3/20/16

Τελικές Εξετάσεις...



Μετά από χρόνια, μαθήματα, θεατρικά εργαστήρια, σχολές, σεμινάρια, ακροάσεις, παραστάσεις... ώρες προβών και ώρες ονείρων... έφτασε η στιγμή που ήταν να δώσω τις τελικές μου εξετάσεις... Και αυτές παραλίγο να μην τις δώσω... για πολλούς λόγους... Ένας από αυτούς... το ότι δεν έβρισκα νόημα... στο πώς είχαν έρθει τα πράγματα στην πορεία... εννοώ... δεν είχα μία απλή πορεία... τρία χρόνια σχολής και εξετάσεις... αλλά όλα είχαν γίνει παράλογα και παράδοξα... και ήταν πολλά παραπάνω τα χρόνια που ασχολήθηκα και προσπάθησα και σπούδασα... αναζητώντας... την σωστή εκπαίδευση... αλλάζοντας σχολές και δασκάλους... Αποφάσισα, όμως, να τις δώσω... αφού είχα φτάσει στο σημείο που είχα φτάσει...

Αυτές οι εξετάσεις... δεν ήταν απλά μια παρουσίαση, δεν ήταν απλά μια παράσταση, αλλά ήταν μια προσωπική κατάθεση ψυχής και, νομίζω, όσοι ήταν εκεί το αισθάνθηκαν. Ίσως δεν αισθάνθηκαν αυτό ακριβώς που αισθάνθηκα εγώ... αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως αισθάνθηκαν πως ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια εξέταση...

Για εμένα... Ήταν όλη μου η πορεία στο θέατρο... από τα 16-17 μέχρι τα 24-25... και ήταν όλη μου η ζωή από όταν γεννήθηκα μέχρι εκείνο το σημείο...

Στο τέλος της παράστασης... ήμουν κυριολεκτικά εξαντλημένη... Έκλεινε ένας κύκλος... κι ας ήταν στραβά ζωγραφισμένος... Τελείωνε ένα μεγάλο κεφάλαιο... κι ας ήταν ανορθόγραφα γραμμένο... και δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν μετά από αυτό...

Μου μίλησαν πολλοί άνθρωποι εκείνη την ημέρα... Και μου μίλησαν πολλοί άνθρωποι και μετά από εκείνη την ημέρα... Ακόμα και τώρα, κατά καιρούς, συναντάω ανθρώπους που μπορεί να μου πουν κάτι σε σχέση με τις τελικές μου εξετάσεις... Μπορεί να μου μιλήσουν για το ότι δεν υπήρχε αυτό που έκανα επί σκηνής, μπορεί να μου μιλήσουν για την συγκίνησή τους, για το πώς έφυγαν εκείνη την ημέρα, πόσο επηρεάστηκαν από αυτό που είδαν και ένιωσαν... Μπορεί να μου πουν ότι έκλαψαν... Μπορεί να μου πουν ότι γέλασαν... Μπορεί να με ρωτήσουν γιατί δεν έχω πάει στο εξωτερικό... γιατί έχω μείνει εδώ... Μπορεί να μου πουν πως πρέπει να φύγω... πως δεν πρέπει να βρίσκομαι εδώ... Πολλά μπορεί... Και δεν ήταν τόσο πολλοί αυτοί που παρακολούθησαν αυτές τις εξετάσεις... μετρημένοι...

Στενοχωριέμαι που δεν τις έχω τις εξετάσεις μου βιντεοσκοπημένες... κανείς δεν σκέφτηκε τότε να μου πει... να πάρω μια κάμερα... και να τις τραβήξω σε βίντεο... Όχι ότι θα φαινόταν η δυναμική μέσα από το βίντεο... όχι ότι θα μεταφερόταν η ατμόσφαιρα... αλλά απλά θα είχα κάτι...

Μα κάτι άλλο θέλω να πω... κάτι άλλο να γράψω...

