Τα γράμματα της Μαριλούς (17)

 

(Γράμμα Δέκατο Έβδομο)

27.02.2022 (Κυριακή)

 

Είναι Κυριακή βράδυ, πέρασα ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο, είχαμε πρόβα και χθες και σήμερα και τώρα κλείνουν τα μάτια μου... Σε σκέφτηκα, Φίλε μου... Εύχομαι να είσαι καλά. Πραγματικά καλά!

 

Συνήθως, σου δίνω κείμενα που έχω δώσει στις Oμάδες μου πριν καιρό. Τώρα θα αρχίσεις να λαμβάνεις, πού και πού, και κείμενα που δίνω, αυτόν τον καιρό, στην Ομάδα μου, όπως αυτό που θα λάβεις σήμερα...

 

Αν όλα πάνε καλά, οι Άνθρωποί μου θα ανέβουν στην σκηνή σύντομα... Μέχρι τότε θέλω να τους δώσω μία σειρά από φωτοτυπίες-κείνενα-βήματα... Διάβασα ένα βιβλίο πρόσφατα και έτσι μου ήρθε η ιδέα... Θα σου πω, κάποια στιγμή, ποιο είναι το βιβλίο... Σε κάθε μάθημα θα λαμβάνουν από μία φωτοτυπία-βήμα. Η σημερινή που σου δίνω είναι το πρώτο βήμα... το πρώτο βήμα... για τα πάντα; Μπορεί. Ίσως...

 

Έχω και σήμερα μερικές απλές ερωτήσεις για εσένα... Ξέρεις... Ξέρεις... δεν χρειάζεται να τις απαντήσεις σε εμένα... Για εσένα είναι... Δικές σου οι ερωτήσεις... Δικές σου και οι απαντήσεις...

 

Τι σημαίνει «γνωρίζω τον εαυτό μου»;

Πιστεύεις πως γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Όλες του τις πλευρές;

Όλες του τις εκδοχές;

Όλες του τις δυνατότητες;

Ποια θεωρείς πως είναι τα «δυνατά» σου σημεία και ποια τα «αδύναμά» σου σημεία;

Σε γνωρίζεις;

Στο ερώτημα «Ποιος είμαι;» ξέρεις την απάντηση;

 

Αγαπητέ και Αγαπημένε, Φίλε... Στην ουσία έχω μόνο μία ερώτηση για εσένα...

 

Ποιος είσαι;

 

Δική σου η ερώτηση. Δική σου η απάντηση.

 

Αυτά για σήμερα, Φίλε μου... Καληνυχτώ την Κυριακή μας και Καλημερίζω τη Δευτέρα μας.

Καλή μας εβδομάδα! Με Αγάπη... Μαριλού.

---

Βήμα Πρώτο

Αυτογνωσία

Ήμουν περίπου 16 χρονών όταν ξεκίνησα το Θέατρο και ήταν τότε που η επαφή μου με την τέχνη σε συνδυασμό και με όλες τις δύσκολες συνθήκες μου με έκαναν να γνωρίσω την λέξη «Αυτογνωσία», να νιώσω την ανάγκη της και η ύπαρξη μου να γυρίζει γύρω από αυτήν! Ήθελα να με μάθω, να με στηρίξω, να με βοηθήσω, να με Αγαπήσω, να καταφέρω να με πάω προς την υγεία. Ἠθελα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Είχε ανοίξει ένας καινούριος ορίζοντας. Το ερώτημα «Ποιος είμαι;» ήταν έντονο. Στα τετράδιά μου, στις σημειώσεις μου, στα χαρτιά μου όλο και κάπου υπήρχε κάτι γύρω από την αυτογνωσία. Ήθελα να μάθω ποια είμαι και τελικά αυτός είναι ένας δρόμος που συνεχίζει μέχρι και σήμερα...

Ήμουν (είμαι) περίπου 41 χρονών όταν ξεκίνησα (κι όταν τελείωσα) ένα βιβλίο βημάτων ζωής και ήταν τότε, με το που άνοιξα το βιβλίο, που είδα πως το πρώτο βήμα για τον συγκεκριμένο ψυχοθεραπεύτη ήταν η Αυτογνωσία. Ίσως ο μικρός μου εαυτός να έκρυβε μεγάλη σοφία μέσα του... είχε καταλάβει (είχα καταλάβει) την αξία της αυτογνωσίας...

Γράφει, λοιπόν, στο βιβλίο ο συγγραφέας μας... 

Το πρώτο μας βήμα θα πρέπει να είναι μια Αφετηρία Αυτογνωσίας, γνωριμίας και ανακάλυψης του εαυτού μας... 

-Ανακαλύπτω. Αφαιρώ ό,τι με εμποδίζει να δω.

-Βρίσκω το θάρρος να πετάω τη μάσκα.

-Εμφανίζομαι μπρος στον εαυτό μου και στους άλλους όπως είμαι στ’ αλήθεια.

-Αναλαμβάνω την ευθύνη για αυτό που είμαι, για αυτό που κάνω, για αυτό που λέω. 

Η αυτογνωσία είναι ένα πρώτο βήμα προκειμένου να πάψουμε να απαιτούμε από τους άλλους να γίνουμε παρατηρητές της δικής μας ζωής.

Αυτογνωσία σημαίνει ότι βρίσκουμε τον χρόνο να κοιτάξουμε μέσα μας και να έρθουμε σε επαφή με αυτό που πιστεύουμε, αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό που αισθανόμαστε και αυτό που είμαστε, ανεξάρτητα από το τι θα άρεσε στους άλλους. 

Αυτογνωσία είναι να ξεκινάς από την αρχή. Είναι το πρώτο από τα τρία υπαρξιακά ερωτήματα που συνοδεύουν τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων και εμφανίζονται σε κάθε πολιτισμό:

Ποιος είμαι; Πού πάω; Με ποιον;

Τρεις ερωτήσεις οι οποίες όπως υποστήριζα ανέκαθεν  πρέπει να απαντώνται με αυτήν ακριβώς την σειρά, για τον απλό λόγο ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην πορεία μας να καθορίσει το ποιοι είμαστε μετατρέποντάς μας σε σκλάβους του δρόμου που βαδίζουμε.

(...)

Αν δεν ξεκινήσουμε από την αυτογνωσία, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε ποιοι είμαστε, να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις πράξεις μας και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για κάθεμία από αυτές. Δεν θα ξέρουμε ποτέ καθαρά ποιο είναι το όριο ανάμεσα στον ενδότερο εαυτό μας και την εξωτερική πραγματικότητα.

Αν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τότε θα πρέπει να μάθουμε να κοιταζόμαστε με θάρρος, αποφασίζοντας απλά να υπάρχουμε - ακόμα και με κίνδυνο να χαθούμε για λίγο. 

(...)

Θα ήταν θετικό να μπορούσε ο καθένας να ασχοληθεί με την προσωπική του εξέλιξη, έστω και μόνο για να στηρίξει με τον καταλληλότερο, τον σωστότερο και το πιο αποτελεσματικό τρόπο τον πλησίον του. 

(...)

Μόνο δουλεύοντας πάνω στο άτομο μπορεί να γίνει εφικτή η όποια αλλαγή οραματιζόμαστε για τον κόσμο στον όποιο ζούμε. 

(...)

Μόνο αν μάθουμε ποιοι είμαστε στα αλήθεια θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης για το καλό το δικό μας αλλά και της ανθρωπότητας. 

---