Σήμερα το πρωί... είδα μια νεαρή γυναίκα... που έκλαιγε... έκλαιγε πολύ και οι λυγμοί της ακουγόντουσαν στην καρδιά μου... Χωρίς δεύτερη σκέψη... χωρίς ούτε πρώτη σκέψη... κυριολεκτικά χωρίς σκέψη... πήγα κοντά της... και την αγκάλιασα...
Εκείνη με ευχαρίστησε... Λες και η αγκαλιά μου ήταν κάτι σημαντικό...
Της είπα «Θα περάσει.»
Κι ας μην ξέρω τι είναι αυτό που «Θα περάσει».
Της είπα «Να μην στενοχωριέται.»
Κι ας μην γνωρίζω τι είναι αυτό για το οποίο στενοχωριέται.
Μου έβγαιναν φράσεις αυθόρμητα, χωρίς να τις σκεφτώ... Για αυτό ήταν και φράσεις που, κάτω από άλλες συνθήκες, μπορεί και να μην τις έλεγα... Τι πάει να πει «Να μην στενοχωριέσαι;»... Όταν στενοχωριέται κάποιος, στενοχωριέται... Δεν μπορεί να γυρίσει ένας διακόπτης και, ξαφνικά, έτσι απλά, να μην στενοχωριέται... Οι φράσεις μου δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, οι μεγαλύτερες σοφίες του κόσμου... αλλά ήταν οι λέξεις που γεννήθηκαν απλά εκείνη την στιγμή από εμένα προς αυτήν... Της είπα πως χωρίς να την γνωρίζω πιστεύω σε αυτήν... πως είναι δυνατή... πως θα τα βγάλει πέρα...
Με ευχαρίστησε ξανά...
Μου ζήτησε και συγνώμη... επειδή την είδα έτσι... σε αυτήν την κατάσταση... Συγνώμη... Συγνώμη! Γιατί; Επειδή την είδα να κλαίει;...
Ήταν μια γυναίκα εντυπωσιακή. Όποιος την έβλεπε θα καταλάβαινε ακριβώς τι εννοώ. Είχε ένα βλέμμα βαθιά ανθρώπινο. Σπανίζουν τέτοια βλέμματα.
Πριν να φύγω... με χαιρέτησε και με ευχαρίστησε ξανά και ξανά και ξανά...
Μα δεν υπήρχε τίποτα για να ευχαριστήσει... τίποτα για να ζητήσει συγνώμη...
Το μόνο που ήθελα ήταν να της δώσω αυτό που ένιωσα να χρειάζεται... και ευχόμουν να μην είναι το αίσθημά μου «λάθος»... γιατί δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για το τι χρειάζεται κάποιος... Θα μπορούσε να θέλει να μείνει μόνη της, θα μπορούσε να θέλει την ησυχία και την απομόνωση...
Αλλά όταν πήγα κοντά της... γνώριζα... πως... δεν έχει σημασία...
Αυτή ήταν αυτή...
Εγώ ήμουν εγώ...
Και ήταν μια στιγμή από άνθρωπο προς άνθρωπο.
Δεν χωράνε συγνώμες. Δεν χωράνε ευχαριστίες... σε αυτές τις στιγμές.
Το μόνο που χωράει είναι η ανθρωπιά και η αγάπη.
Όπου και να βρίσκεσαι άγνωστη γυναίκα... Εύχομαι απλά να χαμογελάς και να είσαι καλά. Για λίγο διασταυρώθηκε το βλέμμα μας και αυτό είναι αρκετό για να σε κουβαλάω μέσα μου, μαζί μου, όπως κουβαλάω τους ανθρώπους που αγαπώ.
Είθε αυτή να ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες και στενοχωρήθηκες τόσο πολύ.
Είθε οι λυγμοί σου να σταματήσουν.
Μα αν δεν σταματήσουν να ξέρεις πως όταναν έρχονται η καρδιά μου θα τους ακούει πάντα. Ακόμα και από μακρυά.
Είναι από τις λίγες φορές που δεν θα γράψω Είμαι Εδώ. Θα γράψω... Είσαι Εδώ. Είσαι Εδώ για Εσένα. Πιστεύω σε εσένα ότι θα καταφέρεις να σε στηρίξεις.
Και εύχομαι με όλη μου την καρδιά που ακούει όλους σου τους λυγμούς να έρθει η στιγμή που θα σταματήσεις να κλαις...
Να είσαι καλά...
Σε νιώθω.
No comments:
Post a Comment