3/30/16

Εφιάλτες



Πέρασα ένα πολύ άσχημο βράδυ... με άσχημα όνειρα... Καιρό είχαν να με επισκεφτούν οι εφιάλτες... Όλο το βράδυ... Ατυχήματα... Αυτοκίνητα... Τρακαρίσματα... Ταχύτητες... Να είμαι κάπου μακρυά... Να είμαι κάπου αλλού... Μόνιμο άγχος... Έντονος φόβος... Ήχοι... Θόρυβοι... Το να νιώθεις αβοήθητος... Το να είσαι αβοήθητος... Το να προσπαθείς να προστατεύσεις αυτούς που αγαπάς... Κοιμήθηκα πονοκεφαλιασμένη... Ξύπνησα πονοκεφαλιασμένη... Είναι εκείνος ο ύπνος που αντί να σε ξεκουράζει, σε κουράζει... που αντί να σε ξεαγχώνει, σε αγχώνει... Καιρό είχα να το πάθω αυτό... Χρόνια... από τότε που δεν κοιμόμουν καθόλου καλά... από τότε που ο ύπνος ήταν από μόνος του αγχωτική διαδικασία... αλλά αυτό ήταν πριν πολλά πολλά χρόνια... Δεν ξέρω τι συνέβηκε χθες... Ίσως ήταν που κοιμήθηκα αγχωμένη... Δεν ξέρω... Ίσως το άγχος έκανε το υποσυνείδητο να φτιάξει ιστορίες ακόμα πιο αγχωτικές... Ίσως ο φόβος να είναι ακόμα πιο τεράστιος στο υποσυνείδητο από ότι στο συνειδητό... Δεν ξέρω τι συνέβηκε... αλλά ξύπνησα στην πραγματικότητα... εξαντλημένη... μα και σχεδόν χαρούμενη που όλα ήταν ένα απλό όνειρο... «Απλό»; Τίποτα δεν είναι απλό... «Όνειρο»; Όνειρο... Φοβάμαι τόσο πολύ. Και δεν μου αρέσω καθόλου όταν φοβάμαι. Ο φόβος... σχεδόν με εκνευρίζει... Δεν βρίσκω νόημα... Στο να αγχώνεται κανείς... Δεν βρίσκω νόημα... Στο να φοβάται... Αλλά αυτά που καταλαβαίνει το μυαλό δεν σημαίνει πως μπορεί να τα ακολουθήσει το σώμα... Αυτά που μπορεί λογικά κανείς να τα εξηγεί δεν σημαίνει πως μπορεί απαραίτητα να τα εφαρμόσει και συναισθηματικά... Καμιά φορά... Υπάρχουν φόβοι πάνω και πέρα από εμάς... Υπάρχουν άγχη που μας καταπίνουν... Μα δεν πειράζει... Φαντάζομαι... είναι όλα ανθρώπινα... και το να αγχώνεσαι... και το να φοβάσαι... και το στενοχωριέσαι... Είναι και η θλίψη πάντα εκεί... Πάντα μέσα σε όλα... να τα αγκαλιάζει... και να τα ενώνει... Και αυτή με στενοχωρεί... Με θλίβει η ύπαρξη της θλίψης, όπως με θυμώνει η υπάρξη του θυμού και όπως με αγχώνει η ύπαρξη του άγχους... Σαν να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει... από τα όνειρα... μα και από την πραγματικότητα... από τους πλασματικούς ή από τους πραγματικούς εφιάλτες... Ανοίγω τα μάτια... και δεν υπάρχουν σκιές... δεν υπάρχουν φωνές... Μόνο η δική μου σκιά... Μόνο η δική μου φωνή... που προσπαθεί να υπάρξει... που προσπαθεί να ακουστεί...

No comments:

Post a Comment