7/16/11

Σύννεφα σε κύκλους...


Είναι φορές που νιώθεις πως κινείσαι σε κύκλους.

Το μυαλό σου κάνει τις ίδιες και τις ίδιες σκέψεις.
Το σώμα σου κάνει τις ίδιες και τις ίδιες κινήσεις.

Στα ίδια αδιέξοδα χτυπιέσαι... χωρίς να υπάρχει κανένας τρόπος να καταπολεμήσεις κακιές συνήθειες και αρνητικά χαρακτηριστικά του εαυτού σου.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς έφτασα μέχρι εδώ.

Υπάρχουν τόσα που κατάφερα να νικήσω. Κούνησα ολόκληρα βουνά με την υπομονή μου και το πείσμα μου. Ανέβηκα σε κορφές που ούτε εγώ δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Μα εξάντλησα τον εαυτό μου στην προσπάθεια. Πόσο τις πλήρωσα αυτές τις κορφές; Ήθελα να δω τον ήλιο ή το φεγγάρι... Μα κάθε φορά που ανέβαινα... τίποτα δεν φαινόταν... όλος ο ουρανός σκεπασμένος με σύννεφα... Αγαπάω την συννεφιά... Μα την είχα παρέα σε όλη την διαδρομή μου... Από όταν γεννήθηκα... Έχω ανάγκη από λίγο φως, έχω ανάγκη από λίγη ελπίδα... Βεβαια, η ελπίδα με έκανε να μπορώ να συνεχίζω... Μα έδωσε την ζωή της για να φτάσω εκεί που έφτασα... Χρειάστηκε να θυσιαστεί στην πορεία... Και τώρα; Δεν μπορώ να συνεχίσω χωρίς αυτήν... Δεν γίνεται χωρίς ελπίδα... Δεν γίνεται χωρίς να πιστέψεις σε κάτι... Δεν γίνεται χωρίς να ονειρεύεσαι... Μα δεν υπάρχει τίποτα τώρα... Μόνο εγώ... και τα σύννεφα... Ίσως βέβαια πρέπει να χρησιμοποιήσω τα σύννεφα αντί να αρνούμαι την ύπαρξή τους... Ίσως αυτά να μπορούν να με βοηθήσουν να συνεχίσω τον δρόμο μου, να πάω ακόμα πιο ψηλά, να πετάξω... Τα σύννεφα είναι φίλοι μου. Υπήρχαν στιγμές που ρούφηξαν τα δάκρυά μου και τα έκαναν βροχή... Απλά θα ήθελα να μου δώσουν λίγο χώρο... να ανοίξουν μια θέση στον ουρανό για να υπάρξει και κάτι άλλο... Είναι λίγο εγωιστικά τα σύννεφα μου. Θέλουν να είναι ο μοναδικός εσωτερικός καιρός μου. Δεν ξέρω ποιος φοβάται να αφήσει τι. Αυτά εμένα ή εγώ αυτά. Πώς θα αφήσω πίσω όσα θέλω να αφήσω; Πώς θα αποχαιρετήσω τον εαυτό μου; Ένα μέρος του εαυτού μου; Με τι τρόπο μπορώ να αλλάξω τον καιρό; Με αυτόν τον καιρό συνήθισα να ζω. Τα ρούχα μου είναι κατάλληλα για αυτόν τον συγκεκριμένο καιρό. Η διάθεση μου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αυτόν τον συγκεκριμένο καιρό. Εγώ είμαι αυτός ο καιρός. Αλλά δεν τον θέλω πια. Θέλω να υπάρχει πού και πού. Αλλά όχι πάντα. Παρά έγιναν πολλά τα σύννεφα... άρχισαν να με φορτώνουν με το βάρος τους. Δεν μπορώ να τα κουβαλήσω. Δεν με αφήνουν να κινηθώ. Δεν με αφήνουν να μιλήσω. Δεν με αφήνουν να δω τι υπάρχει πέρα από αυτά.

