3/6/16

Για μια θέση στον ήλιο...




Σε εκείνη την ακρόαση περίμενα από το πρωί μέχρι το βράδυ... Μαζί με άλλους ανθρώπους... Μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω άντρες-γυναίκες ηθοποιούς όλων των ηλικιών... Όλοι βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο λόγο... για μια «θέση» στον «ήλιο»... για έναν «ρόλο» στο έργο...

Θυμάμαι... στο τέλος της ημέρας... και ενώ υποτίθεται πως υπήρχε λίστα ονομάτων με ανθρώπους-αριθμούς... να βγαίνει κάποιος υπεύθυνος, όχι ο ίδιος ο σκηνοθέτης αλλά κάποιος βοηθός, και να αρχίζει να δείχνει ποιοι να μείνουν και ποιοι να φύγουν... Για την ακρίβεια, ποιοι να φύγουν... Αυτούς έδειχνε... Κοίταζε τις γυναίκες... εξωτερικά... και άρχισε να διώχνει... Π.χ. μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες δεν θα τις έβλεπε... ή... γυναίκες που, ίσως, δεν θεωρούσε τόσο όμορφες ή τόσο ελκυστικές... ποιος ξέρει ποια υποτίθεται πως ήταν άραγε τα κριτήρια;...

Με θυμάμαι να σκέφτομαι, αν και ήμουν από τους ανθρώπους που τελικά είδαν (παρένθεση: η κανονική μου σειρά είχε προσπεραστεί ξανά και ξανά και ξανά από γνωστούς γνωστών γνωστού αλλά έπρεπε υποτίθεται να είμαι ευχαριστημένη απλά και μόνο που θα με δουν, φυσικά, δεν ένιωθα ευχαριστημένη), αν και ήμουν, λοιπόν, τελικά, από αυτούς που ανέβηκαν στην σκηνή... Με θυμάμαι να σκέφτομαι... «Άφησες όλους αυτούς τους ανθρώπους να περιμένουν... όχι μία ή δύο ή τρεις ώρες... τους άφησες να περιμένουν από το πρωί μέχρι το βράδυ... και δεν μπορούσες να βγεις και να πεις τι ηλικίες ηθοποιούς θέλεις; Ή τι εμφάνιση (αφού σε ενδιέφερε τόσο πολύ η εμφάνιση;); Ή τι κάτι (αφού θεωρούσες πως αυτό το «κάτι» είναι σημαντικό;); Έπρεπε να περιμένουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, για να σε δουν, να βγαίνεις από μία πόρτα, και να επιλέγεις με έναν γελοίο τρόπο ποιους θα κρατήσεις και ποιους θα αφήσεις, και να τους δείχνεις με τον δείχτη του χεριού σου και να τους λες να φύγουν; Τους έδιωξες... χωρίς να τους ακούσεις καν; Και να δεχτώ, πως θέλεις κάτι ιδιαίτερο... Ήταν τόσο δύσκολο να το γράψεις στην ανακοίνωση σου; Θέλω 18 χρονών ηθοποιούς ή θέλω ξανθούς, γαλανομάτηδες ή θέλω το ένα ή το άλλο; Αλλά όχι... Έπρεπε να έρθουν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι... Να περιμένουν... Να σε περιμένουν... Με τις ώρες... Για να τους διώξεις...»

Αν και γνώριζα πως δεν έκανε καμία διαφορά ακόμα κι αν τους-μας άκουγαν... Ήταν από εκείνες τις ακροάσεις για τα μάτια του κόσμου... οι ψυχές των ηθοποιών...

«Εσύ, εσύ, εσύ... Εσύ, εσύ, εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ...» τον άκουγα να λέει ενώ τον έβλεπα να δείχνει... «Δεν χρειάζεται να μείνετε.»

Έπρεπε να σκοτεινιάσει ο ουρανός για να τους διώξεις... Δεν μπορούσαν να φύγουν με το φως του ήλιου...

Μου φάνηκε σκληρό και απάνθρωπο.

Κάπου μέσα μου σκέφτηκα...

«Δεν θέλω να φτάσω στα 40 μου και να το ζήσω αυτό.»

