Ένα μήνυμα

(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)


Ένα μήνυμα


Ταξίδευα... και πριν να ταξιδέψω... τι επέλεξα να κάνω; Να ανέβω στην σκηνή... Είχα αποφασίσει να κάνω τότε δύο ταξίδια... Το ένα στην ζωή και το άλλο στην σκηνή... Δύο σημαντικά ταξίδια με διαφορά δύο ημερών... Έφυγα, λοιπόν, στα μακρινά τα μέρη χωρίς να γνωρίζω αν και πότε θα γυρίσω... Μακρυά από αυτό το σημείο, αυτό το σπίτι, αυτήν την πόλη, αυτήν την χώρα... Και ήμουν εκεί... Και με το που έφτασα σε άλλο σημείο, σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα... μου ήρθε ένα μήνυμα... από έναν θεατή... Ήμουν στην άλλη άκρη του κόσμου... και διάβαζα κάτι... από κάποιον... που έτυχε να παρακολούθησει μία από τις δύο παραστάσεις που έκανα πριν φύγω, λίγες μέρες πριν... Ήταν λίγοι οι θεατές που έτυχε να δουν αυτήν την παράσταση... Εκείνος ήταν ένας από αυτούς... Είχε ρωτήσει για εμένα, είχε μάθει ότι είχα φύγει... Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να περιγράψω τι με έκαναν να νιώσω οι λέξεις αυτού του ανθρώπου τότε... Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου... Με συγκίνησε τόσο μα τόσο πολύ... Δεν είχα διαβάσει ξανά το μήνυμά του μέχρι σήμερα... Και τώρα μόλις το διάβασα ξανά... χωρίς να τολμάω να διαβάσω την δική μου απάντηση σε αυτό... Δεν είμαι σίγουρη αν είμαι έτοιμη... να διαβάσω τον εαυτό μου του τότε... που δεν είναι, εξάλλου, και τόσο μακρυά από τον εαυτό μου του τώρα... Αυτό το μήνυμα... παρόλο που ήταν ένα μήνυμα... γεμάτο πόνο και θλίψη και απογοήτευση... γεμάτο από τα ίδια συναισθήματα τα δικά μου που είχε και κάποιος άλλος άνθρωπος... μου έδωσε μια δύναμη... Και αυτή η δύναμη... ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν... εκεί... στην άλλη άκρη του κόσμου... Και ήταν αυτό το μήνυμα... που με έκανε να κλάψω μα και να χαμογελάσω... Και ήταν αυτό το μήνυμα... που με έκανε να αισθανθώ... πόσο μόνη μου δεν είμαι σε αυτόν τον κόσμο... Και ήταν αυτό το μήνυμα... που ένωσε παρόμοιες βασανισμένες σκέψεις και συνέδεσε διαφορετικές καταστάσεις... Και ήταν αυτό το μήνυμα... ενός άγνωστου θεατή... που με έκανε να νιώσω ζωντανή...