Σύννεφά μου, πρέπει να με αφήσετε να ελευθερωθώ από εσάς... Πρέπει να με αφήσετε να φύγω... Ήρθε η στιγμή... να με αφήσετε να φύγω... Δεν χρειάζεστε τα δάκρυά μου για να φτιάξετε την βροχή... Δεν με χρειάζεστε πια... Μπορείτε να ζήσετε και χωρίς εμένα... Θέλω να δω τι υπάρχει πέρα από εσάς... Θέλω να φύγετε από την επόμενη κορφή μου... Θέλω να μην βρίσκεστε στο τέλος κάθε δρόμου... Θέλω να αφήσετε ήσυχη την επόμενη διάδρομή μου... Θα αφήσω πίσω αδιάβροχα και ομπρέλες... Θέλω να μην χρειάζεται πια να προστατευτώ από εσάς... Αν έρθετε θα πρέπει να έρθετε αντιμέτωπα με εμένα... Θα πρέπει να με βρέξετε μέχρι να πνιγώ... Θα πρέπει να είστε έτοιμα να με αντιμετωπίσετε έτσι όπως είμαι τώρα... Θα πρέπει να με πολεμήσετε... να ρίξετε τους κεραυνούς σας κατευθείαν πάνω μου... Θα πρέπει να είστε έτοιμα να δώσετε την τελική σας μάχη μέχρι το τέλος... Θα πρέπει να με βυθίσετε με την βροχή σας... αλλά αυτή δεν θα έχει δημιουργηθεί από εμένα... Δεν θα σας δώσω άλλα δάκρυα... Είστε μόνα σας πια... Θα πρέπει να βρείτε τρόπο να υπάρξετε χωρίς εμένα... Εγώ θα ελπίζω... ότι δεν θα φερθείτε εγωιστικά... δεν θα με ρουφήξετε... θα επιλέξετε να φύγετε και να μην στραφείτε εναντίον μου... Δεν θέλω να γίνουμε εχθροί... Θέλω να μείνουμε φίλοι... αλλά θέλω να απομακρυνθούμε... Θέλω να σας αφήσω. Και πρέπει να με αφήσετε να σας αφήσω... Θα πάρω απόσταση από εσάς και θα προσπαθήσω να σπάσω τους κύκλους πάνω στους οποίους σκέφτομαι, ζω, αναπνέω, κινούμαι... Θέλω να περπατήσω... χωρίς εσάς...

Και αυτό σκοπεύω να κάνω...

4/12/11

Μα εγώ ήξερα...



Όταν η καλύτερη μου φίλη κάποτε μου έλεγε πως δεν της αρέσουν τα παιδιά και πως δεν θέλει να κάνει ποτέ... Εγώ ήξερα... πως θα έρθει η στιγμή που θα αλλάξει γνώμη... και που θα θέλει οικογένεια και παιδιά... Ήξερα πως μπορεί να περνάω μαζί της, τις κρίσεις της σε σχέση με τους άντρες και τις σχέσεις, να είμαι κοντά της, σε έρωτες, πάθη και χωρισμούς, αλλά ήξερα... πως όλα αυτά είναι προσωρινά και πως θα βρει τον δρόμο της κι όλα αυτά δεν θα έχουν σημασία... Και έτσι κι έγινε... τον βρήκε... και τον περπατάει μαζί με τα τρία παιδάκια της...

Όταν ένας πολύ καλός μου φίλος κάποτε μου έλεγε για το πόσο κατά του γάμου είναι και ήταν κάθε μέρα με διαφορετική γυναίκα, όταν μου τόνιζε σε κάθε συζήτηση ότι αυτός δεν θα δεσμευτεί ποτέ και μου έλεγε με περηφάνια ότι θα μείνει ελεύθερος για πάντα... Εγώ ήξερα... πως θα έρθει η στιγμή που θα μου πει «Αύριο παντρεύομαι» και θα μου δώσει την πρόσκληση του γάμου του με ένα ύφος σχεδόν απολογητικό, γιατί μόνο εγώ θα ξέρω, με ακρίβεια, πόσο πολλές φορές μου είπε ότι ο ίδιος δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο. Και έτσι κι έγινε... Μου έδωσε την πρόσκληση... Με αυτό το ύφος... έτσι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί... Και βρήκε τον δρόμο του... εδώ και πέντε χρόνια... τον περπατάει μαζί με την γυναίκα του...