Αυτό το είχα σκεφτεί και κάποια άλλη φορά (ή μήπως ήταν η ίδια;) που κοίταζα έναν άντρα γύρω στα 40 να περιμένει μαζί μου σε μια ακρόαση... και σκέφτηκα πως στα 18 και στα 20 είχα τις αντοχές και τις δυνάμεις να το κάνω... Εξάλλου το αντιμετώπιζα σαν παιχνίδι... ‘Εβγαζα το απαράδεκτο πλαίσιο και ήταν σαν να δίνω κάθε, μα κάθε, φορά μια μικρή παράσταση... και αυτό το ξέρουν όσοι με είδαν στις ακροάσεις... για αυτό ξεχώριζα ανάμεσα στους πολλούς... άλλο το τι γινόταν από εκεί και πέρα... αυτό είναι μια άλλη ιστορία... μεγάλη και οδυνηρή... Όμως... θυμάμαι να βλέπω αυτόν τον άντρα και να σκέφτομαι «Όχι. Δεν θέλω στα 40 μου να περιμένω, από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να με δει ένας σκηνοθέτης, το πιθανότερο, σε μια ήδη στημένη οντισιόν, για να μου μιλήσει υποτιμητικά ή για να με κάνει να νιώσω άσχημα με τον εαυτό μου. Δεν είναι αυτό το όνειρό μου. Δεν είναι αυτή η προέκτασή μου. Δεν είναι αυτό εγώ. Δεν είμαι αυτό εγώ.».

Όταν διασταυρώθηκε το βλέμμα μου με το βλέμμα αυτού του άντρα... πόνεσα μέσα μου. Κυριολεκτικά. Είναι σαν να μου είπε όλα όσα είχε να μου πει. Σαν να με έκανε να νιώσω όλα όσα ήθελε να νιώσω. Και σαν να έλαβα το μήνυμα που μου έστειλε. Δεν ήταν αυτή ζωή για εμένα. Ούτε για εκείνον...

Εκείνη την ημέρα... έδειξαν και έδιωξαν ηθοποιούς... Γιατί; Γιατί έτσι. Είδα ηθοποιούς που ούτε καν ανέβηκαν στην σκηνή να διώχνονται μετά από μία ολόκληρη ημέρα αναμονής... εξαιτίας της εμφάνισής τους ή της ηλικίας τους ή κι εγώ δεν ξέρω ποιο άλλο ήταν το κριτήριο...

Ήμουν από αυτούς που έτυχε να με δουν.

Έδωσα, όπως πάντα, τον καλύτερο εαυτό μου.
Και, όπως πάντα, δεν είχε καμία σημασία. Δεν έκανε καμία διαφορά.

Αυτό που είχε σημασία... Αυτό που έκανε την διαφορά... Ήταν πως γνώριζα... πως αυτή... δεν ήθελα να είναι η ζωή μου... Μια ζωή μέσα στην υποτίμηση; Δεν μου αξίζει. Σε κανέναν δεν αξίζει. Και οι ηθοποιοί... είναι σαν να έχουν συνηθίσει να τους υποτιμούν... Κάτι δεν πήγαινε καλά στο σύστημα... Κάτι δεν λειτουργούσε λογικά... Και όταν είσαι μικρός... όλοι σε θέλουν να σωπάσεις... Μα υπάρχουν φωνές που είναι σημαντικό να ακουστούν... Και ο μικρός μου εαυτός του τότε... είχε δίκιο... Και ας του έλεγαν όλοι πως έτσι είναι τα πράγματα και πρέπει να τα αποδεχτεί... να προσαρμοστεί... να συμβιβαστεί... Δεν νομίζω πως οι αλλαγές έρχονται από τους ανθρώπους που συμβιβάζονται με την υποτίμηση... ούτε από αυτούς που προσαρμόζονται στην αδικία...

Πολλά πράγματα δεν έγινα...
που ήθελα και ονειρευόμουν να γίνω.
Αλλά, ευτυχώς, δεν έγινα
και πράγματα που δεν ήθελα με τίποτα να γίνω.

Δεν έγινα ένας αδιάφορος άνθρωπος. Δεν έγινα ένας σκληρός άνθρωπος. Δεν έγινα ένας άδικος άνθρωπος. Δεν έγινα, ευτυχώς, και άνθρωπος που συμβιβάζεται με την αδιαφορία, την σκληρότητα, την αδικία γύρω του...

Τώρα είμαι 35. Και γνωρίζω πως στα 40 μου, αν ζω τότε γιατί δεν είναι σωστό να θεωρούμε δεδομένη την ζωή, αλλά αν ζω, δεν θα περιμένω σε καμία ακρόαση... από το πρωί μέχρι το βράδυ... για να με δείξει και να με διώξει... κάποιος... και να μου πει πως δεν θέλει να με δουν...

