3/8/16

Σου ζητάω συγνώμη που σου γράφω



(Μια φορά κι έναν καιρό... (σου) έγραψα...)

Σου ζητάω συγνώμη που σου γράφω

Σου ζητάω συγνώμη, εκ των προτέρων, που σου γράφω. Δεν θα έπρεπε να σου γράψω. Θεωρώ πως αυτή είναι μια «ψευδαισθητική» ανάγκη δική μου, επειδή έχω πιεστεί. Περνάω δύσκολα. Αλλά και πάλι... Πότε δεν φαίνονται όλα δύσκολα;
Με φοβίζει ο εαυτός μου. Με τρομάζει. Με αγχώνει. Υπάρχουν πλευρές του εαυτού μου που δεν μου αρέσουν, πτυχές του μυαλού μου που με ενοχλούν.
Τόσος δρόμος για την αυτογνωσία...
Τόσος κόπος για την υπέρβαση...
Δεν θα έπρεπε να γράψω σε εσένα... Νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο... Και αισθάνομαι, για μια ακόμα φορά, απέραντη μοναξιά.
Και το πιο φοβερό είναι πως ακόμα κι αν ήσουν εδώ ... θα ένιωθα την ίδια απέραντη μοναξιά...
Δεν έχουν νόημα όσα δεν έχουν νόημα. Και εμείς μαζί δεν υπήρχε τρόπος να υπάρξουμε...
Πάντα κοίταζα τους ανθρώπους... και αισθανόμουν... ότι... αφού κι αυτός είναι μόνος του... αφού κι αυτή είναι μόνη της... γιατί απλά να μην είναι μαζί; Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι.
Αναρωτιέμαι για όσα με διαμόρφωσαν...
Από πόσα ερεθίσματα και τι ποιότητας ερεθίσματα βομβαρδίστηκα για να έχω το μυαλό που έχω... Τις σκέψεις που κάνω... Τα συναισθήματα που νιώθω...
Θα είμαι για πάντα δυστυχισμένη...
Κι ας έχω στιγμές-έκλαμψης ευτυχίας.
Αυτό είναι η ζωή μου.
Ένα αόρατο κυνήγι ενός άπιαστου ονείρου.
Μόνο η τέχνη με βοήθησε να υπάρξω.
Όλα τα άλλα... Αέρας... Από παιδί μίλαγα για την αγάπη... Υποστηρίζοντας την όπου και όπως και όποτε μπορούσα... Ύστερα ήταν η πάλη για την φιλία, η μάχη για τον έρωτα, ο αγώνας για την ελευθερία και η μόνιμη προσπάθεια για το δίκαιο και το σωστό...
Άσε τους να λένε... πως διορθώνονται τα πράγματα στην πορεία... Υπάρχουν σπασίματα που δεν σβήνουν με τίποτα... Όσο κι αν προσπαθήσεις... Δεν είναι αδυναμία. Λέγεται ζωή.
Εσύ είσαι ο μόνος που γνωρίζεις το σκοτάδι κι ας μην μου μίλησες ποτέ για αυτό.
Εσύ είσαι ο μόνος...
Και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να σου μιλήσω για το ποια είμαι.
Αλλά είναι όλα μάταια.
Δεν το νιώθεις;
Δεν το ένιωθες από πάντα;
Αέρας...
Κάποτε ήμουν παιδί χωρίς να είμαι... και έτσι εξελίχθηκα σε έναν ενήλικο που δεν είναι ενήλικος και δεν θα γίνει ποτέ...
Είναι το άχρονο... που κυριαρχεί μέσα μου.
Είναι το αιώνιο... που εκπέμπεται έξω μου.
Είμαι εγώ χωρίς να είμαι.
Δεν υπάρχει σύνδεση με το πριν.
Ούτε θα υπάρχει σύνδεση με το μετά.
Κάπως διακόπηκε η πορεία μου σε αυτήν την γη... και από εκεί που νόμισα πως άρχισα να πλησιάζω το ποια είμαι... βρέθηκα στο να κυνηγάω έναν απλησίαστο εαυτό...
Κι αν δεν μπόρεσες να με ερωτευτείς είναι γιατί τα ραγίσματά σου είναι όπως και τα δικά μου. Πολλά και διασκορπισμένα...
Κι αν δεν μπόρεσα να σε ερωτευτώ είναι γιατί τα σπασίματά μου είναι όπως και τα δικά σου. Αμέτρητα και εξαπλωμένα...
Και δεν μπορεί να περάσει ελεύθερα ο έρωτας από τις χαραμάδες του πόνου.
Και δεν μπορεί να χωρέσει απλώχερα η αγάπη μέσα στις χειροπέδες του φόβου.
Δεν σου ανήκει αυτός ο πόνος.
Δεν μου ανήκει αυτός ο φόβος.
Δεν μας αξίζει αυτός ο δήθεν έρωτας.
Διαστρέβλωσαν τα συναισθήματά μας.
Διαμόρφωσαν τις λέξεις μας.
Δεν μας αξίζει αυτή η κάπως επικοινωνία.
Οι ψευδαισθητικές ανάγκες και οι πλασματικές πιέσεις είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπνέουμε...
και δεν τολμάμε να πάμε πέρα και έξω από αυτό.
Στην πλάτη μας... μας κουρδίζουν...
για να κινηθούμε.
Μας παίζουν... μας κερδίζουν...
το μόνο που θέλουν... να κοιμηθούμε.
Και όλα όσα χάνονται στην πορεία...
εξατμίζονται...
Δύσκολο να ξαναϋπάρξουν.
Αδύνατο σχεδόν να ξαναγεννηθούν.
Νιώθω, όμως, τυχερή
που είδα και έζησα το χαμόγελό σου,
έστω και στιγμιαία,
ανάμεσα στις διάφορες χαραματιές της θλίψης.
Αυτό το ένα και μοναδικό χαμόγελό σου,
που πρόλαβα να αγγίξω και να με αγγίξει,
μου δίνει δύναμη και συνεχίζω.
Δεν τα καταφέρνω.
Για αυτό σου ζητάω συγνώμη πάνω από όλα.
Δεν τα καταφέρνω.
Όχι όπως θα ήθελα εγώ για εμένα.
Όχι όπως θα ήθελες εσύ για εμένα.
Αλλά προχωράω.
Κι ίσως αυτό... να είναι κατόρθωμα... από μόνο του...
Σου ζητάω συγνώμη που σου γράφω για να σου πω... πως δεν τα καταφέρνω...
αλλά...
αλήθεια...
συνεχίζω να προσπαθώ...
και...
προσπαθώ να συνεχίζω...

2 comments:

  1. τον αγαπας ακομα παρα τα οσα σου εκανε?..

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ω... Δεν είναι μια τέτοια περίπτωση που μου έκανε κάποιος κάτι κι εγώ συνεχίζω να τον αγαπώ... Να είσαι καλά, Κλεοπάτρα! Και να έχεις μια όμορφη ήμερα :-)

      Delete