Όταν μια γνωστή μου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι πέρασε σε κάτι εξετάσεις... στις οποίες εγώ κοβόμουν ξανά και ξανά... εγώ ήξερα ότι έβαλε «μέσο». Και όχι γιατί κόπηκα εγώ... Και όχι γιατί πίστευα ότι δεν άξιζε να περάσει εκείνη... Ίσα ίσα, πίστευα στην αξία της, απλά δεν πίστευα στην αξία των εξετάσεων... Από καιρό είχα βγάλει τα συμπεράσματά μου για τις συγκεκριμένες εξετάσεις... Δεν υπήρχε αξιοκρατία. Ήξερα, επίσης, πως δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει να το κρατήσει μέσα της χωρίς να το μοιραστεί μαζί μου... Μετά από μερικούς μήνες με πήρε ξανά τηλέφωνο για να μου «ομολογήσει» πως έβαλε «μέσο» και πως αισθανόταν άσχημα επειδή δεν μου το είχε πει... Εγώ κούνησα το κεφάλι... Και βρήκε τον δρόμο της... Σπούδασε αυτό που ήθελε να σπουδάσει... και τον περπατάει μαζί με αυτό που αγαπάει να κάνει...

Όταν ένας δάσκαλος μου μου έλεγε πως του αρέσω, πως είναι ελεύθερος και πως θέλει να είμαστε μαζί... Εγώ ήξερα... πως δεν του αρέσω, δεν είναι ελεύθερος, και δεν θέλει να είμαστε μαζί. Του άρεσε η εικόνα του με μαθήτριες που τον θαυμάζουν, και ήμουν μαθήτρια που τον θαύμαζα. Είχε μια μόνιμη σχέση και άλλες τόσες προσωρινές. Δεν ήθελε εμένα. Ήθελε την επιβεβαίωση που θα του έδινε το να έχει και εμένα. Και βρήκε τον δρόμο του... και τον περπατάει με όσες δέχονται να παίζουν αυτόν τον ρόλο στην ζωή του... και εγώ δεν είμαι ανάμεσα σε αυτές...

Όταν μια φίλη μου μου συμπεριφέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο γιατί περνούσε η ίδια μια πολύ δύσκολη περίοδο και ξέσπασαν σε εμένα πράγματα που δεν είχαν να κάνουν με εμένα αλλά με τους άλλους... Εγώ ήξερα... ότι θα έρθει η στιγμή που αργότερα, πολύ πολύ αργότερα, μετά από χρόνια, θα καταλάβει ότι δεν συμπεριφέρθηκε σωστά... και θα νιώσει άσχημα για αυτό ... Ήξερα πως θα έρθει η στιγμή που θα μου πει «Συγνώμη» και ήξερα πως τότε για εμένα θα είναι αργά. Και έτσι κι έγινε... πέρασαν χρόνια... χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να επεξεργαστεί τις καταστάσεις λίγο διαφορετικά, να παραδεχτεί ότι συμπεριφέρθηκε ακραία, να έρθει να με βρει και να μου ζητήσει «Συγνώμη» και ήταν, όντως, για εμένα πια αργά... Και βρήκε τον δρόμο της... Ήξερα ότι θα τον βρει... τον περπατάει με τους καινούριους της φίλους... και εγώ δεν είμαι ανάμεσα σε αυτούς...

Όπως ήξερα και για τον πρώην μου... ότι δεν θα μου ζητούσε ποτέ «Συγνώμη»... για τότε... Όταν έφαγε μια κρίση ταυτότητας και θεώρησε απαραίτητο να την περάσω κι εγώ μαζί του, όταν μεταμορφώθηκε σε κάποιον άλλον και αποφάσισε να με θεωρήσει δεδομένη, όταν άρχισε να με υποτιμάει γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, όταν πήρε την ενέργεια μου γιατί νόμιζε πως του ανήκει, όταν εκμεταλλεύτηκε την αγάπη μου για να με πονέσει... ήξερα... ότι θα του λείψω, ότι θα του πάρει καιρό να πιστέψει ότι είχα την δύναμη να φύγω, ότι δεν υπάρχει περίπτωση εξαιτίας του εγωισμού του να μπορέσει να δει πέρα από τον εαυτό του και να καταλάβει ότι έπαιξε ρόλο κι αυτός στο ότι έφυγα. Ήξερα πως θα κατηγορεί μόνο εμένα. Ήξερα πως δεν θα έρθει να με βρει, θα κάτσει στην αυτολύπησή του, θα κάνει μια επόμενη συμβιβασμένη σχέση όπως συνήθιζε να κάνει πριν από εμένα, και θα με κατηγορεί για το ότι τον παράτησα ενώ εκείνος ακόμα με αγαπούσε. Και έτσι κι έγινε... Έτσι, ακριβώς, έγινε... Και βρήκε τον δρόμο του... και τον περπατάει μαζί με την κοπέλα του... και δεν είμαι εγώ αυτή...

