Τα γράμματα της Μαριλούς (21)

 

(Εικοστό Πρώτο Γράμμα)

04.03.2022 (Παρασκευή)

 

Και όπως τελείωσε η προηγούμενη εβδομάδα... Έτσι ας τελειώσει κι αυτή...

Με ερωτήσεις...

Στο «πριν» μας μιλήσαμε για οργή και θλίψη... Στο «τώρα» μας ας μιλήσουμε για χαρά και ευτυχία...

Και όπως σου έγραψα ξανά... τις ερωτήσεις αυτές...

Δεν χρειάζεται να τις απαντήσεις σε εμένα... αλλά, αν θέλεις, μπορείς να τις απαντήσεις σε εσένα...

 

Τι σημαίνει χαρά για εσένα;

Τι σημαίνει ευτυχία για εσένα;

Τι είναι η χαρά;

Τι είναι η ευτυχία;

Αισθάνεσαι χαρά; Αυτή τη στιγμή;

Αισθάνεσαι ευτυχία; Αυτή τη στιγμή;

Ή αυτές τις μέρες... αισθάνεσαι χαρά ή ευτυχία ή χαρά και ευτυχία;

Κάθε πότε χαίρεσαι;

Κάθε πότε νιώθεις ευτυχία;

Εκφράζεις τη χαρά σου;

Εκφράζεις την ευτυχία σου;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της χαράς;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της ευτυχίας;

Πώς ήσουν στο παρελθόν σε σχέση με την χαρά και την ευτυχία;

Πώς είσαι στο παρόν σε σχέση με την χαρά και την ευτυχία;

 

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου... μία ιστορία... ένα παραμύθι...

 

Που μιλάει για... θα δεις...

 

Γυρίζεις το χαρτί... και, απλά, διαβάζεις...

 

Με Αγάπη...

Μαριλού.

---

Ο ερευνητής

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή…

 

Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει. Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση...

 

Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.

 

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

 

Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σε εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις πέτρες:

 

Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

 

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σε εκείνο το μέρος.

 

Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:

 

Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

 

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος. Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.

 

Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…

 

Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.

 

Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.

 

Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

 

«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σε αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σε αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»

 

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:

 

«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω…»

 

Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:

 

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.

Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

 

Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή;

Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;

Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;

Και ο γάμος των φίλων;

Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;

Πόσο κράτησε στα αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;

Ώρες; Μέρες;

 

Έτσι, συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε… Κάθε λεπτό.

 

Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ.

---

Αγαπητέ Φίλε, (ναι, ναι, έχει και συνέχεια το γράμμα μου!)

 

Πριν χρόνια μπήκα τυχαία σε ένα βιβλιοπωλείο και πήρα τυχαία ένα βιβλίο. Το βιβλίο λεγόταν «Ιστορίες να σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι. Είχε μέσα πολλά διαφορετικά κείμενα... και ενθουσιάστηκα! Αμέσως το σκέφτηκα στη σκηνή (όπως συνηθίζεται να συμβαίνει όταν διαβάζω κάτι που μου αρέσει). Μου φάνηκε σαν να έχει μέσα του πολλά διαφορετικά και θέματα και είδη θεάτρου. Ποίηση, παραμύθι, διήγημα, μονόλογο, διάλογο, χαρακτήρες, ιστορίες. Όταν γνώρισα-διάβασα αυτό το βιβλίο, αμέσως, το έκανα Δώρο σε όλα τα κοντινά μου άτομα. Και μετά από χρόνια όταν πρότεινα στους Ανθρώπους μου να το ανεβάσουμε στην σκηνή σε συνδυασμό και με δικά τους κείμενα... συμφώνησαν... και το αποτέλεσμα ήταν μία μαγική παράσταση! Ο Ερευνητής, η Συνειδητοποίηση, η Συντομία, το Θέλω, η Θλίψη και η Οργή, η Επανάσταση είναι όλα κείμενα μέσα από το ίδιο βιβλίο!
Σε γεμίζουν με πολλά διαφορετικά συναισθήματα και πολλές διαφορετικές σκέψεις. Όσα τα θέματα τόσες οι σκέψεις... κι ακόμα περισσότερες... Όσα τα είδη θεάτρου τόσα τα συναισθήματα... κι ακόμα περισσότερα...

Πάνω σε όλα τα κείμενα, πριν ακόμα αποφασίσουμε να κάνουμε την παράστασή μας, αλλά και αργότερα κατά τη διάρκεια των προβών μας, έδινα στους μαθητές μου διάφορες «ασκήσεις»... Για παράδειγμα, πάνω στον Ερευνητή τους είπα να δοκιμάσουν να παρατηρήσουν τον εαυτό τους για μία εβδομάδα (τελικά το δοκιμάσαμε και για περισσότερες εβδομάδες) και να δοκιμάσουν να γράψουν στο τετράδιό τους... όπως λέει και η ιστορία μας... δεξιά αυτό που απόλαυσαν, τη στιγμή της χάρας τους... αριστερά, πόση διάρκεια είχε αυτή η χαρά...

 

Αν θέλεις, μπορείς να το δοκιμάσεις κι εσύ, Φίλε μου... Σε προλαβαίνω και σου λέω... μη βιαστείς να σκεφτείς πως δεν έχεις χαρούμενες στιγμές... Αυτή η άσκηση μπορεί να σου δώσει τη δυνατότητα να μη σου γλιστρίσει η όμορφη στιγμή σου... να τη ζήσεις... να την κρατήσεις... να τη βιώσεις... να την παρατηρήσεις... και μετά να γράψεις για αυτήν... Όχι πολλά... Δεν χρειάζεται πολλά... Λίγα. Απλά.
Για παράδειγμα: Μία βόλτα. Δεκαπέντε λεπτά. Ένας καφές. Μισή ώρα. Μία συνάντηση με έναν Φίλο... Μία ώρα. Μία συζήτηση με μία Φίλη. Δύο ώρες. Δεν χρειάζεται να γράψεις τίποτα παραπάνω! Μια μυρωδιά, μια γεύση, μια μουσική, ένα άγγιγμα, κάτι που είδες, κάτι που ένιωσες... (Και τώρα συνειδητοποιώ πως δεν σου έχω γράψει ακόμα για τις πέντε αισθήσεις! Τι να πρωτοχωρέσω στα γράμματά μου! Ίσως, κάποια από τις επόμενες φορές...)... Αν πάλι, πραγματικά, περάσει μία εβδομάδα και δεν βρεις ούτε μία στιγμή, ειλικρινά, ούτε μία στιγμή, μη βιαστείς να απογοητευτείς... δοκίμασέ το και την επόμενη εβδομάδα... Σαν παιχνίδι!

Έρχεται τριήμερο, Φίλε μου... για αυτό σκέφτηκα να σου γράψω και λίγο πιο πολλά... έτσι να έχεις να διαβάζεις... Αυτό που σου εύχομαι είναι αυτές οι μέρες σου να έχουν στιγμές απόλαυσης, ξεκούρασης, χαλάρωσης, χαράς... και, ποιος ξέρει;, μπορεί ακόμα και ευτυχίας...

 

Έχω μία δική μου στιγμή χαράς που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου... Κάθε μέρα κρατάει άλλοτε λίγο περισσότερο και άλλοτε λίγο λιγότερο σε χρόνο... Μπορεί να χρειάζεται να κοιμηθώ πιο αργά ή να ξυπνήσω πιο νωρίς για να προλάβω να την βιώσω... Μπορείς να μαντέψεις... ποια είναι;

Το να σου γράφω, Φίλε μου... Το να σου γράφω... 

Να περνάς όμορφα... 

Μαριλού