Τα γράμματα της Μαριλούς (07)

 

(Έβδομο Γράμμα)

15 Φεβρουαρίου 2022 (Τρίτη)

Αγαπημένε Φίλε,

Σήμερα θα σου προτείνω ένα βιβλίο που, για κάποιο περίεργο λόγο, μου το κάνουν δώρο συνέχεια διαφορετικοί Άνθρωποι! Ναι!!! Έχει βρεθεί ξανά και ξανά στα χέρια μου... Μου το έδωσε ένας Φίλος... Μετά μία Φίλη... Μετά μία Φίλη Φίλης... Κι όλοι μου έλεγαν το ίδιο, πως με σκέφτηκαν όταν το είδαν... Το διάβασα... και το έδωσα και στους μαθητές μου να το διαβάσουν... Κάποιοι το λάτρεψαν... και σε κάποιους δεν άρεσε καθόλου... Καταλαβαίνω και τους μεν και τους δε... είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο... Δεν είναι ένα βιβλίο που έχει μία ιστορία... Δεν είναι βιβλίο που έχει μία πλοκή... Είναι ένα βιβλίο «μόνο» με στιγμές... Ναι, ναι, ναι! Γεμάτο με στιγμές ζωής... Έχει ασταμάτητες ευτυχισμένες στιγμές! Είναι μία γυναίκα και γράφει τις ευτυχισμένες στιγμές της, την μία μετά την άλλη, χωρίς ανάσα! Λοιπόν, κάποιοι μαθητές μου μου είπαν πως αυτό το βιβλίο ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόντουσαν! Αυτό το να διαβάσουν τόσες ευτυχισμένες στιγμές μαζεμένες! Με χιλιοευχαριστούσαν για το ότι τους το έδωσα να το διαβάσουν... (Τα βιβλία τα δίνω στους μαθητές μου και γυρίζουν από χέρι σε χέρι και τα φέρνουν μόλις τα διαβάσουν για να τα πάρει ο επόμενος...)... Κάποιοι νομίζω δυσκολεύτηκαν στο να το τελειώσουν... Έτσι είναι αυτά... Δεν σημαίνει πως όλα θα αρέσουν σε όλους ή πως όλα θα αγγίξουν όλους μας το ίδιο... Κι εγώ προτείνω κάτι, μπορεί κάτι να μου αρέσει μέσα σε αυτό και κάτι άλλο όχι... δεν προλαβαίνω τώρα εδώ να μοιραστώ τα πάντα, όσα θα ήθελα να σας πω ή όσα θα μπορούσα.... Σημασία, πάντως, δεν έχει μόνο το αν θα μας αρέσει ή όχι κάτι... Σημασία έχει το αν θα μας κινητοποιήσει... Αν θα μας κάνει να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, να αισθανθούμε... αν θα μας πάει... κάπου, κάπως... παρακάτω... Επιστρέφω, λοιπόν, στο θέμα μας! Το βιβλίο λέγεται...
«Το Αλάτι της ζωής». Έχει βραβευτεί, νομίζω τη χρονιά που βγήκε, σαν το πιο αισιόδοξο βιβλίο! Μάλλον για αυτό με σκέφτηκαν οι δικοί μου Άνθρωποι... Γέλασα εκείνη τη χρονιά που μου ήρθε ξανά και ξανά και ξανά σαν δώρο! Το είχα διαβάσει από την πρώτη στιγμή... Αγαπημένε Φίλε, δεν ξέρω ποια είναι η σχέση σου με την ευτυχία... στο «τώρα» σου... Δεν ξέρω αν είσαι ευτυχισμένος... Ξέρω, όμως, πως θα ήθελα να είσαι ευτυχισμένος... Αν είσαι ευτυχισμένος... είμαι κι εγώ... Αν είμαστε εμείς ευτυχισμένοι... θα είναι κι ο κόσμος πιο ευτυχισμένος... Αν δεν είσαι, όμως, ευτυχισμένος... μπορώ να σου πω, όσο «γελοίο» κι αν ακούγεται, όσο «ρομαντικό» κι αν ακούγεται, όπως θέλεις πες το, αλλά θέλω να σου το πω, πως μπορείς να δημιουργήσεις την ευτυχία σου... σιγά σιγά... βήμα βήμα... Και δεν σου λέω πως είναι εύκολο... αλλά δεν σου λέω πως είναι και δύσκολο. Σου λέω μόνο πως είναι εφικτό. Κι αν με ρωτήσεις πώς το ξέρω; Θα σου κλείσω το μάτι και θα σου πω... Το ξέρω.

Πάμε, λοιπόν, μερικές απλές υπενθυμίσεις. Πιστεύω σε εσένα. (Χωρίς να με γνωρίζεις; Θα με ρωτήσεις... Και θα σου απαντήσω δεν χρειάζεται να σε γνωρίσω παραπάνω από όσο ακριβώς σε γνωρίζω για να πιστεύω σε εσένα). Πιστεύω σε εσένα ολοκληρωτικά. Σε αποδέχομαι όπως είσαι (όπως ακριβώς είσαι). Δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι για να σε αποδεχτώ. Σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω. Σε αισθάνομαι. Και ξέρω (δεν σου το γράφω έτσι απλά για να σου το γράψω... πρόσεξέ με... σου το γράφω ειλικρινά με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου: ΤΟ ΞΕΡΩ) πως είσαι ικανός να δημιουργήσεις την ευτυχία σου. Αλλά ξέρω πως αυτό θέλει χρόνο και τρόπο... και σου εύχομαι να έχεις υπομονή και δύναμη και για τα δύο... και χρειάζεται και Αγάπη... από εσένα για εσένα... Να είσαι καλά... και να φροντίζεις τις στιγμές σου... Αν τις φροντίσεις, σιγά σιγά, θα γίνουν ευτυχισμένες και θα μπορείς να γράψεις-να φτιάξεις πια... το δικό σου αλάτι της ζωής... 

Με Αγάπη. 

Μαριλού.