Εκείνη την ημέρα μετά τις εξετάσεις μου... Μου μίλησαν διάφοροι δάσκαλοι... διάφοροι άνθρωποι, ηθοποιοί ή σκηνοθέτες... ή σπουδαστές... ή άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με το θέατρο... Θυμάμαι μέσα σε όλο αυτό το χάος ένας δάσκαλος να έρχεται και να μου ζητάει να μιλήσουμε και να πηγαίνουμε να καθόμαστε στις κερκίδες... ενώ ο περισσότερος κόσμος έφευγε... Καθόμουν δίπλα του... Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε:
«Τι κάνεις;»
Τον κοίταξα ερωτηματικά γιατί δεν καταλάβαινα τι ακριβώς με ρωτάει...
«Τι ακριβώς νομίζεις ότι κάνεις;»
Με κοίταζε βαθιά στα μάτια και μου μίλαγε πολύ σοβαρά. Ήταν ένας θεατρικός ηθοποιός... γνωστός στον χώρο... ίσως όχι τόσο γνωστός στον κόσμο του μη θεάτρου.
Συνέχιζα να μην καταλαβαίνω τι με ρωτάει... Ήμουν πολύ κουρασμένη και ζαλισμένη... και ένιωθα και περίεργα συναισθηματικά... και προσπαθούσα απλά να καταλάβω...
«Δεν θα βρεις δουλειά στο θέατρο. Αν θέλεις να βρεις δουλειά ως ηθοποιός στο θέατρο στην Ελλάδα θα πρέπει να ρίξεις το επίπεδό σου. Κανένας δεν θα σε πάρει. Αν θέλεις να κάνεις one woman show, αυτό είναι άλλο. Αν θέλεις να κάνεις παραστάσεις μόνη σου, είναι άλλο. Αλλά αν θέλεις να δουλέψεις ως ηθοποιός... δεν θα βρεις δουλειά έτσι.»
Τον κοίταζα και δεν πίστευα αυτά που ακούω... Τι εννοούσε; Εγώ έχω μεγαλώσει με την λογική του ότι αν αξίζω, θα τα καταφέρω... αν προσπαθώ, θα τα καταφέρω... αν επιμένω, θα τα καταφέρω... αν είμαι καλή στο αντικείμενό μου, θα τα καταφέρω... Για αυτό και η παράστασή μου ήταν τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη... Δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα ταλέντου... ήταν ΚΑΙ ταλέντου... αλλά ήταν αποτέλεσμα ολόκληρης προσπάθειας... ολόκληρης πορείας... ολόκληρης ζωής...

Δημίουργησα αυτήν την παράσταση... που κάποιοι από όσους την είδαν μου είπαν ότι ποτέ δεν είχαν δει κάτι τέτοιο... δεν πίστευαν ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο... σε τέτοιες συνθήκες... στα πλαίσια μιας σχολής... κάτι τόσο δυνατό... Μια παράσταση... που, φυσικά, ούτε κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να επαναλάβω κάτι παρόμοιο... Μια παράσταση ζωής... Και το σχόλιο που άκουγα από αυτόν τον άνθρωπο που καθόταν απέναντί μου... ήταν πως θα πρέπει να ρίξω το επίπεδό μου για να βρω δουλειά στο θέατρο...

Η αλήθεια είναι πως, δυστυχώς, τον σκέφτηκα αυτόν τον διάλογο αρκετές φορές στην ζωή μου...

Δεν ήθελα να έχει δίκιο... και ακόμα δεν το θέλω να έχει δίκιο...

Είχα θυμώσει και στενοχωρηθεί με αυτό που μου είπε τότε...
Κι ακόμα με θυμώνει και με στενοχωρεί η σκέψη... του ότι μπορεί να σε θέλουν να μην είσαι τόσο καλός...

Εμένα ο αγώνας μου τότε ήταν στο πώς θα τα καταφέρω να γίνω καλή ηθοποιός... δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως αυτό μπορεί να είναι «πρόβλημα»...

Μετά από χρόνια έκανα μια συζήτηση με έναν άλλον δάσκαλο μου... ο οποίος μάλιστα ήταν, κυρίως, στον χώρο του κινηματογράφου και όχι του θεάτρου... Ενώ η συζήτησή μας ήταν για άλλα πράγματα κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε...

«Το κακό με εσένα είναι πως δεν θα σε πάρουν για δεύτερους, τρίτους ρόλους. Δεν θα σε πάρουν για μικρούς ρόλους. Τραβάς την προσοχή στον κινηματογράφο, τραβάς το βλέμμα του θεατή στο πλάνο και κανείς δεν θέλει κάποιον που τραβάει την προσοχή από τον πρωταγωνιστή.»

Όλοι γνωρίζουμε πως συνήθως στους ρόλους του πρωταγωνιστή είναι ο γνωστός του γνωστού... Σπάνια γίνεται, αν όχι ποτέ, αξιοκρατική οντισιόν ή casting για πρώτους ρόλους... Εκεί είναι τα ονόματα ή διάσημοι...

Σε εκείνη την συζήτηση μου είπε κάτι παρόμοιο με τον άλλο δάσκαλο... Κανείς δεν θα με έπαιρνε για δουλειά... Και μιλούσαμε για κινηματογράφο αυτήν την φορά...

Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου το πώς λειτουργεί αυτό το παράλογο σύστημα... Ήδη είχα πολλά θέματα με το πώς λειτουργούσαν τα πράγματα... αλλά το να ακούω πως δεν θα με πάρει κανείς γιατί είμαι καλή ή πως δεν θα με πάρει κανείς γιατί θα τραβάω την προσοχή από τον πρωταγωνιστή, μου δημιουργούσε θυμό και θλίψη...

Και πάλι δεν ήθελα να έχει δίκιο... και δεν θέλω να έχει δίκιο... ούτε αυτός ο δάσκαλός μου...

