταλαβαίνω, να συζητάω, να αλλάζω τους άλλους και να αφήνομαι στο να με αλλάξουν... Θέλω να μην φοβάμαι και να μην αγχώνομαι... Όλος αυτός ο φόβος... Όλο αυτό το άγχος... τι νόημα έχει; Κανένα... Απολύτως κανένα... αλλά κι όμως δεν μπορούμε να το σταματήσουμε... Θέλω να μην είμαι τόσο δυστυχισμένος, καταλαβαίνεις; Δεν ζητάω καν την ευτυχία... ζητάω την μη δυστυχία... Θέλω να σηκωθώ από το κρεββάτι μου και να μην νιώθω τόσο βαρύς... τόσο εξουθενωμένος... Θέλω να είμαι εγώ... Με τα δικά μου «πιστεύω», τους δικούς μου αγώνες, τις δικές μου μάχες... Θέλω να είμαι υπεύθυνος... Να κάνω μια δουλειά που μου αρέσει... Να έχω μια σχέση που με εκφράζει... Θέλω να ζω ανθρώπινα και με αξιοπρέπεια... Θέλω να αφήσω πίσω μου όσα με κρατάνε πίσω... Θέλω να δημιουργώ... Πάντα ήθελα να δημιουργώ... και πότε δεν κατάφερα να στραφώ προς την δημιουργία... Μόνο εσύ μπορείς να με νιώσεις... Θέλω να εξαφανιστώ και να εμφανιστώ μετά από δύο ή τρία χρόνια, αλλαγμένος... και γνωρίζω πως ο μοναδικός άνθρωπος που θα μείνει δίπλα μου μετά από αυτήν την αλλαγή θα είσαι εσύ... Θέλω να είσαι ακόμα δίπλα μου... Για να με δεις, όχι μόνο όπως με είδες στο παρελθόν ή όπως με βλέπεις τώρα... Για να με δεις... όπως είμαι... όπως νιώθω να είμαι... Για να με δεις δυνατό... Μας κάνουν να νιώθουμε αδύναμοι αλλά δεν είμαστε... Θέλω να ελευθερωθώ από όλα αυτά που με έπεισαν πως είναι έτσι κι όχι αλλιώς... και θέλω να τα κάνω αλλιώς... Να σβήσω τις προλήψεις... Να καταργήσω τις προκαταλήψεις... Θέλω να γίνω ουσιαστικός υποστηρικτής πρώτα του εαυτού μου και ύστερα του ανθρώπου... ή πρώτα του ανθρώπου και ύστερα του εαυτού μου... Να σταθώ στα πόδια μου... και να κοιτάζω με περηφάνια αυτό που έγινα... Να μην ντρέπομαι... για αυτά που λέω ή για αυτά που κάνω... Απλά δεν αντέχω την διαδρομή γιατί δεν γνωρίζω πώς να την κάνω... Θα ήθελα απλά να εξαφανιστώ και να εμφανιστώ μετά από δύο ή τρία χρόνια...

Αυτά μου είπε...

Και τον αγκάλιασα. Νομίζω για αυτό υπάρχουν οι φίλοι... Για να μιλάνε όταν χρειάζεται κάποιος να μιλήσει και για να μην μιλάνε όταν δεν χρειάζεται κάποιος να μιλήσει...

«Αυτά τα δύο ή τρία χρόνια θα έχουν μεγαλύτερη αξία αν τα ζήσεις εμφανισμένος αντί να είσαι εξαφανισμένος... Και ο καινούριος εαυτός σου θα έχει την αξία που του αξίζει αν τον αφήσεις να δημιουργηθεί αντί να εμφανιστεί μια όμορφη μαγική ημέρα ήδη «φτιαγμένος»... Είμαι πολύ περίεργη να δω την διαδρομή σου ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις πώς ακριβώς να την κάνεις. Θα είμαι δίπλα σου, θα είμαι εκεί... όπως κι αν είναι το ταξίδι... Και από όλα όσα άκουσα τίποτα δεν μου ακούστηκε αδύνατο... Μπορείς να ελευθερωθείς από όλα... Με σχέδιο, στόχο, υπομονή, ψυχραιμία, δύναμη, επιμονή... Και εγώ θα είμαι εδώ... να σε δω όχι να εξαφανίζεσαι και να εμφανίζεσαι... μα να ξαναγεννιέσαι και να ξαναδημιουργείσαι... Δεν περιμένω να γίνεις στο μέλλον γενναίος, είσαι ήδη γενναίος...»


