3/13/16

Αντίβαρο


(Και έγραψα κάποια στιγμή... τα παρακάτω... Και αν διαφωνώ σε κάτι με εμένα, δεν θα αλλάξω τις λέξεις... θα το αναλύσω άλλη φορά... )

Μου συνέβηκε ένα ατύχημα στην Αθήνα. Δεν έχω μιλήσει και δεν έχω γράψει ακόμα για αυτό. Και δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα. Αυτοκινητιστικό. Ήταν πολύ σημαντικές στιγμές αυτές για εμένα και για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Αλλά όπως ήδη έγραψα... δεν μπορώ και δεν θέλω να το μοιραστώ ακόμα αυτό το γεγονός... Εκείνες τις ημέρες έπρεπε και να ταξιδέψω. Εκτός Αθηνών. Για δουλειά. Για λίγες μέρες. Έφυγα. Επέστρεψα. Κι όταν γύρισα ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να πάω να δω τον φίλο μου. Ήμουν στο τρένο στην διαδρομή προς το σπίτι του και στο ίδιο βαγόνι έτυχε να ήταν κι αυτός. Ο φίλος μου. Τον είδα να έρχεται από την μία μεριά του βαγονιού προς τα εμένα ανάμεσα στους ανθρώπους ενώ κι εγώ, ταυτόχρονα, περπατούσα από την άλλη μεριά του βαγονιού προς αυτόν. Συναντηθήκαμε κάπου στην μέση. Με αγκάλιασε και με φίλησε. Και σε αυτό το φιλί ένιωσα κάτι που δεν περίμενα να νιώσω. Ένιωσα... Ασφάλεια... Σε έναν ανασφαλή κόσμο... Σε μια ανασφαλή εποχή... Σε μια ανασφαλή στιγμή της ζωής μου... Εκεί που ένιωθα πως όλα καταρρέουν... Μέσα σε ένα φιλί ένιωσα... ησυχία και ηρεμία... Στιγμιαία σώπασαν όλα γύρω μου και μέσα μου... Φυσικά, δεν γινόταν να γυρίσει ο χρόνος πίσω, δεν γινόταν να μην έχει συμβεί αυτό που είχε συμβεί... Ο φόβος ήταν ακόμα εκεί και οι μέρες του πριν και του μετά φάνταζαν δύσκολες... Απλά... στιγμιαία... σταμάτησε το μυαλό μου... σταμάτησαν όλα... Τώρα που είμαι μόνη μου... γνωρίζω πως το τίμημα... ένα από τα τιμήματα είναι και αυτό... Δεν μπορώ να έχω τέτοιες στιγμές (ακόμα και ψευδαισθητικής;) ασφάλειας... Νιώθω ανασφαλής... Και μόνο ένα φιλί θα μπορούσε να με κάνει να μην φοβάμαι έστω και για λίγο... Είναι γεγονός... Είναι τρομαχτικός ο κόσμος που ζούμε... και η εποχή μας είναι σκληρή... αλλά ο έρωτας... είναι σαν να μας προστατεύει από τα άσχημα... και η αγάπη... είναι σαν να μας δημιουργεί όλα τα όμορφα...

No comments:

Post a Comment