Αυτά κι άλλα τόσα... όλα τα ήξερα...

Ήξερα την συνέχεια πριν ακόμα να συμβεί... Σε σχέση με τους άλλους...

Αλλά και σε σχέση με εμένα... ήταν πολλά αυτά που ήξερα...

Ήξερα πως δεν κινδυνεύω να χάσω την ανθρωπιά μου, όσο σκληρά κι αν μου συμπεριφέρονταν.

Ήξερα πως θα συνεχίσω να αγαπάω τους ανθρώπους και θα συνεχίσω να πιστεύω σε κάτι καλύτερο, όσα εμπόδια κι αν μου παρουσιάζονταν.

Ήξερα πως όταν υποστήριζα όσα πίστευα, για την ζωή, για τις σχέσεις, για τον έρωτα, για την αγάπη, για τον κόσμο... δεν θα άλλαζαν... Τα είχα σκεφτεί πολύ πριν τα διατυπώσω στο μυαλό μου και τα είχα σκεφτεί ακόμα περισσότερο πριν τα εκφράσω δυνατά μπροστά στους άλλους.

Ήξερα πως δεν κινδυνεύω από αυτά που κινδύνευαν οι άλλοι...

Ούτε από αυτά που νόμιζαν οι άλλοι ότι κινδυνεύω εγώ...

Γιατί ενώ εγώ μπορούσα να προβλέψω τις πορείες των άλλων εκείνοι δεν μπορούσαν να προβλέψουν την πορεία την δική μου... Ούτε εγώ... Ενώ μπορούσα να δω καθαρά τις πορείες των άλλων δεν μπορούσα να δω την δική μου...

Ναι, ήταν πολλά αυτά που ήξερα, ακόμα και σε σχέση με εμένα...

Αλλά κι άλλα τόσα... κι άλλα τόσα... αυτά που δεν ήξερα...

Δεν ήξερα πως γίνεται να διαλυθώ κι άλλο στην πορεία, αυτό δεν το ήξερα. (Νόμιζα πως ήμουν ήδη διαλυμένη.)

Δεν ήξερα πως μπορώ να βρεθώ χωρίς δρόμο, αυτό δεν το ήξερα. (Νόμιζα πως τον είχα ήδη βρει).

Ναι, είναι κι άλλα πολλά αυτά που δεν ήξερα...

Βρέθηκα στο σήμερα, χωρίς προορισμό, χωρίς πορεία, χωρίς στόχο, κι αυτό δεν το ήξερα... ότι μπορεί να συμβεί... όχι έτσι... όχι με τέτοιο τρόπο...

Και δεν βρήκα τον δρόμο μου...

Όχι ακόμα...

Και δεν τον περπατάω...

Όχι ακόμα...

Συνεχίζω, φυσικά, να περπατάω, χωρίς δρόμο, και έχω για παρέα όλους εκείνους τους χώρις δρόμο ανθρώπους...

Σε μια χαοτική πορεία... Με μια χαοτική παρέα...

Και θέλω να πιστεύω πως δεν μπορεί θα βρούμε και εμείς τον δρόμο μας, αργά ή γρήγορα, εδώ ή εκεί, θα τον βρούμε...

Από πάντα πίστευα ότι όλοι κάπως, κάπου, κάποτε, βρίσκουν τον δρόμο τους...

Και ελπίζω αυτό να ανήκει στα πράγματα που ήξερα και όχι σε αυτά που δεν ήξερα...

Κάνε ο χρόνος να μην μου αποδείξει... ότι γίνεται... όχι μόνο να χάσεις τον δρόμο αλλά και να χαθείς... απλά να χαθείς...

Κάνε το μέλλον μου να μην μου δείξει... ότι με άφησα να χαθώ....

3/2/11

Και... το κοινό;


Κάθονται και υποστηρίζουν μεταξύ τους πως το κοινό αυτά ζητάει κι αυτά του δίνουν.

Χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για τις - αμφιλεγόμενης ποιότητας - παραστάσεις τους το και καλά χαμηλό επίπεδο του μέσου θεατή.