2/2/16

Ιστορίες Σχολείου... Ζωγραφική...



Μας ζητήθηκε να ζωγραφίσουμε ένα μέρος... και τον εαυτό μας μέσα σε αυτό... Αν κάτι ένιωθα πως σίγουρα δεν μπορώ να ζωγραφίσω είναι ανθρώπους... πόσο μάλλον να καταφέρω να ζωγραφίσω εμένα... Είχα φτιάξει το μέρος και ήμουν αρκετά ικανοποιημένη με αυτό... αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να ζωγραφίσω εμένα... Έφτιαχνα κάτι, το έσβηνα... Έφτιαχνα κάτι άλλο, το έσβηνα κι αυτό... Ξανά και ξανά και ξανά... Μολύβι, γόμα, μολύβι, γόμα, μολύβι, γόμα, γραμμές, μουτζούρες, γραμμές, μουτζούρες, γραμμές, μουτζούρες... Είναι αυτό που κάτι έχεις στο μυαλό σου και κάτι άλλο ζωγραφίζεται... Έτσι αυτό που ονειρεύεσαι ευγενικό γίνεται άγαρμπο και αυτό που φαντάζεσαι όμορφο γίνεται άχαρο... Τα χέρια, το σώμα, το πρόσωπο... Ήμουν σε απόγνωση... Η ώρα τελείωνε... (αλήθεια, τι αγχωτικό να πρέπει να ζωγραφίσεις κάτι, μέσα σε συγκεκριμένη ώρα και μάλιστα μέσα σε τόσο λίγη ώρα! Προτιμούσα όταν μας έδιναν κάποιο θέμα για το σπίτι... Τουλάχιστον, εκεί, μπορούσα να έχω τον χωροχρόνο μου...)... Κάτι έπρεπε να κάνω... Κάτι έπρεπε να παρουσιάσω στην καθηγήτριά μου... Και τότε μου ήρθε η ιδέα... Σχημάτισα κάτι... και μετά κάτι άλλο... Στον ουρανό... Και αυτό ήταν αρκετό... Δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω για να ξέρω πως μέσα σε αυτό το μέρος, εγώ είμαι αυτή... Η διπλανή μου γέλασε... «Τι είναι αυτό; Τι σημαίνει;» μου είπε γελώντας... Και εγώ δεν απάντησα... Ήρθε η δασκάλα δίπλα από το θρανίο μου... Περνούσε από όλα τα θρανία και ήρθε και από το δικό μου... Ενθουσιάστηκε... «Εξαιρετική ιδέα! Κατάλαβα τι θέλεις να πεις!»... Κάτι είπε σε σχέση με τα νοήματα και το τι σημαίνει... Συνέχισε να μιλάει για διάφορα και έπειτα έφυγε... Εγώ κοίταζα το χαρτί μου... και συνέχισα να το κοιτάζω για αρκετή ώρα... Η διπλανή μου έλεγε πως δεν καταλάβαινε. Η καθηγήτρια μου έλεγε πως καταλάβαινε. Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλάβαινε ή να μην καταλάβαινε κάποιος. Δεν είχε τόση σημασία. Στεκόμουν απέναντί στο χαρτί μου. Μου άρεσε η ζωγραφιά μου. Ήμουν ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Ήμουν ευχαριστημένη με αυτό που έβλεπα και με αυτό που ένιωθα. Ήμουν μέσα στο θέμα... Είχα ένα μέρος και είχα και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό... Και είχα καταφέρει να με ζωγραφίσω, χωρίς να με ζωγραφίσω. Είχα καταφέρει να ζωγραφίσω έναν άνθρωπο, χωρίς να τον ζωγραφίσω. Είχα, δηλαδή, βρει μια έξυπνη λύση έτσι ώστε να μην χρειαστεί να ζωγραφίσω έναν άνθρωπο, χωρίς να χρειαστεί να ζωγραφίσω τον εαυτό μου. Θα ήταν πολύ ωραία, βέβαια, αν μας μάθαιναν να ζωγραφίζουμε αντί αυτή η ώρα να γίνεται η ώρα του παιδιού... αλλά από την στιγμή που γινόταν η ώρα του παιδιού και από την στιγμή που πήγαινε ο καθένας με ό,τι γνωρίζει ήδη να κάνει, και από την στιγμή που ένιωθα να μην μπορώ να ζωγραφίζω ανθρώπους με αξιοπρέπεια... βρήκα άλλο τρόπο να με εκφράσω. Αντί να προσαρμόσω τις ικανότητες μου στην πραγματικότητα, προσάρμοσα την πραγματικότητα στις ικανότητές μου. Είχα μάθει ένα πολύ σημαντικό μάθημα... Αυτό που ένιωθα πως ήταν ζωγραφική αδυναμία το μεταμόρφωσα σε καλλιτεχνική άποψη... Κοίταξα τα δύο ζωγραφισμένα μάτια στον ουρανό... Ήταν σίγουρα τα δικά μου... Έβλεπαν τον κόσμο... όπως κι εγώ... Διαφορετικά...
-
Δεν είναι το χρώμα... Δεν είναι το σχήμα... των ματιών...
Είναι ο τρόπος που κοιτάζουν...

