Καραντίνα. Μέρα 04.

 (Μάρτιος 2021 και δεύτερη καραντίνα. Μέσα στην δεύτερη καραντίνα χρειάστηκε να κάνουμε πιο αυστηρή καραντίνα. Καραντίνα μέσα σε καραντίνα. Η καραντίνα, της καραντίνας, την καραντίνα, ω!, καραντίνα.). Κλειστήκαμε 14 μέρες στο σπίτι. Προσπάθησα να γράφω ημερολόγιο... Εδώ μία μέρα από τις δεκατέσσερις...). 

Καραντίνα. 

Μέρα 04

Ταράτσα για πρωινό.

Ταράτσα για μεσημεριανό.

Ταράτσα για απογευματινό.

Ταράτσα και για βραδινό.

Ταράτσα! Ταράτσα!! Ταράτσα!!!

Η καλύτερή μας Φίλη.

Με ήλιο;

Είναι εκεί.

Με βροχή;

Είναι εκεί.

Πάντα εκεί.

Πάντα εδώ για εμάς.

Της μιλάμε.

Μας απαντάει.

Διάλογος με τις κεραίες.

Μονόλογος με τους θερμοσίφωνες.

Δορυφορικά πιάτα. 

Ταρατσιακά πιάτα.

Ταράτσα για δεκατιανό.

Ταράτσα για επιδόρπιο.

Ταράτσα! Ταράτσα!! Ταράτσα!!!

Χορτάσαμε.

(Και χορταστήκαμε).

Κουράσαμε.

Και κουραστήκαμε.

Γνωρίζουμε τους γείτονες από μακριά.

Δύο μικρά κορίτσια παίζουν.

Το παρελθόν μας.

Δύο ηλικιωμένες γυναίκες ταΐζουν...

Το μέλλον μας;

Χαιρετάμε. 

Τους πάντες.

Εκτός από τον εαυτό μας;

Θα τα θυμόμαστε 

και θα γελάμε

ή θα τα θυμόμαστε 

και θα κλαίμε;

Ιδού η απορία.

Πάντα... Πόσο!

 

Πάντα φανερή μες στην αφάνειά μου,

Πάντα ασταθής στην σταθερότητά μου,

Πάντοτε παιδί στην ωριμότητά μου,

κι όλο κωμική στην τραγικότητά μου.

Πόσο θλιβερή μέσα στην ευτυχία!

Πόσο χαοτική μέσα στην ηρεμία!

Πόσο ελπιδοφόρα στην μελαγχολία!

Πόσο στριφογύρισμα στην ακινησία!

Πόσο ανάμεσα σε δύο άκρα... 

να κινούμαι!

Πόσο ανάμεσα σε δύο κόσμους...

Δεν το αρνούμαι!!!

Πόσοι εαυτοί μέσα σε έναν!

Από τον καθέναν στον κανέναν!

Πόσες σκέψεις μέσα σε μία!

Πότε είμαι σ’ όλες πότε σε καμία!

Πόση αντίφαση.

Πόση αντίδραση.

Πόση αντίρρηση.

Πόση αντίθεση.

Πόση οργάνωση μέσα στην αταξία!

Πόση πτώση μες στην δημιουργία!

Πάντα στη ζωή μου να παραπατώ!

Πάντα προσπαθώντας... να ισορροπώ! 

Σ

 

Σ

 

Ήμουν ψευδή και, μάλλον, είμαι ακόμα,

το «σίγμα» μου δεν σβήνεται με γόμα,

προσπάθησα πολύ να το διορθώσω,

το «μοιάζει κάπως θήτα» να μειώσω,

το σίγμα το «σωστό» να εμφυχώσω,

και όλα, κάπως όμορφα, να τα μεταμορφώσω!

 

Ήμουν παιδί, στα δόντια είχα κενό,

κι αυτό έκανε το «σίγμα» μου στενό,

συνήθισε να λέγεται αλλιώς,

προσπάθησα, δεν το άλλαξε ο καιρός,

έκανα τις ασκήσεις μου, καθημερινά,

μα πρόοδο δεν έβλεπα, αλήθεια, ειλικρινά!

 

Ήμουν μικρή, δεν καταλάβαινα το «λάθος»,

μα όλες τις «σίγμα» εργασίες τις έκανα με πάθος!

Εμένα μου ακουγόταν το «σίγμα» μου σωστό,

και πώς να αλλάξω θέση για ένα χιλιοστό;

Κοίταζα τον καθρέφτη, μίλαγα δυνατά,

κι έλεγα τις λέξεις μου με κάποια διαφορά...

 

Το «Σίγμα» της ζωής μου, που είναι συχνά ψευδό,

κάπως πιο «θολωμένο», κάπως μη καθαρό,

άλλοι το βρήκαν άσχημο, άλλοι ενοχλητικό,

άλλοι το βρήκαν όμορφο και γοητευτικό,

εγώ το ένιωθα απλά, όπως μιλάω εγώ,

το ένιωθα δικό μου, το ένιωθα «σωστό».

 

Τώρα δεν είμαι πια μικρή, τώρα δεν είμαι πια παιδί,

Τώρα δεν είμαι σίγουρη αν είμαι πια ψευδή...

Το Σίγμα-Θήτα μου ζητάει να εκφραστεί...

Το αφήνω να υπάρχει σε κάθε του στιγμή...

Πότε είναι Σίγμα σταθερό, πότε είναι Θήτα πιο θολό,

Πότε είναι κάτι ενδιάμεσο, δεν είναι καθαρό...

 

Στα όσα χρόνια έζησα, στα όσα χρόνια ζω,

Άνθρωποι που Αγάπησα, Άνθρωποι που Αγαπώ,

Μου είπαν δεν ακούνε το «σίγμα» το θολό...

Κι εγώ αναρωτήθηκα τι να σημαίνει αυτό...

Ίσως, λοιπόν, σημαίνει πως αν σε Αγαπήσουν...

Κι αυτά που σε δυσκόλεψαν στο τέλος θα κυλήσουν...

 

Δεν είναι πως το «σίγμα» μου έχει «διορθωθεί»...

Το αντίθετο, συχνά, αλλιώς θα ειπωθεί...

Μα όσοι με Αγάπησαν και όσοι με Αγαπάνε,

απλά δεν το προσέχουν, απλά το προσπερνάνε...

Η Αγάπη έχει μια απλότητα σε όλα της τα σημεία...

Κι αυτά που μοιάζανε «στραβά» τα δείχνει σαν ευθεία...

Κάθε μέρα και από... Κάτι.

Κάτι καινούργιο, σημερινό,

κάτι παλιό και χθεσινό,

κάτι που έγραψα, κάτι που είπα,

κάτι που έζησα, κάτι που είδα,

κάτι που ένιωσα, κάτι που βρήκα,

κάτι που έχασα, κάπου που βγήκα,

κάπου που χάθηκα,

κάπου που στάθηκα,

κάτι σημειώσα,

μισοτελειώσα,

κάτι τσαλάκωσα,

το ψυχοπλάκωσα,

μία ζωή,

σε ένα χαρτί,

μία γραφή, 

να εκφραστεί,

πότε φωνή,

πότε σιωπή,

κάτι που γράφτηκε,

κάτι που θάφτηκε,

κάτι κουράστηκε,

κάτι ξεχάστηκε.

Κάτι.

Δεν ξέρω ακόμα τι.

Κάτι. 

Που γράφει η στιγμή.