Δεν τον σέβονται.

Και αυτός δεν καταλαβαίνει.

Παρατηρεί. Και τα μισά από όσα βλέπει τα εκθειάζει ενώ τα άλλα μισά τα υποβιβάζει.

Δεν του έμεινε καμία ενδιάμεση λύση.

Έτσι τον μάθανε.

Να είναι των άκρων. Να μην έχει ουσιαστική άποψη για τίποτα. Να μην τολμάει ούτε να διατυπώσει στο μυαλό του την αληθινή του γνώμη. Να μην εκφράζεται. Να μην συζητάει.
Να μην προβληματίζεται.

Μόνο να παθιάζεται χωρίς επιχειρήματα και μετά να εκνευρίζεται και να συγκρούεται με μανία με όποιον διαφωνεί μαζί του.

Και αν τον ρωτήσεις «Τι σου άρεσε;» Δεν ξέρει τι να σου πει.

Και αν τον ρωτήσεις «Γιατί σου άρεσε;» Δεν έχει τι να σου απαντήσει.

Όλες οι συζητήσεις θα γίνονται γύρω από το αν είχε ή δεν είχε γυμνό η παράσταση. Όσοι αποδέχονται το γυμνό, προχωρημένοι. Όσοι απεχθάνονται το γυμνό, σεμνότυφοι. Όσοι προσβάλλονται από το γυμνό, συντηρητικοί. Όσοι λατρεύουν το γυμνό, προβληματικοί (γελοίες ταμπέλες και επιπόλαιες κατηγοριοποιήσεις!). Προκλητικές ή όχι οι σκηνές βίας; Ακραίες ή ακόμα πιο ακραίες οι σκηνές σεξ; Μέχρι εκεί φτάνουν οι συζητήσεις. Καμία συζήτηση παρά πέρα... Αυτά τους δίνουν, αυτά έχουν να σχολιάσουν... Δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση για τους θεατές γιατί δεν τους την προσφέρουν οι καλλιτέχνες. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο στόχος των ανθρώπων της τέχνης είναι να αδειάσουν την τέχνη από τους ανθρώπους. Σε αυτό το σημείο θα φτάσουμε... να μην αντέχεται να παρακολουθήσεις το οτιδήποτε. Από μια έκθεση ζωγραφικής μέχρι μια θεατρική παράσταση. Όποιο κανάλι κι αν γυρίσεις τα ίδια θα δεις. Κανάλια τα διάφορα θέατρα. Μία από τα ίδια. Και εδώ και εκεί και παρά εκεί. Καμία διάθεση από κανέναν για κάτι καλύτερο, πιο όμορφο ή πιο... ανώτερο...

Και εκεί αρχίζουν τα γνωστά... μα η ζωή δεν είναι όμορφη γιατί να δείχνουμε το όμορφο; Μα η ζωή δεν είναι παραμύθι γιατί να την παρουσιάζουμε με ροζ συννεφάκια; Τώρα γιατί από το ένα άκρο πάμε στο άλλο, μην με ρωτήσετε. Ή πρέπει δηλαδή να παρακολουθώ τον χαρούμενο κόσμο των λουλουδιών ή να βρίσκομαι στα μέγιστα βασανιστήρια που μπορεί να υποστεί ένας θεατής; Και επειδή ο χαρούμενος κόσμος των λουλουδιών μας φαίνεται πιο αδιάφορος και χωρίς εντάσεις, σε γενικές γραμμές, προτιμάται το δεύτερο. Αφού η ζωή είναι έτσι και η τέχνη είναι καθρέφτης της ζωής αυτά θα τους δείχνουμε. Δηλαδή επειδή με κλέβουν στο δρόμο πρέπει να έρθω και στο θέατρο να με κλέψουν; Μόνο αυτό δεν έχει γίνει ακόμα. Να κατέβει από την σκηνή ο ηθοποιός και να με κλέψει (ή να με χουφτώσει. Και αυτό συμβαίνει στο δρόμο, μην ξεχνιόμαστε!). Βέβαια, κατά μία έννοια, με «κλέβουν» αφού θα πληρώσω τόσο ακριβό εισητήριο για κάτι που δεν βλέπεται. Είτε αυτό λέγεται σινεμά, είτε θέατρο, είτε συναυλία, είτε οτιδήποτε! Το τίμημα μου θα το πληρώσω. Είτε σε ρευστό είτε ψυχολογικά ή σωματικά... που θα ανακατεύομαι για μέρες αργότερα... επειδή τόλμησα να παρακολουθήσω κάτι που δεν θα έπρεπε να είχα παρακολουθήσει! Αλλά πού να το ξέρω! Ελπίζω η άμοιρη, συνέχεια ελπίζω, ότι θα δω κάτι καλό! Και μετά το στομάχι μου την πληρώνει! Και μακάρι να μιλούσα μεταφορικά... μακάρι να μιλούσα μεταφορικά... αλλά, όχι, η κυριολεξία είναι που με σκοτώνει.