Σιγά σιγά... με αυτά και με άλλα... γεγονότα... άρχισα να καταλαβαίνω...

(κάτι που ήδη είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πριν καν δώσω τις τελικές μου εξετάσεις)

Πόσο φούσκα ήταν όλα...

Να είσαι καλός; Δεν είχε καμία σημασία με το αν θα σε έπαιρναν στην δουλειά...

Αγωνιζόμουν για το να είμαι και για το να γίνω μια καλή ηθοποιός... και τελικά όλο αυτό απλά δεν είχε καμία σημασία σε σχέση με την συνέχειά μου...

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της τέχνης...
Όπως...
Και...
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ζωής...

Το μόνο που μπορώ να πω... Το μόνο που μπορώ να γράψω... Το μόνο που θέλω πραγματικά να μοιραστώ...

Είναι πως δεν θα αντάλλαζα με τίποτα όσα έζησα πάνω στην σκηνή...

Αυτήν την στιγμή, δεν μπορώ να γνωρίζω αν είμαι «καλή ηθοποιός». Το «καλός ηθοποιός» δεν είναι ένας τίτλος αιώνιος. Πρέπει, διαρκώς, να δοκιμάζεσαι... και μόνο όταν ξανανεβαίνεις στην σκηνή γνωρίζεις πού βρίσκεσαι σε σχέση με την τέχνη σου...

Αλλά το σημείο που έφτασα... Υπήρξε.

Ό,τι κι αν έγινε στην πορεία μου, αυτό ήταν κάτι που το κέρδισα μόνη μου, το έζησα μόνη μου, το έφτιαξα μόνη μου...

Κι είναι κάτι που κανένας δεν κατάφερε να μου το στερήσει...

Ναι, άκουσα πολλά και διάφορα... Ναι, είδα πολλά και διάφορα... Ναι, πόνεσα και στενοχωρέθηκα... Δεν είχε καμία σχέση ο καλλιτεχνικός χώρος... με ηθική, ανθρωπιά και αγάπη...

Η καθημερινή υποτίμηση και η ασταμάτητη αδικία... είναι δεδομένα στον καλλιτεχνικό χώρο.

Αλλά υπάρχει ένα κομματάκι μου που κανένας δεν κατάφερε ούτε να μου κλέψει ούτε να μου σπάσει... (αν και πρέπει να παραδεχτώ πως κινδύνεψε να γίνει «ζημιά» ακόμα και σε αυτό το ισχυρό κομματάκι μου).

Είναι η δική μου σχέση με το θέατρο.

Ακόμα δακρύζω όταν μιλάω για αυτό...

Πιστεύω πως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μας στερήσουν...

Τα όνειρά μας...
Τις προσπάθειές μας...
Την δημιουργία μας...
Τις στιγμές μας...
Τα σημεία μας...

Χειροκροτάω ακόμα εκείνο τον εαυτό μου για εκείνες τις τελικές εξετάσεις... Ακόμα κουβαλάω εκείνη την παράσταση σαν μία μοναδική, ξεχωριστή, προσωπική κατάθεση ψυχής...

Κι αν και δεν έχω ούτε μία φωτογραφία... ούτε ένα βίντεο...

Μπορώ να με δω καθαρά... Μπορώ να με ακούσω καθαρά...
Μπορώ να δω και το κοινό... και να το ακούσω...
Μπορώ να με αισθανθώ...
Μπορώ να με χειροκροτήσω...

Για μια ατελείωτη ολοζώντανη αληθινή προσπάθεια... η οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα...

Μπορώ να μου πω...

«Μπορεί να μην τα κατάφερες έτσι όπως θα ήθελες να τα καταφέρεις... αλλά συνεχίζεις και προσπαθείς... Βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή... και ακόμα κι αν ξεχνάς τα λόγια σου... συνεχίζεις... κι ακόμα κι αν σβήνουν τα φώτα πριν της ώρας τους... συνεχίζεις... κι ακόμα κι αν το κοινό κοιμάται, χασμουριέται, μιλάει, δεν σε ακούει, κοροϊδεύει, σηκώνεται να φύγει... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν πέφτει ο προβολέας... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν σταματάει η μουσική εκεί που δεν θα έπρεπε να σταματήσει... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν γλιστράς και πέφτεις επί σκηνής... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν έρχεται σκοτάδι στο μυαλό σου και δεν θυμάσαι τι να πεις και τι να κάνεις... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν σκίζεται το κουστούμι σου... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν σβήνει το μακιγιάζ σου... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν διαλύεται το σκηνικό... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν καταρρέει η σκηνή... συνεχίζεις... Κι όταν θα πέσει η αυλαία... θα ξέρεις... πως συνέχισες... μέχρι το τέλος... Κι ήταν μια παράσταση που ανεξάρτητα από το χειροκρότημα... άξιζε τον κόπο... η άτιμη... άξιζε τον κόπο...»


No comments:

Post a Comment