3/26/16

Στην ώρα σου;



Ήταν το πρώτο μας ραντεβού. Είχαμε πει να συναντηθούμε την τάδε ώρα στην δείνα γωνία. Πήγα στην δείνα γωνία, την τάδε ώρα, ακριβώς. Τον βρήκα να πίνει καφέ. Για μια στιγμή, μπερδεύτηκα. Νόμιζα πως θα πηγαίναμε για καφέ... και τον έβρισκα να πίνει ήδη καφέ... σε ένα χάρτινο κυπελάκι...
«Πώς το έκανες αυτό;» με ρώτησε γελώντας με αυθεντική απορία.
«Ποιο;» τον ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω.
«Αυτό το να έρθεις στην ώρα σου!» μου είπε.
«Και εσύ στην ώρα σου ήρθες...» είπα κι εγώ με την σειρά μου.
«Αυτό είναι άλλο... Μέχρι και καφέ πήρα γιατί ήμουν προετοιμασμένος να αργήσεις, είκοσι λεπτά, μισή ώρα... Οι γυναίκες, συνήθως, αργούν. Και πήρα και καφέ! Τόσο σίγουρος ήμουν ότι θα αργήσεις!»
Γέλασα. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πως είναι αξιοπρόσεχτο γεγονός το ότι απλά πηγαίνω στην ώρα μου.
«Δεν ξέρω... Πάντα έρχομαι, ακριβώς, στην ώρα μου. Θεωρώ τον χρόνο και των άλλων και τον δικό μου πολύτιμο. Δεν μου αρέσει να αφήνω κανέναν να περιμένει. Και δεν μου αρέσει να περιμένω. Οπότε, απλά έρχομαι στην ώρα μου. Βέβαια, συνήθως, καταλήγω να περιμένω γιατί κανένας άλλος δεν έρχεται στην ώρα του...» είπα απλά την αλήθεια.
Γέλασε.
«Μάλλον θα τον πετάξω τον καφέ μου...» μου είπε.
«Κρίμα είναι να τον πετάξεις... Πάμε μια βόλτα, πάμε να περπατήσουμε και καθόμαστε μετά κάπου...» του είπα.
Και περπατήσαμε και καθίσαμε και μιλήσαμε... και η συνέχεια της ιστορίας ανήκει σε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο...

Αυτός ο άνθρωπος αποδείχτηκε πως ήταν πάντα στην ώρα του. Σπανίζει αυτό. Στους ανθρώπους και στην εποχή μας. Ίσως για αυτό του έκανε τόση εντύπωση αυτό το στοιχείο που υπήρχε και σε εμένα. Ήμουν και είμαι... Πάντα στην ώρα μου.

Φαίνεται τόσο περίεργο σε όλο τον κόσμο...
Το να είσαι στην ώρα σου.
Το να ξεκινάς το μάθημα στην ώρα σου.
Το να αρχίζεις την συζήτηση στην ώρα σου.
Το να πηγαίνεις σε ένα ραντεβού στην ώρα σου.
Το να λες «ξεκινάμε αυτήν την ώρα» και «τελειώνουμε αυτήν την ώρα»... και πραγματικά να εννοείς «ξεκινάμε αυτήν την ώρα» και «τελειώνουμε αυτήν την ώρα».
Το να κάνεις διάλειμμα δέκα λεπτά και πραγματικά να είναι διάλειμμα δέκα λεπτά.
Το να λες την τάδε ώρα θα συναντηθούμε σε εκείνο το σημείο. Και πραγματικά να είσαι σε εκείνο το σημείο την τάδε ώρα.

Το να είσαι εκεί.
Στην ώρα σου.
Πάντα.

Ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος...

Ίσως είναι που έχω περιμένει πολύ στην ζωή μου...
κι ίσως για αυτό γνωρίζω-αναγνωρίζω την αξία του.

Είναι τόσο κρίμα να χάνονται έστω και πέντε λεπτά, περιμένοντας...

Μου αρέσει τόσο η συνέπεια.
Το να είσαι εκεί στην ώρα σου.
Μου αρέσει τόσο ο σεβασμός.
Το να σέβεσαι τον χρόνο και του άλλου μα και τον δικό σου.

Μου αρέσει τόσο να μην αφήνω να χάνονται τα δευτερόλεπτα.

Βέβαια, όπως ήδη έγραψα, ακόμα κι όταν εγώ είμαι στην ώρα μου, τις περισσότερες φορές, δεν έρχονται οι άλλοι στην ώρα τους... Πάλι περιμένω. Όμως βρήκα μία λύση, ένα μυστικό... και πάλι δεν αφήνω τον χρόνο να μου γλιστράει... Αυτά τα λεπτά της αναμονής... τα κάνω κάτι άλλο... Και πάλι δεν θεωρώ σωστό το ότι με αφήνουν να περιμένω αλλά, τουλάχιστον, νιώθω πως αξιοποιώ τον χρόνο...

Κάτι θα πω...
Κάτι θα κάνω...
Κάτι θα δω...
Κάτι θα νιώσω...

Σε αυτόν τον άχρονο ενδιάμεσο χρόνο...

Κάτι θα ζήσω...

Πάντα, όμως, τώρα πια, κι εμένα, με εκπλήσσουν ευχάριστα οι άνθρωποι που δεν με αφήνουν να περιμένω. Οι άνθρωποι που έρχονται στην ώρα τους...

Κάτι θα πούμε...
Κάτι θα κάνουμε...
Κάτι θα δούμε...
Κάτι θα νιώσουμε...

Σε αυτόν τον μη άχρονο και μη ενδιάμεσο χρόνο...

Κάτι θα ζήσουμε...

Στην θέση του χρόνου αναμονής...
Έχω τον χρόνο του «Εμείς»...

Κι αυτό είναι ανεκτίμητο...


No comments:

Post a Comment