Και νιώθω την ανάγκη να το ξεκαθαρίσω, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, ή που δεν το έχετε καταλάβει ακόμα για εμένα, όταν με μουτζώνουν νιώθω άβολα, όταν με βρίζουν εκνευρίζομαι και όταν με δέρνουν πονάω.

Σαν ηθοποιός, σαν θεατής και σαν άνθρωπος.

Για αυτό και η μορφή «τέχνης» που μουτζώνει, βρίζει και δέρνει με κάνει να νιώθω άβολα, να εκνευρίζομαι και, πάνω από όλα, να πονάω.

Και δεν έχει να κάνει μόνο το τι δείχνεις. Αλλά, κυρίως, το πώς το δείχνεις.

Μήπως, λέω, μήπως, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την τέχνη για να κάνουμε κάτι καλύτερο, για να προωθήσουμε την εικόνα που θα θέλαμε να φτάσουμε, αντί να βάζουμε στο μυαλό του κόσμου ακόμα και ιδέες για το πώς μπορεί να κάνει την ζωή του χειρότερη, εστιάζοντας σε μια εικόνα, το λιγότερο, ακραίας παρακμής;

Δεν θα είχε ενδιαφέρον να δείχνουμε το δρόμο προς τα εκεί που θα θέλαμε να πάμε και όχι το δρόμο από τον οποίο θα θέλαμε να φύγουμε;

Η τέχνη είναι ένα μέσο επιρροής, επικίνδυνο όπλο αν πέσει σε λάθος χέρια και ακόμα πιο επικίνδυνο αν αυτός που το έχει στα χέρια του δεν έχει συνειδητοποιήσει την δύναμη του και, ταυτόχρονα, έχει φροντίσει ώστε να κάνει αυτόν που στέκεται απέναντί του να νιώθει αδύναμος βρισκόμενος σε μειονεκτική θέση.

Γιατί έτσι αντιμετωπίζεις τους θεατές σου όταν δεν τους σέβεσαι.

Σαν να είναι κατώτεροι.

Και δεν είναι κατώτεροι.

Ο κόσμος είναι σαν ένα μικρό παιδί
(και το μικρό παιδί δεν είναι κατώτερο από εσένα).

Ό, τι του δώσεις, αυτό θα πάρει.
Ό, τι του εξηγήσεις, αυτό θα καταλάβει.
Ό, τι του προσφέρεις, αυτό θα παραλάβει.

Του χαλάς την αισθητική αν του δείχνεις μόνο εικόνες χωρίς αισθητική.
Του χαλάς το λεξιλόγιο αν του μιλάς μόνο με λέξεις χωρίς σεβασμό.

Τον χαλάς.

Αυτό δεν σημαίνει πως είναι κατώτερος επειδή σε αφήνει να τον χαλάς. Σημαίνει πως εσύ εκμεταλλεύεσαι την θέση σου για να τον χαλάσεις. Κι αυτό δεν σε τιμάει καθόλου.

Το επίπεδο του θεατή δεν είναι κατώτερο από το δικό σου. Εσύ τον κάνεις να νιώθει κατώτερος. Το κοινό δεν τα ζητάει αυτά. Εσύ τα αποζητάς. Για αυτό, μην χρησιμοποιείς τέτοιου είδους δικαιολογίες για να υπερασπιστείς την θέση σου. Να έχεις το θάρρος να αναλάβεις το βάρος της επιλογής σου, την ευθύνη των πράξεων σου.

Ας είναι ο καθένας υπεύθυνος για ό, τι επιλέξει να δώσει στο κοινό του.

Και το κοινό ας ελπίσουμε πως θα προστατεύσει τον εαυτό του. Όπως και όσο μπορεί...

