3/12/16

Όνειρο και Πραγματικότητα



Είδα στο όνειρό μου, πριν κάποιες ημέρες, ότι ήμουν σπουδάστρια... σε ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού... με έναν δάσκαλο... που είχα κάποτε και στην πραγματικότητα... και με ένα τμήμα που δεν είχα ποτέ στην πραγματικότητα... Ανέβηκε ένας άντρας στην σκηνή... ένα νεαρό αγόρι... και είχε ένα ιδιαίτερο χιούμορ... αν και το θέμα του ήταν σοβαρό... εκφραζόταν με τέτοιο τρόπο που μας έκανε να γελάσουμε... Το θέμα του ήταν ο μηνίσκος... η ρήξη μηνίσκου... μίλαγε για το πρόβλημα με τα γόνατά του... (προφανώς, το υποσυνείδητο μου επηρεάστηκε από το δικό μου θέμα με τα γόνατα μου... που δεν έχει καμία σχέση με ρήξη μηνίσκου αλλά ακούω συχνά ότι το παθαίνουν και οι ποδοσφαιριστές... κι ίσως για αυτό είδα έναν άντρα να μιλάει για αυτό...)... Είχε μια αμεσότητα... και μου άρεσε να τον ακούω... αλλά αυτό που μου άρεσε είναι το πώς έκανε το θλιβερό του θέμα... να έχει χιούμορ... χωρίς να το κάνει γελοίο... και χωρίς να «μικραίνει» την σοβαρότητα του θέματος... Σαν ένα σοβαρό αστείο... που σε κάνει αχνά να χαμογελάς... μα ταυτόχρονα αισθάνεσαι τον πόνο του άλλου... Σπανίζει το καλό χιούμορ στην εποχή μας... Είναι λίγοι οι άνθρωποι που το έχουν κι ακόμα πιο λίγοι αυτοί που καταφέρνουν να το ανεβάσουν στην σκηνή... Με είχε συγκινήσει, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος πάνω στην σκηνή (ο οποίος είναι άνθρωπος που δεν τον γνωρίζω στην πραγματικότητα κι ας είδα καθαρά τα χαραχτηριστικά του προσώπου του...)... Και μετά άρχισαν να μπαίνουν αργοπορημένοι μαθητές... Μπήκε πρώτα ένας... Μετά ένας άλλος... Μετά ένας άλλος... Μπήκε μετά μια μαθήτρια στο τέλος... Η οποία πέρασε μέσα από την σκηνή... για να καθίσει μαζί μας... κρατούσε ένα μπουκάλι νερού... και την ώρα που προσπέρασε τον άνθρωπο που μας μιλούσε πάνω στην σκηνή... πέρασε το μπουκάλι πάνω από το κεφάλι του... και του έκανε ένα αστείο... Με αυτά και με άλλα... χάθηκε η μαγεία... διακόπηκε και ο ειρμός του νεαρού άντρα που βρισκόταν στην σκηνή... και σήκωσα το χέρι μου... Ο δάσκαλος με ανέβασε στην σκηνή... και άρχισα να μιλάω... σε σχέση με το ότι δεν είναι όμορφο να αργεί κάποιος και ακόμα περισσότερο όχι μόνο να αργεί... αλλά να περνάει μέσα από την σκηνή... γελώντας με αυτόν που είναι πάνω στην σκηνή... Ακούγοντας τον άντρα που ήταν στην σκηνή ένιωσα κάτι... Και για εμένα ήταν σημαντικό αυτό το συναίσθημα... και δεν ήθελα να διακοπεί απότομα... ή με τέτοιον τρόπο... Δεν είναι καθόλου ωραίο και για εκείνον και για εμάς... και για τον «ηθοποιό» και για τους «θεατές»... το να γίνει μια τέτοιου τύπου βάρβαρη και άσχημη διακοπή... Μίλησα για σεβασμό και συνέπεια... Αυτά τα έλεγα στους συμμαθητές-σπουδαστές... Έπειτα γύρισα στον δάσκαλό μου και του είπα «Δεν λέω πως ευθύνεστε εσείς για αυτό. Δεν ευθύνεστε εσείς.».

