3/31/16

Ερωτήσεις και Απαντήσεις



Ένας από τους ανθρώπους μου της Τετάρτης (είμαι σε τρεις ομάδες... και στο μυαλό μου τους έχω σαν πολύτιμους Ανθρώπους της Δευτέρας, πολύτιμους Ανθρώπους της Τετάρτης και πολύτιμους Ανθρώπους της Παρασκευής...)... με ρώτησε αν παίζω-θα παίξω σε καμία παράσταση... αν θα ανέβω στην σκηνή... Απάντησα αμέσως χωρίς να το σκεφτώ... πως μέχρι τον Ιούλιο αποκλείεται να ανέβω... Έχω τους Ανθρώπους μου... αυτοί είναι πάνω και πέρα από εμένα... Και μετά τον Ιούλιο...; Μετά τον Ιούλιο... Θα δούμε... Η αλήθεια είναι πως μετά θα ήθελα να γυρίσω, επιτέλους, την πρώτη μου ταινία... Είναι όνειρο ζωής... και όλο λέω να το κάνω κι όλο δεν το κάνω... Αλλά αν ασχοληθώ με αυτό... με βλέπω να μην ανεβαίνω στην σκηνή για αρκετούς μήνες... Οι ταινίες θέλουν άλλου τύπου τρεξίματος από τις παραστάσεις... εκεί κι αν δεν θα προλαβαίνω να πάρω ανάσα... Θα είναι τόσα να οργανωθούν... Αλλά... Το μετά τον Ιούλιο... φαντάζει μακρυά... Ας είμαστε καλά... Ας ζούμε... Ας υπάρχουμε... Ας στεκόμαστε στα πόδια μας... Ας είμαι ακόμα εδώ... Ας είμαι ακόμα εγώ... και βλέπουμε... Μου φαίνεται μακρυά το μέλλον... Μόνο στο τώρα περπατάω... πολύ σιγά σιγά... Αν φτάσω μέχρι τον Αύγουστο... Θα θέλω πριν την ταινία μου... να φτιάξω το σπίτι... Αυτό κι αν θα θέλει πολύ δουλειά... Χρήματα που δεν έχω... Χρόνο που δεν μου περισσεύει... Αλλά θα ήθελα τόσο να φτιάξω ό,τι είναι χαλασμένο... Να τρίψω ό,τι είναι σκουριασμένο... στην θέση του παλιού να βάλω το καινούριο... στην θέση του βρώμικου το καθαρό... Να βάλω χρώμα εκεί που δεν υπάρχει... Να βάλω φως εκεί που δεν χωράει... Να πετάξω, να ανταλλάξω, να πουλήσω, να χαρίσω... Να αδειάσω... Να γεμίσω... Αλλά αν το κάνω αυτό... Θα φύγει το καλοκαιρί με εργασίες... Το είχα κάνει άλλον έναν Αύγουστο αυτό... Απότυχημένη επιλογή το να βάφω το σπίτι με καύσωνα... Βέβαια, τίποτα δεν πάει χαμένο... Έμαθα τι πρέπει να κάνω χωρίς να χρειάζομαι εργάτες... Τριψίματα, στοκαρίσματα, βαψίματα... Τι καλοκαίρι ήταν κι αυτό! Τρέμω στην ιδέα να το ξαναπεράσω... Αλλά νομίζω ήρθε η ώρα να φτιαχτούν όσα δεν φτιάχτηκαν τότε και έμειναν να εκκρεμούν... Τώρα πώς πήγα από το αν θα ανέβω στην σκηνή... στο ότι θέλω να γυρίσω την πρώτη μου ταινία και μετά... στο ότι πρέπει να φτιάξω το σπίτι... δεν το κατάλαβα... Από την σκηνή στο σπίτι... και από το σπίτι στην σκηνή... Βέβαια... Ίσως δεν είναι και τόσο τυχαίο το ότι πήγε η σκέψη μου εκεί... Η σκηνή είναι το σπίτι μου. Το έχω ξαναπεί, το έχω ξαναγράψει και το εννοώ. Και, ίσως, για αυτό πέρασα από το ένα σπίτι μου στο άλλο... Είναι μακρυά ο Άυγουστος και το φτιάξιμο του σπιτιού... Είναι μακρυά ο Σεπτέμβριος και το γύρισμα της ταινίας... Το μόνο που είναι κοντά είναι το σήμερα και οι Άνθρωποι μου της Δευτέρας που θα τους δω το απόγευμα κι ας είναι Πέμπτη...

Υπάρχουν Άνθρωποι που ομορφαίνουν τις ημέρες μου...
Και
Υπάρχουν ημέρες που ομορφαίνουν τους Ανθρώπους μου...

No comments:

Post a Comment