3/17/16

Έκλεινα τα μάτια μου...



Έκλεινα τα μάτια μου... και φανταζόμουν... πως ένα χέρι μου ξεριζώνει την καρδιά... την βγάζει έξω από το σώμα μου, την κρατάει μπροστά μου μέσα στην παλάμη του κι έπειτα κλείνει τα δάχτυλά του διαλύοντάς την... Αυτό... ξανά και ξανά και ξανά... Μπορεί να ευθύνονταν και τα διάφορα καλλιτεχνικά ερεθίσματα που είχα τότε... Κάτι περίεργες παραστάσεις... Κάτι ιδιαίτερες ταινίες... Κάτι με σκοτεινή μαγεία σειρές... Σίγουρα ήμουν επηρεασμένη και από αυτά... Γνωρίζω, όμως, πως ο κύριος λόγος που το μυαλό μου δημιουργούσε αυτές τις εικόνες ήταν ο πόνος του χωρισμού. Τίποτα άλλο δεν μου φαινόταν ταιριαστό στο συναίσθημά μου. Καμία άλλη εικόνα πέρα από αυτήν. Ένιωθα σαν να κυκλοφορώ χωρίς να χτυπάει η καρδιά μου... και το σώμα μου κινούνταν άδειο και αδιάφορο... Νομίζει κανείς πως τα συναισθήματα πεθαίνουν... αλλά αυτά, ευτυχώς, βρίσκουν τρόπο να ξαναγεννηθούν... Κάποια στιγμή, η καρδιά μου μπήκε στην θέση της από την οποία, στην ουσία, ποτέ δεν είχε βγει.
Κι αυτό το ξερίζωμα άρχισα να μην το αισθάνομαι τόσο βαθιά και τόσο απόλυτα... Και αυτά που διαλύονταν άρχισαν να ενώνονται... αφήνοντας κενά ανάμεσα... ραγίσματα... χαραματιές... Τότε μπόρεσα μόνο να δω το πραγματικό κόστος που πριν δεν ήταν και τόσο καθαρό... Είχε κοστίσει αυτή η αγάπη την καρδιά μου... μα ο χτύπος της ακόμα συνέχιζε... Ήμουν ακόμα ζωντανή... και αυτό ήταν αρκετό σημάδι... για να με κάνει να θέλω να ζήσω... Σιγά σιγά, σταμάτησε να έρχεται εκείνο το χέρι... και άρχισα πάλι να αγαπάω... την ίδια την ζωή...

Και η καρδιά, έτσι απλά, συνεχίζει να χτυπάει...
Και ο άνθρωπος, έτσι απλά, συνεχίζει να αγαπάει...

No comments:

Post a Comment