Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη...

01.

Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, κουτουλούσα στα δέντρα. Δεν το λέω μεταφορικά. Δεν το λέω ποιητικά. Δεν το λέω ρομαντικά. Το λέω κυριολεκτικά. Περπατούσα μαζί του... και κουτουλούσα στα δέντρα... Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από Αυτόν. Ο κόσμος όλος ήταν Αυτός και Αυτός ήταν όλος ο κόσμος. Δεν ήταν όλος ο κόσμος ΜΟΥ. Ήταν όλος ο κόσμος. Δεν έβλεπα μπροστά μου τίποτα άλλο πέρα από το πρόσωπό του... Δεν υπήρχαν δέντρα... δεν υπήρχαν κολώνες... δεν υπήρχαν δρόμοι... δεν υπήρχαν φανάρια... δεν υπήρχαν αυτοκίνητα... δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι... Δεν υπήρχα ούτε καν εγώ! Κακώς, βέβαια, δεν υπήρχα εγώ... αλλά ήταν μια πραγματικότητα. Δεν υπήρχα. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Μόνο Αυτός. Να αιωρείται στο πουθενά. Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που με άφησα να διασκορπίζομαι στο πουθενά γύρω από Αυτόν. Τίποτα άλλο δεν με ενδιέφερε. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Τίποτα άλλο δεν είχε νόημα. Μόνο ο έρωτας. Μόνο με Αυτόν. Μόνο αυτό. Δεν υπήρχαν αντικείμενα, δεν υπήρχε τίποτα το υλικό... Δεν υπήρχαν λέξεις, δεν υπήρχε τίποτα γραπτό... Δεν υπήρχαν σκέψεις, δεν υπήρχε τίποτα το χειροπιαστό... Τίποτα για να καταλάβω, τίποτα για να κρατηθώ. Το μόνο που υπήρχε ήταν Αυτός. Περπατούσα μαζί του... και δεν το πίστευα... ότι είναι υπαρκτός... Πολλές φορές, ήθελα απλά να τον αγγίξω για να δω ότι είναι πραγματικότητα και όχι όνειρο... για να νιώσω ότι δεν είναι ένα πλάσμα της φαντασίας μου... Και ήταν. Πραγματικότητα και όχι όνειρο. Και ήταν. Πλάσμα υπαρκτό. Και ακριβώς επειδή υπήρξε, εξαφάνισε όλα τα άλλα που υπάρχουν σε αυτήν την Γη. Και ακριβώς επειδή εξαφάνισε όλη την γύρω πραγματικότητά μου, όταν περπατούσα μαζί του, κουτουλούσα στα δέντρα. Τόσο απλά. Έγινα άγαρμπη, έγινα άτσαλη, έγινα άχαρη. Μπουρδουκλωνόντουσαν οι κινήσεις μου και σκουντουφλούσαν οι προτάσεις μου... Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που δεν είχα σώμα ή φωνή. Που δεν ήμουν υπαρκτή. Που δεν ήμουν εδώ ή εκεί. Που δεν είχα ψυχή. Ήμουν... αέρας. Ήμουν... σκόνη. Ήμουν... έρωτας. Ήμουν... ηδονή. Ήμουν ζωή κι ας μην ήμουν ζωντανή. Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, κουτουλούσα σε ανασφάλειες και φόβους... Δεν το λέω μεταφορικά. Δεν το λέω ποιητικά. Δεν το λέω ρομαντικά. Το λέω κυριολεκτικά. Περπατούσα μαζί του... και κουτουλούσα σε ανασφάλειες και φόβους... Και δεν με ενδιέφερε καθόλου... Έπεφτα κάτω... Σηκωνόμουν... και τα προσπέρναγα όλα... τις ανασφάλειες λακούβες και τους φόβους δέντρα... Το μόνο που είχε σημασία ήταν να συνεχίσω να βλέπω το πρόσωπό του... να συνεχίσω να περπατάω μαζί του... Δεν υπήρχαν εμπόδια φυσικά ή πνευματικά... που να τα άφηνα να σταματήσουν την πορεία μου... που να τους επέτρεπα να με ακινητοποιήσουν... Ήμουν ικανη να ρίξω τα πάντα γύρω μου αλλά ένα ήταν το μόνο σίγουρο, θα συνέχιζα να περπατάω μαζί του... Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, περπατούσα ΜΟΝΟ μαζί του... Δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί. Καμία περίεργη σκέψη. Κανένα πίσω κείμενο. Κανένα δήθεν συναίσθημα. Καμία παράλογη κατάσταση. Μόνο εγώ και Αυτός. Μόνο Αυτός και εγώ. Ούτε καν εγώ. ΜΟΝΟ Αυτός... Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, Αυτός ήταν ο δρόμος... και ο δρόμος ήταν Αυτός...