Το εμπιστεύομαι...

2/28/11

Οι επίλεκτοι


Κανείς δεν με ακούει.
Κανείς δεν με ακούει πραγματικά.
Άλλοι λένε πως με ακούν.
Άλλοι κάνουν πως με ακούν.
Αλλά δεν με ακούν.
Ακούν αυτά που θέλουν να ακούσουν
Και δεν ακούν αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν.
Επιλεκτική ακοή.
Έτσι λέγεται.
Πάει παρέα με την επιλεκτική όραση
Και με όλες τις υπόλοιπες επιλεκτικές αισθήσεις.
Πάει, επίσης, παρέα με την επιλεκτική μνήμη.
Όλα αυτά τα υπέροχα επιλεκτικά χαρακτηριστικά από τα οποία πάσχει η εποχή μας και τα οποία ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους εκτός από τους επίλεκτους.

Οι επίλεκτοι έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: Δεν έχουν επιλεκτικά χαρακτηριστικά. Τα ακούν και τα βλέπουν όλα. Τα αγγίζουν όλα. Τους αγγίζουν όλα. Τα θυμούνται όλα. Ακόμα και την πιο μικρή, μικρούτσικη, λεπτομέρεια. Δεν αφήνουν τίποτα να πάει χαμένο. Κάθε τι έχει την σημασία του κι αυτοί το γνωρίζουν.

Το να είσαι επίλεκτος εμπεριέχει το να μην επιτρέπεις να σου ξεφεύγει τίποτα. Κι αυτό έχει το κόστος του...

Κάθε άνθρωπος είναι επίλεκτος. Άλλο αν η επιλεκτική μνήμη του έχει φροντίσει να μην το θυμάται. Άλλο αν οι επιλεκτικές αισθήσεις του έχουν φροντίσει να μην το αισθάνεται.

Κανείς δεν με ακούει γιατί όλοι γύρω μου έχουν επιλέξει να είναι επιλεκτικοί και όχι επίλεκτοι.

Δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το κόστος...

2/27/11

Και... εσύ;


Και εσένα ποιος είναι ο ρόλος σου; Μέσα σε όλα αυτά ποιος είναι; Δεν είσαι ούτε με το μέρος των θεατών ούτε με το μέρος των ηθοποιών. Και σίγουρα δεν είσαι με το μέρος του σκηνοθέτη ούτε, φυσικά, και του επιχειρηματία. Σε άδειο ή γεμάτο θέατρο δεν υπάρχει καμία θέση για εσένα πάνω ή κάτω από την σκηνή. Όλοι είναι, ή τουλάχιστον φαίνονται, ευχαριστημένοι με αυτήν την αμοβαία επικοινωνία στην οποία κανείς δεν σέβεται κανέναν. Μεγαλύτερη ευθύνη ρίχνεις στους καλλιτέχνες. Αυτοί θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα. Μικρότερη ευθύνη ρίχνεις στους θεατές. Σε εσένα πόση ευθύνη ρίχνεις; Την μεγαλύτερη ευθύνη από όλους θέλεις να αναλάβεις. Για να υπάρξει μια ισορροπία στο σύστημα. Αφού κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του σκέφτηκες να πάρεις εσύ όλες τις ευθύνες στις πλάτες σου. Μα τίποτα δεν διορθώνεται έτσι! Πόσο λάθος σκέφτεσαι κι εσύ! Πόσο λάθος! Δεν πρέπει να σκέφτεσαι μέσα στο πλαίσιο που σου έβαλαν οι άλλοι. Πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος για να γίνουν τα πράγματα πιο σωστά. Και αν δεν εξαντλήσεις κάθε δυνατό τρόπο που μπορεί να σκεφτεί το φτωχό σου μυαλό δεν έχεις δικαίωμα ούτε να γκρινιάζεις ούτε να απογοητεύεσαι. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο η τέχνη που ονειρεύεσαι. Αυτή είναι η σκληρή, πικρή, αλήθεια. Και ο μόνος τρόπος για να αποδείξεις στον κόσμο πως υπάρχει και κάτι άλλο είναι να καταφέρεις να το κάνεις μόνος σου. Ούτε κι εσύ δεν ξέρεις το πού μπορείς να φτάσεις και, μεταξύ μας, δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Κανείς δεν θα σου πει πώς να γίνεις καλύτερος και όλοι ξέρουν να σε κάνουν χειρότερο. Όσο κι αν αγαπάς την επικοινωνία πρέπει να κλείσεις τα αυτιά και τα μάτια σου, αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Δεν είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθείς τον βιασμό της τέχνης παντού και να γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας σε ένα απάνθρωπο έγκλημα. Πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες στις οποίες μπορείς να χτίσεις αυτά που ονειρεύεσαι. Κι ας σου λένε ότι δεν μπορεί να συμβεί. Τόσα ξέρουν κι αυτοί τόσα λένε. Κλείσε τα μάτια και τα αυτιά σου και να ελπίζεις πως όταν χρειαστεί να τα ξανανοίξεις δεν θα σε έχει παρασύρει η μοναξιά στον δρόμο της μη επικοινωνίας. Γιατί τότε θα είναι το πιο σημαντικό σημείο από όλα. Όταν πια καταφέρεις να δημιουργήσεις όσα επιθυμείς το πώς θα τα μοιραστείς με τους άλλους. Εκεί θα φανεί το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Αν μετά από όλα αυτά εσύ καταφέρεις όχι μόνο να βρεις το διαφορετικό αλλά και να το μοιραστείς. Και σου έχω εμπιστοσύνη. Δεν θα σου πω γιατί σου έχω εμπιστοσύνη. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη.