2/1/16

Και είπε...



Το άγγιγμά σου με συμπληρώνει... Με κάνει να έχω νόημα... να έχω ουσία... Χωρίς εσένα νιώθω ένα ατελείωτο, απέραντο, χωρίς όρια, λευκό τοπίο... Με εσένα... ορίζομαι... Βρίσκω αυτό που θέλω να πω... Αποχτάω υπόσταση... Όταν σε νιώθω επάνω μου να χαράζεις τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου...με στιγματίζεις για πάντα... Αφήνεις το σημάδι σου σε εμένα και είναι σαν να είμαστε «ένα»... Δεν θα μπορούσες να εκφραστείς χωρίς εμένα κι εγώ δεν θα μπορούσα να εκφραστώ χωρίς εσένα... Φυσικά, υπάρχεις ανεξάρτητα από εμένα. Κι εγώ υπάρχω ανεξάρτητα από εσένα. Αλλά μαζί! Μαζί! Τι μπορούμε να κάνουμε! Γινόμαστε πιο δυνατοί! Αλλάζουμε τους ανθρώπους! Αλλάζουμε τον κόσμο! Μόνο και μόνο... επειδή... ενωνόμαστε... Βάζεις το χρώμα σου πάνω στο λευκό μου και ξαφνικά όλα είναι διαφορετικά. Λέξεις. Νοήματα. Φιλοσοφία. Ζωή. Ιδέες. Διάδοση. Ελευθερία. Επανάσταση. Όλα είναι δυνατά αν ενωθούμε... Αν έρθεις σε επαφή μαζί μου... Όλα μπορούν να συμβούν... Για αυτό και νιώθω μοναξιά χωρίς εσένα. Νιώθω το απόλυτο κενό. Το «άδειο» το έχεις γνωρίσει ποτέ; Φυσικά, το έχεις γνωρίσει... Είναι κοντά στην θάνατο... Λίγο πριν πεθάνεις νιώθεις το «άδειο»... Αυτό εξάλλου είναι ο δικός σου ο θάνατος... Το άδειασμα... Για εμένα ο θάνατος είναι... Σαν ένα αιώνιο σκίσιμο... Σαν ένα ατελείωτο τσαλάκωμα... Για εσένα είναι ένα επώδυνο άδειασμα... Εγώ το «άδειο» το νιώθω όταν είμαι χωρίς εσένα... Θέλω να με γεμίζεις με εσένα... Όσο προλαβαίνουμε... Πριν πεταχτώ... Πριν ξεχαστώ... Πριν αδειάσεις... Θέλω να έρχεσαι και να με αγγίζεις... Κι, ίσως, καταφέρουμε να κερδίσουμε τον χρόνο... Ίσως μαζί να αποφύγουμε τον θάνατο... Ίσως να δημιουργήσουμε κάτι που να μείνει... κάτι πέρα από εμάς... κάτι πάνω από εμάς... κάτι ανθρώπινο... γιατί ακόμα κι αν δεν είμαστε άνθρωποι... θα μπορούσαμε να γίνουμε άνθρωποι... Πώς; Αφήνοντας κάτι που έχει διαχρονική αξία... Ξεκινώντας... με ένα απλό άγγιγμα... Το άγγιγμά σου με συμπληρώνει...

(Και είπε το χαρτί στο στυλό...)