Βγήκα από την εικόνα τους.
Καταλαβαίνεις;
Το τρέφουμε κι εμείς το σύστημά άθελά μας με το να γινόμαστε μέρος του...
Είναι τα όνειρά μας... Είναι οι προσδοκίες μας...
που μας κρατούσαν μέσα σε αυτό...
Μα ας είμαστε ειλικρινείς...
Όσοι ήμασταν εκεί γρήγορα καταλάβαμε...
Πως δεν υπήρχε ούτε ένα όνειρο που να του επέτρεψαν να μείνει ζωντανό...
Ούτε μία προσδοκία που να της επέτρεψαν να γίνει πραγματική...
Κι εμείς... για μια «θέση» στον «ήλιο»;
Δεν αναπνέαμε... Ούτε μία ανάσα...
Κρατούσαμε την αναπνοή μας... μπας και βρεθεί κάτι αληθινό στο ψεύτικο...
Ψάχναμε την μη υποκρισία στην υποκριτική...
Γιατί εμείς αυτό αγαπήσαμε... την τέχνη της υποκριτικής... που δεν είχε καμία μα καμία σχέση... με την «επιστήμη» της υποκρισίας...

Δεν περιμένω πια.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Μαζί με άλλους ή χωρίς άλλους ανθρώπους.
Δεν περιμένω πια.
Και ελπίζω να μην περιμένεις ούτε εσύ.

Ο ήλιος δεν ανήκει σε κανέναν.
Οι θέσεις είναι αμέτρητες.
Και αυτή η «θέση» στον «ήλιο» που αναζητούσες;
Είναι εκεί. Για εσένα.
Για να σταθείς και να εκφραστείς.
Η θέση που σου στέρησαν,
Και ο ήλιος που σου έκλεψαν,
Ανήκει σε άλλο σύστημα.
Δεν είναι το ηλιακό μας σύστημα. Καταλαβαίνεις;
Πλασματικό είναι.
Πλαστικό.
Τα αστέρια δεν λάμπουν.
Τα αστέρια είναι χάρτινα.
Όπως και οι ρόλοι στα έργα.
Μα οι άνθρωποι στις ακροάσεις δεν ήταν χάρτινοι...
Τα ονόματά τους; Ναι. Ήταν γραμμένα στα χαρτιά μαζί με αριθμούς.
Τα προσωπά τους; Ένα κομμάτι τους, ναι. Ήταν στις φωτογραφίες.
Οι ιστορίες τους; Ένα κομμάτι τους, ναι. Ήταν στα βιογραφικά.
Χάρτινοι αριθμοί. Χάρτινα χαμόγελα. Χάρτινες πορείες.
Μα πες μου...
Εσύ που ήσουν εκεί μαζί μου...
Εσύ μόνο τους είδες.
Και γνωρίζεις, όπως κι εγώ,
πως ήταν άνθρωποι, δεν ήταν αριθμοί,
ήταν γραμμένοι στο χαρτί μα δεν ήταν φτιαγμένοι από χαρτί.
Τα συναισθήματά τους ήταν αληθινά, όπως και οι σκέψεις και τα όνειρά τους...
Είδες πώς τους συμπεριφέρθηκαν... Θυμάσαι;
Πώς τους μίλησαν, Πώς τους άκουσαν...
Χάρτινες συμπεριφορές. Χάρτινες αντιδράσεις.
Είδες πώς τους έσκισαν τα όνειρα...

Δεν ήταν ζωή αυτή για εμένα.
Ούτε για εσένα.

Ελπίζω να μην περιμένεις πια.

Και εκείνος ο κύριος... που ήταν τότε γύρω στα 40, αν ζει τώρα γιατί δεν είναι σωστό να θεωρούμε δεδομένη την ζωή, αλλά αν ζει, τώρα θα είναι γύρω στα 60... Εκείνος που διασταυρώθηκε το βλέμμα μας... Ω! Πόσο εύχομαι να κάνει την ζωή του... και να μην περιμένει...

Και εκείνοι που τους έδειξαν και τους έδιωξαν... και εκείνοι ελπίζω να μην περιμένουν πια...

«Εσύ, εσύ, εσύ... Εσύ, εσύ, εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ...»

Εύχομαι να μην περιμένετε πια...

No comments:

Post a Comment