Σε εμπιστεύομαι.

1/4/11

Μόνο εκεί...


Τα πιο ωραία ταξίδια είναι αυτά που έκανα χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψω. Τα πιο ωραία μέρη, τα πιο ωραία συναισθήματα, τα συνάντησα στις νότες κάποιας μελωδίας, τις πιο ωραίες εικόνες, τις πιο ωραίες σκέψεις, τις συνάντησα στις λέξεις κάποιου τραγουδιού. Ταξίδεψα σε τόπους μακρινούς, χωρίς να χρειαστεί να περπατήσω μα κι όμως περπατώντας, με μόνη αποσκευή μου τον ίδιο τον έαυτό μου, με αόρατους συνοδοιπόρους τις νότες και τις λέξεις. Τους μόνους φίλους που όχι μόνο δεν με πρόδοσαν ποτέ αλλά που ήταν πάντα εκεί για εμένα... Με στήριξαν αμέτρητες φορές και άλλες τόσες με έριξαν ξανά και ξανά σε μια ακινησία χτυπώντας με αλύπητα. Εκεί συνάντησα μόνο την αλήθεια. Στις μουσικές και στα τραγούδια που δεν φοβήθηκαν να μου την πουν. Εκεί συνάντησα μόνο την αγάπη. Στις μελωδίες που δεν φοβήθηκαν να μου την προσφέρουν. Την ειλικρίνεια που ψάχνω... μόνο εκεί, μόνο εκεί την συνάντησα, σε ανθρώπινα δημιουργήματα... μα όχι στους ανθρώπους. Στα έργα που ξεπέρασαν τους ίδιους τους δημιουργούς τους... Στο μεγαλείο της ζωής που γεννήθηκε από άνθρωπο αλλά κι όμως δεν έχει ανθρώπινη μορφή... Μόνο εκεί... Μόνο εκεί... Έζησα όσα ήθελα να ζήσω... Μόνο εκεί... Μόνο εκεί... έφτασα να είμαι αυτό που είμαι κι όχι αυτό που νόμιζα πως θα ήθελα να γίνω... Μόνο εκεί... Χάθηκε η μικροπρέπεια αυτού του κόσμου... και ο κόσμος απέκτησε την μορφή που του αξίζει... Στα μουσικά μονοπάτια που ενώνονται οι εύθραυστες ψυχές, ανάμεσά τους και η δική μου... Στα μουσικά σκαλοπάτια που ανεβαίνουν τόσο ψηλά και δεν μπορείς να δεις πού τελειώνουν... γιατί δεν έχουν τέλος... Στις μελωδικές σκάλες που νόμιζα πως ξέρω τα όριά τους και στην πορεία, ανεβαίνοντάς τες, με έκαναν να χάσω τα δικά μου. Μόνο εκεί... Με συνάντησα... Χωρίς τέλος και χωρίς αρχή.... Χωρίς όρια και μορφή… Μόνο εκεί... Σε συνάντησα... Μόνο εκεί...