Εκεί τελείωσε το όνειρο... Που πήρα την ευθύνη από τον δάσκαλο... Έχει ενδιαφέρον αυτό... γιατί στην πραγματικότητα πιστεύω πως ευθύνεται ο «δάσκαλος» όταν επικρατεί μια χαοτική κατάσταση... ή τουλάχιστον... ΚΑΙ ο «δάσκαλος». Δεν μπορώ να του πάρω την ευθύνη. Μάλλον... το όνειρο ήθελε να μου πει πως... ευθύνονται και οι «μαθητές», ούτε από αυτούς είναι σωστό να πάρω την ευθύνη... Νομίζω, πως αυτό το όνειρο σήμαινε (χωρίς να είμαι κανένας μεγάλο ψυχολόγος ή μεγάλος ψυχίατρος) πως σαν «δάσκαλος» δεν είναι σωστό να αναλαμβάνω την ευθύνη για όλα... Αν κάτι προσπαθώ, εξάλλου, να διδάξω... είναι... ανάμεσα στα διάφορα... πως ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του...

Ο «δάσκαλος» φυσικά έχει περισσότερη ευθύνη από τους μαθητές. Δεν είναι ίδια η θέση, ούτε ίδιος ο ρόλος του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και οι μαθητές δεν έχουν στην δική τους διαφορετική θέση, την δική τους διαφορετική ευθύνη.

Κανένα από τα πρόσωπα στο όνειρο δεν ήταν πραγματικά... πέρα από εμένα και τον δάσκαλο... τον δάσκαλο και εμένα... Με είδα ως «σπουδάστρια», με ζω ως «εμψυχώτρια» και νομίζω πως κάτι προσπαθεί να ενωθεί και να συνδεθεί στην πορεία... Και η αλήθεια είναι πως και ως σπουδάστρια... τα ίδια αναζητούσα... (αυτά και που τώρα προσπαθώ να δημιουργήσω)... είναι φοβερό... πόση χαλαρότητα επικρατεί στο θέατρο όπως και στην ζωή... Δεν μιλάω για χαλάρωση... Η ουσιαστική χαλάρωση είναι σημαντική για την τέχνη και την ζωή... Μιλάω για μια γενική, συνολική, χαλαρότητα... η οποία υπερκαλύπτει τα πάντα... τις σχέσεις μας... την ζωή μας... την τέχνη μας...

Σεβασμός... δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να γελάς με κάτι που συμβαίνει στην σκηνή... Μπορείς να γελάς... αλλά με αυτό που είναι για να γελάσεις... Σεβασμός... δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να περάσεις καλά... μπορείς να περάσεις καλά... Όταν όλα τα τυλίξεις με το πλαίσιο του σεβασμού... αποκτάνε άλλη διάσταση... και απλά δεν μπορεί να σου ξεφύγει κανένα συναίσθημα... κανένας άνθρωπος δεν γίνεται να αισθανθεί άσχημα, πάνω ή κάτω από την σκηνή, όταν υπάρχει σεβασμός... Στο πλαίσιο του σεβασμού δεν γίνεται να μιλάει κάποιος για ρήξη μηνίσκου στην σκηνή και απλά επειδή αργοπόρησες να περάσεις μέσα από την σκηνή και να επιλέξεις να περάσεις ένα μπουκάλι πάνω από το κεφάλι αυτού που μιλάει, σε μια ατμόσφαιρα «χαχα, χουχου»... Σημαίνει πως μπήκες και δεν είχες καμία αίσθηση για την ατμόσφαιρα και του ανθρώπου στην σκηνή και των ανθρώπων γύρω... Δεν υπήρχε τίποτα που να επέτρεπε σε ένα «χαχα, χουχου» εκείνη την στιγμή να εκφραστεί... Δεν ήσουν σε επαφή με το τι συμβαίνει γύρω σου...

Όσο μεγαλώνω... Τόσο καταλαβαίνω... Πως το πιο δύσκολο να διδαχτεί... είναι κάτι ενάντια σε όλη μας την συνήθεια... Ο σεβασμός. Η συνέπεια. Η αγάπη. Η επικοινωνία. Η κατανόηση. Η ενσυναίσθηση. Το να ακούμε τους άλλους. Το να κοιτάζουμε τους άλλους. Το να αισθανόμαστε τους άλλους. Και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτά δεν διδάσκονται... Ίσα ίσα... πιστεύω πως διδάσκονται. Απλά καθυστερούμε πολύ να τα διδαχτούμε και να τα διδάξουμε...

Χωρίς αυτά... κατά την γνώμη μου... δεν μπορεί να υπάρξει τέχνη...


Δηλαδή... μπορεί να υπάρξει «τέχνη»... αλλά δεν είναι αυτή η τέχνη που θα ήθελα να κάνω...


No comments:

Post a Comment